WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Sztorc

Protokolant: st.sekr.sądowy Ewa Gronko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lutego 2015 r.

sprawy A. P.

obwinionego o wykroczenie z art. 92a kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łańcucie

z dnia 13 października 2014 r., sygnatura akt II W 5/14

u c h y l a zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Łańcucie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ka 14/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Łańcucie wyrokiem z dnia 13 października 2014 r., sygn. akt II W 5/14 uznał obwinionego A. P. za winnego tego, że w dniu 17 listopada 2013 r. o godz. 15:37 w m. K. gm. Ł. woj. (...) kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy 119/70 km/h, tj. popełnienia wykroczenia z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24 § 1 i § 3 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 700 złotych.

Nadto, na podstawie art. 627 § 1 kpk w zw. z art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 118 § 1 kpow zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 170 złotych.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca obwinionego A. P., zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a polegające na obrazie:

- art. 92 § 1 kw przez przyjęcie, iż obwiniony w dniu 17 listopada 2013 r. o godz. 15:37 w m. K. gm. Ł. woj. (...) kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy 119/70 km/h, tj. popełnił czyn z art. 92a kw,

2. naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia w sprawie, a polegające na obrazie:

- art. 4 kpk, art. 5 kpk i art. 7 kpk przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a tym samym obiektywizmu polegające na oparciu rozstrzygnięcia w sprawie jedynie na podstawie zapisu policyjnego wideoradaru,

- art. 4 kpk, art. 5 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 424 kpk przez brak rozważenia, że wideoradar bez sprawdzenia jego legalizacji i sprawności technicznej niekoniecznie musiał dokonywać prawidłowych wskazań,

- art. 4 kpk, art. 5 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 424 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 170 kpk przez odmowę przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadków na okoliczności wskazane w tezie dowodowej,

3. błędy w ustaleniach faktycznych mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegające na:

- przyjęciu, że obwiniony w dniu 17 listopada 2013 r. o godz. 15:37 w m. K. gm. Ł. woj. (...) kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy 119/70 km/h, tj. popełnił czyn z art. 92a kw.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie obwinionego od zarzucanych mu wnioskiem o ukaranie czynów w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Łańcucie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna, o ile wnosi o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy Sąd Rejonowy dopuścił się uchybień, które miały wpływ na treść wyroku i sprawiają, że apelacja skutkuje uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Podzielić należy zarzut apelacji obrońcy obwinionego, że Sąd Rejonowy wydał nietrafne postanowienie o oddaleniu wniosku dowodowego, które miało wpływ na treść wyroku. Oddalając wniosek dowodowy na podstawie art. 39 § 2 kpow w zw. z art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 kpk, Sąd Rejonowy przedstawił stanowisko, że podstawą jego rozstrzygnięcia jest „…dysponowanie przez Sąd Rejonowy niepodważalnym dowodem w postaci zapisu cyfrowego z rejestratora szybkości zamontowanego w radiowozie policyjnym i atestowanego. Pomiar wykonany takim urządzeniem nie może być podważony przy pomocy dowodu w postaci zmysłów ludzkich, gdyż dowód taki jest ułomny z przyczyn obiektywnych i subiektywnych i wrażenia zmysłu ludzkiego nie mogą być porównywalne z rejestracją urządzenia technicznego i z tej przyczyny dowód taki jest nieprzydatny i nie ma znaczenia w konfrontacji z pomiarem urządzenia technicznego…” (k.37). Z tym stanowiskiem Sądu I instancji nie można się zgodzić, gdyż dowód zapisu technicznego pomiaru prędkości nie jest dowodem nadrzędnym nad innymi dowodami w sprawie, a powinien być oceniany w zestawieniu z innymi dowodami, w tym zeznaniami świadków na temat ich wiedzy o prędkości, z którą poruszał się obwiniony. Nie jest to jednak podstawowy mankament postępowania Sądu Rejonowego z wnioskiem dowodowym, gdyż zasadnicza jego nieprawidłowość polega na dokonaniu przez ten Sąd, w toku procesu, w incydentalnym rozstrzygnięciu, którym jest postanowienie o odmowie przeprowadzenia dowodu, już oceny dowodów, co jest niedopuszczalne i pozostaje w sprzeczności z § 2 art. 170 kpk (por.wyrok SN z 18 grudnia 1975 r., RW 680/75, OSNKW 5-6, 1976, poz. 69). Przypomnieć należy, że zgodnie z brzmieniem art. 170 § 2 kpk nie można oddalić wniosku dowodowego na tej podstawie, że dotychczasowe dowody wykazały przeciwieństwo tego, co zamierza udowodnić wnioskodawca. Zakaz ten został w postępowaniu dowodowym przez Sąd Rejonowy złamany. W ten sposób zaistniałe uchybienie miało wpływ na treść wydanego wyroku, co spowodowało, że zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W ponownym postępowaniu rzeczą Sądu Rejonowego będzie dokładne przeprowadzenie postępowania dowodowego, z uwzględnieniem wszelkich potrzebnych w sprawie dowodów, z respektowaniem przeprowadzenia dowodów w sposób wynikający z treści art. 167 – 170 kpk. Tylko postępowanie przestrzegające reguł przewidzianego prawem postępowania dowodowego może doprowadzić do prawidłowego wydania wyroku w sprawie.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy orzekł jak w treści wyroku.