UZASADNIENIE

N. Ś. oskarżony został o to, że:

I. posiadał w dniu 28 sierpnia 2013 roku w K. w użytkowanym przez niego pomieszczeniu piwnicznym numer 35 bloku przy ulicy (...) w K. wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii znaczną ilość środków zabronionych ustawą z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii umieszczonych w wykazie substancji psychotropowych grupy I - P i II - P oraz środków odurzających z grupy I - N, IV - N w postaci amfetaminy o wadze 233,03 grania netto, amfetaminy o masie 2, 0592 grama netto oraz kokainy o masie 1,1864 grama netto i konopi ziela innych niż włókniste masie 414,8272 grama

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r.

o przeciwdziałaniu narkomanii;

II. posiadał w dniu 28 sierpnia 2013 roku w K. w użytkowanym przez niego pomieszczeniu piwnicznym numer 35 bloku przy ulicy (...) w K. bez wymaganego zezwolenia przewidzianego ustawą z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji pistolet gazowy R. (...) kal. 8 mm bez oznaczeń numerowych, rewolwer gazowy U. mod.(...)kal. 9 mm produkcji włoskiej oraz sześć rewolwerowych nabojów gazowych kal. 9 mm produkcji niemieckiej zaelaborowanych środkiem drażniącym typu (...)

tj. o przestępstwo z art. 263§2 kk,

III. w dniu 28 sierpnia 2013 roku w K. w użytkowanym przez niego pomieszczeniu piwnicznym numer (...) bloku przy ulicy (...) w K. wbrew przepisom ustawy Prawo Farmaceutyczne z dnia 27 lutego 2008 roku przechowywał w celu wprowadzenia do obrotu produkt leczniczy
w postaci 145 sztuk tabletek o masie netto 7,1866 grama i 16,1978 grama zawierających w swym składzie olanzepinę, nie posiadając zezwolenia na dopuszczenie do obrotu

tj. o przestępstwo z art. 124 Prawa Farmaceutycznego z dnia 27.02.2008 roku

Sąd Rejonowy w Kielcach w sprawie o sygn. akt IX Ka 1279/13, wyrokiem z dnia 22 maja 2014 roku orzekł o tym, że:

I. oskarżonego N. Ś. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt l aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii ( j.t. Dz. U. 2012.124 ze zm. ) i za to na podstawie art. 62 ust. 2 w/w ustawy wymierzył mu karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t. Dz. U. 2012. 124 ze zm.) orzekł wobec oskarżonego N. Ś. środek karny w postaci nawiązki w wysokości 3000 zł na rzecz Stowarzyszenia (...)
w K. z przeznaczeniem na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii;

III. oskarżonego N. Ś. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt 2 aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo
z art. 263 §2 kk i za to na podstawie art. 263§2 kk wymierzył mu karę
1 roku pozbawienia wolności;

IV. oskarżonego N. Ś. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt 3 aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo
z art. 124 ustawy z dnia 6 września 2001r. Prawo farmaceutyczne (Dz.U.2008.45.271 j.t. ze zm.) i za to na podstawie art. 124 tej ustawy wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

V. na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 kk orzeczone w pkt I, III i IV kary pozbawienia wolności złączył i jako łączną wymierzył oskarżonemu N. Ś. karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art. 63§1 kk zaliczył oskarżonemu N. Ś. na poczet wymierzonej mu w pkt. V kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 28 sierpnia 2013 roku do dnia 18 lutego 2014 roku;

VII. na podstawie art. 627 kpk, art.616§1 pkt l i § 2 pkt 1 i 2 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j.- Dz.U. z 1983r. Nr 49 póz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego N. Ś. na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Kielcach) kwotę 5175,62 zł z tytułu kosztów sądowych
w tym 400 zł z tytułu opłaty.

Wyrok powyższy zaskarżył obrońca oskarżonego. Na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 2 i 4 kpk wyrokowi temu zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, a to art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., wynikające z dokonania ustaleń faktycznych z naruszeniem zasady y O swobodnej oceny dowodów, interpretację nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, poprzez uznanie za niewiarygodnych wyjaśnień oskarżonego, podczas gdy brak było kontrdowodu podważającego te wyjaśnienia, co w konsekwencji skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych polegający na nietrafnym przyjęciu, jakoby znajdujące się
w pomieszczeniu piwnicznym bloku numer (...) bloku przy ulicy (...)
w K. substancje psychotropowe, środki odurzające, broń, amunicja i produkty lecznicze były w posiadaniu oskarżonego, podczas gdy
w rzeczywistości zgromadzony materiał dowodowy wskazuje na to, iż nie należały do oskarżonego a do innej nieustalonej osoby oraz polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony przechowywał produkt leczniczy w celu wprowadzenia do obrotu pomimo, iż nie wskazują na to żadne z przeprowadzonych dowodów;

II. rażącą surowość kary, wyrażającą się w wymierzeniu niewspółmiernie wysokich kar jednostkowych za przestępstwa określone w pkt od I do III aktu oskarżenia czego powodem było uwzględnienie w stopniu niedostatecznym młodego wieku oskarżonego, okoliczności że przechowywał niewielką ilość broni, która jako gazowa jest znacznie mniej groźna dla innych osób niż broń palna oraz uznanie jako okoliczność obciążającą korzystanie przez oskarżonego z prawa do odmowy składania wyjaśnień w toku postępowania przygotowawczego oraz prawa do obrony, a także orzeczenie kary łącznej na zasadzie asperacji, podczas gdy z uwagi związek czasowy, przedmiotowy i okoliczności związane z osobą sprawcy winna być zastosowana zasada absorpcji

i wnosił o:

zmianę zaskarżonego orzeczenia w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, a na wypadek nieuwzględnienia powyższego wniosku o złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie, a zważywszy na treść podnoszonych w niej argumentów, stwierdzić należy, iż nie zasługuje na uwzględnienie w stopniu oczywistym. Skoro tak, skoro zarzuty skarżącego słuszności rozważań Sądu I instancji i argumentów przywołanych na ich poparcie,
a zaprezentowanych w pisemnym uzasadnieniu, w żaden sposób nie podważają,
a jednocześnie nie ma okoliczności które Sąd Odwoławczy uwzględniać winien
z urzędu, nie ma podstaw do ingerowania w zaskarżone orzeczenie.

Analiza akt sprawy niniejszej, w tym sporządzonego pisemnego uzasadnienia wydanego w niej orzeczenia, zatem kontrola instancyjna dokonana przez Sąd Odwoławczy pozwala na stwierdzenie, iż procedowanie Sądu Rejonowego jest właściwe i nie nasuwa żadnych wątpliwości.

Nie można zgodzić się z zarzutem formułowanym w pkt 1 skargi, jakoby Sąd Orzekający dopuścił się obrazy prawa procesowego, wskazanych tam przepisów, oraz by dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych poczyniony
w sprawie.

Co do zarzutu obrazy art. 7 kpk i błędu w ustaleniach faktycznych, generalnie stwierdzić należy, że zasada swobodnej oceny dowodów wyrażona w art. 7 kpk nakazuje organom procesowym, w tym sądowi, oceniać znaczenie, moc
i wiarygodność materiału dowodowego na podstawie wewnętrznego przekonania
z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego, nie będąc przy tym związanymi żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. W orzecznictwie sądów ugruntowany jest pogląd, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów, niewiarygodności innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk wtedy, gdy – jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy /art. 410 kpk/ i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy /art. 2§2 kpk/, stanowi sposób rozważenia wszelkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego /art. 4 kpk/, - jest wystarczająco i logicznie, z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego, umotywowane w wyroku /art. 424 kpk/ ( OSNKW 3-4/1975, OSNKW 2/1975/28, OSNKW 7-9/1991/41/ ).

Konsekwencją obowiązywania tej zasady jest nieprzywiązywanie w orzecznictwie żadnej wagi do kategorii ilościowych w odniesieniu do źródeł dowodowych. Nie ma także reguły nakazującej całkowite uznanie wiarygodności, lub jej braku, określonego środka dowodowego. Reguła ta zezwala, wręcz nakazuje, depozycje określonych osób, szczególnie jeśli są zmienne w czasie procesu, oceniać w kontekście całości materiału dowodowego.

Skarżący krytykuje orzeczenie Sądu I Instancji podnosząc, iż Sąd Orzekający niezasadnie, zdaniem apelującego, uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, podczas gdy brak jest kontrdowodu wyjaśnienia te podważającego.

Tak przedstawiając kwestię apelujący proponuje w istocie przeprowadzenie oceny dowodów w sposób wybiórczy i dowolny, a w związku z tym - sprzeczny z wyżej przedstawionymi regułami.

Sąd Rejonowy natomiast wypełnił w sposób prawidłowy w omawianym zakresie warunki określone przepisem art. 7 kpk mając przy tym na uwadze ukształtowaną linię orzecznictwa w zakresie stosowania reguły in dubio pro reo, zasady ściśle związanej ze wskazaną regułą swobodnej oceny dowodów. Podkreślenia bowiem wymaga, że „nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5§2 kpk na tej podstawie, że strony zgłaszają wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości strony procesowej , ale jedynie to, czy sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku bowiem, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, albowiem jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 kpk)” /patrz: post. SN OSNwSK 2004/1/238). Skoro zatem sytuacji opisanych wyżej nie stwierdzono,
a apelujący kwestionuje w istocie dokonaną przez Sąd Orzekający ocenę dowodów, to zarzut obrazy zasady in dubio pro reo jawi się jako niezasadny. Właściwe rozumienie zasady rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego prowadzi więc do wniosku, iż fakt istnienia w sprawie sprzecznych dowodów, tu: wyjaśnienia oskarżonego a inne dowody, sam w sobie nie daje podstaw do odwoływania się do powyższej zasady, o czy zapomina autor skargi.

Odnosząc się do zarzutu skargi, zarzut z pkt 1 /k. 580/, podkreślić należy jego wewnętrzną sprzeczność. We wstępnej części zarzutu skarżący kwestionuje ustalenia faktyczne Sądu sprowadzające się do twierdzeń, iż to oskarżony dysponował swobodnym dostępem do piwnicy oznaczonej nr (...) w bloku przy ul. (...), i w określonym czasie, przechowywał tam, wbrew powołanym przepisom, wskazane substancje i przedmioty – rozumieć należy że wszystkie opisane w akcie oskarżenia w pkt 1,2,3 -, w dalszej zaś części zarzutu, skarżący kwestionuje ustalenie Sądu, że oskarżony przechowywał produkt leczniczy – pkt 3 aktu oskarżenia - w celu wprowadzenia go do obrotu pomimo, iż nie wskazują na to żadne dowody, zatem wnioskować należy, iż skarżący przyznaje posiadanie przez oskarżonego produktu leczniczego w postaci 145 sztuk tabletek zawierających
w składzie olanzepinę, ale kwestionuje ustalenie iż posiadał je w celu wprowadzenia ich do obrotu.

Z zarzutem skargi, bez względu na jego redakcję i wewnętrzną,
w ocenie Sądu Odwoławczego, nie sposób się zgodzić.

Prawidłowo Sąd Orzekający ocenił wyjaśnienia oskarżonego jako wyraz przyjętej linii obrony i swoistą taktykę procesową. Strona procesowa, tu oskarżony, może milczeć lub określone depozycje podawać na określonych etapach postępowania, ale taka postawa podlegać musi ocenie organu orzekającego.
W sytuacji takiej, gdy Sąd dostrzega „milczenie oskarżonego” na określonym etapie postępowania – przygotowawczego – powinnością Sąd jest – co uczynił Sąd Orzekający – ocenić jego twierdzenia z dalszej części postępowania – sądowego.
W żadnej mierze nie można stawiać w takiej sytuacji zarzutu Sądowi, iż nie dając wiary depozycjom oskarżonego z postępowania sądowego, okoliczność tę traktuje jako obciążającą, lub że naruszono w ten sposób prawo oskarżonego do obrony /pkt 2 zarzutu skargi/. Właściwie ocenione dowody osobowe, wyjaśnienia oskarżonego
i depozycje przesłuchanych świadków, pozwalały Sądowi na poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych, iż to oskarżony dysponował, swobodnie, pomieszczeniem piwnicy oznaczonej nr (...) w bloku przy ul. (...) w K.. Trudno uznać by istniała zmowa obcych dla oskarżonego osób, świadków G. B., D. B., co do tego iż zmarły A. S. – na którego wskazuje oskarżony jako na osobę dysponującą piwnicą – nie korzystał z pomieszczeń piwnicy. Dowody te korespondują z depozycjami świadka K. B. który, opiekując się mieszkaniem, nigdy z przynależnej do niego piwnicy nie korzystał. Okoliczności wskazane korespondują z informacją (...) /k. 541, 542/. Właściwie również,
w kontekście całości dowodów, ocenione zostały depozycje oskarżonego twierdzącego, iż „nikt z rodziny nie wiedział o tym iż korzysta on z tej piwnicy”. Na fakt, iż oskarżony miał dostęp do piwnicy, miał do niej klucze, korzystał z niej, wskazują właściwie ocenione przez Sąd depozycje świadka T. B..

Prawidłowe zatem jest ustalenie faktyczne Sądu, iż to oskarżony N. Ś. miał swobodny dostęp do wskazanego pomieszczenia piwnicy
i z niego korzystał.

Zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego są wywody Sądu Orzekającego wnioskującego z dowodów w postaci oględzin piwnicy, dokumentacji fotograficznej, protokołu oględzin przedmiotów, wreszcie opinii daktyloskopijnej. Dowody te, właściwie ocenione, w kontekście wskazanych wyżej prawidłowych ustaleń co do korzystania przez oskarżonego z pomieszczeń piwnicznych, nie pozostawiają cienia wątpliwości, iż do wszystkich tam zgromadzonych przedmiotów i substancji swobodny dostęp miał N. Ś. i on nimi dysponował w wiadomym sobie celu.

Właściwie również przez Sąd ocenione zostały dowody z opinii biegłych i informacja (...), poprawne, w ocenie Sądu Odwoławczego, są wnioski wyprowadzone z tych dowodów. Podkreślić należy, iż skarżący wskazanej oceny
i wniosków zeń wyprowadzonych nie kwestionuje.

Prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu prowadzą do przyjęcia, iż oskarżony posiadł opisane w zarzutach: znaczne ilości substancji psychotropowych
i odurzających, pistole i rewolwer gazowe oraz naboje, produkt leczniczy w postaci 145 sztuk tabletek zawierających w składzie olanzepinę.

Z informacji (...) /k.293/ wynika, iż olanzapina jest produktem leczniczym, jest lekiem dostępnym za okazaniem recepty /k. 301-302 opinia sądowo-psychiatryczna/. Oskarżony przechowywał 145 sztuk tabletek, zatem ilość co do której trudno przyjąć, iż miał je na własne potrzeby. Również miejsce przechowywania leku – piwnica – nie wskazuje by był on użytkowany w celach leczniczych przez przechowującego. Okoliczności te, trafnie dostrzeżone i właściwie ocenione przez Sąd, pozwalają na stwierdzenie, iż oskarżony czynił to w celu wprowadzenia do obrotu leku, bez względu na to czy owo wprowadzenie miało być
w celu zarobku czy nieodpłatnie. Przestępstwo przypisane oskarżonemu na charakter powszechny, dyspozycja przepisu nie określa żadnych wymagań podmiotowych, sprawcą zatem może być każdy kto zachowuje się w sposób wypełniający znamiona przepisu art. 124 upf. Przestępstwo jest przestępstwem formalnym ( bezskutkowym ), a ze wskazanych okoliczności sprawy – miejsce przechowywania leku, jego ilość - wynika, iż oskarżony działał umyślnie. Sąd Odwoławczy zatem w całości akceptuje kwalifikacje prawna czynu oskarżonego przypisanego mu w pkt IV zaskarżonego wyroku. Podobnie właściwą jest kwalifikacja prawna czynów przypisanych oskarżonemu w pkt I i III zaskarżonego orzeczenia.

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut podnoszony w pkt 2 skargi, zarzut rażącej surowości orzeczonej wobec oskarżonego N. Ś. kary.

Co do tak podniesionego zarzutu wyjaśnienia wymaga, że rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 kpk, zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, należy przyjąć iż zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należy wymierzyć
w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo SN. (tak wyrok SA w Poznaniu z 8.III.2012 sygn.akt II Aka 19/12, wyrok SN z 1.II.2003 sygn. akt WK 1/03, OSNKW 2003/323). Chodzi o taką różnicę, że zachodzi niewspółmierność w stopniu nie dającym się zaakceptować. Zarzut rażącej niewspółmierności kary (surowości czy też łagodności) jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się
w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa , jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( wyrok SA w Łodzi
z 12.VII 2000 roku, II AKa 116/00, wyrok SA w Krakowie z 19.XII.2000 roku, II AKa 218/00 wyrok SA we Wrocławiu z 30 V 2003 roku II AKa 163/03). Przy wymiarze kary, zarówno kar jednostkowych jak i kary łącznej, Sąd właściwie dostrzegł i rozważył wszelkie okoliczności istotne dla tej fazy orzekania. Słusznie stopień winy określono jako wysoki, właściwie również oceniono społeczna szkodliwość czynów jakich dopuścił się oskarżony. O prawidłowości orzeczenia
o karze decyduje również stopień wykorzystania represji karnej jaka jest przewidziana za przypisany sprawcy czyn. W ocenie Sądu Odwoławczego i na tym polu orzeczenie Sądu Rejonowego zasługuje na akceptacje.

Kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu – 2 lata i 4 m-ce, 1 rok,
3 m-ce są karami słusznymi, zasłużonymi i sprawiedliwymi.

Przy wymiarze kary łącznej jak winna zostać orzeczona wobec oskarżonego Sąd właściwie ocenił okoliczności przedmiotowe, podmiotowe, oraz związek czasowy, którego to przeceniać w tej fazie orzekania nie należy, jak chce skarżący. Zatem i ta część orzeczenia Sądu Rejonowego, wymiar kary na poziomie
2 lat i 8 m-cy pozbawienia wolności, zasługuje na pełną akceptację Sądu Odwoławczego.

Reasumując powyższe rozważania, działając na mocy art. 437§1 kpk i 456 kpk Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok, jako prawidłowy, utrzymał w mocy. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy art.634 kpk, 636§1 kpk
i 627 kpk.

/SSO Ewa Opozda-Kałka/ /SSO Leszek Grzesiak/ /SSO Klaudiusz Senator/

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE