Sygnatura akt VI Ka 740/14
Dnia 9 grudnia 2014 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Piotr Mika
Sędziowie SSO Bożena Żywioł (spr.)
SSO Agata Gawron-Sambura
Protokolant Marzena Mocek
przy udziale Marka Dutkowskiego
Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2014 r.
sprawy W. K. (1) ur. (...) w T.,
syna M. i M.
skazanego w przedmiocie wydania wyroku łącznego
na skutek apelacji wniesionych przez skazanego i jego obrońcę
od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach
z dnia 10 czerwca 2014 r. sygnatura akt II K 206/14
na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk
1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. G. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony skazanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
3. zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.
VI Ka 740/14
Od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 10 czerwca 2014r., sygn.akt II K 206/14, apelacje wnieśli: skazany W. K. (1) i jego obrońca.
Skazany podniósł, że błędnie sąd pierwszej instancji objął węzłem kary łącznej orzeczonej zaskarżonym wyrokiem karę jednostkową wymierzoną w sprawie Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach sygn.akt II K 637/11, gdyż czyn, którego dotyczyło skazanie w tej sprawie /kradzież mienia wartości 300 zł/ stanowi obecnie wykroczenie, w związku z czym podlega przepisom ustawy z 27 września 2013r. o zmianie ustawy kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw.
Skazany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ale też o orzeczenie kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności.
Obrońca skazanego zaskarżając wyrok w całości zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przez niewłaściwą ocenę okoliczności mających wpływ na wymiar kary łącznej i uznanie, że nie istniały okoliczności uzasadniające zastosowanie zasady pełnej absorpcji, co w konsekwencji skutkowało rażącą niewspółmiernością kary łącznej w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.
Stawiając takie zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji, to jest w wymiarze najwyższej kary jednostkowej.
Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów i wniosków obu apelacji uznając je za oczywiście bezzasadne.
Odnośnie podniesionego w apelacji skazanego zarzutu objęcia węzłem kary łącznej kary jednostkowej, której dotyczył wyrok Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach sygn.akt II K 637/11 stwierdzić należy, że zarzut jest chybiony.
Stosownie do art. 50 ustawy z 27 września 2013r., na którą powołał się skazany, kara wymierzona za przestępstwo, które w aktualnym stanie prawnym stanowi wykroczenie podlega stosownej zamianie tylko wówczas, gdy kara ta podlega wykonaniu, a contrario – przepisu tego nie stosuje się do kar już wykonanych przed dniem wejścia w życie ustawy z 27 września 2013r.
Tymczasem kara ograniczenia wolności orzeczona w sprawie II K 637/11 została wykonana do 4 września 2013r./w ramach kary łącznej orzeczonej w wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach sygn.akt II K 735/12/ , czyli przed dniem 9 listopada 2013r., kiedy weszła w życie wspomniana wyżej ustawa nowelizacyjna. Oznacza to, że ustawa z 27 września 2013r. nie ma w omawianym przypadku zastosowania.
Wypada podkreślić, że taki sam pogląd wyraził już Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach w postanowieniu z dnia 8 lipca 2014r. sygn.akt II Ko 176/14, kiedy rozpoznawał wniosek W. K. (1) z 3 lipca 2014r. o zastosowanie kontrawencjonalizacji.
Wykonanie wspomnianej kary ograniczenia wolności, przy uwzględnieniu, że czyn, za który karę tę wymierzono pozostawał w realnym zbiegu z innymi przestępstwami, nie stało na przeszkodzie objęcia jej węzłem kary łącznej w wyroku łącznym.
Sąd Okręgowy nie stwierdził, aby kara łączna pozbawienia wolności orzeczona w zaskarżonym wyroku była rażąco niewspółmiernie surowa.
Sąd Rejonowy miał możliwość wymierzenia jej w granicach od 1 roku pozbawienia wolności /najwyższa kara jednostkowa/ do 1 roku i 9 miesięcy pozbawienia wolności /suma kar jednostkowych, przy uwzględnieniu zasady łączenia kar pozbawienia wolności i ograniczenia wolności wynikającej z art.87 kk/ .
Orzekając karę łączną w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności zastosował zasadę asperacji, co znajduje pełne i przekonujące uzasadnienie. Zasada absorpcji, której zastosowania domagali się obaj apelujący, podobnie jak zasada kumulacji, ma charakter wyjątkowy i może być stosowana tylko w nadzwyczajnych sytuacjach uzasadniających wyjątkowo korzystny wymiar kary łącznej, co w przypadku skazanego W. K. nie zachodzi.
Ukształtowanie wymiaru kary łącznej w oparciu o zasadę asperacji jest korzystne dla skazanego i w sposób wystarczający uwzględnia związek czasowy i przedmiotowy pomiędzy czynami pozostającymi w zbiegu realnym.
Związek ten nie jest zresztą jedynym czynnikiem decydującym o wymiarze kary łącznej.
Równie istotne znaczenie ma ilość przestępstw pozostających w realnym zbiegu, a także opinia o skazanym z okresu pobytu w zakładzie karnym.
Opinia z zakładu karnego o W. K. (1) nie wskazuje na wyjątkowo pozytywne zachowanie się skazanego w okresie odbywania kary. Wprawdzie był on nagradzany, ale w okresie prawie 2 lat jedynie 3-krotnie, a jednocześnie raz został ukarany dyscyplinarnie. Pracując poza zakładem karnym wykazywał się sumiennością, ale 7 czerwca 2013r. wrócił do zakładu karnego z zatrudnienia zewnętrznego pod wpływem alkoholu, co spowodowało przeklasyfikowanie i skierowanie go do odbywania kary w warunkach zakładu zamkniętego.
W tej sytuacji brak jest podstaw do do przyjęcia, że proces resocjalizacji przyniósł już pożądane rezultaty, a postawa poszanowania prawa utrwaliła się w świadomości skazanego.
Mając na uwadze, że decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji ogólnej i indywidualnej, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się żadnych powodów do jakiejkolwiek ingerencji w treść rozstrzygnięć zwartych w zaskarżonym wyroku i orzeczenie to utrzymał w mocy.
Pozbawionego wolności skazanego zwolniono od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego,