Sygn. akt: II AKa 170/99
Dnia 15 lipca 1999 r.
Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:
|
Przewodniczący |
SSA Barbara Suchowska |
|
Sędziowie |
SSA Jan Dybek (spr.) SSA Jolanta Śpiechowicz |
|
Protokolant |
Barbara Gawor |
przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Małgorzaty Siemińskiej
po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 1999 roku
sprawy z wniosku M. G.o odszkodowanie z tytułu bezprawnego pozbawienia wolności i deportacji w byłym ZSRR
z powodu apelacji, wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawczyni
od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach
z dnia 18 marca 1999r. sygn. akt XVI1 Ko 331/95
1. zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
2. obciąża Skarb Państwa kosztami postępowania odwoławczego;
3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. W. – Kancelaria Adwokacka w K. kwotę 100 (sto) złotych za zastępstwo z urzędu wnioskodawczyni w II-giej instancji.
II AKa 170/99
Sąd Okręgowy ustalił, że: wnioskodawczyni M. G.w grudniu 1945r. w miejscu zamieszkania w D.została zatrzymana przez władze byłego ZSRR za odmowę przystąpienia do głosowania. Zwolniono ją w kwietniu 1946r. Natomiast w kwietniu 1951r. wraz z rodziną deportowano ją na S.. Do Polski powróciła w styczniu 1957r.
Z zeznań jej wynika, że nie należała do żadnej organizacji, ani też nie prowadziła działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.
W tym stanie rzeczy Sąd I instancji wniosek o odszkodowanie oddalił.
Apelacja pełnomocnika M. G. w swej treści powołuje się na wyżej wymienione okoliczności. Nadto podnosi, że ojciec wnioskodawczyni brał udział w wojnie bolszewickiej w 1919r. i nigdy nie krył swej dezaprobaty dla działań nowych władz (ZSRR).
Strona skarżąca wnosi o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Apelacja nie jest zasadna. W zasadzie nie kwestionuje się w niej ustaleń faktycznych Sądu merytorycznego. Te zresztą nie budzą zastrzeżeń i uznane być muszą za trafne. Nie podważają ich okoliczności naprowadzone w apelacji odnoszące się do ojca wnioskodawczyni. W tym kierunku nie zachodzi też potrzeba uzupełnienia postępowania dowodowego przez przesłuchanie świadka R. G., gdyż powołano go na potwierdzenie zaistniałych faktów, których zgodności z obiektywnym stanem rzeczy strony procesowe nie kwestionują.
Skoro wnioskodawczyni nie prowadziła działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, Sąd Okręgowy prawidłowo przyjął, że przepisy ustawy z 23 lutego 1991r. (Dz. U. Nr 34 poz. 149) a w szczególności jej art. 8 ust. 2a i b dotyczący odszkodowań nie może mieć w sprawie zastosowania.
Stwierdzając nadto, że w związku z powyższym chybiony jest główny zarzut apelacji dotyczący nie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, orzec należało o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia.
Koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa (art. 13 tejże Ustawy).