Sygn. akt V U 667/14
Dnia 24 października 2014 r.
Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie :
Przewodniczący SSO Romuald Kompanowski
Protokolant Anna Werner-Dudek
po rozpoznaniu w dniu 24 października 2014 r. w Kaliszu
odwołania M. G.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.
z dnia 12 maja 2014 r. Nr (...)
w sprawie M. G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.
o emeryturę
zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.z dnia 12 maja 2014 r. znak (...)w ten sposób, że przyznaje odwołującemu M. G.prawo do emerytury poczynając od dnia (...).
Decyzją z dnia 12 maja 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił M. G. prawa do emerytury dla pracowników zatrudnionych w szczególnych, albowiem w przedstawionym przez wnioskodawcę świadectwie pracy w warunkach szczególnych potwierdzających taką pracę w latach 1979 – 94 wystąpiły błędy formalne.
Odwołanie od powyższej decyzji złożył M. G., wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie prawa do emerytury przy zaliczeniu zakwestionowanego okresu jako okresu pracy w warunkach szczególnych.
Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.
Sąd ustalił, co następuje:
Odwołujący M. G. urodzony dnia (...), w okresie 03.10.1972 r. – 31.03.1994 r. był pracownikiem (...) w O.zatrudnionym początkowo na stanowisku murarza, a od dnia 16 maja 1977 r. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego typu wywrotka.
(dowód: świadectwo pracy w aktach ZUS, dekret płacowy z dnia 16.05.1977 r. w aktach osobowych odwołującego)
Odwołujący od tego czasu – z wyłączeniem okresów oddelegowania do pracy za granicą w ramach budownictwa eksportowego – wykonywał codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Był to samochody do przewozu towarów masowych głównie materiałów budowlanych.
(dowód: zeznania świadków: M. M., A. R. zeznania odwołującego, dekrety płacowe w aktach osobowych)
Odwołujący do pracy za granicą kierowany był w następujących okresach: 04.12.1981 r. – 18.12.1982 r., 09.03.1987 r. – 08.07.1988 r., 29.06.1992 r. – 31.08.1993 r. W dwóch pierwszych okresach odwołujący za granicą wykonywał prace murarza, a w ostatnim z podanych okresów – pracę zbrojarza. Po zakończeniu pracy w pierwszym z podanych okresów odwołujący wykorzystywał urlop dewizowy do dnia 15.02.1983 r., po czym został zatrudniony jako kierowca, po zakończeniu drugiego kontraktu – do dnia 07.08.1988 r. pracował w kraju jako murarz. Po powrocie z trzeciego kontraktu i wykorzystaniu urlopu dewizowego, odwołujący od dnia 08.11.1993 r. zatrudniony został jako kierowca.
(dowód: umowy o pracę eksportową, dekrety i zaświadczenia w aktach osobowych)
Łączny okres składkowy i nieskładkowy odwołującego na dzień 1 stycznia 1999 r. wynosi 27 lat 10 miesięcy i 3 dni. Uznany przez ZUS okres pracy w warunkach szczególnych to 3 lata 6 miesięcy i 6 dni przypadający w okresie 01.06.1995 r. – 31.12.1998 r. Odwołujący nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.
/bezsporne/
Ustalając powyższy stan faktyczny sąd dał wiarę zeznaniom świadków. Sąd dał również wiarę zeznaniom odwołującego oraz przedłożonemu w ZUS-ie świadectwu pracy oraz ujawnionej w postępowaniu sądowym dokumentacji pracowniczej odwołującego.
Sąd zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisem 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach (Dz. U. nr 162 poz.1118 z póz. zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącymi pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ustawy.
Osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r. w myśl uregulowania zawartego w przepisie art. 184 ust. 1 cytowanej ustawy mogą nabyć prawo do emerytury na powyższych warunkach po osiągnięciu wieku określonego w art.32 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:
okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;
oraz
okres składkowy i nieskładkowy wynoszący w przypadku mężczyzn co najmniej 25 lat.
Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa wyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.
Wiek emerytalny, o którym mowa w art. 32 ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym wyżej przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.
Zgodnie z przepisem § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (Dz. U. nr 8 poz. 43 z póz. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami składkowymi, okresami nieskładkowymi oraz ewentualnie okresami uzupełniającymi )okresy ubezpieczenia rolniczego, okresy pracy w gospodarstwie rolnym). W myśl § 4 ust.1 cytowanego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;
2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.
Przepis § 2 ust. 1 cytowanego rozporządzenia wymaga do zaliczania okresów pracy w warunkach szczególnych do okresów uprawniających do wcześniejszej emerytury aby praca taka była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.
Zebrany w sprawie materiał dowodowy o charakterze osobowym jak i w postaci dokumentacji pracowniczej (dekrety płacowe, świadectwo pracy, umowy o pracę, zaświadczenia), wskazuje jednoznacznie, iż odwołujący legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący wykonywał w okresach: 16.05.1977 r. – 03.12.1981 r., 16.02.1983 r. – 08.03.1987 r., 08.08.1988 r. – 20.05.1992 r., 08.11.1993 r. – 31.03.1994 r. prace polegające na kierowaniu samochodem ciężarowym o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Prace takie spełniały warunki wymienione w wykazie A dział VIII pkt 2 załącznika do cytowanego wyżej rozporządzenia. Pracę taką odwołujący wykonywał codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy. Łączny okres wykonywania takiej pracy wynosi 12 lat 10 miesięcy i 10 dni co po doliczeniu okresu pracy w warunkach szczególnych uznanego przez ZUS w rozmiarze 3 lata 6 miesięcy i 6 dni sprawi o ponad 15 letnim okresie.
Spełniona została zatem przesłanka co najmniej 15-letniej pracy w warunkach szczególnych. Cały badany okres pracy w warunkach szczególnych przypada przed dniem 1 stycznia 1999 r.
Poza sporem pozostawało spełnienie przez odwołującego pozostałych warunków koniecznych do przyznania emerytury. Odwołujący legitymował się na dzień 1 stycznia 1999 r. ponad 27 letnim okresem ubezpieczenia. Miał też ukończony 60-ty rok życia w dniu (...).
Zaskarżona decyzja podlegała więc zmianie jak w sentencji.