UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony A. B. jest uzależniony od substancji stymulujących (amfetaminy), odurza się amfetaminą oraz marihuaną.

Dowód:

opinia sądowo – psychiatryczna, k. 198 – 200,

wyjaśnienia oskarżonego A. B., k. 58, 80 – 81, 86, 160 – 161, 282 – 283.

W dniu 29 grudnia 2012r. A. B. zażył około 2,5 grama amfetaminy i 1 grama marihuany. Tego samego dnia około godziny 7.00 oskarżony wyjechał swoim samochodem m-ki O. (...) nr rej. (...), poruszając się drogą krajową nr (...) od strony Ś. w kierunku P..

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego A. B., k. 58, 80 – 81, 86, 160 – 161, 282 – 283.

Oskarżony miał w pojeździe substancję psychotropową w postaci soli amfetaminy o łącznej wadze 76,7 g oraz środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste (marihuanę) o łączne wadze 56,34 g, które nabył w nieustalonych okolicznościach.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego A. B., k. 58, 80 – 81, 86, 160 – 161, 282 – 283,

protokół przeszukania samochodu, k. 9 – 12,

protokół przeszukania osoby, k. 13 – 15,

protokół użycia wagi, k. 20 – 21, 23, 25,

protokół użycia testera narkotykowego, k. 22, 24, 26,

opinia Laboratorium Kryminalistycznego KWP we W., k. 139 – 141.

Przejeżdżając przez miejscowość W., A. B. zbliżył się do posterunku, jaki przy drodze pełnili oznakowanym radiowozem m-ki K. (...) funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w Ś.: W. K. i T. P.. W. K. stojąc przy drodze dał oskarżonemu sygnał do zatrzymania się do kontroli drogowej. A. B. obawiając się odkrycia posiadanych przez siebie narkotyków, po chwilowym zwolnieniu pojazdu, nagle przyspieszył i zaczął uciekać autem w kierunku P..

Dowód:

zeznania świadka W. K., k. 32 – 33, 283 – 284,

wyjaśnienia oskarżonego A. B., k. 58, 80 – 81, 86, 160 – 161, 282 – 283.

W. K. i T. P. udali się radiowozem w pościg za pojazdem oskarżonego, utrzymując z nim cały czas kontakt wzrokowy. A. B. jadąc z dużą prędkością zjechał z drogi nr (...) w drogę powiatową, w kierunku miejscowości M.. Oskarżony zajeżdżał drogę pojazdowi Policji, nie dawał się wyprzedzić. W M. A. B. zjechał na polną drogę, prowadzącą do miejscowości R., po czym na rogatkach tej miejscowości, skręcił w kierunku M.. Z M. oskarżony kontynuował ucieczkę w kierunku drogi krajowej nr (...). W pewnym momencie gdy T. P. udało zrównać się z pojazdem oskarżonego, ten uderzył prawą stroną swojego auta w lewy przedni błotnik radiowozu. Po kolizji pojazdów A. B. skręcił w drogę gminną prowadzącą do miejscowości M.. Funkcjonariusze Policji obawiając się zachowania oskarżonego kontynuowali za nim pościg, lecz nie próbowali go już wyprzedzać. W. K. wezwał drogą radiową dodatkowy patrol Policji i przez megafon wzywał oskarżonego do zatrzymania się. Po wjechaniu do M. oskarżony z dużą prędkością poruszał się osiedlowymi drogami, po czym w pobliżu ulicy (...) wjechał w podwórze i uderzył w drzewo. Po tym jak funkcjonariusze Policji zajechali mu drogę z tyłu, oskarżony podjął próbę pieszej ucieczki, lecz został zatrzymany przy aucie.

Dowód:

zeznania świadka W. K., k. 32 – 33, 283 – 284.

Podczas przeszukania pojazdu oskarżonego funkcjonariusze Policji ujawnili czarną saszetkę, w której A. B. miał schowaną amfetaminę i marihuanę.

Dowód:

zeznania świadka W. K., k. 32 – 33, 283 – 284,

protokół przeszukania samochodu, k. 9 – 12.

Amfetamina należąca do oskarżonego o wadze odpowiednio 63,82g, 11,15g i 1,73 g znajdowała się w dwóch woreczkach foliowych i w jednym pakiecie folii aluminiowej.

Dowód:

protokół przeszukania samochodu, k. 9 – 12,

protokół użycia wagi, k. 25.

Ziele konopi innych niż włókniste, ujawnione w saszetce oskarżonego, stanowiło 21 sztuk pakietów z folii aluminiowej, każdy po około 1 g, oraz cztery woreczki strunowe zawierające odpowiednio - 24,64g, 4,92g, 4,98g i 2,8g tejże substancji. A. B. miał schowany w odzieży wierzchniej pojemnik z tworzywa sztucznego z zawartością 1,76g ziela konopi innych niż włókniste.

Dowód:

protokół przeszukania samochodu, k. 9 – 12,

protokół przeszukania osoby, k. 13 – 15,

protokół użycia wagi, k. 20 – 21, 23.

Ponadto oskarżony posiadał w swoim pojeździe wagę elektroniczną, woreczek foliowy z zawartością 7 sztuk lufek szklanych, materiałowy worek z zawartością 2 sztuk oryginalnie zapakowanych strzykawek, worek foliowy z zapięciem strunowym o wymiarach 18cm x 26cm oraz pieniądze w kwocie około 1000 zł.

Dowód:

protokół przeszukania samochodu, k. 9 – 12,

zeznania świadka W. K., k. 32 – 33, 283 – 284,

wyjaśnienia oskarżonego A. B., k. 58, 80 – 81, 86, 160 – 161, 282 – 283.

A. B. prowadząc w dniu 29 grudnia 2012r. samochód marki O. (...) nr rej. (...) znajdował się pod wpływem środków odurzających, mając we krwi 589 ng/ml amfetaminy i 4,6 ng/ml delta-9-tetrahydrokannabinolu ( (...)). Nie był pod wpływem alkoholu.

Dowód:

opinia sądowo – toksykologiczna, k. 195 – 197,

protokół użycia alkometru, k. 2.

Oskarżony A. B. ma 37 lat, jest rozwiedziony, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Oskarżony posiada wykształcenie podstawowe, przed osadzeniem w Areszcie Śledczym pracował przy montażu ogrzewania, uzyskując z tego tytułu miesięcznie około 800 zł.

Dowód:

notatka urzędowa w trybie art. 213 § 1 k.p.k., k. 151,

wyjaśnienia oskarżonego A. B., k. 58, 80 – 81, 86, 160 – 161, 282 – 283.

A. B. nie był leczony psychiatrycznie ani neurologicznie. Leczył się odwykowo w związku z uzależnieniem od substancji stymulujących. T. criminis oskarżony nie miał zniesionej ani ograniczonej w znacznym stopniu zdolności rozpoznania znaczenia swoich czynów, jak też pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód:

opinia sądowo – psychiatryczna, k. 198 – 200.

Oskarżony A. B. był uprzednio sześciokrotnie karany sądownie za przestępstwa z art. 292 § 1 k.k., art. 306 k.k., art. 279 § 1 k.k., art. 270 § 1 k.k., art. 278 § 1 k.k., art. 43 ust. 1 i art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 24.04.1997r. o przeciwdziałaniu narkomani, oraz z art. 59 ust. 1 i art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005.r o przeciwdziałaniu narkomanii, na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania. Ostatni wyrok skazujący wobec oskarżonego A. B. został wydany przez Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej w dniu 22.06.2012r., sygn. akt II K 869/11. Wyrokiem tym została wymierzona oskarżonemu kara łączna 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby za przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 59 ust. 1 tejże ustawy w zw. z art. 12 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

Dowód:

informacja z Krajowego Rejestru Karnego, k. 30 – 31,

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 01.03.1999r., sygn. akt II K 384/98, k. 146,

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Lubinie z dnia 26.08.2003r., sygn. akt II K 346/03, k. 117,

odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 24.09.2003r., sygn. akt II K 1065/03, k. 142,

odpis postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 29.11.2005r., sygn. akt II Ko 1427/05, k. 143,

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 18.05.2005r., sygn. akt II K 113/05, k. 144 – 145,

odpis wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 20.06.2006r., sygn. akt II K 56/06, k. 149,

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 22.06.2012r., sygn. akt II K 869/11, k. 147 – 148.

A. B. będąc słuchany w toku całego postępowania przyznał się do posiadania amfetaminy i marihuany oraz prowadzenia pod ich wpływem samochodu. Oskarżony podał, iż narkotyki posiadał na własny użytek i nie brał udziału w obrocie tymi środkami.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd Rejonowy oparł się przede wszystkim na wiarygodnych zeznaniach świadka W. K. oraz wskazanych na wstępie dowodach o charakterze materialnym, co do których prawidłowości nie ma jakichkolwiek zastrzeżeń. Powyższe dowody w pełni korespondowały ze sobą, tworząc spójny obraz zaistniałego zdarzenia.

Sąd w przeważającej mierze uwzględnił również wyjaśnienia oskarżonego A. B., które w większości pozostawały w zgodności z pozostałymi dowodami. Sąd odmówił natomiast wiary oskarżonemu w zakresie w jakim wskazał, iż wszystkie zatrzymane mu narkotyki były przeznaczone wyłącznie na jego użytek. Zdaniem sądu okoliczności posiadania przez oskarżonego tych substancji, a w szczególności to, że w dużej części były one podzielone na pakiety po około 1 gram, odpowiadające zwyczajowym porcjom handlowym, wskazują na co innego. Jednocześnie sąd podzielił wyjaśnienia oskarżonego, który zaprzeczył uczestnictwie w obrocie tymi środkami oraz zrealizowania zachowań polegających na udzielaniu ich innym osobom, gdyż brak było dowodów, które wskazywałyby na zaistnienie takich okoliczności.

Dokonując oceny przedstawionych powyżej dowodów sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonego A. B. w zakresie przypisanych mu czynów nie budzą jakichkolwiek wątpliwości.

Sąd w punkcie I części dyspozytywnej wyroku uznał oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd ustalił, że oskarżony w dniu 29 grudnia 2012r. posiadał wbrew przepisom ustawy znaczną ilość środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o łącznej wadze 56,34 g oraz znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci soli amfetaminy o łącznej wadze 76,7 g. Ustalając sprawstwo oskarżonego co do wskazanego występku, sąd miał na uwadze to, że oskarżony zrealizował swoim zachowaniem jego wszelkie znamiona, tak w zakresie strony przedmiotowej jak i podmiotowej.

Przypisując oskarżonemu typ kwalifikowany czynu z art. 62 ust.2 cyt. ustawy, sąd uznał że posiadał on znaczną ilość, tak środka odurzającego (ziela konopi innych niż włókniste) jak i substancji psychotropowej (soli amfetaminy). Mając na uwadze łączną wagę każdej z tych substancji, tj. odpowiednio 56,34 g i 76,7 g niewątpliwym było to, że mogły one posłużyć do odurzenia kilkudziesięciu osób (więcej niż dziewiętnastu). Z posiadanej przez oskarżonego amfetaminy można było bowiem sporządzić 76 jednogramowych porcji narkotyku, zaś z marihuany 56 takich dawek. Zajmując wskazane stanowisko sąd miał na uwadze ugruntowany w orzecznictwie sądowym pogląd, zgodnie z którym, „ilość znaczna" narkotyków to taka, która pozwala odurzyć co najmniej kilkadziesiąt osób (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2011 r., IV KK 127/11, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 15 października 2012 r. II AKa 220/12). Ustalając wystąpienie w czynie oskarżonego wskazanego powyżej znamienia kwalifikującego, sąd podzielił pogląd wyrażony m.in. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4.10.2012r. II AKa 344/12, zgodnie z którym znamię "znacznej ilości" środków odurzających lub substancji psychotropowych należy oceniać w sposób obiektywny, a nie w odniesieniu do konkretnej osoby i jej potrzeb. W tym wypadku zatem okoliczność uzależnienia oskarżonego od amfetaminy nie wpływa na prawno – karną ocenę jego zachowania. Za powyższą wykładnią wskazanego przepisu przemawia jego przedmiot ochrony, jakim jest zdrowie publiczne. W sytuacji posiadania przez określoną osobę, nawet uzależnioną od narkotyków i przyjmującą je stale, dużych ilość takich środków, nie można bowiem wykluczyć czy nie prowadzi ona jednocześnie, bądź zamierza prowadzić, działalności polegającej na ich udzielaniu innym osobom. Zdaniem sądu właśnie taka możliwość stanowi istotę surowszej penalizacji takiego występku. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że na taką możliwość wskazują ustalone okoliczności posiadania przez oskarżonego A. B. środka odurzającego i substancji psychotropowej. Zatrzymane przy oskarżonym narkotyki były bowiem w znacznej części podzielone na zwykle występujące porcje handlowe około 1 grama, sam zaś oskarżony dysponował w pojeździe wagą elektroniczną i akcesoriami w postaci szklanych lufek i strzykawek jednorazowych. Reasumując, mimo że w ocenie sądu brak było podstaw do postawienia oskarżonemu zarzutu udzielania środków odurzających innym osobom, to taka ilość posiadanych przez niego narkotyków oraz okoliczności ich posiadania, niewątpliwie przemawiają za przyjęciem przez niego realizacji czynu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Przyjmując wskazaną kwalifikację sąd nie podzielił poglądu wyrażonego w akcie oskarżenia przez prokuratora, który zarzucił oskarżonemu popełnienie występku z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Uczestniczenie w obrocie narkotykami polega na przyjęciu odpłatnie bądź nieodpłatnie środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej przez osobę niebędącą konsumentem, w celu późniejszego ich przekazania innej osobie, przy czym nabywca nie jest konsumentem. Gdyby nabywcą był konsument, ocena zachowania sprawcy następuje z uwzględnieniem art. 58 lub art. 59 . Zdaniem sądu okoliczności ustalone w sprawie, nie pozwalają na przyjęcie, że oskarżony A. B. uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi. Nie zostały przedstawione bowiem dowody które wskazywałyby, że oskarżony zamierzał dokonać dalszego zbycia posiadanych przez siebie narkotyków osobom innym niż ich konsumenci, za co zresztą był w przeszłości dwukrotnie karany.

Odnosząc się do drugiego czynu przypisanego oskarżonemu - z art. 178a § 1 k.k., wskazać należy, że przepis ten przewiduje karalność zachowania polegającego na prowadzeniu pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego.

Przez pojęcie „prowadzenie pojazdu”, które jest znamieniem czynu zabronionego z art. 178a § 1 k.k. rozumieć należy wprawienie go w ruch, kierowanie nim, nadawanie prędkości i hamowanie w sposób zgodny z konstrukcją pojazdu. Jak ustalono w oparciu o zeznania świadka W. K. oraz wyjaśnienia oskarżonego, kierował on pojazdem mechanicznym - samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...), w ruchu lądowym, poruszając się po drogach pomiędzy miejscowościami W. – M. – M. – M.. A. B. znajdował się przy tym pod wpływem środków odurzających. Jak bowiem ustalono w oparciu o opinię z przeprowadzonych badań toksykologicznych oskarżony miał we krwi 589 ng/ml amfetaminy i 4,6 ng/ml delta-9-tetrahydrokannabinolu ( (...)). Powyższe stężenia środków odurzających w organizmie oskarżonego były stężeniami na tyle wysokimi, że niewątpliwie wpływały na jego organizm, oddziałując na jego ośrodkowy układ nerwowy, powodując zakłócenia czynności psychomotorycznych, o skutkach podobnych jak spożycie alkoholu, powodujące stan nietrzeźwości. Jak wynika z wydanej w sprawie opinii sądowo – toksykologicznej rezultatem użycia przez oskarżonego środków odurzających były m.in. zaburzenia w postrzeganiu i odbiorze bodźców zewnętrznych, zwiększenie pobudliwości, wywołanie poczucia siły, co potwierdza m.in. okoliczność podjęcia przez oskarżonego ucieczki przed patrolem Policji i sposób prowadzenia przez niego pojazdu.

Przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, do którego ma zastosowanie art. 9 § 1 k.k., a więc występuje tu zamiar popełnienia czynu zabronionego, czyli sprawca chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi.

Materiał dowodowy zebrany w sprawie wskazuje, że oskarżony popełnił czyn umyślnie. Miał on bowiem zamiar popełnienia czynu zabronionego w postaci prowadzenia pojazdu mechaniczny w ruchu lądowym będąc pod wpływem środka odurzającego. Ustalone okoliczności sprawy jednoznacznie wskazują, że oskarżony miał obiektywną możliwość postrzegania stanu w jakim się znajdował.

Czyny popełnione przez oskarżonego były zawinione. Nie zachodziły okoliczności wyłączające winę ani bezprawność.

Sąd wymierzając oskarżonemu A. B. kary jednostkowe za przypisane mu przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i z art. 178a § 1 k.k., baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonego.

Wymierzając oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności za występek z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, sąd poza samymi okolicznościami popełnienia czynu przez oskarżonego, wziął po uwagę jego uprzednią karalność za przestępstwa podobne. A. B. był już bowiem trzykrotnie karany za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i odbywał karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym, lecz mimo to po raz kolejny powrócił do przestępstwa. W tym miejscu wskazać należy, że ostatni z wyroków skazujących oskarżonego zapadł zaledwie 6 miesięcy przed popełnieniem przez niego czynu stanowiącego przedmiot rozpoznania w niniejszej sprawie. Biorąc powyższe pod uwagę, sąd uznał, że karą adekwatną do przestępstwa popełnionego przez A. B. jest kara 2 lat pozbawienia wolności i karę taką mu wymierzył.

Orzekając wobec oskarżonego karę 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności za występek z art. 178a § 1 k.k., sąd miał na uwadze, znaczny stopień szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Oskarżony będąc pod wpływem środków odurzających poruszał się samochodem osobowym po drogach publicznej, przejeżdżając znaczny odcinek drogi. Stan w jakim był oskarżony upośledzał zdolność kierowania przez niego pojazdem w znacznym stopniu, co stwarzało poważne niebezpieczeństwo dla innych uczestników ruchu drogowego. Ponadto podjęta przez oskarżonego ucieczka przed patrolem Policji, podczas której łamał on w sposób rażący przepisy ruchu drogowego stanowi dodatkową okoliczność wpływającą na zaostrzenie wymiaru kary.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. sąd połączył kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego A. B. i wymierzył mu karę łączną. Zgodnie z art. 85 k.k., jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju, to sąd orzeka karę łączną. Ustalając wymiar kary łącznej, sąd był związany dyrektywami art. 86 § 1 k.k., który nakazuje wymierzyć karę w granicach od najsurowszej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do sumy tych kar.

Łącząc kary jednostkowe pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu A. B. w punktach I i III wyroku, sąd mógł ukształtować karę łączną pozbawienia wolności wobec oskarżonego w granicach od 2 lat do 3 lat i 5 miesięcy. Sąd uznał za zasadne wymierzenie A. B. kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności, przy zastosowaniu zasady częściowej kumulacji. W niniejszym przypadku ustalone okoliczności poszczególnych czynów powodowały, że brak było podstaw do ukształtowania kary łącznej przy zastosowaniu zasad pełnej kumulacji jak i absorpcji. Zgodnie bowiem z ugruntowanymi w doktrynie prawa karnego poglądami przy orzekaniu kary łącznej możliwe jest co prawda zastosowanie zarówno zasady pełnej absorpcji, jak i zasady pełnej kumulacji, to jednak należy pamiętać, że zastosowanie każdej z tych zasad jest rozstrzygnięciem skrajnym, które może być stosowane wyjątkowo i wymaga wnikliwego umotywowania w uzasadnieniu wyroku (por. wyr. SN z 2 XII 1975 r., Rw 628/75, OSNKW 1976, nr 2, poz. 33). W szczególności zasada absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej może być zastosowana, gdy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami zachodzi bliski związek przedmiotowy i podmiotowy, a przesłanka prognostyczna pozwala na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy (por. SA w G. w wyr. z 3 I 1997 r., II Aka 321/96, Orz. Prok. i Pr. 1997, nr 7-8). Z reguły bowiem popełnienie dwóch lub więcej przestępstw jest czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji (tak SA w Warszawie w wyr. z 12 VII 2000 r., II Aka 171/00, OSA 2001, nr 1).

Wymierzając oskarżonemu A. B. karę łączną przy zastosowaniu zasady częściowej kumulacji sąd miał na uwadze umiarkowany charakter związku przedmiotowego zachodzącego pomiędzy przypisanymi mu czynami. Oskarżony dopuścił się przestępstw o różnym przedmiocie ochrony, przy czym zachodziło pomiędzy nimi łącznik, polegający na tym, że były związane z posiadaniem i używaniem przez oskarżonego środków odurzających. Wskazane okoliczności, w połączeniu ze względami natury prewencji indywidualnej wobec osoby oskarżonego, przemawiały za wymierzeniem mu kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności. W ocenie sądu kara łączna pozbawienia wolności orzeczona we wskazanej wysokości, stanowi syntetyczną, całościową ocenę zachowań oskarżonego, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw do zastosowania wobec oskarżonego A. B. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności. Niezależnie od braku pozytywnej prognozy kryminalistycznej, przeszkodą do orzeczeniu wskazanego środka probacyjnego była wysokość wymierzonej oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności, która wynosiła 3 lata. Zgodnie bowiem z art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 89 § 1 k.k. sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności, tylko wówczas gdy nie przekracza ona dwóch lat.

Sąd w pkt VI wyroku zaliczył oskarżonemu, na poczet wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności, okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie (tymczasowego aresztowania), który to okres nie podlegał zaliczeniu na poczet uprzednio wprowadzonej do wykonania wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności wymierzonej mu w sprawie Sądu Rejonowego w Kłodzku, sygn. akt II K 264/10.

Sąd w pkt II wyroku orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci środków odurzających i substancji psychotropowych, zarządzając ich zniszczenie. W niniejszym przypadku podstawę orzeczenia wskazanego środka karnego stanowił art. 70 ust. 2 cyt. ustawy. Z kolei w pkt VII wyroku orzeczono o zwrocie pozostałych dowodów rzeczowych zatrzymanych oskarżonemu (telefonu komórkowego wraz z kartą pamięci i kartą sim, saszetki koloru czarnego, wagi elektronicznej, woreczka z zawartości dwóch strzykawek, siedmiu lufek szklanych, woreczka foliowego), gdyż przedmioty te nie podlegały przepadkowi a wobec zakończenia postępowania, stały się zbędne.

Na podstawie art. 42 § 2 k.k. sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. W niniejszym przypadku orzeczenie tegoż środka karnego było obligatoryjne, gdyż oskarżony popełnił przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, znajdując się pod wpływem środków odurzających. W ocenie sądu oskarżony zagraża bezpieczeństwu w ruchu lądowym i dlatego sąd objął zakazem wszelkie pojazdy mechaniczne w tymże ruchu. Okres 4 lat na jaki orzeczono środek pozostaje adekwatny do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i wystarczający do osiągnięcia wobec niego celów tegoż środka karnego.

Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, mając na uwadze jego obecne pozbawienie wolności, jak też wysoki wymiar wymierzonej mu kary, które to okoliczności powodują, że w sytuacji nie posiadania przez oskarżonego żadnego majątku, nie będzie on w stanie się z nich wywiązać, zaś ich przymusowa egzekucja okaże się bezskuteczna.

SSR Radosław Gluza

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE WYROKU