UZASADNIENIE

Wnioskodawca K. L. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. z dnia 15.11.2011 r. (znak: I (...)) odmawiającej przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie podnosząc, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 27.10.2011 r. wnioskodawca jest zdolny do pracy, tym samym nie spełnia warunku określonego w art.57 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r., nr 153, poz.1227 ze zm.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. L.ur.(...)posiada wykształcenie średnie ogólne oraz zawodowe – elektromonter taboru kolejowego. Pracował jako stolarz, pilarz, tapicer, klejarz.

W okresie od 13.08.2009 r. do 28.02.2010 r. był uprawniony do świadczenia rentowego z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/bezsporne/

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 28.09.2011 r. uznano, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Także komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 27.10.2011 r. uznała, że wnioskodawca jest zdolny do pracy. U wnioskodawcy rozpoznano stan po urazie kręgosłupa szyjnego ze złamaniem trzonu kręgu C7 (02.2008 r.), uszkodzenie pierścienia włóknistego tarczy C5-C6, przepukliny krążków międzykręgowych C5-C6 i C6-C7, zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego w wywiadzie, stan po urazie twarzoczaszki ze złamaniem nosa (04.2009 r.).

Decyzją z dnia 15.11.2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy opierając się na treści orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 27.10.2011 r.

/dowód: orzeczenie z dnia 28.09.2011 r. – k.34 akt rentowych, t.III;

orzeczenie z dnia 27.10.2011 r. – k.40 akt rentowych, t.III;

opinia lekarska z dnia 27.10.2011 r. – k.200 akt orzeczniczych;

decyzja z dnia 15.11.2011 r. – k.41 akt rentowych, t.III/

Biegły sądowy neurochirurg H. A. rozpoznał u wnioskodawcy stan po urazie twarzoczaszki ze złamaniem nosa (2004 r.), stan po leczeniu operacyjnym żylaków powrózka nasiennego (2006 r.) stan po urazie odc. szyjnego kręgosłupa (2008 r.) z przebytym złamaniem trzonu kręgu C7, dyskopatią C5-C6 i C6-C7 oraz stenozą kanału kręgowego z przewlekłym zespołem bólowym korzeniowym typu cervicalgii, z ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo-ramieniową obustronną parestetyczną, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne wielopoziomowe w odcinku lędźwiowo-krzyżowym kręgosłupa z zespołem bólowym i z rwą kulszową obustronną o zmiennym nasileniu, a także nadciśnienie tętnicze, otyłość odżywieniową ogólną oraz zespół nerwicowy psychosomatyczny (adaptacyjny). Zdaniem biegłego wnioskodawca pozostaje nadal od 01.03.2010 r. częściowo niezdolnym do pracy na okres 3 lat.

/dowód: opinia z dnia 10.05.2012 r. – k.14-16/

Biegła sądowa neurolog E. G. rozpoznała u wnioskodawcy stan po urazie kręgosłupa szyjnego ze złamaniem trzonu kręgu C7 (2008 r.). Nie ma podstawy neurologicznej do uznania wnioskodawcy za niezdolnego do pracy.

/dowód: opinia z dnia 30.01.2013 r. – k.41-43/

/dowód: opinia z dnia 06.11.2012 r. – k.28-30/

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art.57 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r., Nr 153, poz.1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy,

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3. niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w art.57 ust.1 pkt.3 cytowanej ustawy albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Pojęcie niezdolności do pracy definiuje art.12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie z tym przepisem, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W związku z wnioskiem o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wnioskodawca poddany został przez organ rentowy badaniom lekarskim. W ich wyniku, orzeczeniem komisji lekarskiej uznano wnioskodawcę za zdolnego do pracy, zaś na jego podstawie organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ponieważ sporna decyzja ZUS odmawiająca prawa do renty oparta została na orzeczeniu komisji lekarskiej, w toku postępowania sądowego niezbędne stało się przebadanie wnioskodawcy przez biegłych sądowych z zakresu neurologii oraz medycyny pracy, a zatem specjalności adekwatnych do stwierdzonych u niego schorzeń.

Pierwszy z biegłych neurochirurg H. A. rozpoznał u wnioskodawcy stan po urazie twarzoczaszki ze złamaniem nosa (2004 r.), stan po leczeniu operacyjnym żylaków powrózka nasiennego (2006 r.) stan po urazie odc. szyjnego kręgosłupa (2008 r.) z przebytym złamaniem trzonu kręgu C7, dyskopatią C5-C6 i C6-C7 oraz stenozą kanału kręgowego z przewlekłym zespołem bólowym korzeniowym typu cervicalgii, z ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo-ramieniową obustronną parestetyczną, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne wielopoziomowe w odcinku lędźwiowo-krzyżowym kręgosłupa z zespołem bólowym i z rwą kulszową obustronną o zmiennym nasileniu, a także nadciśnienie tętnicze, otyłość odżywieniową ogólną oraz zespół nerwicowy psychosomatyczny (adaptacyjny). W ocenie biegłego wnioskodawca pozostaje nadal od 01.03.2010 r. częściowo niezdolnym do pracy na okres 3 lat, jednakże biegły wskazał jednocześnie, że w niniejszej sprawie wskazana jest opinia biegłego medycyny pracy, która będzie miała charakter rozstrzygający.

Biegła sądowa z zakresu medycyny pracy rozpoznała u wnioskodawcy otyłość odżywieniową, stan po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa z przebytym złamaniem trzonu kręgu C7, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka kręgosłupa szyjnego oraz lędźwiowo-krzyżowego, nawracający zespół bólowy korzeniowy odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego, stan po urazie twarzoczaszki i złamaniu nosa w 2004 r., stan po leczeniu żylaków powrózka nasiennego w 2006 r., alergię na pyłki traw w wywiadzie oraz zaburzenia adaptacyjne w wywiadzie. Zdaniem biegłej wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegła podniosła, że stwierdzone radiologicznie zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne nie skutkują istotnym ograniczeniem funkcji kręgosłupa i stawów obwodowych, zaś w badaniu fizykalnym wnioskodawcy nie stwierdzono ostrych objawów ubytkowych oraz korzeniowych i porażennych. Wnioskodawca w ostatnim czasie nie wymagał intensywnego leczenia ambulatoryjnego bądź szpitalnego oraz rehabilitacji. W ocenie biegłej wnioskodawca jest zdolny do pracy z uwzględnieniem przeciwwskazań do ciężkiej fizycznej, pracy w długotrwale wymuszonej pozycji oraz w narażeniu na drgania mechaniczne o działaniu miejscowym i ogólnym. Zdaniem biegłej poprawa stanu zdrowia wnioskodawcy wiąże się z brakiem ostrych objawów korzeniowych i brakiem objawów ubytkowych.

W dalszym ciągu postępowania, z uwagi na zastrzeżenia wnioskodawcy, celem uzyskania jednoznacznej oceny stopnia naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy z uwagi na wiodące schorzenia neurologiczne, Sąd dopuścił dowód z opinii kolejnej biegłej neurolog, która rozpoznała u wnioskodawcy otyłość odżywieniową, stan po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa z przebytym złamaniem trzonu kręgu C7, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka kręgosłupa szyjnego oraz lędźwiowo-krzyżowego, nawracający zespół bólowy korzeniowy odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego, stan po urazie twarzoczaszki i złamaniu nosa w 2004 r., stan po leczeniu żylaków powrózka nasiennego w 2006 r., alergię na pyłki traw w wywiadzie oraz zaburzenia adaptacyjne w wywiadzie. Zdaniem biegłej wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegła wyjaśniła, że u wnioskodawcy nastąpiła poprawa zdrowia w stosunku do poprzedniego okresu, w którym orzekano o jego niezdolności do pracy, aktualnie bowiem w badaniu neurologicznym brak cech wzmożonego napięcia mięśni, ograniczenia ruchomości kręgosłupa, asymetrii, zaników mięśniowych czy osłabienia siły mięśniowej oraz dodatnich objawów korzeniowych.

Mając na względzie treść wszystkich sporządzonych w niniejszym postępowaniu opinii Sąd uznał, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Wprawdzie biegły neurochirurg dopuszczał możliwość uznania wnioskodawcy za częściowo niezdolnego do pracy, jednakże jak sam wskazywał rozstrzygające znaczenie dla ostatecznej oceny o ewentualnej niezdolności winna mieć opinia biegłego z zakresu medycyny pracy. Zdaniem biegłej medycyny pracy wnioskodawca nie jest jednak niezdolny do pracy. Z opinią biegłego neurochirurga nie zgodziła się również druga biegła neurolog E. G.. Mając to na uwadze Sąd przyjął za własne wnioski zawarte w opiniach biegłej neurolog E. G. oraz biegłej medycyny pracy. Opinie sporządzone zostały przez lekarzy posiadających stosowną wiedzę i doświadczenie w zakresie posiadanych specjalizacji, po zbadaniu wnioskodawcy oraz w oparciu o analizę dostępnej dokumentacji lekarskiej. Obie biegłe w pełny i jasny sposób uzasadniły swoje stanowisko, iż wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy, podważając tym skutecznie opinię biegłego neurochirurga H. A., którego zdaniem wnioskodawca mógłby zostać uznany za niezdolnego do pracy. W ocenie Sądu biegły neurochirurg w żaden sposób nie uzasadnił bowiem swojej oceny stanu zdrowia wnioskodawcy i jego wpływu na utratę przez niego zdolności do pracy. W dość lakonicznym uzasadnieniu opinii biegły poprzestał na wskazaniu rozpoznanych schorzeń i stwierdzeniu, że w obecnym stanie zdrowia badany pozostaje nadal niezdolny do pracy. Tymczasem, zarówno z drugiej opinii neurologicznej, jak również z opinii biegłej z zakresu medycyny pracy wynika jednoznacznie, że rozpoznawane bezspornie przez wszystkich biegłych schorzenia nie mają jednak takiego stopnia natężenia i zaawansowania, aby istotnie i długotrwale ograniczały zdolność wnioskodawcy do podjęcia pracy zarobkowej. Sąd nie mógł zatem poczynić ustaleń sprzecznych z opiniami biegłych neurolog i medycyny pracy, skoro uznał, że są one prawidłowe i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym. Opinie tych biegłych potwierdziły wnioski zawarte w orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS, a także stanowisko wskazane w treści zarzutów organu rentowego wniesionych do opinii biegłego neurochirurga, w których podniesiono, że stwierdzane zamiany strukturalne kręgosłupa pomimo wieloletnich objawów podmiotowych nie doprowadziły do istotnego upośledzenia funkcji narządu ruchu, a co najważniejsze nie skutkują wykształceniem utrwalonych powikłań neurologicznych. Okresowe zaostrzenia dolegliwości z obiektywnym pogorszeniem sprawności mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy.

Zastrzeżenia wnoszone do powyższych opinii przez wnioskodawcę nie przekonały Sądu. Subiektywne przekonanie strony o stopniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem miarodajny jest jedynie obiektywnie istniejący stan zdrowia stwierdzony w toku postępowania przed organem rentowym bądź przed Sądem, w kontekście zachowanej zdolności do pracy, do której to oceny uprawnieni są lekarze ZUS lub biegli sądowi o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej. Dwie z trojga biegłych lekarzy wyraźnie wskazały, że rozpoznawane u wnioskodawcy zmiany w zakresie kręgosłupa nie skutkują obecnie występowaniem dolegliwości o takim stopniu nasilenia, który długotrwale ograniczałby możliwość świadczenia przez wnioskodawcę pracy zarobkowej.

W dalszym ciągu można zauważyć, że według cytowanego powyżej art.12 ustawy emerytalnej, o niezdolności do pracy nie decyduje biologiczny stan kalectwa lub choroby, niemający wpływu na zdolność do pracy, lecz połączenie niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu. Chodzi tu o potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Nie każde zatem schorzenie, nawet przy bezspornym fakcie stwierdzenia jego istnienia, powoduje niezdolność do podjęcia zatrudnienia. W pewnych sytuacjach, ocenianych przez biegłych lekarzy indywidualnie w odniesieniu do każdego badanego, istniejący stan chorobowy - tak jak ma to miejsce w przypadku wnioskodawcy - nie dyskwalifikuje osoby jako potencjalnego pracownika. Zdaniem Sądu, z uznanych za wiarygodne opinii biegłych wynika, że wnioskodawca jest osobą, która pomimo swoich schorzeń zachowała zdolność do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji.

Reasumując, skoro wnioskodawca nie mógł zostać uznany za niezdolnego do pracy chociażby w stopniu częściowym, brak było podstaw do przyznania prawa do renty zgodnie z przepisem art.57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał odwołanie za bezzasadne i na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł o jego oddaleniu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE