UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego w toku przewodu Sądowego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. L.został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

6.  Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 5 grudnia 2008 roku w sprawie XV K 1447/08 za czyn popełniony w dniu 12 lipca 2008 roku na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierzono karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k., art. 72 § 1 pkt. 5 k.k. i art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata, zobowiązano skazanego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu i oddano pod dozór kuratora, na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat orzeczono o kosztach sadowych. Sąd Rejonowy w Białymstoku postanowieniem z dnia 3 marca 2011 r. zarządził wykonanie warunkowo zawieszonej kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

7.  Wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie III K 221/08



w pkt. I ppkt. 1 za czyn popełniony w nocy 13 września 2008 r. na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzono karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,



w pkt. I ppkt. 2 za czyn popełniony w nocy 13 września 2008 r. na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzono karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,



w pkt. I ppkt. 3 za czyn popełniony w dniu 1 października 2008 r. na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzono karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,



w pkt. II na postawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzono kare łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,



na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 1 października 2008 r. do 19 sierpnia 2009 r., w pkt. II i IV orzeczono o kosztach sądowych.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 5 października 2010 r. w sprawie II Aka 79/10 zmienił powyższy wyrok w ten sposób, że za podstawę skazania i wymiaru kary za czyn z pkt. I ppkt. II przyjął art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

8.  Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 28 czerwca 2010 r. w sprawie VII K 240/10



za czyn popełniony w dniu 7 listopada 2009 r. na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. orzeczono karę 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,



za czyn popełniony w dniu 19 września 2009 r. na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. orzeczono karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,



za czyn popełniony w dniu 23 września 2009 r. na podstawie art. 244 k.k. orzeczono karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,



za czyn popełniony w dniu 21 września 2009 r. na postawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,



za cztery przestępstwa popełnione w okresie od 27 września 2009 r. do 10 października 2009 r. na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzono karę 2 (dwóch) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,



na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 § 2 k.k. orzeczono karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności,

na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeczono środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 (czterech) lat, zasądzono odszkodowanie na rzecz pokrzywdzonych, orzeczono o kosztach o sądowych.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie VIII Ka 610/10 zmienił powyższy wyrok w ten sposób, złagodził orzeczoną wobec skazanego karę łączną do 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

9.  Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie VII K 724/10



za czyn popełniony w dniu 24 sierpnia 2009 r. na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,



za czyn popełniony w dniu 2 września 2009 r. na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,



na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczono karę łączną 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawiania wolności, orzeczono o kosztach sadowych.

10.  Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 13 stycznia 2011 r. w sprawie XV K 947/10 za czyn popełniony w dniu 23 marca 2010 r. na podstawie art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, orzeczono o kosztach sądowych.

Skazany złożył wniosek o wydanie wyroku łącznego.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek skazanego jest zasadny. Zgodnie z art. 85 k.k. jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. Taka sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie.

P. L.popełnił przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. 12 lipca 2008 roku. Kolejne przestępstwa odpowiednio kwalifikowane z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. P. L.popełnił w nocy 13 września 2008 r. i 1 października 2008 r. Pierwszym chronologicznie wyrokiem skazującym był wyrok Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 5 grudnia 2008 roku w sprawie XV K 1447/08 za czyn z art. 178a § 1 k.k. popełniony w dniu 12 lipca 2008 roku. Za pozostałe czyny P. L.został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie III K 221/08. Wszystkie wymienione wyżej przestępstwa oskarżony popełnił przed wydaniem pierwszego wyroku skazującego i dlatego pozostają one w realnym zbiegu. Obydwomawyrokami – wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie XV K 1447/08 i Sądu Okręgowego w Białymstoku w sprawie III K 221/08 wymierzono kary pozbawienia wolności, czyli kary tego samego rodzaju. Wprawdzie wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie XV K 1447/08 skazanemu wymierzono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, to jednak z uwagi na późniejsze zarządzenie wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności należało uznać, że nie ma przeszkód do orzeczenia kary łącznej w miejsce kar jednostkowych.

Podobnie rzecz się przedstawia w przypadku wyroków wymienionych w punktach 3, 4 i 5. Przestępstwa, za które P. L.został skazany wyrokami Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie VII K 240/10, Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie VII K 724/10 i Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie XV K 947/10 zostały popełnione w okresie od 24 sierpnia 2009 r. do 23 marca 2010 r. Przestępstwa te zostały popełnione już po wydaniu wyroku w sprawie XV K 1447/08 Sądu Rejonowego w Białymstoku, więc nie pozostają w realnym zbiegu z przestępstwami popełnionymi wcześniej w roku 2008 r. Pierwszy nieprawomocny wyrok dotyczący niektórych z tych przestępstw, wyrok Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie VII K 240/10 został wydany 28 czerwca 2010 r. Wszystkie przestępstwa popełnione przez P. L.w 2009 r. i przestępstwo popełnione 23 marca 2010 r. miały miejsce przed wydaniem tego wyroku i dlatego pozostają w realnym zbiegu. Za wszystkie te przestępstwa wymierzono skazanemu kary tego samego rodzaju – kary pozbawienia wolności. Zostały więc spełnione wszystkie przesłanki orzeczenia kary łącznej.

Reasumując popełnione przez skazanego przestępstwa tworzą dwa różne „realne zbiegi przestępstw”, za które należało wymierzyć mu dwie kary łączne.

W myśl cytowanego już art. 85 k.k. za podstawę kary łącznej bierze się kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. Granice kary łącznej określa art. 86 § 1 k.k., zgodnie z którym dolną granicę kary łącznej wyznacza najsurowsza z wymierzonych kar jednostkowych, zaś górną granicę suma kar jednostkowych. Wymierzając skazanemu karę łączną w pkt. I wyroku Sąd za podstawę jej wymiaru przyjął art. 85 k.k. i 86 § 1 k.k. Sąd mógł ją orzec w granicach od 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności do 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Podstawą prawną określającą granice kary łącznej wymierzonej w pkt. II wyroku stanowiły art. 85 k.k., 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. Odpowiednie stosowanie przepisów rozdziału IX k.k., o którym mowa w art. 91 § 2 k.k. oznacza, że zastosowanie znajduje art. 86 § 1 k.k. określający granice kary łącznej. Przepis ten zawiera zwrot „od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy”. Odpowiednie stosowanie art. 86 § 1 k.k. oznacza, że przez karę wymierzoną za jedno z poszczególnych przestępstw, czyli innymi słowy za krę jednostkową, należy rozumieć również karę wymierzoną za ciąg przestępstw, mimo, iż de facto jest wymierzona za dwa lub więcej przestępstw popełnionych w warunkach określonych w art. 91 § 1 k.k. Karę wymierzoną za ciąg przestępstw należy więc traktować jako karę jednostkową i uwzględniając ją zarówno przy ocenie, która z wymierzonych kar jest najsurowsza, jak i przy sumowaniu kar. Dolną granicą kary łącznej była kara 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie VII K 240/10 za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od 27 września 2009 r. do 10 października 2009 r. Górną granicę stanowiła suma kar jednostkowych, czyli kara 10 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając skazanemu kary łączne Sąd zastosował zasadę asperacji. Za pochłonięciem kar jednostkowych przez karę najsurowszą przemawiał stosunkowo krótki okres czasu dzielący poszczególne przestępstwa. Za istotnym obostrzeniem najsurowszej kary przemawiał fakt, że przestępstwa popełnione przez skazanego naruszały dobra prawne różnego rodzaju. Przestępstwa tworzące pierwszy realny zbieg godziły w bezpieczeństwo komunikacji, zdrowie i mienie. Przestępstwa pozostające w drugim zbiegu godziły w mienie, bezpieczeństwo komunikacji, prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości, prawidłowe funkcjonowanie instytucji państwowej oraz nietykalność cielesną.

Przy wymiarze kary łącznej wiodącą dyrektywą wymiaru kary jest dyrektywa prewencji indywidualnej. Wymierzając kary łączne Sąd miał zatem za uwadze aby kary łączne wymierzone skazanemu uświadomiły mu naganność jego postępowania, nieopłacalność przestępstwa i konieczność poszanowania dóbr innych osób. Oceniając sposób życia skazanego przed popełnieniem przestępstwa oraz jego funkcjonowanie w jednostkach penitencjarnych należało uznać, że jest on osobą w znacznym stopniu zdemoralizowaną. Świadczy o tym wielość i różnorodność popełnionych przestępstw. Zachowanie skazanego w toku odbywania kary pozbawienia wolności również należało uznać za naganne. Skazany był wielokrotnie karany dyscyplinarnie, a poprawa zachowania, o której świadczy kilka udzielonych mu nagród regulaminowych nie jest postawą utrwaloną. Dlatego należało uznać, że prewencyjne cele kary mogą zostać osiągnięte przez wymierzenie skazanemu długotrwałych kar pozbawienia wolności. Kary łączne 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 6 lat pozbawienia wolności są wystarczające, aby wdrożyć skazanego do przestrzegania porządku prawnego.

Skazany odbył już część orzeczonych wobec niego kar jednostkowych, względnie zaliczono mu na ich poczet okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawach zakończonych skazaniem go. Zgodnie z art. 577 k.p.k. Sąd zaliczył skazanemu na poczet każdej z kar łącznych okresy zaliczone na poczet wykonywanych już wcześniej kar oraz okresy odbytych kar.

Zgodnie z art. 576 § 1 k.p.k. w zakresie nie podlegającym łączeniu Sąd pozostawił wyroki do odrębnego wykonania.

O kosztach obrony z urzędu orzeczono na mocy § 14 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz.U.2013.461).

Skazany odbywa karę pozbawienia wolności, nie pracuje i nie pozsiada majątku. Nie mógłby zatem ponieść kosztów sądowych. Dlatego zgodnie z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił go od ich ponoszenia.