UZASADNIENIE

Powód P.Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we w W.wystąpił przeciwko B. T.z powództwem, w którym domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 33.063,13 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wnosił także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Podnosił, że pozwany oraz (...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą w G.zawarli w dniu 29 września 1997 roku umowę bankową o numerze (...), na podstawie której pozwany otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną i zobowiązał się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie. Pozwany nie wywiązał się z zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. W dniu 19 grudnia 2005 roku (...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą w G.zawarł z (...) SAumowę przelewu wierzytelności, na mocy której (...) SAnabył całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez pozwanego. Następnie w dniu 8 maja 2012 roku (...) Sascedował przedmiotową wierzytelność na rzecz (...) S.a. (...)., która w dniu 25 maja 2012 roku przelała ją na powoda. Na zadłużenie pozwanego składa się kwota należności głównej w wysokości 5.878,82 złotych, skapitalizowane odsetki w kwocie 27.184,31 złotych naliczone zgodnie z postanowieniami umowy.

Pozwany B. T. wnosił o oddalenie powództwa, podnosił, iż wierzytelność wynikająca z umowy zawartej z (...) Bank Spółką Akcyjną z siedzibą w G. została spłacona. Podnosił także zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powództwo jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezsporna jest okoliczność, iż pozwany B. T.zawarł z (...) Bank Spółką Akcyjnąz siedzibą w G.w dniu 26 września 1997 roku umowę o kredyt na zakup pojazdu. Powód złożył tę umowę (k. 35-37), a pozwany przyznał tę okoliczność. Pismem z dnia 30 listopada 2001 roku (...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą w G.wypowiedział tę umowę (wypowiedzenie - k. 38), a następnie w dniu 28 stycznia 2002 roku wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), w którym oświadczył, iż B. T.i A. T.jako poręczyciel na podstawie wyżej opisanej umowy mają zapłacić solidarnie na jego rzecz kwotę 8.331,23 złotych z tytułu niespłaconego kredytu wraz z odsetkami karnymi naliczanymi w wysokości 90% w skali roku od kwoty 6.806,74 złotych od dnia 29 stycznia 2002 roku do dnia zapłaty ( bankowy tytuł egzekucyjny – k. 39). (...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą w G.wystąpił do sądu o nadanie klauzuli wykonalności powyższemu tytułowi egzekucyjnemu i Sąd Rejonowy w B.postanowieniem z dnia 9 maja 2002 roku w sprawie o sygn. akt (...)uwzględnił ten wniosek w całości (postanowienie – k. 41). (...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą w G.w dniu 19 grudnia 2005 roku zbyła wierzytelność z powyższej umowy na rzecz (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą we W., która w dniu 8 maja 2012 roku scedowała ją na rzecz (...) S.a. (...), a ta z kolei w dniu 25 maja 2012 roku sprzedała ją powodowi (trzy umowy przelewu wierzytelności – k. 8-13).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów przedstawionych przez powoda i pozwanego i nie był przedmiotem sporu.

Zgodnie z art. 509 kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W myśl zaś art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. W piśmiennictwie zauważono, że przy analizie stosunku dłużnik – cesjonariusz szczególnie uwidaczniają się dwie zasady, charakteryzujące ten stosunek. Pierwsza dotyczy nabycia przez cesjonariusza w drodze przelewu wierzytelności tylu praw, ile miał cedent. Wyraża to paremia nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet. Cesjonariusz nie może, więc żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze niż cedent. Druga zasada dotyczy sytuacji prawnej dłużnika, która nie może ulec pogorszeniu na skutek przelewu w stosunku do tej, jaką dłużnik miał przed przelewem [por. J. Mojak (w:) Kodeks..., s. 162; H. Ciepła (w:) Komentarz..., s. 595; B. Łubkowski (w:) Kodeks..., s. 1225 ]. Z wierzytelnością po przelewie pozostają zatem związane wszystkie zarzuty dłużnika, które mogły być podnoszone w stosunku do poprzedniego wierzyciela (cedenta). Wskazuje się na trzy rodzaje zarzutów: te, które przysługiwały dłużnikowi w stosunku do cedenta, zarzuty osobiste dłużnika oraz zarzuty dotyczące samej umowy cesji (nie będące zarzutami ani osobistymi, ani służącymi w stosunku do cedenta).

Pozwany B. T. podnosił, że wszystkie zobowiązania wobec wierzyciela pierwotnego zostały uregulowane. Z ostrożności procesowej podniósł zarzut przedawnienia.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje, że powód nie przedstawił wiarygodnych dowodów wskazujących, iż na datę zamknięcia rozprawy istnieje zobowiązanie pozwanego z tytułu umowy o kredyt na zakup pojazdu zawartej przez niego z (...) Bank Spółką Akcyjną z siedzibą w G. w dniu 26 września 1997 roku i że zobowiązanie to jest równe kwocie dochodzonej pozwem. Dokumenty przedstawione przez powoda pochodzą z 2002 roku i dowodzą, że na dzień 28 stycznia 2002 roku, czyli na datę wystawienia przez pierwotnego wierzyciela bankowego tytułu egzekucyjnego, zobowiązanie pozwanego wynosiło 8.331,23 złotych. Powód nie przedstawił dowodów, iż to zobowiązanie istniało w dniu zamknięcia rozprawy. Gdyby nawet uznać, że zobowiązanie to nadal istniało, to uległo ono przedawnieniu.

Zgodnie z art. 117 kc z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Powód nie wykazał, aby pozwany zrzekł się zarzutu przedawnienia.

W myśl art. 118 kc termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Roszczenie pierwotnego wierzyciela jak i powoda, jako roszczenia związane z prowadzoną przez oba podmioty działalnością gospodarczą, przedawniają się z upływem trzech lat.

Zgodnie z art. 120 § 1 kc, bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W myśl zaś art. 123 § 1 pkt 1 kc, bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. W myśl zaś art. 124 kodeksu cywilnego po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone.

Ostatnia czynność podjęta przez pierwotnego wierzyciela celem wyegzekwowania roszczenia wynikającego z umowy z dnia 26 września 1997 roku umowę o kredyt na zakup pojazdu, która przerwała bieg przedawnienia polegała na wystawieniu w dniu 28 stycznia 2002 roku bankowego tytułu egzekucyjnego i wystąpieniu do Sądu Rejonowego w B.o nadanie temu tytułowi klauzuli wykonalności, co nastąpiło w dniu 6 maja 2002 roku. Powód zdaje się twierdzić, że prowadził egzekucje należności z tego tytułu, gdyż załączył on wniosek pierwotnego wierzyciela kierowany do komornika o wszczęcie egzekucji, jednakże nie sposób tego twierdzenia uznać za wiarygodne. Powód nie udowodnił bowiem, że taki wniosek rzeczywiście wpłynął do Komornika Sądowego Rewiru II przy Sądzie Rejonowym w B., gdyż nie złożył dowodu nadania tego pisma do komornika, a na samym wniosku brak jest prezentaty komornika. Co więcej, na bankowym tytule egzekucyjnym brakuje adnotacji komornika o skutkach prowadzonej egzekucji, a takiej adnotacji komornik dokonuje z urzędu po zakończeniu postępowania. Brak takiej adnotacji, oznacza, że pierwotny wierzyciel ograniczył się do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego i zaopatrzenia go w sądową klauzulę wykonalności i zaniechał wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Wobec powyższego, bieg przedawnienia roszczenia biegł na nowo od daty wydania postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...), to jest od dnia 9 maja 2002 roku. Termin przedawnienia upłynął zatem 9 maja 2005 roku.Zarzut przedawnienia roszczenia podniesiony przez pozwanego okazał się zatem zasadny.

Mając na względzie powyższe okoliczności na podstawie z art. 509, art. 117, 118, 120 § 1, 123 § 1 pkt 1, 124 kodeksu cywilnego, należało powództwo oddalić i orzec jak w sentencji wyroku.

S ę d z i a

Przewodniczący:	SSR Marta Burzyńska
Protokolant:	Dorota Głowacka

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE