UZASADNIENIE

Postanowieniem wstępnym z dnia 12.11.2014r. (sygn. akt I Ns 554/08) wydanym w sprawie z wniosku T. S. przy uczestnictwie J. S. i A. S. o zniesienie współwłasności nieruchomości, Sąd Rejonowy w Zakopanem nie uwzględnił zarzutu zasiedzenia dz. ewid. nr (...), zgłoszonego przez uczestników.

Sąd Rejonowy ustalił, że przedmiotem postępowania jest nieruchomość położona w Z. w obrębie (...), oznaczona w ewidencji gruntów jako parcele gruntowe (...) i (...) o powierzchni 0,3413 ha, które powstały z podziału parceli gruntowej (...) ob. Kw nr (...) Sądu Rejonowego w Zakopanem. W Kw nr (...) jako współwłaściciele parceli gruntowej (...) wpisani są H. M. i S. M. do 2/3 części na prawach ustawowej wspólności małżeńskiej oraz wnioskodawca T. S. do 1/3 części. Przedmiotowa parcela gruntowa (...) wraz z innymi parcelami weszła w skład dz. ewid. nr (...), zaś parcela gruntowa (...) wraz z innymi parcelami weszła w skład dz. ewid. nr (...). S. M. zmarł 16.03.1995r., a spadek po nim nabyła żona H. M. i córka A. S. po ½ części każda z nich. H. M. zmarła 11.05.1998r., a spadek po niej nabyła córka A. S. w całości.

Pierwotnie pgr (...) stanowiła przedmiot współwłasności J. M., K. G. i Aliny Z. S. tj. matki wnioskodawcy, która została wpisana w miejsce babki wnioskodawcy tj. L. P.. J. M. i K. G. sprzedali swoje udziały w przedmiotowej parceli rodzicom uczestniczki A. H. M. i S. M. umowami sprzedaży z dnia 8.09.1969r. i z dnia 10.04.1970r. J. M. był znajomym dziadków wnioskodawcy i dzierżawił od matki wnioskodawcy należącą do niej 1/3 część przedmiotowej parceli, płacąc dzierżawę w postaci oscypków oraz opłacał podatek gruntowy.

Rodzice uczestniczki w dniu jej ślubu tj. 10.01.1970r., w drodze nieformalnej darowizny przekazali jej m.in. przedmiotową parcelę gruntową, którą uczestniczka wraz z mężem objęli wówczas w posiadanie. Na przedmiotowym gruncie uczestnicy wybudowali dom, a następnie w 1979r. obok domu dobudowali owczarnię. Teren ten jeszcze przed budową domu był ogrodzony. Uczestnicy hodują owce i wykorzystują przedmiotową działkę jako pastwisko. Na gruncie tym rośnie kilka drzew, a także stoi szałas, w którym wyrabiano serki.

Dnia 10.10.1980r. uczestniczka A. S.AWZ nr (...) uwłaszczyła się m.in. na dz. ewid. nr (...) miasta Z., w której skład weszły pgr (...) i (...) (które powstały z podziału pgr (...)). Dnia 9.10.1981r. na podstawie w/w AWZ z Kw nr (...), (...), (...) i Lwh (...), (...), (...), (...) gm. Z., stanowiącej własność H. M., S. M. i innych, odłączono część o obszarze 1,3654 ha. Dla odłączonego obszaru urządzono Kw nr (...), w której wpisano m.in. dz. ewid. nr (...).

Wnioskodawca od urodzenia na stałe mieszka w S. zaś do Z. przyjeżdżał od wczesnego dzieciństwa okazjonalnie co 2-3 lata na wypoczynek, najpierw wraz ze swoją matką, a po jej śmierci razem z żoną i dziećmi. Czasami zapraszał na teren przedmiotu wniosku swoich znajomych, z którymi dzielił się planami dotyczącymi zagospodarowania swojego udziału w przedmiotowej parceli. Wnioskodawca znał uczestniczkę, a jego rodzina pozostawała w dobrych relacjach z jej rodzicami. Wnioskodawca przebywając w 1985r. w Z., w związku z załatwianiem formalności dotyczących spadku po swojej matce w Księdze wieczystej, ustalił, że przedmiotowa parcela została uwłaszczona na rzecz uczestniczki A. S.. W związku z powyższym wnioskodawca złożył wniosek o wznowienie postępowania dotyczącego wydania AWZ nr (...) co skutkowało wznowieniem postępowania uwłaszczeniowego postanowieniem z dnia 22.10.1985r., a następnie wydaniem decyzji z dnia 06.03.1986r. przez Naczelnika Miasta i Gminy Z., uchylającej powyższy AWZ w części dotyczącej dz. ewid. nr (...). Z treści uzasadnienia przedmiotowej decyzji wynika, że w postępowaniu administracyjnym brały udział i były przesłuchiwane H. M. i uczestniczka A. S..

Wnioskodawca nie sprzeciwiał się budowie domu przez uczestników, gdyż uważał, że położenie ich domu nie zagraża możliwości wydzielenia należnej mu części, tym bardziej że podczas spotkań na gruncie, H. M. deklarowała wobec niego gotowość wydzielenia jego części, nigdy też nikt nie kwestionował jego prawa własności. Ponadto uregulowanie własności w księdze wieczystej dawało mu poczucie bezpieczeństwa w tym zakresie.

Uczestniczka A. S. pismem z dnia 20.05.2010r. wniosła do Wojewody (...) wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika Miasta Z. i Gminy (...) z dnia 6.03.1986r. sygn. (...) (...) uchylającej AWZ nr (...) z dnia 10.10.1980r. podnosząc, iż nie została ona prawidłowo zawiadomiona o toczącym się postępowaniu, gdyż korespondencja do niej była adresowana na adres ul. (...) lub ul. (...), pod którymi nigdy nie zamieszkiwała. We wniosku uczestniczka wskazała, że jej prawidłowym adresem jest ul. (...). Zainicjowane przez uczestniczkę postępowania administracyjne zakończyło się postanowieniem Wojewody (...) nr (...) z dnia 23.04.2013r. o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie nieważności decyzji Naczelnika Miasta Z. i Gminy (...) z dnia 6.03.1986r. sygn. (...).

Na tle tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał, że podniesiony przez uczestników w stosunku do dz. ewid. nr (...) zarzut zasiedzenia jest niezasadny, bowiem przedmiotowa nieruchomość nie znajdowała się w całości w samoistnym posiadaniu uczestników - uczestnicy nie mieli zamiaru władania całością działki dla siebie, jak wyłączny właściciel. Ponadto zdaniem Sądu nawet gdyby przyjąć, że zasiedzenie biegło, to zostało ono skutecznie przerwane poprzez wszczęcie na wniosek T. S. postępowania o wznowienie postępowania uwłaszczeniowego zakończonego wydaniem AWZ nr (...).

Powyższe postanowienie zaskarżyli uczestnicy apelacją, w której zarzucili naruszenie art. 233 k.p.c. przez błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, uznanie za wiarygodne w odniesieniu do kwestii samoistnego posiadania przedmiotowej nieruchomości zeznań wnioskodawcy i świadków T. J., J. B., W. R., przy jednoczesnej odmowie nadania waloru wiarygodności zeznaniom uczestników oraz świadków H. B., A. T., W. L., I. N. i S. S., co w konsekwencji skutkowało poczynieniem nieprawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie:

- niespełnienia przez uczestników przesłanki zasiedzenie nieruchomości w postaci samoistności posiadania nieruchomości,

- manifestowania przez wnioskodawcę własności udziału w objętej postepowaniem nieruchomości,

- utrzymywania przez wnioskodawcę oraz uczestniczkę A. S. i jej poprzedników prawnych kontaktów ze sobą oraz faktu wcześniejszej znajomości stron postępowania,

- brania przez poprzedników prawnych uczestniczki udziału w postępowaniu uwłaszczeniowym znak: (...) w przedmiocie uchylenia AWZ nr (...) z dnia 10.10.1980r.

Wskazując na powyższe uchybienia, apelujący wnieśli o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wg. norm przepisanych.

W postępowaniu apelacyjnym Sąd Okręgowy dopuścił dowód z akt i dokumentów Kw nr (...) i Kw nr (...) Sądu Rejonowego w Zakopanem oraz z akt I Ns 166/86 tamt. Sądu – sprawa po przekazaniu do Sądu po wydaniu decyzji Naczelnika Miasta Z. i Gminy (...) z dnia 6.03.1986r. sygn. (...).

Na podstawie akt I Ns 166/86 Sąd Okręgowy ustalił, iż w sprawie dotyczącej wydania AWZ nr (...) uczestniczka figurowała pod adresem Z. G. (...) i na ten adres został wydany AWZ, który uczestniczka odebrała. W sprawie dotyczącej wznowienia postępowania zakończonego wydaniem przedmiotowego AWZ uczestniczka również odebrała postanowienie Naczelnika Miasta i Gminy w Z. z dnia 22.10.1985r. o wznowieniu postępowania uwłaszczeniowego na adres Z. G. (...) - w dniu 28.10.1985r. W tym postępowaniu uczestniczka i jej matka były przesłuchiwane w dniu 19.02.1986r. w charakterze stron i to postepowanie zakończyło się wydaniem decyzji z dnia 6.03.1986r. uchylającej przedmiotowy AWZ w części dotyczącej działki nr (...), a sprawa została przekazana do Sądu Rejonowego w Zakopanem według właściwości. Postępowanie sądowe w tej kwestii zakończyło się wydaniem w dniu 5.09.1986r. zarządzenia o zwrocie wniosku, które uczestniczka A. S. otrzymała w dniu 29.09.1986r. na adres Z. ul. (...) i osobiście odbiór poświadczyła. Wcześniej w tej sprawie uczestniczka odebrała wezwanie o uzupełnienie braków formalnych wniosku na adres Z. ul. (...).

Na podstawie akt sprawy Kw nr (...) Sąd Okręgowy ustalił, że zawiadomienie o wpisie – przywróceniu wpisu na rzecz wnioskodawcy na podstawie decyzji z dnia 6.03.1986r., uchylającej przedmiotowy AWZ w części dotyczącej działki nr (...), odebrała matka uczestniczki – H. M. jako jej dorosły domownik (k.21 i 23).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem podniesione w niej zarzuty okazały się bezzasadne.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również przyczyn nieważności postępowania, branych pod uwagę z urzędu – art. 378 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

W pierwszej kolejności należy podnieść, iż niezasadnie apelujący zarzucali naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. (który w postępowaniu nieprocesowym może być stosowany w związku z art. 13 § 2 k.p.c.), bowiem dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dotychczas zgromadzonego materiału dowodowego zgodna jest z dyrektywą zawartą w tym przepisie i zasługuje na pełną aprobatę.

Zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Nie jest wystarczające dla skuteczności zarzutu naruszenia powołanego przepisu wskazanie, że apelujący w sposób odmienny ocenił dowody, jeżeli dodatkowo w środku odwoławczym nie zostanie wskazane, które z zasad doświadczenia życiowego lub reguł logicznego myślenia Sąd I instancji naruszył i na czym konkretnie to naruszenie polegało. Apelujący przedmiotowy zarzut ograniczyli do przedstawienia odmiennej – korzystnej dla nich – wersji oceny materiału dowodowego, wskazując na jego poparcie niewłaściwie uznane przez Sąd Rejonowy, iż do przerwania terminu zasiedzenia doszło poprzez wznowienie postępowania uwłaszczeniowego zakończonego wydaniem AWZ nr (...). Jednakże zarówno w tym, jak i w pozostałym zakresie dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego jest zgodna z logicznym rozumowaniem oraz zasadami doświadczenia życiowego, zaś apelujący nie wykazali w działaniu Sądu Rejonowego błędów. Dla poparcia stanowiska Sądu Rejonowego należy przywołać treść dowodów przeprowadzonych przez Sąd Okręgowy, z których jednoznacznie wynika, że uczestniczka brała udział w postępowaniu administracyjnym, a następnie sądowym wywołanym skargą wnioskodawcy o wznowienie postepowania uwłaszczeniowego.

Zeznania świadków zaoferowanych przez uczestników nie mogły zostać uznane za wiarygodne już z tego powodu, że nie posiadali oni szczegółowej wiedzy na tematy istotne dla sprawy. Dla przykładu świadek H. B. podała, iż rodzice uczestniczki kupili całość działki będącej przedmiotem sporu (pomimo, iż z akt wynika, iż kupili tylko 2/3), a pan M. nigdy nie używał tej działki, co pozostaje w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, zwłaszcza z staleniami poczynionymi w postępowaniu administracyjnym dotyczącymi uchylenia AWZ nr (...), z których wynika, iż J. M. dzierżawił należącą do matki wnioskodawcy część działki na działalność związaną z produkcją oscypków. Z kolei świadek A. T. podał, iż prawdopodobnie pan M. był jedynym właścicielem spornej działki oraz nie słyszał nigdy o Akcie Własności Ziemi, czy też o dzierżawieniu ziemi przez państwo M. od pana M. (a przecież zanim rodzice uczestniczki kupili udziały w spornym gruncie, najpierw go dzierżawili co wynika z treści zeznań uczestniczki i jej matki złożonych do protokołu w dniu 19.02.1986r. w postepowaniu administracyjnym). Natomiast świadek S. S., pomimo iż rozmawiał z ojcem uczestniczki panem M. na tematy majątkowe, także nie miał wiadomości na temat Aktu Własności Ziemi. W takiej sytuacji zeznań wymienionych świadków (nawet w części zgodnej z twierdzeniami uczestników) nie można traktować jako potwierdzenie słów uczestników, tym bardziej że twierdzeniom tym przeczy pozostały zgromadzony materiały dowodowy. W szczególności całkowicie nieprawdziwe okazały się twierdzenia A. S. o braku wiedzy na temat postępowania w przedmiocie uchylenia AWZ nr (...), jak również zapewnienia, iż nie zna wnioskodawcy i nigdy go nie spotkała. Ze zgromadzonych w postępowaniu prowadzonym przez Sąd Rejonowy w Zakopanem pod sygn. akt I Ns 166/86 akt sprawy uwłaszczeniowej dotyczącej przedmiotowej działki nr (...) (po przekazaniu sprawy sądowi przez organ administracyjny) wynika, iż matka uczestniczki, jak i ona sama uczestniczyły w postępowaniu w przedmiocie uchylenia AWZ nr (...), składając zeznania pokwitowane własnoręcznymi podpisami. Uczestniczka natomiast odebrała zarówno postanowienie wznawiające postępowanie zakończone wydaniem przedmiotowego AWZ, jak i decyzję uchylającą tenże akt – w aktach o sygn. I Ns 166/86 zalegają zwrotne potwierdzenia odbioru skierowane do A. S. (1) na adres G. (...). Na ten sam adres zostało uczestniczce przesłane także zawiadomienie sądowe o odłączeniu z KW nr (...) części nieruchomości i przywróceniu w KW (...) wpisów własności pgr (...), w KW (...) pgr (...) i w KW (...) pgr (...) - na rzecz T. S.. W związku z tym tłumaczenie, iż nie znała i nie widziała nigdy wnioskodawcy, a także iż nie miała pojęcia o uchyleniu przedmiotowego AWZ są nieprawdziwe, co biorąc pod uwagę stanowczość i konsekwencję jej oświadczeń w tym zakresie poddaje w wątpliwość wiarygodność także innych wysuwanych przez nią twierdzeń. Ponadto na fakt znajomości mieszkańców budynku posadowionego na spornym gruncie czasie odbytej wspólnie z wnioskodawcą wizyty na przedmiocie sporu na G., ktoś wychodzący z posadowionego na nim budynku mieszkalnego pozdrowił wnioskodawcę, co wyglądało na znajomość witających się osób. Z kolei świadek A. T. (sąsiad uczestników, który pożyczał państwu M. pieniądze na wykup nieruchomości) w swoich zeznaniach wprost przyznał, iż zna wnioskodawcę, choć nie pamięta jego nazwiska. Biorąc pod uwagę fakt braku jakiejkolwiek innej niż sąsiedztwo podstawy znajomości między wnioskodawcą a świadkiem uznać należy, iż wynika ona z odwiedzin przez wnioskodawcę należącej do niego własności części działki nr (...).

W związku z powyższym zdaniem Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego jest prawidłowa i odpowiada treści art. 233 k.p.c., zaś ustalony na jej podstawie stan faktyczny zgodny jest z rzeczywistymi wydarzeniami, jakie miały miejsce w związku z przedmiotową działką. Zarzucane apelacją przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przez Sąd I instancji nie miało miejsca, bowiem ocena ta znajduje logiczne uzasadnienie w materiale dowodowym, a nieprawdziwość twierdzeń uczestników odnośnie okoliczności istotnych dla sprawy, została ewidentnie wykazana przez zalegające w aktach dokumenty sądowe do sprawy I Ns 166/86. Materiał ten daje także podstawę do pozytywnej weryfikacji wiarygodności zeznań świadków: W. R. i T. J., jak i samego wnioskodawcy.

Na tej podstawie słusznie w konsekwencji Sąd Rejonowy uznał, iż akty posiadania uczestników w stosunku do przedmiotu sporu nie były właścicielskie. Samoistnym posiadaczem nieruchomości jest ten, kto nią włada jak właściciel, tj. korzysta z niej z wyłączeniem innych osób, pobiera pożytki i dochody, a także uważa się za uprawnionego do rozporządzenia nią (art. 140 k.c.). Jeżeli wnioskującym o stwierdzenie zasiedzenia danej nieruchomości jest jej współwłaściciel, dla spełnienia przesłanki samoistności posiadania nie wystarczy jedynie wykazanie, iż akty właścicielskie były wykonywane przez niego w stosunku do całej rzeczy będącej przedmiotem współwłasności, bowiem art. 206 k.c. nadaje takie prawo każdemu z współwłaścicieli pod warunkiem, że daje się ono pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Tym samym przy tego rodzaju zasiedzenia koniecznym jest wykazanie, że pomimo posiadania tylko części udziałów we własności, zasiadujący korzystał z danej rzeczy w całości, nie licząc się z prawem innych współwłaścicieli, przeciwko którym skierowany jest wniosek. Taki charakter władztwa powinien być zamanifestowany na zewnątrz tak, aby zarówno osoby postronne, jak i prawowity właściciel rzeczy odczuły, iż posiadacz uważa się za jedynego i wyłącznego jej właściciela, a nie że jedynie wykonuje w stosunku do całej nieruchomości przysługujące mu z tytułu prawa współwłasności prawo współposiadania rzeczy. W doktrynie ponadto podkreśla się, iż zmiana nastawienia osoby zasiadującej w zakresie charakteru tego posiadania powinna być zauważalna, wyraźna, tj. pozwalająca na dostrzeżenie przez osoby postronne i właściciela zasiadywanego udziału, że wnioskujący o stwierdzenie zasiedzenia współwłaściciel przestał używać rzeczy w takim właśnie charakterze, a zaczął korzystać z niej jak jedyny właściciel – samoistny posiadacz całej nieruchomości. Należy tu także przywołać treść postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 04-07-2014, II CSK 622/13, LEX nr 1504555, z którego wynika, że domniemania ustanowionego w art. 339 k.c. nie można stosować w sprawie o zasiedzenie przez współwłaściciela nieruchomości udziału należącego do innego współwłaściciela. Takie stanowisko Sąd Najwyższy wyraził także w postanowieniach z dnia 02-04-2014r. IV CSK 412/13, LEX nr 1475180 z dnia 24-05-2013r. V CSK 69/12 i z dnia 15-05-2013r.,III CSK 263/12, a Sąd Okręgowy stanowisko to w pełni podziela.

Podstawą nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia jest przepis art. 172 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Przed rokiem 1990 w przypadku zasiedzenia obowiązywały odpowiednio okresy dziesięciu lat dla dobrej i dwudziestu lat dla złej wiary, zaś zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 28.07.1990r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny (Dz.U.1990.55.321 zwanej dalej ustawą zmieniającą) do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się od tej chwili przepisy niniejszej ustawy, co a contrario oznacza, że do zasiedzenia, którego bieg zakończył się przed wejściem w życie ustawy stosuje się przepisy sprzed zmiany.

Jak już wyżej podano uczestnicy nie byli samoistnymi posiadaczami przedmiotowej działki, a więc władanie przez nich przedmiotową działką nie prowadziło do zasiedzenia.

Niezależnie od powyższych rozważań gdyby, przyjmując teoretycznie odmienną ocenę tego zagadnienia, uznać, że było samoistne posiadanie, do zasiedzenia przedmiotowego gruntu przez uczestników i tak by nie doszło z uwagi na przerwanie ewentualnego jego biegu.

Zgodnie z treścią art. 175 k.c. do biegu zasiedzenia stosuje się odpowiednio przepisy o biegu przedawnienia roszczeń, zgodnie z którymi przedawnienie przerywa m.in. każda czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwzięta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.).

W rozpoznawanej sprawie taką czynnością było skierowanie przez T. S. do Naczelnika Miasta i Gminy Z. wniosku o wznowienie postępowania uwłaszczeniowego zakończonego wydaniem na rzecz A. S. Aktu Własności Ziemi nr (...), stwierdzającego nabycie z mocy prawa m.in. własności całej działki nr (...), a następnie wydanie decyzji z dnia 6.03.1986r. Postepowanie to wbrew twierdzeniom uczestników toczyło się z udziałem uczestniczki A. S., co zostało wykazane wyżej.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14.12.2006r., I CSK 296/06, LEX nr 610065 stwierdził, że zaskarżenie w trybie administracyjnym aktu własności ziemi przerywa bieg terminu zasiedzenia. Działania podjęte w celu wyeliminowania tego aktu z obrotu prawnego zalicza się do tych, które niweczą ciągłość posiadania, jeżeli bezpośrednie skutki stąd wynikające dotykają posiadacza. Tak wypowiedział się również Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5.02.2010r., III CSK 124/09, LEX nr 578043, a Sąd Okręgowy stanowisko to w pełni podziela.

Z tych powodów, przedsięwzięta przez wnioskodawcę czynność inicjująca wznowienie postępowania uwłaszczeniowego przerwała ewentualny bieg zasiedzenia udziału we własności działki nr (...) na rzecz uczestników, który według nich miał biec od 5.11.1971r. w złej wierze albo od 4.03.1981r. w dobrej wierze. Z kolei po zakończeniu tego postepowania – prawomocny zwrot wniosku 4.10.1986r. - nie upłynął okres posiadania w złej wierze, bowiem z uwagi na wiedzę uczestniczki co do losów przedmiotowej działki, nie można by ich uznać za posiadaczy w dobrej wierze. Ewentualna dobra wiara uczestniczki przy przyjęciu samoistnego posiadana co do własności całości działki nr (...) mogła zaistnieć w jej świadomości tylko po uzyskaniu AWZ nr (...) z dnia 10.10.1980r., bowiem dopiero od tej daty można by było mówić o uzasadnionym przekonaniu uczestniczki pozostawania właścicielem w stosunku do całości przedmiotowego gruntu, ale przerwanie w 1985r., biegu zasiedzenia nie doprowadziło by do zasiedzenia.

Na marginesie Sąd Okręgowy zauważa, że J. S. nie powinien występować jako zainteresowany w niniejszej sprawie, bowiem spór o własność w postępowaniu o zniesienie współwłasności może być rozstrzygany tylko z udziałem współwłaścicieli, a gdy zachodzi potrzeba wzięcia udziału w sprawie przez inne osoby, sprawa dotycząca tego sporu winna być wyłączona do innego postępowania, a postępowanie w tej sprawie zawieszone.

Mając zatem na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

O kosztach postepowania apelacyjnego Sąd Okręgowy nie orzekał ponieważ wydane postanowienie nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie – art. 108 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

(...)

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE