III KO 94/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-02-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KO 94/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jacek Sobczak
SSN Józef Szewczyk
w sprawie C. S. K.
oskarżonego z art. 199 § 1 w zw. z art. 12 k.k., z art. 197 § 1 i in. k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 28 listopada 2012 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w Z.
z dnia 2 października 2012 r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu na
podstawie art. 37 kpk
postanowił:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w O.
UZASADNIENIE
Inicjatywa Sądu Rejonowego w Z. o przekazanie sprawy C. S. K. do
rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu okazała się uzasadniona. Należy
podzielić stanowisko występującego Sądu, że dobro wymiaru sprawiedliwości, w
którego interesie leży rozpoznanie sprawy w sposób bezstronny, obiektywny i
nieobarczony żadnymi czynnikami wpływającymi na swobodę orzekania sędziów,
uzasadnia skorzystanie z właściwości delegacyjnej, opisanej w art. 37 k.p.k. Za
takim stanowiskiem przemawia w sposób jednoznaczny powołany w rozważanym
wystąpieniu fakt, że C. S. K., przeciwko któremu prokurator skierował akt
oskarżenia do Sądu Rejonowego w Z., jest sędzią orzekającym od szeregu lat w
obszarze właściwości Sądu Okręgowego w R., pełniącym ponadto w ostatnich
latach (od 2004 r.) funkcję prezesa Sądu właściwego do rozpoznania sprawy oraz
funkcję przewodniczącego Wydziału Karnego tego Sądu. Nie bez znaczenia jest
2
także okoliczność, że osoba pokrzywdzona zarzucanymi przestępstwami (w
szczególności zakwalifikowanymi na podstawie art. 199 § 1 w zw. z art. 12 k.k.)
była zatrudniona w Sądzie Rejonowym w Z.
W powyższym świetle nie może być wątpliwości co do tego, że rozpoznanie
sprawy przez sąd miejscowo właściwy nie tylko mogłoby zachwiać powszechnym
przekonaniem co do istnienia odpowiednich warunków do obiektywnego
rozpoznania w tymże sądzie sprawy oraz co do swobody orzekania sędziów
wykonujących tam swe obowiązki, ale byłoby wprost sprzeczne z zasadą nemo
iudex in causa sua.
Kierując się przedstawionym względami i na ich podstawie uznając za
niezbędne przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu spoza
obszaru właściwości Sądu Okręgowego w R., Sąd Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jacek Sobczak
SSN Józef Szewczyk
w sprawie C. S. K.
oskarżonego z art. 199 § 1 w zw. z art. 12 k.k., z art. 197 § 1 i in. k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 28 listopada 2012 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w Z.
z dnia 2 października 2012 r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu na
podstawie art. 37 kpk
postanowił:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w O.
UZASADNIENIE
Inicjatywa Sądu Rejonowego w Z. o przekazanie sprawy C. S. K. do
rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu okazała się uzasadniona. Należy
podzielić stanowisko występującego Sądu, że dobro wymiaru sprawiedliwości, w
którego interesie leży rozpoznanie sprawy w sposób bezstronny, obiektywny i
nieobarczony żadnymi czynnikami wpływającymi na swobodę orzekania sędziów,
uzasadnia skorzystanie z właściwości delegacyjnej, opisanej w art. 37 k.p.k. Za
takim stanowiskiem przemawia w sposób jednoznaczny powołany w rozważanym
wystąpieniu fakt, że C. S. K., przeciwko któremu prokurator skierował akt
oskarżenia do Sądu Rejonowego w Z., jest sędzią orzekającym od szeregu lat w
obszarze właściwości Sądu Okręgowego w R., pełniącym ponadto w ostatnich
latach (od 2004 r.) funkcję prezesa Sądu właściwego do rozpoznania sprawy oraz
funkcję przewodniczącego Wydziału Karnego tego Sądu. Nie bez znaczenia jest
2
także okoliczność, że osoba pokrzywdzona zarzucanymi przestępstwami (w
szczególności zakwalifikowanymi na podstawie art. 199 § 1 w zw. z art. 12 k.k.)
była zatrudniona w Sądzie Rejonowym w Z.
W powyższym świetle nie może być wątpliwości co do tego, że rozpoznanie
sprawy przez sąd miejscowo właściwy nie tylko mogłoby zachwiać powszechnym
przekonaniem co do istnienia odpowiednich warunków do obiektywnego
rozpoznania w tymże sądzie sprawy oraz co do swobody orzekania sędziów
wykonujących tam swe obowiązki, ale byłoby wprost sprzeczne z zasadą nemo
iudex in causa sua.
Kierując się przedstawionym względami i na ich podstawie uznając za
niezbędne przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu spoza
obszaru właściwości Sądu Okręgowego w R., Sąd Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.