UZASADNIENIE

D. M. (1) oskarżony został o to, że:

I. w dniu 21 lutego 2013 roku w W. w województwie (...), zabrał w celu przywłaszczenia 7 sztuk kosmetyków o łącznej wartości 82,13 zł na szkodę C. M.w W., a następnie w celu utrzymania się
w ich posiadaniu, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, użył przemocy wobec M. M. (1) i A. M. w ten sposób, że odpychał od siebie tego pierwszego, w wyniku czego uderzył on obydwoma łokciami
w ścianę oraz prawą dłonią w poręcz schodów, wskutek czego doznał on obrażeń ciała w postaci skręcenia kciuka prawego z obrzękiem, otarcia naskórka i dwóch sińców w okolicy łokcia lewego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni, a nadto groził mu natychmiastowym uszkodzeniem ciała, która to groźba wzbudziła
w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, zaś drugiego z nich kopał w okolice nóg, wskutek czego doznał on obrażeń ciała w postaci otarcia naskórka i sińca okolicy kostki przyśrodkowej podudzia lewego, które
to obrażenia ciała naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej
7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

to jest o czyn z art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w
zw. z art. 11 § 2 kk;

II. w dniu 20 lutego 2013 roku w W. w województwie (...), zabrał w celu przywłaszczenia 5 sztuk maszynek do golenia marki G.
o łącznej wartości 357,45 zł na szkodę C. M. w W., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej
6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

to jest o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

III. w dniu 21 lutego 2013 roku w W. w województwie (...), znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariuszy Policji asp. szt. T. C. oraz sierż. szt. A. B. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych,

to jest o czyn z art. 226 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2014 roku, sygn. akt II K 873/13, Sąd Rejonowy
w Siedlcach:

I. oskarżonego D. M. (1) uznał za winnego dokonania zarzucanego mu
w pkt I aktu oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art.11 § 2 kk i za czyn ten na podstawie art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk skazał go, wymierzając mu na podstawie art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw.
z art. 11 § 3 kk karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

II. oskarżonego D. M. (1) uznał za winnego dokonania zarzucanego mu
w pkt II aktu oskarżenia czynu, z tym, że czyn ten zakwalifikował z art. 119 § 1 kw i za czyn ten na podstawie art. 119 § 1 kw wymierzył mu karę 20 dni aresztu;

III. oskarżonego D. M. (1) uznał za winnego dokonania zarzucanego mu
w pkt III aktu oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 226 § 1 kk i za czyn ten na podstawie art. 226 § 1 kk skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 85 kk w zw. z art. 86 § 1 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego w pkt I i III wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonego karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

V. zwolnił oskarżonego od opłaty i powstałych w sprawie wydatków, przejmując
te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli oskarżony D. M. (1) oraz jego obrońca.

Oskarżony zaskarżył powyższy wyrok w całości i nie formułując konkretnych zarzutów wobec tego orzeczenia, w uzasadnieniu apelacji podniósł, że Sąd Rejonowy nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a także skarżący zakwestionował dokonaną przez Sąd ocenę dowodów i końcowo stwierdził, że nie dokonał on zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając temu rozstrzygnięciu:

I. mogącą mieć wpływ na jego treść, obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:

1) art. 4, art. 5 § 2, art. 7 oraz art. 410 kpk, poprzez dokonanie oceny zebranego
w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny z przekroczeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającej na:

a) nie obdarzeniu w znacznej mierze wiarą wyjaśnień D. M. (1),
w sytuacji gdy oskarżony w sposób spójny oraz logiczny opisał przebieg zdarzenia z dnia 21 lutego 2013r.;

b) uwzględnieniu wyłącznie okoliczności obciążających oskarżonego przy jednoczesnym pominięciu dowodów przemawiających na jego korzyść;

c) niewyjaśnienie wszelkich okoliczności sprawy i zastąpienie ewentualnych niejasności spekulacjami przy jednoczesnym ich rozstrzygnięciu na niekorzyść oskarżonego – które to uchybienia skutkowały uznaniem D. M. (1) winnym zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów;

2) art. 616 kpk w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 626 § 1 kpk poprzez nie orzeczenie o kosztach obrony sprawowanej z urzędu, w sytuacji złożenia stosownego wniosku, co skutkuje brakiem rozstrzygnięcia w tym przedmiocie w zapadłym w sprawie wyroku;

II. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż oskarżony D. M. (1) kierował groźby wobec M. M. (1), które dodatkowo miały wywołać u świadka uzasadnioną obawę, w sytuacji gdy powyższe ustalenie jest dowolne i nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, natomiast świadek zaprzeczył temu na rozprawie w dniu
4 grudnia 2013 roku, co mogło mieć wpływ na ustalenia faktyczne sprawy
w zakresie sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu zarzucanego mu w pkt 1 aktu oskarżenia.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów, obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu z punktu I aktu oskarżenia na art. 119 kw i umorzenie postępowania co do tego czynu wobec przedawnienia karalności, w zakresie czynu z pkt II aktu oskarżenia wniósł o umorzenie postępowania wobec przedawnienia karalności czynu, a wobec czynu zarzucanego w pkt III aktu oskarżenia wniósł o uniewinnienie oskarżonego. Ponadto, obrońca wniósł o zasądzenie kosztów obrony sprawowanej z urzędu za obie instancje, oświadczając, iż koszty te nie zostały zasądzone ani w całości, ani w części.

W toku rozprawy odwoławczej obrońca oskarżonego poparł apelację własną oraz wnioski
w niej zawarte, a także przyłączył się do apelacji osobistej oskarżonego, nadto wniósł
o zasądzenie kosztów obrony z urzędu oświadczając, iż nie zostały uiszczone w całości ani
w części. Oskarżony poparł swoją apelację i wniósł o uniewinnienie oraz przyłączył się do apelacji obrońcy. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji osobistej oskarżonego, przyłączył się do wniosku apelacji obrońcy oskarżonego o umorzenie postępowania
w zakresie czynu z pkt II wyroku, w pozostałym zakresie wniósł o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego i utrzymanie wyroku w pozostałym zakresie w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego D. M. (1) oraz apelacja jego obrońcy okazały się
o tyle skuteczne, że doprowadziły do uchylenia zaskarżonego wyroku w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia, natomiast w zakresie kwestionowania rozstrzygnięć zawartych w pkt I i III wyroku, nie zasługiwały na uwzględnienie. Ponadto słuszny okazał się zarzut obrońcy dotyczący braku zasądzenia na jego rzecz od Skarbu Państwa wynagrodzenia za obronę sprawowaną z urzędu.

Odnosząc się do wniesionych środków odwoławczych w pierwszej kolejności należy wskazać, iż słusznie skarżący zakwestionowali wyrok Sądu I instancji w zakresie wykroczenia przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku, gdyż niewątpliwie w odniesieniu do tego czynu zachodzi negatywna przesłanka procesowa w postaci przedawnienia karalności wykroczenia.

Zauważyć należy, że w przepisie art. 5 § 1 kpw sformułowany został katalog warunków dopuszczalności procesu tzw. przesłanek procesowych. Zostały one ujęte od strony negatywnej, a ich istota polega na tym, że wystąpienie którejkolwiek z nich powoduje prawną niedopuszczalność postępowania, którego w takiej sytuacji nie wszczyna się, stwierdzenie zaś choćby jednej z nich w toczącym się postępowaniu powoduje prawną niedopuszczalność jego kontynuacji i w związku z tym konieczność jego umorzenia. Jedną z takich przesłanek jest przedawnienie karalności (art. 5 § 1 pkt 4 kpw). Zgodnie z art. 45 § 1 kw, karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Postępowanie w sprawie winno więc zakończyć się prawomocnym orzeczeniem w okresie dwóch lat od popełnienia wykroczenia. Terminu tego nie przerywa żadna czynność procesowa, złożenie sprzeciwu, apelacji, ani też późniejsze postępowanie.

Z analizy akt niniejszej sprawy wynika, iż czyn z art. 119 § 1 kw przypisany D. M. (1) w pkt II wyroku, popełniony został w dniu 21 lutego 2013 roku. Dwuletni termin przedawnienia tego wykroczenia upłynął zatem w dniu 21 lutego 2015 roku. Choć wyrok Sądu I instancji wydany został przed tą datą, to nie stał się on prawomocny,
a Sąd odwoławczy rozpoznawał niniejszą sprawę już w dacie kiedy termin przedawnienia upłynął. Mając na uwadze treść art. 5 § 1 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw,
w opisanej sytuacji koniecznym było uchylenie wyroku Sądu Rejonowego
w Węgrowie w odniesieniu do czynu z pkt II wyroku i umorzenie postępowania w tej części
z uwagi na zaistnienie negatywnej przesłanki procesowej wyłączającej postępowanie
w postaci przedawnienia karalności.

Na uwzględnienie zasługiwał również podniesiony przez obrońcę zarzut obrazy art. 616 kpk w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 626 § 1 kpk, wyrażającej się w nie orzeczeniu przez Sąd I instancji o kosztach obrony sprawowanej z urzędu.

Wskazać należy, iż wydatki na nieopłaconą przez stronę pomoc prawną, udzielaną przez obrońcę z urzędu, należą do wydatków ponoszonych przez Skarb Państwa (art. 618 § 1 pkt 11). Obowiązek zapłacenia przez Skarb Państwa tych kosztów dotyczy tylko pomocy efektywnie udzielonej oskarżonemu. Analiza akt niniejszej sprawy prowadzi do wniosku,
że adw. J. S. ustanowiony przez Sąd Rejonowy obrońcą z urzędu oskarżonego D. M. (1), działając w ramach ciążącego na nim prawnego obowiązku, faktycznie realizował przed Sądem I instancji obronę tego oskarżonego. Obrońca oskarżonego w mowie końcowej, wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów wykonywanej przez niego obrony oświadczając, że żadnego wynagrodzenia od oskarżonego nie otrzymał.

W powyższej sytuacji, Sąd I instancji, wydając orzeczenie kończące postępowanie
w sprawie, zobowiązany był zasądzić na rzecz obrońcy wynagrodzenie z tytułu sprawowanej
z urzędu obrony oskarżonego. Sąd jednak tego nie uczynił. Dlatego Sąd Okręgowy, uwzględniając wniosek skarżącego, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. J. S. w S. 796,96 złotych (w tym 148,96 zł podatku VAT) tytułem sprawowanej z urzędu obrony oskarżonego D. M. (1) przed Sądem Rejonowym w Węgrowie. Wysokość powyższych kosztów procesu należnych obrońcy oskarżonego wynika z § 14 ust 2 pkt 3 i § 16 rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013r. poz. 461).

Przechodząc do omówienia podniesionych w obu złożonych środkach odwoławczych, zarzutów dotyczących czynów przypisanych oskarżonemu w pkt I i III wyroku, podnieść należy na wstępie, iż Sąd II instancji nie stwierdził merytorycznych podstaw do ich uwzględnienia.

Wbrew argumentacji wskazanej w środkach odwoławczych, w ocenie Sądu II instancji sposób procedowania Sądu w zakresie omawianych czynów oraz ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji w tej części, zasługują na pełną akceptację. Sąd Rejonowy poprawnie przeprowadził postępowanie dowodowe na rozprawie głównej, uwzględnił wszystkie dowody zawnioskowane przez strony procesowe oraz logicznie i przekonująco
je przeanalizował oraz ocenił. Zaprezentowana ocena zgromadzonych dowodów
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jest obiektywna i szczegółowa, nie narusza zasad logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tym samym pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk. Ocena ta pozbawiona jest dowolności i jednostronności, ponieważ uwzględnia wskazywane przez strony odmienne wersje przebiegu zdarzenia przestępczego i świadczy o uwzględnieniu przez Sąd okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego D. M. (1), co czyni bezzasadnym podniesiony przez obrońcę zarzut naruszenia zasady obiektywizmu, określonej w art. 4 kpk. Ustalenia faktyczne oparte zostały na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, dlatego Sąd
II instancji, nie dopatrzył się przejawów obrazy art. 410 kpk, które to uchybienie zarzucił Sądowi Rejonowemu obrońca oskarżonego.

W ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, wyprowadził słuszne wnioski w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego odnośnie przestępstw przypisanych mu w pkt I i III wyroku. Przekonuje o tym analiza akt sprawy oraz pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które w sposób należyty wyjaśnia podstawę faktyczną orzeczenia. Wskazuje fakty i okoliczności, które zostały ustalone oraz udowodnione i określa dowody, na których oparto przedmiotowe ustalenia.
Z drugiej zaś strony wymienia fakty, które uznano za nie udowodnione i dowody, którym odmówiono waloru wiarygodności, ze wskazaniem powodów takiej oceny. Ponadto, prezentuje rzeczowe i szczegółowe wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku, czyniąc w pełni zadość wymogom wskazanym w art. 424 § 1 i 2 kpk.

Podkreślić również należy, iż Sąd Rejonowy w zakresie ustaleń dotyczących omawianych czynów, nie powziął żadnych wątpliwości, które powinien zgodnie z art. 5 § 2 kpk rozstrzygnąć, na korzyść oskarżonego. Co więcej, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w materiale dowodowym sprawy i w toku rozumowania Sądu I instancji takich okoliczności, które winny były wątpliwości Sądu orzekającego wywołać. Obrońca oskarżonego zarzucając obrazę art. 5 § 2 kpk, poza wskazaniem tego przepisu w zarzucie i podaniem, że Sąd niewyjaśnione okoliczności sprawy rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego, nie podał
w istocie w czym upatruje naruszenia powyższego przepisu.

Odnosząc się szczegółowo do apelacji oskarżonego D. M. (2) oraz jego obrońcy w zakresie podważającym zasadność przypisania oskarżonemu czynu z art. 281 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. art. 11 § 2 k, zauważyć należy,
iż argumentacja skarżących opiera się na twierdzeniu, że mimo, iż oskarżony dokonał kradzieży kosmetyków o łącznej wartości 82,13 zł w sklepie (...) w W., to nie ma żadnych dowodów na to, że użył on przemocy wobec M. M. (1) i A. M., a także, że groził temu pierwszemu natychmiastowym uszkodzeniem ciała, w celu utrzymania się w posiadaniu skradzionych przedmiotów.

Argumentacja powyższa nie mogła zostać uwzględniona. Ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów przytaczanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za uznaniem za prawidłowe ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy w Węgrowie w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku.

W ocenie Sądu II instancji, w pełni słusznie podstawą ustaleń stanu faktycznego
w omawianym zakresie, Sąd Rejonowy uczynił zeznania pokrzywdzonych M. M. (1) oraz A. M., a także nagranie z monitoringu sklepu (...)
w W.. To głównie na podstawie tych dowodów Sąd ustalił przebieg zdarzenia z dnia 21 lutego 2013 roku w zakresie okoliczności mających istotne znaczenie dla przypisania oskarżonemu czynu zarzuconego mu w pkt I aktu oskarżenia. W ocenie Sądu II instancji, zeznania powyższych świadków w tym zakresie są szczere i logiczne i co istotne korespondują z zapisem z monitoringu sklepowego. Ocena powyższych dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy i zaprezentowana w pisemnym uzasadnieniu wyroku, zasługuje na akceptację. Logicznym następstwem uznania powyższych dowodów za wiarygodne było odrzucenie wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim zaprzeczał on okolicznościom istotnym dla realizacji znamion czynu z art. 281 kk. Taka ocena wyjaśnień oskarżonego zasługuje na akceptację Sądu II instancji i nie mogła zmienić tej oceny, okoliczność wskazywana przez obrońcę, że linia obrony oskarżonego jest spójna
i logiczna, skoro wykazano w toku postepowania nieprawdziwość twierdzeń oskarżonego.

Mając na uwadze argumentację zawartą w apelacjach, należy odnieść się szczegółowo do zeznań pokrzywdzonego M. M. (1), gdyż obaj skarżący zarzucili, że Sąd Rejonowy ustalił, iż oskarżony groził mu w czasie zatrzymania uszkodzeniem ciała, podczas gdy pokrzywdzony na rozprawie zaprzeczył temu. Faktem jest, iż podczas przesłuchania na rozprawie, pokrzywdzony M. M. (1) opisując przebieg zdarzenia, w ramach swobodnej wypowiedzi, stwierdził, iż oskarżony nie groził mu uszkodzeniem ciała. Sąd Rejonowy dostrzegając odmienności w składanej przez świadka relacji o zdarzeniu, słusznie na podstawie art. 391 § 1 kpk odczytał jego zeznania składane w postępowaniu przygotowawczym, w których pokrzywdzony stwierdził m.in.: „M. wyszarpywał się mi, a ja nie chciałem go puścić. On podczas tego wyszarpywania używał w stosunku do mnie swojej siły, polegało to na tym, że mnie odpychał i popychał oraz jednocześnie groził mi pobiciem, jak go nie puszczę”. Po odczytaniu tych zeznań, M. M. (1) potwierdził je i odnosząc się do dostrzeżonych sprzeczności w swych relacjach, oświadczył, że było tak jak zeznawał podczas pierwszego przesłuchania, ponieważ wtedy lepiej pamiętał przebieg zdarzenia (k. 245). Przypomnieć należy, iż pierwsze zeznania w niniejszej sprawie pokrzywdzony złożył w dniu 21 lutego 2013 r., a te, na które zwrócili uwagę skarżący, złożył na rozprawie w dniu 4 grudnia 2013r. Logiczne zatem i zasługujące na uwzględnienie było wytłumaczenie przez pokrzywdzonego zachodzących w jego zeznaniach sprzeczności
i ostateczne stwierdzenie przez niego, że wersja zdarzeń opisana w jego pierwszych zeznaniach odpowiada prawdzie. Przy czym, nie bez znaczenia dla tej oceny jest okoliczność, że świadek A. M. w toku postępowania, potwierdził kierowanie gróźb przez oskarżonego pod adresem M. M. (1) (k.20v, k.240).

Zdaniem Sądu II instancji, twierdzenia skarżących, że M. M. (1) zaprzeczył, iż oskarżony groził mu uszkodzeniem ciała, opierają się jedynie na wybiórczej
i fragmentarycznej analizie zeznań tego pokrzywdzonego, nie uwzględniającej wszystkich jego wypowiedzi procesowych. Z tych powodów należało też uznać, że nie ma merytorycznych podstaw, zawarty w punkcie II petitum apelacji obrońcy oskarżonego, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, gdyż ustalenie Sądu
I instancji odnośnie tego, że oskarżony kierował groźby wobec M. M. (1), które dodatkowo wywołały u niego uzasadnioną obawę ich spełnienia, ma oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, a w szczególności w zeznaniach samego pokrzywdzonego.

Odnośnie ustalenia przez Sąd Rejonowy, że oskarżony stosował przemoc wobec obu pokrzywdzonych w celu utrzymania się w posiadaniu skradzionych przedmiotów, to należy podkreślić, że pokrzywdzeni w toku całego postępowania opisując przebieg zdarzenia, wskazywali konsekwentnie na stosowanie przez oskarżonego wobec nich przemocy
w formach wskazanych w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku. Zeznania pokrzywdzonych w tym zakresie uwiarygadniają inne dowody zgromadzone w sprawie,
tj. zeznania świadka M. S., nagrania z systemu monitoringu z dnia 21 lutego 2013 roku oraz wydane przez biegłego lekarza opinie opisujące obrażenia ciała jakie odnieśli
w dniu zdarzenia pokrzywdzeni oraz wskazujące na prawdopodobieństwo ich powstania
w okolicznościach podawanych przez pokrzywdzonych.

W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji wykorzystał w toku niniejszego postępowania wszystkie istniejące możliwości dowodowej weryfikacji tez aktu oskarżenia
i twierdzeń obrony. Mimo to, oskarżony zarzucił w apelacji braki w zakresie przeprowadzonego postępowania dowodowego, wskazując na to, iż Sąd Rejonowy pominął dowód z zeznań świadka w osobie pracownicy sklepu (...) w W., która jego zdaniem widziała zdarzenie jakie rozegrało się wewnątrz sklepu. Niewątpliwie gdyby taki świadek został ustalony, to jego przesłuchanie byłoby konieczne w dążeniu do wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego za czyn zarzucony mu w pkt I aktu oskarżenia. Rzecz jednak w tym, że w toku postępowania przed Sądem I instancji taki wniosek dowodowy nie został złożony przez żadną ze stron, a nie ujawniły się okoliczności powodujące konieczność dopuszczenia takiego dowodu przez Sąd orzekający z urzędu. Oskarżony dopiero w pisemnej apelacji złożył wniosek o przesłuchanie tej osoby w charakterze świadka, nie wskazując jednak danych osobowych świadka, w sposób umożliwiający wezwanie go na przesłuchanie. Ponadto,
w toku rozprawy odwoławczej, oskarżony oświadczył, że nie potrafi wskazać danych osobowych tego świadka oraz aktualnego miejsca jego zamieszkania, nadto stwierdził, że sklepu (...) nie ma już na terenie W.. Wobec powyższego, Sąd Okręgowy uznał, że dowodu tego nie da się przeprowadzić i na podstawie art. 170 § 1 pkt 4 kpk postanowił wniosku oskarżonego o dopuszczenie dowodu z zeznań zawnioskowanego świadka nie uwzględnić.

Podsumowując powyższe rozważania, stwierdzić należy, iż przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy kompleksowej analizy materiału dowodowego, który stał się podstawą przypisania oskarżonemu czynu zarzuconego w pkt I aktu oskarżenia, nie były w stanie skutecznie zakwestionować zarzuty i argumenty przedstawione w apelacjach oskarżonego i jego obrońcy, w których skarżący starali się podważyć moc i wymowę poszczególnych dowodów oraz ustaleń, poprzez w zasadzie generalne stwierdzenie, że nie ma w sprawie dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego i poprzez polemikę z wnioskami wyprowadzonymi przez Sąd z istniejących w sprawie dowodów.

Sąd odwoławczy podzielił także prawnokarną analizę zachowania oskarżonego D. M. (1) podjętego wobec M. M. (1) i D. M. (1) bezpośrednio po dokonaniu kradzieży 7 sztuk kosmetyków ze sklepu (...). Sąd Rejonowy prawidłowo kwalifikując pod względem prawnym zachowanie oskarżonego, swoje stanowisko przekonująco uzasadnił i brak jest jakichkolwiek powodów, aby je kwestionować.

Dodać należy, iż na aprobatę Sądu II instancji zasługiwała również kara orzeczona wobec oskarżonego przez Sąd za powyższy czyn. W ocenie Sądu Okręgowego, uwzględnia ona wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 kk. Kara, której wymiar zbliżony jest do dolnego progu ustawowego zagrożenia, przy uwzględnieniu faktu popełnienia tego czynu w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk, niewątpliwie nie nosi cech rażącej niewspółmierności, a tylko w takiej sytuacji jej wymiar mógłby zostać przez Sąd ad quem skorygowany.

W tej sytuacji, wobec braku jakichkolwiek merytorycznych podstaw do przyjęcia, że w zakresie czynu z pkt I wyroku Sąd Rejonowy naruszył przepisy postępowania w sposób mający wpływ na treść wyroku lub też dopuścił się innego uchybienia wskazanego w art. 438 kpk, apelacje oskarżonego oraz jego obrońcy, kwestionujące sprawstwo oskarżonego
w zakresie tego czynu, nie mogły zostać uwzględnione.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił także apelacji oskarżonego oraz jego obrońcy w części kwestionującej uznanie oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 226 § 1 kk popełnionego na szkodę funkcjonariuszy Policji T. C. oraz A. B..

Na sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt III wyroku wskazują przede wszystkim zeznania pokrzywdzonych funkcjonariuszy Policji, którzy opisali w sposób spójny, logiczny i ze sobą zbieżny, nerwowe i agresywne zachowanie oskarżonego podczas realizowania czynności jego zatrzymania oraz przytoczyli znieważające ich słowa, które oskarżony do nich kierował podczas i w związku z jego zatrzymaniem.

Wersję zdarzenia przestępczego zaprezentowaną przez pokrzywdzonych, potwierdzają zeznania świadków M. S., M. M. (1) oraz A. M.. Przeprowadzona przez Sąd I instancji analiza oraz ocena zeznań tych osób, w zakresie opisywanych przez nich okoliczności zachowania się oskarżonego wobec zatrzymujących go funkcjonariuszy Policji, w tym w szczególności wypowiadanych przez niego słów, jest rzetelna i obiektywna. Nie nasuwa zastrzeżeń z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Nie ma zatem potrzeby powtarzać przytoczonej
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentacji i należy ją zaakceptować.

Fakt, iż oskarżony, wyjaśnił, że nie znieważył policjantów T. C.
i A. B., nie może absolutnie podważyć prawdziwości zeznań pokrzywdzonych oraz powyższych świadków. Sąd Rejonowy poddał rzeczowej analizie jego wyjaśnienia i słusznie odmówił im w tej części waloru wiarygodności, uznając je jedynie za przyjętą linię obrony, zmierzającą do uchylenia się od winy i uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Prawidłowość oceny prawnej zachowania oskarżonego wobec T. C. oraz A. B. nie może budzić żadnych wątpliwości. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również, aby orzeczona wobec oskarżonego kara za czyn z art. 226 § 1 kk nosiła znamiona rażącej surowości. Podobnie Sąd II instancji ocenił orzeczoną przez Sąd I instancji w pkt IV wyroku karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczoną w wyniku połączenia wymierzonych oskarżonemu jednostkowych kar pozbawienia wolności za czyny przypisane mu w pkt I i III zaskarżonego wyroku.

Mając zatem na uwadze powyższe rozważania, wobec bezzasadności zarzutów podniesionych w wywiedzionych środkach odwoławczych w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt I i III zaskarżonego wyroku oraz niestwierdzenia w tym zakresie uchybień określonych w art. 439 i 440 kpk, podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w tej części w mocy.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 635) Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Indywidualnej Kancelarii Adwokackiej adw. J. S. kwotę 516,60 zł, w tym 96,60 zł podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu, wykonaną
w postępowaniu odwoławczym, ustalając wysokość tego wynagrodzenia zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 2 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 461).

Kierując się sytuacją majątkową oskarżonego, na podstawie art. 624 § 1 kpk, Sąd Okręgowy zwolnił go od opłaty i wydatków za postępowanie odwoławcze, stwierdzając, że te ostatnie ponosi Skarb Państwa.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk oraz art. 456 kpk orzekł jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE