Sygnatura akt VI Ka 666/14
Dnia 4 listopada 2014 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Krzysztof Ficek
Sędziowie SSO Bożena Żywioł
SSO Agata Gawron-Sambura (spr.)
Protokolant Barbara Szkabarnicka
przy udziale –
po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2014 r.
sprawy J. D. ur. (...) w (...) syna H. i L.
oskarżonego z art. 54§3 kks w zw. z art. 9§3 kks
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach
z dnia 28 kwietnia 2014 r. sygnatura akt III W 823/13
na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks
1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
2. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 50 zł (pięćdziesiąt złotych).
Sygn. akt VI Ka 666/14
Od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 28 kwietnia 2014r., sygn. akt III W 823/13 apelację wywiódł osobiście oskarżony J. D., który zaskarżył wyrok w całości zarzucając nieprawidłowa ocenę materiału dowodowego, efektem czego było dokonanie przez sąd meriti błędnych ustaleń faktycznych pozwalających na przypisanie mu sprawstwa i winy w odniesieniu do zarzucanego mu czynu z art. 54 k.k.s.
Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 54§ 3 k.k.s., ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do sądu I instancji.
Sąd II instancji nie podzielił zarzutów zawartych w osobistej apelacji oskarżonego J. D., uznając zaskarżony wyrok za słuszny.
Nie można w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu podzielić zastrzeżeń apelującego, iż Sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia.
Jak wynika z treści przepisu art. 54 k.k.s. penalizuje on nieujawnienie w ogóle właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy opodatkowania, bądź nie złożenie wymaganej dla takiego ujawnienia deklaracji.
Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) nie dopełnił ciążącego na nim ustawowego obowiązku złożenia deklaracji na podatek od środków transportowych na rok 2012. Taki obowiązek na podatników od środków transportowych nakłada wprost z art. 9 ust. 6 pkt 1 o podatkach i opłatach lokalnych ( tekst jednolity z 2010r. Dz. U. Nr 95, poz. 613 z póź. zm.), zaś organ podatkowy nie jest zobligowany do wezwania podatnika do wywiązania się z obowiązku wynikającego z ustawy podatkowej.
Wbrew poglądowi prezentowanemu przez autora apelacji ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd orzekający znajdują pełne oparcie w ujawnionym w toku przewodu sądowego materiale dowodowym, który Sąd ten poddał bardzo wnikliwej analizie i przekonywująco uzasadnił, którym z przeprowadzonych dowodów dał wiarę i dlaczego, i z jakich przyczyn odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego.
Argumenty podnoszone przez skarżącego nie mogą skutecznie podważać dokonanej przez Sąd I instancji oceny zebranych w sprawie dowodów. Nie wskazują bowiem jakiego rodzaju błędów w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd Rejonowy oceniając ten dowód.
Dla wykazania zasadności swej tezy apelujący akcentuje jedynie treść swoich wyjaśnień, w których do popełnienia tego czynu się nie przyznał i w których wskazywał przyczyny niezłożenia w ustawowym terminie rzeczonej deklaracji. Zauważyć jednak należy, że owe wyjaśnienia przeanalizowane zostały przez Sąd Rejonowy, a w konsekwencji przez ten sąd ocenione w sposób wolny od błędów. Skonfrontowane przy tym zostały z innym fragmentem materiału dowodowego. Argumentacja sądu przedstawiona została w pisemnych motywach wyroku i stwierdzić należy, że zasługuje ona na pełną aprobatę. Przeprowadzona przez Sąd orzekający ocena pozostaje w pełni pod ochroną art. 7 k.p.k. Została bowiem należycie uzasadniona i w żadnym zakresie nie przekracza granic oceny swobodnej.
Jako dowód obciążający sąd I instancji słusznie powołał informacje nadesłane od Prezydenta Urzędu Miasta G. oraz odpis z KRS. Owe dowody istotnie uzasadniają wnioski sądu, jeśli chodzi o realizację znamion przestępstwa zarzucanego aktem oskarżenia. Nie ma przy tym potrzeby powtarzania treści tych dowodów, które jednoznacznie potwierdzają okoliczność, że oskarżony nie złożył rzeczonej deklaracji, do czego jako prezes jednoosobowego zarządu w/w firmy był zobowiązany. Z dołączonego do akt niniejszej sprawy odpisu KRS jasno bowiem wynika, że to wyłącznie on był uprawniony, ale i zobowiązany do składania oświadczeń w imieniu tej spółki i prowadzenia jej spraw. Dość stwierdzić, że wynikające z nich okoliczności w aspekcie zasad wiedzy i doświadczenia życiowego w pełni uzasadniają przypisanie oskarżonemu zarzuconego mu czynu. Konkluzji tej nie może podważyć powoływanie się przez oskarżonego na niewiedzę odnośnie konieczności złożenia takiej deklaracji, czy przerzucanie tego obowiązku na swojego pracownika. Na marginesie, oskarżony całkiem niekonsekwentnie tłumaczy powody niezłożenia przedmiotowej deklaracji, bo z jednej strony usprawiedliwia swoje zaniechanie nieświadomością istnienia takiego obowiązku, z drugiej zaś usiłuje scedować odpowiedzialność na D. M., pracownika zatrudnionego w firmie, co bezspornie dowodzi, że był zorientowany doskonale co do ustawowego obowiązku złożenia rzeczonej deklaracji, i tym samym czyni go w pełni odpowiedzialnym za niedopełnienie tego obowiązku. Dopóki w statucie kierowanej przez niego firmy nie będzie oficjalnej informacji o innych osobach, poza oskarżonym, zobowiązanych do składania oświadczeń w jej imieniu i reprezentowania jej na zewnątrz, a także wobec braku stosownego umocowania datowanego na 2012r. dla innej osoby do działania na rzecz firmy przed organami podatkowymi, to wszelkie próby przerzucania winy za niedopełnienie ustawowych obowiązków ciążących na oskarżonym jako prezesie spółki nie mogą doprowadzić do jego ekskulpacji. Skoro w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości wykazane zostało, że zarządzana przez oskarżonego firma, stosownie do zapisów widniejących w KRS zmieniła adres siedziby z ul. (...) na (...) dopiero w dacie 20 grudnia 2012r., to oczekiwanego rezultatu nie mogły również przynieść podjęte przez oskarżonego próby uczynienia urzędników państwowych winnych owych zaniechań.
W rezultacie przypisanie oskarżonemu czynu z art. 54 § 3 kks znajduje należyte podstawy faktyczne. Odmienne w tej kwestii stanowisko skarżącego ma stricte polemiczny charakter.
Kara orzeczona wobec oskarżonego jest w pełni adekwatna. Odpowiada dyrektywom prawidłowego wymiaru kary i nie może być uznana za niewspółmierne. Spełni wszystkie swe funkcje w zakresie prewencji zarówno indywidualnej, jak i szczególnej.
Z tych wszystkich przyczyn i przy braku przesłanek z art. 439 § 1 k.p.k. Sąd II instancji orzekł, jak w części dyspozytywnej swego wyroku.