Sygn. akt: III U 937/14
Dnia 5 lutego 2015r.
Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
|
Przewodniczący: |
SSR del. do SO Monika Obrębska |
|
Protokolant: |
sekretarz sądowy Przemysław Dudziński |
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2015r. w O.
sprawy z odwołania Z. N.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.
o wznowienie postępowania w sprawie przyznania prawa do emerytury
na skutek odwołania Z. N.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.
z dnia 07.10.2014r. znak (...)
orzeka:
zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że wznawia postępowanie w sprawie przyznania prawa do emerytury na skutek wniosku z dnia 26.09.2014r.
Sygn. akt III U 937/14
Decyzją z dnia 07.10.2014r. ZUS odmówił Z. N. prawa do wznowienia postępowania w sprawie przyznania prawa do emerytury.
Z. N. wniósł odwołanie od powyższej decyzji.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podnosząc, że w niniejszej sprawie brak było podstaw do wznowienia postępowania zakończonego prawomocną decyzją z dnia 03.09.2013r., gdyż do wniosku o przyznanie świadczenia z dnia 26.09.2014r. odwołujący nie przedłożył żadnych nowych dowodów, które miałyby wpływ na prawo do świadczenia.
Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił i zważył, co następuje:
Odwołanie okazało się o tyle zasadne, że skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji.
W pierwszej kolejności podkreślić należy, że zgodnie z ugruntowanym i jednolitym orzecznictwem Sądu Najwyższego, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy przez sąd wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (vide postanowienie Sądu Najwyższego z 20.01.2010r., sygn. akt. II UZ 49/09, LEX 583831). Przedmiotem niniejszej sprawy była więc jedynie ocena formalnej poprawności i merytorycznej zasadności decyzji organu rentowego o odmowie prawa do wznowienia postępowania w sprawie przyznania prawa do emerytury, bowiem taki był zakres zaskarżonej decyzji.
Zgodnie art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.
Co do przesłanek ponownego ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości trzeba zauważyć, że doktryna nadaje pojęciu "przedłożenia nowych dowodów" szersze znaczenie od podstaw wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 1 pkt 5 k.p.a.), obejmując nim przypadki ujawnienia dowodów istniejących zarówno przed jak i po wydaniu decyzji, pod warunkiem, że wynikają z nich fakty uwzględniane w tejże decyzji (R. Babińska, Wzruszalność prawomocnych decyzji rentowych, Warszawa 2007, s. 123). Dowodem uzasadniającym ponowne ustalenie prawa do świadczenia może zaś być właściwe wszystko, co wpływa na prawo do świadczenia lub jego wysokość (K. Ślebazak (w:) Emerytury i renty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Emerytury pomostowe. Komentarz pod redakcją B. Gudowskiej i K. Ślebzaka, Warszawa 2013, s. 715). Z kolei użyty w przepisie zwrot "nowe okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji" definiowany jest przez naukę prawa i judykaturę, jako ogół wymagań formalnych i materialnoprawnych związanych z ustaleniem decyzją rentową prawa do świadczeń, a więc jako fakty warunkujące powstanie prawa do świadczeń, jak i uchybienia normom prawa procesowego lub materialnego przez organ rentowy, wpływające potencjalnie na dokonaną ex lege sytuację prawną zainteresowanego (por. Babińska, Wzruszalność (...), s. 132 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2013 r., III UK 145/12, LEX nr 1408199). W przeciwieństwie do dowodów, nie muszą to być przy tym okoliczności nowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2007 r., II UZP 3/07, OSNP 2007 nr 23-24, poz. 355).
Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie zachodziły okoliczności, o których mowa w cyt. wyżej art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Do wniosku o ponowne ustalenie uprawnień do emerytury z dnia 26.09.2014r. odwołujący załączył oryginał świadectwa pracy z dnia 30.06.1997r. z tytułu zatrudnienia w (...) Fabryce (...), kserokopię książeczki wojskowej, której oryginał przedstawił do wglądu pracownikowi ZUS (vide adnotacja na kserokopiach) oraz oryginał świadectwa pracy z 30.09.1996r. z tytułu zatrudnienia w (...) Sp. z o.o., Zakład Zespołów (...) w W., gdzie w pkt. 8 wskazane jest, że w okresie od 26.01.1984r. do 30.09.1996r. odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach – szlifierz. O ile kserokopia świadectwa pracy z dnia 30.06.1997r. i kserokopie kart z książeczki wojskowej znajdują się już w aktach rentowych Z. N., o tyle świadectwo pracy z dnia 30.09.1996r. zawierające adnotacje o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, jest nowym dowodem, dotychczas nie przedkładanym przez odwołującego.
Powyższe, zdaniem Sądu Okręgowego, obligowało ZUS do wznowienia postępowania i ponownego rozpatrzenia uprawnień Z. N. do emerytury, gdyż spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 114 ust. 1 cyt. wyżej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Na tym etapie Sąd nie przesądza oczywiście czy ZUS winien ponownie odmówić odwołującemu prawa do emerytury, czy przyznać mu prawo do wnioskowanego świadczenia, gdyż kwestie te wykraczają poza ramy zaskarżonej decyzji, która dotyczy jedynie kwestii zasadności wznowienia postępowania w sprawie przyznania Z. N. prawa do emerytury.
Biorąc pod uwagę powyższe Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i wznowił postępowanie w sprawie przyznania prawa do emerytury na skutek wniosku odwołującego z dnia 26.09.2014r, pozostawiając merytoryczną ocenę przedłożonych dowodów w kontekście prawa do emerytury, organowi rentowemu.