Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 103/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
Protokolant Anna Matura
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko S. Spółce Akcyjnej z siedzibą
o wynagrodzenie, karę umowną,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 8 listopada 2012 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 19 października 2011 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w W. do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Pozwem z 13 sierpnia 2007 r. skierowanym przeciwko S. S.A. (poprzednio
S. E. sp. z o.o.) powód M. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej 3
032,90 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc lipiec 2007 r. oraz 30 000 zł
tytułem kary umownej. Ponadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej
kosztów procesu. W toku postępowania powód rozszerzył żądanie pozwu i wniósł o
zasądzenie od w/w kwot odsetek ustawowych od dnia wniesienia pozwu do dnia
zapłaty. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości
oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów postępowania.
Wyrokiem z dnia 12 maja 2011 r. Sąd Rejonowy: (1) zasądził od pozwanego
na rzecz powoda 3 032,90 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za lipiec 2007 r. wraz
z ustawowymi odsetkami od 13 sierpnia 2007 r. do dnia zapłaty; (2) w pozostałej
części powództwo oddalił; (3) wyrokowi w pkt 1 nadał rygor natychmiastowej
wymagalności; (4) zasądził od powoda na rzecz pozwanego 1472 zł tytułem zwrotu
kosztów postępowania; (5) nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu
Państwa - Sądu Rejonowego kwotę 152 zł tytułem opłaty od pozwu.
Sąd Rejonowy ustalił, że powód zawarł 1 września 2005 r. z pozwaną
umowę o pracę na stanowisku dyspozytora lotniczego - oficera samolotu Saab 340
na pełen etat. W § 7 pkt 1 tej umowy strony postanowiły, że może ona zostać
rozwiązana przez każdą z nich z zachowaniem jednego miesiąca wypowiedzenia.
W pkt 2 strony uzgodniły, że w wypadku wypowiedzenia umowy o pracę przez
jedną ze stron przed upływem trzech lat od momentu rozpoczęcia pracy przez
pracownika zgodnie z zasadą wskazaną powyżej, strona ta zobowiązana jest do
zapłacenia kary umownej w wysokości 30 000 zł na rzecz drugiej strony, zaś kara
ta winna zostać zapłacona w terminie trzech dni od złożenia drugiej stronie
oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Ponadto w pkt 3 wskazały, że
postanowienia pkt 2 nie mają zastosowania w wypadku rozwiązania umowy za
porozumieniem stron, utraty przez pracownika zdolności do wykonywania zawodu
pilota lub wystąpienia jakichkolwiek innych zdarzeń powodujących niemożność
wykonywania przez pracownika obowiązków pracowniczych wynikających z umowy
3
jak również wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. Po 20
lipca 2007 r. powód na podstawie decyzji pracodawcy nie wykonywał lotów.
Oświadczeniem z 2 sierpnia 2007 r. pozwany rozwiązał z powodem umowę
o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania
wskazał ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w dniu 20
lipca 2007 r., przez spowodowanie konieczności interwencji służb technicznych w
samolocie pilotowanym przez powoda, na skutek niewłaściwego wykonywania
manewru kołowania na lotnisku w W., co w konsekwencji spowodowało
niewykonanie powrotnego lotu z ładunkiem cargo zgodnie z umową zawartą przez
pozwanego z kontrahentem i naraziło pracodawcę na stratę wynikającą z
niewykonania przewozu. Pozwany wypłacił powodowi za lipiec 2007 r. tytułem
„nalotu" 4767,10 zł brutto za faktycznie „wylatane" w tym miesiącu 36,67 godzin.
Wyrokiem z dnia 15 marca 2010 r. Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powoda
14 800 zł brutto tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę uznając, że
zachowania powoda podczas manewrowania na płycie lotniska nosiło cechy błędu,
który jednak nie może być oceniony jako naruszenie podstawowych obowiązków
pracowniczych. Powyższy wyrok jest prawomocny.
Sąd Rejonowy uznał powództwo za częściowo zasadne. Sąd uwzględnił
żądanie zasądzenia wynagrodzenia za lipiec 2007 r. wraz z odsetkami, czego
strona pozwana nie zakwestionowała w apelacji do Sądu Okręgowego. Za
nieuzasadnione Sąd pierwszej instancji uznał natomiast żądanie powoda
zasądzenia na jego rzecz od pozwanego 30 000 zł tytułem kary umownej. Sąd
wskazał, że umowa o pracę przewidywała zapłatę kary umownej wyłącznie w
wypadku jej wypowiedzenia. W pkt 3 § 7 strony wprost wyłączyły możliwość
dochodzenia kary umownej w razie rozwiązania umowy o pracę bez
wypowiedzenia przez pracodawcę. Użycie w tym punkcie sformułowania
„wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę w trybie art. 52 k.p" stanowi zdaniem
Sądu pierwszej instancji oczywistą omyłkę spowodowaną częstym błędem,
polegającym na użyciu zwrotu „wypowiedzenie" dla określenia czynności w postaci
rozwiązania umowy o pracę. Wymienienie art. 52 k.p., którego treść znana jest
każdemu pracownikowi i pracodawcy wskazuje, że termin „wypowiedzenie"
oznaczał zgodnie z wolą stron „rozwiązanie". Przyjęcie odmiennej interpretacji tej
4
części pkt 3 stałoby także w sprzeczności z pkt 2, który zastrzega prawo do kary
umownej dla obu stron stosunku pracy. Jednakże uznanie, że pozwany rozwiązał z
powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia wadliwie nie powoduje, w ocenie
Sądu Rejonowego, że łączący strony stosunek pracy został rozwiązany za
wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę. Zdaniem Sądu, wniosek taki nie
wynika z art. 97 § 3 k.p., który stanowi, że jeżeli z orzeczenia sądu pracy wynika, że
rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy
nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę,
pracodawca jest obowiązany zamieścić w świadectwie pracy informację, że
rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem dokonanym przez
pracodawcę. Przepis ten wskazuje jedynie na obowiązek zmiany przez pracodawcę
treści świadectwa pracy. Gdyby wolą ustawodawcy było spowodowanie mocą
takiego orzeczenia skutków równoznacznych z wypowiedzeniem przez pracodawcę
pracownikowi umowy o pracę, posłużyłby się konstrukcją zastosowaną w art. 231
§
4 k.p., stosownie do której „rozwiązanie stosunku pracy w tym trybie powoduje dla
pracownika skutki, jakie przepisy prawa pracy wiążą z rozwiązaniem stosunku
pracy przez pracodawcę za wypowiedzeniem". Sąd Rejonowy wskazał ponadto, że
zastrzeżenie konieczności zapłaty kary umownej wyłącznie w wypadku
wypowiedzenia umowy o pracę, z wyłączeniem jej w wypadku rozwiązania umowy
o pracę w trybie art. 52 k.p. nie narusza norm prawa pracy. Prawo do kary umownej
nie wynika z przepisów powszechnie obowiązujących, i ograniczenie prawa
pracownika do otrzymania jej w wypadku rozwiązania stosunku pracy wyłącznie w
razie rozwiązania w drodze wypowiedzenia nie narusza standardów minimalnych
umowy o pracę przewidzianych przepisami prawa powszechnie obowiązującego.
Wyrokiem zaskarżonym rozpoznawaną skargą kasacyjną Sąd Okręgowy: (1)
oddalił apelację powoda od powyższego wyroku Sądu Rejonowego; (2) zasądził od
powoda na rzecz pozwanej 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w instancji odwoławczej.
Sąd Okręgowy nie podzielił poglądu apelującego, zgodnie z którym
sprostowanie przez pracodawcę sposobu rozwiązania umowy o pracę w
świadectwie pracy zgodnie z art. 97 § 3 k.p. w wyniku orzeczenia sądu uznającego
rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia za sprzeczne z prawem, wywołuje
5
skutki prawne tożsame z wypowiedzeniem przez pracodawcę umowy o pracę.
Zgodnie z art. 97 § 3 k.p. i § 5 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z
dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz
sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. Nr 60, poz. 282 ze zm.),
jeżeli z orzeczenia sądu pracy wynika, że rozwiązanie z pracownikiem umowy o
pracę bez wypowiedzenia z jego winy nastąpiło z naruszeniem przepisów o
rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę, pracodawca jest obowiązany zamieścić
w świadectwie pracy informację, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za
wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę. Powodem obowiązku zmiany lub
wydania świadectwa nie jest jednak jego wadliwość, skoro pracodawca podając
rzeczywisty sposób ustania stosunku pracy, postępuje zgodnie z prawem. Poza
tym, konieczność uzupełnienia świadectwa lub wydania nowego jest już
następstwem zdarzenia, które zaszło po wydaniu świadectwa, tj. wydania
prawomocnego wyroku, z którego wynika sprzeczność z prawem rozwiązania
stosunku pracy. Obowiązek umieszczenia w świadectwie pracy rozważanej
informacji o sposobie ustania stosunku pracy, która jest fikcją prawną, nie ma na
celu historycznego opisu zdarzenia, lecz służy, miedzy innymi określeniu sytuacji
prawnej pracownika u następnych pracodawców (uchwała Sądu Najwyższego, 7
sędziów, z dnia 18 maja 1995 r., I PZP 9/95, OSNP 1996/3/42). Wobec tego,
zmiana treści świadectwa pracy nie jest jednoznaczna z cofnięciem oświadczenia
woli pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia i zastąpieniem
go wypowiedzeniem umowy o pracę. Regulację przewidzianą w art. 97 § 3 k.p.
uznać należy zatem za odmienną od zawartej w art. 231
§ 4 zdanie drugie i art. 55
§ 3 k.p. Sąd Okręgowy nie zgodził się również z twierdzeniem powoda, że dla
rozstrzygnięcia niniejszej sprawy znaczące jest sformułowanie zawarte w § 7 ust. 3
umowy o pracę w postaci niejasnego sformułowania wyrażającego się w zwrocie:
„wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę w trybie art. 52 kodeksu pracy". Sąd
wskazał, że zgodnie z art. 65 § 2 k.c. w umowach należy raczej badać, jaki był
zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu.
Sąd podkreślił, że we wskazanym postanowieniu umowy powołano art. 52 k.p.
Także z pism procesowych składanych w sprawie przed Sądem pierwszej instancji
wynika, że strona powodowa dokonując wykładni treści zapisu § 7 ust. 3 umowy o
6
pracę odwoływała się do rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. (pismo
procesowe z dnia 23 kwietnia 2011 r. - k. 119; pozew - k. 4). W związku z tym
podniesione przez skarżącego zarzuty nie zostały przez Sąd Okręgowy
uwzględnione i na podstawie art. 385 k.p.c. apelację powoda oddalił.
W skardze kasacyjnej odniesionej do całości powyższego wyroku Sądu
Okręgowego powód zarzucił naruszenie prawa materialnego, przez: (a)
niewłaściwe zastosowanie i błędną interpretację art. 483 § 1 w związku z art. 484 §
1 w związku z art. 471 k.c. i art. 300 oraz art. 97 § 3 k.p., przez przyjęcie, że
sprostowanie trybu rozwiązania umowy o pracę w świadectwie pracy w wyniku
orzeczenia Sądu uznającego na podstawie art. 56 § 1 k.p. rozwiązanie umowy o
pracę za dokonane z naruszeniem przepisów, nie wywołuje skutków prawnych
związanych ze zmianą takiego trybu i powodowi na podstawie łączącej strony
umowy o pracę nie przysługuje zastrzeżona w umowie kara umowna, pomimo
spełnienia przesłanek z umowy, powstania szkody po stronie pracownika na skutek
niewłaściwego wykonania umowy o pracę przez pracodawcę w zakresie
rozwiązania umowy przed umówionym terminem; (b) niewłaściwe zastosowanie na
zasadzie analogii art. 231
§ 4 k.p. do stanu faktycznego wynikającego z akt sprawy
z uwagi na odniesienie się w/w przepisu do odmiennej sytuacji prawno-faktycznej;
(c) niezastosowanie art. 58 § 3 k.c. w stosunku do postanowienia § 7 ust. 3 umowy
o pracę łączącej strony „wypowiedzenia w trybie art. 52 k.p." z uwagi na to, że
wypowiedzenie umowy w takim trybie jest niedopuszczalne i postanowienie
umowne jako sprzeczne z obowiązującymi przepisami jest dotknięte nieważnością.
Ponadto skarżący podniósł zarzuty naruszenia przepisów postępowania,
które mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania, tj.: art. 299 w związku z
art. 473 § 1 w związku z art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1, a także 378 § 1 i 382
k.p.c., przez niewyjaśnienie przyczyn, dla których nie przeprowadził dowodu z
przesłuchania stron na okoliczność rozumienia przez strony § 7 pkt 3 umowy o
pracę w dacie podpisywania umowy wobec stwierdzonej przez Sąd Rejonowy
niejasności sformułowania zawartego w umowie o pracę „wypowiedzenia w trybie
art. 52 k.p.".
Skarżący wniósł „co do zasady” o uchylenie wyroku w całości i orzeczenie co
do istoty przez zmianę wyroku Sądu drugiej instancji w całości i zasądzenie od
7
pozwanego na rzecz powoda 30 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od
13 sierpnia 2007 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu w tym
kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, a ewentualnie o
uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do
ponownego rozpoznania wraz z orzeczeniem o kosztach sądowych. Należy dodać,
że w uzasadnieniu podstaw skargi pełnomocnik skarżącego podniósł „z
ostrożności”, że żądania powoda rozpoznawał „Sąd w jednoosobowym składzie”,
co może stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności postępowania.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik strony pozwanej wniósł o
jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów
postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wedle norm
przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga jest uzasadniona, jakkolwiek jedynie cześć jej zarzutów okazała się
usprawiedliwiona.
W szczególności bezpodstawny jest najdalej idący zarzut nieważności
postępowania motywowany tym, że „żądania powoda rozpoznawał Sąd w
jednoosobowym składzie, co może stanowić podstawę do stwierdzenia
nieważności postępowania”. Zarzut ten siłą rzeczy, skoro Sąd drugiej instancji
orzekał w określonym ustawą składzie (art. 367 § 3 zdanie pierwsze k.p.c.), można
odnieść jedynie do sądu pierwszej instancji. Wobec tego należy wskazać, że
podstawę skargi kasacyjnej mogą stanowić tylko naruszenia przepisów przez sąd
drugiej instancji. W szczególności, w kontekście twierdzenia o nieważności
postępowania przed sądem pierwszej instancji, skarżący powinien wskazać na
uchybienia sądu drugiej instancji, polegające na obrazie art. 378 § 1 i art. 386 § 2
k.p.c., przez nieuwzględnienie nieważności postępowania przed sądem pierwszej
instancji, czego nie uczynił. Na marginesie należy też dodać, że w ocenie Sądu
Najwyższego orzekanie w niniejszej sprawie, dotyczącej wynagrodzenia za pracę i
kary umownej w przez Sąd Rejonowy składzie jednoosobowym było zgodne z
8
art. 47 § 2 pkt 1 k.p.c. i nie dawało podstaw do uznania nieważności na podstawie
art. 379 pkt 4 k.p.c.
Bezpodstawne są również zarzuty naruszenia przepisów postępowania,
które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 299 w związku z art. 473 §
1 w związku z art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1, a także 378 § 1 i 382 k.p.c.,
przez niewyjaśnienie przyczyn dla których nie przeprowadził dowodu z
przesłuchania stron na okoliczność rozumienia przez strony zapisu § 7 pkt 3
umowy o pracę w dacie podpisywania umowy wobec stwierdzonej przez Sąd
Rejonowy niejasności sformułowania „wypowiedzenie w trybie art. 52. k.p.". Zarzuty
te zmierzają do niedopuszczalnego kwestionowania przyjętego w podstawie
zaskarżonego wyroku ustalenia faktycznego odnoszącego się do treści § 7 umowy
o pracę. Jednocześnie w skardze nie zakwestionowano wykładni postanowień
umowy o pracę w drodze stosownego zarzutu naruszenia prawa materialnego.
Poza tym, pełnomocnik skarżącego nie wyjaśnił, w jaki sposób zaskarżony wyrok
naruszył poszczególne wskazane przez niego przepisy postępowania, co
uniemożliwia Sądowi Najwyższemu ustosunkowanie się do nich. Nie wskazał też,
jak i dlaczego naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania.
Należy też podkreślić, że w toku postępowania strona powodowa nie występowała
z wnioskiem o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron na wyżej wskazaną
okoliczność. Wobec tego Sąd Najwyższy jest związany przyjętymi w sprawie
ustaleniami faktycznymi, w tym zwłaszcza ustaleniem, że w § 7 pkt 3 umowy o
pracę strony wyłączyły możliwość dochodzenia kary umownej w wypadku
rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia przez
pracodawcę. Jednocześnie oznacza to bezpodstawność zarzutu naruszenia art. 58
§ 3 k.c., opartego na założeniu, że wymienione postanowienie umowy miało inną
treść niż wyżej wskazano.
W tej sytuacji rozważenia wymagają dwie istotne dla oceny zaskarżonego
wyroku kwestie. Pierwsza, związana z zarzutem naruszenia art. 483 § 1 i 484 § 1
k.c., sprowadza się do pytania o dopuszczalność zastrzeżenia w umowie o pracę
kary umownej, jako sankcji skorzystania przez stronę stosunku pracy z prawa
wypowiedzenia umowy o pracę przed upływem określonego terminu. Druga,
wiążąca się z zarzutem naruszenia art. 97 § 3 k.p., dotyczy prawnych skutków
9
zamieszczenia przez pracodawcę w sytuacji określonej w tym przepisie w
świadectwie pracy informacji, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za
wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę.
Odnośnie do pierwszej z wymienionych kwestii należy stwierdzić, że w
świetle art. 300 k.p., uzależniającego dopuszczalność odpowiedniego stosowania
do stosunku pracy przepisów kodeksu cywilnego od ich niesprzeczności z
zasadami prawa pracy, zastrzeżenie kary umownej na rzecz pracownika, w razie
naruszającego warunki umowy rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę, nie
narusza zasad prawa pracy. W szczególności mieści się ono w granicach
określonych zasadą swobody umów (art. 3531
k.c.), która nie jest ograniczona, jak
w przypadku zastrzeżeń umownych odbiegających od przepisów prawa pracy na
niekorzyść pracownika (por. art. 18 ust. 1 i 2 k.p.). Dla rozstrzygnięcia niniejszej
sprawy powyższe stwierdzenie jest wystarczające, skoro istotne w niej jest takie
właśnie zastrzeżenie tej kary. Poza zakresem zaskarżenia skargą kasacyjną (art.
39813
§ 1 k.p.c.), a tym samym poza zakresem niezbędnych i usprawiedliwionych
celem postępowania kasacyjnego rozważań, pozostaje natomiast kwestia
(występującego w sprawie) jednoczesnego zastrzeżenia tego rodzaju sankcji na
korzyść pracodawcy w wypadku rozwiązania umowy przez pracownika.
W celu wyjaśnienia drugiej z wymienionych kwestii należy na wstępie
przypomnieć treść art. 97 § 3 k.p., który brzmi następująco: Jeżeli z orzeczenia
sądu pracy wynika, że rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę bez
wypowiedzenia z jego winy nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w
tym trybie umów o pracę, pracodawca jest obowiązany zamieścić w świadectwie
pracy informację, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem
dokonanym przez pracodawcę. Istota problemu związanego z wykładnią tego
przepisu sprowadza się do pytania, czy od daty wymaganej przez prawo realizacji
tego obowiązku pracownikowi przysługują uprawnienia związane z tym sposobem
rozwiązania stosunku pracy (tj. czy może dochodzić niezaspokojonych roszczeń z
tego tytułu) i jednocześnie, czy obciążają go nadal ujemne skutki rozwiązania
umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy, które faktycznie miało miejsce, czy
też, jak uznają Sąd Okręgowy i strona pozwana w odpowiedzi na skargę kasacyjną,
rozważana zmiana świadectwa służy jedynie „ukryciu” przed przyszłym pracodawcą
10
faktu rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę w trybie „dyscyplinarnym”, lecz
nie wpływa na jego prawa związane ze sposobem rozwiązania stosunku pracy.
Zdaniem Sądu Najwyższego prawidłowy jest pierwszy ze wskazanych kierunków
wykładni art. 97 § 3 k.p. Oznacza to, że w rezultacie zamieszczenia przez
pracodawcę w świadectwie pracy wymaganej przez art. 97 § 3 k.p. informacji
(związanej z orzeczeniem sądu pracy, z którego wynika, że rozwiązanie z
pracownikiem stosunku pracy bez wypowiedzenia z jego winy nastąpiło z
naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę), zgodnie z
którą rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem dokonanym przez
pracodawcę, pracownik przy ustalaniu uprawnień zależnych od sposobu
rozwiązania stosunku pracy powinien być traktowany tak, jakby rozwiązano z nim
stosunek pracy za wypowiedzeniem i nie może ponosić ujemnych następstw
wiązanych przez prawo z rozwiązaniem stosunku pracy bez wypowiedzenia z jego
winy. Na przykład nie można mu z tego powodu odmówić zasiłku dla bezrobotnych
(zob. art. 75 ust. pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i
instytucjach rynku pracy, jednolity tekst: Dz.U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.).
Przyjęcie takiej wykładni art. 97 § 3 k.p. wynika przede wszystkim z funkcji
świadectwa pracy, jako dokumentu zawierającego, zgodnie z art. 97 § 2 k.p.,
informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z
ubezpieczenia społecznego. Takiemu celowi służy również zamieszczenie
informacji o wypowiedzeniu umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez
pracodawcę nakazane przez art. 97 § 3 k.p. Informacje zamieszczane w
świadectwie pracy powinny stanowić odzwierciedlenie faktów związanych z
przebiegiem zatrudnienia pracownika u pracodawcy wystawiającego świadectwo.
Skoro więc ustawodawca nakazuje zamieścić w świadectwie informacje o
rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem przez pracodawcę, w miejsce
wcześniejszej informacji wskazującej rzeczywisty tryb rozwiązania umowy bez
wypowiedzenia z winy pracownika, to znaczy, że nakazuje, aby pewne zdarzenie
określone w ustawie (rozwiązanie umowy przez pracodawcę bez wypowiedzenia z
winy pracownika) traktować z mocy prawa tak, jakby było ono innym zdarzeniem
(wypowiedzeniem umowy przez pracodawcę) powodującym inne, oznaczone skutki
prawne. Jest to więc klasyczny wypadek zastosowania fikcji prawnej. Należy
11
stwierdzić, że Sąd Okręgowy powołując się wybiórczo na motywy uchwały siedmiu
sędziów z dnia 18 maja 1995 r., I PZP 9/95, będącej pierwowzorem art. 97 § 3 k.p.,
pominął to, że Sąd Najwyższy uznał w jej uzasadnieniu, że w wypadku
prawomocnego wyroku stwierdzającego wadliwość rozwiązania stosunku pracy bez
wypowiedzenia i zasądzającego odszkodowanie z tego tytułu, zdarzeniem
prawnym powodującym ustanie stosunku pracy jest złożone pracownikowi przez
pracodawcę oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia, ale
ze względu na jego sprzeczność z prawem nie powinno ono wywoływać dalszych
następstw niekorzystnych dla pracownika. Chodzi przy tym zarówno o następstwa
prawne - przy ustalaniu uprawnień zależnych od sposobu rozwiązania stosunku
pracy nie można traktować pracownika tak, jakby rozwiązano z nim stosunek pracy
bez wypowiedzenia (zwłaszcza z jego winy) - jak i o następstwa faktyczne
polegające na możliwości przedstawiania kolejnym pracodawcom omawianych
dokumentów o takiej treści, która nie przekazywałaby informacji o rozwiązaniu
stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika, uznanym przez sąd za
wadliwe. Następnie Sąd Najwyższy wskazał, że podanie w świadectwie sposobu
ustania stosunku pracy służy między innymi określeniu sytuacji prawnej pracownika
u następnych pracodawców w zakresie uprawnień zależnych od tej okoliczności.
Pozostawienie dotychczasowego zapisu określającego sposób rozwiązania
stosunku pracy i uzupełnienie go wzmianką o bezprawności tego rozwiązania nie
spełnia należycie wymienionej funkcji. Wynika z niego bowiem jedynie, że nie
można pracownika traktować jako zwolnionego z pracy bez wypowiedzenia. Nie
przekazuje on natomiast informacji o charakterze pozytywnym, to jest nie informuje
przyszłego pracodawcy, czy prawa tego pracownika są takie, jak w przypadku
wypowiedzenia umowy przez zakład pracy, czy być może takie, jak w razie
porozumienia stron. Za właściwy wpis, spełniający powyższej opisana funkcje, Sąd
Najwyższy uznał natomiast informację o rozwiązaniu stosunku pracy przez zakład
pracy za wypowiedzeniem.
Jak wynika z powyższego przypomnienia istotnych tez stanowiska Sądu
Najwyższego wyrażonego w uchwale z 18 maja 1995 r., pogląd Sądu Najwyższego
w obecnym składzie odnośnie do wykładni art. 97 § 3 k.p. (którego treść jak
wskazano odzwierciedla sentencję tej uchwały) stanowi kontynuację, już na gruncie
12
tego przepisu, stanowiska przyjętego w uchwale. Przyjęcie powyższego poglądu w
kwestii wykładni art. 97 § 3 k.p. oznacza, że zasadniczy dla oceny zaskarżonego
wyroku kasacyjny zarzut naruszenia tego przepisu okazał się uzasadniony.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39815
§ 1 k.p.c., a o kosztach postępowania kasacyjnego - na podstawie
art. 108 § 2 k.p.c. w związku z 39821
k.p.c.