Sygn. akt V W 76/14
Dnia 15 lipca 2014 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie
w składzie:
Przewodniczący SSR Lidia Merska
Protokolant Joanna Kucharska
w obecności oskarżyciela publicznego - sierż. R. S.
po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2014r.na rozprawie
sprawy przeciwko M. K. (1)
synowi A. M. (1)i M. Z. z. d. M.
ur. (...) Z.
obwinionego o to, że:
I. W dniu 23 lutego 2014 roku około godz. 7:20 w W. na ul. (...) na drodze publicznej, kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) podczas wykonywania manewru wyprzedzania nie zachował bezpiecznego odstępu od poprzedzającego pojazdu, w wyniku czego najechał na tył samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 ust. 2 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym
II. W dniu 23 lutego 2014 roku około godz. 7:20 w W. na ul. (...), kierując samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...), wykonując manewr wyprzedzania innego pojazdu nie zastosował się do znaku poziomego P-4 „linia podwójna ciągła”
tj. o czyn z art. 92 § 1 kw w zw. z § 86 ust. 5 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury i Spraw Wewnętrznych w sprawie znaków i sygnałów drogowych
III. W dniu 23 lutego 2014 roku około godz. 7:25 w m. O. na ul. (...)gm. W., kierując samochodem osobowym marki V. (...)o nr rej. (...)na łuku drogi stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem po czym wjechał do przydrożnego rowu.
tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 19 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym
1. Obwinionego M. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 24§1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 2000 (dwa tysiące) złotych.
2. Na podstawie art. 86§3kw w zw. z art. 29§2 kw orzeka wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 (jeden) rok.
3. Na podstawie art. 29§3 kw nakłada na obwinionego obowiązek zwrotu prawa jazdy.
4. Na podstawie art. 118§1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.
Sygn. akt V W 76/14
W dniu 23 lutego 2014r (niedziela) około godziny 7 rano M. K. (1) wracał samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) z W. do G.. Na tym samym pasie ruchu poruszał się samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), którego kierowcą był W. A., zaś pasażerami Ł. P., Ż. K. i A. M. (2). M. K. (1) na ul. (...), w miejscu gdzie jest oznaczenie znakiem poziomym linia podwójna ciągła, na wysokości wjazdu D., rozpoczął manewr wyprzedzania pojazdu poruszającego się przed nim, tylko że nie zauważył, że z naprzeciwka nadjeżdża inny pojazd, zaczął hamować i uderzył w samochód marki V. (...). W tym samochodzie uszkodzeniu uległ tylny zderzak, tylny lewy błotnik i tylna lewa lampa. Po tym uderzeniu W. A. zaczął hamować, zjechał w drogę leśną i zauważył, że kierowca V. (...) odjechał z miejsca zdarzenia. Wcześniej go wyprzedził i nie zatrzymał się, a w trakcie jazdy zaczęło go znosić na lewe pobocze. Na tym lewym poboczu kierowca V. (...) zatrzymał się, ale kiedy W. A. chciał do niego iść, to kierowca odjechał. W. A. zadzwonił na policję, a tym czasie M. K. (1) w miejscowości O. na ul. (...) na łuku drogi stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem i wjechał do przydrożnego rowu, gdzie dachował. M. K. (1) wyszedł z samochodu i udał się na przystanek (...), w K., a więc przed miejscem gdzie wjechał do rowu. Wsiadł do autobusu w miejscowości K. około godziny 8.30. Kierowcą był A. G., M. K. (1) odjechał do G.. Policjanci ustalili, kto jest właścicielem V. (...) i udali się do miejsca jego zamieszkania w G.. Na miejscu ustalili, że M. K. (1) nie ma w domu, jego bliscy nie mają pojęcia gdzie może być. Podali policjantom numer telefonu, ale próby nawiązaniu kontaktu nie przyniosły rezultatu. Około godziny 21 M. K. (1) wrócił do domu, dowiedział się, że jest poszukiwany przez Policję i zadzwonił do KPP w G.. O godzinie 21.35 przyjechał do niego do domu patrol policji, przeprowadzono badanie jego stanu trzeźwości, wynik negatywny.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatek urzędowych k. 1, 45, 10, 11, 12, 46, zeznań świadków: W. A. k. 4, A. G. k. 5 – 6, protokołów oględzin k. 13 – 14, 15 – 16, 17 – 18, materiału poglądowego k. 19 -20, 21 – 22.
Obwiniony M. K. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, choć wyjaśnił że wpadł w poślizg przy wyprzedzaniu pojazdu V., a jechał z większa prędkością niż dopuszczalna. Podał, że wyprzedzał samochód V., był już na lewym pasie i zauważył jadący z naprzeciwka pojazd, wrócił na swój pas ruchu i uderzył w poprzedzający go pojazd. Manewr wyprzedzania był wymuszony ponieważ nie wyhamowałby przed pojazdem. Przyznał, że nie podchodził do kierowcy tego pojazdu, ponieważ on odjechał w drogę szutrową. Podał, że wysiadł ze swojego samochodu, ale na nikogo nie czekał. Przyznał, że po tym zderzeniu był zdenerwowany i jadąc dalej samochodem wpadł w poślizg i wpadł do rowu. Podał, że sam wysiadł z auta, poszedł na przystanek i wrócił do domu autobusem. Zaprzeczył by był po wpływem alkoholu. Tłumaczył, że później wymiotował i miał rozcięta głowę, ale nie zgłosił się do szpitala, ani nie wrócił do domu, bo się wstydził.
Zdaniem Sądu stan faktyczny w tej sprawie jest bezsporny. Obwiniony podał okoliczności popełnienia zarzucanych mu czynów, z tymże tłumaczył korzystnie dla siebie powody swojego postępowania. Niewątpliwie wracał z W. do G., jechał sam, jechał za szybko i za pierwszym razem próbował wyprzedzić jadący przed nim pojazd w miejscu zabronionym – linia podwójna ciągła, za drugim razem wpadł w poślizg i wpadł do rowu, dachował. Podkreślić należy, iż od razu po zdarzeniu nie zbadano stanu trzeźwości obwinionego, więc nie można kategorycznie stwierdzić czy nie znajdował się w stanie po użyciu alkoholu bądź nietrzeźwości. Z zeznań świadka A. G. – kierowcy autobusu wynika, iż podwoził do G. mężczyznę (którego nie znał i nie rozpozna), od którego wyczuł woń alkoholu, ale nie ma innych dowodów pozwalających na prowadzenie ustaleń w tym zakresie. Stąd zgodnie z art. 8 kpw w zw. z art. 5§2kpk niedające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygnąć na korzyść obwinionego. Niewątpliwie sposób zachowania obwinionego zaraz po popełnieniu obu wykroczeń był nieprawidłowy. Nawet nie zadał sobie trudu aby sprawdzić czy nic nie stało się podróżującym samochodem, w który uderzył, nie zaproponował swojej pomocy ani nie czynił żadnych starań aby wyjaśnić okoliczności jego dokonania. Odnośnie drugiego zdarzenia, to przecież nie czekał na przyjazd policji czy pogotowia, a nie sposób przyjąć by nie zdawał sobie sprawy z tego, że jest poszukiwany jako sprawca kolizji, a do tego miał obrażenia ciała. Po przyjeździe do G. dopiero po 14 godzinach wrócił do domu i skontaktował się z KPP w G..
Odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86§1kw podlega ten, kto nie zachowując należytej ostrożności powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze (Gubiński, Prawo wykroczeń, s. 1376-1385). W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok SN z 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, niepubl.). Kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także prowadzić pojazd w sposób rozważny i ostrożny. Oznacza to, że kierujący pojazdem winien zachować bezpieczną szybkość, czyli dostosować ją do konkretnych warunków drogowych, między innymi do natężenia ruchu, warunków atmosferycznych, widoczności, nawierzchni i predyspozycji kierowcy (wyrok SN z 17 czerwca 1983 r., IV 113/83, OSNPG 1984, nr 4, poz. 24). Spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu oznacza takie zakłócenie w ruchu, które może doprowadzić do kolizji na drodze, czyli zagrożenia sytuacyjnego (Radecki (w:) Bojarski, Radecki, s. 507-513). Niebezpieczeństwo musi mieć charakter realny, co oznacza, że istnieje prawdopodobieństwo przerodzenia się aktualnej sytuacji na drodze w sytuację, w której może powstać ujemne następstwo (Buchała, Przestępstwa i wykroczenia, s. 213) - Komentarz do art. 86 kodeksu wykroczeń (Dz.U.07.109.756), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn - Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks wykroczeń. Komentarz, LEX, 2007.
Wyprzedzanie wymaga nie tylko właściwego zachowania kierującego pojazdem wyprzedzającym, konieczna jest także współpraca kierowcy pojazdu wyprzedzanego. Należy zwrócić uwagę na stanowisko Sądu Najwyższego, że: "Wyprzedzanie jest manewrem wymagającym współdziałania wyprzedzającego i wyprzedzanego. Podczas jego wykonywania konieczne jest również kierowanie się zdrowym rozsądkiem oraz szeroko rozumianym współpartnerstwem w ruchu, aby manewr ten był jak najszybciej przeprowadzony, przy czym błędne rozumienie sygnałów przez kierującego było wynikiem jednostronnego ich interpretowania, z pominięciem obowiązku i możliwości przewidywania następstw. Działanie innych osób może pociągnąć za sobą ich odpowiedzialność, ale nie może wyłączyć odpowiedzialności kierowcy, który zdecydował się na wyprzedzanie w niesprzyjających warunkach" (wyr. SN z dnia 11 kwietnia 1979 r., V KRN 41/79, NP 1980, nr 11-12, s. 134, z uwagami J. Kochanowskiego i A. Spotowskiego, Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego wzakresie prawa karnego materialnego za rok 1979, NP 1980, nr 11-12, s. 134). Ponadto w czasie jazdy obwiniony nie zastosował się do znaku drogowego poziomego P-4 – linia podwójna ciągła – popełnił czyn z art. 92§1kw (nie stosował się do znaku drogowego).
Artykuł 24 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowi, że kierujący pojazdem jest obowiązany przy wyprzedzaniu zachować szczególną ostrożność, a zwłaszcza bezpieczny odstęp od wyprzedzanego pojazdu lub uczestnika ruchu.
Artykuł 19 ust. 1 Prawo o ruchu drogowym stanowi, iż kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu.
Zdaniem Sądu czyny popełnione przez obwinionego są w wysokim stopniu społecznie szkodliwe. Obwiniony swoim wyjątkowo nieodpowiedzialnym zachowaniem spowodował realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, manewry przez niego wykonywane nie były zgodne z prawem, a raczej świadczyły o tym, że uczestniczy w wyścigu na drodze. Nie zwracał uwagi na to, co się stało później z kierowcą i pasażerami samochodu V. (...), nie zaczekał na przyjazd policji ani nie zgłosił się zaraz po zdarzeniu do komendy policji. Zauważyć należy, iż obwiniony jest żołnierzem zawodowym, winien postępować w sposób odpowiedzialny i roztropny, powinien udzielić pomocy poszkodowanym a samemu nie utrudniać podejmowania czynności przez policję.
Zdaniem Sądu obwiniony dopuścił się popełnia wykroczenia z winy nieumyślnej, ponieważ do jego dokonania doszło na skutek nie zachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość jego popełnienia mógł przewidzieć – art. 6§2kw. Obwiniony poruszał się z większą niż dopuszczalna prędkość (do czego sam się przyznał), powinien jechać tak aby panować nad prowadzonym pojazdem.
Wymierzona obwinionemu kara grzywny w kwocie 2000,00 złotych jest karą adekwatną do wagi popełnionych czynów, odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości i zawinienie obwinionego. Wymiar kary dotyczy skazania za kilka wykroczeń – art. 9§2kw. Obwiniony swoim zachowaniem w dniu 23 lutego 2014r udowodnił, iż jest wyjątkowo nieodpowiedzialnym i nierozważnym uczestnikiem ruchu drogowego, stąd zdaniem Sądu należało orzec wobec niego środek karny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 rok. Ten środek karny uświadomi obwinionemu, że jadąc samochodem ma szanować innych uczestników ruchu drogowego i stosować obwiązujące przepisy prawa.
Zaznaczyć należy, iż w wypadku obwinionego to zagrożenie nie było jedynie realne, ale rzeczywiste. Obwiniony nie zachował bezpiecznego odstępu podczas wyprzedzania, wyprzedzał w miejscu niedozwolonym, skutkiem czego doszło do uderzenia w poprzedzający go samochód. Później na skutek niezachowania ostrożności wjechał do przydrożnego rowu.
Wysokość należnych kosztów i wydatków ustalono na podstawie §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r (Dz. U. nr 118 poz. 1269 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…)) i art. 118§3kpw. Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (Dz.U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.).