Dnia 12 marca 2013r.
Sąd Rejonowy w Bolesławcu I Wydział Cywilny
w składzie :
Przewodniczący : SSR Janina Jakubiec
Protokolant : Laura Rynkiewicz
po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2013r. w Bolesławcu
sprawy z powództwa P. N. S. F. I. Z. w W.
przeciwko J. Z.
o zapłatę
1. powództwo oddala.
Sygn. akt I C 936/12
Powód Prokura N. S. F. I. Z. z. s.w W. w trybie elektronicznego postępowania upominawczego wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie powództwo przeciwko J. Z. domagając się zasądzenia kwoty 1346,52 zł wraz z odsetkami za okres od dnia 28 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty manipulacyjnej dla dostawcy usług w kwocie 0,54 zł.
Uzasadniając żądanie powód podniósł, iż dochodzona kwota wynika z niespłaconej wierzytelności wynikającej z umowy kredytowej z dnia 24 lutego 2000 r. zawartej przez pozwanego z firmą (...) S.A. Powód wskazał, że pozwany został wezwany do zapłaty wymaganej kwoty pieniężnej oraz, że nabył przedmiotową wierzytelność, jako kolejny wierzyciel na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 25 maja 2012 r. Powód twierdził, iż dochodzone wierzytelności są bezsporne i znajdują potwierdzenie w dowodach w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej, a także umów cesji wierzytelności /k. 2-7/.
Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 08 października 2012 r. Sąd Rejonowy w Lublinie zobowiązał pozwanego J. Z. do zapłaty dochodzonego roszczenia zgodnie z pozwem oraz zasądził na rzecz powoda kwotę 210,54 zł tytułem zwrotu kosztów procesu /k. 8/.
Wobec braku możliwości doręczenia pozwanemu odpisu pozwu wskutek nieprzebywania pozwanego pod podanym adresem oraz niemożności ustalenia jego nowego adresu pobytu Sąd Rejonowy w Lublinie uchylił nakaz zapłaty w całości i przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Bolesławcu /k. 9-12/.
W pozwie wniesionym do tutejszego Sądu w dniu 13 lutego 2013 r. powód podtrzymał roszczenie. Wskazał, że na dochodzoną wierzytelność składają się, należność główna w wysokości 516,17 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 830,35 zł. Powód dołączył do pozwu dokumenty w celu potwierdzenia żądania pozwu, w tym umowy przelewu wierzytelności, wyciąg z krajowego Rejestru Sądowego oraz wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej /k. 19-41/.
Na rozprawie w dniu 12 marca 2013 r. J. Z. przyznał, że dochodzone przez powoda roszczenie wynika z kredytu jaki brał on w 2000 r., w okresie gdy pozostawał jeszcze w związku małżeńskim z byłą żoną. Kredyt był zawarty na jego nazwisko, początkowo kredyt ten spłacał, wpłacając 1-2 raty, co stanowiło połowę kredytu jednakże później nie miał takiej możliwości, ponieważ został wyrzucony z domu przez byłą żonę i szwagra, a wszystkie dokumenty kredytowe zostały u niej w domu. W ocenie pozwanego pozostałej części kredytu nie spłaciła żona. Umowa nie została mu nigdy wypowiedziana, zaś obecnie nie miałby z czego spłacać tego kredytu /k. 45/.
Ponadto na rozprawie pozwany podniósł zarzut przedawnienia dochodzonych przez stronę powodową roszczeń /k. 44v/.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny
W dniu 24 lutego 2000 r. J. Z. zawarł z firmą (...) S.A. umowę kredytową o numerze (...), na mocy której pozwany otrzymał określoną w tej umowie kwotę pieniężną.
dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr S/914/5/ (...) z dnia 28.08.2012 r. k. 41, zeznania J. Z. k. 44
J. Z. nie spłacił całego kredytu, wobec czego firma (...) S.A. na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 19 grudnia 2007 r. przelała wierzytelność na rzecz firmy (...) S.A. cedując na nią całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez stronę pozwaną z pierwotnym wierzycielem.
W dniu 08 maja 2012 r. (...) S.A. scedował przedmiotową wierzytelność na rzecz (...) S.a. R.L., a ten w dniu 25 maja 2012 r. zbył tę wierzytelność na rzecz P. N. S. F. I. Z. z. s.w W..
dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 19.12.2012 r. k. 21-24, umowa przelewu wierzytelności z dnia 08.05.2012 r. k. 25-27, umowa przelewu wierzytelności z dnia 25.05.2012 r. k. 28-31, odpis z Krajowego Rejestru S. k. 33-36, wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych k. 37-38,
Firma (...) S.A. wysłała do pozwanego pismo z dnia 13 sierpnia 2012 r. sugerując dobrowolną wpłatę żądanej kwoty. Pismo to nie dotarło jednak do pozwanego ponieważ J. Z. od 2000 r. nie przebywał pod pierwotnie podanym adresem.
dowód: informacja z dnia 13.08.2012 r. k. 39, zeznania J. Z. k. 44
W dniu kierowania sprawy na drogę postępowania sądowego wymagana wierzytelność wynosiła łącznie 1.346.52 zł. Składała się na nią należność główna w kwocie 516,17 zł oraz odsetki w kwocie 830,35 zł.
dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr S/914/5/ (...) z 28.08.2012 r. k. 41
Sąd zważył co następuje
Rozważając w pierwszej kolejności legitymację strony powodowej do dochodzenia roszczenia należało mieć na uwadze przepisy art. 509 k.c., zgodnie
z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Wobec powyższego na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 25 maja 2012 r. firma (...) F. I. Z. z. s. w W. posiadała legitymację do dochodzenia roszczenia.
W niniejszej sprawie bezspornym był fakt, iż J. Z. i firmę (...) S.A. łączyła umowa kredytowa o numerze (...) z dnia 24 lutego 2000 r. Brak dokumentu umowy uniemożliwił dokonanie precyzyjnych ustaleń odnośnie wysokości zaciągniętego kredytu, harmonogramu spłaty oraz dokonania i wysokości spłat poszczególnych rat przez pozwanego, jak też i daty wymagalności roszczenia. Ponadto nieustalonym pozostało, czy J. Z. był wyłącznym zobowiązanym do spłaty przedmiotowego kredytu, wobec pozostawania w czasie zawierania przedmiotowej umowy kredytowej w związku małżeńskim, a także korzystania z kredytu przez współmałżonkę. Tym nie mniej zebrany materiał dowodowy pozwolił na przyjęcie zaistnienia wierzytelności w przeszłości i wymagalności niespłaconych rat kredytowych. Bez znaczenia jest przy tym wysokość pierwotnie zaciągniętego kredytu. Sąd dał wiarę przedstawionym przez powoda dowodom potwierdzającym wysokość dochodzonego przez niego roszczenia, zarówno w zakresie wysokości należności głównej jak i wysokości należnych odsetek. Wysokość dochodzonej kwoty nie została zakwestionowana przez pozwanego. Istotne wątpliwości budzi jednak w szczególności możliwość dochodzenia przedmiotowego roszczenia wyłącznie od pozwanego J. Z..
Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 6 k. c. ciężar udowodnienia wskazywanych przez siebie faktów, spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne. Powód winien wykazać, iż przysługuje mu roszczenie wobec pozwanego. Tymczasem twierdzenia powoda w zakresie możliwości dochodzenia roszczenia wyłącznie od J. Z. pozostały gołosłowne i nie znalazły potwierdzenia w świetle zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego. Powód nie przedłożył żadnego nie budzącego wątpliwości dokumentu, z którego wynikałoby że roszczenie mogłoby być dochodzone wyłącznie od J. Z.. Sąd zauważył bowiem, że umowa kredytowa z pierwotnym wierzycielem firmą (...) S.A. zawierana była przez pozwanego w okresie w którym pozostawał on jeszcze w związku małżeńskim z byłą żoną A. K.. Okoliczność ta nie wykluczyła możliwości, że kredyt ten był objęty wspólnością ustawową z byłą małżonką pozwanego. Ponadto byli małżonkowie mieszkali wówczas razem w B. przy ulicy (...) i wspólnie korzystali z tego kredytu. Okoliczności tej Sąd dał pełną wiarę, uznając ją za udowodnioną na podstawie treści zeznań pozwanego, których w tym zakresie nie sposób zakwestionować. Powód nie przedstawił natomiast dowodów przeciwnych.
Z zeznań pozwanego wynika ponadto, że spłacił on mniej więcej połowę kredytu, a nadto, że spłacałby ten kredyt w dalszym ciągu, gdyby nie został wyrzucony z mieszkania przez byłą żonę i szwagra, poza tym większość rzeczy kupionych z tego kredytu zostało u byłej żony w domu /k. 44/.
Sąd zeznania pozwanego uznał za w pełni wiarygodne i i nieobciążone cechą nielojalności. W tym stanie rzeczy nie mógł go obciążać sądowym zobowiązaniem do zapłaty dochodzonego pozwem roszczenia.
Niezależnie od powyższego Sąd zwrócił uwagę, że dochodzone przez powoda roszczenia uległy przedawnieniu. Zgodnie bowiem z treścią art. 118 k.c. termin przedawnienia roszczeń wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.
Powód nie przedłożył przy tym dokumentu, który potwierdzałby precyzyjnie datę wymagalności roszczenia wobec pierwotnego wierzyciela, a umowa kredytowa jak wskazał była zawarta 24 lutego 2000 r..
Pozwany przy tym nie zrzekł się korzystania z zarzutu przedawnienia roszczenia.
Wobec powyższych rozważań, Sąd powództwo jako nieudowodnione i przedawnione oddalił.