UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 grudnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił J. O. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji ZUS stwierdził, iż decyzją z dnia 10 stycznia 1996 roku przyznał już wnioskodawcy prawo do emerytury w związku z osiągnięciem 65 lat, a zatem brak jest podstaw do ponownego przyznania emerytury.

Od powyższej decyzji złożył odwołanie w dniu 17 stycznia 2015 roku J. O. wnosząc o jej uchylenie. W odwołaniu wskazał, że jego wniosek z dnia 4 grudnia 2013 roku dotyczył przeliczenia emerytury w związku ze świadczeniem pracy przez okres 30 miesięcy, a nie ustalenia prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wnosił o jego odrzucenie w trybie przewidzianym w art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., wskazując, że prawomocnym wyrokiem z dnia 21 lipca 2010 roku w sprawie VU 267/10 Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. oddalił odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia 11 stycznia 2010 roku, w którym wnosił o ustalenie wysokości emerytury w oparciu o art. 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.).

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

J. O., urodzony w dniu (...), był uprawniony do wcześniejszej emerytury od 1 lutego 1983 roku. W okresie od 1 kwietnia 1986 roku do 30 września 1996 roku wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w związku z czym wypłata świadczenia została zawieszona.

W dniu 30 listopada 1995 roku J. O. wystąpił z wnioskiem o podjęcie wypłaty zawieszonej emerytury. Decyzją z dnia 10 stycznia 1996 roku organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia (...) roku w związku z ukończeniem 65 roku życia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 240,34%.

(dowód: decyzja z dnia 7 września 1983 roku k. 20-21, wniosek o cofnięcie zawieszenia emerytury z dnia 30 listopada 1995 roku wraz z załącznikami k. 50-60, decyzja z dnia 10 stycznia 1996 roku k. 61 w aktach ZUS)

Decyzją z dnia 25 stycznia 1996 roku ZUS ponownie przeliczył emeryturę wnioskodawcy, a w następnych latach dokonywał kolejnych waloryzacji emerytury.

(okoliczności niesporne)

W dniu 30 grudnia 2009 roku J. O. wniósł o przyznanie emerytury oraz jej ustalenie w oparciu o art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. We wniosku wskazał, że po przejściu na emeryturę od obniżonego wieku podlegał przez okres co najmniej 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu.

(dowód: wniosek k. 1 w aktach ZUS)

Po rozpoznaniu powyższego wniosku ZUS decyzją z dnia 11 stycznia 2010 roku odmówił przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury, wskazując że prawo do emerytury zostało mu przyznane decyzją z dnia 10 stycznia 1996 roku w związku z ukończeniem 65 roku życia, a więc nie ma podstawy do ponownego przyznania emerytury.

(dowód: ww. decyzja k. 4 w aktach ZUS)

Wyrokiem z dnia 21 lipca 2010 roku, wydanym w sprawie VU 267/10, Sąd Okręgowy – Sad Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb. oddalił odwołanie wnioskodawcy od powyższej decyzji. W uzasadnieniu wyroku wskazał, że wobec wnioskodawcy, który uzyskał już prawo do emerytury w związku z ukończeniem 65 roku życia nie może znaleźć zastosowania art. 53 ust. 3 i 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pozwalający na przeliczenie emerytury z uwagi na podleganie co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu po nabyciu uprawnień do świadczenia.

(dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 21 lipca 2010 roku k. 11 z uzasadnieniem k. 18-23 w aktach sprawy VU 267/10)

Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 2 marca 2011 roku, wydanym w sprawie III AUa 1123/10 oddalił apelację wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 21 lipca 2010 roku.

(dowód: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 2 marca 2011 roku k. 49 z uzasadnieniem k. 53-54 w aktach VU 267/10)

W dniu 5 grudnia 2013 roku J. O. złożył kolejny wniosek o przyznanie emerytury oraz jej ustalenie w oparciu o art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. We wniosku wskazał, że po przejściu na emeryturę od obniżonego wieku podlegał przez okres co najmniej 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu. Do wniosku załączył świadectwo pracy, w którym wskazano, że pozostawał w zatrudnieniu od 1 czerwca 2011 roku do chwili złożenia wniosku.

(dowód: ww. wniosek k. 1, świadectwo pracy k. 2 w aktach ZUS)

Po rozpoznaniu powyższego wniosku ZUS wydał zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzję z dnia 19 grudnia 2013 roku.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 19 grudnia 2013 roku k. 5 w aktach ZUS)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie jest bezzasadne i jako takie podlega oddaleniu.

W sprawie poza sporem pozostaje, że J. O., był uprawniony do wcześniejszej emerytury od 1 lutego 1983 roku. W okresie od 1 kwietnia 1986 roku do 30 września 1996 roku wypłata emerytury wcześniejszej wnioskodawcy była zawieszona z uwagi na pozostawanie przez niego w zatrudnieniu. Decyzją z dnia 10 stycznia 1996 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał natomiast wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia(...) roku w związku z ukończeniem 65 roku życia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 240,34%.

W dniu 30 grudnia 2009 roku J. O. po raz kolejny wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury w związku z ukończeniem 60 roku życia podnosząc, że po przejściu na emeryturę od obniżonego wieku podlegała przez okres co najmniej 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu. Po rozpoznaniu powyższego wniosku ZUS decyzją z dnia 11 stycznia 2010 roku odmówił przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury. Wyrokiem z dnia 21 lipca 2010 roku, wydanym w sprawie VU 267/10, Sąd Okręgowy – Sad Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb. oddalił odwołanie wnioskodawcy od powyższej decyzji, a Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 2 marca 2011 roku, wydanym w sprawie III AUa 1123/10 oddalił apelację wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 21 lipca 2010 roku.

Mimo powyższych rozstrzygnięć sądowych, w których stwierdzono jednoznacznie, że wnioskodawca nie może się domagać ponownego ustalenia prawa do emerytury na podstawie art. 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) J. O. w dniu 5 grudnia 2013 roku ponownie złożył wniosek o przyznanie emerytury w związku z ukończeniem 60 roku życia podnosząc, że po przejściu na emeryturę od obniżonego wieku podlegała przez okres co najmniej 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu

Zgodnie z art. 53 ust. 1 ww. ustawy emerytura wynosi:

1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art.19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz

2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych

3) po 0,7 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych.

W myśl ustępu 3 art. 53 ustawy emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust.1 pkt 1 i ust. 2 tejże ustawy, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, która ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury

Zgodnie zaś z ust. 4 przepisu – ustępu 3 nie stosuje się, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazała podstawę wymiaru emerytury podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom: emerytalnemu i rentowym.

Jak dowiodła lektura akt, wnioskodawca od dnia 1 lutego 1983 roku był uprawniony do emerytury wcześniejszej, zaś od dnia 1 grudnia 1995 roku zostało mu przyznane prawo do emerytury w związku z ukończeniem 65 roku życia na podstawie art. 27 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 roku o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.).

Wbrew twierdzeniom wnioskodawcy nie było podstaw do przyznania mu emerytury i ponownego wyliczenia jej wysokości stosownie do wniosku z dnia 5 grudnia 2013 roku, wobec tego, że po przyznaniu emerytury nadal pracował przez okres 30 miesięcy, o którym mowa w art. 53 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wnioskodawca ma już bowiem przyznane prawo do emerytury w związku z ukończeniem 65 roku życia, zatem nie ma jakichkolwiek podstaw prawnych, aby to prawo przyznawać ponownie tylko dlatego, że dopracował on okres 30 miesięcy. W art. 53 powołanej wyżej ustawy określono sposób ustalenia wysokości emerytury w momencie jej przyznawania jako świadczenia pierwszorazowego, dlatego datą końcową 30 miesięcznego okresu, który wnioskodawca musiał wykazać, aby wyliczenie jego emerytury mogło być przeprowadzone w sposób określony w art. 53 ust. 4, jest dzień poprzedzający nabycie prawa do emerytury. Niemożliwe jest natomiast, jak tego żąda wnioskodawca, skorzystanie z możliwości przeliczenia emerytury na podstawie art. 53 ust. 4 w sytuacji pozostawania w ubezpieczeniu co najmniej 30 miesięcy, już po nabyciu prawa do emerytury z powszechnego wieku emerytalnego. Żaden bowiem z przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie przewiduje takiej możliwości. Przepis zaś art. 53 ust. 3 i 4 ustawy został wprowadzony w celu wyraźnego unormowania kwestii kwoty bazowej osób pobierających tzw. wcześniejszą emeryturę, przechodzących następnie na emeryturę w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego i ma on „jednorazowe” zastosowanie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19 listopada 2013 roku, III AUa 203/13 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 14 14 czerwca 2006 roku podjętej w sprawie I UZP 3/06, OSNP 2007/1-2/22).

Fakt, że wnioskodawca podlegał ubezpieczeniu, po przyznaniu mu emerytury w związku z ukończeniem 65 roku życia, może mieć jedynie wpływ na zwiększenie okresów składkowych i nieskładkowych, co zresztą organ rentowy czynił, dokonując w kolejnych decyzjach przeliczeniowych ponownego ustalenia wysokości emerytury na podstawie art. 112 ustawy, poprzez doliczenie w podstawie wymiaru świadczenia nieuwzględnionego dotychczas okresu składkowego.

Odnosząc się do twierdzenia wnioskodawcy, że jego wniosek z dnia 5 grudnia 2013 roku (data złożenia wniosku w ZUS) dotyczył jedynie przeliczenia emerytury wskazać należy, iż z treści wniosku wynika jednoznacznie, że wnosił on o „przyznanie emerytury oraz jej ustalenie w oparciu o art. 53 (…)”. Dlatego też uznając żądanie wnioskodawcy za niezasadne organ rentowy musiał zaskarżoną decyzją odmówić mu prawa do emerytury.

Na marginesie wskazać należy, iż Sąd nie uwzględnił wniosku organu o odrzucenie odwołania w trybie przewidzianym w art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. We wniosku o przyznanie i ustalenie wysokości emerytury z dnia 5 grudnia 2013 roku (w oparciu, o który ZUS wydał zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzję) wnioskodawca wskazał bowiem inny okres 30 miesięcy pozostawania w zatrudnieniu, aniżeli we wniosku 30 grudnia 2009 roku (po rozpoznaniu którego została wydana decyzja z dnia 11 stycznia 2010 roku).

Z tych tez względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

WYROK

UZASADNIENIE