III KK 385/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-12-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 385/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Roman Sądej (sprawozdawca)
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Teresa Jarosławska
po rozpoznaniu na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 kpk w zw. z art. 112 k.p.w.,
w dniu 5 grudnia 2012 r.
w sprawie H. G.
ukaranego na podstawie art. 97 k.w.
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść H. G.,
od prawomocnego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W.
z dnia 3 czerwca 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w.
w zw. z 45 § 1 k.w. postępowanie w sprawie umarza, jego
kosztami obciążając Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona przez Prokuratora Generalnego na korzyść H. G. od
nakazowego wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 3 czerwca 2011r. była zasadna
w stopniu oczywistym, uzasadniającym jej uwzględnienie w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
Wyrokiem tym H. G. został uznany za winnego wykroczenia z art. 97 k.w.
polegającego na tym, że w dniu 17 sierpnia 2010r. w W., kierując samochodem
2
„Skoda”, przekroczył o 51 km dozwoloną prędkość, co ujawniono za pomocą
urządzenia samoczynnie ją rejestrującego. H. G. ukarano karą 700 zł grzywny i
obciążono kosztami postępowania.
Wyrok, bez zaskarżenia, uprawomocnił się dnia 7 lipca 2011 r.
Prokurator Generalny podniósł w kasacji zarzut rażącego naruszenia
przepisów prawa karnego procesowego – art. 93 § 2 k.p.w., mającego istotny
wpływ na treść orzeczenia, polegającego na wydaniu w postępowaniu nakazowym
wyroku skazującego za wykroczenie z art. 97 k.w., pomimo tego, że okoliczności
czynu i wina obwinionego budziły wątpliwości, co powodowało, że ten tryb był
niedopuszczalny.
Autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie
postępowania z uwagi na przedawnienie orzekania.
Jak już powyżej wskazano, kasacja była oczywiście zasadna.
Sąd Rejonowy, wydając wyrok nakazowy, dysponował wyłącznie materiałem
dowodowym w postaci wydruku zdjęcia z raportu urządzenia rejestrującego
prędkość pojazdu wraz ze wskazaniem na przekroczenie prędkości dozwolonej
oraz oświadczeniem obwinionego, że jest właścicielem widocznego na fotografii
samochodu, ale odmawia wskazania kierowcy, który w czasie jej robienia prowadził
samochód.
W żadnym zatem razie ten materiał nie mógł wykazywać, że to rzeczywiście
obwiniony jest osobą prowadzącą pojazd uwidoczniony na zdjęciu fotoradaru.
Twarz kierującego widoczna była jedynie częściowo, a co istotniejsze, Sąd a quo
nie miał żadnej wiedzy o rzeczywistym wyglądzie H. G. Dysponował jedynie jego
oświadczeniem, że „odmawia wskazania kierowcy” (k.16).
Dysponując tak skąpym materiałem dowodowym Sąd Rejonowy uznał
jednak, że jest on wystarczający do wydania wyroku nakazowego, uznającego winę
obwinionego.
W tych realiach sprawy w pełni zasadnie Prokurator Generalny podniósł
zarzut rażącego naruszenia art. 93 § 2 k.p.w., który uprawnia do orzekania w trybie
nakazowym tylko wówczas, „jeżeli okoliczności czynu i wina obwinionego nie budzą
wątpliwości”. Wszak H. G. nie składał w sprawie wyjaśnień, a więc nie tylko nie
przyznał się do winy, ale jego pisemne oświadczenie sugerowało, że to nie on
prowadził samochód. Sąd a quo nie dysponował zatem żadnym dowodem
wykazującym winę obwinionego. W oczywistym zatem stopniu występowały w
3
sprawie wątpliwości co winy H. G., a tym samym był to stan wręcz zasadniczo
sprzeczny z normami wynikającymi z treści art. 93 § 2 k.p.w.
W konsekwencji trzeba stwierdzić, że rażące naruszenie tego przepisu
mogło mieć istotny wpływ na treść wyroku, a więc spełniona została także druga
przesłanka zasadności kasacji – art. 111 k.p.w. – co implikowało orzeczenie o
uchyleniu zaskarżonego wyroku.
Wobec faktu, że wykroczenie zarzucone obwinionemu popełnione zostało w
dniu 17 sierpnia 2010r., upłynął już dwuletni okres przedawnienia jego karalności,
określony w art. 45 § 1 k.w., skutkiem czego musiało być umorzenie postępowania
– art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. oraz obciążenie jego kosztami Skarbu Państwa – art. 118 §
2 k.p.w.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Roman Sądej (sprawozdawca)
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Teresa Jarosławska
po rozpoznaniu na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 kpk w zw. z art. 112 k.p.w.,
w dniu 5 grudnia 2012 r.
w sprawie H. G.
ukaranego na podstawie art. 97 k.w.
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść H. G.,
od prawomocnego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W.
z dnia 3 czerwca 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w.
w zw. z 45 § 1 k.w. postępowanie w sprawie umarza, jego
kosztami obciążając Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona przez Prokuratora Generalnego na korzyść H. G. od
nakazowego wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 3 czerwca 2011r. była zasadna
w stopniu oczywistym, uzasadniającym jej uwzględnienie w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
Wyrokiem tym H. G. został uznany za winnego wykroczenia z art. 97 k.w.
polegającego na tym, że w dniu 17 sierpnia 2010r. w W., kierując samochodem
2
„Skoda”, przekroczył o 51 km dozwoloną prędkość, co ujawniono za pomocą
urządzenia samoczynnie ją rejestrującego. H. G. ukarano karą 700 zł grzywny i
obciążono kosztami postępowania.
Wyrok, bez zaskarżenia, uprawomocnił się dnia 7 lipca 2011 r.
Prokurator Generalny podniósł w kasacji zarzut rażącego naruszenia
przepisów prawa karnego procesowego – art. 93 § 2 k.p.w., mającego istotny
wpływ na treść orzeczenia, polegającego na wydaniu w postępowaniu nakazowym
wyroku skazującego za wykroczenie z art. 97 k.w., pomimo tego, że okoliczności
czynu i wina obwinionego budziły wątpliwości, co powodowało, że ten tryb był
niedopuszczalny.
Autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie
postępowania z uwagi na przedawnienie orzekania.
Jak już powyżej wskazano, kasacja była oczywiście zasadna.
Sąd Rejonowy, wydając wyrok nakazowy, dysponował wyłącznie materiałem
dowodowym w postaci wydruku zdjęcia z raportu urządzenia rejestrującego
prędkość pojazdu wraz ze wskazaniem na przekroczenie prędkości dozwolonej
oraz oświadczeniem obwinionego, że jest właścicielem widocznego na fotografii
samochodu, ale odmawia wskazania kierowcy, który w czasie jej robienia prowadził
samochód.
W żadnym zatem razie ten materiał nie mógł wykazywać, że to rzeczywiście
obwiniony jest osobą prowadzącą pojazd uwidoczniony na zdjęciu fotoradaru.
Twarz kierującego widoczna była jedynie częściowo, a co istotniejsze, Sąd a quo
nie miał żadnej wiedzy o rzeczywistym wyglądzie H. G. Dysponował jedynie jego
oświadczeniem, że „odmawia wskazania kierowcy” (k.16).
Dysponując tak skąpym materiałem dowodowym Sąd Rejonowy uznał
jednak, że jest on wystarczający do wydania wyroku nakazowego, uznającego winę
obwinionego.
W tych realiach sprawy w pełni zasadnie Prokurator Generalny podniósł
zarzut rażącego naruszenia art. 93 § 2 k.p.w., który uprawnia do orzekania w trybie
nakazowym tylko wówczas, „jeżeli okoliczności czynu i wina obwinionego nie budzą
wątpliwości”. Wszak H. G. nie składał w sprawie wyjaśnień, a więc nie tylko nie
przyznał się do winy, ale jego pisemne oświadczenie sugerowało, że to nie on
prowadził samochód. Sąd a quo nie dysponował zatem żadnym dowodem
wykazującym winę obwinionego. W oczywistym zatem stopniu występowały w
3
sprawie wątpliwości co winy H. G., a tym samym był to stan wręcz zasadniczo
sprzeczny z normami wynikającymi z treści art. 93 § 2 k.p.w.
W konsekwencji trzeba stwierdzić, że rażące naruszenie tego przepisu
mogło mieć istotny wpływ na treść wyroku, a więc spełniona została także druga
przesłanka zasadności kasacji – art. 111 k.p.w. – co implikowało orzeczenie o
uchyleniu zaskarżonego wyroku.
Wobec faktu, że wykroczenie zarzucone obwinionemu popełnione zostało w
dniu 17 sierpnia 2010r., upłynął już dwuletni okres przedawnienia jego karalności,
określony w art. 45 § 1 k.w., skutkiem czego musiało być umorzenie postępowania
– art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. oraz obciążenie jego kosztami Skarbu Państwa – art. 118 §
2 k.p.w.