Sygn. akt. IV Ka 188/13
Dnia 16 kwietnia 2013 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Dorota Kropiewnicka
Sędziowie SSO Małgorzata Szyszko
SSO Agata Regulska (spr.)
Protokolant Justyna Gdula
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Elżbiety Okińczyc
po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2013 r.
sprawy K. K.
oskarżonego o przestępstwa z art. 178 a § 1 kk i z art. 289 § 2 kk
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela posiłkowego T. Ł. (1)
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia
z dnia 27 listopada 2012 r. sygn. akt II K 517/12
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
II. zwalnia oskarżyciela posiłkowego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
Sygn. akt IVKa 188/13
Prokuratura Rejonowa w Trzebnicy oskarżyła K. K. o to, że:
I. w dniu 22.11.2011 roku we W., kierował pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości 2,9 promila alkoholu w wydychanym powietrzu;
tj. o czyn z art. 178 a § 1 kk;
II. w dniu 22.11.2011 roku we W. dokonał zaboru samochodu O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zaparkowanego przy ul. (...) we W. w celu jego krótkotrwałego użycia, po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach tylnych, o wartości 10.000 zł na szkodę T. Ł. (1);
tj. o czyn z art. 289 § 2 kk;
Wyrokiem z dnia 27 listopada 2012r. (sygnatura akt: IIK 517/12) Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia, II Wydział Karny:
I. oskarżonego K. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, a stanowiącego przestępstwo z art. 178 a § 1 kk, i za to na podstawie art. 178 a § 1 kk wymierzył mu karę 10 ( dziesięciu ) miesięcy pozbawienia wolności;
II. oskarżonego K. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, a stanowiącego przestępstwo z art. 289 § 2 kk, i za to na podstawie art. 289 § 2 kk wymierzył mu karę 1 ( jednego ) roku pozbawienia wolności;
III. na podstawie art. 85 kk w zw. z art. 86 § 1 kk jednostkowe kary pozbawienia wolności dla oskarżonego K. K. połączył oraz wymierzył mu karę łączną 1 ( jednego ) roku i 4 ( czterech ) miesięcy pozbawienia wolności;
IV. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech ) lat próby;
V. na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 ( trzech ) lat, a także na podstawie art. 43 § 3 kk zobowiązał oskarżonego do zwrotu prawa jazdy do Urzędu Miejskiego we W. - Wydziału Komunikacji;
VI. na podstawie art. 49 § 2 kk orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł ( pięćset ) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;
VII. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności w przypadku zarządzenia jej wykonania okres zatrzymania przez Policję od dnia 22.12.2011 r. do dnia 23.12.2011 r. przyjmując, że dzień zatrzymania odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;
VIII. na podstawie art. 415 § 3 kpk pozostawił powództwo cywilne wniesione przez T. Ł. (2) bez rozpoznania;
IX. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w sprawie w kwocie 198,68 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 300 zł.
Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżyciel posiłkowy osobiście zaskarżając wyrok w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o karze.
W jej treści zarzucono Sądowi Rejonowemu wymierzenie kary rażąco łagodnej mając na uwadze okoliczności czynu oraz nierozpoznanie powództwa cywilnego. Wniesiono o podwyższenie kary i rozpoznanie powództwa przez zasądzenie żądanej kwoty.
Sąd Okręgowy zważył co następuje.
Apelacja jest oczywiście bezzasadna.
Analiza akt sprawy pozwoliła Sądowi Odwoławczemu na stwierdzenie, iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie w sprawie poprawnie i zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zdaniem Sądu Odwoławczego zebrany w toku postępowania przygotowawczego materiał dowodowy, ujawniony w toku posiedzenia, został przez Sąd I instancji oceniony prawidłowo i wszechstronnie, a jego całokształt dawał wystarczające podstawy, by uznać oskarżonego winnym popełnienia zarzuconych mu przestępstw z art. 178a§1 kk i art. 289§2 kk.
Zapoznawszy się z aktami postępowania oraz treścią uzasadnienia orzeczenia wydanego w sprawie, Sąd Odwoławczy z przekonaniem stwierdził, iż decyzja Sądu Rejonowego nie jest rezultatem niedokładnego i nieprecyzyjnego postępowania dowodowego ani też nieprawidłowej czy dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego.
Sąd Rejonowy, uznając winę i sprawstwo oskarżonego w odniesieniu do zarzucanych oskarżonemu aktem oskarżenia czynów, wymierzył mu odpowiednio kary 10 miesięcy pozbawienia wolności i jednego roku pozbawienia wolności, a następnie karę łączną 1 roku oraz 4 miesięcy pozbawienia wolności i wysokość kary, jako nadmiernie łagodnej, jest przedmiotem zarzutu apelującego.
Zgodnie z treścią art. 53 §1 i 2 k.k. Sąd wymierzając karę, czyni to według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę. Winien jednak brać pod uwagę szereg ogólnych oraz szczególnych dyrektyw, do których należą m.in. stopień winy, społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Na wymiar kary winny mieć również wpływ motywacja i sposób zachowania się sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowanie się po jego popełnieniu.
Analizując treść uzasadnienia wyroku i akta sprawy należy stwierdzić, iż Sąd I instancji uczynił zadość wszystkim wymienionym wyżej dyrektywom ujętym w art. 53 § 1 i 2 k.k., a co za tym idzie kary jednostkowe orzeczone wobec oskarżonego (plasujące się w środkowym przedziale ustawowego zagrożenia ) nie mogły być uznane za nazbyt łagodne (również przy pełnym uwzględnieniu okoliczności wskazywanych przez apelującego takich jak wysokie stężenie alkoholu we krwi oskarżonego, rozmiar niebezpieczeństwa spowodowanego w ruchu drogowym, skutki zdarzenia). Jakkolwiek oskarżony był osobą uprzednio karaną sądownie, to twierdzenia apelującego o działaniu w warunkach recydywy, nie znajdują uzasadnienia. Wbrew temu, co twierdzi oskarżyciel posiłkowy, z akt sprawy (danych o karalności) nie wynika, by oskarżony uprzednio kierował samochodem pod wpływem alkoholu czy spowodował wypadek komunikacyjny w przeszłości.
W ocenie Sądu Odwoławczego również orzeczona kara łączna pozostaje karą odpowiednią, uwzględniającą we właściwym stopniu bliskie relacje pomiędzy oboma przestępstwami, zaś perspektywa zarządzenia jej wykonania winna skutecznie zniechęcić oskarżonego do działań niezgodnych z prawem. Orzeczony przy tym zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres dwuletni zabezpieczy innych użytkowników dróg przed niebezpieczeństwem ze strony sprawcy, stanowiąc jednocześnie, w połączeniu z wymierzoną karą, czynnik wychowawczego oddziaływania na oskarżonego.
Zdaniem Sądu Odwoławczego również decyzja pozostawieniu powództwa cywilnego bez rozpoznania była w pełni uprawniona. Zgodnie z przepisem art. 415§3 kpk pozostawienie powództwa bez rozpoznania jest jedynym możliwym orzeczeniem w przypadku stwierdzenia, że materiał dowodowy ujawniony w toku rozprawy nie wystarcza do rozstrzygnięcia o roszczeniu, a uzupełnienie tego materiału spowodowałoby znaczną przewlekłość postępowania. W niniejszej sprawie, jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, ustalenie zasadności roszczeń majątkowych pokrzywdzonego niewątpliwie wiązałoby się z koniecznością prowadzenia dalszego postępowania dowodowego jedynie w tym zakresie. Żądania pokrzywdzonego są przy tym rozległe, gdyż domaga się on zarówno zapłaty kwoty stanowiącej równowartość zniszczonego samochodu, zwrotu poniesionych kosztów jego utylizacji jak również zasądzenie kwoty tytułem utraconych korzyści (wynikających z niemożności zarobkowania nie posiadając samochodu). W szczególności ostatnie żądanie wymagałoby szczegółowego ustalania związku przyczynowego pomiędzy utratą pracy i możliwości zarobkowania a zdarzeniem. W toku postępowania karnego pokrzywdzony nie przedstawił żadnych dokumentów uzasadniających swoje żądanie. Weryfikacja wartości samochodu wymagałaby dopuszczenia dowodu z opinii rzeczoznawcy, co niewątpliwie w znacznym stopniu wydłużyłoby proces karny.
Pozostawienie powództwa adhezyjnego bez rozpoznania, zgodnie z przepisem art. 67§1 kk, nie uniemożliwia pokrzywdzonemu dochodzenia swoich roszczeń w procesie cywilnym.
Również w pozostałym zakresie, przy braku podstaw do zastosowania unormowań zawartych w art.439 kpk i art.440 kpk, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, zwalniając jednocześnie oskarżyciela posiłkowego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego.
.