UZASADNIENIE

Prokuratura oskarżyła:

1. A. K. (1) o to, że:

V. w dniu 28 grudnia 2004 r. w miejscowości C. w R., będąc funkcjonariuszem Komendy Głównej Policji w W. zatrudnionym w charakterze specjalisty (...), działając wspólnie i w porozumieniu z R. G. (1) i T. G., wykonując polecenie kierownika (...) L. C., przekroczył swoje uprawnienia poświadczając nieprawdę w protokole odbioru samochodów marki A. (...) w ten sposób, iż podpisując ten dokument stwierdził, że odebranych zostało 88 takich pojazdów, z których każdy zaadaptowany był do wersji policyjnej opisanej w umowie zakupu ww. samochodów zawartej w dniu 15 października 2004 r. nr (...) pomiędzy Komendą Główną Policji a firmą (...) w W., podczas gdy w rzeczywistości pojazdy te nie były przystosowane do wersji policyjnej, w wyniku czego Komenda Główna Policji, na podstawie aneksu do ww. umowy zawartego w dniu 15 grudnia 2004 r., przekazała na wyodrębniony rachunek firmy (...) w W. prowadzony w (...) o/W. pieniądze w kwocie 5.471.178,47 zł, co ponadto umożliwiło firmie (...) w W. uniknięcie odstąpienia przez Komendę Główną Policji od umowy, które wiązałoby się z koniecznością zapłaty przez tę firmę kary umownej w postaci 10% wartości przedmiotu umowy, tj. 6.50.000,00 zł oraz umożliwiło jej uniknięcie kar umownych za nieterminowe dostawy poszczególnych pojazdów, przez co działał na szkodę Komendy Głównej Policji,

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k.

VI. w dniu 19 maja 2006 r. w W., będąc funkcjonariuszem Komendy Głównej Policji w W. zatrudnionym w charakterze specjalisty (...), przyjął: korzyść osobistą w postaci udziału w zorganizowanym w Centrum (...) w W.-M. przez pracowników firmy (...) sp. z o. o. w W. spotkaniu towarzyskim połączonym ze spożywaniem alkoholu, za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa polegające na świadomym niezapewnieniu bezstronności i obiektywizmu oraz zasady uczciwej konkurencji i zasady równego traktowania wykonawców w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na doposażenie policji w samochody osobowe o podwyższonych parametrach z zamontowanymi urządzeniami rejestrującymi zachowanie kierowców oraz w przygotowywanym postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę samochodów osobowych oraz samochodów typu furgon w policyjnych wersjach (...), (...), (...), (...), (...) i W,

tj. o czyn z art 228 § 3 k.k.

VII. w dniach 23-24 maja 2006 r. w W., będąc funkcjonariuszem Komendy Głównej Policji w W. zatrudnionym w charakterze specjalisty(...), działając wspólnie i w porozumieniu z R. G. (1), przekroczył swoje uprawnienia podczas postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na doposażenie policji w samochody osobowe o podwyższonych parametrach z zamontowanymi urządzeniami rejestrującymi zachowanie kierowców w ten sposób, że wchodząc w porozumienie z pracownikiem firmy (...) sp. z o. o. w W. dokonał korzystnej dla tej firmy interpretacji wymogów zawartych w (...)celem ograniczenia udziału w postępowaniu firm oferujących pojazdy innych marek,

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k.

VIII. nieustalonego dnia w 2005 r. w W., będąc funkcjonariuszem Komendy Głównej Policji w W. zatrudnionym w charakterze specjalisty (...) przyjął od przedstawiciela firmy (...) sp. z o. o. w W. korzyść majątkową w postaci pokrycia części kosztów naprawy w firmie (...) w W. należącego do niego samochodu F. (...) w kwocie nie wyższej niż 2 000 zł,

tj. o czyn z art. 228 § 1 k.k.

2. L. C. o to, że:

IX. w okresie od dnia 21 grudnia do dnia 28 grudnia 2004 r. w W. i w miejscowości C. w R., będąc funkcjonariuszem Komendy Głównej Policji w W. zatrudnionym w charakterze kierownika(...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. (2) i R. K., wykorzystując uzależnienie służbowe podległych mu pracowników A. K. (1) i R. G. (1), polecił im wykonanie czynności stanowiącej przekroczenie ich uprawnień, a mianowicie poświadczenie nieprawdy w protokole odbioru samochodów marki A. (...) w ten sposób, iż podpisując ten dokument mieli stwierdzić, że odebranych zostało 88 takich pojazdów, z których każdy zaadaptowany był do wersji policyjnej opisanej w umowie zakupu ww. samochodów zawartej w dniu 15 października 2004 r. nr (...) pomiędzy Komendą Główną Policji a firmą (...) w W., co też zostało przez w/w wykonane w dniu 28 grudnia 2004r., podczas gdy w rzeczywistości

odebranych zostało najwyżej 30 pojazdów i żaden z nich nie był wyposażony w skrzynię biegów i silnik oraz nie był przystosowany do wersji policyjnej, w wyniku czego Komenda Główna Policji, na podstawie aneksu do ww. umowy zawartego w dniu 15 grudnia 2004 r., przekazała na wyodrębniony rachunek firmy (...) w W. prowadzony w (...) o/W. pieniądze w kwocie 5.471.178,47 zł, co ponadto umożliwiło firmie (...) w W. uniknięcie odstąpienia przez Komendę Główną Policji od umowy, które wiązałoby się z koniecznością zapłaty przez firmę kary umownej w postaci 10% wartości przedmiotu umowy, tj. 650.000,00 zł oraz umożliwiło jej uniknięcie kar umownych za nieterminowe dostawy poszczególnych pojazdów, przez co działał na szkodę Komendy Głównej Policji,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k.

3. A. K. (2) o to, że:

X. w okresie od dnia 21 grudnia do dnia 28 grudnia 2004 r. w W. i w miejscowości C. w R., będąc funkcjonariuszem Komendy Głównej Policji w W. - (...) działając wspólnie i w porozumieniu z R. K. i L. C., wykorzystując uzależnienie służbowe podległych mu pracowników A. K. (1) i R. G. (1), polecił im wykonanie czynności stanowiącej przekroczenie ich uprawnień, a mianowicie poświadczenie nieprawdy w protokole odbioru samochodów marki A. (...) w ten sposób, iż podpisując ten dokument mieli stwierdzić, że odebranych zostało 88 takich pojazdów, z których każdy zaadaptowany był do wersji policyjnej opisanej w umowie zakupu ww. samochodów zawartej w dniu 15 października 2004 r. nr (...) pomiędzy Komendą Główną Policji a firmą (...) w W., co też zostało przez w/w wykonane w dniu 28 grudnia 2004r., podczas gdy w rzeczywistości odebranych zostało najwyżej 30 pojazdów i żaden z nich nie był wyposażony w skrzynię biegów i silnik oraz nie był przystosowany do wersji policyjnej, w wyniku czego Komenda Główna Policji, na podstawie aneksu do ww. umowy zawartego w dniu 15 grudnia 2004 r., przekazała na wyodrębniony rachunek firmy (...) w W. prowadzony w (...) o/W. pieniądze w kwocie 5.471.178,47 zł, co ponadto umożliwiło firmie (...) w W. uniknięcie odstąpienia przez Komendę Główną Policji od umowy, które wiązałoby się z koniecznością zapłaty przez firmę kary umownej w postaci 10% wartości przedmiotu umowy, tj. 650.000,00 zł oraz umożliwiło jej uniknięcie kar umownych za nieterminowe dostawy poszczególnych pojazdów, przez co działał na szkodę Komendy Głównej Policji,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k.

XI. w dniu 30 grudnia 2004 r. w W., będąc funkcjonariuszem Komendy Głównej Policji w W. zatrudnionym na stanowisku (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przekroczył swoje uprawnienia poświadczając nieprawdę przy stwierdzeniu zasadności wystawienia w dniu 29 grudnia 2004 r. 88 faktur VAT mających dokumentować sprzedaż przez firmę (...) w W. Komendzie Głównej Policji 88 samochodów marki A. (...) w ten sposób, iż potwierdził na każdej z faktur, że realizacja dostawy poszczególnych pojazdów nastąpiła zgodnie z warunkami umowy nr (...) zawartej w dniu 15 października 2004 r. pomiędzy Komendą Główną Policji a firmą (...) w W., z której wynikało, iż każdy z ww. samochodów powinien być w pełni wyposażony oraz zaadaptowany do wersji policyjnej, podczas gdy wiedział, że pojazdy te nie posiadały silników i skrzyń biegów oraz nie były przystosowane do wersji policyjnej, w wyniku czego Komenda Główna Policji przekazała na wyodrębniony rachunek firmy (...) w W. prowadzony w (...) o/W. pieniądze w kwocie 5.471.178,47 zł, przez co działał na szkodę Komendy Głównej Policji, przy czym poświadczenie nieprawdy dotyczyło faktur VAT o numerach:

1) (...)

2) (...)

3) (...)

4) (...)

5) (...)

6) (...)

7) (...)

8) (...)

9) (...)

10) (...)

U) (...)

12) (...)

13) (...)

14) (...)

15) (...)

16) (...)

17) (...)

18) (...)

19) (...)

20) (...)

21) (...)

22) (...)

23) (...)

24) (...)

25) (...)

26) (...)

27) (...)

28) (...)

29) (...)

30) (...)

31) (...)

32) (...)

33) (...)

34) (...)

35) (...)

36) (...)

37) (...)

38) (...)

39) (...)

40) (...)

41) (...)

42) (...)

43) (...)

44) (...)

45) (...)

46) (...)

47) (...)

48) (...)

49) (...)

50) (...)

51) (...)

52)(...)

53) (...)

54) (...)

55)(...)

56) (...)

57) (...)

58) (...)

59) (...)

60) (...)

61) (...)

62) (...)

63) (...)

64) (...)

65) (...)

66) (...)

67) (...)

68) (...)

69) (...)

70) (...)

71) (...)

72) (...)

73) (...)

74) (...)

75) (...)

76) (...)

77) (...)

78) (...)

79) (...)

80) (...)

81) (...)

82) (...)

83) (...)

84) (...)

85) (...)

86) (...)

87) (...)

88)(...),

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

4. T. G. o to, że:

XII. w dniu 28 grudnia 2004 r. w miejscowości C. w R. jako dyrektor techniczny firmy (...) w W., będąc z tego tytułu osobą uprawnioną do wystawienia dokumentów, działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) i R. G. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla firmy (...) w W., poświadczył nieprawdę w protokole odbioru samochodów marki A. (...) w ten sposób, iż podpisując ten dokument stwierdził, że odebranych zostało 88 takich pojazdów, z których każdy zaadaptowany był do wersji policyjnej opisanej w umowie zakupu ww. samochodów zawartej w dniu 15 października 2004 r. nr (...) pomiędzy Komendą Główną Policji a firmą (...) w W., podczas gdy w rzeczywistości odebranych zostało co najwyżej 30 pojazdów i żaden z nich nie był wyposażony w skrzynię biegów i silnik oraz nie był przystosowany do wersji policyjnej, w wyniku czego Komenda Główna Policji, na podstawie aneksu do ww. umowy zawartego w dniu 15 grudnia 2004 r., przekazała na wyodrębniony rachunek firmy (...) w W. prowadzony w (...) o/W. pieniądze w kwocie 5.471.178,47 zł, co ponadto umożliwiło firmie (...) w W. uniknięcie odstąpienia przez Komendę Główną Policji od umowy, które wiązałoby się z koniecznością zapłaty przez tę firmę kary umownej w postaci 10% wartości przedmiotu umowy, tj. 650.000,00 zł oraz umożliwiło jej uniknięcie kar umownych za nieterminowe dostawy poszczególnych pojazdów,

tj. o czyn z art. 271 § 1 i 3 k.k.

5. M. S. o to, że:

XVIII. w dniu 29 grudnia 2004 r. w Ł. jako księgowa firmy (...) w W. Jednostka (...) w Ł., będąc z tego tytułu osobą uprawnioną do wystawiania dokumentów, działając wspólnie i w porozumieniu z A. M., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla firmy (...) w W., poświadczyła nieprawdę wystawiając 88 faktur VAT mających dokumentować sprzedaż przez firmę (...) w W. Komendzie Głównej Policji w (...) samochodów marki A. (...) w ten sposób, iż na każdej z tych faktur stwierdziła, że sprzedane zostały poszczególne pojazdy wyposażone w oznaczony indywidualnym numerem silnik oraz że były one zaadaptowane do wersji policyjnej, podczas gdy wiedziała, że pojazdy te znajdowały się jeszcze w fabryce w R. i nie posiadały silników oraz nie były przystosowane do wersji policyjnej, przy czym poświadczenie nieprawdy dotyczyło faktur VAT o numerach:

1) (...)

2) (...)

3) (...)

4)(...)

5) (...)

6) (...)

7) (...)

8) (...)

9) (...)

10) (...)

11) (...)

12) (...)

13) (...)

14) (...)

15) (...)

16) (...)

17) (...)

18) (...)

19) (...)

20) (...)

21) (...)

22) (...)

23) (...)

24) (...)

25) (...)

26) (...)

27) (...)

28) (...)

29) (...)

30) (...)

31) (...)

32) (...)

33) (...)

34) (...)

35) (...)

36) (...)

37) (...)

38) (...)

39) (...)

40) (...)

41) (...)

42) (...)

43) (...)

44) (...)

45) (...)

46) (...)

47)(...)

48)(...)

49) (...)

50) (...)

51) (...)

52) (...)

53) (...)

54) (...)

55) (...)

56) (...)

57)(...)

58) (...)

59) (...)

60) (...)

61) (...)

62) (...)

63) (...)

64) (...)

65) (...)

66) (...)

67) (...)

68) (...)

69) (...)

70) (...)

71) (...)

72) (...)

73) (...)

74) (...)

75)(...)

76) (...)

77) (...)

78) (...)

79) (...)

80) (...)

81) (...)

82) (...)

83) (...)

84) (...)

85) (...)

86) (...)

87) (...)

88) (...),

tj. o czyn z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

6. J. Ż. o to, że:

XIX. w okresie od bliżej nieustalonego dnia w grudniu 2004 r. do dnia 29 grudnia 2004r. w W. i Ł. jako dyrektor naczelny firmy (...) w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla tej firmy, wykorzystując uzależnienie służbowe podległych mu pracowników A. M. i M. S., polecił im poświadczenie nieprawdy polegające na wystawieniu przez nich 88 faktur VAT mających dokumentować sprzedaż przez firmę (...) w W. Komendzie Głównej Policji w (...) samochodów marki A. (...) w ten sposób, iż wystawiając każdą z tych faktur mieli oni stwierdzić, że sprzedane zostały poszczególne pojazdy wyposażone w oznaczony indywidualnym numerem silnik oraz że były one zaadaptowane do wersji policyjnej, podczas gdy wiedział, ze pojazdy te w ilości tylko 23 znajdowały się jeszcze w fabryce w R. i nie posiadały silników oraz nie były przystosowane do wersji policyjnej, przy czym poświadczenie nieprawdy dotyczyło faktur VAT o numerach:

1) (...)

2) (...)

3) (...)

4) (...)

5) (...)

6) (...)

7) (...)

8) (...)

9) (...)

10) (...)

11) (...)

12) (...)

13) (...)

14) (...)

15) (...)

16) (...)

17) (...)

18) (...)

19) (...)

20) (...)

21) (...)

22) (...)

23) (...)

24)(...)

25) (...)

26) (...)

27) (...)

28) (...)

29) (...)

30) (...)

31) (...)

32) (...)

33) (...)

34) (...)

35) (...)

36) (...)

37) (...)

38) (...)

39) (...)

40) (...)

41) (...)

42) (...)

43) (...)

44) (...)

45) (...)

46) (...)

47) (...)

48) (...)

49)(...)

50) (...)

51) (...)

52) (...)

53) (...)

54) (...)

55) (...)

56) (...)

57) (...)

58) (...)

59) (...)

60) (...)

61) (...)

62) (...)

63) (...)

64) (...)

65) (...)

66) (...)

67) (...)

68) (...)

69) (...)

70) (...)

71) (...)

72) (...)

73) (...)

74) (...)

75) (...)

76)(...)

77) (...)

78) (...)

79) (...)

80) (...)

81) (...)

82) (...)

83) (...)

84) (...)

85) (...)

86) (...)

87) (...)

88) (...),

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k.

7. I. A. N. o to, że:

XX. w dniu 30 grudnia 2004 r. w W., będąc funkcjonariuszem

Komendy Głównej Policji w W. zatrudnionym na stanowisku

Głównego Księgowego, Naczelnika Wydziału (...) Biura Finansów KGP, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przekroczyła swoje uprawnienia poświadczając nieprawdę przy stwierdzeniu zasadności wystawienia w dniu 29 grudnia 2004 r. 88 faktur VAT mających dokumentować sprzedaż przez firmę (...) w W. Komendzie Głównej Policji 88 samochodów marki A. (...) w ten sposób, iż potwierdziła na każdej z tych faktur, że realizacja dostawy poszczególnych pojazdów nastąpiła zgodnie z warunkami umowy nr (...) zawartej w dniu 15 października 2004 r. pomiędzy Komendą Główną Policji a firmą (...) w W., z której wynikało, iż każdy z ww. samochodów powinien być wyposażony oraz zaadaptowany do wersji policyjnej, podczas gdy wiedziała, że pojazdy te nie posiadały silników i skrzyń biegów oraz nie były przystosowane do wersji policyjnej, w wyniku czego Komenda Główna Policji przekazała na wyodrębniony rachunek firmy (...) w W. prowadzony w (...) o/W.

pieniądze w łącznej kwocie 5.471.178,47 zł, przez co działała na szkodę Komendy Głównej Policji, przy czym poświadczenie nieprawdy dotyczyło faktur VAT o numerach:

1) 020/L 11/0000134

2) (...)

3) (...)

4) (...)

5) (...)

6) (...)

7) (...)

8) (...)

9) (...)

10) (...)

11) (...)

12)(...)

13) (...)

14) (...)

15) (...)

16) (...)

17) (...)

18) (...)

19) (...)

20) (...)

21) (...)

22) (...)

23) (...)

24) (...)

25) (...)

26) (...)

27) (...)

28) (...)

29) (...)

30) (...)

31) (...)

32) (...)

33) (...)

34)(...)

35)(...)

36) (...)

37) (...)

38) (...)

39)(...)

40) (...)

41) (...)

42) (...)

43) (...)

44) (...)

45) (...)

46) (...)

47) (...)

48) (...)

49) (...)

50) (...)

51) (...)

52) (...)

53) (...)

54) (...)

55) (...)

56) (...)

57) (...)

58) (...)

59)(...)

60) (...)

61) (...)

62) (...)

63) (...)

64) (...)

65) (...)

66) (...)

67) (...)

68) (...)

69) (...)

70) (...)

71) (...)

72) (...)

73) (...)

74) (...)

75) (...)

76) (...)

77) (...)

78) (...)

79) (...)

80) (...)

81) (...)

82) (...)

83) (...)

84) (...)

85) (...)

86) (...)

87) (...)

88)(...)

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

8. Z. C. o to, że:

XXI. w okresie od dnia 21 grudnia do dnia 28 grudnia 2004 roku w W. i w miejscowości C. w R., będąc

funkcjonariuszem Komendy Głównej Policji w W., zatrudnionym na stanowisku Dyrektora (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla firmy (...) w W., wykorzystując uzależnienie służbowe podległych mu pracowników A. K. (1) i R. G. (1), za pośrednictwem (...)- A. K. (2) i R. K. oraz kierownika(...) - L. C., polecił im wykonanie czynności stanowiącej przekroczenie ich uprawnień, a mianowicie poświadczenia nieprawdy w protokole odbioru samochodów marki A. (...) w ten sposób, iż podpisując ten dokument mieli stwierdzić, że odebranych zostało 88 takich pojazdów, z których każdy zaadaptowany był do wersji policyjnej opisanej w umowie zakupu ww. samochodów zawartej w dniu 15 października 2004 r. nr(...) pomiędzy Komendą Główną Policji a firmą (...) w W., co też zostało przez w/w wykonane w dniu 28 grudnia 2004 roku, podczas gdy w rzeczywistości odebranych zostało co najwyżej 30 pojazdów i żaden z nich nie był wyposażony w skrzynię biegów i silnik oraz nie był przystosowany do wersji policyjnej, w wyniku czego Komenda Główna Policji, na podstawie aneksu do ww. umowy zawartego w dniu 15 grudnia 2004 r., przekazała na wyodrębniony rachunek firmy (...) w W. prowadzony w (...) o/W. pieniądze w kwocie 5.471.178,47 zł, co ponadto umożliwiło firmie (...) w W. na uniknięcie odstąpienia przez Komendę Główną Policji od umowy, które wiązałoby się z koniecznością zapłaty przez tę firmę kary umownej w postaci 10% wartości przedmiotu umowy, tj. 650.000,00 zł oraz umożliwiło jej uniknięcie kar umownych za nieterminowe dostawy poszczególnych pojazdów, przez co działał na szkodę Komendy Głównej Policji,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 271 § 1 i 3 k.k.

9. J. K. o to, że:

XXIV. w dniu 14 lipca 2006 roku w W. jako przedstawiciel firmy (...) Sp. z o. o. w W. udzielił korzyści osobistej pracownikowi (...) R. G. (1) w postaci przekazanego mu bezpłatnie do czasowego użytkowania samochodu marki F. nr rej. (...), działając w celu skłonienia wyżej wymienionej osoby pełniącej funkcje publiczną do naruszenia przepisów prawa polegającej na świadomym niezapewnieniu bezstronności i obiektywizmu oraz zasady uczciwej konkurencji i zasady równego traktowania wykonawców w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na doposażenie policji w samochody osobowe o podwyższonych parametrach z zamontowanymi urządzeniami rejestrującymi zachowanie kierowców oraz w przygotowywanym postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę samochodów osobowych oraz samochodów typu furgon w policyjnych wersjach (...), (...), (...), (...), (...) i W,

tj. o czyn z art. 229 § 3 k.k.

XXV. w dniach 23-24 maja 2006 r. w W., chcąc, żeby funkcjonariusze Komendy Głównej Policji w W. zatrudnieni w (...): A. K. (1) i R. G. (1) dokonali czynu zabronionego - przekroczyli swoje uprawnienia podczas postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na doposażenie policji w samochody osobowe o podwyższonych parametrach z zamontowanymi urządzeniami rejestrującymi zachowanie kierowców, nakłaniał ich do dokonania korzystnej dla firmy (...) sp. z o. o. interpretacji wymogów zawartych w Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia celem ograniczenia udziału w postępowaniu firm oferujących pojazdy innych marek,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k.

10. A. G. o to, że:

XXIX. w maju 2004 roku w R., będąc funkcjonariuszem Komendy Wojewódzkiej Policji w R. - (...), przekroczył swoje uprawnienia przy sporządzaniu sprawozdania z badań użytkowych i techniczno-eksploatacyjnych pojazdu(...) w ten sposób, że zataił ujawnione podczas badania przez funkcjonariuszy KPP w P. wady pojazdu (...)i sporządził sprawozdanie z badań użytkowych i techniczno- eksploatacyjnych pojazdu (...), w którym poświadczył nieprawdę poprzez wpisanie zamiast ujawnionych wad informacji niezgodnych z ustaleniami, a które stanowiły korzystną opinię pojazdu (...), czym działał na szkodę Policji,

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k.

11.E. M. o to, że:

XXXI. w nieustalonym dniu w okresie od 7 do 10 maja 2004 roku w R., będąc Zastępcą Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w R., wykorzystując uzależnienie służbowe podległego mu pracownika A. G., za pośrednictwem (...) - S. W., polecił mu wykonanie czynności stanowiącej przekroczenie jego uprawnień, a mianowicie poświadczenie nieprawdy w sprawozdaniu z badań użytkowych i techniczno-eksploatacyjnych pojazdu (...) poprzez zaniechanie wpisania wad tego pojazdu, ujawnionych podczas badań przez funkcjonariuszy KPP w P., przez co działał na szkodę Policji,

tj. o czyn z art 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k.

12. H. C. o to, że:

XXXII. w dniu 19 maja 2006 r. w W., będąc funkcjonariuszem publicznym zatrudnionym w charakterze eksperta (...)w W., przyjął korzyść osobistą w postaci udziału w zorganizowanym w Centrum (...) w W.-M. przez pracowników firmy (...)
sp. z o. o. w W. spotkaniu towarzyskim połączonym ze spożywaniem alkoholu, za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa polegające na świadomym niezapewnieniu bezstronności i obiektywizmu oraz zasady uczciwej konkurencji i zasady równego traktowania wykonawców w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na doposażenie policji w samochody osobowe o podwyższonych parametrach z zamontowanymi urządzeniami rejestrującymi zachowanie kierowców oraz w przygotowywanym postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę samochodów osobowych oraz samochodów typu furgon w policyjnych wersjach(...), (...), (...), (...), (...) i W,

tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k.

13. M. N. (1) o to, że:

XXXIII. w dniu 19 maja 2006 r. w W. jako prezes zarządu firmy (...) sp. z o. o. w W. - dealera samochodów marki O., działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), w celu skłonienia A. K. (1), R. G. (1) i H. C. - osób pełniących funkcje publiczne, zatrudnionych w (...) w W., do naruszenia przepisów prawa, polegającego na świadomym niezapewnieniu bezstronności i obiektywizmu oraz zasady uczciwej konkurencji i zasady równego traktowania wykonawców w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na doposażenie Policji w samochody osobowe o podwyższonych parametrach z zamontowanymi urządzeniami rejestrującymi zachowanie kierowców oraz w przygotowywanym postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę samochodów osobowych oraz samochodów typu furgon w policyjnych wersjach (...), (...), (...), (...), (...) i W, udzielił im korzyści osobistej w postaci ich udziału w zorganizowanym w Centrum (...) w W.-M. spotkaniu towarzyskim połączonym ze spożywaniem alkoholu,

tj. o czyn z art. 229 § 3 k.k.

14.B. T. (1) o to, że:

XXXIV. w dniu 17 września 2004 r. w W. jako właściciel firmy (...) z siedzibą w W., będąc z tego tytułu uprawniony do złożenia oferty w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na zakup 105 samochodów terenowo- osobowych prowadzonym przez Komendę Główną Policji w W., w celu uzyskania dla firmy (...) zamówienia publicznego, w związku z publicznym przetargiem, przemilczał istotne informacje mające znaczenie dla zawarcia umowy będącej przedmiotem przetargu, nie podając w złożonych dokumentach, iż w oferowanych przez jego firmę samochodach marki (...) rozłączany i załączany jest po zatrzymaniu pojazdu przy pomocy wskaźników na piastach kół przednich, a ponadto złożył na potrzeby postępowania przetargowego nierzetelne dokumenty w postaci załącznika nr 1.1 do oferty dotyczącej przetargu (...) w zakresie zadania nr 1 z dnia 15 września 2004 r., z którego wynikało, iż w samochodach osobowych marki (...) rozłączany jest z kabiny kierowcy oraz załącznika nr 5 do oferty dotyczącej przetargu (...) w zakresie zadania nr 1 z dnia 15 września 2004 r., z którego wynikało, iż firma (...) współpracuje z 34 autoryzowanymi stacjami obsługi na terenie całej Polski, które zapewnią serwis samochodów(...), podczas gdy faktycznie w dniu złożenia oferty, a także w dniu podpisania umowy, firma (...), nie miała podpisanej umowy z 24 firmami wymienionymi we wskazanym załączniku, które to okoliczności miały istotne znaczenie dla zawarcia w dniu 15 października 2004 r. umowy nr (...) zakupu ww. samochodów pomiędzy Komendą Główną Policji a firmą (...) w W., a przez to działał na szkodę Komendy Głównej Policji,

tj. o czyn z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 305 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2013 r.:

IV. oskarżonego H. C. w ramach zarzucanego mu w pkt. XXXII aktu oskarżenia czynu ustalając, że czyn ten polegał na tym, że w dniu 19 maja 2006 r. w W., będąc funkcjonariuszem publicznym zatrudnionym w charakterze eksperta (...)w W., przyjął korzyść osobistą w postaci udziału w zorganizowanym w Centrum (...) w W.-M. przez pracowników firmy (...)
sp. z o. o. w W. spotkaniu towarzyskim połączonym ze spożywaniem alkoholu oraz uznając że jest to wypadek mniejszej wagi, czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 228 § 2 k.k. i za to na mocy art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonego H. C. warunkowo umorzył na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

V. na mocy art. 67 § 3 k.k. orzekł od oskarżonego H. C. świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 3.000 (trzy) tysiące złotych;

VI. oskarżonego M. N. (1), w ramach zarzucanego mu w pkt. XXXIII aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w dniu 19 maja 2006 r. w W. jako prezes zarządu firmy (...) sp. z o. o. w W. – dealera samochodów marki O., działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), udzielił A. K. (1), R. G. (1) i H. C. - osobom pełniącym funkcje publiczne, zatrudnionym w (...)

(...)w W., korzyści osobistej w postaci ich udziału w zorganizowanym w Centrum (...) w W.-M. spotkaniu towarzyskim połączonym ze spożywaniem alkoholu oraz uznając, że jest to wypadek mniejszej wagi czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 229 § 2 k.k. i za to na mocy art. 229 § 2 k.k. skazał i wymierzył oskarżonemu grzywnę w wysokości 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (sto) złotych;

XII. oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. V aktu oskarżenia czynu z tym, że wyeliminował z opisu czynu fragment od słów „co ponadto umożliwiło firmie (...) w W. uniknięcie odstąpienia przez Komendę Główną Policji od umowy, które wiązałoby się z koniecznością zapłaty przez tę firmę kary umownej w postaci 10% wartości przedmiotu umowy, tj. 6.50.000,00 zł oraz umożliwiło jej uniknięcie kar umownych za nieterminowe dostawy poszczególnych pojazdów" i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 231 § 1kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 i § 2 kk i za to na mocy wskazanych przepisów skazał go, zaś na podstawie art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności;

XIII. oskarżonego A. K. (1), w ramach zarzucanego mu w pkt. VI aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w dniu 19 maja
2006 r. w W., będąc funkcjonariuszem publicznym zatrudnionym w charakterze specjalisty (...)w W., przyjął korzyść osobistą w postaci udziału w zorganizowanym w Centrum (...) w W.-M. przez pracowników firmy (...) sp. z o. o. w W. spotkaniu towarzyskim połączonym ze spożywaniem alkoholu oraz uznając, że jest to wypadek mniejszej wagi i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 228 § 2 k.k. i za to na mocy art. 228 § 2 k.k. skazał go i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych ;

XIV. oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. VII aktu oskarżenia czynu i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 231 § 1 k.k. i za to na mocy art. 231 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XV. oskarżonego A. K. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu w pkt. VIII aktu oskarżenia czynu;

XVI. oskarżonego L. C. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. IX aktu oskarżenia z tym, że wyeliminował z opisu czynu fragment od słów „co ponadto umożliwiło firmie (...) w W. uniknięcie odstąpienia przez Komendę Główną Policji od umowy, które wiązałoby się z koniecznością zapłaty przez tę firmę kary umownej w postaci 10% wartości przedmiotu umowy, tj. 650.000,00 zł oraz umożliwiło jej uniknięcie kar umownych za nieterminowe dostawy poszczególnych pojazdów" i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy wskazanych przepisów skazał go, zaś na podstawie art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XVII. oskarżonego A. K. (2) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. X aktu oskarżenia z tym, że wyeliminował z opisu czynu imię i nazwisko (...) a w jego miejsce wpisuje „ z inną ustaloną osobą" oraz fragment od słów „co ponadto umożliwiło firmie (...) w W. uniknięcie odstąpienia przez Komendę Główną Policji

od umowy, które wiązałoby się z koniecznością zapłaty przez tę firmę kary umownej w postaci 10% wartości przedmiotu umowy, tj. 650.000,00 zł oraz umożliwiło jej uniknięcie kar umownych za nieterminowe dostawy poszczególnych pojazdów" i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy wskazanych przepisów skazał go, zaś na podstawie art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XVIII. oskarżonego A. K. (2), w ramach zarzucanego mu w pkt. XI aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w dniu 30 grudnia 2004 r. w W., będąc funkcjonariuszem Komendy Głównej Policji w W. zatrudnionym na stanowisku (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przekroczył swoje uprawnienia dokonując stwierdzenia zasadności wystawienia w dniu 29 grudnia 2004 r. 88 faktur VAT mających dokumentować sprzedaż przez firmę (...) w W. Komendzie Głównej Policji 88 samochodów marki A. (...) w ten sposób, iż potwierdził na każdej z faktur, że realizacja dostawy poszczególnych pojazdów nastąpiła zgodnie z warunkami umowy nr (...) zawartej w dniu 15 października
2004 r. pomiędzy Komendą Główną Policji a firmą (...) w W., z której wynikało, iż każdy z ww. samochodów powinien być w pełni wyposażony oraz zaadaptowany do wersji policyjnej, podczas gdy wiedział, że pojazdy te nie posiadały silników i skrzyń biegów oraz nie były przystosowane do wersji policyjnej, w wyniku czego Komenda Główna Policji przekazała na wyodrębniony rachunek firmy (...) w W. prowadzony w (...) o/W. pieniądze w kwocie 5.471.178,47 zł, przez co działał na szkodę Komendy Głównej Policji tj. popełnienia czynu kwalifikowanego jako występek z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy wskazanych przepisów skazał go i na podstawie art. 231 § 1 k.k. wymierzył mu karę i (jednego) roku pozbawienia wolności;

XIX. oskarżonego T. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XII aktu oskarżenia czynu z tym, że z jego opisu wyeliminował zapis, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz fragment od słów „co ponadto umożliwiło" do słów „poszczególnych pojazdów" i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 271 § 1 k.k. i za to na mocy art. 271 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXI. oskarżoną M. S. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej w pkt. XVIII aktu oskarżenia czynu, z tym, że z jego opisu wyeliminował działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla firmy (...) i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 271 § 1 kk w zw. art. 12 kk i za to na mocy art. 271 § 1 kk w zw. z art. 12 kk skazał ją i na mocy art. 271 § 1 kk wymierzył jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXII. oskarżonego J. Ż. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XIX aktu oskarżenia czynu, z tym, że z jego opisu wyeliminował działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla firmy (...) i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 271 § 1 kk w zw. art. 12 kk i za to na mocy art. 271 § 1 kk w zw. z art. 12 kk skazał go i na mocy art. 271 § 1 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXIII. oskarżoną I. A. N., w ramach zarzucanego jej w pkt. XX aktu oskarżenia czynu uznał za winną tego, że w dniu 30 grudnia 2004 r. w W., będąc funkcjonariuszem Komendy Głównej Policji w W. zatrudnionym na stanowisku (...), nie dopełniła swoich obowiązków i pomimo posiadanej wiedzy potwierdziła na każdej z faktur, że realizacja dostawy poszczególnych pojazdów nastąpiła zgodnie z warunkami umowy nr (...) zawartej w dniu 15 października 2004 r. pomiędzy Komendą Główną Policji a firmą (...) w W., z której wynikało, iż każdy z ww. samochodów powinien być wyposażony oraz zaadaptowany do wersji policyjnej, podczas gdy wiedziała, że pojazdy te nie posiadały silników i skrzyń biegów oraz nie były przystosowane do wersji policyjnej, w wyniku czego Komenda Główna Policji przekazała na wyodrębniony rachunek firmy (...) w W. prowadzony w (...) o/W. pieniądze w łącznej kwocie 5.471.178,47 zł, przez co działała na szkodę Komendy Głównej Policji, przy czym potwierdzenie dotyczyło faktur VAT wskazanych w zarzucie numerach tj. popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 231 § 1 k.k. i za to na mocy art. 231 § k.k. skazał ją i wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXIV. oskarżonego Z. C. w ramach zarzucanego mu w pkt. XXI aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w okresie od dnia 21 grudnia do dnia 28 grudnia 2004 roku w W. i w miejscowości C. w R., będąc funkcjonariuszem Komendy Głównej Policji w W., zatrudnionym na stanowisku (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą wykorzystując uzależnienie służbowe podległych mu pracowników A. K. (1) i R. G. (1), za pośrednictwem (...)- A. K. (2) i innej osoby oraz kierownika (...) - L. C., polecił im wykonanie czynności stanowiącej przekroczenie ich uprawnień, a mianowicie poświadczenia nieprawdy w protokole odbioru samochodów marki A. (...) w ten sposób, iż podpisując ten dokument mieli stwierdzić, że odebranych zostało 88 takich pojazdów, z których każdy zaadaptowany był do wersji policyjnej opisanej w umowie zakupu ww. samochodów zawartej w dniu 15 października 2004 r. nr (...)pomiędzy Komendą Główną Policji a firmą (...) w W., co też zostało przez w/w wykonane w dniu 28 grudnia 2004 roku, podczas gdy w rzeczywistości odebranych zostało co najwyżej 30 pojazdów i żaden z nich nie był wyposażony w skrzynię biegów i silnik oraz nie był przystosowany do wersji policyjnej, w wyniku czego Komenda Główna Policji, na podstawie aneksu do ww. umowy zawartego w dniu 15 grudnia 2004 r., przekazała na wyodrębniony rachunek firmy (...) w W. prowadzony w (...) o/W. pieniądze w kwocie 5.471.178,47 zł, przez co działał na szkodę Komendy Głównej Policji tj. popełnienia czynu z art. 18 § 1 kk w zw. z art. 231 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy powołanych przepisów skazał go, zaś na mocy art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXV. oskarżonego Z. C. uniewinnił od popełnienia zarzucanych mu w pkt. XXII i XXIII aktu oskarżenia czynów;

XXVI. oskarżonego J. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XXIV aktu oskarżenia czynu i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 229 § 3 k.k. i za to na mocy art. 229 § 3 skazał go i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXVII. oskarżonego J. K. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. XXV aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k. i za to na mocy powołanych przepisów skazał go zaś na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k. wymierzył mu karę
1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXVIII. oskarżonego A. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XXIX aktu oskarżenia czynu kwalifikowanego jako występek z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy wskazanych przepisów skazał go, a na mocy art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXIX. oskarżonego E. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XXXI aktu oskarżenia czynu kwalifikowanego jako występek z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k. w 11 § 2 k.k. z art. 271 § 1 k.k. i za to skazał go na podstawie wskazanych przepisów a na mocy art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXX. oskarżonego B. T. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XXXIV aktu oskarżenia czynu i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 305 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy wskazanych przepisów skazał go a na mocy art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXXIV. na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego A. K. (1) w pkt. XII i XIV wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXXV. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego A. K. (1) w pkt. XXXIV wyroku łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

XXXVI. na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. K. (1) grzywnę w wymiarze 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XXXVII. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego L. C. w pkt. XVI wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres
3 (trzech) lat tytułem próby;

XXXVIII. ma mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego L. C. grzywnę w wymiarze 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XXXIX. na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego A. K. (2) w pkt. XVII i XVIII wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XL. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego A. K. (2) w pkt. XXXIX wyroku łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

XLI. na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. T. (1)

K. grzywnę w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (sto) złotych;

XLII. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego T. G. w pkt. XIX wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres
2 (dwóch) lat tytułem próby;

XLIII. na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego T. G. grzywnę w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XLV. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej M. S. w pkt. XXI wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

XLVI. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego J. Ż. w pkt. XXII wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

XLVII. na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego J. Ż. grzywnę w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XLVIII. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej I. A. N. w pkt. XXIII wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres
3 (trzech) lat tytułem próby;

XLIX. na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonej I. N. grzywnę w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

L. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego Z. C. w pkt. XXIV wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

LI. na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego Z. C. grzywnę w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (sto) złotych;

LII. na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego J. K. w pkt. XXVI i XXVII wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

LIII. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego J. K. w pkt. LI wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

LIV. na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego J. K. grzywnę w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (sto) złotych;

LV. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego A. G. w pkt. XXVIII wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

LVI. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego E. M. w pkt. XXIX wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres
3 (trzech) lat tytułem próby;

LVII. na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego E. M. grzywnę w wymiarze 50 ( pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

LVII. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego B. T. (1) w pkt. XXX wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

LIX. na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego B. M.

T. grzywnę w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (sto) złotych;

LXII. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego A. K. (1) w pkt. XIII wyroku kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 22.08.2006 r. do dnia 12.10.2006 r. uznając ją za wykonaną w całości;

LXIII. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego A. K. (1) w pkt. XXXVI wyroku kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12.10.2006 r. do dnia 12.11.2006 r. uznając ją za wykonaną w całości;

LXIV. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego L. C. w pkt. XXXVIII wyroku kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 22.08.2006r do dnia 22.09.2006r uznając ją za wykonaną w całości;

LXV. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego A. K. (2) w pkt. XLI wyroku kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24.08.2006 r. do dnia 14.10.2006 r. uznając ją za wykonaną w całości;

LXVI. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego Z. C. w pkt. L wyroku kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 14.12.2006 r. do dnia 14.10.2007 r. do dnia 15.03.2007 r. uznając ją za wykonaną w całości;

LXVII. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego J. K. w pkt. LIII wyroku kary grzywny zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23.01.2007 r. do dnia 07.04.2007 r. uznając ją za wykonaną w całości.

Ponadto Sąd Okręgowy orzekł o kosztach procesu.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońców ww. oskarżonych.

Obrońca oskarżonego A. K. (1) na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzuciła:

Odnośnie czynu opisanego w pkt V a/o:

1. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez błędne uznanie, że protokół odbioru samochodów znajdujących się w R. podpisany przez oskarżonego dotyczy pojazdów w pełni przystosowanych przez co Sąd uznał, iż oskarżony poświadczył nieprawdę chociaż materiał dowodowy stanowi odmiennie co skutkowało uznaniem oskarżonego A. K. (1) winnym zarzucanego mu czynu z art. 271 k.k.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 231 k.k. uznając, iż podpisanie protokołu pojazdów produkowanych w R. stanowiło działanie na szkodę interesu Komendy Głównej Policji.

Odnośnie czynu opisanego w pkt. VI aktu oskarżenia

1. obrazę przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów nie uwzględniając zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez uznanie, że oskarżony A. K. (1) będąc funkcjonariuszem Komendy Głównej Policji przyjął korzyść osobistą w postaci udziału w zorganizowanym w Centrum (...) w W. - M. przez pracowników firmy (...) spotkaniu towarzyskim połączonym ze spożywaniem alkoholu i w związku z tym uznał, że oskarżony A. K. (1) jest winny popełnienia czynu z art. 228 § 2 k.k.

Odnośnie czynu opisanego w pkt. VII aktu oskarżenia

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony dokonując korzystnej interpretacji wymogów zawartych w Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia dla firmy (...) sp. z o.o. ograniczył tym samym udział w postępowaniu o udzieleniu zamówienia publicznego firm oferujących pojazdy innych marek, podczas gdy z treści zebranych w sprawie dowodów wynika, że oskarżony działał w granicach swoich obowiązków co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przyjęcia, że oskarżony swym zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 231 § 1 k.k.

Na podstawie 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o :

1. zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego A. K. (1) i orzeczenia odmiennie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów względnie

2. uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego A. K. (1) i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego L. C. zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w części dotyczącej tego oskarżonego w pkt XVI, XXXVII, XXXVIII, LXIV, LXVIII.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 18 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, że sama świadomość a nawet akceptacja przez oskarżonego L. C. zachowań innych osób realizujących znamiona czynu zabronionego jest wystarczająca dla przyjęcia znamion współsprawstwa;

2) obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 18 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie i przyjęcie sprawstwa polecającego po stronie oskarżonego L. C., w sytuacji braku charakterystycznych cech tej postaci sprawstwa;

3) obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 18 § 1 k.k. poprzez jego błędną i rozszerzającą wykładnię, polegającą na uznaniu, że istnieje możliwość przyjęcia współsprawstwa w sprawstwie polecającym;

4) obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 271 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że podpisanie protokołu odbioru samochodów marki A. (...) stanowi wypełnienie znamienia wystawienia dokumentu z poświadczeniem w nim nieprawdy w rozumieniu art. 271 § 1 k.k., w sytuacji gdy protokół odbioru jest dokumentem zawierającym oświadczenie woli i wiedzy, sporządzonym przez strony stosunku o charakterze cywilnoprawnym;

5) obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 231 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie i w konsekwencji uznanie oskarżonych A. K. (1) i R. G. (1) za winnych popełnienia czynu z art. 231 § 1 k.k., w sytuacji gdy podpisanie protokołu odbioru pojazdów (...) nie stanowiło działania na szkodę interesu publicznego, którego skutkiem było realne niebezpieczeństwo powstania szkody, lecz co najwyżej niebezpieczeństwo ogólne i potencjalne.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego L. C. i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego L. C. od zarzucanego mu czynu,

2) względnie, wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego L. C. i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego A. K. (2) zaskarżył wyrok w całości i na zasadzie art. 427 § 2 i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. skarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść przez ustalenie, że oskarżony osk. A. K. (2) polecił podległym sobie pracownikom oskarżonym A. K. (1) i R. G. (1) poświadczenie nieprawdy w protokole odbioru samochodów marki A. (...) na terenie R.;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść przez ustalenie, że wynikiem zachowania osk. A. K. (2) wymienionego w opisach przypisanych mu czynów było przekazanie przez KGP na wyodrębniony rachunek firmy (...) w W. prowadzony w (...) o/W. pieniędzy w kwocie 5.471.178,47 zł, a przez to działanie na szkodę Komendy Głównej Policji;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść przez ustalenie, że osk. A. K. (2) przekroczył swoje uprawnienia dokonując stwierdzenia zasadności wystawienia w dniu 29 grudnia 2004 r. 88 faktur Vat mających dokumentować sprzedaż przez firmę (...) w W. Komendzie Głównej Policji 88 samochodów marki A. (...) w ten sposób, iż potwierdził na każdej z tych faktur, że realizacja dostawy poszczególnych pojazdów nastąpiła zgodnie z warunkami umowy nr (...) zawartej w dniu 15 października 2004 r. pomiędzy Komendą Główną Policji a firmą (...);

4. naruszenie przez sąd przepisów postępowania (art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k.) poprzez wybiórcze posłużenie się dowodami zgromadzonymi w toku rozprawy, nieuwzględnienie dowodów na korzyść lub dokonanie dowolnej ich oceny, nie uwzględniającej zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do błędnego przekonania o winie oskarżonego A. K. (2). i w związku z tym na zasadzie art. 427 § 1 i 437 § 2 k.p.k.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie osk. A. K. (2) od popełnienia obydwu nieprawomocnie przypisanych mu czynów.

Obrońca B. T. (1), T. G., J. Ż., M. S. zaskarżył wyrok w zakresie dotyczącym tych oskarżonych i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 wyrokowi zarzucił:

1. w zakresie zarzutów stawianych B. T. (2)

a) obrazę przepisów prawa materialnego w postaci naruszenia art. 297 § 1 k.k. i art. 305 § 2 k.k. z osobę oskarżonego, polegającą na błędnym przyjęciu, że czyn oskarżonego B. T. (1) wyczerpuje dyspozycję tych przepisów poprzez błędne uznanie, że dostawca firma (...) reprezentowana przez oskarżonego B. T. (1), przystępując do procedury przetargowej i w jej trakcie świadomie zataił przed zamawiającym Komendą Główną Policji szczegóły dotyczące właściwości technicznych przedmiotu przetargu w zakresie obsługi napędu, podczas gdy nie wynikały one z przygotowanej przez zamawiającego specyfikacji technicznej zamówienia, ani nie stanowiły przedmiotu dociekań komisji przetargowej, a dostawca złożył tej komisji szczegółową instrukcję obsługi pojazdu mechanicznego, której treść obejmowała wskazane w zarzucie właściwości stanowiące przedmiot rzekomego zatajenia.

b) obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na jego treść, w postaci naruszenia art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez:

- wyprowadzenie błędnych i sprzecznych wniosków z prawidłowo zgromadzonego materiału dowodowego, w postaci utożsamienia terminu „rozłączanie" i „załączanie", co doprowadziło do nieprawidłowego przyjęcia, że skazany przemilczał istotne informacje mające znaczenie dla zawarcia umowy będącej przedmiotem przetargu, a także przedłożył nierzetelny dokument, podczas gdy jego działanie było wynikiem legalnej praktyki rynkowej nie noszącej znamion czynu zabronionego.

- błędne ustalenie, że terminy: „zawarcie umowy" i „współpraca" są terminami tożsamymi, co skutkowało błędnym zakwalifikowaniem dokumentu złożonego w trakcie procedury przetargowej przez oskarżonego w zakresie ilości punktów serwisowych, jako nierzetelnego, podczas gdy w istocie złożone przez niego zapewnienie odpowiadało prawdzie.

c) obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na jego treść, w postaci naruszenia art. 9 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez zaniechanie ustalenia przez Sąd zakresu obowiązków poszczególnych członków komisji przetargowej, co doprowadziło do błędnego uznania, iż komisja przetargowa posiadała jedynie kompetencje w zakresie kontroli formalnej złożonych ofert nie zaś merytorycznej i nie było jej obowiązkiem zapoznanie się z przedłożoną przez skazanego instrukcją obsługi pojazdów stanowiących przedmiot przetargu, a także brak podania przez Sąd podstawy prawnej na jakiej uznał, że komisja przetargowa posiadała wyłącznie kompetencje formalne, gdy z analizy obowiązujących norm prawnych w tym zakresie wynika przeciwny wniosek, co miało wpływ na treść wyroku.

2. W zakresie zarzutów stawianych T. G.:

a) obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na jego treść, w postaci naruszenia art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez:

- błędne uznanie, że skazany był umocowany do podpisu „protokołu odbioru" pojazdów, co skutkowało nieprawidłowym zakwalifikowaniem oskarżonego jako „innej osoby uprawnionej do wystawienia dokumentu" w rozumieniu art. 271 § 1 kk, w sytuacji gdy z zebranego materiału dowodowego, oraz znanemu Sądowi z urzędu treści art. 99 § 1 k.c. wynika wniosek przeciwny.

- błędne uznanie, iż skazanemu przysługiwała kompetencja będąca pochodną kompetencji funkcjonariusza publicznego, a podpisanemu przez niego dokumentowi przysługiwała cecha zaufania a publicznego, co skutkowało nieprawidłowym przypisaniem oskarżonemu odpowiedzialności karnej.

- wyciągnięcie błędnych wniosków z prawidłowo zebranego materiału dowodowego, w postaci uznania, że pismo nazwane przez strony „protokołem odbioru" dotyczyło odbioru w fabryce w R. gotowych pojazdów przystosowanych do potrzeb Policji, co skutkowało uznaniem przez Sąd, iż oskarżony dopuścił się w tym zakresie poświadczenia nieprawdy, w sytuacji, gdy przeciwny wniosek wynika z okoliczności ujawnionych w toku postępowania dowodowego, a pominiętych przez Sąd przy jego ocenie.

3. W zakresie zarzutów stawianych J. Ż. oraz M. S.:

a) obrazę przepisów prawa materialnego w postaci naruszenia art. 271 § 1 kk w zw. z art. 19 ust. 11 Ustawy o podatku od towarów i usług oraz § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, w postaci uznania, że w zakresie znamion przestępstwa określonego w art. 271 § 1 k.k. mieści się prawidłowo ustalony przez Sąd stan faktyczny, w którym osoba uprawniona wystawia sprzedażowe faktury VAT za niekompletny towar, w sytuacji, gdy na konto firmy, w której jest zatrudniona wpływa za ten towar cena odpowiadająca wartościom ujawnionym w tych fakturach VAT.

b) obrazę przepisów prawa materialnego w postaci naruszenia art. 271 § 1 kk w zw. z art. 19 ust. 4 Ustawy o podatku od towarów i usług, poprzez błędne przyjęcie, że w czasie objętym %em oskarżenia, przedwczesne wystawienie sprzedażowej faktury VAT mieściło się w znamionach określonych w art. 271 § 1 kk, podczas gdy było ono realizacją ustawowego obowiązku skazanego.

c) obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na jego treść, w postaci naruszenia art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez:

- wyciągnięcie błędnych wniosków ze wskazanych w uzasadnieniu wyroku, orzeczeń Sądu Najwyższego w postaci nieprawidłowego uznania, iż uchwala 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2003 r. o sygn. akt: IKZP 22/03 dotyczyła stanu prawnego z czasu objętego aktem oskarżenia, co skutkowało nieprawidłowym uznaniem skazanych za „inne osoby uprawnione do wystawienia dokumentu" w rozumieniu art. 271 § 1 kk.,

- błędne uznanie za nierzetelne faktur VAT wystawianych przez skazanych, w sytuacji, gdy potwierdzały one dokonanie rzeczywistych transakcji handlowych, potwierdzonych protokołem podpisanym przez umocowanych przedstawicieli Policji, co doprowadziło do błędnego zastosowania wykładni zawartej w orzecznictwie Sądu Najwyższego i w konsekwencji nieprawidłowym przypisaniem oskarżonym odpowiedzialności,

4. W zakresie zarzutów stawianych B. T. (1), T. G., J. Ż. oraz M. S.:

a) obrazę przepisów postępowania w postaci naruszenia art. 9 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd niewystarczającej analizy szczególnego kontekstu, w jakim realizowana była przedmiotowa umowa, w szczególności zaniechanie analizy ekonomicznej wskazującej na fakt, iż dostawca w wyniku realizacji umowy poniósł szkodę i świadom tego był w czasie objętym aktem oskarżenia, co spowodowało nieprawidłowe przypisanie oskarżonym winy w zakresie zarzucanych im czynów, w sytuacji, gdy nie mieli oni żadnego interesu w ich popełnieniu, co więcej zapewniani byli przez organ o szczególnej pozycji, mianowicie Policję, o legalności wszelkich działań.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 454 § 1 k.p.k. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych w odniesieniu do oskarżonych. B. T. (1), T. G., J. Ż. oraz M. S. ewentualnie

2. uchylenie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do wymienionych oskarżonych, jak w pkt 1 i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonej I. N. zaskarżył wyrok w zakresie pkt XXIII, pkt XLIX i pkt LXVIII i zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. Na podstawie art. 438 pkt 1) k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego, a to:

- art. 35 ust. 3 ustawy z dnia ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że do obowiązków głównego księgowego należy kontrola prawidłowości merytorycznej i prawnej operacji w sytuacji, gdy dysponuje dokumentacją przekazaną przez wydział merytoryczny, potwierdzającą realizację danej operacji i w efekcie uznanie, że oskarżona I. N. nie dopełniła obowiązków wskazanych w tym przepisie, pomimo tego, że złożenie podpisu przez głównego księgowego potwierdza jedynie zabezpieczenie finansowe zobowiązania w planie finansowym jednostki oraz prawidłowość ustalenia wymagalności płatności zobowiązania w stosunku do planowanych w danym roku budżetowym środków na pokrycie zobowiązań, zaś zagadnienie odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych było przedmiotem badania przez Rzecznika Dyscypliny Finansów Publicznych , który odmówił wszczęcia postępowania, nie dopatrując się naruszenia przez oskarżoną dyscypliny finansów publicznych,

- art. 59 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że wyodrębniony rachunek (...) (...) w W. prowadzony w (...) o/W., na jaki zostały przekazane środki w łącznej kwocie 5.741.178,47 PLN nie był rachunkiem powierniczym, pomimo że w świetle treści tego przepisu rachunek ten mógł zostać potraktowany jako rachunek powierniczy, z uwagi na przyjętą konstrukcję tzw. powiernictwa pełnoprawnego polegającą na tym, że to powiernik jest stroną umowy rachunku bankowego i posiadaczem konta, na którym jednak gromadzone są wyłącznie środki pieniężne mu powierzone

- art. 63 § 1 kodeksu karnego poprzez brak zaliczenia oskarżonej na poczet orzeczonej kary grzywny okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od dnia 13 grudnia 2006r. do dnia 6 lutego 2007r.

2. Na podstawie art. 438 pkt 2) k.p.k.:

naruszenie przepisów postępowania, a to:

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny wyjaśnień oskarżonego A. R. i L. C. w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i przyjęcie, że wiarygodne są twierdzenia o istnieniu po stronie oskarżonej I. N. wiedzy o stanie, w jakim znajdowały się samochody będące przedmiotem umowy w R. w grudniu 2004r. podczas gdy twierdzenia takie nie znajdują poparcia w pozostałym zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym, w szczególności zaś przeczą im zeznania świadków C. J., G. I. i A. T. (2) a także wyjaśnienia samej oskarżonej I. N.,

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny wyjaśnień oskarżonego A. K. (1) w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i w efekcie uznania je za wiarygodne w tej części, w której wyjaśnił on, że oskarżona I. N. wiedziała o tym, w jakim, stanie znajdują się samochody odbierane przez przedstawicieli KGP w R., pomimo tego, że jak wskazał Sąd i instancji Oskarżony K. nakazywał oskarżonym A. K. (1) i R. G. (1) zachowanie w ścisłej tajemnicy przez innymi osobami zatrudnionymi w KGP okoliczności wizyty w R. i stanu, w jakim znajdowały się samochody, o których mowa w protokole odbioru, a w związku z tym nie sposób uznać, aby informowali oni oskarżoną o tym fakcie

- art. 7 k.p.k. poprzez uznanie, dokonanie oceny wyjaśnień oskarżonej w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i uznanie, że wyjaśnienia te nie są spójne, pomimo tego, że kilkukrotnie przesłuchiwana w toku postępowania, a także konfrontowana z innymi oskarżonymi, konsekwentnie prezentowała zarówno swoją rolę w tworzeniu aneksu jak i realizacji płatności i wyjaśnienia te nie ulegały zmianom uzasadniającym wniosek o braku spójności pomiędzy nimi, a dodatkowo ich treść znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków C. J., G. I. i A. T. (2)

które to naruszenia miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku albowiem skutkowały uznaniem istnienia po stronie oskarżonej wiedzy o braku podstaw do realizacji płatności na podstawie 88 faktur dotyczących samochodów odebranych na podstawie aneksu z dnia 15 grudnia 2004 r. w R. i w konsekwencji — uznaniem oskarżonej I. N. za winną popełnienia czynu z art. 231§ k.k.

3. Na podstawie art. 438 pkt 3) k.p.k.:

- błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mające wpływ na jego treść, polegające na:

- uznaniu, że oskarżona I. N. wiedziała o stanie samochodów, znajdujących się w R. i mających być przedmiotem dostawy, w momencie akceptacji faktur, pomimo tego, że ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie wynika, od kogo oskarżona miałaby pozyskać taką wiedzę, skoro nie uczestniczyła w rozmowach z przedstawicielami (...) (...), a żadna z przesłuchanych osób nie potwierdziła, aby przekazywała oskarżonej takie informacje, które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia albowiem skutkowały uznaniem istnienia po stronie oskarżonej wiedzy o braku podstaw do realizacji płatności na podstawie 88 faktur dotyczących samochodów odebranych na podstawie aneksu z dnia 15 grudnia 2004r. w R. i w konsekwencji - uznaniem oskarżonej I. N. za winną popełnienia czynu z art. 231§ k.k.

- przyjęciu, że zachowanie oskarżonej stwarzało niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody Komendzie Głównej Policji, pomimo tego, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy brak podstaw do wniosku, aby niebezpieczeństwo wystąpienia takiej szkody realnie istniało, zaś działania podejmowane przez (...) (...) wskazują na to, że podmiot ten podejmował wszelkie działania zmierzające do wywiązania się ze zobowiązań wynikających z umowy, nawet kosztem poniesienia straty w wyniku realizacji transakcji, które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku albowiem skutkowało uznaniem zaistnienia na skutek zachowania oskarżonej niebezpieczeństw wyrządzenia szkody Komendzie Głównej Policji i w konsekwencji - uznaniem oskarżonej I. N. za winną popełnienia czynu z art. 231§ k.k.

a także inne zarzuty, podniesione w treści apelacji.

Wskazując na podniesione zarzuty, na podstawie art. 427 §1 k.p.k. oraz 437 § 2 k.p.k. wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej I. N. od zarzucanego jej czynu

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonej I. N. i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

Niezależnie od powyższego, jedynie z daleko posuniętej ostrożności procesowej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zaliczenie oskarżonej na poczet orzeczonej kary grzywny okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od dnia 13 grudnia 2006r. do dnia 6 lutego 2007 r. i uznanie, że kara grzywny została wykonana w całości.

Obrońca oskarżonego Z. C. zaskarżył powyższy wyrok w części tj. w pkt XXIV.

Na podstawie art. art. 427 § 2 w zw. z art. 438 § 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił liczne błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mające wpływ na wynik sprawy, będące wynikiem naruszenia przepisów postępowania w sposób mający wpływ na treść wyroku, mianowicie przepisu art. 410 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., a polegające na:

1. uznaniu, iż oskarżony Z. C. dopuścił się zarzucanego mu czynu działając wspólnie i w porozumieniu „z inną osobą, wykorzystując uzależnienie służbowe podległych mu pracowników A. K. (1) i R. G. (1)", pomimo braku dowodów wskazujących jednoznacznie i kategorycznie na współdziałanie oskarżonego C. z jakąkolwiek inna osobą w celu przestępczej działalności, w szczególności z A. R., w sytuacji, gdy z całościowej analizy materiału dowodowego, przy zastosowaniu wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania wynika, że oskarżonemu C. nie można przypisać winy. Co też uniemożliwia kontrolę poczynionego przez Sąd wywodu pod względem jego zgodności z logiką, zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a to pozwala zasadnie twierdzić, że wyrok nie jest wynikiem logicznego, wyważonego, obejmującego całokształt zgromadzonego materiału dowodowego procesu myślowego, a jedynie skutkiem szczątkowej oceny zgromadzonych materiałów - zaś tego rodzaju zaniechanie mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia;

2. ustaleniu, że aneks do umowy nr (...) z dnia
15 października 2004 r. datowany na dzień 15 grudnia 2004 r. został zawarty nie wcześniej niż w dniu 17 grudnia 2004 r., w sytuacji braku w aktach sprawy kategorycznych dowodów przeciwnych;

3. ustaleniu, że oskarżony Z. C. podpisał aneks w dniu
15 grudnia 2004 r. do umowy nr (...) z dnia
15 października 2004 r. w celu stworzenia fikcji, że odbiór pozostałych pojazdów nastąpi w R., podczas gdy odbiór pojazdów w R. był odbiorem dodatkowym, dodatkowo zabezpieczającym interes KGP, odbiór końcowy został dokonany w Polsce, zgodnie z postanowieniami ww. umowy z dnia
15 października 2004 r., a rzeczywistym celem zawarcia aneksu było wykonanie umowy z dnia 15 października 2004 r.;

4. uznaniu, że oskarżony C., wykorzystując uzależnienie służbowe podległych mu pracowników A. K. (1) i R. G. (1), za pośrednictwem (...) - A. K. (2) i innej osoby oraz kierownika Sekcji Standaryzacji i (...) (...) - L. C., polecił im wykonanie czynności stanowiącej przekroczenie ich uprawnień, a mianowicie poświadczenie nieprawdy w protokole odbioru samochodów marki A. (...), w ten sposób, że podpisując protokół odbioru pojazdów w R. mieli stwierdzić, że odebranych zostało 88 takich pojazdów, podczas gdy odebranych zostało co najwyżej 30 pojazdów, w sytuacji, gdy oskarżony C. nie wydawał ww. osobom polecenia poświadczenia nieprawdy, w chwili sporządzania protokołu dodatkowego odbioru pojazdów w R. oskarżony C. miał informację od A. R., że pojazdy w fabryce w R. zostały wyprodukowane, nie posiadał informacji co do tego, gdzie, czy w Polsce, czy w R. montowane będą silniki i skrzynie biegów do ww. pojazdów, wiedział jedynie, że oznakowanie policyjne pojazdów będzie dokonywane w Polsce;

5. ustaleniu, że do R. wysłano najniższych rangą pracowników KGP, którzy podczas, gdy umowa z dnia 15 października 2004 r. przewidywała, że osobami upoważnionymi do odbioru pojazdów będą właśnie oskarżony K. i oskarżony G.;

6. uznaniu, że oskarżony Z. C., jak i kierownictwo Biura Logistyki, w tym oskarżony G. i oskarżony K. wiedzieli, że odbiór pojazdów w R. będzie oznaczał odbiór nieprzystosowanych do potrzeb Policji pojazdów, że pojazdy te nie będą kompletne i zgodne z postanowieniami umowy, podczas, gdy oskarżony Z. C. nie miał wiedzy co do tego, że w fabryce w R. nie są montowane skrzynie biegów i siniki do samochodów (...), a był przekonany, że w Polsce będzie dokonywana wyłącznie adaptacja na potrzeby policji;

7. ustaleniu, że oskarżony działał na szkodę KGP w sytuacji, gdy KGP nie odniosła żadnej szkody, wręcz przeciwnie, naliczyła zgodnie z umową z dnia 15 października 2004 r. kary umowne w kwocie 72.891,93 zł za okres 13 dni, a więc za okres od przewidzianego umową terminu odbioru pojazdów do dnia 28 grudnia 2013 r., tj. do dnia odbioru dodatkowego pojazdów w R., a także dalsze kary umowne. A ponadto, w sytuacji hipotetycznej, gdyby kierownictwo KGP, w tym oskarżony C., wybrało rozwiązanie przeciwne i gdyby KGP odstąpiła od umowy z dnia 15 października 2004 r. zawartej z firmą (...), to wówczas KGP naraziłaby się na obciążenie jej przez (...) karami umownymi w związku z niezasadnym rozwiązaniem ww. umowy, mianowicie w związku z brakiem winy po stronie (...) w realizacji ww. umowy.

Na podstawie 427 § 1 k.p.k. i 437 k.p.k. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego Z. C. i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego Z. C. od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie wnosił o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca J. K. zaskarżając wyrok w całości odnośnie tego oskarżonego na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art.438 pkt l, 2 i 3 k.p.k. wyrokowi zarzuciła:

Odnośnie czynu opisanego w pkt. XXV aktu oskarżenia :

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia to jest:

1) art. 424 § 1 pkt.2 k.p.k. poprzez nie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku w zakresie czynu opisanego w pkt. XXV aktu oskarżenia bowiem w uzasadnieniu wyroku zawarte są dwa odmienne poglądy co do typu przestępstwa z art. 231 § 1 kk, raz jako przestępstwo materialne , raz jako przestępstwo formalne i w konsekwencji odmienne poglądy odnośnie przesłanek odpowiedzialności z art..231 § 1 kk na str. 132-133 uzasadnienia i na str.183 uzasadnienia, co jest sprzecznością w treści samego uzasadnienia /error in iudicando/, a przy jednoczesnym braku oceny przesłanek odpowiedzialności oskarżonego za czyn z art. 18§ 2 kk w zw. z art. 231 § 1 kk bowiem Sąd nie wyjaśnił i nie wskazał zastosowanej wykładni przesłanek odpowiedzialności wynikających z art. 231 § 1 kk, ma istotny wpływ na treść orzeczenia bowiem uniemożliwia dokonanie merytorycznej kontroli orzeczenia;

2) art.7 k.p.k., art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez oparcie orzeczenia jedynie na części okoliczności ujawnionych w postępowaniu , jak i jedynie częściowe uwzględnienie dowodów ujawnionych na rozprawie a w konsekwencji dokonanie dowolnej oceny dowodów poprzez

a) uznanie za wystarczający i wiarygodny dowód zapisu z rozmów telefonicznych znajdujących się w materiałach niejawnych, przy fragmentarycznej, wybiórczej ich ocenie w części niejawnej uzasadnienia oraz przy jednoczesnym pominięciu innych dowodów, w szczególności specyfikacji istotnych warunków zamówienia /dalej SIWZ/ w zakresie wymagań, których dotyczyło zapytanie złożone przez Konsorcjum (...) oraz danych dotyczących marek i modeli samochodów i w rezultacie odmowę uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego J. K. co do zasadności złożenia zapytania do SIWZ-u i udzielenia odpowiedzi w sposób przez niego proponowany, co w konsekwencji spowodowało błędne ustalenie przez Sąd I instancji, że oskarżony J. K. nakłaniał funkcjonariuszy publicznych do przekroczenia uprawnień i udzielenia korzystnej dla firmy (...) odpowiedzi na złożone zapytania, w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika że podjęta przez komisję przetargową czynność miała podstawy faktyczne i prawne bowiem udzielenie odpowiedzi na zapytania do (...) było zgodne z przepisami ustawy o zamówieniach publicznych i obiektywnie konieczne w świetle nieprecyzyjnych, budzących wątpliwości warunków SIWZ-u , a udzielenie odpowiedzi odnośnie koloru czerwonego jako nie spełniającego warunków SIWZ- u choć zgodne z proponowaną przez J. K. propozycją to również obiektywnie uzasadnione , co miało wpływ na treść orzeczenia bowiem Sąd I instancji uznał za udowodnione, że oskarżony nakłaniał funkcjonariuszy publicznych do przekroczenia uprawnień;

b) uznanie za wystarczający i wiarygodny dowód zapisu z rozmów telefonicznych znajdujących się w materiałach niejawnych, przy fragmentarycznej wybiórczej ich ocenie w części niejawnej uzasadnienia oraz uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego R. G. (1), przy jednoczesnym pominięciu innych dowodów, w szczególności SIWZ - u w zakresie wymagań, których dotyczyło zapytanie złożone przez Konsorcjum (...) oraz danych dotyczących marek i modeli samochodów i w rezultacie odmowę uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego J. K. w zakresie w jakim twierdzi, że uszczegółowienie zapisów SIWZ-u nie ograniczało dostępu do postępowania firmom oferującym pojazdy innych marek , było w interesie dealera składającego zapytanie do wymagań SIWZ-u ale również w interesie pozostałych ewentualnych oferentów i interesie zamawiającego, jednocześnie Sąd ten nie przedstawił racjonalnych, logicznych i przekonujących powodów odmówienia wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego J. K. w tym zakresie, co miało wpływ na treść orzeczenia bowiem Sąd bezpodstawnie uznał, że oskarżony jest winy popełnienia czynu zarzucanego w pkt. XXV aktu oskarżenia;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia a polegający na :

a) błędnym ustaleniu, że zapytania złożone do (...) dotyczącego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na doposażenie policji w samochody osobowe o podwyższonych parametrach zostało złożone w związku z rozmowami telefonicznymi jakie przeprowadził J. K. z R. G. (1) i A. K. (1) podczas gdy z treści zapisu tych rozmów objętego materiałami niejawnymi oraz pominiętego w ocenie dokumentu w postaci Zapytania do SIWZ-u wprost wynika, że zapytania zostały złożone przed rozmowami, a rozmowa z R. G. (1) , na którą powołuje się Sąd I instancji w części niejawnej uzasadnienia str. 1 nie dotyczy tego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego co miało istotny wpływ na treść orzeczenia;

b) błędnym ustaleniu , że treść oficjalnej odpowiedzi udzielonej przez Komisję przetargową była podyktowana jedynie prośbą J. K., była jedynie korzystna dla firmy (...) sp. z o.o. a celem oskarżonego było ograniczenie udziału w postępowaniu firm oferujących samochody innych marek, podczas gdy z dowodów zgromadzonych w sprawie w części pominiętych przez Sąd I instancji przy ustalaniu faktów, bądź ocenionych w sposób dowolny wbrew zasadom logiki i prawidłowego rozumowania /zarzut I. 2 a, b apelacji/, wynika że tylko w części sugestie oskarżonego znalazły odzwierciedlenie w stanowisku komisji przetargowej - odpowiedzi na zapytanie, uszczegółowienie wymagań SIWZ-u było obiektywnie konieczne w zakresie objętym zapytaniem , a sugestie oskarżonego co do sposobu udzielenia odpowiedzi były w interesie wszystkich zainteresowanych złożeniem oferty w tym dealerów (...) , co miało wpływ na treść wyroku bowiem Sąd bezpodstawnie uznał, że oskarżony jest winny popełnienia czynu zarzucanego w pkt. XXV aktu oskarżenia

Odnośnie czynu zarzucanego w pkt. XXIV aktu oskarżenia

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia to jest:

1. art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. poprzez brak ustaleń faktycznych odnośnie przesłanki kwalifikującej odpowiedzialność oskarżonego z art.229 § 3 kk i nie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku w zakresie czynu opisanego w pkt. XXIV aktu oskarżenia , bowiem Sąd I instancji stwierdził, że „argumentacja dotycząca wypełnienia przez sprawcę znamion strony przedmiotowej i podmiotowej przypisanego oskarżonemu przestępstwa została omówiona powyżej i zdaniem Sądu nie ma potrzeby jej przytaczania a „powyżej" takiej argumentacji odnośnie przesłanek odpowiedzialności kwalifikowanej z § 3 art. 229 k.k. Sąd nie przedstawił , nie wskazał normy prawnej nakazującej osobie pełniącej funkcję publiczną określone zachowanie ani też nie ustalił /str. 22 uzasadnienia/ z naruszeniem jakiej konkretnej normy, czy oczekiwaniem naruszenia wiązało się udzielenie korzyści majątkowej, co w kontekście stanowiska Sądu wyrażonego na k. 175 uzasadnienia wyroku a mianowicie, że dla odpowiedzialności karnej nie jest wystarczające samo określenie naruszenia norm ustawy Prawo zamówień publicznych polegające na naruszeniu zasady z art. 7 tej ustawy, nie dawało podstaw do stwierdzenia jakim posłużył się Sąd , że zostały potwierdzone tezy oskarżyciela publicznego, i ma istotny wpływ na treść orzeczenia bowiem uniemożliwia dokonanie merytorycznej kontroli orzeczenia;

2. art.7 k.p.k., art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez oparcie orzeczenia jedynie na części okoliczności ujawnionych w postępowaniu , jak i jedynie częściowe uwzględnienie dowodów ujawnionych na rozprawie a w konsekwencji dokonanie dowolnej oceny dowodów poprzez:

a) uznanie za wiarygodny dowód na okoliczność skłaniania R. G. (1) przez oskarżonego J. K. do naruszenia prawa w zamian za udzielenie korzyści majątkowej a więc przesłanki odpowiedzialności z art. 229 § 3 k.k., zapisów rozmów telefonicznych znajdujących się w aktach niejawnych oraz wyjaśnień oskarżonego R. G. (1) podczas gdy pominięte przez Sąd dowody z dokumentów dotyczące wymienionego w zarzucie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na doposażenie policji w samochody osobowe o podwyższonych parametrach z zamontowanymi urządzeniami rejestrującymi zachowanie kierowców, w tym SIWZ i dokumenty z postępowania przetargowego w aktach Głównego Archiwum Policji (...) tom 1-2 jednoznacznie wskazują na zakończenie tego postępowania , otwarciem ofert w dniu 30 maja 2006 roku oraz zatwierdzeniem wyników przetargu w dniu8.06.2006 r. a więc zdecydowanie przed faktem użyczenia samochodu, ponadto pominięte przez Sąd dowody z dokumentów dotyczące wymienionego w zarzucie przygotowywanego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę samochodów osobowych oraz samochodów typu furgon w policyjnych wersjach (...) , w tym dokument na k. 759 i nast. Notatka urzędowa z załączoną wstępną oceną warunków technicznych z dnia
22.06. 2006 r., dokument z k. 755 wniosek o wszczęcie postępowania przetargowego, oraz pismo z k. 754 jednoznacznie wskazują na to, że R. G. (1) zakończył pracę nad tym przetargiem w czerwcu 2006 roku i został odsunięty od tego postępowania na etapie wniosku o jego wszczęcie a postępowanie nie zostało wszczęte a więc również to postępowanie nie pozostawało w związku z użyczonym R. G. samochodem w dniu 14 lipca 2006 r., co miało wpływ na treść orzeczenia bowiem bezzasadnie Sąd przyjął, że swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał przesłankę odpowiedzialnością § 3 art. 229 k.k.;

b) uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego R. G. (1) w części dotyczącej oczekiwanej przez J. K. przychylności w związku z pełnioną funkcją w zamian za pośredniczenie w użyczeniu samochodu i bezpodstawną odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego J. K. z których wynika, że przychylność w przyszłości R. G. (1) wiązał z deklarowaną przez niego wolą kupna samochodu a nie pełnioną funkcją bowiem R. G. (1) wiedział o zwolnieniu z pracy w policji i poinformował o tym oskarżonego J. K. przed użyczeniem samochodu mimo, że wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w pominiętych przez Sąd wyjaśnieniach R. G. (1) k.1849, z których wynika, że wiedział, iż w związku z afera z (...) nie wróci do pracy w policji a obawy te okazały się zasadne - został tymczasowo aresztowany w dniu 22 sierpnia 2006 r. , co miało istotny wpływ na treść orzeczenia bowiem bezzasadnie Sąd uznał spełnienie przesłanek odpowiedzialności w zakresie § 1 art. 229 kk.

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia a polegający na :

1) błędnym ustaleniu , że użyczenie samochodu przez oskarżonego J. K. oskarżonemu R. G. (1) miało na celu skłonienie go do naruszenia przepisów ustawy o zamówieniach publicznych w ramach postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na doposażenie policji w samochody osobowe o podwyższonych parametrach z zamontowanymi urządzeniami rejestrującymi zachowanie kierowców oraz przygotowywanego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę samochodów osobowych oraz samochodów typu furgon w policyjnych wersjach (...), podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie / zarzut 1.2. a odnośnie czynu z art. 229 § 3 kk / ponad wszelką wątpliwość wynika, że pierwsze z wyżej wymienionych postępowań było zakończone przed faktem użyczenia a od będącego w przygotowaniu postępowania oskarżony R. G. (1) został odsunięty na etapie wniosku o wszczęcie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego w czerwcu 2006 roku a więc przed faktem użyczenia a od będącego w przygotowaniu postępowania oskarżony R. G. (1) został odsunięty na etapie wniosku o wszczęcie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego w czerwcu 2006 r. a więc przed faktem użyczenia samochodu, co miało wpływ na treść wyroku bowiem Sąd I instancji uznał, że zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności kwalifikowanej z art 229 § 3 k.k.

2) błędnym ustaleniu, że oskarżony J. K. pośrednicząc w użyczeniu samochodu dla R. G. (1) oczekiwał przychylności na przyszłość w związku z pełniona przez niego funkcją publiczną podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie /zarzut 1.2. b odnośnie czynu z art. 229 § 3 k.k./ wynika, że J. K. w chwili użyczenia samochodu miał świadomość opartą o informacje uzyskane od oskarżonego R. G. (1), że nie będzie on pracował w policji i zostanie zwolniony z pracy po powrocie ze zwolnienia lekarskiego w związku z afera z (...), a obawy te były uzasadnione bowiem został tymczasowo aresztowany, co miało wpływ na treść wyroku gdyż Sąd I instancji uznał że zachowanie oskarżonego wyczerpuje przesłanki odpowiedzialności również w zakresie art. 229 § 1 kk.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art.437 § 1 i 2 k.p.k. wnosiła o:

• zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego J. K. od popełnienia czynu zarzucanego w pkt. XXIV i w pkt. XXV aktu oskarżenia

ewentualnie

• o uchylenie wyroku co do oskarżonego J. K. w zakresie obu zarzucanych czynów i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W związku ze sporządzeniem za zgodą Przewodniczącego XVIII Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w Warszawie notatki z akt niejawnych i niejawnej części uzasadnienia zwracam się o jej udostępnienie w toku przewodu sądowego przed Sądem Apelacyjnym - numer bezpiecznej koperty (...).

Obrońca oskarżonego A. G. zaskarżył wyrok w całości odnośnie tego oskarżonego.

Na podstawie art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k. w zw. z art. 427 § 2 k.p.k. zarzucam mu:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że oskarżony A. G. dopuścił się zarzuconego mu czynu w sytuacji, gdy brak jest ku temu jednoznacznych i przekonywujących dowodów, w szczególności w odniesieniu do jego świadomości narażenia kogokolwiek na jakąkolwiek szkodę.

Podnosząc ten zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Z ostrożności procesowej, na wypadek uznania powyższego zarzutu za niezasadny, zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 231 § 1 kk polegającą na jego zastosowaniu uznaniem, że szkoda policji miała charakter abstrakcyjnego narażenia, w sytuacji, gdy przestępstwo penalizowane w tym przepisie należy do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo,

- obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 53 § 2 kk polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary bez uwzględnienia rodzaju i stopnia naruszenia ciążących na nim obowiązków, rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunków osobistych, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania się po jego popełnieniu,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że czyn przypisany oskarżonemu stanowi występek z art. 271 § 1 kk, a nadto że społeczna szkodliwość przypisanego mu czynu jest znaczna w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dotyczący relewantnych elementów podmiotowo-przedmiotowych przesądza o tym, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi.

Podnosząc powyższe zarzuty, wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. uznanie, że oskarżony dopuścił się tego, że w maju 2004 r. w R., będąc funkcjonariuszem Komendy Wojewódzkiej Policji w R. - (...), sporządzając sprawozdanie z badań użytkowych i techniczno-eksploatacyjnych pojazdu poświadczył w nim nieprawdę poprzez wpisanie zamiast ujawnionych wad informacji niezgodnych z ustaleniami, które stanowiły korzystną opinie pojazdu (...), co stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. przestępstwa z art. 271 § 2 k.k.

2. warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego na okres próby 2 lat, oraz orzeczenie świadczenia pieniężnego na Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym.

Obrońca oskarżonego E. M. zaskarżył wyrok w punktach XXI, LVI, LVII i LXVIII.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie polegającego na niezasadnym ustaleniu jakoby oskarżony E. M. polecił A. G. za pośrednictwem S. W. przerobić sprawozdanie z badań użytkowych, które to przerobione sprawozdanie jakoby było podstawą uzyskania środków przez Komendę Wojewódzką Policji w R. od Komendy Głównej Policji na zakup samochodu (...).

2. z ostrożności procesowej, w sytuacji gdyby Sąd Apelacyjny uznał, iż oskarżony polecił przerobić sprawozdanie:

a) naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 271 § 1 kodeksu karnego poprzez uznanie, iż sprawozdanie z badań użytkowych i techniczno-eksploatacyjnych pojazdu stanowi dokument w rozumieniu art. 271 § 1 k.k., przerobiono okoliczności mające znaczenie prawne a osoba sporządzająca to sprawozdanie poświadczyła nieprawdę,

b) naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 271 § 2 kk poprzez jego niezastosowanie

3. biorąc powyższe pod uwagę wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie poprzez uniewinnienie oskarżonego E. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Obrońca oskarżonego H. C. zaskarżył wyżej wymieniony wyrok w całości w zakresie pkt IV i V.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucam:

I. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, polegającą na:

1) naruszeniu art. 7 k.p.k., które miało wpływ na treść wyroku, polegającym na dowolnej ocenie materiału dowodowego z naruszeniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w szczególności w zakresie zamiaru oskarżonego, okoliczności modalnych czynu, w tym istnienia związku pomiędzy obecnością oskarżonego H. C. na spotkaniu w dniu 19 maja 2006 r. w Centrum (...) w W.-M. a pełnieniem przez niego funkcji publicznej, a także relacji między znamionami strony podmiotowej i przedmiotowej, co w konsekwencji doprowadziło do uznania oskarżonego H. C. za winnego popełnienia czynu z art. 228 § 2 k.k.;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający bezpodstawnym przyjęciu, że okoliczności faktyczne ustalone przez Sąd meriti świadczą o tym, iż zachowanie oskarżonego H. C. polegające na jego udziale w spotkaniu w dniu 19 maja 2006r. w Centrum (...) w W.-M. wypełniało znamiona przestępstwa z art. 228 § 2 kk, w szczególności w zakresie przyjętego za podstawę odpowiedzialności oskarżonego zamiaru, istnienia związku pomiędzy obecnością oskarżonego H. C. na spotkaniu w dniu 19 maja 2006 r. a pełnieniem przez niego funkcji publicznej, a także relacji między znamionami strony podmiotowej i przedmiotowej, w tym braku świadomości oskarżonego co do związku jego zaproszenia na w/w spotkanie z pełnieniem przez niego funkcji publicznej.

Na podstawie art. 427 § 1 i 437 § 2 k.p.k. wniósł:

- o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie

- o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Obrońca oskarżonego M. N. (1) zaskarżyła wyrok w całości w zakresie tego oskarżonego, a wiec w pkt VI , LXVII zarzucając mu:

1) naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 229 § 2 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie w zakresie czynu opisanego w pkt. VI wyroku wskutek uznania, że czyn ten stanowi występek określony w tym przepisie, podczas gdy z opisu czynu, za który M. N. został skazany, nie wynika związek pomiędzy wręczeniem funkcjonariuszom policji korzyści osobistej a pełnieniem przez te osoby funkcji publicznej;

2) naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 6 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku, dlaczego Sąd uznał, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, dlaczego zdaniem Sądu istnieje związek przyczynowy pomiędzy udzieleniem przez oskarżonego N. korzyści osobistej osobom pełniącym funkcje publiczne, a pełnieniem przez nie tych funkcji;

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, poprzez dowolne przyjęcie, bez oparcia w materiale dowodowym, że współoskarżona M. K. (1) mogła tylko od M. N. otrzymać polecenie zaproszenia współoskarżonych na kolację do hotelu (...), podczas gdy Sąd nie prowadził postępowania dowodowego w tym zakresie, nie badał stosunków panujących w firmie (...), a zatem nie wiadomo, od kogo pani K. otrzymywała polecenia służbowe, co ma znaczenie przy ustaleniu zamiaru oskarżonego N. i oceny wiarygodności jego wyjaśnień.

Powołując się na powyższe zarzuty wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego M. N. (1) lub ewentualnie uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w tej części Sądowi I-ej instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zarzuty zawarte we wniesionych apelacjach w istotnym zakresie okazały się zasadne i trafne, zaś ich uwzględnienie skutkowało wydaniem wyroku o charakterze reformatoryjnym w odniesieniu do oskarżonych: E. M., A. G., H. C., M. N. (1) w zakresie przypisanych im czynów, zaś w odniesieniu do J. K. w zakresie czynu z pkt XXIV a/o. Uwzględnienie wniesionych apelacji w pozostałej części skutkowało uchyleniem zaskarżonego wyroku w pozostałym zakresie i przekazaniem sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

W pierwszej kolejności Sąd odwoławczy odniósł się do apelacji wniesionych przez obrońców tych oskarżonych odnośnie których wydany został wyrok o charakterze reformatoryjnym.

Odnośnie apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego E. M..

Przedmiotowa apelacja jest zasadna w zakresie w jakim kwestionowana jest kwalifikacja prawna przypisanego czynu z art. 271 § 1 k.k. i nieprzyjęcia przez Sąd orzekający w pierwszej instancji, że przypisany E. M. czyn stanowi wypadek mniejszej wagi. Wprawdzie postawiony „z ostrożności procesowej” zarzut zawarty w pkt 3b omawianej apelacji jest rodzajowo wadliwy, bowiem nieprzyjęcie wypadku mniejszej wagi jest kwestionowane przez obrońcę oskarżonego poprzez zarzut „naruszenia przepisów prawa materialnego w postaci art. 271 § 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie”. Tymczasem jest oczywiste, że zarzut obrazy prawa materialnego może być postawiony tylko wówczas, gdy kwestionowany przepis prawa materialnego zawiera w sobie normę o charakterze bezwzględnym, czyli w określonych warunkach Sąd orzekający ma obowiązek jego zastosowania lub też danego przepisu zastosować nie może. Skoro jednak w prawie karnym nie funkcjonuje legalna definicja wypadku mniejszej wagi, zaś Sąd Najwyższy nie wydał w tym zakresie uchwały składu 7 sędziów wpisanej do księgi zasad prawnych, to oznacza, że nie występuje w prawie karnym tego rodzaju sytuacja, w której Sąd ma obowiązek zastosowania art. 270 § 2 k.k., zamiast art. 270 § 1 k.k., gdyż przyjęcie lub nieprzyjęcie wypadku mniejszej wagi jest uzależnione od charakteru okoliczności przedmiotowo – podmiotowych występujących w danej sprawie oraz nadania im właściwego znaczenia.

W związku z tym nieprzyjęcie przez Sąd meriti wypadku mniejszej wagi powinno być kwestionowane nie poprzez zarzut obrazy prawa materialnego tylko poprzez zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który zazwyczaj ma charakter zarzutu o charakterze samoistnym, gdyż błędne ustalenia Sądu w omawianym zakresie nie wynikają z naruszenia określonych przepisów procedury karnej ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, tylko z nie nadania odpowiedniego znaczenia występującym w sprawie okolicznościom decydującym o tym, czy dany czyn stanowi typ podstawowy przestępstwa, czy wypadek mniejszej wagi.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego uwzględnienie wszystkich okoliczności występujących w niniejszej sprawie i odnoszących się do zachowania E. M. i charakteru przypisanego mu czynu oraz nadanie im właściwego znaczenia powinno skutkować uznaniem, że czyn ten objęty znamionami określonymi w art. 271 § 1 k.k. stanowi wypadek mniejszej wagi. Należy bowiem w tym miejscu podkreślić, że z uwagi na datę popełnienia czynu w pkt XXXI aktu oskarżenia (od 7 do 10 maja 2004 r.) uległ on już w dacie orzekania przez Sąd Apelacyjny przedawnieniu w zakresie określonym w art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k.

Mając zatem na uwadze powyższe oraz charakter dokumentu w postaci sprawozdania z badań użytkowych i techniczno – eksploatacyjnych pojazdu (...), jak również cel w jakim zaniechano wpisania wad tego pojazdu oraz właściwości osobiste oskarżonego E. M., jego dotychczasową niekaralność, pozytywną opinię z miejsca zamieszkania i z miejsca pracy, Sąd Apelacyjny uznał, że przedmiotowy czyn stanowi wypadek mniejszej wagi określony w art. 271 § 1 k.k. Zmiana kwalifikacji prawej w tym zakresie skutkowała uchyleniem wyroku w omawianym zakresie i umorzeniem postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. z uwagi na przedawnienie karalności przedmiotowego czynu. W takiej sytuacji Sąd Apelacyjny nie widzi potrzeby szczegółowego odnoszenia się do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego E. M.. Należy jedynie stwierdzić, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku końcowego zawartego w omawianej apelacji o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, skoro dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne odnośnie przebiegu zdarzenia nie budzą zastrzeżeń ze strony Sądu odwoławczego. Wadliwa okazała się jedynie kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu i w tym zakresie dokonana została korekta wyroku.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego A. G..

Przed merytorycznym odniesieniem się do przedmiotowej apelacji, stwierdzić należy, że sytuacja faktyczna i prawna oskarżonego A. G. jest podobna do sytuacji oskarżonego E. M.. Czyn przypisany A. G. został dokonany w maju 2004 r., a zatem w zakresie kwalifikacji prawnej z art. 231 § 1 k.k. uległ on już przed datą orzekania przedawnieniu w związku z upływem 10 – letniego okresu określonego w art. 101 § 1 pkt 5 k.k. i 102 k.k. W związku z tym przedmiotowy czyn należało oceniać jedynie przez pryzmat znamion określonych w art. 271 § 1 k.k. czyli w zakresie zatajenia przez A. G. ujawnionych podczas badania przez funkcjonariuszy KPP w P. wad pojazdu (...) i sporządzenia sprawozdania z badań użytkowych i techniczno – eksploatacyjnych pojazdu (...). Sąd Apelacyjny oceniając zatem wskazany czyn w omawianym zakresie uznał, że zasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na ustaleniu, że czyn przypisany temu oskarżonemu stanowi występek z art. 271 § 1 k.k., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dotyczący relewantnych elementów przedmiotowo – podmiotowych powinien skutkować uznaniem, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi.

Argumenty obrońcy oskarżonego zawarte w uzasadnieniu tej części apelacji, która odnosi się do przedmiotowego zarzutu są logiczne, przekonujące i zasługują na akceptację ze strony Sądu Apelacyjnego.

Obrońca oskarżonego trafnie podkreślił, że oskarżony godząc się na zastąpienie niektórych fragmentów w sprawozdaniu z badań użytkowych i techniczno – eksploatacyjnych samochodu (...) miał na względzie uzyskanie przez jednostkę policji pojazdu, którego jednostka ta potrzebowała. Słusznie także zauważa autor apelacji, że mając na uwadze zasadnicze kryterium ceny, które decydowało o wyborze pojazdu, to nie można wykluczyć, że gdyby nawet przedstawione zostało w żaden sposób niezmienione sprawozdanie, to samochód (...) i tak uzyskałby aprobatę osób podejmujących decyzję o jego zakupie.

Mając zatem na uwadze okoliczności przedmiotowo – podmiotowe dotyczące omawianego czynu w tym także stopień społecznej szkodliwości Sąd Apelacyjny uznał, że stanowi on wypadek mniejszej wagi określony w at. 271 § 2 k.k. Konsekwencją takiej zmiany kwalifikacji prawnej przedmiotowego czynu było skrócenie terminu przedawnienia jego karalności do lat 10, co z kolei spowodowało że wystąpiła ujemna przesłanka procesowa określona w art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. skutkująca uchyleniem wyroku w omawianym zakresie i umorzeniem postępowania wobec oskarżonego A. G.. W takiej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że bezprzedmiotowe jest odnoszenie się do pozostałych zarzutów zawartych w analizowanej apelacji.

Odnośnie apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego H. C..

Zarzuty zawarte w petitum przedmiotowej apelacji są zasadne i ich uwzględnienie skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku w tym zakresie i uniewinnieniem oskarżonego H. C. od popełnienia przypisanego mu w pkt IV wyroku czynu zakwalifikowanego jako wypadek mniejszej wagi określony w art. 228 § 2 k.k.

W ocenie Sądu Apelacyjnego z dokonanej przez Sąd meriti analizy i oceny dowodów oraz dokonanych ustaleń faktycznych nie wynika, że oskarżony H. C. popełnił przypisany mu czyn i swoim zachowaniem wyczerpał zmamiona występku określonego w art. 228 § 2 k.k.

Słusznie i zasadnie podnosi w swojej apelacji obrońca oskarżonego, że za całkowicie dowolną należy uznać ocenę związku przyjęcia korzyści osobistej w postaci udziału w zorganizowanym w Centrum (...) w W. – M. przez pracowników firmy (...) sp. z o.o. w W. spotkaniu towarzyskim z pełnieniem przez niego funkcji publicznej. Podzielić należy w pełni stanowisko autora omawianej apelacji, że ani z wyjaśnień oskarżonej M. K. (1), ani z wyjaśnień oskarżonego A. K. (1) nie wynika, aby M. K. (1) kierowała swoje zaproszenie na spotkanie w dniu 19 maja 2006 r., konkretnie do H. C. lub by prosiła oskarżonego A. K. (1) o przekazanie jej zaproszenia także H. C.. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, co zasadnie podnosi skarżący, że Sąd meriti sam przyznał, iż „oskarżony H. C. na wskazanym przyjęciu znalazł się trochę przypadkowo. Nigdy wcześniej nie utrzymywał zażyłych kontaktów z przedstawicielami firm samochodowych. Zaproszenie przekazał mu kolega, mówiąc, że M. zaprasza na wódkę”. Z przytoczonego fragmentu uzasadnienia w ocenie Sądu odwoławczego, w żaden sposób nie wynika, żeby tego rodzaju obecność oskarżonego H. C. na opisanym w zarzucie spotkaniu w dniu 19 maja 2006 r. mogła stanowić realizację znamion przestępstwa sprzedajności określonych w art. 228 § 1 k.k. Trafnie w tym zakresie w swojej apelacji obrońca oskarżonego podnosi, że do istoty przestępstwa opisanego w art. 228 należy związek przyjęcia korzyści lub obietnicy z pełnieniem funkcji publicznej, który ma swój wymiar podmiotowy oraz przedmiotowy. Pociągnięcie do odpowiedzialności karnej za tego rodzaju czyn określony w art. 228 k.k. zależy zatem od ustalenia tego, czy korzyść lub obietnica zostałyby udzielone, a w konsekwencji przyjęte, gdyby sprawca nie był osobą pełniącą funkcję publiczną. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na tak postawione pytanie, nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności karnej, albowiem brak jest związku pomiędzy zachowaniem wręczającego lub składającego obietnicę a zachowaniem przyjmującego.

W przedmiotowej sprawie w odniesieniu do oskarżonego H. C., zdaniem Sądu Apelacyjnego, właśnie tego rodzaju sytuacja zachodzi i dlatego też w omawianym zakresie wyrok został zmieniony i oskarżony został uniewinniony od popełnienia przypisanego mu czynu, gdyż Sąd Okręgowy nie wykazał, że H. C. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona określone w art. 228 § 1 k.k.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego M. N. (1).

Na uwzględnienie zasługuje zawarty w przedmiotowej apelacji wniosek zasadniczy o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu.

W omawianej apelacji postawione zostały zarzuty zarówno obrazy prawa materialnego tj. art. 229 § 2 k.k. jak również błędu w ustaleniach faktycznych mającego swoje źródło w naruszeniu przepisów postępowania co powoduje, że należy uznać, iż tego rodzaju konstrukcja petitum formalnie jest wadliwa. Jest bowiem oczywiste, że zarzut obrazy prawa materialnego jest aktualny dopiero wówczas, gdy skarżący akceptuje w całości dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne. W przedmiotowej sprawie istniała jednak podstawa do postawienia obu tych zarzutów jednocześnie, bowiem Sąd Okręgowy poczynił zarówno błędne ustalenia faktyczne jak również dopuścił się obrazy art. 229 § 2 k.k. poprzez błędne zastosowanie tego przepisu. Całkowicie trafny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który został zredagowany w sposób całkowicie profesjonalny i z jego treści wynika istota zagadnienia mająca zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia odpowiedzialności oskarżonego M. N. (1) w zakresie przypisanego mu czynu. Skarżąca całkowicie zasadnie zarzuca Sądowi Okręgowemu, że dowolnie przyjął, bez oparcia w materiale dowodowym sprawy, że współoskarżona M. K. (1) mogła tylko od M. N. otrzymać polecenie zaproszenia współoskarżonych na kolację do hotelu (...), w sytuacji gdy Sąd meriti nie prowadził postępowania dowodowego w tym zakresie i nie badał stosunków panujących w firmie (...), a zatem nie wiadomo i tego nie ustalono w sposób prawidłowy w oparciu o wiarygodne dowody, od kogo M. K. (1) otrzymała plecenie służbowe, co z kolei ma istotne znaczenie dla ustalenia zamiaru oskarżonego M. N..

Z rozważań Sądu meriti zawartych na str. 174 – 178 odnoszących się do odpowiedzialności oskarżonych M. K. (1) i M. N. (1) w zakresie zarzucanych im w akcie oskarżenia czynów z art. 229 § 3 k.k. i przypisanych z art. 229 § 2 k.k. w żaden sposób nie wynika, w jaki sposób oskarżony M. N. (1) swoim zachowaniem zrealizował znamiona przestępstwa przekupstwa.

Powyższe rozważania w zakresie kwestii zamiaru odnoszą się jedynie do oskarżonej M. K. (1), natomiast brak jest tego rodzaju rozważań odnośnie oskarżonego M. N.. Zasadnie zatem podnosi skarżąca, że zamiar tego oskarżonego przez Sąd meriti nie został ustalony. Ponadto podkreślenia wymaga również fakt, który także dostrzegła autorka omawianej apelacji, że Sąd Okręgowy na str. 121 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku stwierdził, odnosząc się do kwestii od kogo oskarżona M. K. miała dostać polecenie „aby zadzwonić do panów z Komendy Głównej Policji i zaprosić ich na spotkanie”, że oskarżona wprawdzie nie wskazała od kogo otrzymała takie polecenie, ale należy przypuszczać, że od oskarżonego M. N. (1)”. Zatem powyższe ustalenie oparte zostało na przypuszczeniu Sądu, a nie na konkretnym dowodzie.

Tego rodzaju postępowanie Sądu Okręgowego stanowi jednoznaczne pogwałcenie prawa oskarżonego do obrony; narusza również regułę in dubio pro reo i nie może zostać zaakceptowane przez Sąd Apelacyjny.

W podobny sposób należy odnieść się również do stwierdzenia Sądu pierwszej instancji zawartego na str. 176 uzasadnienia, gdzie Sąd ten odwołuje się do ustaleń prokuratora zawartych na k. 148 uzasadnienia aktu oskarżenia, uzasadniając przyjętą w wyroku kwalifikację prawną czynów przypisanych oskarżonym M. K. i M. N..

Należy w tym miejscu wyraźnie i jednoznacznie przypomnieć Sądowi Okręgowemu o treści art. 8 k.p.k. i zawartej tam zasadzie samodzielności jurysdykcyjnej Sądu, zgodnie z którą Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne. Skoro zatem Sąd meriti oparł istotne elementy ustaleń faktycznych nie na wiarygodnych dowodach tylko na podstawie przypuszczeń, to Sąd Apelacyjny uznał, że istnieje podstawa do wydania w tym zakresie wyroku o charakterze reformatoryjnym i uniewinnienia oskarżonego M. N. (1) od popełnienia podpisanego mu czynu. Błędne ustalenia faktyczne Sądu skutkowały zaś bezpodstawnym uznaniem, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa przekupstwa.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego J. K..

Przedmiotowa apelacja jest zasadna, zawarte w niej zarzuty są trafne, a ich uwzględnienie skutkowało wydaniem wyroku reformatoryjnego odnośnie czynu z art. 229 § 3 k.k. i uniewinnieniem oskarżonego od jego popełnienia oraz uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania w zakresie czynu z pkt XXV aktu oskarżenia.

Odnośnie pierwszego z tych czynów, to obrońca oskarżonego trafnie i zasadnie podnosi, że Sąd Okręgowy nie przedstawił i nie wskazał normy prawnej nakazującej osobie pełniącej funkcję publiczną określone zachowanie, ani też nie ustalił z naruszeniem jakiej konkretnej normy, czy oczekiwaniem naruszenia, wiązało się udzielenie korzyści majątkowej. Obrońca oskarżonego stawiając powyższy zarzut słusznie odwołuje się do stanowiska Sądu Okręgowego zawartego na str. 175 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, gdzie Sąd ten stwierdził całkowicie zasadnie, że „Przypisanie odpowiedzialności karnej za przestępstwo określone w art. 229 § 3 k.k. wymaga wskazania konkretnej normy prawnej nakazującej osobie pełniącej funkcję publiczną określone zachowanie a także ustalenia, że udzielenie korzyści majątkowej lub osobistej (bądź obietnica jej udzielenia) wiązało się z naruszeniem tej konkretnej normy i na czym to naruszenie miało polegać. Samo określenie naruszenia norm z ustawy Prawo zamówień publicznych polegające na niezapewnieniu bezstronności i obiektywizmu oraz zasady uczciwej konkurencji i zasady równego traktowania wykonawców w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego to na gruncie odpowiedzialności karnej zdecydowanie za mało. Wskazanie akurat toczącego się postępowania dotyczącego udzielenia zamówienia publicznego na doposażenie Policji w samochody osobowe o podwyższonych parametrach z zamontowanymi urządzeniami rejestrującymi zachowanie kierowców (gdzie już był zakończony etap tworzenia SIWZ) oraz przygotowywanego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę samochodów osobowych i samochodów typu furgon w policyjnych wersjach (...), (...), (...), (...), (...), i W bez wskazania żadnych konkretnych naruszeń, czy oczekiwań ze strony udzielających korzyść majątkową, nie może prowadzić do skazania oskarżonych za przestępstwo z art. 229 § 3 k.k. Nie jest możliwe przypisanie sprawcy, przestępstwa z art. 229 § 3 k.k. bez wskazania normy prawnej nakazującej osobie pełniącej funkcję publiczną określone postąpienie i na czym on miałoby polegać, a także ustalenia, że udzielenie korzyści majątkowej lub osobistej (bądź obietnica jej udzielenia) wiązało się z naruszeniem tej normy”.

Powyższe stanowisko Sądu Okręgowego jest całkowicie trafne, znajduje pełne oparcie w orzecznictwie zarówno Sądu Najwyższego jak również Sądu Apelacyjnego i zasługuje na całkowitą aprobatę ze strony Sądu odwoławczego. Zasadniczy problem polega jednak na tym, że Sąd Okręgowy nie zastosował tych własnych i słusznych rozważań do czynu z pkt XXIV aktu oskarżenia przypisanego oskarżonemu J. K. i orzekł w tym zakresie całkowicie wbrew temu co stwierdził na str. 175 – 176 swojego uzasadnienia. Z kolei rozważając kwestię kwalifikacji prawnej z art. 229 § 3 k.k. odnośnie czynu zawartego w pkt XXIV a/o na stronie 179 pisemnych motywów wyroku, Sąd meriti odwołał się do tych właśnie wcześniejszych trafnych rozważań, co w sposób jednoznaczny świadczy o całkowitym braku spójności oraz istnieniu istotnych wewnętrznych sprzeczności w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Z opisu czynu zawartego w pkt XXIV aktu oskarżenia, zaakceptowanego przez Sąd wynika w sposób jednoznaczny, że został on przez prokuratora zredagowany w sposób całkowicie nieprofesjonalny, bowiem w jego treści nie wskazano właśnie żadnej konkretnej normy prawnej nakazującej osobie pełniącej funkcję publiczną określone zachowanie, ani nie wskazano ustalenia, że udzielenie korzyści majątkowej lub osobistej wiązało się z naruszeniem tej konkretnej normy, czyli w istocie nie określono w sposób właściwy wszystkich znamion czynu zawartych w art. 229 § 3 k.k.

Z uwagi na kierunek zaskarżenia wyroku w omawianej części nie jest obecnie możliwe uzupełnienie na niekorzyść oskarżonego opisu czynu zawartego w pkt XXIV a/o. Z tego też względu Sąd odwoławczy uznał, mając na uwadze treść art. 443 k.p.k., że w tym zakresie należy wydać w postępowaniu odwoławczym wyrok o charakterze reformatoryjnym. Skoro zaś opis czynu przepisanego oskarżonemu J. K. w pkt XXVI zaskarżonego wyroku nie zawiera wszystkich znamion czynu określonego w art. 229 § 3 k.k., o których pisze Sąd Okręgowy na str. 175 – 176 swojego uzasadnienia, to Sąd Apelacyjny uniewinnił oskarżonego od popełnienia przedmiotowego czynu, kosztami postępowania obciążając w tym zakresie Skarb Państwa.

Na wydanie przez Sąd odwoławczy tego rodzaju rozstrzygnięcia miało również wpływ uwzględnienie pozostałych zarzutów zawartych w omawianej apelacji, gdzie zasadnie podniesiono m. in., że zakończenie postępowania przetargowego czyli otwarcie ofert miało miejsce w dniu
30 maja 2006 r. a więc zdecydowanie przed faktem użyczenia samochodu (...) R. G. (1) w dniu 14 lipca 2006 r.

Odnośnie zaś czynu z pkt XXV aktu oskarżenia to Sąd Apelacyjny, uwzględniając zarzuty obrońcy oskarżonego odnoszące się do tego czynu uznał, że konieczne jest uchylenie zaskarżonego wyroku w tej części i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Należy podzielić w pełni stanowisko autorki omawianej apelacji, że stanowisko Sądu Okręgowego zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jest wewnętrznie sprzeczne odnośnie istoty i charakteru przestępstwa z art. 231 § 1 k.k. czyli czynu jaki został przypisany oskarżonemu J. K. w pkt XXVII zaskarżonego wyroku (występek z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k.). Sąd ten stwierdził bowiem na str. 183 swojego uzasadnienia, że występek określony w art. 231 § 1 i 2 k.k. jest przestępstwem formalnym, należącym do przestępstw abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo, w którym samo powstanie bezpośredniego niebezpieczeństwa szkody nie jest znamieniem tego czynu, odwołując się w tym zakresie do komentarza do Kodeksu karnego pod redakcją Andrzeja Zolla. Natomiast na str. 133 pisemnych motywów wyroku przytoczył uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 r. z której wynika, że występek określony w art. 231 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, a więc materialnych, znamiennych skutkiem, którym jest wystąpienie niebezpieczeństwa powstania szkody w interesie publicznym i prywatnym. Przytoczone przez Sąd meriti stanowiska są wewnętrznie sprzeczne, zaś z rozważań Sądu zawartych na str. 179 – 180 uzasadnienia, które odnoszą się do czynu z pkt XXV aktu oskarżenia w istocie nie wiadomo, które z tych stanowisk zostało przyjęte w odniesieniu do oskarżonego J. K..

Zdaniem Sądu Apelacyjnego z powyższych rozważań Sądu meriti nie wynika w istocie w jaki sposób oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu określonego w art. 231 § 1 k.k. przy przyjęciu, że przestępstwo to ma charakter materialny.

Zasadnie podnosi również skarżąca, że Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy art. 7 i 410 k.p.k. w zakresie dowodów określonych w zarzucie z pkt 2a i b, co w konsekwencji skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, że J. K. nakłaniał funkcjonariuszy publicznych do przekroczenia uprawnień i udzielenia korzystnej dla firmy (...) odpowiedzi na złożone zapytania.

Powyższe uchybienia Sądu meriti skutkować musiały uchyleniem zaskarżonego wyroku w omawianej części i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Odnośnie apelacji złożonych przez obrońcę oskarżonych: A. K. (1), L. C., A. K. (2), T. G., M. S., J. Ż., I. N., Z. C., B. T. (1).

Przedmiotowe apelacje i zawarte w nich zarzuty są zasadne w zakresie w jakim skarżący wnosili o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego zasadne jest, z uwagi na zasadę ekonomiki procesowej i przejrzystość niniejszego uzasadnienia, łączne odniesienie się do zawartych w przedmiotowych apelacjach zarzutów i argumentów, gdyż błędy i uchybienia Sądu meriti są w tym zakresie tożsame i ich konsekwencje dotyczą i w istocie odnoszą się w sposób bezpośredni lub pośredni do wszystkich czynów przypisanych wyżej wymienionym oskarżonym.

Należy podkreślić, że z akt przedmiotowej sprawy wynika w sposób jednoznaczny, dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonych: A. K. (1), L. C., A. K. (2), T. G., Z. C. w zakresie przypisanych im czynów zasadnicze znaczenie miała ocena protokołu odbioru samochodów marki A. (...) sporządzonego w R. przez A. K. (1) i R. G. (1)
(k. 248 – 251).

Stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy dopuścił się w tym zakresie kolejnej bardzo istotnej wewnętrznej sprzeczności w swojej argumentacji. Na stronie 100 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku Sąd meriti w sposób stanowczy stwierdził „ Nie ulega żadnej wątpliwości, iż protokół odbioru sporządzony w R. nie mógł być uznany za dowód księgowy. Nie nastąpił odbiór ilościowy, samochody nie zostały wprowadzone na stan ewidencyjny Komendy Głównej Policji”. Całkowicie odmienne stanowisko w tym zakresie zostało zawarte na str. 139 – 140 uzasadnienia, gdzie stwierdzono „Protokół odbioru w myśl obowiązujących przepisów, był dowodem księgowym, świadczącym o tym, że towar został przyjęty przez zamawiającego. Równocześnie dla wykonawcy był on podstawą do wystawienia faktur VAT. Sama faktura nie skutkowałaby dokonaniem zapłaty za dostarczony towar. Zatem nie był to dokument, który sporządzony został tylko dla celów wewnętrznych urzędu, ani nie był dokumentem, który tylko regulował treść zobowiązania między osobami fizycznymi lub prawnymi tj. nie była to umowa czy oświadczenie. Nadto protokół ten stanowił przesłankę do sporządzenia aneksu, wprawdzie między dwoma podmiotami występującymi w relacjach gospodarczych, ale już na zewnątrz, a nie wewnątrz jednostki, urzędu tj. Komendy Głównej Policji. Tak więc zdaniem Sądu „protokół odbioru” jest to dokument „wystawiony” na użytek publiczny. Odbiór przedmiotowych pojazdów nie musiał być potwierdzony innymi dowodami”. Tak zasadnicza wewnętrzna sprzeczność w argumentacji Sądu Okręgowego odnośnie charakteru i znaczenia przedmiotowego „protokołu odbioru” uniemożliwia dokonanie instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku i stanowi wystarczający powód do jego uchylenia w sytuacji, gdy jednoznaczne ustalenie znaczenia tego dokumentu ma decydujące znaczenie dla odpowiedzialności karnej wyżej wymienionych oskarżonych. Gdyby bowiem przyjąć, że „protokół odbioru” sporządzony w R. nie może być uznany za dowód księgowy, bowiem faktycznie nie nastąpił odbiór ilościowy a samochody nie zostały wprowadzone na stan ewidencyjny Komendy Głównej Policji, gdyż do tego konieczne było wystawienie dowodu przyjęcia zewnętrznego (PZ), który to dokument powinien być załączony do faktury, która zostaje wówczas skierowana do realizacji - jak stwierdził Sąd Okręgowy na str. 100 i powtórzył na str. 148 uzasadnienia, to należałoby uniewinnić wskazanych wyżej oskarżonych od popełnienia przypisanych im czynów chociażby z tego względu, że zawarte we wspomnianym protokole okoliczności nie mają znaczenia prawnego, a zatem nie można wówczas mówić o wyczerpaniu wszystkich znamion określonych w art. 271 § 1 k.k.

Podkreślić należy, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku powinno spełniać wszystkie wymogi określone w art.424 k.p.k. i z jego treści powinien wynikać tok rozumowania Sądu pierwszej instancji, sposób oceny poszczególnych dowodów oraz ich znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności karnej poszczególnych oskarżonych w zakresie przypisanych im czynów. Nie można natomiast zaakceptować tego rodzaju sytuacji jaka występuje w przedmiotowej sprawie, w której Sąd meriti prezentuje całkowicie odmienne stanowisko w zakresie istotnych okoliczności faktycznych i prawnych mających decydujące znaczenie dla treści wyroku.

Również w zakresie pozostałych oskarżonych tj. M. S., I. N. i B. T. (1) zaistniała konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy uznając, że oskarżona I. N. swoim zachowaniem wyczerpała wszystkie znamiona czynu określonego w art. 231 § 1 k.k. nie wskazał w sposób konkretny w czym przejawiało się działanie tej oskarżonej na szkodę interesu publicznego. Stwierdzenie Sądu zawarte na str. 158 uzasadnienia nie jest w tym zakresie wystarczające i nie wyczerpuje istoty zagadnienia zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę wskazaną wcześniej wewnętrznie sprzeczną wykładnię art. 231 § 1 k.k. odnośnie kwestii czy tego rodzaju przestępstwo ma charakter materialny (str. 133) czy też formalny (str. 183). Ponadto zdaniem Sądu odwoławczego obrońca oskarżonej w swojej apelacji zasadnie podnosi zarzut obrazy prawa materialnego, o którym mowa w pkt 1 odnośnie zakresu obowiązków głównego księgowego i uznanie przez Sąd meriti, że do obowiązków głównego księgowego należy kontrola prawidłowości merytorycznej i prawnej operacji finansowej.

Stanowisko Sądu Okręgowego nie jest w tym zakresie przekonujące i w sposób należyty uzasadnione.

Za trafne i zasadne należało również uznać zarzuty zawarte w apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych B. T. (1), T. G., J. Ż. oraz M. S., a w związku z tym na uwzględnienie zasługiwał zawarty w pkt 2 wniosek końcowy o uchylenie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do wymienionych oskarżonych i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Odnośnie czynu z pkt XXXIV aktu oskarżenia, który został przypisany oskarżonemu B. T. (1) i zakwalifikowany jako występek z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 305 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., to podzielić należy stanowisko skarżącej, że skoro dostawca przedłożył komisji przetargowej szczegółową instrukcję obsługi, w której wyjaśnione zostały szczegółowe zasady działania i obsługi pojazdu - w tym także kwestia przełączenia i rozłączenia napędu, to nie można było oczekiwać od oskarżonego, że przy braku zainteresowania tym zagadnieniem komisji przetargowej, sam oskarżony z własnej inicjatywy wyjdzie z krytyką własnego produktu w sytuacji, gdy samochód (...) spełniał wymagania techniczne przedstawione w procedurze przetargu. Zasadnie również podnosi obrońca, że warunki przetargu – jak ustalił Sąd meriti – nie obejmowały zagadnienia załączenia napędu, a jedynie jego rozłączanie, co mogło nastąpić z kabiny kierowcy (str. 163 uzasadnienia). Budzi również zastrzeżenia stanowisko Sądu Okręgowego, że komisja przetargowa powołana do zakupu pojazdu mechanicznego o określonej specyfikacji technicznej, zajmowała się jedynie kontrolą formalną wniosku, który spełniał wymagania przewidziane w SIWZ przetargu. Na str. 163 uzasadnienia Sąd meriti przyznaje, że kompletny opis sposobu załączania i rozłączania napędu znajduje się w instrukcji obsługi samochodu dołączonej do oferty i stwierdza, że oznacza to, że komisja przetargowa w istocie mogła powziąć wątpliwości co do rzetelności złożonych przez (...) (...) dokumentów ofertowych, ale tak się nie stało, gdyż badanie rzetelności przedstawionych informacji nie znajdowało się w jej kompetencjach. W ocenie Sądu Apelacyjnego w takiej sytuacji powstaje poważna wątpliwość, czy istniały podstawy do przyjęcia, że oskarżony B. T. (1) rzeczywiście przemilczał istotne informacje mające istotne znaczenie dla zawarcia umowy będącej przedmiotem przetargu, skoro kompletny opis sposobu załączania i rozłączania napędu znajduje się w instrukcji obsługi samochodu dołączonej do oferty. Wystarczyło zatem, aby komisja przetargowa dołożyła chociażby minimalnej i wymaganej w danych okolicznościach staranności i zapoznała się z przedmiotową instrukcją. Należy także zwrócić uwagę, że na str. 163 swojego uzasadnienia Sąd Okręgowy uznał, że szkoda KGP w W. „miała charakter abstrakcyjny narażenia na niebezpieczeństwo interesów właściciela mienia objętego przetargiem”, a jednocześnie na kolejnej stronie Sąd ten uznał, że obie te kwestie, o których mowa w zarzucie podlegały ocenie przez komisję przetargową i miały pośredni wpływ na ostateczny wynik rozstrzygnięcia przetargu i ich wpływ na ten wynik nie był wielki, gdyż 70% punktów było związane z kryterium ceny.

Wymaga zatem podkreślenia, że z treści art. 297 § 1 k.k., który to przepis w odniesieniu do oskarżonego B. T. (1) Sąd meriti zastosował, uznając, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie jego znamiona, że podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie musi dotyczyć okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia.

Sąd Okręgowy popadł zatem w istotną sprzeczność uznając z jednej strony, że okoliczności o których mowa w treści zarzutu z pkt XXXIV aktu oskarżenia miały jedynie pośredni i niewielki wpływ na ostateczny wynik przetargu a jednocześnie przyjmując, że zostały zrealizowane wszystkie znamiona czynu określonego w art. 297 § 1 k.k.

Tego rodzaju uchybienie również uniemożliwia dokonanie instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku w omawianej kwestii i oznacza, że Sąd meriti nie dołożył należytej staranności i wnikliwości przy prawno – kontrolnej ocenie zachowania oskarżonego.

Odnośnie czynów przypisanych oskarżonemu J. Ż. oraz M. S. i określonych w pkt XXI i XXII zaskarżonego wyroku to podzielić należy stanowisko autorki omawianej apelacji, odnośnie sposobu dokonanej przez Sąd wykładni art. 271 § 1 k.k. i uznania, że przedwczesne wystawienie sprzedażowej faktury VAT mieści się w znamionach określonych w art. 271 § 1 k.k. Argumenty Sądu meriti zawarte na str. 151 – 153 co do oceny prawnej zachowania M. S. i na stronie 172 – 174 odnośnie oceny prawnej zachowania J. Ż. nie są przekonujące i nie odnoszą się do wszystkich okoliczności mających istotne znaczenie dla kwestii kwalifikacji prawnej czynu z art. 271 § 1 k.k. Pominięto bowiem chociażby kwestię, czy w danych okolicznościach jakie zaistniały w przedmiotowej sprawie, wystawienie faktury VAT przez M. S. nie było jej obowiązkiem w sytuacji gdy na konto firmy, w której jest zatrudniona jako księgowa, wpływają za towar pieniądze odpowiadające wartościom ujawnionym w fakturach VAT. Zatem cały problem sprowadza się w istocie do tego czy przedwczesne wystawienie faktury VAT przez osobę do tego uprawnioną, w którym to dokumencie nie zawarto nieprawdziwych danych odnośnie ilości, ceny wpływających na powstanie oraz zakres obowiązku podatkowego, stanowi czyn karalny przypisany oskarżonej. Argumenty autorki omawianej apelacji poparte wyrokiem WSA wykazujące, że przedwczesne wystawienie faktury VAT nie realizowało znamion określonych w art. 271 § 1 k.k. są logiczne i przekonujące. Z uwagi jednak na fakt, że Sąd meriti nie odniósł się do tego zagadnienia w sposób wszechstronny i wyczerpujący konieczne było uchylenie zaskarżonego wyroku także w zakresie czynów przypisanych oskarżonym M. S. i J. Ż..

Powodem uchylenia wyroku w zakresie dotyczącym czynu przypisanego T. G. był wcześniej omawiany fakt występującej istotnej sprzeczności odnośnie znaczenia i charakteru protokołu odbioru samochodów marki A. (...) sporządzonego w R.. Jednoznaczne ustalenie czy przedmiotowy protokół stanowił czy też nie, dowód księgowy ma istotne znaczenie dla ustalenia odpowiedzialności zarówno tego oskarżonego jak również pozostałych osób wcześniej wymienionych w zakresie czynu kwalifikowanego z art. 271 § 1 k.k.

Z treści przedmiotowego przepisu wynika bowiem, że ustawodawca spenalizował poświadczenie nieprawdy w dokumencie co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Gdyby zaś przyjąć za słuszne stanowisko Sądu meriti zawarte na str. 100 uzasadnienia, to przedmiotowy protokół nie zawierał okoliczności mających znaczenie prawne. Skoro jednak Sąd Okręgowy na str. 139 wyraził w tym zakresie całkowicie odmienne stanowisko, to powyższa wewnętrzna sprzeczność co do istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, musiała skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku wobec braku możliwości dokonania instancyjnej kontroli jego trafności w omawianym zakresie.

Przy ponownym rozpoznaniu przedmiotowej sprawy Sąd Okręgowy powinien mieć na uwadze wyżej dokonane rozważania i przeprowadzić na nowo przewód sądowy w zakresie niezbędnym do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w zakresie aktualnych zarzutów zawartych w akcie oskarżenia. Sąd ten powinien skorzystać z możliwości określonej w art. 442 § 2 k.p.k. w zakresie dowodów, które nie miały wpływu na uchylenie wyroku.

Konieczne jest jednak dokonanie wszechstronnej i wnikliwej analizy i oceny dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy oraz dokonanie ustaleń faktycznych po uprzednim wyjaśnieniu całokształtu okoliczności danego czynu oraz właściwej oceny prawno – karnej zachowania poszczególnych oskarżonych w zakresie zarzucanych im czynów. Jeżeli zaś zajdzie taka potrzeba to Sąd meriti sporządzi uzasadnienie wyroku spełniające wszystkie wymogi określone w art. 424 k.p.k., w taki sposób żeby dokument ten nie zawierał wewnętrznych sprzeczności, a z jego treści można będzie odczytać i poznać tok rozumowania Sądu zarówno w zakresie kwestii faktycznych jak i prawnych mających znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Sąd Apelacyjny mając na uwadze powyższe orzekł jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE