Sygn. akt IX Ka 1354/14
Dnia 27 listopada 2014 roku
Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Anna Szeliga
Sędziowie: SSO Zbigniew Karamara (spr.)
SSO Leszek Grzesiak
Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Hojnowskiego
po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2014 roku
sprawy A. Y.
oskarżonego o przestępstwo z art. 178 a § 4 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach
z dnia 14 lipca 2014 roku sygn. akt II K 703/13
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat K. S. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
III. zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
Sygn. akt. IX Ka1354/14
A. Y. został oskarżony o to, że w dniu 29 listopada 2010 roku w K. znajdując się w stanie nietrzeźwości wynik I badania 0,95 mg/dm 3 alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu prowadził pojazd marki M. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym będą uprzednio karany za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości przez Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem w sprawie sygn. akt VII K 341/05, przez Sąd Rejonowy w Jędrzejowie wyrokiem w sprawie sygn. akt VI K 144/07, przez Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem w sprawie sygn. akt XII K 2518/08 i wbrew zakazowi prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem w sprawie sygn. akt XII K 2518/08, tj. o przestępstwo z art. 178 a § 4 k.k.
Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 14 lipca 2014 roku w sprawie II K 703/13 w ramach czynu zarzucanego w akcie oskarżenia uznał oskarżonego A. Y. za winnego tego, że: w dniu 29 listopada 2010 roku w K. znajdując się w stanie nietrzeźwości wynik I badania 0,95 mg/dm 3 alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu prowadził pojazd mechaniczny marki M. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym będąc uprzednio karany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości przez Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 14 lutego 2005 roku w sprawie sygn. akt VIII K 341/05 i przez Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 27 listopada 2008 roku w sprawie sygn. akt XII K 2518/08 oraz w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem w sprawie sygn. akt XII K 2518/08 na okres 6 lat, tj. popełnienia czynu stanowiącego przestępstwo z art. 178 a § 4 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego A. Y. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat, a także w trybie art. 49 § 2 k.k. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 500 zł. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Ponadto Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. S. kwotę 634,68 zł. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu. Na podstawi art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej wobec niego w pkt I wyroku kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie w dniach 29 i 30 listopada 2010 roku oraz w dniu 30 lipca 2013 roku. Sąd obciążył również oskarżonego częścią kosztów sądowych tj. kwotą 300 zł.
Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o karze zarzucając mu rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu w postaci 6 miesięcy pozbawienia wolności podczas gdy okoliczności osobiste oskarżonego, okres czasu jaki upłynął od daty popełnienia przestępstwa i postawa oskarżonego w tym czasie przemawiają za łagodnym wymiarem kary.
Powołując się na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczonej kary poprzez je złagodzenie z wymiaru 6 miesięcy pozbawienia wolności do kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.
Sąd Okręgowy zważył co następuje :
Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie i należało ją uznać za oczywiście bezzasadną.
Na wstępie zauważyć należy, że w sytuacji gdy skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I-szej instancji jak i prawno-materialnej oceny zachowania oskarżonego odnoszącej się do kwalifikacji czynu, sąd odwoławczy zwolniony jest od szczegółowych w tym zakresie rozważań.
Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego w ocenie Sądu Okręgowego podniesiony w niej zarzut rażącej niewspółmierności tj. surowości kary nie jest trafny.
Na wstępie przypomnieć należy, że rażąca niewspółmierność wymierzonej kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. ma miejsce wtedy, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych orzeczonych za dane przestępstwo nie uwzględnia stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie jej oddziaływania społecznego z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do sprawcy.
Taka sytuacja nie miała miejsca w przedmiotowej sprawie. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika bowiem, iż sąd orzekający wymierzając karę kierował się i w pełni uwzględnił zasady i dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary określone w art. 53 k.k., nie naruszając przy tym granicy swobodnego uznania sędziowskiego. Zdaniem Sądu Okręgowego orzeczona wobec oskarżonego A. Y. kara 6 miesięcy pozbawienia wolności odzwierciedla należycie stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz zapewnia spełnienie celów kary. Ponadto uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy, dlatego też nie może być uznana ze rażąco niewspółmierną. Tak orzeczona kara odpowiada dolegliwością stopniowi społecznej szkodliwości i zaspokaja jednocześnie cele wynikające z przesłanek prewencji generalnej.
Podkreślić należy, iż słusznie Sąd Rejonowy uznał, że w przedmiotowej sprawie jedynie kara bezwzględnego pozbawienia wolności spełni wobec oskarżonego A. Y. swe cele. Tylko taka kara będzie w stanie skutecznie powstrzymać oskarżonego przed ponownym popełnieniem przestępstwa. Podkreślić należy, co słusznie wyeksponował Sąd I instancji, iż oskarżony jest sprawcą niepoprawnym, był już uprzednio karany za przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k. Nie wyciągnął jednak żadnych pozytywnych wniosków na przyszłość ze swojego zachowania i w dalszym ciągu wchodzi w konflikty z prawem. Powyższe przemawia za tym, iż w jego przypadku wyłącznie kara izolacyjna odniesie pożądany skutek i będzie w stanie skutecznie powstrzymać oskarżonego przed ponownym popełnieniem przestępstwa.
W niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom autora apelacji, Sąd Rejonowy ferując rozstrzygnięcie w zakresie kary uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla jej wymiaru, prawidłowo i wszechstronnie je ocenił oraz nadał im właściwe znaczenie.
Zdaniem Sądu Odwoławczego właściwie Sąd I instancji przyjął, iż w stosunku do oskarżonego nie zachodzą żadne szczególne okoliczności, o jakich mowa w art. 69 § 4 k.k. umożliwiające zastosowanie wobec niego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Z całą pewnością za tokowe nie można uznać podnoszonej przez obrońcę oskarżonego w złożonej apelacji sytuacji rodzinnej oskarżonego. Faktem jest, iż pobyt w zakładzie karnym z całą pewnością wpływa negatywnie na życie rodzinne i osobiste oskarżonego, niemniej jednak okoliczności wskazywane przez jego obrońcę takie jak chęć pomagania żonie w pracy, czy w opiece nad dzieckiem nie są tymi szczególnymi okolicznościami przemawiającymi za warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.
Z tych wszystkich powodów uznano, że orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności, nie cechuje się rażącą niewspółmiernością pomimo jej bezwzględnego charakteru i tym samym apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k. i art. 437 §1 k.p.k. orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.
O kosztach za II instancję orzeczono w oparciu o art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za II instancję Sąd oparł o przepisy art. 636 § 1 k.p.k. oraz w oparciu o przepis § 14 ust. 1 pkt 4 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie i ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. S. kwotę 516,60 zł. tytułem obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym.
SSO A. Szeliga SSO Zb. Karamara SSO L. Grzesiak