UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20.11.2014 r. Sąd Rejonowy w Nowym Targu zasądził od Towarzystwa (...) w W. na rzecz powodów B. S. i A. S. kwoty po 1.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wyrokowania do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie powództwo o zasądzenie odszkodowania oraz zadośćuczynień na rzecz powodów z tytułu wypadku, w którym uczestniczyli w dniu 11.08. 2012 r., oddalił oraz zniósł koszty postępowania.

Na podstawie dowodów, które zostały przez Sąd I instancji uznane za przekonujące i wiarygodne, w tym także opinii biegłego lekarza, stwierdził on, że w wyniku wypadku powodowie nie doznali jakiegokolwiek trwałego uszczerbku na zdrowiu. Zarówno w przypadku powoda, jak i powódki brak jest również podstaw do ustalenia, że wypadek będzie miał negatywne skutki dla ich zdrowia w przyszłości. Dalej Sąd Rejonowy ustalił, że na skutek zgłoszenia szkody pozwane towarzystwo ubezpieczeń wypłaciło każdemu z powodów tytułem zadośćuczynienia kwoty po 1.500 zł, zaś w ramach ugody strona pozwana zaproponowała do wypłaconej już kwoty zadośćuczynienia dopłatę po 1.000 zł, tj. łącznie do 2.500 zł dla każdego z powodów.

Mając na uwadze wszystkie podniesione okoliczności Sąd I instancji uznał za uzasadnione powództwa o zasądzenie dodatkowego zadośćuczynienia w kwotach po 1.000 zł, natomiast w odniesieniu do odszkodowania w jego ocenie ze zgłoszonego w tym zakresie roszczenia nie mogła zostać uwzględniona jakakolwiek kwota przede wszystkim z uwagi na to, że brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia żądania sformułowanego, jako żądanie solidarne na rzecz obojga powodów. Ponadto zdaniem Sądu Rejonowego, jako wiarygodne uznać można byłoby jedynie kwoty po 255,50 zł na rzecz każdego z powodów.

Apelację od wyroku Sądu I instancji wnieśli powodowie. Zaskarżając wyrok w części zarzucili naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c., poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i odmowę wiarygodności skarżącym, z uwagi na subiektywność ich zeznań, albowiem zdaniem apelujących, każdy dowód z zeznań świadków jest przejawem subiektywnych ich odczuć, a zatem okoliczność taka nie może stanowić podstawy do odmowy wiarygodności. Ponadto zarzucono naruszenie przepisów art. 286 k.p.c. w związku z art. 235 k.p.c. poprzez zaniechanie wezwania biegłego na rozprawę w sytuacji, gdy istniały wątpliwości pomiędzy opiniami, a strona powodowa zgłaszała istotne zastrzeżenia i złożyła wniosek o wezwanie biegłego na rozprawę dla wyjaśnienia tych wątpliwości. W wyniku zaskarżenia apelujący domagali się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powodów kwot wskazanych w pozwie wraz z kosztami postępowania za obie instancje, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest uzasadniona.

W ocenie Sądu Okręgowego nie zachodzą zarzucane uchybienia, jak również takie, które Sąd II instancji bierze pod rozwagę z urzędu. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe i na podstawie tych dowodów dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Sąd Okręgowy ustalenia te akceptuje, albowiem wynikają z zebranego w sprawie materiału dowodowego. Także ocena prawna stanu faktycznego sprawy w zasadzie zasługuje na aprobatę. Przeprowadzone w sprawie dowody, nie dają podstaw do przyjęcia trafności zarzutu w zakresie dokonania przez Sąd Rejonowy błędnej oceny materiału dowodowego, naruszającej zasadę swobodnej oceny. Dokonując ustaleń Sąd I instancji oparł się na dowodach, którym dał wiarę, uzasadniając ocenę wiarygodności. W tym zakresie brak jest więc podstaw do zarzucenia Sądowi dowolności. Apelujący w żadnym zakresie nie wykazał luk lub nieścisłości w rozumowaniu przedstawionym w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Zdaniem Sądu Okręgowego dokonanej ocenie nie można zarzucić wybiórczości czy niespójności. Przeprowadzone dowody, wbrew twierdzeniom apelującego, nie wykazują bowiem zasadności twierdzeń i żądań pozwu.

Nie jest więc trafny zarzut dotyczący niewłaściwego rozważenia dowodów przez Sąd Rejonowy. Skuteczne postawienie takiego zarzutu wadliwości i nieprawidłowości, a w konsekwencji dowolności oceny dowodów wymagałoby wykazania, że Sąd Rejonowy uchybił zasadom logiki i spójności rozumowania. To bowiem ma znaczenie dla naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Ponadto podniesienie takiego zarzutu wymagało wskazania realnych przyczyn, dla których ocena Sądu nie spełnia wymogów tego przepisu. Dla wykazania jego skuteczności nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wynikiem wadliwej oceny dowodów. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie Sądu w zakresie ustaleń. Apelacja powinna wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez Sąd przy analizie przeprowadzonych dowodów, co w konsekwencji doprowadziło do stwierdzenia braku ich wiarygodności i mocy dowodowej. Niczego takiego jednak nie zawiera. Sąd Rejonowy oceniał dowód z zeznań stron w kontekście innych dowodów, w tym w szczególności w kontekście stwierdzonych u powodów obrażeń oraz wynikających z nich skutków. W tych kwestiach zaś zgromadzono materiał dowodowy w postaci opinii biegłego lekarza, który powodów badał. W sprawie nie przedstawili oni jakiejkolwiek innej dokumentacji medycznej. Ocena zeznań powodów pod kątem tych dowodów mogła więc prowadzić do wniosku o subiektywności ich twierdzeń, skoro nie znajdowały one odzwierciedlenia w innym materiale dowodowym.

Odnosząc się do drugiego z podniesionych zarzutów wskazać należy, że powodowie w piśmie z dnia 11.04.2014 r. domagali się wydania przez biegłego opinii uzupełniającej. Wniosek ten został przez Sąd Rejonowy uwzględniony. Po wydaniu przez biegłego lekarza dodatkowej opinii pisemnej, powodowie nie odnosili się już merytorycznie do jej treści, ale z uwagi na niekorzystną dla nich jej wymowę zaczęli zwalczać osobę biegłego żądając – nieskutecznie jego wyłączenia. Tak więc ani pisemnie, ani ustnie na ostatniej rozprawie w dniu 20.11.2014 r. pełnomocnik powodów nie zgłaszał wniosku o wezwanie biegłego na rozprawę celem złożenia dodatkowej opinii, a wręcz przeciwnie stwierdził, że nie zgłasza żadnych wniosków dowodowych. Stąd też Sąd Rejonowy nie musiał w żaden sposób odnosić się do takiego wniosku, zwłaszcza, w takiej sytuacji kiedy opinia wraz z uzupełnieniem nie budziły jego wątpliwości, co zostało wyartykułowane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. To bowiem przekonanie Sądu co do rzetelności wydanej opinii oraz braku nieścisłości czy też sprzeczności, jest w tym przypadku najważniejsze.

W chwili obecnej zarzut w tym zakresie, formułowany w apelacji, jest więc spóźniony z uwagi na treść przepisu art. 162 k.p.c. i nieadekwatny do stanowiska prezentowanego przed Sądem I instancji.

Mając na uwadze podniesione zarzuty Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację. Co do kosztów postępowania apelacyjnego, Sąd Okręgowy odstąpił od zasady odpowiedzialności za wynik procesu wynikającej z treści art. 98 § 1 k.p.c., na rzecz zasady słuszności sformułowanej w art. 102 k.p.c. Powołany przepis nie konkretyzuje pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy sądowi w zakresie oceny, czy taki wypadek rzeczywiście zachodzi. Jest to uprawnienie dyskrecjonalne, a rozstrzygnięcie o kosztach zgodnie z art. 102 nie wymaga wniosku strony przegrywającej. Pozostawienie oceny sądowi orzekającemu odwołuje się do jego bezstronności, doświadczenia i poczucia sprawiedliwości. Mając na względzie wskazane okoliczności na gruncie niniejszej sprawy Sąd Okręgowy uznał, że ocenny charakter sprawy uzasadniał chęć dokonania weryfikacji stanowiska Sądu Rejonowego w trybie instancyjnym, zaś z drugiej strony, że opracowanie stanowiska pozwanego nie wymagało znacznego nakładu pracy, są to okoliczności szczególne uzasadniające odstąpienie od zasądzenia kosztów postępowania apelacyjnego na rzecz pozwanego.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE