UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 września 2014 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od strony pozwanej (...) Zespołu (...) w Ł. na rzecz:

1.  powódki I. W. kwotę 7020 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie warunków pracy i płacy;

2.  Skarbu Państwa Kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi kwotę 351/trzysta pięćdziesiąt jeden/ złotych z tytułu zwrotu kosztów procesu w pozostałym zakresie przejmując je na rzecz Skarbu Państwa (pkt. I wyroku);

umorzył postępowanie w pozostałym zakresie (pkt II); oraz nadał wyrokowi w punkcie I.1 rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości kwoty 3451,80 zł.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

Powódka I. W. była zatrudniona u strony pozwanej od dnia 2 października 1978 roku na stanowisku technika analityki, w pełnym wymiarze czasu pracy. Ostatnio powódka była zatrudniona na stanowisku starszego technika analityki w Pracowni (...) Laboratoryjnej.

W dniu 26 listopada 2013 roku strona pozwana wręczyła powódce wypowiedzenie zmieniające warunki pracy i płacy, w zakresie wynagrodzenia zasadniczego i stanowiska pracy. Od dnia 1 marca 2014 roku zaproponowano powódce stanowisko salowej z wynagrodzeniem zasadniczym 1700 zł brutto, oraz dodatkiem wyrównawczym w kwocie 250 zł miesięcznie do końca upływu okresu podlegania szczególnej ochronie. W wypowiedzeniu zakreślono termin do dnia 15 stycznia 2014 roku, w którym powódka miała złożyć oświadczenie o ewentualnej odmowie przyjęcia proponowanych warunków zatrudnienia. Wskazano, iż w przypadku odmowy przyjęcia zaproponowanych warunków umowa ulegnie rozwiązaniu z upływem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia w dniu 28 lutego 2014 roku. Jako przyczynę wypowiedzenia zmieniającego pracodawca wskazał likwidację komórki zatrudniającej powódkę – Pracowni (...) Laboratoryjnej w związku z realizowanym procesem naprawczym.

W dniu 28 listopada 2013 roku powódka złożyła pracodawcy na piśmie oświadczenie, iż odmawia przyjęcia zaproponowanych jej nowych warunków zatrudnienia.

W okresie wypowiedzenia powódka świadczyła pracę u strony pozwanej.

Decyzją nr (...) Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia 26 czerwca 1981 roku u powódki będącej pracownikiem pozwanego stwierdzono chorobę zawodową w postaci wirusowego zapalenia wątroby typu C. W następstwie choroby zawodowej stwierdzono u powódki 20% trwały uszczerbek na zdrowiu. Uszczerbek ten uległ powiększeniu w związku z przebiegiem choroby i u powódki nastąpił dalszy 25% uszczerbek.

W związku z przebiegiem choroby i pogarszającym się stanem zdrowia powódka wielokrotnie w trakcie zatrudnienia była hospitalizowana w Klinice (...) w Ł., po raz ostatni w okresie od 1-9.03.2001r. Na podstawie pogłębionych badań wirusologicznych przeprowadzonych u powódki rozpoznano przewlekła aktywne wirusowe zapalenie wątroby typu C. Z powodu ciężkiej postaci choroby powódka przebyła leczenie Interferonem i R.. W tym czasie powódka wykorzystała 9 miesięczny okres zasiłku chorobowego i 12 miesięczny okres świadczenia rehabilitacyjnego. Powódka pozostawała pod stałą opieką hepatologiczną w Poradni Hepatologicznej przy Szpitalu im. (...) w Ł. a obecnie w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.. U powódki 2013 roku wykryto radiologicznie zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo- krzyżowego, powodujące dolegliwości bólowe w całym obrębie kręgosłupa. Nasilają się one podczas dłuższego chodzenia, siedzenia i schylania się. W 2013 roku powódka podjęła leczenie powyższych dolegliwości i przebyła rehabilitację leczniczą. Od 4 lat powódka pozostaje pod opieką (...) w Ł., przy ul. (...). Od lutego 2014 roku przebywa na zwolnieniu lekarskim z powodu nasilonego zespołu depresyjnego, udzielonego przez lekarza psychiatrę. Z uwagi na wirusowe zapalenie wątroby typu C powódka nie jest zdolna do wykonywania pracy fizycznej ciężkiej i średnio- ciężkiej oraz w systemie zmianowym.

U powódki stan zaawansowania WZW typu C jest w stopniu bardzo znacznym, o czym świadczy orzeczony bardzo wyskoki uszczerbek na zdrowiu i zakwalifikowanie jej do mało dostępnego leczenia Interferonem i R.. Rokowanie u powódki na przyszłość jest bardzo poważne. Przy higienicznym trybie życia i stosowaniu odpowiedniej diety istnieje niebezpieczeństwo zaostrzenia choroby. WZW może przebiegać w różny sposób. Typ WZW zdiagnozowany u powódki jest najgorszy i nagorzej rokuje – pierwotnym rakiem wątroby.

Wirusowe zapalenie wątroby typu C jest ciężką chorobą, którego następstwem może być marskość wątroby z potencjalnie zagrażającymi powikłaniami i pierwotnym rakiem wątroby. Leczenie tego schorzenia obejmuje terapię Interferonem i R. ale rokowanie co do poprawy stanu zdrowia jest niepewne. Leczenie niefarmakologiczne WZW typu C polega na podawaniu preparatów hepatotropowych, oszczędzający tryb życia –głównie bez wysiłku fizycznego, stosowanie lekkostrawnej diety i bezwzględny zakaz spożywania alkoholu i niektórych leków. Przebieg choroby WZW typu C u pacjentów może przebiegać różnie. W przypadku lżejszej postaci pacjent może nie mieć nawet zdiagnozowanego schorzenia i nie wiedzieć, iż na nie choruje. Praca salowej wiąże się z wysiłkiem fizycznym i obciążeniem psychicznym z uwagi na kontakt z psychicznie chorymi pacjentami. Praca taka jest przeciwwskazana dla powódki z uwagi na jej stan zdrowia. Przeciwwskazanie wynika zarówno ze schorzenia WZW typu C jak i dolegliwości ortopedycznych i psychiatrycznych, na które leczy się powódka.

Do obowiązków pracownika zajmującego stanowisko pracy „salowa” u strony pozwanej należy utrzymanie czystości na wyznaczonym odcinku pracy oraz pomoc przy przemieszczaniu i pielęgnacji pacjentów. Do podstawowych zadań salowej należy między innymi : mycie i dezynfekcja podłóg, balustrad schodów , blatów, powierzchni zewnętrznych mebli, urządzeń sanitarnych , gablot i sprzętu ruchomego oraz mycie i dezynfekcja mebli. Ponadto do zadań salowej należy podawanie i wynoszenie pojemników na wydaliny i wydzieliny, opróżnianie ich, mycie i dezynfekcja. Pomoc personelowi w transporcie pacjentów leżących i siedzących oraz pomoc pacjentom chodzącym, pomoc w układaniu pacjentów w łóżku i przenoszeniu ich. Do obowiązków salowej należy zbieranie, segregacja i pakowanie brudnej bielizny, wynoszenie odpadów. Praca salowej odbywa się w systemie zmianowym, od 8-12 godzin w zależności od organizacji pracy, w dni powszednie i święta przez całą dobę. Do wykonywania pracy salowej nie są potrzebne żadne kwalifikacje zawodowe. Wymagana jest ogólna sprawność fizyczna i ruchowa. Przeciwwskazaniami do wykonywania pracy salowej są między innymi choroby psychiczne oraz nosicielstwo chorób zakaźnych.

Z uwagi na sytuację ekonomiczną strony pozwanej w 2013 roku został wdrożony plan naprawczy. W ostatnim kwartale 2013 roku strona pozwana nie dysponowała żadnymi wolnymi stanowiskami pracy poza stanowiskami salowych. Na stanowiskach salowych jest duża rotacja zatrudnienia. Praca salowej jest bardzo nisko opłacana i nie wymaga żadnych kwalifikacji. Likwidacja laboratorium (...) nastąpiła z końcem lutego 2014 roku. Umowy o pracę wypowiedziano wszystkim zatrudnionym tam pracownikom. Usługi laboratoryjne są zlecane firmie zewnętrznej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie opierając się na zeznaniach powódki, świadka P., opinii biegłego z zakresu medycyny pracy i dokumentach załączonych do akt sprawy w tym aktach osobowych powódki. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. dotyczących likwidacji stanowiska powódki. Podnieść należy, iż w toku procesu powódka nie kwestionowała tej okoliczności jak i sytuacji finansowej pozwanego. Podnosiła natomiast, iż zaproponowano jej stanowisko, którego nie mogła przyjąć z uwagi na stan zdrowia i które nie odpowiadało jej kwalifikacjom zawodowym. Sąd uznał za wiarygodne zeznania powódki dotyczące przyczyn odmowy przyjęcia nowych warunków pracy i płacy. W tym zakresie twierdzenia powódki znajdują potwierdzenie w opinii biegłego z zakresu medycyny pracy. Zgodnie z jego opinią stan zdrowia powódki uniemożliwia jaj pracę na stanowisku salowej. W ocenie Sądu opinie wydane przez biegłego są spójne, konsekwentne i logiczne. Biegły wyczerpująco wskazał dlaczego powódka nie może pracować na stanowisku salowej, w sposób logiczny i racjonalny udzielił odpowiedzi na wszystkie pytania Sądu i stron podczas rozprawy, na której wydał ustną opinię uzupełniającą. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności pozwalających na zdyskredytowanie opinii biegłego i pominięcie jaj przy orzekaniu. Sąd nie dopatrzył się również jakichkolwiek okoliczności, które pozwoliłyby na postawienie biegłemu zarzutu stronniczości. Twierdzenia strony pozwanej w tym zakresie są bezzasadne. Okoliczność, iż biegły nie podzielił stanowiska pozwanego co do możliwości podjęcia pracy przez powódkę na stanowisku salowej nie uzasadnia konieczności dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego. Należy zauważyć, iż dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. W świetle art. 286 k.p.c. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 II CR 817/73 nie publ.).

Sąd oddalił wniosek dowodowy pełnomocnika strony pozwanej o przesłuchanie świadków G., D. i W., na okoliczności wskazane w piśmie procesowym z dnia 2 lipca 2014 roku jak również o zwrócenie się do Wojewódzkiego konsultanta epidemiologicznego i dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. BHP na okoliczność czy WZW typu C jest bezwzględnym przeciwwskazaniem do pracy na stanowisku salowej. W ocenie Sądu okoliczności na które mieliby zeznawać świadkowie nie mają znaczenia dla rozpoznania sprawy, bowiem bez znaczenia pozostaje okoliczność czy pracodawca miał w dacie wręczenia świadomość stanu zdrowia powódki oraz czy na stanowisku salowej są dopuszczane do pracy osoby chorujące na tą chorobę. Podnieść należy, iż opinia Wojewódzkiego Konsultanta Epidemiologicznego nie ma charakteru opinii biegłego a więc w ocenie Sądu uzyskiwanie jej jest zbędne w procesie. Natomiast o zdolności do pracy pracownika na danym stanowisku może wypowiadać się wyłącznie lekarz z zakresu medycyny pracy wydając opinię jako biegły a nie specjalista ds. BHP. Ocenie podlega tu bowiem stan zdrowia pracownika. O dopuszczeniu do pracy pracownika może orzekać, na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30.05.1996 roku w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy. (Dz. U z 1996 r, nr 69 poz. 332 ze zm.) wydanego na podstawie art.229 §8 pkt. 4 k.p, wyłącznie lekarz, posiadający kwalifikacje wskazane w tym akcie prawnym. W ocenie Sądu wnioskowane przez pełnomocnika strony pozwanej dowody miały na celu wykazanie okoliczności nie mających znaczenia dla rozpoznania sprawy. Ich dopuszczenie w ocenie Sądu było zbędne i prowadziłoby do nieuzasadnionego przewlekania procesu.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż roszczenie wnioskodawczyni o zasądzenie odszkodowania jest zasadne i podlega uwzględnieniu.

Sąd podniósł, iż znajduje ono podstawę prawną w treści przepisu art. 45§1 k.p. w zw. z art. 47 ¹ k.p. Przepisy powyższe stanowią, iż w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Odszkodowanie, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Zgodnie z treścią przepisu art. 42 K.p. przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. Wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki. W razie odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych warunków pracy lub płacy, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu dokonanego wypowiedzenia. Jeżeli pracownik przed upływem połowy okresu wypowiedzenia nie złoży oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków, uważa się, że wyraził zgodę na te warunki. W rozpoznawanej sprawie powódka na piśmie złożyła pracodawcy oświadczenie, iż zaproponowanych warunków nie przyjmuje. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 28 lutego 2014 roku.

W ocenie Sądu dokonane wypowiedzenie zmieniające narusza przepisy prawa. Nie ulega wątpliwości (jest to okoliczność niesporna między stronami), iż w dacie rozwiązania umowy o pracę trwałość stosunku pracy powódki podlegała ochronie z uwagi na jej wiek, zgodnie z treścią przepisu art. 39 k.p. Jest również okolicznością niesporną między stronami, iż komórka organizacyjna, w której była zatrudniona powódka uległa likwidacji bowiem wypowiedziano umowy o pracę wszystkim pracownikom w niej zatrudnionym a wykonywanie badań laboratoryjnych powierzono podmiotowi zewnętrznemu. W miejsce zwolnionych pracowników nikogo nie zatrudniono a więc nastąpiła faktyczna likwidacja Pracowni (...) Laboratoryjnej. Z uwagi na wiek powódki i ochronę trwałości jej stosunku pracy, pracodawca w miejsce wypowiedzenia definitywnego z przyczyn leżących wyłącznie po stronie pracodawcy, dokonał wypowiedzenia zmieniającego, proponując zatrudnienie na innym stanowisku pracy. Zdaniem Sądu nie sposób jednak uznać proponowanej zmiany stanowiska pracy za zgodną z prawem. Zasadnie podnosi strona pozwana, iż dokonanie wypowiedzenia zmieniającego było konieczne z uwagi na likwidację komórki zatrudniającej powódkę, jak i nie sposób zarzucić pracodawcy, że wskazana przyczyna wypowiedzenia była fikcyjna. Sąd podniósł, iż ocena zasadności wypowiedzenia zmieniającego powinna również dotyczyć oceny zaproponowanego przez pracodawcę nowego stanowiska pracy. W ocenie Sądu I instancji powódce zaproponowano stanowisko pracy nie odpowiadające jej kwalifikacjom zawodowym, wykształceniu i doświadczeniu zawodowemu jakie posiada. Powódka była bowiem zatrudniona na stanowisku starszego analityka medycznego, posiada w tym kierunku odpowiednie wykształcenie techniczne i 35 letnie doświadczenie w zawodzie. Propozycja pracodawcy zatrudnienia jej na stanowisku salowej stanowi ewidentną deprecjację zawodową. Na stanowisku tym mogą pracować osoby bez jakiegokolwiek wykształcenia czy kwalifikacji zawodowych. Wymagana jest jedynie sprawność fizyczna i ruchowa. W wyroku z dnia 20.03.2009 roku jaki zapadł w sprawie I PK 185/08 ( OSNP 2010/21-22/259) Sąd Najwyższy wskazał, iż wypowiedzenie warunków pracy i płacy umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z przyczyn niedotyczących pracownika (art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, Dz.U. Nr 90, poz. 844 ze zm.) jest dopuszczalne tylko wtedy, jeżeli jest jednocześnie uzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 k.p. W ocenie spełnienia tego wymagania pod uwagę należy brać to, czy zastosowane kryteria doboru pracowników do złożenia im wypowiedzeń zmieniających były prawidłowe oraz to, jakiego rodzaju nowe warunki pracy i płacy zostały zaproponowane pracownikowi. Ponadto w przypadku wypowiedzenia warunków pracy i płacy pracownikowi szczególnie chronionemu prawidłowość tej czynności prawnej zależy od tego, czy istnieje sytuacja, w której "nie jest możliwe zatrudnienie pracownika na dotychczasowym stanowisku". W rozpoznawanej sprawie niewątpliwie zwolniono wszystkich pracowników likwidowanej jednostki natomiast zaproponowane powódce nowe warunki pracy i płacy były dla niej nie do przyjęcia z przyczyn zawodowych.

Jak wykazała powódka w procesie nowe stanowisko było dla niej nie do przyjęcia również z innych powodów a mianowicie z uwagi na jej stan zdrowia. Sąd wskazał, iż pracodawca proponując jej pracę na stanowisku salowej z góry mógł przypuszczać, iż nie przyjmie ona proponowanych warunków co doprowadzi do definitywnego rozwiązania umowy o pracę . W wyroku SN z dnia 12 .08.2009 roku teza 2 ( Lex nr 560731) o sygnaturze akt II PK 38/09 wskazano, iż rozwiązanie umowy o pracę na skutek odmowy przyjęcia proponowanych warunków zatrudnienia może stanowić współprzyczynę tego rozwiązania. Zasadnicze znaczenie ma w tej sytuacji ocena, czy proponowane warunki były na tyle niekorzystne, że można było z góry zakładać, iż pracownik ich nie przyjmie. Ocena tej okoliczności należy do sądu. Podobny pogląd wyraził SN w postanowieniu z dnia 21.08.2008 r, w sprawie o sygn. akt II PK 67/08 teza 3 (Lex nr 785526), gdzie wskazano, iż odmowa przyjęcia nowych warunków pracy noszących znamiona szykany, jak i nieprzyjęcie warunków wyraźnie z jakiegoś powodu niedogodnych dla pracownika nie stoi na przeszkodzie uznaniu, że przyczyny rozwiązania stosunku pracy leżą wyłącznie po stronie zakładu pracy.

Sąd wskazał, iż zaproponowane powódce stanowisko pracy nie odpowiada możliwościom podjęcia na nim pracy przez powódkę z przyczyn zdrowotnych. Jest okolicznością niesporną w sprawie, iż powódka cierpi na chorobę zawodową WZW typu C. Schorzenie to dyskwalifikuje powódkę z możliwości świadczenia pracy fizycznej ciężkiej i średnio ciężkiej. W przypadku powódki przebieg schorzenia jest bardzo ciężki a rokowanie na przyszłość niepewne. Bez znaczenia pozostaje przy tym czy inni pracownicy chorujący na to schorzenie mogą wykonywać pracę na powyższym stanowisku. Jak wskazał biegły, schorzenie to może mieć różny przebieg. Istnieją nawet takie przypadki gdzie chory nie wie, iż choruje na powyższe schorzenie. W przypadku powódki jest inaczej – wysokość uszczerbku na zdrowiu jest bardzo wysoka, choroba w trakcie jej przebiegu ulegała zaostrzeniu a uszczerbek na zdrowiu uległ zwiększeniu w stosunku do pierwotnie orzeczonego o dalsze 25 %.

Odmowa przyjęcia zaproponowanego stanowiska była więc uzasadniona również z przyczyn zdrowotnych. Powódka ma świadomość stanu swojego zdrowia i możliwości świadczenia pracy. Pozostaje pod stałą opieką hepatologa. Ponadto wskazać należy ,iż powódka z uwagi na inne schorzenia nie mogłaby wykonywać zaproponowanej jej pracy. Jak wskazał biegły z zakresu medycyny pracy, powódka od 4 lat leczy się psychiatrycznie z powodu zaburzeń depresyjnych. Leczenie to zostało podjęte jeszcze w okresie kiedy nie była ona w okresie wypowiedzenia. To samo tyczy się schorzeń ortopedycznych w postaci zespołu bólowego wywołanego zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa. W ocenie biegłego, praca salowej jest pracą średniociężką i ciężką o charakterze fizycznym. Pracy takiej wnioskodawczyni nie może podjąć z przyczyn zdrowotnych.

W tym miejscu należy wskazać, iż w ocenie Sądu oświadczenia pełnomocnika pozwanej, iż powódce powierzono by tylko pracę lekką, w systemie jednozmianowym, bez kontaktu z pacjentami były składane wyłącznie na użytek procesu. Powódka zasadnie podnosi, iż miała świadomość na czym u strony pozwanej polega praca salowej i z wykonywaniem jakich czynności jest związana. Pozwany w żaden sposób nie wskazał powódce przed wręczeniem wypowiedzenia zmieniającego, iż jej stanowisko będzie wiązało się z wykonywaniem innych czynności niż w przypadku salowych zatrudnionych do tej pory u pozwanego. Podejmując decyzję o odmowie przyjęcia zaproponowanego stanowiska powódka miała podstawy przypuszczać, iż jej praca będzie polegać na wykonywaniu obowiązków wskazanych przez specjalistę BHP w opisie stanowiska pracy salowej, złożonym w toku procesu do sprawy. Z opisu tego jak i ryzyka zawodowego na stanowisku salowej jednoznacznie wynika, iż jest ono związane z wykonywaniem ciężkiej pracy fizycznej. Tymczasem w wyroku z dnia 23 .05.1997 roku jaki zapadł w sprawie o sygnaturze akt I PKN 187/97 ( OSNP 1998/9/265) SN wskazał, iż wypowiedzenie warunków pracy może być uznane za nieuzasadnione, jeżeli zaproponowane pracownikowi stanowisko pracy jest nieodpowiednie ze względu na stan jego zdrowia (art. 42 § 1 i 2 w związku z art. 45 § 1 KP).

Sąd Rejonowy wskazał również, iż strona pozwana nie poczyniła żadnych kroków w celu ustalenia czy powódka z przyczyn zdrowotnych może podjąć zatrudnienie na proponowanym stanowisku pracy. I choć nie ma znaczenia dla rozpoznania sprawy wina pozwanego w tym zakresie, nie sposób odmówić racji twierdzeniom powódki, iż pracodawca wiedział o jej kłopotach zdrowotnych związanych z chorobą zawodową. Wiedza taka płynie z dokumentacji pracowniczej (nie medycznej), w posiadaniu której jest zakład.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki odszkodowanie, w kwocie dochodzonej pozwem z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu stronie pozwanej.

W zakresie odprawy pieniężnej Sąd umorzył postępowanie bowiem powódka za zgodą pozwanego cofnęła powództwo w tym zakresie, z uwagi na zaspokojenie roszczenia w toku procesu. Podstawą prawną rozstrzygnięcia w tym zakresie jest przepis art. 355 K.p.c.

O kosztach sądowych Sąd orzekł w oparciu o treść przepisu art. 113 u.k.s.c. w zw. z art. 100 K.p.c. obciążając nimi stronę pozwaną w zakresie przegranej części procesu tj w 50%. W pozostałym zakresie koszty procesu zostały przejęte na rzecz Skarbu Państwa Kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi. W dacie skierowania pozwu do Sądu roszczenie o odprawę pieniężną nie było jeszcze wymagalne. Stało się ono wymagalne dopiero z dniem 1 marca 2014 roku i strona pozwana odprawę wypłaciła. Powódka roszczenie cofnęła ponieważ otrzymała sporną kwotę. W ocenie Sądu nie było zatem podstaw aby w tym zakresie pozwany został obciążony kosztami procesu.

Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3451,80 zł na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 42 k.p. w związku z art. 45 k.p. oraz w związku z art. 47 zn. 1 k.p. - poprzez nieuzasadnione zastosowanie art. 45 k.p. w stanie faktycznym objętym niniejszym postępowaniem i uznanie, iż wypowiedzenie zmieniające warunki pracy i płacy Powódce - było nieuzasadnione z uwagi na zaproponowanie stanowiska pracy nie odpowiadające kwalifikacjom Powódki - w sytuacji gdy z uwagi na likwidację całego laboratorium oraz ograniczenie zatrudnienia w SP ZOZ w Ł. z uwagi na wdrożony plan naprawczy - pracodawca nie miał możliwości zaproponowania innego stanowiska pracy.

- art. 42 k.p. w związku z art. 45 k.p. oraz w związku z art. 47 zn. 1 k.p. - poprzez nieuzasadnione zastosowanie art. 45 k.p. w stanie faktycznym objętym niniejszym postępowaniem i uznanie, iż wypowiedzenie zmieniające warunki pracy i płacy Powódce - było nieuzasadnione także z uwagi na stan zdrowia Powódki - w sytuacji gdy Pozwany wiedząc o innych pracownikach pracujących w SP ZOZ w Ł. i chorujących na tą samą chorobę co Powódka - mógł przypuszczać, iż Powódka będzie mogła pracować na przedmiotowym stanowisku pracy.

- art. 42 k.p. w związku z art. 45 k.p. oraz w związku z art. 47 zn. 1 k.p- poprzez nieuzasadnione zastosowanie art. 45 k.p. w stanie faktycznym objętym niniejszym postępowaniem i uznanie, iż wypowiedzenie zmieniające warunki pracy i płacy Powódce - było nieuzasadnione z uwagi na problemy zdrowotne Powódki - w sytuacji gdy badania wstępne dopuszczające do pracy na danym stanowisku Pozwany zobowiązany był skierować Powódkę dopiero po przyjęciu nowych warunków pracy i płacy, a nie przed wręczeniem jej wypowiedzenia zmieniającego.

- błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie wskazania przez Sąd I instancji, iż Pozwany nie poczynił żadnych kroków w celu ustalenia czy Powódka może z przyczyn zdrowotnych podjąć zatrudnienie na proponowanym stanowisku pracy - w sytuacji gdy Pozwany w toku postępowania przed Sądem I instancji wskazywał, iż mając wiedzę o chorobie Powódki - wirusowe zapalenie wątroby oraz wiedząc, iż w SP ZOZ w Ł. pracują inne osoby na tym stanowisku z w/w chorobą - miał prawo wręczyć Powódce wypowiedzenie zmieniające, a następnie przed przystąpieniem Powódki do pracy na nowym stanowisku - Pozwany zobowiązany był do skierowania Powódki na badania wstępne do pracy, jednakże skierowanie przez Powódkę w dniu 28 listopada 2013 roku (dwa dni po wręczeniu wypowiedzenia zmieniającego) oświadczenia o braku akceptacji nowych warunków pracy i płacy - niweczyło konieczność wdrożenia procedury badań wstępnych do pracy. Pozwany przed wręczeniem wypowiedzenia zmieniającego (nie wiedząc czy Powódka je przyjmie czy też nie) nie ma jeszcze na tym etapie obowiązku kierować pracownika na badania wstępne do pracy. Skierowanie na badania wstępne konieczne jest dopiero gdy pracownik ma przystąpić do nowej pracy- na warunkach określonych w wypowiedzeniu zmieniający, zatem badania wstępne następują po przekształceniu stosunku pracy w wyniku wypowiedzenia zmieniające, a nie przed wręczeniem pracownikowi wypowiedzenia zmieniającego.

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, iż Pozwany wiedząc o stanie zdrowia Powódki nie miał prawa wręczyć jej wypowiedzenia zmieniającego - w sytuacji gdy Pozwany przed wręczeniem wypowiedzenia zmieniające miał świadomość wyłącznie choroby Powódki w postaci wirusowego zapalenia wątroby. Jak wskazał biegły - Pozwany nie wiedział i nie mógł wiedzieć o chorobie psychiatrycznej Powódki, a także o chorobie kręgosłupa. Sąd I instancji wskazując, iż Pozwany nie miał prawa wręczyć Powódce przedmiotowego wypowiedzenia zmieniającego - wskazuje na wszystkie choroby Powódki, w sytuacji gdy Pozwany nie wiedział o innych chorobach niż wirusowe zapalenie wątroby.

2. naruszenie przepisów prawa procesowego:

- art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków: E. G. (naczelna pielęgniarka SP ZOZ w Ł. - przełożona salowych). E. D. (pielęgniarka epidemiologiczna w SP ZOZ w Ł.), C. W. (specjalista ds. BHP w SP ZOZ w Ł.) - uniemożliwiając stronie pozwanej wykazanie okoliczności związanych z możliwością modyfikacji przez Pozwanego stanowisk pracy dla potrzeb danych pracowników, a także świadomości Pozwanego, iż z chorobą Powódki (wirusowe zapalenie wątroby) możliwe jest pracowanie na stanowisku salowej. Sąd I instancji uznał, iż wskazania, iż możliwa jest modyfikacja stanowiska pracy salowej - na pracę lekką, w systemie jednozmianowym - złożona była wyłącznie przez pełnomocnika Pozwanego na potrzeby postępowania, jednakże Sąd I instancji nie zadał sobie w tym zakresie trudu przesłuchania świadków na w/w okoliczność, pomimo wezwania świadków na ostatnią rozprawę i ich stawiennictwo. Sąd dokonał w tym zakresie antycypacji, iż nie Pozwany nie zmodyfikowałby warunków pracy Powódki, bez przesłuchania w tym zakresie w/w świadków.

- art. 286 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o wydanie drugiej opinii przez innego biegłego z zakresu medycyny pracy - w sytuacji gdy z treści pisemnej opinii biegłego z zakresu medycyny pracy dr J. G. wynika, iż biegły w sposób stronniczy wydawał opinię w przedmiotowej sprawie - odnosząc się do kwestii nie związanych z tezą dowodową zakreśloną dla biegłego. Biegły w swojej pisemnej opinii dokonuje dygresji, które świadczą o jego stronniczym podejściu do wydawanej opinii - przykładem jest sformułowanie: „ pracodawca może proponować pracownikowi zatrudnienie na dowolnym stanowisku oczywiście z uwzględnieniem jego kwalifikacji formalnych. Zdaniem biegłego nie powinien jednakże proponować, ani też zatrudniać pracownika na stanowisku poniżej jego kwalifikacji. Tego typu zachowanie jest zwyczajnym standardem w krajach Europy Zachodniej w odniesieniu do swoich obywateli”. Niniejsze zdanie stanowi fragment opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, który miał wydać w niniejszej sprawie opinię odnoszącą się wyłącznie do kwestii medycznych. Sformułowanie zacytowane powyżej wskazuje na stronnicze podejście biegłego, z tego względu oraz posiadając wiedzę od specjalisty z zakresu epidemiologii - Pozwany wniósł o wydanie drugiej opinii, który to wniosek został oddalony przez Sąd I instancji.

- art. 227 w związku z art. 290 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o skierowanie zapytania do Wojewódzkiego Konsultanta Epidemiologicznego - celem uzyskania odpowiedzi na pytanie czy wirusowe zapalenie wątroby typu C jest, bądź nie jest bezwzględna przeszkodą do podjęcia pracy na stanowisku salowej w szpitalu psychiatrycznym - co spowodowało, iż Sąd I instancji (pomimo zgłaszania licznych zastrzeżeń do opinii biegłego z zakresu medycyny pracy) - nie zweryfikował prawidłowości opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, a tym samym oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii drugiego biegłego w niniejszym zakresie.

- art. 278 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o wydanie opinii przez biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy na okoliczność określenia czy choroba Powódki, o której wiedział Pozwany - wirusowe zapalenie wątroby jest, bądź nie jest bezwzględną przeszkodą do podjęcia pracy na stanowisku salowej w szpitalu psychiatrycznym - brak przeprowadzenia niniejszego dowodu uniemożliwił stronie pozwanej ewentualne wykazanie, iż Pozwany wiedząc jedynie o tej chorobie Powódki i działając w oparciu o przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy miał prawo wręczyć Powódce wypowiedzenie zmieniające w zakresie zmiany stanowiska pracy na stanowisko salowej.

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nie uwzględnienie zeznań świadka A. P. w zakresie, w jakim świadek wskazywał, iż z uwagi na wdrożenie planu naprawczego w SP ZOZ w Ł. i likwidacji całej jednostki, w której pracowała Powódka - laboratorium - brak jest innych stanowisk pracy jakie mógłby zaproponować Pozwany Powódce.

- art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, iż Pozwany wiedział o wszystkich schorzeniach Powódki - ti. stanie zdrowia Powódki - w sytuacji gdy z zebranego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż Pozwany wręczając Powódce wypowiedzenie zmieniające wiedział wyłącznie o chorobie - wirusowe zapalenie wątroby.

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów - poprzez przyjęcie, iż możliwość ewentualnej modyfikacji warunków pracy salowej dla Powódki (tj. praca lekka i jednozmianowa) składane były wyłącznie przez pełnomocnika dla potrzeb postępowania, w sytuacji gdy Sąd I instancji oddalając wnioski dowodowe o przesłuchanie głównego specjalisty z zakresu BHP w SP ZOZ w Ł., a także naczelnej pielęgniarki oraz pielęgniarki epidemiologicznej - nie dał Pozwanemu możliwości wykazania przedmiotowej okoliczności.

- art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów - poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż bez znaczenia pozostaje okoliczność, iż w SP ZOZ w Ł. pracują na stanowisku salowej inni pracownicy z taką samą chorobą co Powódka - wirusowe zapalenie wątroby - w sytuacji gdy niniejsza okoliczność ma istotne znaczenie dla oceny prawidłowości i możliwości wręczenia Powódce przez Pozwanego wypowiedzenia zmieniającego uwzględniając znaną Pozwanemu chorobę Powódki. Skoro Pozwany wiedział, iż w SP ZOZ w Ł. pracują inni pracownicy z tą samą chorobą co Powódka - to Pozwany działał w dobrej wierze wręczając Powódce wypowiedzenie zmieniające.

- art. 233 k.p.c. poprzez jednostronne uwzględnienie twierdzeń Powódki, nie popartych żadnymi dowodami w zakresie wskazania, iż Powódka składając oświadczenie o nie przyjęciu nowych warunków pracy i płacy - mogła przypuszczać, iż jej praca będzie pracą ciężką i będzie zawierała wszelkie obowiązki z opisu stanowiska pracy przedłożonego w toku niniejszego postępowania - w sytuacji gdy Powódka nie wskazywała by zapoznawała się z tym zakresem, a Pozwany nie wskazywał by ten zakres był przekazywany Powódce. W związku z tym Powódka podejmując decyzję o nie wyrażeniu zgody na nowe warunki pracy i płacy - nie opierała się o w/w informację.

- art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewskazanie w treści uzasadnienia faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł i przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności - w szczególności w zakresie dowodów takich jak zeznania świadka A. P. - w zakresie w jakim świadek na rozprawie w dniu 20.03.2014 roku wskazywała, iż z uwagi na likwidację Laboratorium oraz wdrożenie planu naprawczego - brak jest innych wolnych etatów poza stanowiskiem salowej.

- art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nie wskazanie w treści uzasadnienia faktów, które sąd uznał za udowodnione - w szczególności poprzez brak odniesienia się do przedłożonego przez Pozwanego do odpowiedzi na pozew - planu naprawczego wdrożonego przez SP ZOZ w Ł. i konsekwencji wynikających z przedmiotowego planu w zakresie konieczności zmniejszenia zatrudnienia w SP ZOZ w Ł. oraz faktu braku możliwości zaproponowania Powódce innego niż salowa stanowiska pracy.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa w całości oraz zawarcie odpowiedniego rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania. Ponadto wniósł o zasądzenie od Powódki na rzecz Pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji strony pozwanej jako bezzasadnej.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie zarówno w zebranym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Zgodnie z brzmieniem art. 45 § 1 kp w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. O zasadności wypowiedzenia przesądza ostatecznie stwierdzenie przez Sąd, iż okoliczności faktyczne sprawy rzeczywiście odpowiadają konkretnej przyczynie wskazanej przez pracodawcę w oświadczeniu woli o wypowiedzeniu umowy o pracę. Przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę na podstawie art. 42 § 1 kp stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. Przy czym bezwzględnie należy mieć na względzie, iż w świetle art. 42 § 1 i 2 w zw. z art. 45 KP, zasadność wypowiedzenia zmieniającego podlega ocenie z uwzględnieniem specyfiki każdego indywidualnego przypadku. Jak stwierdził SN w uzasadnieniu do wyr. z 2.6.2000 r. (I PKN 689/99, OSNAPiUS 2001, Nr 23, poz. 690), obszarem sądowego badania zasadności wypowiedzenia zmieniającego są dwie kwestie. Pierwsza - to ustalenie, czy wskazana przyczyna uzasadniała wypowiedzenie warunków pracy lub płacy, drugą stanowi ocena, czy zaproponowanie nowych warunków zatrudnienia, których pracownik obiektywnie nie mógł zaakceptować, nie zmierzało do faktycznego "pozbycia się" pracownika. Ocena zasadności wypowiedzenia zmieniającego powinna więc dawać odpowiedź na pytanie, czy na tle obiektywnych uwarunkowań, przy uwzględnieniu aktualnych predyspozycji zawodowych pracownika oraz możliwości organizacyjnych i potrzeb pracodawcy, konieczną i dopuszczalną była zmiana treści stosunku pracy w omawianym trybie. W tym kontekście wypowiedzenie warunków płacy nie czyni zadość wymogom zawartym w art. 45 KP, jeżeli zaproponowane pracownikowi warunki płacy są do tego stopnia niskie, że w sposób rażący są nieadekwatne do stażu pracy i kwalifikacji pracownika (wyr. SN z 22.9.1976 r., I PRN 51/76, OSPiKA 1978, Nr 1, poz. 16 z glosą J. Knap, OSPiKA 1978, Nr 1, s. 16). Wypowiedzenie to może być również uznane za nieuzasadnione, jeżeli zaproponowane pracownikowi stanowisko pracy jest nieodpowiednie ze względu na stan jego zdrowia (wyr. SN z 23.5.1997 r., I PKN 187/97, OSNAPiUS 1998, Nr 9, poz. 265).

Zgodnie z art. 233 § 1 kpc Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Z kolei w myśl art. 328 § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku.

W ocenie Sądu Okręgowego skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć zatem miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyrok SN z 6.11.2003 r. II CK 177/02 niepubl.).

Podkreślenia wymaga także fakt, że dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Koniecznym jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego można było wysnuć wnioski odmienne (post SN z 23.01.2001 r. IV CKN 970/00, niepubl. wyrok SN z 27.09.2002 r. II CKN 817/00).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego wniesiona apelacja tych wymogów nie spełnia. Zarzuty skarżącego sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego i własny pogląd na sprawę, z pominięciem okoliczności dla niego niewygodnych lub nie odpowiadających jego wersji zdarzeń. Tymczasem zadaniem Sądu Rejonowego – prawidłowo przez Sąd wykonanym – było przeprowadzenie całościowej oceny zebranego w sprawie materiału, ponieważ tylko taka mogła dać pełny obraz spornych okoliczności.

W szczególności nie sposób zgodzić się z skarżącym, iż Sąd Rejonowy błędnie ustalił stan faktyczny bezpodstawnie oddalając wnioski dowodowe zgłoszone przez pozwanego a mające dla rozstrzygnięcia istotne znaczenie a w konsekwencji w sposób nieuprawniony przyjął, iż dokonane wypowiedzenie zmieniające było nieuzasadnione.

Chybionym są twierdzenia apelacji wskazujące na rzekomo nieuprawnione przyjęcie przez Sąd Rejonowy, iż wypowiedzenie warunków pracy i płacy powódce było nieuzasadnione z uwagi na jej stan zdrowia. Skarżący wywodzi, że nie miał pełnej wiedzy co do stanu zdrowia powódki – tę bowiem mógłby uzyskać dopiero po badaniach lekarskich przeprowadzanych po ewentualnym przyjęciu przez nią nowo zaproponowanych warunków pracy – samo WZW nie jest natomiast bezwzględnym przeciwwskazaniem do pracy na stanowisku salowej, skoro zaś inni pracownicy ze wskazanym schorzeniem w tym charakterze u pozwanego pracowali, mógł on przypuszczać, że możliwym będzie także podjęcie pracy przez powódkę na wskazanym stanowisku.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż okoliczności te nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Wypowiedzenie warunków pracy może być uznane za nieuzasadnione, jeżeli zaproponowane pracownikowi stanowisko pracy jest nieodpowiednie ze względu na stan jego zdrowia. Istotnymi są zatem obiektywnie występujące przeciwwskazania do zatrudnienia pracownika na konkretnym stanowisku pracy, które pracodawca zaproponował, a nie uprzednia wiedza pracodawcy lub jej brak o schorzeniach pracownika, które względnie podjecie pracy na nowo zaproponowanym stanowisku pracy by mu uniemożliwiały.

Skarżący w apelacji podnosi, iż Sąd Rejonowy całkowicie zlekceważył składane przez niego wnioski dowodowe o przesłuchanie świadków: E. G. (naczelna pielęgniarka SP ZOZ w Ł. - przełożona salowych). E. D. (pielęgniarka epidemiologiczna w SP ZOZ w Ł.), C. W. (specjalista ds. BHP w SP ZOZ w Ł.) uniemożliwiając stronie pozwanej wykazanie okoliczności związanych z możliwością modyfikacji przez Pozwanego stanowisk pracy dla potrzeb danych pracowników, a także świadomości Pozwanego, iż z chorobą Powódki (wirusowe zapalenie wątroby) możliwe jest pracowanie na stanowisku salowej. Oddalił jego wniosek o skierowanie zapytania do Wojewódzkiego Konsultanta Epidemiologicznego - celem uzyskania odpowiedzi na pytanie czy wirusowe zapalenie wątroby typu C jest, bądź nie jest bezwzględną przeszkodą do podjęcia pracy na stanowisku salowej w szpitalu psychiatrycznym, oraz o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy na tę samą okoliczność. Tymczasem - czego nie zauważa już skarżący nawet gdyby uznać, iż zatrudnienie osoby z WZW typu C na stanowisku salowej pod pewnymi warunkami (modyfikacja stanowiska którą deklarował pozwany) jest możliwe, w indywidualnym przypadku powódki przy uwzględnieniu całokształtu jej stanu zdrowia i wszystkich posiadanych przez nią schorzeń i tak zaproponowanie jej pracy w charakterze salowej było niedopuszczalne.

W świetle wydanej w sprawie opinii biegłego specjalisty z zakresu medycyny pracy praca salowej wiąże się z wysiłkiem fizycznym i obciążeniem psychicznym z uwagi na kontakt z psychicznie chorymi pacjentami. Praca taka jest przeciwwskazana dla powódki z uwagi na jej stan zdrowia. Przeciwwskazanie wynika zarówno ze schorzenia WZW typu C jak i dolegliwości ortopedycznych i psychiatrycznych, na które leczy się powódka.

Podnieść należy, iż wskazanej opinii biegłego co do meritum pozwany nie kwestionował. Nie podniósł żadnych zarzutów, które wykazywały by na niespójności czy nieprawidłowości w rozumowaniu biegłego. Po przeprowadzeniu dowodu z uzupełniającej opinii ustnej do wysnutych przez biegłego wniosków nie miał żadnych zastrzeżeń. Domagał się co prawda przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności, podnosząc, iż w jego ocenie biegły był stronniczy – co podtrzymał także w zarzutach apelacji- niemniej jednak nie wykazał, że wydana w sprawie opinia była niepełna czy merytorycznie błędna. Tymczasem dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania. Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SN z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.). Ponadto dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.). Sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art. 217 § 2 k.p.c.).(wyrok SN z 8 lipca 1999 roku, II UKN 37/99 OSNAPiUS 2000/20/741). Z tych też względów twierdzenia apelacji co do rzekomego oparcia rozstrzygnięcia na stronniczej opinii biegłego nie mogą się ostać. W konsekwencji za uzasadnione uznać należy stwierdzenie Sądu Rejonowego iż pracodawca dokonując wypowiedzenia zmieniającego powódce nie uwzględnił realnych możliwości fizycznych i szkodliwości zagrażających jej zdrowiu warunków pracy, które jej zaproponował. W ocenie Sądu Okręgowego bezwzględnie zatem dokonane wypowiedzenie z uwagi na stan zdrowia powódki było nieuprawnione.

Ponadto w zdaniem Sądu II instancji Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż czynność pozwanego zakładu okazała się niezgodna nie tylko z zaleceniami lekarskimi, ale przede wszystkim z słusznym interesem i kwalifikacjami powódki - długoletniego pracownika pozwanego zakładu pracy. Okoliczność tą skarżący całkowicie dezawuuje podkreślając w apelacji fakt uwzględnienia znanego mu stanu zdrowia powódki i podnosząc, iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – nienależycie ocenionego przez Sąd I instancji – nie miał możliwości zaproponowania powódce innego stanowiska pracy.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom apelacji nie wskazuje na to materiał sprawy. Bezspornie z uwagi na likwidację Laboratorium oraz wdrożenie planu naprawczego stanowisko pracy powódki zostało zlikwidowane. Niemniej jednak jeszcze raz wskazać należy, iż ocena zasadności wypowiedzenia nie może ograniczać się wyłącznie do przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę, która - stanowiąc najistotniejszy element zasadności wypowiedzenia - nie wyczerpuje jednak w pełni tego pojęcia, bo uwzględnieniu w ramach art. 45 k.p. podlegają takie przymioty pracownika związane ze stosunkiem pracy, jak jego dotychczasowy stosunek do pracy, staż pracy, kwalifikacje zawodowe, przez pryzmat których należy oceniać przyczynę wypowiedzenia (por. uzasadnienie tezy II uchwały pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 czerwca 1985 r., III PZP 10/85, wytyczne dotyczące wykładni art. 45 Kodeksu pracy i praktyki sądowej stosowania tego przepisu w zakresie zasadności wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, OSNCP 1985 nr 11, poz. 164). Apelujący podniósł, iż za pomocą zeznań świadka A. P. w procesie wykazał, że poza stanowiskiem salowej brak było innych stanowisk pracy jakie mógłby zaproponować powódce. Tymczasem z zeznań tych okoliczność ta nie wynika. Po pierwsze podnieść należy, iż pozwany nie zgłaszał żadnych wniosków dowodowych celem wykazania właśnie wskazanego faktu, a świadek P. zeznawała na okoliczność zwolnień pracowników i zatrudniania nowych pracowników. Po drugie analiza zeznań wskazanego świadka /k. 85 i85 v./ wskazuje, iż pozwany w ogóle nie rozważał możliwości zaproponowania powódce jakiegokolwiek innego stanowiska pracy niż salowa. Pozwany bał pod uwagę tylko i wyłącznie stanowiska, na których miał wakat, bez analizy innych już obsadzonych stanowisk odpowiadających kwalifikacjom powódki – które choćby na zasadzie przesunięć personalnych mógłby jej zaproponować. Nie sposób przy tym zgodzić się z apelującym, iż w strukturze pozwanego szpitala żadne inne stanowisko odpowiadające kwalifikacjom powódki nie istnieje. Pozwany zatrudnia nie tylko -jak twierdzi w apelacji - pracowników stricte wyspecjalizowanych tj lekarzy pielęgniarki, sanitariuszy pracowników księgowości, kadr, działu technicznego ale także szeroko rozumianych pracowników administracji. Nie sposób uznać, iż wykształcenie średnie – techniczne i wieloletnie doświadczenie zawodowe jakim legitymowała się powódka, nie było wystarczające dla obsady któregoś z nich. Skarżący w żaden sposób tego nie wykazał. Zaproponował powódce stanowisko pracy poniżej jej kwalifikacji – niewymagające praktycznie żadnego wykształcenia, nisko opłacane, w przypadku zaś braku indywidualnej zmiany zakresu obowiązków, wymagające ciężkiej pracy fizycznej w systemie zmianowym. Tymczasem powódka przepracowała w pozwanym ponad 35 lat, podlegała co bezsporne - a czego także nie widzi skarżący - szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem – art. 39 kp – bezwzględnie zatem przy powierzeniu jej nowego stanowiska pracy zasługiwała na wnikliwą ocenę jej sytuacji zdrowotnej i osobistej. Pozwany bacząc wyłącznie na swój własny interes i konieczność wdrażania planu naprawczego, nie analizując dokładnie własnych możliwości organizacyjnych i predyspozycji zawodowych powódki, przy pobieżnej ocenie jej aktualnych wskazań zdrowotnych zaproponował jej nowe warunki pracy i płacy, które w tym indywidualnym stanie faktycznym de facto były nie do przyjęcia. Zgodnie z powoływanym już przez Sąd Rejonowy wyrokiem SN z dnia 20 marca 2009 r. I PK 185/08 Numer (...) L. wypowiedzenie warunków pracy i płacy umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z przyczyn niedotyczących pracownika (art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13.03.2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, Dz.U. Nr 90, poz. 844 ze zm.) jest dopuszczalne tylko wtedy, jeżeli jest jednocześnie uzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 KP. W ocenie spełnienia tego wymagania pod uwagę należy brać to, czy zastosowane kryteria doboru pracowników do złożenia im wypowiedzeń zmieniających były prawidłowe oraz to, jakiego rodzaju nowe warunki pracy i płacy zostały zaproponowane pracownikowi. Ponadto w przypadku wypowiedzenia warunków pracy i płacy pracownikowi szczególnie chronionemu prawidłowość tej czynności prawnej zależy od tego, czy istnieje sytuacja, w której "nie jest możliwe zatrudnienie pracownika na dotychczasowym stanowisku". Wobec powyższego na gruncie rozpoznawanej sprawy wbrew sugestiom apelacji dokonanego wypowiedzenia zmieniającego - zaproponowania powódce pracy na stanowisku salowej, nie sposób uznać za uzasadnione.

Reasumując, zaskarżone orzeczenie w pełni odpowiada prawu. W kontekście powyższych rozważań Sąd Okręgowy uznał prezentowaną w apelacji argumentację za chybioną, a przez to nie mogącą wywołać zamierzonego skutku instancyjnego. Rozumowanie Sądu pierwszej instancji było logiczne i spójne. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie, dokonał prawidłowych ustaleń i trafnie wywiódł, iż wobec nieuzasadnionego wypowiedzenia powódce warunków pracy i płacy powództwo podlegało uwzględnieniu.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną.