UZASADNIENIE

Powódka B. L. wniosła przeciwko (...) Spółce z ograniczona odpowiedzialnością w P. pozew o zapłatę 12.000 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 16 lipca 2011 r. tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienie jakich doznała wskutek upadku jaki miał miejsce w dniu 21 kwietnia 2011 r. w P. na podwórku za budynkiem przy ul. (...). Pozwany nie uwzględnił żądania dobrowolnej zapłaty co uzasadniało wniesienie powództwa.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa

Wezwana do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Gmina P. wniosła

o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 26 lutego 2014 r. oddalono powództwo w stosunku do pozwanej Gminy P. i wyrok w tym zakresie uprawomocnił się.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 lutego 2014 r., Sąd Rejonowy w Gliwicach w punkcie 1 zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 10.000 zl. z ustawowymi odsetkami od dnia 16 lipca 2011 r., w punkcie 4 zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.030 zł. tytułem zwrotu części kosztów zastępstwa procesowego, w punkcie 5 nie obciążył powódki kosztami procesu, a w punkcie 6 nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.078,50 zł. tytułem kosztów sądowych.

Orzeczenie to zapadło przy ustaleniu, że w dniu 21 kwietnia 201 1 r. powódka przebywała na podwórku, na tyłach budynku, gdzie bawiły się dzieci. Idąc po piłkę, którą kopnęło jedno z dzieci nie zauważyła porozrzucanych w trawie cegieł, potknęła się i upadła. Piłka upadla pomiędzy pozostałością ogrodzenia oddzielającego nieruchomość domu w którym zamieszkuje powódka a sąsiednią nieruchomością. Komórki znajdują się w odległości ok. 15 m od schodów prowadzących z budynku na podwórko. Powódka przechodziła ok. 2 metry od nich. Kulejąc wróciła do domu bo nie stwierdziła widocznych obrażeń. Dalsze godziny poruszania się z bolącą nogą zmusiły powódkę do zwrócenia się o pomoc medyczną, co skutkowało ustaleniem ostatecznie 5 % trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z kontuzją nogi w dniu upadku. Stan bezpieczeństwa podwórka budynku, w którym mieszkała powódka był zły, na co zwracali uwagę mieszkańcy w kwietniu 2011 r., bowiem we wskazanym okresie na całej długości pomiędzy budynkiem mieszkalnym a komórkami leżał gruz, w trawie też były porozrzucane cegły. Gruz pochodził z rozebranych komórek sąsiedniego budynku nr (...), zburzonego ogrodzenia i rozsypujących się komórek budynku nr (...). (...) nieruchomością obejmującą podwórko i budynek zamieszkany miedzy innymi przez powódkę, na mocy umowy z Gminą P., w okresie zdarzenia prowadził pozwany. Obowiązki zarządcy obejmowały zarówno budynek nr (...) jak i grunt z nim związany.

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania powódki i świadków przez nią wskazanych, albowiem są przekonujące w świetle całego materiału dowodowego i w większości obejmują bezpośrednie informacje z daty upadku powódki oraz czasu korzystania z pomocy medycznej.

Sąd Rejonowy nie dal wiary zeznaniom świadków : E. M. i R. S., gdyż pozostawały w rażącej sprzeczności do dalszych materiałów dowodowych, szczególnie co do stanu technicznego komórek — które w okresie po wypadku zostały rozebrane i wybudowano nowe - i gruzu zalegającego na nieruchomości nr 50 - co było widoczne także w trakcie oględzin sądowych dokonanych w okresie ponad roku od wypadku.

Powyższe okoliczności doprowadziły Sąd Rejonowy do przekonania, że zachodzą przesłanki z art. 415 k.c. odpowiedzialności pozwanego, którego zaniedbania w^r wykonywaniu zarządu skutkowały upadkiem powódki w dniu 21 kwietnia 2011 r. na terenie podlegającym zarządowi pozwanego. Zaniedbania obejmowały brak uprzątania gruzu, cegieł, które pozostały po rozbiórce elementów budowlanych sąsiedniej nieruchomości, a pozostawały na nieruchomości objętej zarządem, oraz brak zabezpieczenia elementów komórek nieruchomości zarządzanej, których stan był bardzo zły, skoro w odstępie miesięcznym zostały zakwalifikowane do rozbiórki.

Wysokość zadośćuczynienia określono w oparciu o art. 445 k.c., natomiast o odsetkach orzeczono w oparciu o art. 481 k.c.

W pozostałym zakresie oddalono żądanie pozwu jako nieuzasadnione. O kosztach procesu orzeczono na zasadzie art. 100 k.p.c. oraz 102 k.p.c..

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P., zaskarżając go w zakresie odnoszącym się do tego pozwanego, a to co do punktów 1, 4, 5 i 6 , wnosząc o jego zmianę przez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania w tym zastępstwa procesowego, względnie uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Zarzucił sprzeczność ustaleń faktycznych z treścią zebranego materiału dowodowego polegających na uznaniu, że powódka doznała szkody na skutek upadku wynikającego z niewłaściwego utrzymania terenu nieruchomości administrowaną przez pozwanego. Zarzucił nadto, że Sąd Rejonowy uwzględnił roszczenie na podstawie innego stanu faktycznego niż ten, który był podstawą powództwa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Apelacja w swoim zakresie zakwestionowała wyłącznie prawidłowość dokonanych ustaleń faktycznych dotyczących zaistnienia i przebiegu wypadku, będącego podstawą żądania pozwu. Pozostałe elementy stanu faktycznego stanowiące podstawę orzekania, nie były kwestionowane przez skarżącego.

Sąd Okręgowy podzielił w całości i uznał za swoje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, ponieważ ustalenia te znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, które to dowody Sąd ten ocenił w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Orzekając Sąd Rejonowy nie uchybił zasadom logicznego rozumowania, ani też doświadczenia życiowego. Wnioski Sądu pierwszej instancji, co do faktów w sposób logiczny wynikają z treści dowodów zgromadzonych w sprawie, a zaoferowanych przez obie strony.

Sąd Odwoławczy nie mógł podzielić zarzutu apelującego, iżby Sąd Rejonowy rozpoznał żądanie pozwu w innym zakresie faktycznym, aniżeli domagała się tego powódka. Wystarczy bowiem odnieść się do strony pierwszej pozwu wniesionego 4 sierpnia 2011 r., by stwierdzić, iż zakres rozpoznania jest adekwatny do żądania wskazanego w pozwie. Pozew nie określał, w którym konkretnie miejscu nastąpił upadek powódki, powodujący skutki wypadkowe, a wskazał ogólnie, iż było to na tyłach budynku zamieszkałego przez powódkę, gdzie były porozrzucane cegły, które nie były zauważone przez powódkę. Okoliczności wskazane w pozwie i dalszych pismach procesowych nie potwierdzają zarzutu skarżącego, izby powódka twierdziła, że komórki były zburzone bądź tak uszkodzone, że cegły porozrzucane pochodziły z tych komórek. Twierdziła, że stan komórek był na tyle zły, że odpadały z nich elementy, na co wskazują dalsze ustalenia, w tym sądowe oględziny nieruchomości, zeznania świadków i dokumentacja, jak i ustalenia niesporne, iż na sąsiedniej nieruchomości pod nr 52 zburzony został mur i na teren zarządzany przez pozwanego przedostały się elementy gruzu. Takie ustalenia nie pozostawały w sprzeczności do twierdzeń powódki przedstawianych przez tę stronę w toku całego postępowania przed sądem meriti i dlatego nie można uznać za zasadny zarzut apelującego rozpoznania sprawy w zakresie nie objętym żądaniem powódki co do stanu faktycznego żądania.

Nie można zgodzić się z zarzutem, iż przedstawiona przez powódkę dokumentacja fotograficzna jako odległa w czasie nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie. Należy przede wszystkim mieć na względzie, iż z oznaczenia automatycznego rejestru daty wykonania zdjęć ( k — 21 ) wynika, iż miało to miejsce w tydzień po dacie wskazanego w pozwie wypadku, lego elementu przedstawionej dokumentacji zdjęciowej strona skarżąca nie kwestionowała. Nadto godzi się podkreślić, iż w trakcie oględzin terenu ( k — 275 ), które przeprowadzono ponad półtora roku po dacie wypadku, Sąd stwierdził istnienie elementów gruzu w tym cegieł na nieruchomości.

Zatem w ocenie Sądu Odwoławczego elementy objęte treścią apelacji, które stanowiły zasadniczy zakres przedmiotu apelacji pozwanego, nie mogły odnieść skutku.

Odnosząc się do dalszych zarzutów apelacji naruszenia prawa procesowego objętego regulacją art. 233 k.p.c., dotyczących niewłaściwej oceny materiału dowodowego w sprawie, stwierdzić należy, że stanowisko prezentowane w apelacji w zasadzie nie można określić jako zarzuty, lecz polemikę z ustaleniami zaskarżonego wyroku. W ocenie Sądu Odwoławczego skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd I instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, natomiast apelujący nie wykazał, aby Sąd meriti dopuścił się powyższych naruszeń, a także aby Sąd II ej on owy ocenił zeznania powódki i przedstawionych świadków w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym dokumentami i wiedzą uzyskaną z oględzin bezpośrednio w nieruchomości przedmiotowej. To bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające wyłącznie przekonanie skarżącego o innej niż przyjął Sąd Rejonowy wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu, a z takim sformułowaniem treści apelacji mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Należało wskazać, że Sąd Rejonowy w obszernym uzasadnieniu, zgodnie z wymogami art.. 328 § 2 k.p.c., wskazał jakim dowodom dal wiarę, jakim odmówił wiarygodności i z jakich przyczyn. Analiza zebranego materiału dowodowego wskazana w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia zasługuje na aprobatę Sądu II instancji jako logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego.

W ocenie Sądu Okręgowego, pozostałe podniesione w apelacji zarzuty mają zatem charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwej oceny i ustaleń Sądu meriti, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację pozwanego jako bezzasadną.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 k.p.c. i przy zastosowaniu w zw. z § 6 ust. 4 w zw. z § 13 ust. 1 pkt.l rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE