UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 maja 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił M. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczeniem z dnia 14 maja 2012 roku uznała, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Wskazał, że jego stan zdrowia nie uległ żadnej poprawie.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości, podtrzymując argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 15 stycznia 2014 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał M. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 maja 2012 roku do 31 grudnia 2014 roku.

Na potrzeby rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy ustalił, że M. K. urodził się (...). Ubezpieczony ukończył zasadniczą szkołę budowlaną w zawodzie murarza w 1969 roku Jako murarz pracował wyłącznie w okresie nauki zawodu w okresie od dnia 1 września 1966 roku do 3 lutego 1969 roku oraz od 27 lutego 1969 roku do 26 lipca 1969 roku. Sąd pierwszej instancji ustalił także, że skarżący podjął następnie zatrudnienie jako traktorzysta w okresie od 15 marca 1973 roku. W roku 1973 uzyskał uprawnienia do kierowania ciągnikiem. Z ustaleń Sądu Okręgowego wynikało także, że od dnia 26 stycznia 1991 r. ubezpieczony miał przyznane prawo do renty inwalidzkiej drugiej grupy inwalidów z uwagi na rozpoznanie raka odoskrzelowego płuca prawego leczonego radykalnie operacyjnie. Następnie od dnia 26 stycznia 1993 roku przyznano mu prawo do renty inwalidzkiej trzeciej grupy inwalidów z uwagi na rozpoznanie stanu po częściowej amputacji prawego płuca z powodu raka odoskrzelowego. Od dnia 1 stycznia 1997 roku ponownie przyznano ubezpieczonemu prawo do renty inwalidzkiej drugiej grupy inwalidów, a od dnia 1 kwietnia 2000 roku do dnia 31 marca 2007 roku prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Rozpoznano wówczas u ubezpieczonego przewlekły spastyczny nieżyt oskrzeli, stan po częściowej amputacji prawego płuca z powodu raka odoskrzelowego. Od 2003 roku dodatkowo rozpoznawano u ubezpieczonego zespół nerwicowy z odczynem depresyjnym, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, przebytą operację przykurczu D. palca IV ręki prawej. Następnie w okresie od dnia 1 kwietnia 2007 roku do dnia 30 kwietnia 2012 roku ubezpieczonemu przyznano prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Rozpoznano wówczas u ubezpieczonego raka odoskrzelowego płuca prawego po leczeniu operacyjnym – częściowej amputacji płuca w 1990 roku bez cech wznowy, przewlekły zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa L/S z objawami ubytkowymi na tle zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych, przykurcz D. obu dłoni, po operacji dłoni prawej w 2001 roku nadciśnienie tętnicze. Sąd Okręgowy wskazał, że przy ustalaniu stopnia niezdolności ubezpieczonego do pracy lekarz orzecznik wziął pod uwagę, iż ubezpieczony jest z zawodu murarzem, który pracował jako traktorzysta. W 2008 roku ubezpieczony podjął zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Spółdzielni Usługowej – Zakład Pracy (...) w B. jako pracownik ochrony. Praca ta nie wymaga żadnych szczególnych kwalifikacji. Następnie orzeczeniem z dnia 22 marca 2010 roku (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w G. zaliczył ubezpieczonego do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na okres do 31 marca 2015 roku. W dniu 20 marca 2012 roku M. K. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w S. wniosek o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. W dniu 23 kwietnia 2012 roku Lekarz Orzecznik ZUS-u po przeprowadzonym badaniu uznał, iż M. K. nie jest osobą niezdolną do pracy. U ubezpieczonego rozpoznano raka odoskrzelowego płuca prawego po leczeniu operacyjnym – częściowej amputacji płuca w 1990 roku bez cech wznowy, zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa L/S z okresowym zespołem bólowym, nadciśnienie tętnicze w okresie wydolności krążenia, przebyte leczenie operacyjne przykurczu D. dłoni prawej, rozpoczynający się przykurcz D. ręki lewej. Po złożeniu przez ubezpieczonego sprzeciwu od powyższego orzeczenia został on poddany badaniu przez Komisję Lekarską ZUS-u, która w dniu 14 maja 2012 roku wydała orzeczenie, w którym podtrzymała opinię Lekarza Orzecznika ZUS, stwierdzając, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Sąd Okręgowy wskazał, że u M. K. po dniu 30 kwietnia 2012 r. istniały podstawy do rozpoznania:

- stanu po leczeniu operacyjnym płuca prawego z powodu raka odoskrzelowego drobnokomórkowego w 1990 r., bez cech wznowy i obecności przerzutów, bez objawów spirometrycznych i klinicznych objawów niewydolności oddechowej,

- zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego w wywiadzie bez cech podrażnienia obwodowego i centralnego układu nerwowego,

- nadciśnienia tętniczego utrwalonego, wyrównanego farmakologicznie,

- stanu po operacji skrzydlika oka prawego i lewego w 2001 r.,

- przebytej operacji przykurczu D. palca IV ręki prawej w 2001 r.,

- stanu po operacji przepukliny pachwinowej prawostronnej w 2002 r.,

- przepukliny rozworu przełykowego przepony.

Biegli uznali, że z uwagi na rozpoznane schorzenia narządu ruchu ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy po dniu 31 marca 2012 roku okresowo do 31 grudnia 2014 roku. Stwierdzone schorzenia uniemożliwiają ubezpieczonemu wykonywanie ciężkiej pracy fizycznej i pracy w zanieczyszczonym środowisku pracy w narażeniu na pyły, dymy i gazy. Stan zdrowia ubezpieczonego czyni go niezdolnym do pracy na stanowisku traktorzysty. Ubezpieczony zachował zdolność do pracy z przeciętnym obciążeniem fizycznym na ogólnym rynku pracy. Ubezpieczony mógłby pracować jako mechanik na poziomie zerowym lub wykonywać prace portiera, pomocnika w magazynie, szatniarza, pracownika parkingu, pracownika gospodarczego.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy wskazując przepisy art. 57, 58 i art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie. Zdaniem Sądu ustalić należało, czy stan zdrowia badanego uległ poprawie po dniu zakończenia okresu pobierania przez ubezpieczonego renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, przyznanej mu w związku z rozpoznaniem raka odoskrzelowego płuca prawego po leczeniu operacyjnym – częściowej amputacji płuca w 1990 r. bez cech wznowy, przewlekłego zespołu bólowego korzeniowego kręgosłupa L/S z objawami ubytkowymi na tle zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych, przykurczu D. obu dłoni, po operacji dłoni prawej w 2001 roku, nadciśnienia tętniczego. Dokonując ustaleń w tej części Sąd pierwszej instancji dał wiarę wydanym w sprawie opiniom biegłych sądowych lekarzy specjalistów odnośnie rozpoznanych u ubezpieczonego schorzeń, nie znajdując podstaw do ich podważenia. Oceniając jednak trafność wyprowadzonych przez biegłych wniosków co do zachowania przez ubezpieczonego zdolności do pracy, Sąd wziął dodatkowo pod uwagę to, czy biegli w należyty sposób rozumieli to pojęcie, gdyż biegli z zakresu onkologii, ortopedii, neurologii oraz kardiologii w treści wydanych przez siebie opinii zamieścili literalny wniosek, iż ubezpieczony jest zdolny do pracy z przeciętnym obciążeniem fizycznym dostępnej na rynku pracy. Natomiast biegła z zakresu medycyny przemysłowej B. B. ostatecznie uznała, że ubezpieczony jest częściowo okresowo niezdolny do pracy. W opinii biegłej medycyny pracy błędem byłoby wyłącznie oparcie się na ogólnej ocenie stanu zdrowia. Stąd też, w przekonaniu Sądu Okręgowego konieczne było wzięcie pod uwagę całego toku rozumowania biegłych i samodzielne wyprowadzenie na tej podstawie wniosków. Sąd Okręgowy zwrócił zatem uwagę, iż biegli uznali, że u M. K. po dniu 30 kwietnia 2012 roku istniały podstawy do rozpoznania: stanu po leczeniu operacyjnym płuca prawego z powodu raka odoskrzelowego drobnokomórkowego w 1990 r., bez cech wznowy i obecności przerzutów, bez objawów spirometrycznych i klinicznych objawów niewydolności oddechowej, zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego w wywiadzie bez cech podrażnienia obwodowego i centralnego układu nerwowego, nadciśnienia tętniczego utrwalonego, wyrównanego farmakologicznie, stanu po operacji skrzydlika oka prawego i lewego w 2001 r., przebytej operacji przykurczu D. palca IV ręki prawej w 2001 roku, stanu po operacji przepukliny pachwinowej prawostronnej w 2002 roku, przepukliny rozworu przełykowego przepony. Biegli z zakresu neurologii, ortopedii, kardiologii oraz onkologii uznali jednak, że rozpoznane schorzenia nie powodują niezdolności ubezpieczonego do pracy na ogólnym rynku pracy. Jednocześnie jednak biegli wskazali że stwierdzone schorzenia stanowią przeciwwskazanie do pracy z ponad przeciętnym obciążeniem fizycznym. Mając na uwadze powyższe, o ile Sąd Okręgowy podzielił w całej rozciągłości opinię biegłych co do rozpoznanych u ubezpieczonego schorzeń ze specjalności biegłych, o tyle nie podzielił wyprowadzonych przez biegłych wniosków końcowych, uznając w tym zakresie za prawidłową wyłącznie ostateczną opinię biegłej z zakresu medycyny przemysłowej B. B.. Sąd ten dostrzegł, że biegli z zakresu ortopedii, neurologii, kardiologii oraz onkologii nie odnieśli się do rzeczywistych kwalifikacji ubezpieczonego, skupiając się na wyjaśnieniach, że jest on zdolny do pracy na ogólnym rynku pracy. Tymczasem z ustaleń stanu faktycznego wynika, że ubezpieczony ma wykształcenie zawodowe w zawodzie murarz, zaś w czasie swojej aktywności zawodowej pracował jako traktorzysta i są to ciężkie prace fizyczne, a jak zauważyli również biegli ortopeda, neurolog, kardiolog oraz onkolog ubezpieczony zachował zdolność wyłącznie do pracy z przeciętnym obciążeniem fizycznym.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy przy ustalaniu wpływu schorzeń ubezpieczonego na zdolność wykonywania przez niego pracy zawodowej oparł się w zasadniczym zakresie na sprzecznej (w zakresie wniosków końcowych) z powyższymi opiniami ostatecznej ekspertyzie biegłej z zakresu medycyny przemysłowej B. B.. Biegła ta bowiem podkreśliła, że rozpoznane u ubezpieczonego zaburzenia stanowią przeciwwskazanie do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej i pracy w zanieczyszczonym środowisku pracy w narażeniu na pyły, dymy i gazy, a w konsekwencji uniemożliwiają ubezpieczonemu podjęcie zatrudnienia w zawodzie traktorzysty. Mając powyższe na uwadze, trzeba więc było uznać, że ubezpieczony nie zachował nawet nieznacznej zdolności do wykonywania pracy zgodnej ze zdobytymi kwalifikacjami. W tej sytuacji koniecznym było przyjęcie, iż na dzień wydawania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji był on nadal osobą częściowo niezdolną do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Nie uszło przy tym uwadze Sądu pierwszej instancji, że Przewodnicząca Komisji Lekarskich wniosła zarzuty do wydanej przez biegłą z zakresu medycyny pracy opinii, jednakże w ocenie Sądu, zarzuty te w żaden sposób nie podważyły sporządzonej ekspertyzy. Odnosząc się do tych zarzutów Sąd Okręgowy wskazał, że orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy nie wymaga stwierdzenia, że osoba ubezpieczona nie może pracować w jakimkolwiek zawodzie, a jedynie przesądzenia, że nie może ze względu na stan zdrowia, pracować w zawodzie (na stanowisku pracy) zgodnym z jej kwalifikacjami. Odnosząc więc powyższe do realiów niniejszej sprawy, Sąd pierwszej instancji wskazał, iż z poczynionych w niej ustaleń wynika, iż ubezpieczony ma wykształcenie zawodowe w zawodzie murarz, w zawodzie tym pracował jednak wyłącznie w okresie nauki w szkole zawodowej. Przez całą swoją karierę zawodową - od 1973 do 1991 roku ubezpieczony pracował jako traktorzysta. W 2008 roku ubezpieczony podjął zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Spółdzielni Usługowej – Zakład Pracy (...) w B. jako pracownik ochrony, ale praca ta nie wymaga żadnych szczególnych kwalifikacji.

W świetle powyższych ustaleń stanu faktycznego Sąd pierwszej instancji uznał, że ubezpieczony ma przede wszystkim kwalifikacje faktyczne (rzeczywiste) do wykonywania pracy w charakterze traktorzysty i pracy tej nie może wykonywać z uwagi na przeciwskazania zdrowotne. W tej sytuacji z samego faktu, iż ubezpieczony jest zdolny do podjęcia pracy nie wymagającej szczególnych kwalifikacji, nie można wywodzić, że nie jest on częściowo niezdolny do pracy, skoro nie może wykonywać pracy zgodnej z kwalifikacjami (pracy traktorzysty). Co więcej, Sąd Okręgowy zważył, że z uwagi na przeciwskazania zdrowotne – niemożność wykonywania ciężkiej pracy fizycznej, w narażeniu na zapylenie, gaz, dym - ubezpieczony nie mógłby również wykonywać pracy murarza.

Odnosząc się zaś do argumentu, że ubezpieczony jest czynny zawodowo, Sąd pierwszej instancji wskazał, że zatrudnienie osoby o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w zakładzie pracy chronionej albo w zakładzie aktywizacji zawodowej nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy, to tym bardziej zatrudnienie w takich warunkach nie stanowi przeszkody do uznania danej osoby za częściowo niezdolną do pracy. Co więcej praca aktualnie wykonywana przez ubezpieczonego – pracownika ochrony nie wymaga od niego żadnych kwalifikacji zawodowych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. i zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię a mianowicie art. 57 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 3 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227) poprzez przyjęcie, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy, a tym samym ma prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 maja 2012 roku do 31 grudnia 2014 roku oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy zgodnie ze swoimi kwalifikacjami, co spowodowało przyznanie wnioskodawcy prawa do renty z tego tytułu. Organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, a także zasądzenie od ubezpieczonego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał, że orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy w rozumieniu powołanego przepisu musi odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji bowiem samo stwierdzenie istnienia schorzenia nie daje podstawy do orzeczenia niezdolności do pracy zgodnie z definicją zawartą w ustawie emerytalnej tym bardziej, że ubezpieczony wykonując obecnie zajęcie pracownika ochrony dokonał swoistego przekwalifikowania zawodowego nabywając nowe umiejętności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego okazała się niezasadna.

Sąd Apelacyjny podziela w całości ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne poczynione przez Sąd Okręgowy przyjmując je za własne, co powoduje, iż nie ma konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776; z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, LEX nr 585720 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, LEX nr 558303).

Sąd Okręgowy słusznie wskazał, że renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego czyniącego badanego niezdolnym do pracy. Przy ocenie częściowej niezdolności do pracy chodzi zaś przede wszystkim o ustalenie możliwości dalszego wykonywania dotychczasowej pracy, a następnie w razie niemożliwości wykonywania dotychczasowej pracy, ewentualnie możliwości wykonywania innej pracy przy uwzględnieniu posiadanych kwalifikacji zawodowych. Rację ma skarżący, że orzeczenia lekarzy orzeczników ZUS jak i opinie biegłych sądowych, weryfikujących orzeczenia lekarzy orzeczników, powinny uwzględniać ocenę stanu zdrowia badanego z punktu widzenia wiedzy medycznej. Jednakże biegli stan zdrowia badanego powinni rozpoznać w powiązaniu z tzw. elementami ekonomicznymi jak posiadane kwalifikacje, a także powinni respektować możliwość przywrócenia niezbędnej do wykonywania pracy sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, podjęcie innej pracy lub celowość przekwalifikowania, wiek badanego, rokowania na przyszłość. Ostateczna ocena, w jakim stopniu ubezpieczony jest niezdolny do pracy musi uwzględniać także inne elementy poza stricte medycznymi należącymi do kompetencji biegłych z zakresu medycyny. Innymi słowy przy ocenie niezdolności do pracy w myśl art. 12 ustawy emerytalnej o tej niezdolności nie przesądza wyłącznie ocena medyczna stwierdzająca występowanie określonych jednostek chorobowych i ich wpływ na funkcjonowanie organizmu człowieka, tylko decydujące znaczenie ma ocena prawna dokonana w oparciu o okoliczności natury medycznej i okoliczności innej natury, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Dodać też należy, że sąd nie jest zwolniony z kontroli opinii biegłych sądowych. Może on zająć odmienne stanowisko w kwestii zdolności do pracy, gdyż zagadnienie tego rodzaju jest pojęciem prawnym, które on ocenia. Opinie sądowe mają w tym względzie jedynie charakter pomocniczy. Skarżący nie dostrzega, że wszystkie omówione tutaj przesłanki (także te wskazane przez niego), Sąd Okręgowy uwzględnił, o czym przekonuje prawidłowo oraz szczegółowo uargumentowane stanowisko tego Sądu zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Kontrola opinii biegłych lekarzy o specjalnościach adekwatnych do schorzeń badanego jest logiczna i rzeczowa. Sąd prawidłowo dostrzegł niekonsekwencje we wnioskach końcowych opinii biegłego ortopedy, neurologa, kardiologa oraz onkologa i poddał je wnikliwej kontroli. Przede wszystkim słuszny jest ten pogląd, z którego wynika, że stwierdzone przez biegłą z zakresu medycyny przemysłowej przeciwskazanie do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej i pracy w zanieczyszczonym środowisku pracy w narażeniu na pyły, dymy i gazy nie pozwala przyjąć całkowitą zdolność ubezpieczonego do pracy, gdyż wskazane przez biegłą ograniczenia wykluczają możliwość świadczenia pracy zgodnej z kwalifikacjami M. K., a zatem zawodem murarza oraz traktorzysty. Wniosek jest tym bardziej słuszny, że nawet biegli z zakresu ortopedii, neurologii, kardiologii i onkologii przyznali, że stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia stanowią przeciwskazanie do pracy z ponad przeciętnym obciążeniem fizycznym. W tym zatem zakresie wnioski końcowe ich opinii są zbieżne z wnioskami biegłej z zakresu medycyny przemysłowej, która uznała, że badany jest częściowo niezdolny do pracy. Sąd pierwszej instancji słusznie uznał zatem, kierując się wyżej opisanym stanem prawnym, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy. M. K. ma przede wszystkim kwalifikacje faktyczne (rzeczywiste) do wykonywania pracy w charakterze traktorzysty i pracy tej nie może wykonywać z uwagi na przeciwskazania zdrowotne. W tej sytuacji wniosek Sądu Okręgowego, z którego wynika, że z samego faktu, iż ubezpieczony jest zdolny do podjęcia pracy nie wymagającej szczególnych kwalifikacji, nie można wywodzić, że nie jest on częściowo niezdolny do pracy, skoro nie może wykonywać pracy zgodnej z kwalifikacjami (pracy traktorzysty), jest słuszny. Orzeczenie Sądu Okręgowego jest też zgodne z orzecznictwem Sądu Najwyższego, a w szczególności z wyrokiem z dnia 13 lipca 2012 roku, sygn. akt III UK 136/2011, LexPolonica nr 5150885, z którego wynika, że częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Co więcej, Sąd Okręgowy prawidłowo zważył, że z uwagi na przeciwskazania zdrowotne – niemożność wykonywania ciężkiej pracy fizycznej, w narażeniu na zapylenie, gaz, dym - ubezpieczony nie mógłby również wykonywać pracy murarza. Ponadto, kontynuowanie zatrudnienia lub podjęcie pracy przez osobę niezdolną do pracy, nawet z narażeniem się na pogorszenie stanu zdrowia i jej kontynuowanie nie jest przeszkodą do orzeczenia dalszej niezdolności do pracy. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 stycznia 2002 r. II UKN 709/2000 (OSNP 2003/20 poz. 497) wyraził stanowisko w pełni aprobowane przez Sąd Apelacyjny, że wykonywanie zatrudnienia przez ubezpieczonego, który kwalifikuje się do osób trwale niezdolnych do pracy, nie pozbawia go prawa ubiegania się o świadczenia rentowe z ubezpieczenia społecznego. Stąd też wykonywanie pracy przez ubezpieczonego nie może być przeszkodą w uzyskaniu świadczenia rentowego, o ile ubezpieczony jest częściowo lub całkowicie niezdolny do pracy. Tym bardziej, że praca pracownika ochrony, którą aktualnie ubezpieczony wykonuje nie wymaga szczególnych kwalifikacji.

W świetle powyższego Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji organu rentowego i na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w wyroku.

SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSA Urszula Iwanowska SSO del. Beata Górska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE