Sygn. akt II Ka 329/14
Dnia 27 lutego 2015r.
Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący : SSO Waldemar Cytrowski
Sędziowie : SSO Agata Wilczewska - spr.
SSR (del.) Przemysław Kowalski
Protokolant : st. sekr. sąd. Arleta Wiśniewska
przy udziale Jacka Górskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2015r.
sprawy G. K.
oskarżonego z art.178a§1 i 4k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Kole
z dnia 21 października 2014r. sygn. akt II K 404/14
I. Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
II. Zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postepowanie odwoławcze w tym od opłaty za to postępowanie.
Przemysław Kowalski Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska
Sygn. akt II Ka 329/14
Wyrokiem z dnia 21 października 2014 r., Sąd Rejonowy w Kole, sygn. akt II K 404/14, uznał obwinionego G. K. za winnego tego, że w dniu 18 kwietnia 2014 r. w G. na ulicy (...) w woj. (...) prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym – kierował samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) będąc w stawnie nietrzeźwości 2.17 promila we krwi, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kole, sygn. akt II K 747/09 z dnia 22 grudnia 2009 r. za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., tj. przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Nadto na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.
Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony wskazując w jej uzasadnieniu, że jest jedynym opiekunem schorowanych rodziców. Nadto podniósł, że na utrzymaniu ma syna w wieku 2 lat, uczy się w trybie zaocznym oraz postanowił poddać się leczeniu odwykowemu.
W konkluzji oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie o warunkowym zawieszeniu orzeczonej kary 1 roku pozbawienia wolności.
Sąd odwoławczy zważył co następuje
Apelacja oskarżonego G. K. jest oczywiście bezzasadna
i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności zważyć należy, iż analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala na przyjęcie, że Sąd meriti w sposób wystarczający i pełny zebrał dowody w niniejszej sprawie i należycie je ocenił
w ramach zasady wynikającej z art. 7 k.p.k. Ocena ta poprzedzona była ujawnieniem całokształtu okoliczności w sposób podyktowany zasadą prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowiła rezultat rozważenia okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a okoliczności rozważono
z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i reguł prawidłowego rozumowania (art. 7 k.p.k.). Ocena dowodów oraz dokonane na jej podstawie ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego G. K. nie były kwestionowane przez skarżącego. Nie budzą one również zastrzeżeń Sądu odwoławczego.
Jak wynika z treści wywiedzionej apelacji oskarżony nie kwestionując rozstrzygnięcia Sądu I instancji co do winy, swoje zastrzeżenia koncentruje na wymiarze orzeczonej wobec niego kary. W ocenie oskarżonego Sąd Rejonowy błędnie przyjął bowiem, iż w sprawie nie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek uprawniający do orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,
a w konsekwencji skazał go na bezwzględną karę 1 roku pozbawienia wolności.
Oskarżony w przedmiotowym postępowaniu stanął pod zarzutem popełnienia czynu z art. 178a § 4 k.k. tj. Zgodnie natomiast z art. 69 § 4 k.k. wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim oraz sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności
w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Zważyć przy tym należy, iż termin „szczególnie uzasadnione okoliczności” nie został zdefiniowany w kodeksie karnym. W ocenie Sądu odwoławczego należy jednak uznać, że te „szczególne okoliczności” dotyczą przesłanek prognozy kryminologicznej, a więc muszą być związane
z okolicznościami, o których jest mowa w art. 69 § 2 k.k. W oparciu o te szczególne okoliczności sąd musi dojść do wniosku, że cele kary wobec sprawcy zostaną osiągnięte pomimo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary.
Oceniając postawę oskarżonego, jego właściwości i warunku osobiste, dotychczasowy tryb życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, a także rozważając występowanie w niniejszej sprawie „szczególnie uzasadnionego wypadku” o którym mowa w art. 69 § 4 k.k., Sąd Rejonowy uznał, iż w stosunku do G. K. brak jest pozytywnej prognozy kryminologicznej i możliwości zastosowania w stosunku do niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Po przeprowadzeniu analizy akt niniejszej sprawy Sąd odwoławczy w pełni aprobuje zaprezentowane powyżej wnioski do jakich doszedł Sąd I instancji. Zasadnie bowiem wskazuje Sąd Rejonowy, że oprócz przyznania się do winy i wyrażenia skruchy nie sposób dopatrzyć się innych okoliczności łagodzących związanych z osobą oskarżonego, a które przemawiałby za przyjęciem, iż w sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek. G. K. jest osobą uprzednio karaną za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. co znalazło swój wyraz w opisie i kwalifikacji jego czynu. Nadto przestępstwo popełnił znajdując się w bardzo wysokim stanie nietrzeźwości, prowadził pojazd nie posiadając do tego uprawnień, nie zatrzymał się na wezwanie funkcjonariuszy Policji, podjął próbę ucieczki podczas której, w godzinach późnowieczornych wyłączył światła pojazdu
i nie stosował się do obowiązujących przepisów. Sąd Rejonowy w pełni zasadnie uznał zatem, że czyn G. K. cechował się znacznym ujemnym ładunkiem społecznym. Akta sprawy wskazują także, że oskarżony jest osobą bezrobotną, pozostającą na utrzymaniu rodziców. Pomimo zatem, że są to osoby starsze i schorowane, to na nich ciąży obowiązek utrzymania G. K.. Nie sposób uznać także, że na utrzymaniu oskarżonego pozostaje jego 2-letni syn. Co prawda G. K. zobowiązany jest do uiszczania alimentów w wysokości 300 zł miesięcznie, jednakże z uwagi na pozostawanie bez pracy obowiązkowi temu nie może zadośćuczynić.
W tych okolicznościach, mając na uwadze dyrektywny wymiaru kary zawarte w art. 53 kk, stwierdzić należało, iż w stosunku do G. K. jedynie kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania spełni swoje cele, tj. będzie stanowić dla oskarżonego dostateczną dolegliwość, a jednocześnie spełni rolę ostrzeżenia, które wywoła u oskarżonego refleksję nad jego zachowaniem oraz odstraszy go od powrotu na drogę przestępstwa.
Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując uchybień określonych w art. 439 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak
w wyroku.
Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za to postępowanie, albowiem ich uiszczenie z uwagi na jego aktualną sytuację materialną byłoby dla niego zbyt uciążliwe.
Przemysław Kowalski Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska