UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 marca 2012 r. powódka M. N. domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. w S. kwoty 15.951,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 października 2011 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu swojego pozwu powódka wskazała, iż w dniu 27 sierpnia 2011 r., w wyniku kolizji drogowej, uszkodzeniu uległ samochód T. (...) o nr rej. (...), należący do B. W. i I. W.. Odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki tego zdarzenia ponosi strona pozwana u której ubezpieczony był w zakresie OC pojazd sprawcy szkody. Za bezsporne należy zatem uznać, iż poszkodowanej właścicielce pojazdu przysługiwało świadczenie odszkodowawcze od strony pozwanej, odpowiadającej na podstawie ubezpieczenia OC za szkodę spowodowaną przez sprawcę kolizji.

Wykonanie naprawy powypadkowej zlecono powódce. Po wykonanej usłudze naprawy uszkodzonego pojazdu powódka wystawiła w dniu 10 października 2011 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 34.183,63 zł wraz z załączoną kalkulacją przeprowadzonych napraw. Faktura powyższa została następnie przekazana stronie pozwanej.

Po rozpatrzeniu roszczeń zgłoszonych przez właścicielki pojazdu strona pozwana tytułem zwrotu kosztów naprawy przyznała odszkodowanie w łącznej kwocie 18.232,35 zł. Strona pozwana zweryfikowała przesłaną jej fakturę za naprawę pojazdu według sobie tylko znanych zasad. Strona pozwana zakwestionowała najprawdopodobniej zasadność wykorzystania podczas naprawy oryginalnych części zamiennych oraz wysokość przyjętych stawek za roboczogodzinę.

Poszkodowane na mocy umowy cesji przeniosły na powódkę wierzytelność pieniężna przysługującą im wobec strony pozwanej, a dotyczącą przedmiotowej szkody.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana przyznała, że jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku komunikacyjnego, któremu uległ samochód powódki w dniu 27 sierpnia 2011 r., ponosi odpowiedzialność co do zasady i tytułem odszkodowania wypłaciła kwotę 18.232,35 zł.

Równocześnie jednak zarzuciła, że szkodę naprawiła w całości wypłacając stosowne odszkodowanie, zaś żądanie pozwu nie znajduje uzasadnienia. Strona pozwana w procesie likwidacji szkody dokonała weryfikacji kalkulacji naprawy zgodnie z oceną techniczną. Zweryfikowano stawki za roboczogodzinę do kwot 95 zł i 100 zł, nie uznano części użytych do naprawy, które nie zostały opisane podczas oględzin. Nadto strona pozwana urealniła ceny części zamiennych z uwagi na brak faktur dokumentujących zakup części oryginalnych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 sierpnia 2011 r. na skutek kolizji drogowej uszkodzeniu uległ samochód marki T. (...), o numerze rejestracyjnym (...), należący do B. W. i I. W..

Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w (...) S.A. w S..

(Dowód: - okoliczność bezsporna

- oświadczenie k. 101)

Fakt kolizji został zgłoszony (...) S.A. w S. w dniu 28 sierpnia 2011 r.

(Dowód: - wiadomość e-mail k. 78)

Naprawę uszkodzonego pojazdu B. W. i I. W. zleciły M. N. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Usługi (...) w J..

(Dowód: - okoliczność bezsporna)

W dniu 29 sierpnia 2011 r. B. W. i I. W. dokonały na rzecz M. N. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Usługi (...) w J. przelewu wierzytelności z tytułu naprawy samochodu marki T. (...), o numerze rejestracyjnym (...).

(Dowód: - umowa przelewu wierzytelności z dnia 29.08.2011 r. k. 7)

Rzeczywisty koszt naprawy samochodu marki T. (...), o numerze rejestracyjnym (...), należącego do B. W. i I. W., wyniósł 31.738,26 zł brutto.

(Dowód: - dokumentacja fotograficzna k. 34 – 43, 47 – 49, 51 – 75, 79 - 98

- szkic k. 44, 106

- protokół z oględzin k. 45

- protokół szkody k. 76 – 77, 104 – 105

- opinia biegłego sądowego J. W. k. 128 – 139)

(...) S.A. w S. tytułem odszkodowania wypłaciło M. N. kwotę 18.232,35 zł.

(Dowód: - pismo z dnia 05.12.2011 r. k. 8, 26

- pismo z dnia 26.09.2011 r. k. 9, 32)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w znaczącej części zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Na mocy art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Stosownie zaś do treści art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r., o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody, prawomocnego orzeczenia sądu lub w sposób określony w przepisach ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.

Zgodnie z wyżej cytowanym art. 822 § 1 k.c. oraz art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia OC ma charakter wtórny wobec odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, nie może ona wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub osoby kierującej pojazdem, a ponadto zakres obowiązku odszkodowawczego zakładu ubezpieczeń jest ograniczony do wysokości sumy gwarancyjnej.

Na mocy art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Ze względu jednakże na regulację art. 805 § 2 pkt. 1 k.c. odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ogranicza się do wypłaty odszkodowania w pieniądzu.

Z tym że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, Lex nr 55515).

Jak się wskazuje w orzecznictwie odszkodowanie winno obejmować wszystkie niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ( por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51).

Biorąc to pod uwagę, Sąd Rejonowy opierając się na opinii biegłego sądowego J. W. ustalił, iż wysokość szkody wyrządzonej w pojeździe B. W. i I. W., na skutek kolizji drogowej w dniu 27 sierpnia 2011 r., za jaką strona pozwana jako ubezpieczyciel sprawcy zdarzenia ponosi odpowiedzialność, to kwota 31.738,26 zł.

W kontekście wspomnianej opinii biegłego, to należało zauważyć, iż podlega ona - jak inne dowody - ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Przy ocenie opinii Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, jeżeli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 lipca 2005 r., II UK 277/04, OSNP 2006/5-6/97; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, Lex nr 77046; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987r., II URN 228/87, PiZS 1988/7/62).

Strony nie zakwestionowały sporządzonej opinii.

Również Sąd Rejonowy nie dopatrzył się uchybień w opinii, które mogłyby stanowić podstawę do podważenia wyrażonego przez biegłego stanowiska. Biegły w uzasadnieniu swojej opinii bowiem szczegółowo wskazał w jaki sposób ustalił średnią stawkę za roboczogodzinę prac blacharsko- lakierniczych oraz dokonał wyliczenia kosztów naprawy pojazdu.

W konsekwencji w oparciu o dokonany w dniu 29 sierpnia 2011 r. przelew wierzytelności, powódka w przedmiotowym postępowaniu mogła domagać się kwoty 13.505,91 zł (31.738,26 zł minus 18.232,35 zł wypłaconego już odszkodowania).

W kwestii odsetek Sąd orzekł stosownie do treści art. 481 § 1 i 2 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe

Strona pozwana zgodnie z art. 817 § 1 k.c. miała obowiązek spełnić świadczenie związane ze szkodą w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia zdarzenia, co nastąpiło w dniu 28 sierpnia 2011 r.

A zatem brak było przeszkód aby zasądzić odsetki od dnia 25 października 2011 r.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c.

Zgodnie z tym pierwszym przepisem strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata (radcę prawnego) zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata (radcy prawnego), koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Natomiast na mocy drugiego w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Powódka poniosła w niniejszym postępowaniu koszty w łącznej kwocie 3.946,30 zł na które złożyła się opłata od pozwu 798 zł, opłata skarbowa 17 zł, koszty wynagrodzenia biegłego 731,30 zł oraz koszty zastępstwa procesowego 2.400 zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późń. zm.)).

Ponieważ powódka wygrała proces w 85% należał się jej zwrot kwoty 3.354,36 zł, w tym kwoty 2.040 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE