UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 22 października 2014 roku oskarżony T. K. kierował pojazdem osobowym marki B. o nr rej. (...) w ruchu lądowym. Około godziny 9:00 oskarżony T. K. został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji, którzy poruszali się nieoznakowanym radiowozem. Funkcjonariusze Policji dokonali badania stanu trzeźwości oskarżonego T. K., które wykazało, iż oskarżony kierując pojazdem znajdował się w stanie nietrzeźwości - o stwierdzonej zawartości 0,51 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Prowadząc w tym czasie wyżej wskazany pojazd oskarżony T. K. był uprzednio prawomocnie skazany przez Sąd Rejonowy w Wałbrzychu prawomocnym wyrokiem z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt II K (...).

/Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K. – k.

45, 6-7 ;

- zeznania świadka B. M. – k. 79-80, 22-23 ;

- zeznania świadka M. J. – k. 80-81 ;

- zeznania świadka K. D. – k. 81-82 ;

- opinia biegłego M. B. – k. 82-83 ;

- protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego wobec

oskarżonego – k. 2 ;

- dane o karalności oskarżonego – k. 8-9 ;

- akta S.R. w W. o sygn. II K (...) /.

Oskarżony T. K. był uprzednio karany sądownie, w tym był uprzednio prawomocnie skazany przez Sąd Rejonowy w Wałbrzychu prawomocnym wyrokiem z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt II K (...).

/Dowód: - dane o karalności oskarżonego – k. 8-9 ;

- akta S.R. w W. o sygn. II K (...) /.

Oskarżony T. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Ponadto Sąd Rejonowy w Wałbrzychu zważył co następuje:

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznać należy, iż sprawstwo i wina oskarżonego T. K. w przedmiocie przypisanego mu czynu nie budzi jakichkolwiek wątpliwości.

Ustalenia stanu faktycznego Sąd poczynił w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, a w szczególności zeznania świadków B. M., M. J. i K. D., opinię biegłego M. B. oraz protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego wobec oskarżonego .

Zeznania świadków B. M., M. J. oraz K. D. są logiczne, spójne co do zasady i istotnych szczegółów, wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają. Świadkowie B. M., M. J. oraz K. D. ograniczyli się do opisu obserwacji i zatrzymania samochodu kierowanego przez oskarżonego, a następnie czynności związanych z badaniem stanu trzeźwości i zatrzymaniem oskarżonego. Świadek B. M. opisując przebieg zdarzenia zeznał: „ Wysiadłem z samochodu i podszedłem do oskarżonego. Przedstawiłem się i podałem mu powód zatrzymania. On mówił, że miał cały czas zapięte pasy. Wyczułem woń alkoholu. Przebadałem oskarżonego najpierw na jednym urządzeniu - alcoblock, które pokazało czerwoną lampkę, a później na drugim, gdzie był pokazany wynik alkoholu. Jak kierowca zobaczył ten wynik, to zaczął mówić, że nie jechał tym samochodem, że jakiś wujek go przywiózł, że był tylko pasażerem. My cały czas mieliśmy kontakt wzrokowy z samochodem oskarżonego i widzieliśmy kierującego. Kierowca kwestionował to, że jechał samochodem, ale nie kwestionował tego, że jest nietrzeźwy. Nie było takiej rozmowy, żeby kierowca prosił o zawiezienie go na pobranie krwi. On mówił, że nie ma takiej potrzeby, bo wie, że wypił alkohol – jedno piwo. Ja obsługiwałem urządzenie alcosensor. J. i D. asystowali mi i wypełniali dokumenty. Przyszedł rzekomy wujek kierującego. Po przedstawieniu mu całej sytuacji, powiedział, że nie jechał żadnym samochodem i nie przyjmuje tego do wiadomości, że kierujący zrzuca na niego winę za prowadzenie pojazdu. Mówił, że to nie pierwszy raz ” ( zeznania świadka B. M. – k. 79-80 ). Brak jest jakichkolwiek logicznych podstaw do podważania wiarygodności zeznań świadków B. M., M. J. oraz K. D. ; wyżej przywołani świadkowie wszak przed krytycznym zdarzeniem oskarżonego T. K. nie znali, nie mieli jakichkolwiek powodów ażeby go bezpodstawnie obciążać, w czasie zdarzenia wykonywali normalne obowiązki służbowe i nie sposób wręcz podważać, ażeby reżyserowali całe zdarzenie i ( działając wspólnie i w porozumieniu ) pomawiali oskarżonego, tym bardziej, iż świadkowie musieliby – hipotetycznie – intencjonalnie obciążyć oskarżonego. Świadkowie B. M., M. J. i K. D. po prostu opisali przebieg krytycznego zdarzenia, niczego nie dodając i nie ubarwiając, wskazując kategorycznie, iż oskarżony T. K. kierował samochodem, po czym został przebadany co do stanu trzeźwości i sposobu przeprowadzenia kontroli nie kwestionował. Oceniając zeznania wyżej przywołanych świadków wskazać należy, iż teza o bezprawnym obciążeniu oskarżonego została zdezawuowana z co najmniej dwóch powodów: po pierwsze – wskazać należy na nader konsekwentne zeznania świadków, które wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają, są spójne co do zasady ( rozbieżności dotyczą li tylko mniej istotnych szczegółów, jak kolejności podchodzenia do oskarżonego bądź tego czy mężczyzna który przybył na miejsce zatrzymania oskarżonego i zabezpieczał pojazd podawał się za wujka oskarżonego czy nie ; każdy ze świadków odtwarzał własne postrzeżenia, świadkowie nie ustalali wspólnej wersji i to również świadczy o ich prawdomówności ) ; po drugie – nie do obrony jest teza, iż świadkowie ci nie mający żadnego powodu do obciążania oskarżonego ryzykowaliby odpowiedzialność karną i utratę służby poprzez konstruowanie intrygi przeciwko oskarżonemu, ku czemu nie mieli absolutnie żadnych powodów.

Potwierdzeniem i uzupełnieniem zeznań świadków B. M., M. J. oraz K. D. jest w pełni wiarygodny dowód w postaci wyników badania stanu trzeźwości oskarżonego T. K. ( badania przeprowadzone bezpośrednio po zatrzymaniu oskarżonego ). Sąd zweryfikował rzetelność tychże badań, zarówno poprzez sprawdzenie stanu urządzenia pomiarowego ( aktualne świadectwo wzorcowania – k. 41 akt ), jak i poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej M. B..

Opinia biegłego M. B. stanowi przeprowadzoną w sposób rzetelny i kompleksowy analizę stanu psychofizycznego oskarżonego T. K. w czasie krytycznego zdarzenia ; biegły M. B. poddał analizie zarówno wyniki badania stanu trzeźwości oskarżonego, jak i dane wynikające wprost z wyjaśnień oskarżonego T. K. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego oraz na rozprawie głównej. Opinia biegłego M. B. jest pełna, jasna, bezstronna. Opinia ta pozwoliła na jednoznaczne ustalenie, że oskarżony T. K. w czasie badania znajdował się w stanie nietrzeźwości, a zarazem wykluczyła wszelkie alternatywne scenariusze wskazywane przez oskarżonego jako źródło nietrzeźwości oskarżonego ( opinia biegłego M. B. z dnia 17 lutego 2015 r.: „ Uzyskane za pomocą analizatora wydechu wyniki badania trzeźwości oskarżonego nie pozwalają na jednoznaczne przyjęcie w jakiej fazie przemiany alkoholu znajdował się on w chwili, gdy badania te przeprowadzano. Opierając się zaś na wyjaśnieniach przez niego złożonych należy przyjąć, że w trakcie przeprowadzenia tych badań powinna trwać faza eliminacji alkoholu z organizmu. Stężenie alkoholu w wysokości 0,51 mg/l odpowiada stężeniu w promilach w wysokości ok. 1,1 - 1,2 promila. Aby do takiego stężenia alkoholu doszło, u ważącego 73 kg mężczyzny, musiałby on przyjąć bez względu na drogę podania – czy w sposób doustny, wziewny, czy też przez skórny - alkohol w stężeniu ok. 40 % w ilości ok. 300-350 ml. Nie ma fizycznej możliwości, aby taką ilość alkoholu dostarczyć do organizmu używając środka do mycia szyb podczas pracy i wykonywania tej czynności. O ile przyjąć, że oskarżony nie spożywał alkoholu w dniu wydarzenia, a w dniu 22 października o godz. 9.03 stwierdzono u niego ponad 1 promil alkoholu, należałoby wnioskować, że w terminie wcześniejszym, tzn. kilka – kilkanaście godzin wcześniej spożył on znacznie większą ilość alkoholu, która do momentu poddania go badaniu została już w pewnym stopniu wyeliminowana. Szybkość eliminacji alkoholu z organizmu jest stała i wynosi ok. 0,2 promila na godzinę. Przyjmując teoretycznie, że ostatnią dawkę alkoholu oskarżony wypił 4 dni wcześniej, można by na podstawie wyliczeń matematycznych stwierdzić, że dawka ta, która musiałaby być w taki sposób przyjęta, znacznie i wielokrotnie przewyższałaby dawkę śmiertelną dla organizmu ludzkiego. Przeprowadzone przez Instytut Ekspertyz Sądowych badania wykazały, że u osób bardzo ciężko chorujących na cukrzyce, których stan zdrowia wymagał stałego leczenia szpitalnego, ten stan zdrowia powodował błędne wskazania - analiza wydychanego powietrza. U innych osób, które chorują na cukrzyce, prawidłowo ją leczą i funkcjonują w codziennym życiu, ich stan chorobowy nie ma wpływu na uzyskiwane badania trzeźwości. Palenie papierosów wpływa na zaburzenie wyników uzyskanych za pomocą analizatorów wydechów. Stan taki trwa kilka minut po zakończeniu palenia i w związku z tym, zarządzeniem Komendanta Policji, badania analizatorów wydechów odbywają się w przeciągu co najmniej 15 minut. Uzyskane w powyższej sprawie trzy wyniki badań w mniej więcej 15 minutowym odstępie nie wykazują aby między nimi znajdowała się taka różnica poziomu, która wskazywałaby na to, że przed którymś z tych badań zostały wprowadzone do organizmu substancję, które mogłyby wpłynąć na zaburzenie otrzymanych wyników. Używanie kosmetyków na skórę bez względu na ich rodzaj nie wpływa na wynik analizatora wydechu, gdyż to urządzenie poddaje badaniu jedynie powietrze wydychane z płuc”. ). W świetle tejże rzetelnej opinii biegłego M. B. stan nietrzeźwości oskarżonego T. K. w czasie kierowania pojazdem i przeprowadzonego niezwłocznie badania nie może być skutecznie zakwestionowany.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego T. K., należy je natomiast uznać za niewiarygodne co do najważniejszej części zdarzenia, skutkującej odpowiedzialnością karną oskarżonego. Oskarżony prezentował linię obrony, z której wynikało, iż kierował on samochodem, lecz był trzeźwy i kwestionował wyniki przeprowadzonego badania stanu trzeźwości. Oskarżony T. K. przedstawiał w swoich wyjaśnieniach oraz w pytaniach kierowanych do biegłego alternatywne scenariusze, które miały spowodować błąd przy pomiarze jego stanu trzeźwości ( wdychanie płynu do mycia okien w trakcie sprzątania mieszkania, palenie papierosów, używanie perfum ), lecz do wszystkich tych wątpliwości odniósł się w opinii biegły M. B.. Zarazem w oparciu o omówione wyżej zeznania świadków Sąd ustalił, że na miejscu badania oskarżony nie żądał wykonania badania krwi, zresztą zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego należy odrzucić możliwość, iż policjanci wbrew żądaniu osoby badanej nie dopuszczają do takich badań. W kontekście pozostałego jednoznacznego materiału dowodowego takie wyjaśnienia oskarżonego muszą być traktowane jako tylko i wyłącznie próba uniknięcia odpowiedzialności, nie mająca nic wspólnego z rzeczywistością, gdyż w konfrontacji z wyżej przywołanymi dowodami, nie wytrzymuje krytyki.

Dokonując oceny przedstawionych powyżej dowodów należy stwierdzić, iż sprawstwo oskarżonego T. K. w zakresie przypisanego mu czynu nie budzi jakichkolwiek wątpliwości.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, uznać należy, iż oskarżony T. K. swoim zachowaniem wypełnił znamiona występku z art. 178a§1 i 4 kk, albowiem oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy czym był uprzednio skazanym przez Sąd Rejonowy w Wałbrzychu prawomocnym wyrokiem o sygn. akt II K (...) ( skazanie to nie uległo zatarciu ). Kwalifikacja prawna z art. 178a§1 i 4 kk znajduje zastosowanie w każdym przypadku, gdy sprawca prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości, a był uprzednio skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwym ( w ten sposób np. wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy, sygn. akt IV Ka 864/2011 ).

Czyn oskarżonego T. K. został popełniony umyślnie w zamiarze bezpośrednim, albowiem oskarżony chciał go popełnić.

Oskarżonemu T. K. w czasie popełnienia przypisanego mu czynu zabronionego należy przypisać winę ; okoliczności wyłączające zawinienie po stronie oskarżonego nie zachodzą.

Sąd wymierzył oskarżonemu T. K. za przypisany mu czyn karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonemu T. K. stosownej wysokości karę pozbawienia wolności, Sąd wziął pod uwagę niebagatelny ładunek społecznej szkodliwości przestępstwa i znaczący stopień winy oskarżonego. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, iż stan nietrzeźwości oskarżonego był znaczny ( 0,51 mg/l w wydychanym powietrzu odpowiada stężeniu 1,1 – 1,2 promila ). Obciążającą okolicznością względem oskarżonego jest jednoznacznie jego uprzednia karalność – oskarżony był uprzednio raz karany sądownie za przestępstwo podobne. Oceniając wszystkie wskazane wyżej okoliczności, Sąd uznał karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności za wyważoną, sprawiedliwą i uwzględniającą wszystkie opisane powyżej okoliczności. Wymierzając oskarżonemu T. K. karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności, Sąd baczył by była ona adekwatna do osobowości, właściwości oraz warunków osobistych oskarżonego, stopnia jego zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Ponadto Sąd uwzględnił cele zapobiegawcze i wychowawcze, które orzeczona kara pozbawienia wolności ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa - mając na względzie przede wszystkim środowisko lokalne oskarżonego - aby zarówno sam oskarżony, jak i jego otoczenie zrozumieli, iż za popełnione przestępstwo sprawca musi ponieść karę.

Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego T. K. kary ośmiu miesięcy pozbawienia wolności, uznając, iż zastosowanie środka probacyjnego spełni swe wychowawczo – prewencyjne cele, będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Stosownie do dyspozycji art. 69 § 2 k.k., zawieszając wykonanie kary, Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Co prawda oskarżony T. K. dopuścił się czynu z art. 178§1 i 4 kk, lecz Sąd dopatrzył się szczególnych okoliczności po myśli których zgodnie z przepisem art. 69§4 kk możliwe było warunkowe zawieszenie wykonania kary ; Sąd zwrócił uwagę, że oskarżony był uprzednio skazanym przez Sąd Rejonowy w Wałbrzychu prawomocnym wyrokiem o sygn. akt II K (...) na karę grzywny i być może dlatego nie zdobył się dotąd na refleksję nad swoim postępowaniem. Oceniając całokształt postawy oskarżonego, Sąd uznał, iż orzeczenie względem oskarżonego kary bezwzględnego pozbawienia wolności niczemu by nie służyło, zaś obecna postawa życiowa oskarżonego nakazuje wręcz dać mu szansę i warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby lat czterech. Ten długi okres próby, podczas której oskarżony będzie oddany pod dozór kuratora sądowego, pozwoli zweryfikować ostatecznie postawę oskarżonego wobec zasad przestrzegania porządku prawnego. Sąd stosując wobec oskarżonego T. K. dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wyraża przekonanie, iż oskarżony będzie przestrzegał reguł porządku prawnego, w szczególności zaś nie popełni kolejnego przestępstwa. Dlatego też, należało uznać, iż wymierzona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, winna stanowić dla oskarżonego wystarczającą i dostateczną nauczkę oraz przestrogę na przyszłość, a zarazem będzie impulsem do przestrzegania prawa i zasad współżycia społecznego w przyszłości.

Orzeczony względem oskarżonego T. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na dwa lata uwzględnia skalę naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez tegoż oskarżonego oraz uprzednią karalność oskarżonego ( w tym za przestępstwo podobne ). Niewątpliwie oskarżony naruszył zasady te w takim stopniu, iż wyprowadzić należy wniosek, że prowadzenie przez oskarżonego pojazdów mechanicznych w chwili obecnej zagraża bezpieczeństwu w komunikacji, zaś oskarżony powinien przemyśleć swoje zachowanie, ażeby nie powodować takiego zagrożenia w przyszłości. Orzeczony wymiar środka karnego spełnia przy tym wszelkie jego cele, tak w zakresie prewencji indywidualnej, jak i prewencji ogólnej.

Na podstawie art. 63§2 kk na poczet zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego wobec oskarżonego T. K. zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy nr pj. (...), tj. okres od 22 października 2014 r. do 17 lutego 2015 r.

Orzeczenie o środku karnym z art. 49§2 k.k. ( świadczenie pieniężne w kwocie 1.500 zł ), Sąd wydał uznając, iż tak określony środek karny będzie miał dodatkowe znaczenie w rozumieniu prewencji ogólnej i szczególnej, przy czym wymiar środka karnego uwzględnia status materialny i możliwości zarobkowe oskarżonego T. K. ( odpowiada mniej więcej jego miesięcznemu wynagrodzeniu ; oskarżony w ten sposób odczuje bezpośrednią dolegliwość kary ).

Mając na uwadze aktualną sytuację materialną oskarżonego, zasądzono od oskarżonego T. K. na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania, jak również wymierzono mu stosowną opłatę.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE