UZASADNIENIE

Decyzją nr (...)z dnia 31 lipca 2008 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów:

I. Na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów uznał za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów działania (...) S.A. (dawniej(...)S.A.) we W., polegające na:

a) nierzetelnym wskazywaniu, w pismach wzywających konsumentów do zapłaty, ewentualnych kosztów postępowania sądowego i egzekucyjnego, co może wzbudzać u nich stan obawy i poczucie lęku o ich dobra, a tym samym wywierać presję psychiczną prowadzącą do działania zgodnego z wolą Spółki;

b) umieszczaniu w treści pism kierowanych do konsumentów informacji o wizycie pracowników Windykacji (...) w celu ustalenia majątku na potrzeby postępowania komorniczego, co może wprowadzać w błąd poprzez powodowanie u konsumentów wrażenia, że podmiot inny niż sąd może zobowiązać dłużnika do wyjawienia majątku oraz może wzbudzać u nich stan obawy i poczucie lęku o ich dobra, wywierając presję psychiczną prowadzącą do podejmowania działania zgodnego z wolą Spółki;

c) umieszczaniu w treści pism kierowanych do konsumentów informacji, iż brak uregulowania zadłużenia spowoduje uzyskanie przez Spółkę sądowego nakazu zapłaty, co może wzbudzać u konsumentów wrażenie co do pewności wydania przez sąd nakazu zapłaty, niezależnie od podnoszonych zarzutów, a także wywołać u nich stan obawy i poczucie lęku o ich dobra, a tym samym wywierać presję psychiczną do podejmowania działania zgodnego z wolą Spółki;

d) braku podawania w pismach wzywających dłużnika do zapłaty danych pozwalających na identyfikację długu, w szczególności podstawy prawnej (umownej) powstania zobowiązania oraz okresu za jaki wierzyciel domaga się zapłaty długu przy zobowiązaniach o charakterze ciągłym, uniemożliwiając konsumentowi identyfikację długu;

e) umieszczaniu w pismach kierowanych do konsumentów informacji, iż brak spłaty zadłużenia stanowi celowe działanie konsumenta, które może narazić go na odpowiedzialność karną, co może wzbudzać u nich stan obawy i poczucie lęku o swoje dobra, a tym samym wywierać presję psychiczną do podejmowania działania zgodnego z wolą Spółki;

co narusza obowiązek prowadzenia działalności gospodarczej z poszanowaniem dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów, o którym mowa w art. 17 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej oraz godzi w zbiorowe interesy konsumentów, stanowiąc praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów, o których mowa w art. 24 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów i nakazał zaniechanie ich stosowania.

II. Na podstawie art. 27 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 1 oraz art. 24 ust. 1 ustawy z 16 lutego 2007 r. uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania (...) S.A., polegające na umieszczaniu w treści pism kierowanych do konsumentów informacji, iż złożenie przez Spółkę pozwu do sądu wszczyna procedurę egzekucyjną, co może wprowadzać konsumentów w błąd poprzez sugerowanie, iż egzekucja zostanie wszczęta bez przeprowadzenia postępowania sądowego i uzyskania tytułu wykonawczego, co narusza obowiązek prowadzenia działalności gospodarczej z poszanowaniem dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów, o którym mowa w art. 17 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. oraz godzi w zbiorowe interesy konsumentów, stanowiąc praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 2 ustawy i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 29 maja 2007 r.

III. Na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. nałożył na (...) S.A. karę pieniężną w wysokości 79.672,34 zł, płatną do budżetu państwa, z tytułu naruszenia zakazu, o jakim mowa w art. 24 ust. 1 i 2, w zakresie określonym w punkcie I i II sentencji decyzji.

IV. Na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r., po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania w sprawie działań przez (...) S.A. polegających na umieszczaniu w treści pism kierowanych do konsumentów informacji o wizycie pracowników Windykacji (...), którzy będą przeprowadzili windykację bezpośrednią w miejscu zamieszkania lub pracy dłużnika, co mogło stanowić praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. przez naruszenie przepisu art. 17 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej i wynikającego z niego obowiązku prowadzenia działalności gospodarczej z poszanowaniem dobrych obyczajów i słusznych interesów konsumentów w związku ze wzbudzaniem u nich poczucia lęku, zagrożenia i obawy o utratę dobrego imienia w miejscu zamieszkania i zatrudnienia oraz zamiarem wywarcia na konsumentów presji psychicznej prowadzącej do podejmowania działania zgodnego z wolą Spółki, umorzył postępowanie.

Odwołując się od powyższej decyzji (...) S.A. we W. wniosła o jej uchylenie w całości, zarzucając:

• naruszenie art. 106 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 84 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów w zw. z art. 227 i art. 233 k.p.c. w zw. z art. 2 Konstytucji RP, przez błędne przyjęcie, że zebrany pod rządami ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. materiał dowodowy upoważnia Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów do nałożenia na powódkę kary pieniężnej, o której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 4 u.o.k.k.

• naruszenie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 24 ust. 2 u.o.k.k. i w zw. z art. 17 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, przez błędne przyjęcie, że praktyki opisane w pkt 1 a-c zaskarżonej decyzji naruszają obowiązek prowadzenia działalności gospodarczej z poszanowaniem dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów, o których mowa w art. 17 oraz godzą w zbiorowe interesy konsumentów, a tym samym stanowią praktyki naruszające, o których mowa w art. 24 ust. 2 u.o.k.k.

• naruszenie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 24 ust. 2 u.o.k.k., art. 17 u.s.d.g., art. 84 u.o.k.k. i w zw. z art. 227 i art. 233 k.p.c., przez błędne uznanie, że zebrany pod rządami ustawy z 2000 r. materiał dowodowy, dotyczący praktyk Spółki opisanych w pkt I d, e, II i IV decyzji, stanowi wystarczający dowód naruszenia przez Spółkę art. 24 ust. 2 ustawy.

Ewentualnie, wniosła o uchylenie decyzji w części, tj. co do pkt I, II i IV, zmianę decyzji co do pkt III przez orzeczenie znacząco niższej kary pieniężnej, a także o zasądzenie kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 19 stycznia 2009 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zmienił decyzję nr(...)Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wydaną w dniu 31 lipca 2008 r. w ten sposób, że w pkt III nałożył na (...) S.A. we W. karę pieniężną w wysokości 20.000 zł, znosząc pomiędzy stronami koszty postępowania.

W dniu 5 lutego 2009 r. Sąd I instancji postanowił o oddaleniu wniosku (...) S.A. we W. o uzupełnienie wyroku. Na skutek zażalenia powódki, Sąd Apelacyjny w Warszawie postanowieniem wydanym w dniu 10 lipca 2009 r. sygn. akt VIACz 879/09, uchylił zaskarżone postanowienie. Sąd II instancji uznał, że wydany wyrok nie wyczerpuje całości rozstrzygnięcia o żądaniu ewentualnym.

Po przeprowadzeniu rozprawy, w dniu 9 listopada 2009 r. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów związany wskazaniami Sądu odwoławczego uzupełnił wyrok z dnia 19 stycznia 2009 r. przez dodanie pkt 3. o treści: w pozostałej części powództwo oddala.

Sąd Okręgowy uznał, że na uwzględnienie zasługuje wyłącznie żądanie zmiany zaskarżonej decyzji w pkt III, nakładającym na (...) S.A. we W. obowiązek zapłaty kary pieniężnej w kwocie 79.672,34 zł. Dalej idące żądania nie znalazły żadnego usprawiedliwienia w świetle poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych i ich oceny prawnej, przedstawionych w motywach wyroku. Orzeczono o oddaleniu powództwa w pozostałej części.

Apelację od wyroku uzupełniającego wniosła strona powodowa, zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła mu:

naruszenie przepisów prawa materialnego i zarazem przepisów prawa procesowego, w szczególności:

1) 106 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (dalej: u.o.k.k.) w zw. z art. 84 u.o.k.k. w zw. z art. 227 i art. 233 k.p.c. w zw. z art. 2 Konstytucji RP, przez błędne przyjęcie, że zebrany pod rządami ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. materiał dowodowy upoważniał Prezesa UOKiK do nałożenia na powódkę kary pieniężnej, o której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 4 u.o.k.k.;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 106 ust. 1 pkt 4 u.o.k.k. w zw. z art. 131 ust. 1 u.o.k.k. w zw. z art. 2 Konstytucji RP, przez błędne przyjęcie, że zebrany w toku postępowania
wyjaśniającego – pod rządami ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. – materiał dowodowy upoważniał Prezesa UOKiK do nałożenia na powódkę kary pieniężnej, o której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 4 u.o.k.k.;

3) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 26 ust. 1 u.o.k.k. w zw. z art. 24 ust. 2 u.o.k.k. w zw. z art. 17 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (dalej: u.s.d.g.), przez błędne przyjęcie, że praktyki opisane w pkt I a – c zaskarżonej decyzji naruszają obowiązek prowadzenia działalności gospodarczej z poszanowaniem dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów, o których mowa w art. 17 u.s.d.g. oraz godzą w zbiorowe interesy konsumentów, a tym samym stanowią praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów, o których mowa w art. 24 ust. 2 u.o.k.k.;

4) naruszenie przepisów prawa materialnego i zarazem przepisów prawa procesowego, w szczególności art. 26 ust. 1 u.o.k.k. w zw. z art. 24 ust. 2 u.o.k.k. w zw. z art. 17 u.s.d.g. w zw. z art. 84 u.o.k.k. w
zw. z art. 227 i art. 233 k.p.c., przez błędne uznanie, że zebrany pod rządami ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. materiał dowodowy, dotyczący praktyk powódki opisanych w pkt I d, e oraz w pkt II i IV decyzji nr
(...) Prezesa UOKiK z dnia 31 lipca 2008 r., stanowi wystarczający dowód naruszenia przez powódkę art. 24 ust. 2 u.o.k.k.

Mając na uwadze powyższe zarzuty powódka wniosła:

o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i uwzględnienie w całości powództwa – tj. odwołania strony powodowej od decyzji nr (...)Prezesa UOKiK z dnia 31 lipca 2008 r. – oraz zasądzenie kosztów postępowania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna, zarzuty w niej sformułowane są chybione. Sąd II instancji uznając trafność ustaleń faktycznych i słuszność ocen prawnych dokonane przez Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne.

Sąd odwoławczy w uzasadnieniu do wyroku (sygn. VI ACa 688/09) rozpoznającego apelację od wyroku Sądu I instancji z dnia 19 stycznia 2009 r. wyjaśnił prawidłowość zastosowania w niniejszej sprawie ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (dalej u.o.k.k.), co czyni zbędnym ponawianie wywodów w tym zakresie. Dwa z pierwszych zarzutów sformułowanych ponownie w niniejszej apelacji były przedmiotem rozważań w uzasadnieniu wyroku sygn. VI ACa 688/09.

Naruszenie art. 227 k.p.c. i art. 233 k.p.c. skarżąca łączy z etapem postępowania administracyjnego, w którym przedstawiła wzory pism kierowanych do konsumentów w ramach prowadzonych windykacji. Również i ten element został wyjaśniony uzasadnieniu do wyroku – sygn. VI ACa 688/09. Powodowa Spółka w odpowiedzi na jednoznacznie sformułowany wniosek Prezesa UOKiK w piśmie z dnia 9 stycznia 2007 r. wzywającym do przekazania wszystkich dokumentów: procedur prowadzenia czynności windykacyjnych wobec konsumentów oraz wszystkich wzorów pism kierowanych do konsumentów w związku z prowadzoną windykacją, nadesłała wzory, które stały się podstawą ustaleń Prezesa Urzędu, zaakceptowanych następnie przez Sąd I instancji. Na wezwanie do przedstawienia wzorów pism kierowanych w trakcie windykacji do konsumentów Spółka przedstawiała konkretne wzory (przy piśmie z dnia 28 stycznia 2007 r. oraz modyfikacje wzorów pism przy piśmie z dnia 15 listopada 2007 r.). Zatem poprawnym logicznie jest wniosek i w konsekwencji przyjęcie, że te właśnie wzory pism są wykorzystywane w procedurach windykacyjnych powódki – przed, jaki po dniu 21 kwietnia 2007 r.

Tym samym Prezes Urzędu dokonał oceny zgromadzonego materiału dowodowego, które uprawniały subsumcję ustalonego w sprawie stanu faktycznego pod normę art. 24 w związku z art. 26 ust. 1 u.o.k.k. Trafnie uznał Sąd I instancji, że opisane w pkt I i II zaskarżonej decyzji zachowania powódki stanowią praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów. Sąd Okręgowy zgodził się z dokonaną przez pozwanego klasyfikacją działań Spółki, której praktyki opisane w pkt I a-d oraz II sentencji stanowią celowe dezinformowanie konsumentów (naruszenie prawa do rzetelnej i pełnej informacji). Praktyki z pkt I b, c, e oraz pkt II sentencji stanowią ponadto uciążliwe nagabywanie, niepokojenie i zaskakiwanie konsumenta. W konsekwencji Spółka zmusza konsumentów do zapłaty należności w warunkach presji oraz braku rzetelnej i pełnej informacji, która wykracza poza granice zakreślone poszanowaniem dobrych obyczajów i słusznych interesów konsumentów, a które to granice zostały ustanowione w art. 17 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Sąd I instancji nie sformułował w uzasadnieniu orzeczenia generalnego wymogu informowania konsumenta przez spółkę zajmującą się windykacją należności o kosztach postępowania sądowego i egzekucyjnego, a jedynie pragnął zaznaczyć, że jeżeli powódka zdecydowała się przekazywać informacje o tych kosztach, winna ona być rzetelna i pełna, a nie ograniczająca się do przedstawienia informacji najbardziej niekorzystnych dla dłużnika, nawet jeżeli są to informacje utrzymujące się w ramach zasady generalnej odpowiedzialności za wynik procesu. Art. 24 ust. pkt 2 u.o.k.k. uznaje bowiem za naruszające zbiorowe interesy konsumentów działania przedsiębiorcy naruszające obowiązek udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji. Powodowa Spółka nie jest zobowiązana do udzielania konsumentom jakiejkolwiek informacji o możliwych kosztach procesu i egzekucji. Sugerowanie jednak, że dłużnik zostanie obciążony wszelkimi i maksymalnymi kosztami postępowania sądowego i egzekucyjnymi („koszty mogą wynieść”) jest udzielaniem informacji, która nie spełnia wymogów informacji rzetelnej, prawdziwej i pełnej, nawet w sytuacji, gdy przedsiębiorca czyni to dobrowolnie, w dążeniu do szybszego uzyskania założonego celu biznesowego narusza zakaz określony w ust. 1 art. 24 u.o.k.k. (pkt I a decyzji).

Poprawną logicznie jest ocena umieszczania w treści pism kierowanych do konsumentów informacji o wizycie pracowników Windykacji (...) w celu ustalenia majątku na potrzeby postępowania komorniczego, co może wprowadzać w błąd przez powodowanie u konsumentów wrażenia, że podmiot inny niż sąd może zobowiązać dłużnika do wyjawienia majątku (pkt I b decyzji). Niekwestionowanym jest obowiązek wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym wskazania majątku dłużnika, co jednak nie generuje po stronie wierzyciela prawa do żądania wyjawienia majątku przez dłużnika, z pominięciem procedury przewidzianej w art. 913 k.p.c. i dodatkowo wierzyciel podejmuje takie działania przed uzyskaniem tytułu wykonawczego (jedynie może więc przewidywać jedną z ewentualności, tj. że tytuł taki w przyszłości uzyska). Słuszna jest więc konstatacja Prezesa UOKiK, że może to wzbudzać u dłużnika stan obawy i poczucie lęku o jego dobra, wywierając presję psychiczną prowadzącą do podejmowania działania zgodnego z wolą Spółki i tym samym prawidłowe jest uznanie tego rodzaju zachowań powódki za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów.

Powódka umieszcza w treści pism kierowanych do konsumentów informację, iż brak uregulowania zadłużenia spowoduje uzyskanie przez Spółkę sądowego nakazu zapłaty, co może wzbudzać u konsumentów wrażenie co do pewności wydania przez sąd nakazu zapłaty, niezależnie od podnoszonych zarzutów i merytorycznej obrony dłużnika (pkt I c decyzji). W ocenie Sądu Apelacyjnego kategoryczność i jednoznaczność podanej informacji jest nieuprawniona, sugeruje bowiem „mechaniczność” postępowania sądowego nakazowego i upominawczego, tj. złożenie pozwu – wydanie nakazu zapłaty. Istotą zaś postępowania sądowego również w ramach postępowań nakazowych jest wyczerpujące i zindywidualizowane badanie każdej sprawy poddanej pod osąd. Omawiana praktyka narusza zarówno prawa konsumenta do rzetelnej i pełnej informacji, jak i stanowi uciążliwe niepokojenie i zaskakiwanie konsumenta.

W pełni uzasadniony jest także zarzut braku podawania w pismach wzywających dłużnika do zapłaty danych pozwalających na identyfikację długu, w szczególności podstawy prawnej (umownej) powstania zobowiązania oraz okresu za jaki wierzyciel domaga się zapłaty długu przy zobowiązaniach o charakterze ciągłym, uniemożliwiając konsumentowi identyfikację długu (pkt I d decyzji), które to zachowanie wyczerpuje praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów w postaci naruszania obowiązku udzielania rzetelnej i pełnej informacji. Powodowa Spółka winna w pismach kierowanych do dłużników podawać niezbędne dane umożliwiające identyfikację długu przez konsumenta, a do takich należy źródło obowiązku świadczenia oraz okres, za jaki domaga się zapłaty długu, która to informacja ma podstawowe znaczenie przy zobowiązaniach o charakterze ciągłym. W ocenie Sądu II instancji nie znosi tego obowiązku możliwość np. telefonicznego uzyskania stosownej informacji przez konsumenta, bowiem stanowiłoby to nieuzasadnione przerzucenie na konsumentów obowiązku doprowadzenia do wyjaśnienia sprawy.

Trafny jest także kolejny zarzut bezprawności praktyki polegającej na umieszczaniu w pismach kierowanych do konsumentów informacji, że niespłacenie zadłużenia będzie traktowane jako celowe działanie konsumenta, które może narazić go na odpowiedzialność karną, co może wzbudzać stan obawy i poczucie lęku o jego dobra, wywierać presję psychiczną w celu podejmowania działań zgodnych z wolą indykatora (pkt I e decyzji). Trafnie uzasadnia Prezes UOKiK niedopuszczalność omawianej praktyki, polegającej na hipotetycznym nawet przypisaniu zachowań mających charakter przestępstwa, jako sprzecznej z poszanowaniem dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów – art. 17 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W ocenie Sądu II instancji brak także podstaw do kwestionowania pkt II decyzji Prezesa UOKiK z dnia 31 lipca 2008 r., w którym uznano za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania powódki, polegające na umieszczaniu w treści pism kierowanych do konsumentów informacji, iż złożenie przez Spółkę pozwu do sądu wszczyna procedurę egzekucyjną, co może wprowadzać konsumentów w błąd przez sugerowanie, iż egzekucja zostanie wszczęta bez przeprowadzenia postępowania sądowego i uzyskania tytułu wykonawczego, co narusza obowiązek prowadzenia działalności gospodarczej z poszanowaniem dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów, o którym mowa w art. 17 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz godzi w zbiorowe interesy konsumentów, stanowiąc praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 2 u.o.k.k., Prezes Urzędu stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 29 maja 2007 r. Powódka kierując cytowaną informację posłużyła się pewnym skrótem, tj. pominęła istotną informację, że wyłącznie prawomocny tytuł egzekucyjny – orzeczenie wydane po przeprowadzeniu postępowania sądowego, zaopatrzony w klauzulę wykonalności stanowi podstawę do prowadzenia egzekucji. Konsument zaś mógł zrozumieć tę informację: pozew – wszczęcie postępowania egzekucyjnego, bez przeprowadzenia postępowania sądowego umożliwiającego dłużnikowi merytoryczną obronę przed stawianymi mu zarzutami. Spółka w piśmie z dnia 10 czerwca 2007 r. poinformowała o zaprzestaniu umieszczania w pismach kierowanych do konsumentów treści będącej przedmiotem omawianego zarzutu. Prawidłowo zatem Prezes UOKiK ustalił zaniechanie stosowania tej praktyki z dniem 29 maja 2007 r.

Niezrozumiała jest natomiast dla Sądu odwoławczego „idea”, która spowodowała, że powodowa Spółka zaskarżyła również pkt IV decyzji, który nie zawiera merytorycznego rozstrzygnięcia dotyczącego praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów. Poczynione przez Prezesa Urzędu ustalenia faktyczne potwierdzają bowiem bezprzedmiotowość prowadzenia postępowania administracyjnego we wskazanym zakresie, a w konsekwencji umorzenie postępowania na zasadzie art. 105 § 1 k.p.a. w związku z art. 83 u.o.k.k.

Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania odwoławczego postanowiono stosownie do treści art. 98 par. 1 i 3 k.p.c.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE