UZASADNIENIE

M. O. został oskarżony o to ,że :

1. w dniu 26 lipca 2014 roku w miejscowości L. gm. K., woj. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości i posiadając w wydychanym powietrzu w I badaniu 0,74 mg/l alkoholu, w II badaniu 0,70 mg/l alkoholu i w III badaniu 0,63 mg/l kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym m-ki V. (...) o nr rej. (...), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości nie stosując się jednocześnie do orzeczonego wobec niego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego we Włoszczowie z dnia 26.03.2009 roku o sygn.. akt II K 915/08u zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 7 lat, oraz do orzeczonego wobec niego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 27.09.2010 roku o sygn.. akt VI K 471/10 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 10 lat, oraz do orzeczonego wobec niego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 09.02.2011 roku o sygn. akt VI K 987/10 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 10 lat, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne za które odbył w okresie od 26.10.2010 roku do 26.02.2012 roku na podstawie wyroku Sądu Rejonowego we Włoszczowie o sygn.. akt II K 915/08 z dnia 16.03.2009 roku oraz kary którą odbył w okresie od 17.07.2012 roku do 29.03.2013 roku na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku sygn. akt VI K 211/11 z dnia 23.05.2011 roku

tj. o przestępstwo z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 §1 kk.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą we Włoszczowie wyrokiem z dnia 07 października 2014 roku w sprawie sygn. akt VII K 284/14 orzekł, co następuje:

I. oskarżonego M. O. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, a stanowiącego występek z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 §1 kk i za to na podstawie art. 178a § 4 kk wymierzył mu karę 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 ( czterech ) lat ;

III. na podstawie art. 63§ 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie w dniach 26 i 27 lipca 2014 roku;

IV. na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 210 ( dwieście dziesięć ) złotych tytułem kosztów sądowych.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez oskarżonego i prokuratora.

Oskarżony zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na swoją korzyść i powołując się na przepisy art. 438 pkt 4 kpk wyrokowi temu zarzucił :

I. rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w sytuacji, gdy okoliczności sprawy uzasadniają warunkowe zawieszenie jej wykonania.

i wniósł

na podstawie art. 427 § 1 kpk, art. 437 § 1 i 2 kpk o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 ( trzy) lata .

Prokurator zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego i na podstawie art. 427 § 1 i 2 oraz powołując się na art. 438 pkt 4 kpk wyrokowi temu zarzucił :

I. rażącą niewspółmierność – łagodność orzeczonej wobec M. O. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat na skutek niewłaściwej oceny Sądu I instancji okoliczności obciążających, a to uprzedniej wielokrotności karalności oskarżonego za przestępstwa tożsame rodzajowo tj. skierowane przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, wysokiego stopnia winy, popełnienia zarzucanego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa oraz braku jakichkolwiek okoliczności łagodzących, co skutkowało niezasadnym przekonaniem, że oskarżony zasługuje na wymierzenie mu kary pozbawienia wolności w wymiarze zbliżonym do dolnego zagrożenia ustawowego oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres jedynie 4 lat jak również odstąpienia od orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszy Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, podczas gdy rodzaj i charakter naruszonego przestępstwem dobra, znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu i wysoki stopień jego winy nie są wystarczające dla przyjęcia po jego stronie pozytywnej prognozy kryminologicznej uzasadniającej tak łagodny wymiar kary, a nadto wgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają przeciwko takiemu rozstrzygnięciu

i wniósł

na postawie art. 437 § 2 kpk o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie M. O. kary 1 ( jeden) roku i 3 ( trzy) miesiące pozbawienia wolności oraz środków karnych w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 ( dziesięć ) lat oraz świadczenia pieniężnego przewidzianego w art. 49 § 2 kk w wysokości 2000 zł ( dwa tysiące) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej

Na rozprawie odwoławczej nie stawił się oskarżony – zawiadomiony prawidłowo.

Na rozprawie odwoławczej prokurator popierał apelację wywiedzioną przez Prokuratora Rejonowego we Włoszczowie, zarzuty i wnioski w niej zawarte, a nadto wnosił o nieuwzględnienie apelacji oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył co następuję:

Apelacja prokuratora zasługiwała na uwzględnienie.

Za trafny Sąd Odwoławczy uznał zarzut prokuratora Prokuratury Rejonowej we Włoszczowie dotyczący rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary.

M. O. był już kilkakrotnie karany sądownie za przestępstwo prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, w tym w warunkach powrotności do przestępstwa i posiadając pełną możliwość zrozumienia znaczenia swojego postępowania oraz pokierowania nim, świadomie po raz kolejny zdecydował się na kierowanie pojazdem bez uprawnień, w stanie nietrzeźwości, wbrew zakazowi sądowemu, czym dał dowód lekceważenia i braku poszanowania porządku prawnego.

Rację ma więc apelujący prokurator, iż Sąd I instancji chociaż wskazał w swoim uzasadnieniu te poważne okoliczności negatywne dla oskarżonego, to nie nadał im właściwej wagi wymierzając karę w wysokości 6 miesięcy pozbawienia wolności, która w tych okolicznościach okazała się rażąco łagodna, także w zakresie orzeczonego środka karnego z art. 42 § 2 kk.

Uwzględnienie wszystkich okoliczności ujawnionych w sprawie oraz przesłanek z art. 53 kk, doprowadziło Sąd Odwoławczy do wniosku, że wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności powinien zostać podwyższony do 1 roku. Dlatego też Sąd Odwoławczy zmienił wyrok Sądu I instancji w części dotyczącej kary i wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Wymierzona kara pozbawienia wolności uwzględnia znaczny stopień szkodliwości społecznej czynu oraz spełnia cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, jak również nie przekracza stopnia zawinienia sprawcy.

Mając na uwadze, iż oskarżony kolejny raz kierował pojazdem bez uprawnień, będąc pod wpływem alkoholu a tym samym łamiąc w sposób świadomy zakazy wynikające z zapadłych wobec niego wyroków, Sąd Odwoławczy zmienił wymiar orzeczonego przez Sąd I instancji środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym i orzekł go wobec oskarżonego na okres 8 lat . W ocenie Sądu zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w takim wymiarze pozwoli oskarżonemu na wyciągnięcie odpowiednich wniosków ze swojego zachowania, w szczególności, biorąc pod uwagę jego beztroskę, wyeliminuje oskarżonego z ruchu drogowego. Niewątpliwie zakaz prowadzenia pojazdów w wyższym od ustawowego wymiarze wpłynąć ma również na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa poprzez wskazanie, że nie może być tolerowanie prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości a także jakie są konsekwencje takiego zachowania.

Apelacja oskarżonego okazała się oczywiście bezzasadna.

Za nietrafny należy uznać zarzut apelacji oskarżonego dotyczący braku zastosowania względem niego warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Przeciwko wymierzeniu oskarżonemu kary innego rodzaju, niż pozbawienie wolności przemawia znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu wyrażający się w tym, że oskarżony po raz kolejny prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, w tym w warunkach powrotu do przestępstwa w myśl art. 64§1 k.k. oraz dopuścił się go w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Jeżeli zważyć na przeszłość kryminalną oskarżonego w żadnym wypadku nie można przyjąć, że będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. Sposób postępowania M. O. wskazuje na to, że uprzednio wymierzone kary nie spełniły swoich celów w zakresie prewencji szczególnej, jak i wychowawczego oddziaływania na oskarżonego i według Sądu stosowanie wobec oskarżonego środków probacyjnych i brak dostatecznie dolegliwej kary, zamiast korygować osobowość oskarżonego, utwierdziłoby go w przekonaniu o jego bezkarności, możliwości uniknięcia dotkliwej kary, a więc utrwalałoby jego negatywne postawy, zamiast je eliminować.

Przywoływany przez oskarżonego w apelacji argument, iż pozbawienie go wolności wpłynie na jego możliwości zarobkowe, nie może determinować wymierzenia przez Sąd oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania w sytuacji gdy oskarżony nie wyciągnął wniosków ze swojego wcześniejszego zachowania i pomimo iż korzystał z dobrodziejstwa instytucji warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbywania kary to po raz kolejny dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji i tym samym naruszył obowiązujący porządek prawny. W tym kontekście także przyznanie się oskarżonego do winy oraz wyrażenie chęci zapisania się w przyszłości na terapię odwykową nie jest zdaniem Sądu Odwoławczego podstawą pozytywnej prognozy kryminologicznej skutkującej warunkowym zawieszeniem wykonania kary.

Mając na uwadze podniesioną wyżej argumentację w oparciu o przepis art. 437 § 1 i 2 kpk zaskarżony wyrok zmieniono w sposób wskazany w sentencji.

Orzeczenie o kosztach sądowych za instancję odwoławczą oparto na zasadzie art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk.

SSO Zbigniew Karamara

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE