UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia
26 sierpnia 2011 roku, wydaną na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówił J. C. przyznania prawa do emerytury z uwagi na nieudokumentowanie 15-letniego okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i nierozwiązanie stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego praca ta była wykonywana bezpośrednio przed dniem ustalenia prawa do emerytury. Zdaniem organu rentowego J. C. nie spełnił ustawowych przesłanek warunkujących przyznanie prawa do emerytury, bowiem na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił okres pracy w szczególnych warunkach wynoszący 6 miesięcy i 24 dni, zamiast wymaganych 15 lat.

Organ rentowy nie uwzględnił okresów pracy w szczególnych warunkach od 19.02.1973r. do 30.06.1992r. z uwagi na fakt, iż świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach zostało wystawione przez archiwum, a nie zakład pracy lub następcę prawnego. Wskazał, iż w sytuacji, gdy zakład pracy został zlikwidowany, dopuszczalne jest przedstawienie kserokopii dokumentów potwierdzających okresy takiej pracy sporządzonych przez archiwa na podstawie posiadanej przez nie dokumentacji osobowej. Z przedłożonej dokumentacji powinien wynikać charakter bądź stanowisko pracy, przynależność resortowa zakładu pracy oraz to, czy praca w szczególnych warunkach była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. ZUS stwierdził, iż na podstawie przedłożonej przez J. C. dodatkowej dokumentacji z archiwum nie można określić charakteru pracy zgodnego z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r., jak też brak jest możliwości ustalenia dokładnych dat zatrudnienia na poszczególnych stanowiskach. Ponadto J. C. wykonywał pracę na różnych stanowiskach (łączonych), co zdaniem organu rentowego wyklucza możliwość spełnienia wymogu wykonywania pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, przewidzianym dla danego stanowiska pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. C., wnosząc o ustalenie, że w okresie od 19 lutego 1973 roku do 30 czerwca 1992 roku będąc zatrudnionym w Spółdzielni Pracy Budownictwa i (...) w B. wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

Po rozpoznaniu odwołania, wyrokiem z dnia 9 listopada 2011 roku Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku oddalił odwołanie J. C..

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, iż zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U.2009.153.1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27; emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Sąd wskazał, iż w sprawie znajduje zastosowanie art. 32 ustawy oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze (Dz.U.1983.8.43 ze zm.).

Sąd stwierdził, że wnioskodawca urodzony w dniu (...) w dniu złożenia wniosku o emeryturę miał ukończone 60 lat. W dacie wydania zaskarżonej decyzji wnioskodawca był pracownikiem Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr (...) w B.; stosunek pracy został rozwiązany na mocy porozumienia stron z dniem 19 września 2011r. (na 4 dni przed wniesieniem odwołania), oraz ponownie nawiązany w dniu 20 września 2011r. z dotychczasowym pracodawcą. Wnioskodawca pozostawał zatem w stosunku pracy zarówno w dniu 26 sierpnia 2011r. (tj. w dacie wydania zaskarżonej decyzji), jak i w dniu 9 listopada 2011r. (tj. w dacie wyrokowania przez Sąd I instancji).

Zdaniem Sądu przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 184 ustawy jest możliwe po spełnieniu łącznie wszystkich warunków. Skoro w przypadku J. C. do rozwiązania stosunku pracy faktycznie nie doszło i jest on nadal kontynuowany, to nie wystąpiła jednak z przesłanek warunkujących prawo do wcześniejszej emerytury. Z tych względów Sąd Okręgowy oddalił odwołanie na podstawie art. 477¹⁴§1 kpc.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 8 maja 2012 roku uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Białymstoku. W uzasadnieniu swojego stanowiska Sąd Apelacyjny podkreślił, iż wnioskodawca spełnił wymagany przez art. 184 §2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych warunek rozwiązania stosunku pracy i skutku tego nie zmienił fakt ponownego nawiązania stosunku pracy z tym samym pracodawcą i na dotychczasowych warunkach.

Podkreślił, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego na tle spraw o wcześniejszą emeryturę nauczycielską przyznawaną na podstawie art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982r. – Karta Nauczyciela, przeważa pogląd, iż spełnienia warunku rozwiązania stosunku pracy na wniosek nauczyciela (będącego –podobnie jak w art. 184 ustawy o FUS, warunkiem przyznania emerytury) nie niweluje fakt wykonywania pracy nauczycielskiej na podstawie kolejnego stosunku pracy w tej samej szkole (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2009r. – I UK 16/09,
z dnia 19 października 2010r. – II UK 108/10).

Sąd Apelacyjny przychylił się do powyższego stanowiska, bowiem argumentacja zawarta w uzasadnieniach powyższych orzeczeń znajduje pełne zastosowanie również do wcześniejszych emerytur przyznawanych w oparciu o art. 184 ustawy o FUS. Pracownik ubiegający się o wcześniejszą emeryturę nie ma bowiem pewności, czy świadczenie zostanie mu przyznane, a jeśli tak, to w jakiej dacie to nastąpi i naturalnym jest, że nie może pozostawać bez środków utrzymania w okresie pomiędzy rozwiązaniem stosunku pracy, a wydaniem decyzji przez organ rentowy.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego zachodziły podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
I instancji, gdyż wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości (art. 386 §4 kpc), w tym przesłuchania świadków zgłoszonych w odwołaniu.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, dlatego podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 184 cytowanej na wstępie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku
z § 4 powołanego na wstępie Rozporządzenia ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury
w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn wynoszący 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 – 20 lat dla kobiet, 25 lat dla mężczyzn. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązaniu stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Natomiast art. 32 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy stanowi, że dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ustępie 1 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone
na podstawie przepisów dotychczasowych.

Wykładni pojęcia przepisy dotychczasowe dokonał Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 13 lutego 2002r., III ZP 30/01 (OSNAPiUS 2002/10/243) wskazując na niektóre przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43), z wyłączeniem tych, które zobowiązywały ministrów do ustalenia wykazu stanowisk pracy w podległych im zakładach pracy. Odwołanie odnosiło się tylko do wieku emerytalnego. Zgodnie z § 3 i 4 wyżej wymienionego Rozporządzenia pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie A nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz posiada wymagany okres zatrudnienia 20 lat pracy dla kobiet oraz 25 lat pracy dla mężczyzn, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie jest, iż odwołujący urodził się w dniu 04.09.1950r., ukończył więc 60 lat i wykazał wymagany przepisami ogólny okres zatrudnienia wynoszący na dzień 1.01.1999r. 25 lat, 2 miesiące i 6 dni. Rozwiązał stosunek pracy. Organ rentowy nie uwzględnił okresu 19.02.1973 r. – 30.06.1992 r. Spór dotyczył więc zaliczenia okresu pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 15 lat.

Zdaniem wnioskodawcy pracę wykonywaną w Spółdzielni Pracy Budownictwa i (...) w B. w okresie 19.02.1973r. – 30.06.1992r. należało zaliczyć do prac w szczególnych warunkach, gdyż zakres czynności odwołującego na zajmowanych stanowiskach pokrywał się z tym określonym w wykazie A Działu XIV poz. 12 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe z uwagi na konieczność ustalenia, czy wskazywany przez odwołującego zakres prac istotnie pokrywał się z czynnościami wymienionymi w Dziale XIV poz.12 cytowanego rozporządzenia (praca przy spawaniu elektrycznym i gazowym).

Zgodnie bowiem z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 roku, III UZP 48/84, w świetle § 2 ust. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze – zakład pracy wydaje zaświadczenie o zatrudnieniu w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji, natomiast w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okresów także w oparciu o inne dowody.

J. C. zeznał, że w Spółdzielni Pracy Budownictwa i (...) w B. pracował wyłącznie jako spawacz oraz palacz i że te czynności należały do jego podstawowych obowiązków, natomiast pozostałe stanowiska zostały dopisane (k.169).

Okoliczności powyższej nie potwierdził S. Ż., który był brygadzistą odwołującego. Świadek zeznał, że odwołujący w jego brygadzie wykonywał czynności spawania, cięcia palnikiem gazowym oraz wycinania otworów palnikiem gazowym, natomiast nigdy nie wykonywał czynności ślusarza. Jednocześnie świadek zeznał, iż J. C. pracował na stanowiskach hydraulika, montera instalacji sanitarnych oraz palacza. Każdy nowo zatrudniony pracownik miał w angażach łączone stanowisko spawacz-ślusarz (k.101-102).

Świadek J. K. zeznał, iż odwołujący wykonywał tylko czynności spawalnicze (k.102).

Świadek M. R. (k.102) pracował od 1977r. do 1984r. jako spawacz w jednej brygadzie z odwołującym. Jego zdaniem J. C. wykonywał czynności spawania w pełnym wymiarze czasu pacy. Przed odejściem świadka w 1984r. odwołujący zajmował także stanowisko spawacza-hydraulika.

Natomiast według świadka A. Z. odwołujący pracował jako spawacz elektryczny i gazowy w drugiej brygadzie. Pracował także jako hydraulik i wykonywał remonty kotłów c.o. oraz rur w kanałach (k.103).

Fakt świadczenia przez wnioskodawcę pracy na stanowiskach łączonych potwierdził także świadek S. S. (k.116), świadek W. K. (k.118) oraz świadek Z. S. (k.118). Świadek A. Z. potwierdził wykonywanie przez niego i odwołującego pracy na stanowisku wynikającym z angażu doręczonego przez pracodawcę (k.103).

Sąd uznał, że załączona dokumentacja znajdująca się w aktach osobowych zawiera najbardziej prawidłowe i rzetelne szczegóły odnośnie zatrudnienia odwołującego. Została ona bowiem sporządzona w spornym okresie pracy. W tym też względzie należało ją uznać za wartościowe źródło dowodowe.

W oparciu o akta osobowe Sąd ustalił, iż wnioskodawca był zatrudniony w Spółdzielni Pracy Budownictwa i (...) w B. od 19.02.1973r. do 30.06.1992r. na następujących stanowiskach: ślusarz-spawacz od dnia 19.02.1973r. do dnia 29.02.1982r., tj. 9 lat i 11 dni; monter-spawacz/urządzeń instalacji ogrzewczych, wodociągowych i kanalizacyjnych/monter instalacji sanitarnych od dnia 01.03.1982r. do dnia 01.03.1990r.,tj. 7 lat, 10 miesięcy i 9 dni; pomocnik palacza i konserwator napraw i konserwacji aparatury kontrolno-pomiarowej od dnia 10.01.1990r. do dnia 31.01.1991r., tj. 1 rok i 21 dni; palacz kotłów przemysłowych od dnia 01.02.1991r. do dnia 30.06.1992r., tj. 1 rok i 5 miesięcy.

Należy również zauważyć, iż w aktach sprawy brak jest jakichkolwiek informacji, że odwołujący w spornym okresie pracy był zatrudniony przy wykonawstwie robót wodnokanalizacyjnych oraz przy budowie rurociągów w głębokich wykopach. Jednocześnie brak jest dokumentów określających dokładny zakres obowiązków wraz z zakresem odpowiedzialności odwołującego na zajmowanych przez niego stanowiskach pracy w całym spornym okresie. Dlatego Sąd uznał na podstawie całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym głównie akt osobowych, zeznań odwołującego oraz zeznań świadków, że odwołujący w spornym okresie wykonywał swoje obowiązki na następujących stanowiskach: ślusarz-spawacz, monter-spawacz urządzeń instalacji ogrzewczych, wodociągowych i kanalizacyjnych/monter instalacji sanitarnych/hydraulik; pomocnik palacza i konserwator napraw i konserwacji aparatury kontrolno-pomiarowej oraz palacz kotłów przemysłowych wraz z obsługą kotłowni w budynku biurowym, a więc na stanowiskach łączonych. Prace ślusarskie polegające między innymi na przygotowaniu elementów stalowych do spawania, np.: cięcie, frezowanie, wiercenie nie są pracami zaliczanymi do zatrudnienia w warunkach szczególnych w oparciu o wymagania ujęte w Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Również praca wykonywana na stanowisku palacza kotłów przemysłowych oraz kotłów parowych nie spełniała wymagań do uznania jej jako wykonywanej w warunkach szczególnych w oparciu o cytowane rozporządzenie ze uwagi na niewykonywanie jej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zdaniem Sądu brak jest w niniejszej sprawie podstaw do uznania, iż wnioskodawca wykonywał wyłącznie pracę spawacza stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, względnie wyłącznie pracę palacza kotłów przemysłowych.

Sąd uznał, że akta osobowe wnioskodawcy były prowadzone skrupulatnie. Dlatego dokumentacja w nich zawarta jest wiarygodna.

Sąd uznał również za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, bowiem ocena charakteru i rodzaju czynności wykonywanych przez wnioskodawcę wymagała wiadomości specjalnych.

W ocenie biegłego brak jest podstaw do zaliczenia okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach pracy wnioskodawcy w okresie od 19.02.1973r. do 30.06.1992r., bowiem odwołujący nie wykonywał wówczas stale i w pełnym, wymiarze czasu pracy na jednym stanowisku zaliczanym do zatrudnienia w szczególnych warunkach, to jest spawacza, względnie palacza kotłów przemysłowych. Okoliczności tej nie potwierdzają zapisy w aktach osobowych, a także zeznania świadków.

Odwołujący nie zgodził się z tego rodzaju oceną czynności w spornym okresie składając zastrzeżenia do opinii biegłego (k.155). Jako załącznik przedstawił zaświadczenie z dnia 02.10.1990r. o ukończeniu kursu palacza centralnego ogrzewania. Biegły sądowy Z. C. składając zeznania na rozprawie w dniu 28.05.2013r. (k.165) stwierdził, iż praca palaczy kotłów przemysłowych jest pracą w warunkach szczególnych w oparciu o wykaz A dział XIV poz.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach, jednakże zaświadczenie dołączone przy zastrzeżeniach do opinii nie jest wystarczające do obsługi pieców typu przemysłowego. W związku z powyższym zmienił wydaną opinię w zakresie zakwestionowania uprawnień wnioskodawcy do obsługi kotłów typu przemysłowego. Tak więc, biegły podtrzymał swoje stanowisko wskazując, iż oprócz pracy spawacza odwołujący wykonywał czynności, które nie są zaliczane do zatrudnienia w warunkach szczególnych. Zakwestionował również możliwość rzekomego wpisywania w przez pracodawcę angażach stanowiska pracy, co do których pracownik nie posiadał kwalifikacji i umiejętności. Końcowo wyjaśnił, iż prace hydraulika czy ślusarza nie wymagają uprawnień do ich wykonywania, jak ma to miejsce np. w przypadku prac spawacza (k.166). Powyższe stanowisko biegłego potwierdza analiza akt osobowych, z których wynika, iż odwołujący został przyjęty do pracy na stanowisku ślusarz-spawacz (podanie z 14.02.1973r., umowa o pracę z 19.02.1973r., angaż z maja 1979r.), potem pracował jako monter-spawacz urządzeń instalacyjno-grzewczych, hydraulik-spawacz, hydraulik do 5.10.1989r., następnie jako monter instalacji sanitarnych do 1.01.1990r., a od 1.01.1990r. jako pomocnik palacza i palacz.

Sąd uwzględnił opinię biegłego jako rzeczową i dogłębnie analizującą charakter czynności wykonywanych przez wnioskodawcę, wskazywanych przez świadków oraz wynikających z załączonych do akt dokumentów stanowiących najbardziej wiarygodne źródło dowodowe.

Wykonywanie pracy przez wnioskodawcę na stanowiskach łączonych potwierdzili też świadkowie: S. Ż., J. K., M. R., A. Z., S. S., W. K. oraz Z. S.. Sąd dał wiarę powyższym zeznaniom, gdyż świadkowie byli zatrudnieni z odwołującym, więc byli zorientowani w zakresie wykonywanych przez niego czynności. Zeznania świadków wzajemnie się uzupełniają i pokrywają, w tym również z załączona dokumentacją znajdująca się w aktach osobowych.

Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, że o uznaniu zatrudnienia za pracę w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie decyduje treść dokumentów wystawianych przez pracodawcę, ale charakter czynności faktycznie wykonywanych przez pracownika ( por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 1998r., II UKN 570/97, OSNAPiUS 1999 nr 6, poz.213; z dnia 22 marca 2001 r.,II UKN 263/00, OSnaPiUS2002nr 22, 553 ).

Ponadto Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 28 kwietnia 2010 r., I UK 337/09 (LEX nr 601991) i z dnia 12 maja 2010 r., I UK30/10 ( LEX nr 590314) wyraził pogląd, iż o uznaniu stanowiska zatrudnienia jako pracy w szczególnych warunkach przesądza nie nazwa stanowiska, użyta przez pracodawcę w świadectwie pracy odpowiadająca lub nieodpowiadająca nomenklaturze zawartej w rozporządzeniu wykonawczym właściwego ministra, lecz pozytywna weryfikacja dokumentu pod kątem zgodności rzeczywiście wykonywanej przez pracownika pracy z ustawowymi wymaganiami.

Odnosząc powyższe uwagi do stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie stwierdzić należy, iż postępowanie dowodowe przeprowadzone w niniejszej sprawie wykazało, iż zakład pracy wydał wnioskodawcy świadectwo pracy z zgodnie z czynnościami rzeczywiście przez niego wykonywanymi.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych prawidłowo nie uwzględnił jako pracy
w szczególnych warunkach zatrudnienia w Spółdzielni Pracy Budownictwa i (...) w B. w okresie 19.02.1973r. – 30.06.1992r., ponieważ ze świadectwa pracy w szczególnych warunkach z 26 sierpnia 2000 roku wynikało, że odwołujący był zatrudniony na stanowisku łączonym – ślusarza-spawacza, hydraulika-spawacza oraz palacza. Dlatego wnioskodawca nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jedynie jako spawacz lub palacz kotłów przemysłowych.

Reasumując, wnioskodawca nie udowodnił co najmniej 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Dlatego Sąd oddalił żądanie dotyczące przyznania świadczenia w obniżonym wieku przysługującego osobom zatrudnionym stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Z tych wszystkich powodów należało oddalić odwołanie jako pozbawione podstaw prawnych na podstawie art. 477¹⁴ § 1 kpc.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE