UZASADNIENIE

Decyzjami z dnia 27.01.2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. stwierdził, że podstawę wymiaru składek stanowią wypłacone kwoty z tytułu „świadczeń urlopowych” oraz sfinansowane przez płatnika z własnych środków składki z tytułu grupowego ubezpieczenia na życie (w przypadku niektórych zainteresowanych) za okresy i w wysokościach szczegółowo wymienionych w zaskarżonych decyzjach pracownikom B. B., I. B., W. B., J. B., D. K., gdyż płatnik składek Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. z o.o. w S. nie posiadał utworzonego funduszu na cele socjalno-bytowe i świadczenia urlopowe zostały wypłacone ze środków obrotowych firmy zatrudniającej każdego roku objętego kontrolą ponad 20 osób w przeliczeniu na pełne etaty. Zgodnie z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18.12.1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru 1 składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.) wyłączeń z podstawy wymiaru składek , o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 31 i 32 tego rozporządzenia, nie stosuje się do przychodów pracowników uzyskanych po dniu 31.12.2004r. To oznacza, że pracodawca, który po 01.01.2005r. nalicza i opłaca składki na grupowe ubezpieczenie na życie za zatrudnionych pracowników , ma obowiązek w podstawie wymiaru składek danego pracownika uwzględnić przychód w postaci sfinansowanych z własnych środków składek na grupowe ubezpieczenie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.

Odwołanie od decyzji, wyłącznie w zakresie, w jakim dotyczą one świadczeń urlopowych, złożył płatnik składek Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. z o.o. w S. wnosząc o ich uchylenie w całości i zasądzenie na rzecz odwołującego kosztów zastępstwa procesowego. Zaskarżonej decyzji zarzucił obrazę prawa materialnego poprzez błędną interpretację przepisów ustawy z dnia 04.03.1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. Nr 70,poz 335 z 1996 r. ze zm.). W art. 4 tej regulacji przewidziano możliwość nie tworzenia w danym zakładzie Funduszu Socjalnego i wypłacania pracownikom świadczenia urlopowego. Z takiej możliwości odwołujący skorzystał. Wpłaty z tego tytułu nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w oparciu o §2 ust.l pkt 21 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18.12.1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.) Wypłacanie świadczeń urlopowych u odwołującego wynika z regulacji zawartej w zarejestrowanym przez Państwową Inspekcję Pracy Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy a konkretnie w zarejestrowanej do tego układu zmianie. Zdaniem odwołującego wykładnia przepisów prezentowana przez pozwanego jest ponadto sprzeczna, z art.2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.

W trakcie postępowania przed sądem odwołujący podniósł dodatkowo, że ani kontrola przeprowadzona u niego przez pozwanego w styczniu 1998r., ani w szczególności kontrola z roku 2003r. nie dopatrzyła się uchybień w zakresie wypłacania świadczeń urlopowych. Gdyby takie zastrzeżenia w tym czasie podniesiono odwołujący zastosowałby się do nich i nie doszłoby do zaległości ustalonej zaskarżonymi decyzjami. Zaległości takiej odwołujący nie jest w stanie spłacić.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze zarządzeniami z dnia 21.05.2012r. na podstawie art. 219 k.p.c. połączył sprawy IV U 1217/12, IV U 1218/12, IV U 121/12 i IV U 1220/12 ze sprawą o sygnaturze IV U 1216/12 celem łącznego rozpoznania i prowadzenia pod sygnaturą IV U 1216/12.

Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2012r., sygn. akt IV U 1216/12, Sąd Okręgowy w Zielonej Górze Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołania oraz zasądził na rzecz pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) sp. z o.o. w S. na rzecz pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. 300 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawę rozstrzygnięcia Sadu I instancji stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

Na wstępie podkreślenia wymaga fakt, że w sprawie nie było żadnego sporu co do okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Są to okoliczności stwierdzone zarówno w trakcie postępowania przed organem rentowym jak i w postępowaniu przed sądem.

Ustalono, że u odwołującego od początku jego utworzenie, przez wszystkie kolejne lata aż do dnia dzisiejszego, na dzień 1 stycznia każdego roku kalendarzowego zatrudnionych było nie mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Na przestrzeni lat liczba zatrudnionych z początkowo 264 spadła obecnie do 40.

U odwołującego funkcjonował i funkcjonuje Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy (ZUZP) zawarty 20.01.1994r. Początkowo był też tworzony i funkcjonował Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

Następnie protokołem dodatkowym nr do ZUZP z dnia 10.01.1991r. postanowiono nie tworzyć Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i w miejsce świadczeń z tego funduszu wypłacać każdemu pracownikowi korzystającemu z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 dni kalendarzowych świadczenie urlopowe. Świadczenie to wypłacano wszystkim pracownikom w jednakowej wysokości bez stosowania przy- jego przyznawaniu jakichkolwiek innych I kryteriów, poza wskazanym wyżej kryterium minimalnej ilości dni wykorzystywanego urlopu. Tak było od 1997r.

W roku 2003 pozwany prowadził u odwołującego kontrolę. Zgodnie z jej zakresem sprawdzano zasadność i rzetelność wystawiania zaświadczeń dla I celów ubezpieczeń społecznych oraz prawidłowość i terminowość I kompletowania wniosków dla celów ustalania kapitału początkowego. I Kontrola ta nie zakwestionowała prawidłowości przyznawania i wypłacania świadczeń urlopowych. Podobnie było po prowadzonej poprzednio kontroli w styczniu 1998r.

Płatnik składek nie utworzył funduszu na cele socjalno-bytowe. Świadczenia urlopowe przez wszystkie lata objęte zaskarżonymi decyzjami były wypłacane z bieżących środków obrotowych płatnika składek. Przed wypłatą świadczeń urlopowych pracownicy składali tylko wnioski o urlop wypoczynkowy, nie składali oświadczeń o stanie rodzinnym i majątkowym. Wypłata świadczeń urlopowych była uzależniona tylko od wykorzystania nieprzerwanego dwutygodniowego urlopu wypoczynkowego.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły dokumenty zgromadzone w aktach ZUS, dokumenty przedłożone do akt sprawy oraz zeznania I. O. – prezesa odwołującego płatnika.

Sąd Okręgowy mając na uwadze § 2 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz art. 3 ust. 3 i 6 i art. 3b ustawy z 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych uznał, że odwołanie jest bezzasadne. Sąd I instancji wskazał, iż płatnik składek na dzień 1 stycznia każdego roku w spornym okresie, zatrudniał powyżej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, a nie prowadził działalności przewidzianej w art. 3 ust. 2 i dlatego nie ma do niego zastosowania art. 3 ust. 3 powołanej ustawy z 4 marca 1994r. Podstawą skorzystania z wyłączenia przychodu w postaci świadczeń urlopowych ze składki na ubezpieczenia społeczne u pracodawcy zatrudniającego co najmniej 20 pracowników, który nie tworzy zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jest utworzenie funduszu na cele socjalno-bytowe na podstawie układu zbiorowego pracy. Poza sporem było, że odwołujący takiego funduszu nie utworzył. Wypłatę świadczeń urlopowych finansował ze środków obrotowych. W sprawie nie ma więc zastosowania § 2 ust. 1 pkt 20 w/w rozporządzenia z 18 grudnia 1998r. Sąd I instancji uznał, że w niniejszej sprawie nie ma również zastosowania § 2 ust. 1 pkt 21 w/w rozporządzenia, gdyż dotyczy on świadczeń urlopowych wypłacanych na podstawie art. 3 ust. 4 ustawy o ZFŚS, a więc świadczeń urlopowych wypłacanych przez pracodawców zatrudniających na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, co nie miało miejsca u odwołującego. Sąd I instancji odnosząc się do zarzutu naruszenia przy wydawaniu spornych decyzji art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji uznał, że strona odwołująca wywiodła go z jej zdaniem bezzasadnego zróżnicowania w traktowaniu, przez przepisy mające zastosowanie w niniejszej sprawie, podmiotów gospodarczych zatrudniających do 19 i powyżej 19 pracowników.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd I instancji oddalił odwołania o czym orzekł w sentencji wydanego wyroku.

Powyższy wyrok w całości apelacją zaskarżył odwołujący płatnik Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. zo.o. Apelujący zarzucił Sądowi I instancji:

1) naruszenie przepisów postępowania art. 477¹⁴ §2 K.p.c. w zw. z art. 477¹⁰§ 1 k.p.c. które miało wpływ na wynik sprawy

2) naruszenie prawa materialnego: przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 3 ust. 1, 3, 4, 6 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.) w brzmieniu nadanym od 1 stycznia 1997 r. i art. 2, 32 Konstytucji RP;

Wskazując na powyższe, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zmianę zaskarżonych decyzji w ten sposób że stwierdzić iż wypłaty świadczenia urlopowego nie stanowią podstawy wymiaru składek zainteresowanych jako pracowników na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne oraz zasądzenie od strony przeciwnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz odwołującego się kosztów procesu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i poprzedzających go decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi ZUS.

W odpowiedzi na apelację, ZUS wniósł o jej oddalenie oraz zasadzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wśród zarzutów podniesionych przez odwołującą Spółkę w apelacji znalazł się ten o naruszeniu przez Sąd Okręgowy art. 477¹⁴ § 2 i art. 477¹⁰ k.p.c. Skarżąca Spółka wskazała, iż wnosząc odwołania od decyzji organu rentowego zakwestionowała stwierdzenie, iż wypłacone pracownikom świadczenia urlopowe stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Wniosek o uchylenie decyzji winien był zostać odczytany przez Sąd Okręgowy, jako wniosek o ich zmianę w rozumieniu art. 477¹⁴ § 2 k.p.c., której istotą jest uchylenie treści sentencji decyzji ZUS.

Powyższy zarzut jest w sposób oczywisty chybiony i stanowi w istocie odpowiedź odwołującego na trafną uwagę Sądu I instancji, o nieprawidłowo sformułowanym żądaniu zawartym w odwołaniu dotyczącym zaskarżonej edycji. Apelująca wskazując, iż sąd pracy i ubezpieczeń społecznych rozstrzyga w prawidłowości zaskarżonej decyzji w graniach jej treści i przedmiotu nie przedstawiła jakiekolwiek argumentacji, na poparcie stwierdzenia, że Sąd Okręgowy naruszył powołane powyżej przepisy proceduralne. Sąd Okręgowy słusznie, w oderwaniu o merytorycznej oceny odwołania, zauważył, iż w niniejszej sprawie nie miał podstaw do uchylenia spornych decyzji. Odwołująca, działając przez fachowego pełnomocnika, winna w sposób jasny i precyzyjny formułować wnioski a nie pozostawić Sądowi odszyfrowywanie własnych intencji.

Sąd Okręgowy prawidłowo określił przedmiot sporu i wydał rozstrzygnięcie w graniach wyznaczonych przez treść zaskarżonych decyzji.

Sąd Apelacyjny nie znalazł również podstaw pozwalających na uwzględnienie zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego. Przytoczyć należy na wstępie przepisy prawa materialnego mające zastosowanie w sprawie.

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.) nie stanowią podstawy wymiaru składek przychody w postaci świadczeń wypłacanych z funduszu utworzonego na cele socjalno-bytowe na podstawie Układu Zbiorowego Pracy u pracodawców, którzy nie tworzą Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wysokości nieprzekraczającej rocznie kwoty odpisu podstawowego określonej w art. 5 ust. 2 ustawy z 4.03.1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. b. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

W mysi art. 3 ust. 3 w/w ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty z zastrzeżeniem ust. 2 mogą tworzyć fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 lub mogą wypłacać świadczenia urlopowe, o których mowa w ustępach 4-6.

Pracodawców, o których mowa w ust. 3 zatrudniających co najmniej 20 pracowników objętych układem zbiorowym pracy postanowienia w sprawie nietworzenia funduszu i niewypłacania świadczenia urlopowego zawiera się w układzie zbiorowym pracy (art. 3b w/w ustawy o ZFŚS).

Świadczenia urlopowe, o których mowa w ust. 4 nie podlegają składce na ubezpieczenie społeczne pracowników (art. 3 ust. 6 w/w ustawy).

Płatnik składek na dzień 1 stycznia każdego roku w spornym okresie zatrudniał powyżej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, a nie prowadził działalności przewidzianej w art. 3 ust. 2 i dlatego nie ma do niego zastosowania art. 3 ust. 3 ustawy o ZFŚS.

Podstawą skorzystania z wyłączenia przychodu w postaci świadczeń urlopowych ze składki na ubezpieczenia społeczne u pracodawcy zatrudniającego co najmniej 20 pracowników , który nie tworzy Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest utworzenie funduszu na cele socjalno-bytowe na podstawie układu zbiorowego pracy.

Apelująca Spółka podnosząc zarzut naruszenia art. 3 ust. 1, 3, 4 i 6 ustawy z 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (w dalszej części uzasadnienia również „ustawy”), wskazała, że w dacie podpisania protokołu dodatkowego nr 1 z 10 stycznia 1997r., nie obowiązywało rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, inna była również treść art. 3 w/w ustawy. Ponadto cytując treść art. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1997r., odwołująca wskazała, że wówczas przepis ten nie różnicował pracodawców, w zależności od ilości zatrudnionych pracowników. Skarżąca spółka powtórzyła stanowisko zawarte już w odwołaniu, zgodnie z którym z całości regulacji dotyczącej świadczenia urlopowego, zawartej w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, uwzględniającej dopuszczoną w tej ustawie swobodę układową w zakresie tworzenia funduszu socjalnego i wypłacania świadczenia urlopowego i ich wysokości, wynika, że świadczenia urlopowe wypłacane na zasadach przewidzianych w tej ustawie nie podlegają składkowaniu. Na koniec wreszcie skarżąca podniosła, iż wykładnia przepisów właściwych do rozstrzygnięcia przeprowadzona przez Sąd Okręgowy jest sprzeczna z art. 2 i 32 Konstytucji.

Na wstępie, odnosząc się do powyższego przypomnieć należy, że naruszenie prawa materialnego może nastąpić w dwojaki, sposób przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Pierwszy sposób naruszenia prawa materialnego polega na mylnym zrozumieniu treści zastosowanego przepisu. Naruszenie prawa przez niewłaściwe jego zastosowanie, to kwestia prawidłowego odniesienia normy prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego, sprawa właściwego skonfrontowania okoliczności stanu faktycznego z hipotezą odnośnej normy prawnej i poddanie tego stanu ocenie prawnej na podstawie treści tej normy (tak w wyroku Sądu Najwyższego z 2 kwietnia 2003 roku, w sprawie I CKN. 160/01).

W ocenie Sądu Apelacyjnego uzasadnienie apelacji w zakresie zarzutu naruszenia prawa materialnego nie zawiera argumentacji wskazującej na konkretne błędy Sądu Okręgowego. Skarżąca nie podjęła rzeczowej polemiki ze stanowiskiem Sądu I instancji, poprzestając na bardzo ogólnikowo sformułowanych stwierdzeniach, jak w szczególności to odnoszące się do zmian w treści art. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W części, treść uzasadnienia apelacji pozostaje bez właściwego związku z przedmiotem sporu. Odwołująca spółka powołując stanowisko doktryny oraz treść art. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1997r. zdaje się nie dostrzegać, iż istotą sporu nie jest dopuszczalność wypłacania pracownikom świadczenia urlopowego ale warunki, które muszą być spełnione przy jego przyznawaniu, pozwalające na wyłączenie go z podstawy wymiaru składek. Powyższe uwagi nie miały ostatecznie wpływu na rozstrzygnięcie, wobec faktu, iż Sąd Apelacyjny – Sąd II instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego i musi samodzielnie dokonać jurydycznej oceny dochodzonego żądania i skonfrontowania jej z zaskarżonym orzeczeniem oraz stojącymi za nim motywami (uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z 31 stycznia 2008r., w sprawie III CZP 49/07, zasada prawna).

W ocenie Sądu Apelacyjnego zaskarżone rozstrzygniecie odpowiada prawu.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych , tworzą go, z zastrzeżeniem ust. 2, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Pracodawcy prowadzący działalność w formie jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych tworzą ZFŚS, bez względu na liczbę zatrudnianych pracowników (ust. 2).

Pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, z zastrzeżeniem ust. 2, mogą tworzyć Fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe, o którym mowa w ust. 4-6 (ust. 3).

Wysokość świadczenia urlopowego i zasady jego wypłaty uregulowano w ust. 4 do 5a.

Stosownie do ust. 6, świadczenie urlopowe, o którym mowa w ust. 4, nie podlega składce na ubezpieczenie społeczne pracowników.

Należy w pełni podzielić stanowisko Sądu I instancji, iż wobec bezopornego faktu, że na dzień 1 stycznia każdego roku w spornym okresie, odwołująca zatrudniała powyżej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, a nie prowadziła działalności przewidzianej w art. 3 ust. 2 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, nie ma do niej zastosowania art. 3 ust. 3 tej ustawy. Powyższe determinuje wyeliminowanie jako podstawy rozstrzygnięcia § 2 ust. 1 pkt 20 w/w rozporządzenia z 8 grudnia 1998 r.

Odnosząc się do stanowiska apelującej, zgodnie z którym świadczenia urlopowe wypłacane na zasadach przewidzianych w ustawie nie podlegają oskładkowaniu, warto powołać wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 27 września 2011r., w sprawie III AUa 341/11. W orzeczeniu tym Sąd Apelacyjny rozstrzygając w przedmiocie decyzji analogicznej do zaskarżonych, wskazał, iż przepisy o świadczeniu urlopowym, zgodnie z regulacją ustawową, dotyczą ściśle określonych grup pracodawców, tzn. tych, którzy zatrudniają co najmniej 20 pracowników, ale nie mniej niż 20 w przeliczeniu na pełne etaty oraz tych, którzy zatrudniają mniej niż 20 pracowników i nie są pracodawcami, o których mowa w art. 18-20 ustawy o finansach publicznych i ich interpretacja w połączenie z treścią § 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 roku musi być ścisła.

Aby świadczenia urlopowe mogły być wyłączone z podstawy wymiaru składek, nie wystarczy, aby były wypłacane w wysokości przewidzianej w art. 3 ust. 4 ustawy z 4 marca 1994r. Skoro spółka postanowiła, że fundusz nie będzie tworzony (do czego miała prawo zgodnie z treścią art. 4 ustawy), to postanowienia socjalne może zawierać regulamin wynagradzania. Jednak pracodawca, który wypłaca wówczas pracownikom świadczenie urlopowe według zasad określonych w art. 3 ust. 4-5a ustawy o funduszu, nie może skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 3 ust. 6.

Sąd II instancji w pełni podziela powyższy pogląd. W jego świetle stanowisko odwołującej, jakoby odesłanie zawarte w art. 3 ust. 6 do art. 3 ust. 4 ustawy, dotyczyło jedynie „wysokości” świadczenia urlopowego a nie wypłacających go pracodawcach, uznać należy za wybiórcze, instrumentalne odczytywanie ustawy.

Odwołująca nie kwestionowała również okoliczności, iż nie utworzyła funduszu na cele socjalno – bytowe; wypłata świadczeń urlopowych finansowana była ze środków obrotowych. W konsekwencji w sprawie nie mógł znaleźć zastosowania § 2 ust. 1 pkt 20 w/w rozporządzenia z 8 grudnia 1998 roku, skoro jego treść jednoznacznie wskazuje, iż podstawy wymiaru składek nie stanowią świadczenia wypłacane z funduszu utworzonego na cele socjalno-bytowe na podstawie układu zbiorowego pracy u pracodawców, którzy nie tworzą zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - do wysokości nie przekraczającej rocznie kwoty odpisu podstawowego, określonej w art. 5 ust. 2 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Mając powyższe na uwadze Sąd I instancji na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w pkt. 1 sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach zawarte w pkt. 2 wyroku znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 98 § 1 i 3 i art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Sąd Apelacyjny miał przy tym na uwadze okoliczność, iż połączenie oddzielnych spraw w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia na podstawie art. 219 k.p.c. nie oznacza, że takie połączenie tworzy jedną nową sprawę i koszty zastępstwa procesowego były należne organowi rentowemu za każdą ze spraw połączonych.

/del. SSO Wiesława Stachowiak/ /SSA Hanna Hańczewska-Pawłowska/ /SSA Maria Michalska-Goźdź/

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE