UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 marca 2014 roku Sąd Rejonowy w Zgierzy, I Wydział Cywilny w sprawie o sygnaturze akt I C 2218/13 z powództwa M. Z. przeciwko (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę: 1. zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. Z. kwotę 50.000,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 września 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 2.400,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; 2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;
3. zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 2.500,00 złotych tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej; 4. nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Zgierzu na rzecz (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 343,80 złote tytułem zwrotu nierozchodowanej zaliczki na biegłego, uiszczonej w dniu 23 grudnia 2013 roku, zaksięgowanej pod pozycją (...)/ (...).

Powyższe rozstrzygnięcie oparte zostało na ustaleniach i wnioskach, z których najistotniejsze elementy przedstawiają się następująco:

W dniu 4 sierpnia 2006 roku doszło do wypadku drogowego, w którym śmierć poniósł ojciec powoda. W dniu zdarzenia powód miał szesnaście lat. Powoda łączyły z ojcem bardzo silne relacje rodzinne. Ojciec dbał o powoda, zaspokajał jego potrzeby emocjonalne i materialne, pomagał mu w nauce. Powód spędzał ze swoim tatą większość czasu (chodzili razem na sanki, na grzyby, jeździli rowerami). Śmierć ojca była dla powoda przeżyciem traumatycznym. Powód zamknął się w sobie, stał się drażliwy i niecierpliwy. Jako siedemnastolatek musiał wziąć odpowiedzialność za swoją rodzinę i zapewnić jej utrzymanie, jednocześnie spadł na niego obowiązek opieki na chorą matką, która nie może podjąć zatrudnienia, co wpłynęło negatywnie na jego poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji życiowej. Z uwagi na konieczność ponoszenia kosztów utrzymania domu powód nie mógł podjąć nauki w szkole wyższej.

Powołany w sprawie biegły psychiatra stwierdził, że u powoda brak jest objawów choroby psychicznej, zarówno przed śmiercią ojca jak i po niej. Powód przeszedł reakcję żałoby, która miała typowy przebieg. Częste sny powoda dotyczące ojca wynikają z przebytej traumy i mogą nawracać bez pomocy terapeuty. Obecnie nie ma u powoda cech psychozy ani objawów zespołu depresyjnego, a wzmożona kłótliwość i drażliwość nie wiąże się z przebytą traumą.

Sąd Rejonowy ustalił nadto, że kwestia odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku była już przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w Zgierzu w sprawie toczącej się pod sygnaturą I C 33/08. Sąd w wyroku z dnia 7 kwietnia 2008 roku zasądził na rzecz powoda kwotę 25.000 złotych, przy czym rozstrzygnięcie dotyczyło roszczenia o odszkodowanie w związku ze znacznym pogorszeniem sytuacji życiowej, które zostało oparte na art. 446 § 3 k.c.

Na podstawie dokonanych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy zważył, iż w sprawie toczącej się pod sygnaturą I C 33/08 rozstrzygnięto wyłącznie o odszkodowaniu za szkody materialne z tytułu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej, nie zaś o zadośćuczynieniu za krzywdę. Z tych też względów w ocenie Sądu I instancji nie sposób zgodzić się z pozwanym jakoby krzywda powoda została już zrekompensowana poprzez wykonanie wyroku zapadłego w sprawie I C 33/08. W przedmiocie zaś wysokości żądanego przez powoda zadośćuczynienia Sąd a quo wskazał, iż w związku ze śmiercią ojca zostały naruszone dobra osobiste powoda w postaci rozerwania więzi jaka łączyła go ze zmarłym. Sąd I instancji argumentował, iż na skutek nagłej i tragicznej śmierci swojego ojca powód przebył stan żałoby będącej źródłem cierpień psychicznych. Powód utracił poczucie bliskości, bezpieczeństwa i stabilizacji. Poczuł się osamotniony. Niewątpliwie największe dolegliwości w tym zakresie powód odczuwał w okresie bezpośrednio po wypadku. Z czasem uległy one zmniejszeniu przy czym niektóre następstwa są odczuwalne do dzisiaj. W ocenie Sądu meriti krzywdą powoda jest również to, że jego więź z ojcem została nieodwracalnie rozerwana, a to w okresie dojrzewania, kiedy udział rodzica w wychowaniu dziecka jest szczególnie potrzebny. Powód na skutek doznanej krzywdy musiał podjąć pracę i nie mógł iść na studia, z czasem pogorszyły się jego kontakty z matką, która jest osobą chorą i wymaga jego pomocy. Stracił osobę na którą mógł liczyć w ciężkich chwilach. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, iż adekwatnym do doznanej przez powoda krzywdy będzie zadośćuczynienie w żądanej przez niego kwocie 50.000 złotych.

O ustawowych odsetkach od zasądzonej kwoty Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Natomiast o kosztach procesu Sąd Rejonowy rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c. oraz art. 108 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. / wyrok wraz z uzasadnieniem – k. 151, k. 162-165/

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pozwany, zaskarżając je w części, to jest w zakresie punktu 1. co do kwoty 30.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, a także w zakresie punktu 3. w całości. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu skarżący zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c. przez:

⚫

uznanie, iż kwota 50.000 złotych zadośćuczynienia jest kwotą „odpowiednią” w rozumieniu art. 448 k.c., podczas, gdy zasądzona kwota zadośćuczynienia jest rażąco wygórowana w okolicznościach niniejszej sprawy;

⚫

niewłaściwą wykładnię przepisu art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c., polegającą na uwzględnieniu przez Sąd I instancji przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia z art. 448 k.c. krzywdy doznanej wskutek śmierci osoby bliskiej (tj. ojca), podczas gdy przedmiotem ochrony w art. 448 k.c. jest wyłącznie więź rodzinna;

⚫

niewłaściwą wykładnię art. 448 k.c. poprzez uwzględnienie okoliczności związanych z pogorszeniem sytuacji majątkowej i życiowej, podczas gdy są to okoliczności mające wpływ jedynie na odszkodowanie z art. 446 § 3 k.c. i nie mogą być one brane pod uwagę przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia z art. 448 k.c.;

2.  naruszenie art. 366 k.p.c. poprze rozstrzyganie o okolicznościach, które były już przedmiotem rozważań Sądu w postępowaniu przed Sądem Rejonowym z Z. Wydział I Cywilny sygn. akt I C 33/08, w efekcie którego Sąd Rejonowy w Zgierzu wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2008 roku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 25.000 zł tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej;

3.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 i § 2 oraz art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewłaściwą ocenę wiarygodności i mocy zebranych w sprawie dowodów oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny tychże dowodów, zaniechanie przez Sąd wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, skutkiem czego Sąd dokonał błędnych ustaleń faktycznych, co legło u podstaw wydania nieprawidłowego rozstrzygnięcia.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonym zakresie, jak również zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za I i II instancję. Ewentualnie pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego. / apelacja – k. 170-173/

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie, jako bezzasadnej oraz utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego w całości, a także obciążenie pozwanego kosztami postępowania na rzecz powoda, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. / odpowiedź na apelację – k. 180-182/

Na rozprawie odwoławczej w dniu 19 listopada 2014 roku pełnomocnik pozwanego oświadczył, iż popiera apelację oraz wniósł o zasądzenie kosztów postępowania. Natomiast pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie apelacji. / e-protokół rozprawy z dnia 19 listopada 2014 roku: 00:04:36 – stanowisko pełnomocnika pozwanego, 00:05:03 – stanowisko pełnomocnika powoda/

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest zasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego. Zarzuty skarżącego zawarte w apelacji, które w większości stanowią powtórzenie argumentacji pozwanego przytoczonej w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, nie zasługują na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż pozwany w pierwszej kolejności podnosi zarzuty zasadzane na naruszeniu prawa materialnego, jednakże należyte rozpoznanie apelacji wymaga odniesienia się wprzódy do zarzutu naruszenia art. 366 k.p.c., bowiem jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczyła się uprzednio sprawa prawomocnie zakończona to w konsekwencji zaskarżony wyrok podlega uchyleniu zaś pozew odrzuceniu, zatem pozostałe zarzuty apelacyjne staną się tym samym bezprzedmiotowe. W drugiej zaś kolejności należy odnieść się do zarzutów dotyczących niewłaściwie ustalonego stanu faktycznego, bowiem oceny zasadności zarzutów naruszenia prawa materialnego można dokonać wówczas, gdy stan faktyczny sprawy stanowiący podstawę rozstrzygnięcia, został prawidłowo ustalony.

Przechodząc do rozważania zarzutów procesowych apelacji wskazać należy, iż nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 366 k.p.c. Nie można zgodzić się z tezą skarżącego, iż w zasądzonej na rzecz powoda wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2008 roku Sądu Rejonowego w Zgierzu, sygn. akt I C 33/08, kwocie 25.000 złotych tytułem znacznego pogorszenia sytuacji życiowej uwzględniono również doznaną przez niego krzywdę. Podstawę zasądzonego na rzecz powoda odszkodowania w postępowaniu o sygnaturze akt I C 33/08 stanowił art. 446 § 3 k.c., natomiast w niniejszej sprawie powód dochodzi zadośćuczynienia na podstawie
art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. Roszczenie o przyznanie stosownego zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c., które zmierza do zaspokojenia szkody niematerialnej, jest rodzajowo i normatywnie odmienne od roszczenia o przyznanie stosownego odszkodowania z art. 446 § 3 k.c., które wymaga wykazania szkody majątkowej polegającej na znacznym pogorszeniu sytuacji życiowej najbliższych członków rodziny poszkodowanego, który zmarł wskutek wynikłego z czynu niedozwolonego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2014 roku, sygn. akt I ACa 175/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 30 stycznia 2014 roku, sygn. akt I ACa 728/13; wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 11 grudnia 2013 roku, sygn. akt I C 715/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 7 marca 2012 roku, sygn. AK I ACa 774/11). Co prawda, orzecznictwo, w tym Sądu Najwyższego, wykazywało tendencję do uwzględniania niematerialnego uszczerbku w postaci krzywdy przy zasądzaniu odszkodowania na podstawie art. 446 § 3 k.c., to jest z tytułu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej po śmierci osoby bliskiej. Pomimo faktu, iż przepis ten dotyczył (i dotyczy) roszczeń o charakterze odszkodowawczym, fakt doznania krzywdy oraz jej rozmiary był elementem branym pod uwagę przy ocenie w jakim stopniu pogorszyła się sytuacja życiowa poszkodowanych. Krzywda nie tyle była tutaj, sama w sobie, przesłanką warunkującą prawo do świadczenia, tak jak jest to w przypadku roszczeń z art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c., co była jedną z okoliczności de facto wpływających na rozmiar tego roszczenia. Poczucie krzywdy było bowiem przez sądy uznawane za okoliczność, która - przy odpowiednim natężeniu tej krzywdy - może wpływać na faktyczne pogorszenie sytuacji życiowej. Wiązało się to jednak nie tyle z krzywdą samą w sobie, ale z obniżeniem aktywności życiowej i ogólnymi utrudnieniami, z jakimi borykają się poszkodowani w ich życiu - będącymi konsekwencją poczucia krzywdy i osamotnienia po śmierci osoby najbliższej ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 2 lipca 2013 roku, sygn. akt I ACa 225/13, LEX nr 1349959). Wobec tego podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, że powód może skutecznie domagać się zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. Zadośćuczynienie za krzywdę jest dodatkowym roszczeniem, którego można żądać obok odszkodowania, określonego w art. 446 § 3 k.c. Oceny tej nie zmienia fakt, iż chociaż przy zasądzaniu odszkodowania na podstawie art. 446 § 3 k.c. uwzględnić należy całokształt okoliczności wpływających na sytuację życiową najbliższych zmarłego, to jednak kompensata ta ma służyć naprawieniu wyłącznie szkody majątkowej, w przeciwieństwie do zadośćuczynienia, które służy naprawieniu szkody niematerialnej.

Chybiony jest także zarzut apelującego błędu w ustaleniach faktycznych, to jest naruszenia dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. W tym miejscu wyjaśnić należy, iż co prawda skarżący wskazuje na naruszenie zarówno § 1 i § 2 art. 233 k.p.c., a także art. 328 § 2 k.p.c., jednakże z treści uzasadnienia apelacji jednoznacznie wynika, iż powód doszukuje się jedynie naruszenia § 1 art. 233 k.p.c. Uznać należy zatem, iż wskazanie przez apelującego na art. 233 § 2 k.p.c. oraz art. 328 § 2 k.p.c. stanowi swoista omyłkę, jako że pozwany zaniechał wyjaśnienia na czym naruszenie tych norm miałoby polegać. Przechodząc do oceny prawidłowości ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego za chybioną należy uznać argumentację skarżącego, iż powoda nie łączyły z ojcem bardzo silne relacje rodzinne, co w konsekwencji prowadzić powinno do uznania, iż w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia dobra osobistego. Sąd I instancji trafnie bowiem ustalił na podstawie zeznań świadków, jak i samego powoda, których prawdziwości pozwany nie kwestionuje, iż M. Z. łączyły z ojcem bardzo silne relacje rodzinne. Wskazanie zaś przez biegłego, iż żałoba powoda po śmierci ojca miała typowy przebieg, nie jest wstanie podważyć rzetelności dokonanych ustaleń. Typowość, o jakiej mówi biegły odnieść należy do tego, iż w prawidłowo funkcjonującej rodzinie normą jest, iż żałoba po nagłej i tragicznej stracie ojca stanowi źródło cierpień psychicznych. Bez wątpienia relacje rodzinne powoda z ojcem były prawidłowe (normalne), tym samym żałoba po śmierci ojca była typowa, jako że stanowiła ona źródło cierpień psychicznych. Zamierzonego przez skarżącego skutku nie jest wstanie odnieść także jego argumentacja, iż drażliwości, niecierpliwości, zamknięcia się w sobie oraz problemów w nauce nie były spowodowane śmiercią ojca powoda. Sąd a quo prawidłowo ustalił, iż po śmierci swojego taty powód stał się drażliwy, niecierpliwy, zamknął się w sobie oraz miał problemy w nauce. Odrębną natomiast kwestią jest ustalenie podłoża opisanych zachowań. Trafnie skarżący podnosi, iż wątpliwym jest aby były one spowodowane śmiercią ojca, jednakże nie może mieć to wpływu na treść zapadłego rozstrzygnięcia, gdyż Sąd Rejonowy ustalając rozmiar doznanej przez M. Z. krzywdy nie wziął tych okoliczności pod rozwagę, co jednoznacznie wynika z lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku (strona 6 uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego).

Reasumując: w kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującej w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Pochodząc do oceny zarzutów prawa materialnego wskazać należy, iż nietrafny jest zarzut naruszenia art. 448 k.c. w związku z art. 24 k.c. Całkowicie niezrozumiałe są uwagi apelującego, iż ustalając wysokość zadośćuczynienia z art. 448 k.c. nie należy uwzględnić krzywdy doznanej wskutek śmierci osoby bliskiej, gdyż przedmiotem ochrony w art. 448 k.c. jest wyłącznie więź rodzinna. Wyjaśnić należy, iż zastosowanie art. 448 k.c. w przypadku śmierci osoby bliskiej jest uzasadnione w sytuacjach wyjątkowych, kiedy można mówić o tym, że doszło do naruszenia dobra osobistego. Taką szczególną sytuacją będzie niewątpliwie ochrona szczególnego dobra osobistego, jakim jest więź pomiędzy dzieckiem a rodzicem i prawo do niezakłóconego funkcjonowania pełnej rodziny. Naruszonym dobrem osobistym, uzasadniającym zastosowanie art. 448 k.c., jest w takim przypadku zaburzone funkcjonowanie rodziny, będące konsekwencją tragicznej i nagłej śmierci osoby bliskiej. Na kartach uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy wprost wskazał, iż podstawę zasądzonego na rzecz powoda zadośćuczynienia stanowi art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. oraz że w związku ze śmiercią ojca zostały naruszone dobra osobiste powoda, w postaci rozerwania więzi jaka łączyła go ze zmarłym.

Nietrafna jest także argumentacja pozwanego, iż Sąd Rejonowy ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia nie mógł wziąć pod uwagę okoliczności związanych z pogorszeniem sytuacji majątkowej i życiowej, gdyż są to okoliczności mające wpływ jedynie na odszkodowanie z art. 446 § 3 k.c. i nie mogą być one brane pod uwagę przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia z art. 448 k.c. Sąd Rejonowy ustalając wysokość należnego zadośćuczynienia mógł uwzględnić wskazane okoliczności ponieważ mają one pośredni wpływ na rozmiar doznanej przez powoda krzywdy rozumianej jako szkody niemajątkowej.

Na uwzględnienie nie zasługuje również zarzut pozwanego, iż biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy Sąd I instancji zasądził na rzecz powoda zadośćuczynienia w rażąco wygórowanej wysokości. Zadośćuczynienie ma na celu rekompensatę bólu i cierpienia powstałego wskutek naruszenia dóbr osobistych. W doktrynie i orzecznictwie wśród czynników wpływających na rozmiar szkody niemajątkowej w przypadku śmierci osoby najbliższej – a tym samym na wysokość zadośćuczynienia – wymienia się między innymi rodzaj i intensywność więzi łączącej osobę domagającą się przyznania zadośćuczynienia z bezpośrednio poszkodowanym, dramatyzm doznań członków rodziny zmarłego, poczucie osamotnienia i pustki, wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, wystąpienie zaburzeń zdrowotnych (np. nerwicy, depresji), zmiany w prawidłowym funkcjonowaniu rodziny, stopień dostosowania się krewnych zmarłego do nowej rzeczywistości, zdolność zaakceptowania zaistniałego stanu rzeczy ( K. K., Zadośćuczynienie pieniężne dla najbliższych członków rodziny zmarłego – uwagi na tle art. 446 § 4 k.c., Przegląd Sądowy 2013/2).

Użyte w art. 448 k.c. wyrażenie „odpowiednia suma” już samo w sobie zawiera pojęcie niemożności ścisłego ustalenia zadośćuczynienia ze względu na istotę krzywdy. Dlatego też, zgodnie ze stanowiskiem judykatury, przy ustaleniu zadośćuczynienia nie stosuje się automatyzmu, a każda krzywda jest oceniana przez pryzmat konkretnych okoliczności sprawy ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 września 2013 roku, sygn. akt VI ACa 91/2013, LexisNexis nr (...) ).

Już z powyższego wynika, że zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny w postępowaniu odwoławczym tylko wtedy, gdy orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalania wysokości tego świadczenia. Praktycznie rzecz biorąc ma to miejsce tylko przy ustaleniu kwoty symbolicznej bądź też nadmiernie wysokiej. Korekta w postępowaniu odwoławczym przyznanej przez sąd pierwszej instancji tytułem zadośćuczynienia sumy pieniężnej możliwa jest zatem jedynie wtedy, gdy suma ta rażąco odbiega od tej, która byłaby adekwatna do rozmiarów doznanej krzywdy.

W realiach niniejszej sprawy nie sposób stwierdzić, że ustalone przez Sąd Rejonowy zadośćuczynienie należne powodowi w kwocie 50.000 złotych jest nieadekwatne, i to w sposób rażący, do rozmiarów doznanej krzywdy. Sąd Rejonowy w motywach rozstrzygnięcia szczegółowo odniósł się do przesłanek, którymi kierował się przy ustaleniu kwoty zadośćuczynienia, wskazując dokładnie okoliczności, które zadecydowały o tym, iż za odpowiednie zadośćuczynienie uznał kwotę 50.000 złotych. Sąd Rejonowy wskazał, iż na skutek wypadku, w następstwie którego śmierć poniósł ojciec powoda, naruszone zostało dobro osobiste M. Z. w postaci więzi rodzinnych z jego ojcem, której zerwanie uzasadnia poczucie krzywdy powodujące cierpienie. Powód na skutek nagłej i tragicznej śmierci swojego ojca przebył stan żałoby będącej źródłem cierpień psychicznych. Powód utracił poczucie bliskości, bezpieczeństwa i stabilizacji. Poczuł się osamotniony. Niewątpliwie największe dolegliwości w tym zakresie powód odczuwał w okresie bezpośrednio po wypadku. Z czasem uległy one zmniejszeniu przy czym niektóre następstwa są odczuwalne do dzisiaj. Krzywdą powoda jest również to, że jego więź z ojcem została nieodwracalnie rozerwana, a to w okresie dojrzewania, kiedy udział rodzica w wychowaniu dziecka jest szczególnie potrzebny. Powód na skutek doznanej krzywdy musiał podjąć pracę i nie mógł iść na studia, z czasem pogorszyły się jego kontakty z matką, która jest osobą chorą i wymaga jego pomocy. Stracił osobę na którą mógł liczyć w ciężkich chwilach.

Kwota ustalona przez Sąd Rejonowy w wysokości 50.000 złotych, w świetle powyższych ustaleń spełnia zatem kryterium rekompensaty pieniężnej za doznaną przez powoda krzywdę, jest ona bowiem w pełni adekwatna do jej rozmiaru. Jednocześnie podkreślić należy, iż nie jest to kwota nadmiernie wygórowana, a także nie odbiega w sposób rażący od kwot zasądzanych w innych podobnych sprawach.

Wpływ na ustaloną przez Sąd Rejonowy wysokość należnego zadośćuczynienia nie ma wpływu podniesiona przez pozwanego okoliczność, iż po śmierci ojca powodowi pozostała rodzina w postaci matki i siostry. Zważył bowiem należy, iż gdyby powód po śmierci swojego ojca stałby się osobą samotną, bez rodziny to należne mu zadośćuczynienie byłoby o wiele wyższe niż 50.000 złotych.

Mając powyższe na uwadze, wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych w apelacji oraz nieujawnienia okoliczności, które winny być uwzględnione w toku postępowania drugoinstancyjnego z urzędu, Sąd Okręgowy oddalił apelację w oparciu o art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu zasądzając od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. Z. kwotę 1.200 złotych. Na kwotę tę złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika powoda w postępowaniu odwoławczym ustalone w oparciu o § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 490).