UZASADNIENIE

A. H. został obwiniony o to, że w dniu 25 lutego 2014r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 stycznia 2014r. ok. godz. 15.35, tj. za wykroczenie z art. 96§3 KW w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 stycznia 2014 roku ok. godz. 15.35 strażnik miejski R. Z. ujawnił wykroczenie drogowe, polegające na tym, iż osoba kierująca pojazdem marki S. o nr rej. (...) zaparkowała w/w pojazd w miejscu niedozwolonym. Wykroczenie zarejestrowano przy pomocy aparatu cyfrowego. Wykonano 4 zdjęcia.

Z uwagi na powyższe w dniu 17 lutego 2014 roku Straż Miejska m. st. W. III Oddział (...) wezwała A. H. – właściciela samochodu marki S. o numerze rejestracyjnym (...), do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec niego pytanie odnoszące się do osoby kierującej w dniu zdarzenia w/w samochodem, w szczególności poprzez złożenie oświadczenia, czy pojazd prowadził osobiście, ewentualnego wskazania osoby, której powierzył pojazd do kierowania lub używania.

W dniu 18 lutego 2014 roku powyższe pismo odebrała teściowa A. H.. Pomimo obowiązku do dnia 25 lutego 2014 roku A. H. nie wskazał Straży Miejskiej m. st. W. III Oddział (...) komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 stycznia 2014roku ok. godz. 15.35.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego A. H. /k. 21/, notatek urzędowych /k. 1, 7/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, wezwań /k. 3, 5/, zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 4, 6/.

Obwiniony A. H. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach potwierdził on, iż skierowane do niego pismo odebrała jego teściowa. Wskazał on jednocześnie, iż powyższe pismo zostało wysłane po upływie 6 miesięcy od zdarzenia. Z uwagi na powyższe nie był on w stanie ustalić osoby kierującej tego dnia samochodem. Obwiniony wskazał jednocześnie, iż w czasie zdarzenia był on bezrobotny i nie używał wówczas tego samochodu. W jego ocenie krzywdzące jest, iż musi on odpowiadać za powyższy czyn. /k. 21 wyjaśnienia obwinionego A. H. /

A. H. ma 62 lata. Jest żonaty. Posiada na swoim utrzymaniu jedno dziecko. Z zawodu jest inspektorem. Pracuje w ZGN, gdzie osiąga miesięczny dochód w wysokości około 5000 złotych. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 20 wyjaśnienia obwinionego A. H. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę A. H. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

W niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, że w dniu 19 stycznia 2014 roku ok. godz. 15.35 strażnik miejski R. Z. ujawnił wykroczenie drogowe, którego sprawcą była osoba kierująca/używająca pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...). Nie budzi wątpliwości Sądu także fakt, iż obwiniony wobec wezwania Straży Miejskiej nie wykonał ciążącego na nim obowiązku wskazania, komu w dniu zdarzenia powierzony został w/w pojazd do używania/kierowania.

Powyższe ustalenia potwierdziły zebrane w sprawie dowody w postaci notatek urzędowych /k. 1, 7/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, wezwań /k. 3, 5/, zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 4, 6/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. Dokumenty te ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego A. H., dając im wiarę w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził, iż skierowane do niego od Straży Miejskiej pismo odebrała jego teściowa. Wyjaśnienia obwinionego w powyższym zakresie znalazły swoje potwierdzenie w zwrotnym potwierdzeniu odbioru /k. 4/

Twierdzenia obwinionego w pozostałym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za zarzucony mu czyn.

Obwinionemu A. H. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie do obwinionego skierowane zostało pismo /k. 3/, w którym został on pouczony o treści art. 96 § 3 kw oraz wezwany do pisemnego wskazania danych osoby, której pojazd w czasie zdarzenia został powierzony w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma. Pismo to zostało odebrane przez teściową obwinionego w dniu 18 lutego 2014 roku /k. 4/. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby obwiniony złożył pisemną odpowiedź na w/w wezwanie, bądź też stawił się osobiście we wskazanym miejscu w wyznaczonym terminie wskazując osobę, która w czasie zdarzenia dysponowała jego pojazdem.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, możliwość niewskazania osoby kierującej lub używającej pojazd przez zobowiązanego istnieje jedynie wtedy, gdy zobowiązany wykaże, że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną mu osobę, czemu nie mógł on zapobiec (postanowienie SO w Białymstoku z dnia 26 września 2012 r., VIII Kz 444/12, Lex nr 1294031). W niniejszej sprawie obwiniony nie wykazał, aby spełnione zostały powyższe przesłanki.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem zachowanie jego wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 96 § 3 kw.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy A. H., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu obwiniony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona kara grzywny w wysokości 100 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE