Sygn. akt VI U 589/14
Dnia 20 stycznia 2015 r.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący SSO Janusz Madej
Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc
po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2015 r. w Bydgoszczy na rozprawie
odwołania Z. Ś.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.
z dnia 31 stycznia 2014 r. znak: (...)
w sprawie: Z. Ś.
przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
Oddziałowi w B.
o rentę z tytułu niezdolności do pracy
I zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu Z. Ś. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od (...). do (...) ;
II stwierdza odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.
Na oryginale właściwy podpis.
Sygn. akt VIU 589/14
Wygłoszone ustne uzasadnienie, zastępujące pisemne uzasadnienie wyroku, które to pisemne uzasadnienie wyroku nie będzie już sporządzane, tylko sporządzana będzie transkrypcja tego uzasadnienia. Ubezpieczony Z. Ś. do dnia 31 grudnia 2013 roku uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 27 listopada 2013 roku złożył wniosek o ustalenie prawa do renty na dalszy okres, po dniu 31 grudnia 2013 roku. Decyzją z dnia 31 stycznia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 23 stycznia 2014 roku, którym to orzeczeniem ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy. Komisja lekarska wydała to orzeczenie po rozpoznaniu sprzeciwu ubezpieczonego od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 20 grudnia 2014 roku. Odwołanie od decyzji z 31 stycznia 2014 roku wniósł ubezpieczony Z. Ś. domagając się zmiany tej decyzji i przyznanie mu prawa do renty na dalszy okres. Ubezpieczony powoływał się w odwołaniu na swój stan zdrowia, twierdząc że nie jest niezdo..., że nie jest zdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. W uzasadnieniu podawał, iż mimo stałego leczenia kardiologicznego jego dolegliwości ze strony układu nerwowego nie uległy poprawie, co nie pozwala mu na podjęcie pracy zarobkowej. W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego organ rentowy powołując argumentacją przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wnosił o oddalenie odwołania. Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje. Ubezpieczony Z. Ś. urodzony (...), (...)złożył wniosek o przyznanie mu renty na dalszy okres. W okresie swojej kariery zadow..., zawodowej zatrudniony był na stanowiskach: samodzielnego referenta technicznego, głównego mechanika, nauczyciela, jak również eksploratora. Konieczną przesłanką nabycia prawa do renty na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych tekst jednolity, Dziennik Ustaw z 2013 roku, pozycja 1440, jest między innymi niezdolność do pracy. Organ rentowy w toku postępowania kwestionował spełnienie przez ubezpieczonego właśnie tej przesłanki nie, nie kwestionując, iż ubezpieczony spełnia pozostałe przesłanki nabycia prawa do renty, wskazane w artykule 57 powołanej ustawy. W celu zweryfikowania stanowiska organu rentowego, wyrażonego w zaskarżonej decyzji i opierającego się na orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS, Sąd Okręgowy dopuścił dowód zespołu biegłych sądowych o specjalnościach psychiatra, psycholog kliniczny i internista-reumatolog. Powołany w sprawie zespół biegłych rozpoznał u ubezpieczonego następujące schorzenia: uporczywe zaburzenia depresyjne, łagodne zaburzenia funkcji poznawczych, nadciśnienie tętnicze. Na podstawie przeprowadzonych badań sądowo-lekarskich oraz po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zebraną w aktach sprawy Sąd Okręgowy, powołany w sprawie zespół biegłych wskazał, że badany, ubezpieczony, utracił w znacznym stopniu zdolność do wykonywania zatrudnienia zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji i jest nadal częściowo niezdolny do pracy, okresowo do września 2016 roku. Biegli wyjaśnili, iż u ubezpieczonego występują zaburzenia wymienione wyżej, przebieg zaburzeń u ubezpieczonego ma charakter przewlekły, w czasie ulegało natomiast zmianie nasilenie poszczególnych objawów. Za główną przyczynę niezdolności, częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego biegli uznali występujące u niego zaburzenia depresyjne, argumentując, iż obraz kliniczny zaburzeń, nasilenie i częstość objawów, dotychczasowy przebieg choroby i obecny stan zdrowia powoduje, iż pomimo systematycznego leczenia nie osiągnięto u ubezpieczonego poprawy stanu zdrowia. Biegli nie podzielili orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 23 stycznia 2014 roku, zgodnie z którym ubezpieczony został uznany za zdolnego do pracy. Analizując stan zdrowia ubezpieczonego, z punktu widzenia posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych, biegli wyjaśnili, że oceniając stopień niezdolności do pracy brali pod uwagę biologiczne uszkodzenie struktury i funkcje organizmu, dotychczasowy przebieg procesów chorobowych, ich wpływ na stan czynnościowy organizmu i sprawność psychofizyczną oraz wiek badanego i zdolność do readaptacji zawodowej. U badanego stwierdzono zmiany nastroju, zaburzenia popędu, lęk i niepokój, zaburzenia koncentracji, uwagi, spadek motywacji, wycofanie, utratę zainteresowań. Powodują one trudności w organizowaniu codziennego toku zajęć w zakresie współpracy i motywacji oraz w wykonywaniu i wydajności pracy. Biegli ostatecznie skonkludowali, że ubezpieczony ma dal..., nadal znacznie obniżoną zdolność do podjęcia pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji, okresowo do września 2016 roku, od dnia wstrzymania prawa do renty. Oceniając wiarygodność i moc dowodową opinii biegłych sądowych Sąd Okręgowy uznał, iż dowód ten jest wiarygodny. Został wydany w oparciu o posiadaną przez biegłych specjalistyczną wiedzę medyczną. Dowód ten szczegółowo analizuje stan zdrowia ubezpieczonego poprzez posiadane przez niego kwalifikacje zawodowe i z punktu widzenia oceny kwestii zdolności do pracy. Podkreślić należy, iż dowód z opinii biegłych nie był kwestionowany przez żadną ze stron w piśmie procesowym z dnia 13 listopada 2014 roku. Pełnomocnik organu rentowego wyjaśnił, iż nie zgłasza zastrzeżeń do opinii biegłych, takich zastrzeżeń nie zgłosił też ubezpieczony. W tej sytuacji Sąd Okręgowy na podstawie artykułu 477 ze znaczkiem 14 paragraf 2 kodeksu postępowania cywilnego w związku z artykułem 57 i 58 oraz artykułami 12 i 13 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres, wskazany w opinii biegłych sądowych. W punkcie 2 wyroku na podstawie artykułu 118 ustęp 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Z okoliczności faktycznych niniejszej sprawy wynika, iż biegli sądowi opierali się na tym samym materiale dowodowym, w którym był dostępny organowi rentowemu, a w takiej sytuacji organ rentowy ponosi odpowiedzialność za wadliwe orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, która jest organem lekarskim Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzekającym w kwestiach stanu zdrowia ubezpieczonych i ich zdolności do pracy. Na tym wygłoszenie uzasadnienia zakończono.