UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 października 2012 r. Sąd Rejonowy w pkt. I nakazał pozwanemu J. K., aby opuścił i opróżnił lokal mieszkalny położony wN., (...)/2 i wydał go stronie powodowej Gminie N., w pkt. II orzekł o uprawnieniu pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego i wstrzymał w stosunku do niego wykonanie orzeczenia o opróżnieniu w/w lokalu mieszkalnego do czasu złożenia mu przez Gminę N.oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, a w pkt. III orzekł o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych:

Mieszkanie zajmowane przez pozwanego J. K., położone w N.przy ul. (...)o łącznej powierzchni 41,90 m² jest własnością Gminy N.. Mieszkanie to było użytkowane przez pozwanego na mocy umowy o najem z dnia 1 października 2003 r. W piśmie z dnia 28 października 2009 r. Prezes Zarządu Przedsiębiorstwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwN. W. S.oświadczył, że, działając w imieniu Gminy N., wypowiada pozwanemu J. K.opisaną powyżej umowę najmu ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2010 r. Powyższe pismo doręczono pozwanemu na wskazany przez niego adres do korespondencji, tj. D. ul. (...). Jako podstawę prawną wypowiedzenia wskazano przepis art. 11 pkt 3 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego, a jako przyczynę wypowiedzenia fakt niezamieszkiwania najemcy w przedmiotowym lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy. Fakt, iż pozwany nie zamieszkuje w wynajmowanym lokalu ustalono na podstawie informacji policji oraz oświadczeń lokatorów budynku położonego w N., (...). Wynikało z nich, że J. K.nie zamieszkuje w wynajmowanym lokalu od chwili śmierci swojego ojca. Pozwany aż do 6 lipca 2010 r. w żaden sposób nie kwestionował dokonanego wypowiedzenia umowy o najem. Dopiero w dniu 6 lipca 2010 r. udał się do prezesa Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o.w N.i pod jego dyktando napisał oświadczenie, w którym odmówił dobrowolnego przekazania lokalu położonego w N. (...)/2. Zakwestionował wówczas okoliczność, iż nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu. Idąc za radą W. S., pozwany złożył także wniosek o wykupienie przedmiotowego mieszkania. W dniu 14 lipca 2010 r. pracownicy Przedsiębiorstw (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąw N.ponownie przeprowadzili wywiad wśród lokatorów budynku położonego w N. (...), z którego wynikały wcześniejsze ustalenia, tj. niezamieszkiwanie przez pozwanego w mieszkaniu, którego dotyczyła wypowiedziana już umowa o najem, od chwili śmierci jego ojca. W piśmie z dnia 30 lipca 2010 r. burmistrz Miasta i Gminy N. G. K.odmówił pozwanemu możliwości wykupu mieszkania położonego w N.przy ul. (...)ze względu na fakt, iż od dnia 1 maja 2010 r. nie jest on już najemcą przedmiotowego lokalu wskutek wypowiedzenia umowy o najem z dnia 28 października 2009 r. Po uzyskaniu powyższej informacji pozwany udał się na spotkanie do burmistrza wraz ze swoim synem M. K.. W spotkaniu między innymi uczestniczył także prezes Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o.w N. W. S.oraz policjant S. O.. Pozwany próbował najpierw przekonać burmistrza do zmiany stanowiska co do możliwości nabycia przez niego mieszkania położonego w N. (...)/2, a gdy okazało się to niemożliwe, spytał czy może jednak dalej zamieszkiwać w tym mieszkaniu. Burmistrz stwierdził, że sprawa wymaga wyjaśnienia i zlecił to prezesowi spółki zarządzającej zasobem mieszkaniowym w Gminie W. S.. Burmistrz N. G. K.nie składał wobec pozwanego na przedmiotowym spotkaniu oświadczeń o cofnięciu wypowiedzenia umowy o najem. Na podstawie wywiadu przeprowadzonego wśród sąsiadów- lokatorów budynku (...)w N.w dniu 13 kwietnia 2012 r., tj. B. P., J. A.i M. S.oraz informacji policji z dnia 13 marca 2012r. ustalono, ież pozwany w dalszym ciągu nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu, a stan taki trwa od śmierci jego ojca. Ojciec pozwanego L. K.zmarł w 1999 r. Pozwany od wielu lat nie mieszka w lokalu położonym w N. (...)/2. Okresowo przebywa za granicą lub wraz z żoną przebywa w mieszkaniu stanowiącym własność jego syna M. K.w D.przy ul. (...). Ten adres wskazuje też we wszystkich instytucjach jako adres do korespondencji. Pozwany jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku i jakichkolwiek świadczeń. Czasowo przebywa za granicą. Kiedy przebywa w Polsce podejmuje prace dorywcze i korzysta z pomocy syna.

Rozważając tak ustalony stan faktyczny, Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, że powództwo zasługuje na uwzględnienie. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 222 § 1 k.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. W związku z tym, zdaniem Sądu, podstawową kwestią wymagającą ustalenia w niniejszej sprawie była okoliczność, czy pozwanemu przysługuje skuteczny względem strony powodowej tytuł prawny do lokalu objętego sporem. W tym aspekcie Sąd zauważył, że pozwanego J. K.łączył ze stroną powodową stosunek najmu tego lokalu mieszkalnego. (...) Spółka z o. o.w N., działając na podstawie upoważnienia strony powodowej w piśmie z dnia 28 października 2009 r. oświadczyła, iż wypowiada pozwanemu J. K.umowę najmu z zachowaniem
6-miesięcznego okresu wypowiedzenia, ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2010 r. Według przepisów art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2001 roku, Nr 71, poz. 733 z późn. zm.), jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez wynajmującego stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w niniejszym artykule, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 4 i 5, przy czym wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia. Wskazanie w wypowiedzeniu jego przyczyny ma ułatwić obronę przed eksmisją, gdyż wskazuje lokatorowi zarzuty, przed jakimi będzie się bronić. Enigmatyczne wskazanie tych przyczyn lub powołanie w wypowiedzeniu tylko artykułu ustawy nie spełnia wymagania skutecznego wypowiedzenia. Trzeba bowiem choćby skrótowo opisać zachowanie lokatora, które uzasadnia wypowiedzenie. Z kolei przepis art. 11 ust 3 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, na który powołano się w wypowiedzeniu, przewiduje uprawnienie wynajmującego do wypowiedzenia stosunku najmu z zachowaniem sześciomiesięcznego okresu wypowiedzenia z powodu niezamieszkiwania najemcy przez okres dłuższy niż dwanaście miesięcy. W ocenie Sądu, stawiane przez ustawę wymagania co do sposobu wypowiedzenia umowy najmu zostały przez stronę powodową spełnione. Strona powodowa spełniła wymóg ustawowy dotyczący pisemnej formy wypowiedzenia, jak również prawidłowo i skutecznie dokonała samego wypowiedzenia, doręczając je przesyłką poleconą na wskazany przez pozwanego adres dla doręczeń. Skierowane do pozwanego wypowiedzenie umowy spełnia także opisane wyżej wymogi odnośnie wskazania przyczyny wypowiedzenia oraz zastrzeżenia okresu wypowiedzenia. Podana przez stronę powodową przyczyna wypowiedzenia umowy najmu mieści się w katalogu przyczyn wskazanych przez ustawodawcę w przepisach ustawy o ochronie praw lokatorów i bez wątpienia jest ona rzeczywista. Nie budzi bowiem wątpliwości Sądu, iż pozwany nie zamieszkuje na stałe w przedmiotowym lokalu od chwili śmierci swojego ojca L. K., tj. od 1999 roku. Wskazują na to bezpośrednio nie tylko ustalenia strony powodowej na podstawie wywiadów przeprowadzonych wśród sąsiadów zgodnych w tej kwestii, ale również ustalenia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Dzierżoniowie, prowadzącego egzekucję przeciwko pozwanemu na podstawie tytułu wykonawczego również z 1999 r. w sprawie sygn. MM Km 303/10, które zostały zawarte w uzasadnieniu postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, ale również zeznania świadka S. O., będącego policjantem, który na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2012 r. zeznał, iż od momentu podjęcia przez niego pracy w N.w 2001 r. mieszkanie położone przy ul. (...)jest niezamieszkałe. Sąd zwrócił przy tym uwagę na kwestię oznaczenia spornego lokalu, który początkowo strona powodowa określała jako lokal nr 3, tak też został on oznaczony w wypowiedzeniu umowy o najem, choć w treści samej umowy w ogóle nie było oznaczenia lokalu konkretnym numerem. W toku postępowania strona powodowa sprostowała to oznaczenie jako oczywistą omyłkę, wskazując, iż chodzi o lokal numer 2. Ostatecznie ani Sąd, ani strony postępowania nie miały wątpliwości, że umowa o najem lokalu, wypowiedzenie umowy o najem oraz pozew o eksmisję i niniejsze postępowanie nim zainicjowane dotyczą lokalu, w którym pozwany zamieszkiwał ze swoim ojcem. Zasadnicze znaczenie w sprawie miał jednak fakt, iż swoje uprawnienie do zajmowania lokalu pozwany wywodził przede wszystkim nie z bezpodstawności czy nieskuteczności wypowiedzenia umowy o najem (którego przecież przez wiele miesięcy nie kwestionował bez uzasadnionego powodu), ale wskazał, iż wypowiedzenie to zostało w stosunku do niego cofnięte. Okoliczność ta nie została przez pozwanego udowodniona. Nie potwierdził tego słuchany w charakterze świadka burmistrz Gminy N. G. K., wskazując, że z całą pewnością nie składał pozwanemu ustnego oświadczenia tej treści, albowiem nie mógł tego zrobić w tej formie i bez dokładnych ustaleń i informacji w sprawie, których w dniu spotkania nie posiadał. Nie potwierdziły tego również inne uczestniczące w spotkaniu osoby, tj. W. S.i S. O., a także świadek M. K., który subiektywnie, zgodnie z oczekiwaniami ojca, interpretując treść przeprowadzonej z burmistrzem rozmowy, wskazał jedynie, iż pewne sformułowania – jego zdaniem - były równoznaczne z cofnięciem wypowiedzenia umowy o najem mieszkania. Nie pamiętał jednak czy padło dosłowne oświadczenie, w którym burmistrz cofnął wypowiedzenie umowy o najem. Wskazując na powyższe, Sąd uznał za zgodne z zasadami logiki życiowej i należytej staranności w sprawowaniu urzędu, że przed podjęciem decyzji w przedmiocie ewentualnego cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o najem lub zawarcia nowej umowy o najem burmistrz chciał poznać szczegóły i okoliczności sprawy, bądź zlecił jej przeanalizowanie prezesowi spółki zarządzającej zasobami mieszkaniowymi gminy i w tych okolicznościach, przy uwzględnieniu przepisu art. 65 § 2 kc, przyjął, że wolą i zamiarem burmistrza na spotkaniu nie było składanie oświadczenia o cofnięciu wypowiedzenia umowy o najem. Również prezes Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o. o. W. S.zaprzeczył, by kiedykolwiek formułował w stosunku do pozwanego oświadczenia o cofnięciu wypowiedzenia u mowy o najem lokalu. W ocenie Sadu, oznacza to w efekcie, że obecnie pozwany nie ma skutecznego względem strony powodowej uprawnienia do władania spornym lokalem, a tym samym żądanie jego eksmisji z mieszkania położonego w N. przy ul. (...)jest w pełni uzasadnione. W dalszej części uzasadnienia Sąd zważył, że w świetle przepisu art. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, wskazana ustawa reguluje zasady i formy ochrony praw lokatorów oraz zasady gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy, przy czym zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o lokatorze należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Obecnie więc ochroną przewidzianą w tej ustawie objęte są wszystkie osoby, które mają jakikolwiek tytuł prawny do używania lokalu mieszkalnego, za wyjątkiem prawa własności. Oznacza to, iż ustawa ta ma także zastosowanie do pozwanego jako osoby, której przysługiwał tytuł prawny do korzystania ze spornego lokalu mieszkalnego. Przepisy ustawy o ochronie lokatorów mają bowiem zastosowanie w sprawach o opróżnienie lokalu przeciwko osobom, które były lokatorami w rozumieniu przepisu art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, niezależnie od momentu, w którym utraciły tytuł prawny do używania lokalu mieszkalnego, a nie dotyczą jedynie osób, które nigdy takim tytułem nie dysponowały. Zgodnie natomiast z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie lokatorów w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Jednocześnie przepis ust. 3 tego artykułu stanowi, że sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. W tym zakresie Sąd stwierdził, że pozwany jako osoba bezrobotna, bez prawa do zasiłku i i innych świadczeń, podejmując jedynie prace dorywcze, znajduje się w trudnej sytuacji materialnej. Obecnie nie posiada tytułu do żadnego innego lokalu mieszkalnego, a swoje potrzeby mieszkaniowe realizuje, zamieszkując w mieszkaniu stanowiącym własność jego syna, który jako osoba dorosła bez wątpienia ma swoje plany życiowe. Nie bez znaczenia jest również okoliczność, że pozwany przez cały czas ponosi koszty opłat czynszowych za lokal będący przedmiotem niniejszego postępowania. Dlatego też, zdaniem Sądu, przysługuje mu uprawnienie do lokalu socjalnego. Stosownie zaś do treści art. 14 ust. 6 ustawy o ochronie praw lokatorów, orzekając o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, Sąd był zobligowany nakazać wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez właściwą gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc.

Apelację od powyższego wyroku wniosły obie strony procesu.

Strona powodowa, skarżąc orzeczenie w pkt. II, tj. w części orzekającej o uprawnieniu pozwanego do lokalu socjalnego, wnosząc o jego zmianę bądź uchylenie i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, zarzuciła:

-: naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 14 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów przez orzeczenie o uprawnieniu pozwanego do lokalu socjalnego, mimo że pozwany, zamieszkując w lokalu syna, ma zaspokojone potrzeby mieszkaniowe,
-: naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności art. 316 kpc, biorąc za podstawę orzeczenia o uprawnieniu pozwanego do lokalu socjalnego hipotezę o utracie prawa zamieszkiwania w lokalu stanowiącym własność syna.

Pozwany natomiast, wnosząc o zmianę wyroku przez oddalenie powództwa, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, zarzucił:

a) naruszenie prawa materialnego, tj.:

- art. 222 kc przez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na uznaniu istnienia po stronie powódki uprawnienia do żądania wydania rzeczy, mimo że pozwanemu, wobec nieskuteczności wypowiedzenia, przysługuje nadal skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą,

- art. 11 pkt 3 przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na pominięciu przy interpretacji pojęcia zamieszkiwania wewnętrznego elementu subiektywnego zamiaru stałego pobytu, podczas gdy zamieszkiwanie realizowane jest w aspekcie obiektywnym (przebywania) i subiektywnym (zamiaru stałego zamieszkiwania i wykorzystywania lokalu jako centrum życiowego),

b) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału, polegającą na przyjęciu, że pozwany nie zamieszkiwał w spornym lokalu, mimo równoczesnego ustalenia, że ponosił i ponosi systematyczne opłaty z tytułu najmu, co dowodzi zamiaru stałego pobytu,

c) wewnętrzną sprzeczność w wydanym orzeczeniu, polegającą na uznaniu, że pozwany nie ma miejsca zamieszkania (przyznanie lokalu socjalnego) przy jednoczesnym przyjęciu, że o zrezygnowaniu przez niego z zamieszkiwania w spornym lokalu świadczy zmiana miejsca zamieszkania na mieszkanie syna,

d) przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na uznaniu, że dokumenty z wizji z 2012 r. mogą być dowodem potwierdzającym, że wypowiedzenie
z 2009 r. było uzasadnione, podczas gdy z analizy logicznej porządku zdarzeń wynika, że ustalenie w 2012 r., iż pozwany nie zamieszkuje w lokalu od co najmniej 2 lat nie uzasadnia istnienia przesłanek wypowiedzenia w 2009 r., gdy zostało dokonane.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja strony powodowej jest uzasadniona, natomiast apelacja pozwanego podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, stąd też ustalenia te Sąd Okręgowy uznał za własne, czyniąc je podstawą orzekania w postępowaniu apelacyjnym.

Przechodząc do oceny apelacji strony powodowej, należy stwierdzić, że zarzuty w niej podniesione są trafne. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 21.06.2001r o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego / tekst jedn. Dz. U. z 2005r, nr 31, poz. 266 ze zm./ sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec osób określonych w tym przepisie- chyba, że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu. Skoro więc pozwany, choć jest osobą bezrobotną od wielu lat zamieszkuje u syna, oznacza to, że ma on gdzie mieszkać i w związku z tym przyznawanie mu prawa do lokalu socjalnego nie było uzasadnione. Powoływanie się przez Sąd Rejonowy jedynie na to, że syn pozwanego może w przyszłości zmienić zdanie i odmówić- z uwagi na nieokreślone bliżej plany życiowe- ojcu prawa do zamieszkiwania w jego lokalu, nie może być podstawą przyznania prawa do lokalu socjalnego pozwanemu. Po pierwsze bowiem Sąd orzekając powinien brać pod uwagę stan faktyczny istniejący w chwili wydawania wyroku, a po drugie zarówno świadek M. K. jak i pozwany w swych zeznaniach w żaden sposób nie zasygnalizowali takiej możliwości. Z tych więc względów Sąd Okręgowy uwzględnił apelację strony powodowej i na podstawie art. 386 § 1 kpc orzekł jak w pkt I wyroku. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego wydano w oparciu o przepis art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 391 § 1 kpc.

Apelacja pozwanego natomiast nie jest trafna. W ocenie Sądu Okręgowego zważenia prawne Sądu Rejonowego dotyczące eksmisji J. K.są prawidłowe i dlatego zasługują na pełną akceptację. Jak wynika bowiem z art. 11 ust. 3 pkt 1 wyżej wymienionej ustawy o ochronie praw lokatorów wynajmujący może wypowiedzieć najem m. in. z powodu niezamieszkiwania najemcy przez okres dłuższy niż 12 miesięcy. Ze zgromadzonego materiału dowodowego, w sposób nie budzący wątpliwości, wynika, że pozwany od kilku lat nie zamieszkuje w mieszkaniu położonym w N., (...)/2, a faktycznie mieszka on wraz z całą swą rodziną w lokalu syna- M. K.znajdującym się w D.przy ul. (...). Taki stan faktyczny został ustalony na podstawie notatki sporządzonej przez pracowników Przedsiębiorstwa (...)– Spółki z o.o. w N.z dnia 5 października 2009r / k. 8/ , a więc jeszcze przed wypowiedzeniem umowy najmu, a ponadto w oparciu o zeznania św. S. O.- policjanta, który od kilkunastu lat pracuje w N.i który jednoznacznie stwierdził, że lokal położony w (...)nr 31/ 2 jest od wielu lat niezamieszkały. Świadek ten dokładnie opisał, że w przedmiotowym budynku zamieszkują ludzie z tzw. marginesu społecznego i dlatego policja często w tym miejscu przyjeżdżała na interwencje oraz obserwowała tenże budynek. Stąd też policjanci posiadali wiedzę na temat tego, kto rzeczywiście tam zamieszkiwał. Świadek także przytoczył konkretne okoliczności, które w sposób dość oczywisty wskazują na fakt niezamieszkiwania przez pozwanego w przedmiotowym lokalu. Podał on mianowicie, że na skutek pewnego incydentu w mieszkaniu wynajętym przez J. K.doszło do zniszczenia drzwi wejściowych i policja chcąc powiadomić o tym pozwanego długo szukała z nim kontaktu i w końcu odnalazła go w lokalu w D.. Sąd Rejonowy ponadto ustalając, że pozwany rzeczywiście nie zamieszkuje w N.miał na uwadze także postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Dzierżoniowie- M. M.z dnia 3 października 2011r / k. 29 /, z którego wynika, że J. K.wraz z całą swą rodziną zamieszkuje w D.przy ul. (...). W świetle takiego materiału dowodowego trudno więc zarzucić Sądowi I instancji, iż w sposób sprzeczny z dowodami ustalił stan faktyczny, bądź też, że oceniając materiał dowodowy przekroczył zasadę wynikającą z art. 233 § 1 kpc. Nie można także zarzucić - jak sugeruje to skarżący- że Sąd Rejonowy ustalając fakt niezamieszkiwania przez pozwanego w lokalu w N.oprał się wyłącznie na notatkach służbowych sporządzonych w 2012r czyli przed wypowiedzeniem umowy najmu. W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzone w sprawie dowody w żaden sposób nie wykazały, by J. K.jedynie na czas określony opuścił mieszkanie w N.. Sytuacja ta bowiem trwa już od wielu lat i pozwany nie podał kiedy zamierza znowu zamieszkać wN., utrzymując, że w ogóle się stamtąd nie wyprowadził, a adres w D.jest jedynie adresem dla korespondencji. Jeśli zaś chodzi o wnioski dowodowe zgłoszone w apelacji, to zdaniem Sądu Okręgowego powinny one podlegać oddaleniu jako spóźnione / art. 381 kpc /, gdyż fakt, że strona w postępowaniu przed Sądem I instancji nie była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie jest przeszkodą do składania takich wniosków. Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 385 kpc orzeczono jak w pkt II wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE