WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2000 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący	SSA Barbara Misztalska
Sędziowie	SSA Wiesława Gawrońska (spr.) SSA Stanisław Raszka
Protokolant	Barbara Gawor

przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Małgorzaty Siemińskiej

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2000 roku

sprawy z wniosku J. S.

w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia

z powodu apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 27 października 1999r. sygn. akt XVI1 Ko 204/99

II AKa 20/00

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Katowicach, wyrokiem z dnia 21 października 1999 r. zasądził na podstawie art. 8 ustęp 2 a i b ustawy z dnia 23.02.1991 r. /Dz. U. Nr 34 poz. 149 z późn. zm./ od Skarbu Państwa na rzecz J. S. kwotę 131.400 zł z ustawowymi odsetkami od daty prawomocności wyroku tytułem zadośćuczynienia za niesłuszne represjonowanie,
a w pozostałej części żądanie wnioskodawcy oddalił.

Wyrok ten zaskarżył Prokurator Okręgowy w Katowicach zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym uznaniu, iż wygórowana kwota 131.400 zł stanowi adekwatne zadośćuczynienie za doznane przez wnioskodawcę krzywdy w sytuacji, gdy ustalone na podstawie zebranych dowodów okoliczności wpływające na określenie wysokości tegoż zadośćuczynienia nie dawały podstaw do jego zasądzenia w tak zawyżonej wysokości.

W oparciu o ten zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 66.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznane przez niego w wyniku niesłusznego represjonowania krzywdy moralne.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy uwzględnił wszystkie istotne czynniki wpływające na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia za wyrządzoną wnioskodawcy krzywdę. Uwzględnione więc zostały w szczególności uciążliwości wiążące się z prowadzonym śledztwem, transportami i pobytem w łagrach M., D. oraz O.. W okresie 10 lat i 8 miesięcy
/w tym 37 miesięcy zesłania/ wnioskodawca wykonywał prace związane z budową dróg, przy wyrębie lasów oraz w kopalni kasyterytu w warunkach zagrażających jego zdrowiu i życiu, fizycznego i moralnego znęcania się nad nim i przy skrajnie ciężkich warunkach atmosferycznych. Wpłynęło to znacząco na stan jego zdrowia.

W czasie odbywania kary wnioskodawca chorował na dur brzuszny, szkorbut, zapalenie płuc oraz doznał odmrożenia palców rąk i nóg. Do Polski powrócił w stanie wymagającym natychmiastowego leczenia /gruźlica płuc oraz rozstrój nerwowy/. Ograniczało to możliwości jego zatrudnienia oraz zdobycia wykształcenia.

Oceniając wysokość zasądzonego na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia nie można też pominąć faktu, że w okresie odbywania kary pozbawienia wolności pozbawiony on był możliwości wykonywania pracy zarobkowej, uzyskiwania wynagrodzenia i czynie­nia ewentualnych oszczędności.

Sąd Okręgowy co prawda zwrócił uwagę na brak podstaw do ustalenia i zasądzenia z tego tytułu odszkodowania, ale trafnie zaakcentował, że w takiej sytuacji pozbawienie wnioskodawcy prawa do zatrudnienia winno być uwzględnione jako element wyrządzonej mu krzywdy i podlegało zrekompensowaniu poprzez odpowiednie podwyższenie określonej kwoty zadośćuczynienia.

Przyjętą więc przez Sąd Okręgowy kwotę 1200 zł jako miernik zadośćuczynienia za
1 miesiąc pobytu w łagrze oceniać więc należy nie tylko przez pryzmat cierpień fizycznych
i moralnych wnioskodawcy ale także przez uszczerbek jego zdrowia, pozbawienie go prawa do zatrudnienia oraz niekorzystnego wpływu stanu jego zdrowia na zdobycie przez niego wykształcenia.

Powyższe okoliczności podważają zasadność twierdzeń apelacji i dlatego też Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej swojego wyroku.