UZASADNIENIE

Powódka M. K. wniosła pozew przeciwko (...) Sp. z o.o. w W. domagając się zapłaty kwoty 8.565 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 marca 2013 r. oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż zgodnie z umową najmu z dnia 26 listopada 2007 r. zawartej pomiędzy powódką a (...) (Polska) Sp. z o.o. z siedzibą w W. powódka wynajęła lokal biurowo-usługowy o powierzchni 175,8 m² w/w spółce, która zajmowała się monitoringiem i ochroną obiektów na terenie miasta Z. i regionu woj. (...). Z dniem 31 sierpnia 2012 r. (...) S.A. nabyła G4S (...) (Polska) Sp. z o.o. - tym samym wszystkie spółki G4S w Polsce stały się własnością (...), która przejęła zobowiązania G4S w stosunku do klientów. W związku z tym przejęciem, zmianie uległy nazwy dotychczasowych spółek: (...) (Polska) Sp. z o.o. zmieniła nazwę na (...) Sp. z o.o. Zgodnie z pismem Prezesa Zarządu (...)umowy zachowują ważność bez konieczności zawierania aneksów”, „Wszelkie ustalone zasady współpracy pozostają w mocy”. Pismem z dnia 30 września 2012 r. (...) poinformowała powódkę o formalno-prawnym przejęciu G4S i wpisaniu do rejestru sądowego nowej nazwy (...) Sp. z o.o. w W. ul. (...), zaznaczając, że NIP i Regon oraz nr KRS pozostały bez zmian i „umowy zawarte ze spółką nie będą wymagały zawarcia aneksu”. Pismo podpisał Prezes Zarządu A. Ś. i Wiceprezes Ł. W.. Biorąc powyższe pod uwagę, powódka stwierdziła, że z dniem 1 września 2012 r. (...) Sp. z o.o. w W. przejęła w pełni prawa i obowiązki (...) (Polska) Sp. z o.o. w W. wynikające z umowy najmu lokalu należącego do powódki w Z. przy ul. (...). Zgodnie z zawartą umową najmu lokalu przy ul. (...) czynsz miesięczny w roku 2012 wynosił 4.731,74 zł netto plus VAT 23% 1.083,30 = 5.820,04 zł (brutto) i w tej wysokości był fakturowany na spółkę (...) w W. poczynając od 1 października 2012 r., która te faktury regulowała w terminie. Ponieważ umowa najmu zawarta została na czas nieokreślony, strony w § 5 pkt. 2 umowy zawarły postanowienie, że umowa może być rozwiązana po uprzednim 3-miesięcznym wypowiedzeniu na koniec miesiąca kalendarzowego. W § 8 umowy strony ustaliły, że po rozwiązaniu umowy - „Najemca przekaże Wynajmującemu przedmiot najmu protokołem zdawczo-odbiorczym”. W dniu 28 września 2012 r. konwojent (...) (Polska) Sp. z o.o. doręczył powódce pismo datowane na dzień 25 września 2012 r. bez firmowej pieczęci i z jednym podpisem „Wiceprezes Zarządu R. P. (1)” - wypowiadające umowę najmu z zachowaniem umownego terminu wypowiedzenia, ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2012 r. W ocenie powódki, z formalnego punktu widzenia wypowiedzenie to było nieskuteczne, gdyż jak wynika z odpisu KRS zarówno w spółce G4S, jak i (...) Alarm „do składania oświadczeń woli w imieniu spółki wymagane jest współdziałanie dwóch członków Zarządu lub jednego członka Zarządu łącznie z prokurentem”. Powódka podkreśliła, że na w/w piśmie brak było nawet pieczęci firmowej, pismo sporządzone było z naruszeniem wymogów art. 206 ksh. Ponadto zauważyła, że w dniu 25 września 2012 r. spółka G4S już nie istniała, gdyż z dniem 31 sierpnia 2012 r. została wykupiona przez (...) S.A. Z nadesłanego przez nowego najemcę (...) Sp. z o.o. w W. odpisu KRS nr (...), że w składzie Zarządu spółki nie występuje R. P. (2), a A. Ś. - Prezes Zarządu i Ł. W. - Wiceprezes Zarządu. W związku z powyższym po przejęciu spółki G4S przez (...) z dniem 31 sierpnia 2012 r. wygasły wszystkie uprawnienia byłego zarządu G4S i tym samym oświadczenie woli dotyczące rozwiązania umowy najmu podpisane przez R. P. (2) jako Wiceprezesa Zarządu G4S jest z mocy prawa nieważne, gdyż nie figuruje on w rejestrze KRS jednostki przejmującej, a zatem nie posiada legitymacji prawnej do reprezentowania spółki. Pomijając wyżej wymienione aspekty sprawy powódka stwierdziła, że gdyby przyjąć, że pismo w sprawie rozwiązania umowy było prawidłowe, to zgodnie z § 8 umowy „Po rozwiązaniu umowy Najemca przekaże Wynajmującemu przedmiot najmu protokołem zdawczo-odbiorczym”. Powódka oświadczyła, że do dnia złożenia niniejszego pozwu najemca nie przekazał protokolarnie lokalu mimo obowiązków wynikających z § 8 umowy oraz wielu rozmów i wezwań Dyrekcji (...) zarówno pisemnych jak i w toku rozmów bezpośrednich - do wykonania powyższej czynności. Z uwagi na to, że w pomieszczeniach byłego G4S w podpiwniczeniu zlokalizowane były magazyny broni i sprzętu specjalnego, całą wynajmowaną część obiektu najemca zabezpieczał własnymi alarmami i kartami magnetycznymi do wszystkich pomieszczeń. Do całego wynajmowanego przez G4S lokalu wynajmujący nie miał w ogóle dostępu, nawet mimo rozwiązania umowy najmu, gdyż nie zdołano przenieść w bezpieczne miejsce magazynu broni, który wymaga szeregu obwarowań i zezwoleń Komendy Wojewódzkiej Policji. W tym stanie rzeczy (...) Kierownik Sprzedaży (...) w Z. zwrócił się z prośbą o przedłużenie wynajmu pomieszczeń na dwa tygodnie uzasadniając to faktem, że nie maja jeszcze nowych pomieszczeń na magazyny broni i sprzętu specjalistycznego. Powódka wyraziła zgodę na przedłużenie tej umowy na dwa tygodnie, ale tylko i wyłącznie na dwa pomieszczenia magazynu broni o powierzchni łącznej ok. 20 m² - i za te pomieszczenia ustalono zryczałtowaną opłatę czynszu w miesiącu styczniu - 1.000 zł. Jak się okazało, pozwanej - (...) nie wystarczyło czasu, aby mogła uzyskać odpowiednie certyfikaty i zgodę KWP na nowe pomieszczenia magazynów broni zlokalizowane w C.. W związku z tym pismem z dnia 29 stycznia 2013 r. Kierownik (...) D. Sprzedaży (...) w uzgodnieniu z Centralą poprosił o przedłużenie umowy najmu za cały miesiąc styczeń i luty 2013 r. Powódka wyraziła na to zgodę i z datą 1 luty 2013 r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.500 zł netto za najem w miesiącu lutym tylko i wyłącznie powierzchni magazynów broni. Ponieważ w późniejszym okresie okazało się, że pozwana (...) użytkuje mimo uzgodnień cały lokal objęty umową najmu z dnia 26 listopada 2007 r., powódka była zmuszona wystawić faktury uzupełniające za najem powierzchni lokalowej w pełnym zakresie, które są przedmiotem niniejszego sporu. Powódka komisyjnie stwierdziła, że oprócz pomieszczeń zlokalizowanych w podpiwniczeniu, w którym znajdowały się magazyny broni pracownicy (...) zajęli I piętro wyposażając pokoje biurowe w łóżka polowe dla brygad interwencyjnych oraz szafki robocze, sprzęt wypoczynkowy, telewizor itp. W tym stanie rzeczy wystawienie w/w faktur uzupełniających było w pełni uzasadnione, tym bardziej, że protokolarnie wynajmowanego lokalu nie przekazano mimo rozwiązania umowy 31 grudnia 2012 r. uniemożliwiając tym samym dostęp do wynajmowanego lokalu, gdyż ze względu na magazyny broni zabezpieczenie tych pomieszczeń było zorganizowane w formie magnetycznych kart dostępu oraz objęte instalacją alarmową z dostępem tylko i wyłącznie pracownikom (...) Sp. z o.o. Powódka wykonała dokumentację fotograficzną tych pomieszczeń i przesłała wraz z fakturami uzupełniającymi do Centrali (...) Alarm w W. przy piśmie z dnia 23 lutego 2013 r. W piśmie z dnia 23 lutego 2013 r. powódka poinformowała Centralę (...) Alarm w W., że wobec nieprzekazania protokolarnie wynajmowanego lokalu do dnia 31 grudnia 2012 r. oraz biorąc pod uwagę dalsze używanie lokalu - zgodnie z art. 674 kc poczytuje się, że umowa najmu została przedłużona na czas nieoznaczony. W związku z tym roszczenie powódki wynikające z w/w faktur obejmujące okres stycznia i lutego 2013 r. jest bezsporne i winno być uregulowane do dnia 5 marca 2013 r. Imienne pismo do (...) Sp. z o.o. w W. S. M. wraz z ponownym wezwaniem do zapłaty i ponownym dołączeniem odpisów wszystkich faktur - powódka przesłała dnia 8 marca żądając natychmiastowego uregulowania należności objętej powództwem oraz niezwłocznym przekazaniem protokolarnie w/w pomieszczeń. Mimo przeprowadzenia jeszcze dwóch rozmów telefonicznych z Dyrektorem S. M. - na żadne wezwania do zapłaty powódka nie otrzymała żadnej odpowiedzi.

W dniu 16 maja 2013 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego pozwana wniosła sprzeciw zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, że na podstawie umowy z dnia 26 listopada 2007 r. najmowała od powódki część lokalu użytkowego o powierzchni 175,80 m², znajdującego się w budynku położonym w Z. przy ul. (...). Pozwana potwierdza również, iż powyższa umowa rozwiązana została z dniem 31 grudnia 2012 r. oraz fakt, iż na mocy porozumienia stron pozwana przedłużyła korzystanie z części lokalu - pomieszczeń znajdujących się w podpiwniczeniu - do końca lutego 2013 r. Po rozwiązaniu umowy pozwana opróżniła zajmowane dotychczas przez siebie pomieszczenia na piętrze a wszelkie stanowiące jej własność przedmioty i elementy wyposażenia przeniosła do pomieszczeń w podpiwniczeniu, na których dalszy najem uzyskała zgodę powódki. Podkreśliła, że w okresie od 31 grudnia 2013 r. do dnia 4 lutego 2013 r. W budynku powódki nie przebywali na stałe żadni pracownicy pozwanej. Pozwana nie prowadziła w zwolnionej części lokalu żadnej działalności i nie zamierzała jej prowadzić, a wolą pozwanej było ograniczenie powierzchni najmu jedynie do pomieszczeń w których znajdował się magazyn broni. W owym czasie pozwana nie zatrudniała jeszcze pracowników grup interwencyjnych, którzy podjęli pracę dopiero w dniu 4 lutego 2013 r. i zostali umieszczeni w pomieszczeniach znajdujących się w podpiwniczeniu, na których dalszy najem powódka wyraziła zgodę. Okoliczności wskazane powyżej były znane powódce, między innymi z uwagi na fakt, iż w styczniu 2013 r. dążąc do pozyskania kolejnego najemcy regularnie oprowadzała potencjalnych kontrahentów zainteresowanych wynajmem powierzchni zwolnionych przez pozwaną i nigdy po takiej wizycie nie zgłosiła pozwanej żadnych nieprawidłowości. Powódka nie może zatem zgodnie z prawdą twierdzić, iż pracownicy pozwanej zajmowali pomieszczenia na piętrze przez cały styczeń i luty 2013 r. gromadząc tam swoje łóżka polowe, szafki robocze i sprzęt wypoczynkowy. Dodała, że powódka w żaden sposób nie wykazała, iż pracownicy pozwanej zajmowali pomieszczenia na piętrze w okresie objętym żądaniem pozwu - jeśli dokumentacja fotograficzna zgodnie z twierdzeniem powódki wykonana została dopiero w dniu 20 lutego 2013r. to - przy założeniu jej autentyczności - powódka mogłaby żądać uiszczenia opłat jedynie za okres od 20 lutego 2013 r. Pozwana dysponuje natomiast dokumentacją fotograficzną z dnia 28 lutego 2013 r. potwierdzającą, iż pomieszczenia na piętrze są całkowicie opróżnione z ruchomości pozwanej. Pozwana zaprzeczyła również twierdzeniom powódki, iż nie posiadała ona dostępu do całego wynajmowanego przez pozwaną lokalu w okresie obowiązywania umowy - tj. do 31 grudnia 2012 r. jak i później, w okresie kiedy pozwana użytkowała jedynie lokal w podpiwniczeniu. Z protokołu wynika, iż powódka otrzymała 2 karty dostępu, zaś później na jej prośbę została dorobiona kolejna, trzecia karta dostępu. Powódka miała zatem możliwość całodobowego i nieograniczonego wstępu do pomieszczeń stanowiących przedmiot najmu (za wyjątkiem pomieszczenia, w którym znajdował się magazyn broni), i z tej możliwości korzystała - szczególnie w okresie po rozwiązaniu umowy, w styczniu 2013 r. kiedy to Powódka, dążąc do pozyskania kolejnego najemcy, oprowadzała zainteresowane osoby po budynku. Z przytoczonych powyżej faktów zdaniem pozwanej wyraźnie wynika, że roszczenia powódki kierowane pod adresem pozwanej są całkowicie bezzasadne, nie zasługują na uwzględnienie i powinny być oddalone w całości.

Wyrokiem z 26 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Zielonej Górze oddalił powództwo oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 26 listopada 2007 r. powódka jako wynajmujący oraz (...) (Polska) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jako najemca zawarli umowę najmu lokalu biurowo-usługowego o powierzchni 175,8 m² położonego w Z. przy ul. (...). Strony postanowiły, iż umowa najmu jest zawarta na czas nieokreślony. W § 5 pkt. 2 umowy wskazano, iż umowa może być rozwiązana po uprzednim 3-miesięcznym wypowiedzeniu na koniec miesiąca kalendarzowego. W § 8 umowy strony ustaliły, że po rozwiązaniu umowy najemca przekaże Wynajmującemu przedmiot najmu protokołem zdawczo-odbiorczym. Pozwana poinformowała powódkę, iż z dniem 31 sierpnia 2012 r. - (...) S.A. nabył G4S (...) (Polska) Sp. z o.o. i tym samym wszystkie spółki G4S w Polsce stały się własnością (...), która przejęła wszystkie zobowiązania G4S w stosunku do klientów. W związku z tym przejęciem, zmianie uległy nazwy dotychczasowych spółek (...) (Polska) Sp. z o.o. na nową nazwę (...) Sp. z o.o. Wskazano także, iż umowy zachowują ważność bez konieczności zawierania aneksów oraz, że wszelkie ustalone zasady współpracy pozostają w mocy. W dniu 3 września 2012 r. pozwana działając poprzez Wiceprezesa Zarządu Ł. W. oraz prokurenta J. S. udzieliła R. P. (1) pełnomocnictwa do reprezentowania pozwanej i podpisywania w imieniu spółki dokumentów: umów najmu lokali użytkowych, aneksów do tych umów oraz wypowiadania umów najmu lokali użytkowych. W dniu 28 września 2012 r. konwojent (...) (Polska) Sp. z o.o. doręczył powódce pismo z dnia 25 września 2012 r. wypowiadające umowę najmu z zachowaniem umownego terminu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2012 r. Pismo zostało podpisane przez R. P. (3) i opatrzone pieczątką „W. zarządu - R. P. (1)”. Na dzień 28 września 2012 r. w skład zarządu pozwanej wchodzili A. Ś. - Prezes Zarządu i Ł. W. - Wiceprezes Zarządu. Ustanowiono również prokurę łączną niewłaściwą (reprezentacja łącznie z członkiem zarządu) - prokurentem spółki był J. S.. W dniu 28 września 2012 r. dokonano wpisu w rejestrze sądowym KRS pozwanej m.in. dotyczącego zmiany nazwy spółki (...) (Polska ) sp. z o.o. na (...) Sp. z o.o. Pismem z dnia 30 września 2012 r. - pozwana poinformowała powódkę, iż w dniu 28 września 2013 r. nastąpiła zmiana nazwy spółki (...) (Polska) na (...) Alarm sp. o.o. Do dnia 31 grudnia 2012 r. pozwana nie zdołała przenieść w odpowiednie miejsce magazynu broni, którego umiejscowienie wymaga zezwoleń Komendy Wojewódzkiej Policji. (...) Kierownik Sprzedaży pozwanej w Z. A. P. zwrócił się z prośbą do powódki o przedłużenie wynajmu części pomieszczeń na dwa tygodnie uzasadniając to faktem, że nie maja jeszcze nowych pomieszczeń na magazyny broni i sprzętu specjalistycznego. Powódka wyraziła zgodę na przedłużenie tej umowy na dwa pomieszczenia magazynu broni. Za te pomieszczenia ustalono zryczałtowaną opłatę czynszu w styczniu 1 .000 zł. Pozwana nie zdołała zorganizować nowego pomieszczenia na magazyn broni. W związku z tym pismem z dnia 29 stycznia 2013 r. Kierownik (...) D. Sprzedaży pozwanej poprosił o przedłużenie umowy najmu za cały miesiąc styczeń i luty 2013 r. Powódka wyraziła na to zgodę i w dniu 1 lutego 2013 r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.500 zł netto. Od 2 lutego 2013 r. pozwana zatrudniała pracowników ochrony, którzy mieli bazę w obiekcie powódki. Pracownicy grup interwencyjnych samodzielnie zajęli pomieszczenia także na piętrze budynku. W dniu 23.02.2013r. powódka wystawiła faktury:

- nr 19/02/2013 na kwotę 4.590,04 zł tytułem czynszu za powierzchnie biurowo - magazynowe - faktura uzupełniająca za styczeń 2013 r.

- nr 20/02/2013 na kwotę 3.975,04 zł tytułem czynszu za powierzchnie biurowo - magazynowe - faktura uzupełniająca za luty 2013 r.

Sąd Rejonowy stwierdził, iż istota rozstrzygnięcia sprawy sprowadzała się do ustalenia czy wypowiedzenie dokonane pismem z dnia 25 września 2012 r. było skuteczne. W razie zakończenia stosunku najmu z końcem 2012 r. powódce me przysługiwałyby bowiem roszczenia o czynsz najmu za styczeń i luty 2013 r., które dochodziła w tym postępowaniu. Sąd ustalił, iż wypowiedzenie umowy najmu dokonane pismem z dnia 25 września 2012 r. przez R. P. (1) było skuteczne. Strona pozwana przedstawiła pełnomocnictwo z dnia 3 września 2012 r. dla R. P. (1) do dokonywania czynności w imieniu pozwanego w zakresie podpisywania umów najmu lokali użytkowych, aneksów do tych umów oraz wypowiadania umów najmu lokali użytkowych. Jednocześnie z zeznań J. S. i R. P. (1) wynika, iż powyższe pełnomocnictwo zostało udzielone zgodnie z datą wskazaną w jego treści tj. 3 września 2012 r.

Zaznaczył przy tym, że R. P. (1) nie miał żadnego interesu ani powodu, aby dokonywać czynności w imieniu pozwanej nie mając do tego upoważnienia i nie zajmując się sprawami pozwanej. Wiedza R. P. (1) o istnieniu umowy pomiędzy powódką a pozwaną, znajomość postanowień umowy, w sposób oczywisty wskazują, iż był on osobą działającą w ramach pozwanej spółki. Potwierdza to dodatkowo fakt, iż pismo zostało dostarczone powódce przez pracowników pozwanej. W takich okolicznościach nie sposób uznać, iż R. P. (1) podpisał przedmiotowe pismo bez żadnego umocowania, a przedłożone pełnomocnictwo z dnia 3 września 2012 r. było sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania. Dodał, iż pełnomocnictwo do dokonania wypowiedzenia umowy najmu mogłoby być udzielone nawet ustnie lub w drodze faktów dorozumianych np. poprzez powierzenie R. P. (1) zadania wypowiedzenia określonych umów najmu. Nawet późniejsze sporządzenie pisemnego pełnomocnictwa do dokonania tej czynności nie mogłoby skutkować uznaniem wypowiedzenia R. P. (1) za bezskuteczne. Sąd zauważył, iż brak jest także pisemnego upoważnienia dla A. P., który w imieniu pozwanej wynajął część pomieszczeń w obiekcie powódki w styczniu i lutym 2013 r. W tym zakresie strona powodowa nie wymagała jednak pisemnego upoważnienie do działania. Sąd uznał, że dla skuteczności działania R. P. (1) w zakresie wypowiedzenia umowy najmu nie może mieć decydującego znaczenia okoliczność, iż na piśmie z dnia 25 września 2012 r. przystawiono pieczątkę „Wiceprezes Zarządu R. P. (1)”. Strona pozwana tłumaczyła, iż pracownik sekretariatu użył tej pieczątki omyłkowo, albowiem R. P. (1) wchodził w skład zarządów inny spółek związanych z (...) S.A. W ocenie Sądu tego rodzaju pomyłka nie dyskwalifikowała działania R. P. (1) jako przedstawiciela pozwanej. Istotne jest, iż R. P. wskazał, iż występuje w imieniu pozwanej oraz iż miał umocowanie do wypowiedzenia umowy. Sąd zaznaczył też, iż w dacie sporządzenia pisma (25 września 2012 r.) nazwa pozwanego wciąż brzmiała (...) (Polska ) Sp. z o.o. (...) o zmianie nazwy na (...) Alarm Sp. o.o. został dokonany dopiero 28 września 2012 r. Zarzuty strony powodowej, iż wypowiedzenia dokonano w imieniu nieistniejącej już spółki należało zatem uznać za nieuzasadnione.

Sąd wskazał, iż wszystkie okoliczności obecnie podnoszone przez stronę powodową wobec wypowiedzenia z dnia 25 września 2012 r. nie przeszkodziły jej uznawać tego wypowiedzenia za skuteczne na przełomie 2012 i 2013 r. Powódka uznając wypowiedzenie za skuteczne zgodziła się wynająć pozwanej część pomieszczeń w styczniu i w lutym 2013 r. Jest oczywiste, że gdyby pierwotna umowa najmu nadal trwała, to powódka nie zgodziłaby się na wynajęcie przez pozwaną tylko części pomieszczeń i to za znacznie niższy czynsz. Świadczy to o tym, iż dla odbiorcy tego pisma podchodzącego do niego z przeciętną wnikliwością jego skuteczność nie budziła zastrzeżeń. Stron tego stosunku prawnego były świadome, iż umowa najmu wygasła z końcem 2012 r. i do tej okoliczności dostosowywały swoje dalsze czynności - powódka poszukiwała następnych najemców, a pozwana zorganizowała inne miejsce na swoją bazę, a na krótki czas wynajęła część poprzednio wynajmowanych pomieszczeń. Z tych powodów należy uznać, że również względy bezpieczeństwa obrotu przemawiają za uznaniem skuteczności wypowiedzenia.

Strona powodowa wskazywała także, iż nie sporządzono protokołu zdawczego budynku po zakończeniu umowy najmu. Sąd Rejonowy stwierdził, że powyższa okoliczność nie może jednak stanowić o dalszym trwaniu umowy najmu. Protokół zdawczy ma funkcję dowodowe i służy potwierdzeniu przekazania przedmiotu najmu i jego stanu. Jego brak nie skutkuje przyjęciem, że umowa najmu jest przedłużona, lecz stawia najemcę w gorszej sytuacji dowodowej w zakresie wykazania powyższych okoliczności. Brak zdania przedmiotu najmu po zakończeniu umowy stron mógłby skutkować powstaniem roszczenie o wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy, a nieodpowiedni stan przedmiotu najmu powstaniem roszczenia o przywrócenie go do stany zgodnego z umową. W niniejszym postępowaniu powódka takich roszczeń nie dochodziła, a zatem powyższe okoliczności nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Dalej Sąd wskazał, iż zgodnie z art. 505⁴ § 1 kpc w postępowaniu uproszczonym zmiana powództwa jest niedopuszczalna. Dlatego też rozszerzenie powództwa dokonane pismem z dnia 12 lipca 2013 r. należało uznać za niedopuszczalne.

Wyjaśnił nadto, że nie wchodziło w grę w rozpoznawanej sprawie zastosowanie przepisów o wynagrodzeniu za bezumowne korzystanie z rzeczy. Strona powodowa wskazała bowiem, iż w tym postępowaniu dochodzi zapłaty czynszu z tytułu umowy z dnia 26 listopada 2007 r. Orzekanie przez Sąd o innych roszczeniach niż dochodzone przez powódkę stanowiłoby zatem naruszenie art. 321 § 1 kpc, zgodnie z którym sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Podstawą uwzględnienia powództwa nie może być sam fakt zajmowania przez pracowników pozwanej części lokalu powódki w styczniu i lutym w zakresie nieobjętym umową najmu na ten okres. Wobec braku podstawy prawnej do takiego świadczenia na rzecz pozwanej, powódce mogą przysługiwać roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia lub roszczenia uzupełniające z art. 230 kc. Sąd podkreślił, iż są to jednak inne roszczenia niż dochodzone przez powódkę w niniejszym postępowaniu. W niniejszej sprawie powódka jednoznacznie żądała zapłaty czynszu najmu, a zatem w świetle powyższych wywodów, Sąd nie mógł oprzeć rozstrzygnięcia na przepisach regulujących bezpodstawne wzbogacenie lub wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy.

Apelację od powyższego wyroku złożyła powódka zaskarżając go w całości oraz wnosząc o jego zmianę i zasądzenie na jej rzecz kwoty 8.565 zł wraz z odsetkami od chwili powstania wierzytelności do dnia zapłaty, a nadto zasądzenie na rzecz powódki kosztów postępowania w pierwszej i drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa sądowego w kwocie 2.000 zł. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie art. 205 § 1 ksh przez jego niezastosowanie; naruszenie art. 104 kc przez jego niezastosowanie; art. 674 kc przez jego niezastosowanie; art. 233 § 1 kpc przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia dowodów zebranych w sprawie.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z 21 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu oddalił apelację oraz kosztami procesu w instancji odwoławczej obciążył powódkę i z tego tytułu zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 600 zł.

W dniu 27 listopada 2014 r. powódka złożyła wniosek o wznowienie postępowania z uwagi na pozbawienie jej możności obrony i nieprawidłowe doręczenia zawiadomienia o rozprawie w dniu 21 listopada 2014 r.

Uwzględniając zarzuty skargi dotyczące braku skutecznego zawiadomienia powódki o rozprawie w dniu 21 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy ponownie przeprowadził rozprawę w dniu 29 stycznia 2015 r. Strona powodowa obecna była na rozprawie wnosząc i wywodząc jak w apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd Okręgowy na podstawie art. 412 § 1 kpc rozpoznał sprawę na nowo w granicach jakie zakreśla podstawa wznowienia postępowania. Po ponownym rozpoznaniu Sąd skargę oddalił (na podstawie art. 412 § 1 i 2 kpc). Granice jakie określa podstawa wznowienia postępowania składają się z dwóch elementów: zakresu zaskarżenia oraz kierunku żądanej kontroli. Zakres ponownego rozpoznania sprawy jest uwarunkowany przyczyną wznowienia. W niniejszej sprawie istniała podstawa skargi o wznowienie postępowania, ale nie wpłynęła ona na treść rozstrzygnięcia. Skarga podlegała więc oddaleniu. Pomimo przeprowadzenia ponownego postępowania na zasadach określonych w art. 412 § 2 kpc wyrok oddalający skargę oznacza de facto powtórzenie poprzedniego rozstrzygnięcia – cel skargi zostaje wówczas osiągnięty bowiem stronie powodowej zapewniono wszelkie gwarancje procesowe, chociaż wynik postępowania jest taki sam.

Apelacja powódki na uwzględnienie nie zasługiwała i jako taka podlegała oddaleniu. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji poczynił w analizowanej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego. Z poczynionych ustaleń wyciągnięte zostały prawidłowe wnioski prawne i poprawnie Sąd I instancji zinterpretował treść oraz znaczenie zastosowanych przepisów. Także uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiadało wymogom określonym w art. 328 kpc, co pozwoliło Sądowi II instancji na merytoryczną kontrolę orzeczenia. Stąd, w niniejszej sprawie tutejszy Sąd na podstawie art. 382 kpc przyjął ustalenia faktyczne i wnioski prawne Sądu Okręgowego jako swoje własne. W tej sytuacji rozważeniu podlegały jedynie zarzuty zawarte w apelacji strony powodowej.

Przede wszystkim bezzasadny pozostaje zarzut naruszenia art. 205 § 1 ksh w postulowany w apelacji sposób. Bezspornym jest, iż w świetle dyspozycji tego uregulowania do składania oświadczeń w imieniu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością której zarząd jest wieloosobowy wymagane jest współdziałanie dwóch członków zarządu albo jednego członka zarządu z prokurentem chyba, że umowa spółki stanowi inaczej. Bez wątpienia oświadczenia woli w imieniu spółki składać może także i jej pełnomocnik który z kolei musi zostać do tego umocowany zgodnie z zasadą reprezentacji w takiej spółce obowiązującą. W rozpoznawanej sprawie właśnie z taką to sytuacją mamy do czynienia albowiem jak wynika z treści załączonego do akt sprawy pełnomocnictwa z dnia 3 września 2012 r. R. P. (1) był pełnomocnikiem spółki (...) (Polska) Sp. z o.o., a do działania w jej imieniu został upoważniony przez Ł. P. – wiceprezesa zarządu tejże spółki - oraz J. S. pełniącego funkcję jej prokurenta. Osoby te w trakcie przesłuchania ich w sprawie potwierdziły tą okoliczność wobec czego brak jest jakichkolwiek uzasadnionych podstaw by umocowanie R. P. (1) do składania oświadczeń woli w imieniu spółki (...) (Polska) w sposób uprawniony negować, a tym samym kwestionować skuteczność dokonanego wypowiedzenia najmu spornej nieruchomości należącej do strony powodowej, jakiej w imieniu tejże spółki (...) dokonał. Wbrew twierdzeniom autora skargi sam fakt zawiadomienia powódki o nabyciu wskazanej spółki przez (...) S.A. i przejęciu przezeń wszelkich zobowiązań G4S z dniem 31 sierpnia 2012 r. nie dyskredytuje w żadnej mierze zdziałanego wypowiedzenia i nie oznacza, że oświadczenie woli w tym przedmiocie które apelująca otrzymała 28 września 2012 r., a datowane na 25 września 2012 r. nie mogło wywołać pożądanych konsekwencji prawnych jako że jak zdaje się to sugerować apelacja pochodziło od nieuprawnionego podmiotu. Godzi się zauważyć iż wypowiedzenie datowane jest na dzień 25 września 2012 r. natomiast zgodnie z art. 157 § 1 ksh umowa spółki określa m.in. firmę spółki, a stosownie do art. 255 § 1 ksh zmiana umowy wymaga uchwały wspólników i wpisu do rejestru w związku z czym z uwagi na konstytucyjny charakter wpisu do KRS zmiana umowy spółki - w tym dotycząca jej nazwy - w stosunku zewnętrznym czyli w stosunkach z osobami trzecimi wywołuje skutki od dnia jej zarejestrowania. W związku z tym należy przyjąć że oświadczenie dotyczące wypowiedzenia najmu dokonywane w imieniu dotychczasowego podmiotu, tj. spółki G4S było skuteczne tak samo jak pełnomocnictwo, które zostało udzielone w dniu 3 września 2012 r. Niezależnie od powyższego stwierdzić trzeba, iż twierdzenia apelacji o rzekomej nieskuteczności oświadczenia woli zmierzającego do unicestwienia łączącego strony sporu stosunku obligacyjnego nie znajdują wsparcia z zgromadzonym materiale dowodowym, którego analiza nie pozostawia jakichkolwiek wątpliwości co do tego, że powódka zaakceptowała wypowiedzenie jej umowy najmu i go nie podważała, o czym wyraźnie świadczy chociażby treść pisma z dnia 23 lutego 2013 r., w którym jej pełnomocnik wprost powołuje na „rozwiązanie umowy z dniem 31 grudnia 2012 r.”, czy też treść wystawionych faktur uzupełniających zapłaty których obecnie dochodzi wskazujących jasno to, że przedmiotem umowy między stronami w miesiącach styczeń i luty 2013 r. był wyłącznie najem części magazynowej dla składowania broni, a nie cała nieruchomość jak miało to miejsce przez końcem roku 2012. Skoro przeto powódka dotąd, tj. przed wszczęciem procesu nie sprzeciwiała się treści wypowiedzenia i uznawała je za skuteczne - na co wskazuje jej opisane wyżej zachowanie - to jej przeciwne, obecnie prezentowane stanowisko w świetle powołanej argumentacji wydaje się być formułowane wyłącznie na użytek toczącego się postępowania oraz motywowane wyłącznie potrzebą uzyskania korzystnego dlań rozstrzygnięcia, i jako takie musi zostać uznane za bezzasadne.

W takim samym kontekście ocenić trzeba zarzuty powódki wobec pisemnej treści wypowiedzenia gdzie R. P. (1) nie został wymieniony jako pełnomocnik spółki lecz jako wiceprezes, co dezawuować ma ważność samego umocowania. Twierdzenia te również wydają się być bezprzedmiotowe w sytuacji gdy jak wyżej wyłożono strona powodowa akceptowała dokonane przez tą osobę wypowiedzenie czemu dała wyraz swym postępowaniem po dniu 31 grudnia 2012 r. w tym m.in. zgodą na najem wyłącznie części pomieszczeń w wyniku zaaprobowania wniosku wyrażonego w tym przedmiocie przez stronę pozwaną. Porozumienie stron w tym zakresie byłoby oczywiście pozbawione jakiegokolwiek uzasadnienia w razie gdyby najem w pierwotnej formie miał trwać dalej. Abstrahując jednakowoż od powyższego wzmiankowany fakt wskazania w przesłanym powódce wypowiedzeniu R. P. (1) jako wiceprezesa zarządu, a nie jako pełnomocnika spółki, nie uzasadnia tezy o nieskuteczności jego oświadczenia jako złożonego w imieniu spółki G4S, jak stara się to przedstawiać autor apelacji. Bezspornie wszak w treści rzeczonego pisma jego wystawca określony został jednoznacznie jako osoba działająca w imieniu tejże spółki wobec czego posłużenie się pieczęcią wskazującą funkcję jaką pełnił w spółce nie może być poczytywane jako okoliczność dyskwalifikująca jego działanie w charakterze przedstawiciela najemcy właściwie umocowanego do jego reprezentowania, tym bardziej w sytuacji gdy - co po raz wtóry należy zaakcentować - i sama powódka jak obrazuje to ujawnione wyżej następcze jej postępowanie nie miała wątpliwości, co do charakteru w jakim osoba ta wobec niej występowała. W związku z powyższym słuszna okazała się konstatacja Sądu I instancji, iż w ramach dokonanego oświadczenia R. P. (1) działał jako pełnomocnik spółki będącej najemcą i wypowiedzenie przezeń sformułowane było ważne oraz skuteczne, a zgłaszane w tym względzie wątpliwości pozbawione są merytorycznych racji.

W tej sytuacji uznając oświadczenie złożone przez pełnomocnika za skuteczne jako irrelewantny z punktu widzenia oceny zasadności zaskarżonego orzeczenia w aspekcie jego trafności jawi się zarzut wskazujący na przekroczenie dyspozycji art. 104 kc, a to poprzez jego niezastosowanie. Przepis ów reguluje konsekwencje sytuacji, w której rzekomy pełnomocnik dokonuje czynności prawnej jednostronnej. Sytuacja taka w niniejszej sprawie natomiast nie występuje albowiem jak ustalono w ramach prowadzonego postępowania dowodowego R. P. (1) składając oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy najmu legitymował się stosownym umocowaniem spółki, a zatem nie dokonywał tej jednostronnej czynności prawnej bez umocowania lub z przekroczeniem jego zakresu. Ubocznie już tylko zatem godzi się wspomnieć, iż wbrew temu co przedstawia apelująca nie zawsze jednostronna czynności zdziałana przez rzekomego pełnomocnika pozostaje nieważna albowiem ustawodawca w drugiej części cytowanego unormowania statuuje wyjątek od zasady bezwarunkowej bezwzględnej nieważności jednostronnej czynności prawnej dokonanej przez fałszywego pełnomocnika, przewidując sytuację, w której oświadczenie woli jest złożone innej osobie, a osoba ta godzi się na działanie bez umocowania. Przy czym przyjmuje się powszechnie iż zgoda adresata oświadczenia woli może zostać wyrażona w dowolnej formie, wyraźnie bądź w sposób dorozumiany, gdyż znajdzie do niej zastosowanie art. 60 kc. Wyrażenie przez adresata zgody na działanie bez umocowania bądź z przekroczeniem jego zakresu powoduje, że odpowiednie zastosowanie znajdą przepisy o zawarciu umowy bez umocowania, czyli art. 103 kc, co oznacza z kolei, że ważność jednostronnej czynności prawnej zależy od potwierdzenia jej przez rzekomego mocodawcę. Mając na względzie powyższe nawet w przypadku uznania, iż R. P. (1) występował w charakterze fałszywego pełnomocnika należy na gruncie przedmiotowej sprawy w jej realiach przyjąć, że powódka stan taki akceptowała uznając skuteczność dokonanego wypowiedzenia, a zatem wyraziła zgodę na działanie rzekomego pełnomocnika jako pełnoprawnego pełnomocnika spółki. Niezaprzeczalnym wszak pozostaje, iż w taki właśnie sposób odczytywać należy jej zachowanie po dniu 31 grudnia 2012 r., w tym opisywane już przyznanie faktu rozwiązania umowy w piśmie z dnia 23 lutego 2013 r., jak również i porozumienie w przedmiocie najmu wyłącznie części pomieszczeń przez pozwanego w styczniu i lutym 2013 r. Nie może też wzbudzać zastrzeżeń to, że i strona pozwana potwierdziła bezsprzecznie działania ewentualnego rzekomego - działającego w jej imieniu bez właściwego umocowania - pełnomocnika jako że, co nie stanowiło kontrowersji pomiędzy stronami sporu, zaprzestała najmu przedmiotu umowy z dnia 26 listopada 2007 r. z dniem wskazanym w wypowiedzeniu złożonym przez R. P. (1). Potwierdzenie natomiast przez mocodawcę czynności zdziałanych przez rzekomego pełnomocnika przy uprzedniej zgodzie adresata na jego występowania w tym właśnie charakterze powoduje, że czynność taka jest ważna od momentu jej dokonania. Bez względu zatem na to czy rzeczona osoba legitymowała się stosownym umocowaniem czy też działała bez niego ujawnione okoliczności jakie zaistniały w stanie faktycznym sprawy pozwalają uznać, że dokonana przez nią jednostronna czynność prawna wywołała przewidziane nią skutki prawne prowadząc do rozwiązania umowy z końcem roku 2012, a zarzut naruszenia art. 104 kc pozostaje bezzasadny.

Sąd Okręgowy nie znalazł przy tym usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 674 kc, obrazy którego to unormowania dopatruje się w niniejszej sprawie powódka poprzez jego niezastosowanie mimo istnienia ku temu właściwych podstaw. Zgodnie z tym przepisem jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzeczy za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nieoznaczony. Przepis ten ustanawia regułę interpretacyjną zgodnie z którą w pewnych okolicznościach poczytuje się, że najem trwa nadal, gdyż nastąpiło jego tzw. milczące przedłużenie. W świetle brzmienia art. 674 kc, na który powołuje się skarżąca - do przedłużenia umowy najmu po upływie terminu oznaczonego w wypowiedzeniu nie wystarczy samo używanie przez najemcę przedmiotu najmu, ale niezbędne jest, by to korzystanie odbywało się „za zgodą wynajmującego”. Decydującymi zatem przesłankami dla osiągnięcia skutku przedłużenia umowy najmu są: dalsze używanie przedmiotu najmu przez dotychczasowego najemcę i zgoda choćby milcząca wynajmującego. Wprawdzie złożenie oświadczenia - ujawnienie woli - zgodnie z treścią art. 60 kc może wprawdzie nastąpić przez jakiekolwiek zachowanie się ujawniające tę wolę, jednakże w świetle okoliczności towarzyszących, musi to być taki przejaw, który w sposób dostatecznie zrozumiały i niewątpliwy wyraża wolę wywołania skutków prawnych objętych czynnością prawną (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 1980 r., II CKN 110/80, OSNCP 1980 nr 11, poz. 222 czy wyrok z dnia 28 lutego 1998 r., III CKN 93/97, OSNC 1999 z. 1, poz. 13). Ustalenie istnienia lub nieistnienia oświadczenia woli (choćby wyrażonego w sposób dorozumiany) należy do ustaleń faktycznych.

W niniejszym przypadku jak trafnie wskazuje autor apelacji strona pozwana istotnie po wypowiedzeniu umowy najmu korzystała z części pomieszczeń, które były objęte umową z dnia 26 listopada 2007 r., tym nie mniej nie sposób zasadnie przyjąć aby zajęcie tych pomieszczeń o jakich wspomina powódka odbywało się chociażby przy milczącej jej aprobacie. Sama bowiem wynajmująca w treści pozwu wskazywała, iż wyraziła zgodę na dalszy najem w miesiącach styczniu i lutym 2013 r. wyłącznie dwóch pomieszczeń na magazyn broni znajdujących się w piwnicy budynku, co samo przez się wyklucza przecież jakąkolwiek jej zgodę na dalsze korzystanie z innych pomieszczeń. Jednocześnie w tych miesiącach powódka wystawiła faktury tytułem czynszu za najem tych jedynie pomieszczeń przeznaczonych na magazyn broni. W tych zatem okolicznościach trudno mówić aby zachowanie strony powodowej nosiło znamiona aprobaty czy też znoszenia takiego stanu rzeczy pozwalającej na wnioskowanie o istnieniu domniemanej woli przedłużenia umowy najmu w pierwotnym jej brzmieniu, skoro jej oświadczenia procesowe jak i ujawnione przedprocesowo zachowania tego wniosku w żaden sposób nie usprawiedliwiają, a wręcz przeciwnie wprost go eliminują. Samo zatem samowolne zajęcie powierzchni nie objętej przedmiotem najmu przez pracowników pozwanego bez wiedzy, a w konsekwencji jakiejkolwiek zgody powódki nie może być poczytywane w kategoriach tzw milczącego przedłużenia umowy, a to wobec braku należytej zgody na ten stan po stronie powódki, stanowiącej warunek konieczny dla omawianej reguły interpretacyjnej ukonstytuowanej w art. 647 kc. Wbrew więc stanowisku prezentowanemu w apelacji Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia prawa materialnego wskutek nie zastosowania art. 674 kc. W świetle bowiem konkretnych ustaleń faktycznych, nie było podstaw do sugerowanego przez skarżącego błędu aktu subsumcji. Innymi słowy ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny nie uzasadniał zastosowania tego uregulowania i przyjęcia iż pomiędzy stronami doszło do przedłużenia umowy najmu.

Jak podkreślono w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powódka uzasadniając żądanie pozwu wywodziła, że dochodzi zapłaty czynszu. Zdaniem tutejszego Sądu żądanie czynszu nie jest tym samym przedmiotem w rozumieniu art. 321 § 1 kpc, co żądanie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy. Powódka swoje roszczenie wywodziła bowiem z umowy czy w oparciu o art. 674 kc, a nie z przepisów dotyczących posiadania rzeczy bez podstawy prawnej. W tych okolicznościach przyjmując, iż umowa najmu w zakresie rzeczy objętej przedmiotem sporu stron nie wiązała, nie było możliwym uwzględnienie powództwa na innej podstawie, gdyż w ten sposób jak trafnie przyjął Sąd Rejonowy doszłoby do naruszenia art. 321 § 1 kpc poprzez zasądzenie roszczenie z innej podstawy faktycznej niż wskazana zarówno w pozwie jak i w całym dalszym toku postępowania.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie 385 kpc, oddalił apelację jako bezzasadną. O kosztach postępowania w instancji odwoławczej orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w związku z art. 108 § 1 kpc oraz § 6 pkt 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002 r. Nr 163 poz. 1349). Kosztami opłaty od skargi obciążono powódkę w zakresie poniesionym.

SSO Jolanta Waltrowska SSO Tomasz Chojnacki SSO Wanda Migdał

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE