UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) S.A.w W.pozwem z dnia 30 sierpnia 2012 roku wniosła o nakazanie pozwanym – M. K., P. L., jak i małoletnim A. K., D. L.oraz K. L.opróżnienia, opuszczenia oraz wydania lokalu mieszkalnego wraz ze wszystkimi osobami i rzeczami położonego w K.przy ulicy (...).

Uzasadniając strona powodowa podniosła, iż oddała pozwanym do korzystania lokal mieszkalny położony w K. w zamian za regulowanie należności czynszowych. Pozwani tych należności nie regulowali, w związku z czym wezwano ich do zapłaty zaległości czynszowych pod rygorem wypowiedzenia umowy, co dokonano pismem z dnia 20 kwietnia 2009 roku, lecz pozwani nie wydali lokalu mieszkalnego stronie powodowej.

W związku z niemożnością doręczenia korespondencji, a także w związku z treścią pism z KP w Z. z dnia 18 października 2012 r., (...) w K. z dnia 12 grudnia 2012 r., a także treścią postanowienia komornika z dnia 18 listopada 2008 r., na rozprawie w dniu 26 lutego 2013 roku Sąd ustanowił dla nieznanych z pobytu M. K. oraz małol. A. K., D. L. i K. L. działających przez przedstawiciela ustawowego M. K. kuratora procesowego w osobie pracownika tut. Sądu.

Na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2013 roku pozwany P. L. uznał powództwo, wskazując, iż w tym lokalu już nie mieszka, po wyrzuceniu go przez pozwaną M. K., ale zarówno w nim i w pomieszczeniach przynależnych, jego zdaniem, pozostały jeszcze jego rzeczy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 listopada 2002 roku została zawarta umowa najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w K. przy ulicy (...), pomiędzy (...) Zakładem Gospodarki Mieszkaniowej w T. a M. K.. Umowa dotyczyła najmu lokalu o powierzchni użytkowej 80,63 m², składającego się z czterech izb. Na podstawie umowy do wspólnego zamieszkiwania z M. K. uprawniony był S. K. oraz A. K.. M. K. zobowiązana była uiszczać czynsz w wysokości 241,53 zł miesięcznie z góry do dnia 15-go każdego miesiąca.

Do zawartej umowy zastosowanie miały zapisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego, a także zapisy obowiązującego regulaminu najmu lokali mieszkalnych w przedsiębiorstwie (...) S.A.”.

W lokalu mieszkalnym położonym przy ulicy (...) zameldowana jest od 23 czerwca 2005 roku M. K., a także P. L. oraz małoletni: D. L. oraz A. K..

Dowody:

- pisma Centrum Personalizacji Dokumentów, k. 4,6;

- potwierdzenie zameldowana na pobyt stały, k. 5;

- kopia umowy najmu lokalu mieszkalnego z dnia 12 listopada 2002 roku, k. 12-13;

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Strzelcach Opolskich umorzył postępowanie egzekucyjne przeciwko M. K. o kwotę 7.315,85 zł z uwagi na bezskuteczność egzekucji. Nadto wskazał, iż dłużniczka od lata 2008 roku nie zamieszkiwała w lokalu nr (...) przy ulicy (...) w K..

Dowód:
- postanowienie z dnia 18 listopada 2008 roku w sprawie KM 433/06, k. 14;

W dniu 26 lutego 2009 roku strona powodowa wystąpiła do pozwanych z pismem wzywającym do zapłaty zaległości czynszowych dłuższych niż trzy pełne okresy płatności. Brak zapłaty skutkować miał wypowiedzeniem umowy najmu. Korespondencja nie została odebrana, mimo podwójnej awizacji.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty wraz z adnotacjami poczty, k. 10-11;

W dniu 20 kwietnia 2009 roku (...) S.A.pisemnie wypowiedziały pozwanym umowę najmu lokalu mieszkalnego. Rozwiązanie stosunku prawnego miało nastąpić z dniem 31 maja 2009 roku. Pismem tym zobowiązano pozwanych do opróżnienia lokalu i przekazania go osobie reprezentującej właściciela w dniu 1 czerwca 2009 roku. Korespondencja nie została odebrana, mimo podwójnej awizacji.

Do skutecznego wydania lokalu przez pozwanych nie doszło.

Dowody:

- notatka służbowa, k. 7;

- rozwiązanie umowy najmu nr (...) wraz z adnotacjami poczty, k. 8-9;

Pozwana jeszcze w 2005 roku pobrała świadczenia z Ośrodka Pomocy Społecznejw K.w łącznej kwocie 800,00 zł tytułem zasiłku celowego na zakup żywności, zasiłku na zaspokojenie innych potrzeb oraz zasiłku celowego. W 2008 roku pozwana także skorzystała z pomocy Ośrodka w kwocie 500 zł z tytułu dwukrotnego oświadczenia pieniężnego na zakup żywności. Wskaznotakże, iż od września 2012 r. M. K.z dziećmi nie przebywa pod adresem: K., ul. (...), prawdopodobnie przebywają w Niemczech.

M. K. nie figuruje w ewidencji osób bezrobotnych. P. L. zarejestrowany jest jako bezrobotny od dnia 27 lipca 2012 roku bez prawa do zasiłku.

Dowody:

- informacja Powiatowego Urzędu Pracy w S. z dnia 3 grudnia 2012 roku, k. 39;

- pismo Ośrodka Pomocy Społecznejw S.z dnia 12 grudnia 2012 roku, k. 50-51;

P. L. oraz M. K. w przedmiotowym lokalu zamieszkiwali wspólnie do 2007 roku. Pozwany pracował za granicą, a z zarobionych w ten sposób środków zakupił m. in. wyposażenie lokalu.

M. K. oraz P. L. nie żyją w konkubinacie od około 2-3 lat, kiedy się rozstali. Wtedy też M. K. wyrzuciła P. L. z przedmiotowego lokalu. Nie zabrał on wtedy wszystkich swoich rzeczy. Pozwana wraz z dziećmi ostatecznie wyprowadziła się z przedmiotowego lokalu latem 2012 roku, wyjeżdżając na stałe za granicę.

P. L. aktualnie zamieszkuje u swej matki w S. przy Placu (...), u której jest też na utrzymaniu. Pracuje dorywczo, jest dalej zameldowany w lokalu mieszkalnym w K.. Pozostawił tam kilka ze swoich rzeczy. Nie widział swoich dzieci od kilku lat. Mimo ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego, nie wie gdzie ma płacić należności z tego tytułu.

Pozostali pozwani podczas gdy zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu posiadali opinię pozytywną.

Dowody:

- notatka urzędowa, k. 29;

- zeznania pozwanego P. L., k. 70.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie tylko odnośnie pozwanego P. L..

Powyższego ustalenia Sąd dokonał w oparciu dokumenty dołączone przez stronę powodową do pozwu, dokumenty zgromadzone w toku procesu, a także zeznania ww. pozwanego, biorąc pod uwagę także regulację art. 222 § 1 Kodeksu cywilnego, który stanowi, iż właściciel może żądać od osoby, która faktycznie włada jego rzeczą, ażeby została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Jeżeli w związku z tym osoba, która włada rzeczą nie ma ku temu skutecznego wobec właściciela tytułu prawnego, właściciel może od niej żądać wydania rzeczy.

Zgodnie z art. 659 § 1 kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W myśl art. 669 § 1 k.c. najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym. Wg natomiast art. 688¹ k.c. za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie. Odpowiedzialność taka jest ograniczona do wysokości czynszu i innych opłat należnych za okres ich stałego zamieszkiwania. Należy zauważyć, iż obowiązek zapłaty czynszu i innych należności dotyczy osób, które stale zamieszkują z głównym najemcą, a nie osób jedynie zameldowanych w tymże lokalu.

Ponadto istotne w przedmiotowej sprawie były postanowienia Ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego (Dz. U. z 2005 r. nr 31 poz. 266 z późn. zm.).

Art. 11 ust. 1 ustawy stanowi, iż wypowiedzenie stosunku prawnego będącego podstawą do odpłatnego używania lokalu przez lokatora może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2-5 tego przepisu.

Przepis ten ma charakter normy prawnej bezwzględnie obowiązującej, a katalog przyczyn uzasadniających wypowiedzenie stosunku najmu jest zamknięty.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy, nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny (będący podstawą do odpłatnego używania lokalu przez lokatora), jeżeli lokator pomimo pisemnego upomnienia nadal używa lokalu w sposób sprzeczny z umową lub niezgodnie z jego przeznaczeniem lub zaniedbuje obowiązki, dopuszczając do powstania szkód lub niszczy urządzenia przeznaczone do wspólnego korzystania przez mieszkańców albo wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali.

Zgodnie art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy, nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat co najmniej za trzy pełne okresy płatności, pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

Z treści powołanych wyżej przepisów wynika, iż dla skuteczności wypowiedzenia stosunku najmu z tejże przyczyny wynajmujący jest obowiązany skierować do najemcy w pierwszej kolejności pisemne upomnienie. Dopiero, gdy najemca, pomimo pisemnego upomnienia, nadal nie uiści wskazanych w upomnieniu należności wynajmujący jest uprawniony do wypowiedzenia stosunku najmu z tejże przyczyny.

W niniejszej sprawie przesłanki uzasadniające powództwo wystąpiły tylko w stosunku do P. L., który na dodatek powództwo uznał, wskazując, iż co prawda nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu, to jednak pozostawił w nim swe rzeczy.

W stosunku do pozostałych pozwanych jednak zdaniem Sądu nie można było uwzględnić powództwa. Jak wynika z zeznań P. L. oraz z dokumentacji zgromadzonej w trakcie procesu pozwani M. K. oraz małol. A. K., D. L. i K. L. nie zamieszkują w tym lokalu co najmniej od czerwca 2012 roku, zatem od trzech miesięcy przed złożeniem pozwu. Świadczy o tym głównie informacja byłego sąsiada M. K. zawarta w notatce urzędowej sporządzonej przez Funkcjonariusza Policji – Dzielnicowego z KP w Z. w dniu 18 października 2012 roku, w której wskazano, iż sąsiad ten pomagał w pakowaniu się i w wyprowadzce M. K. i jej dzieci jeszcze w czerwcu 2012 roku. Konkluzją ww. dokumentu jest to, że mieszkanie od 4 miesięcy, tj. od czerwca 2012 r. stoi puste.

Podobna informacja wynika także z pisma z Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznejw K..

Jednocześnie strona powodowa nie przedstawiła dostatecznych dowodów, by wykazać, iż pozwani ci faktycznie w chwili obecnej zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu, bądź aby były tam ich rzeczy, co w świetle dyspozycji art. 6 k.c., nie pozwala na uwzględnienie powództwa.

Biorąc to pod uwagę zdaniem Sądu odnośnie tych pozwanych nie zostały spełnione przesłanki z art. 222 § 1 Kodeksu Cywilnego, bowiem M. K. oraz małol. A. K., D. L. i K. L. faktycznie nie władają lokalem, stąd w tym zakresie powództwo należało oddalić.

Na zasadzie art. 14 ust. 1 ustawy, Sąd nie orzekł o uprawnieniu pozwanego P. L. do otrzymania lokalu socjalnego.

Z ust. 4 art. 14 ustawy wynika, iż obligatoryjnie należy przyznać prawo do lokalu socjalnego kobiecie w ciąży, małoletniemu, niepełnosprawnemu lub ubezwłasnowolnionemu oraz osobie sprawującej opiekę nad taką osobą i wspólnie z nią zamieszkałą, obłożnie choremu, emerytom i rencistom spełniającym kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osobie posiadającej status bezrobotnego.

Ww. pozwany jest osobą pełnosprawną, nie ma w stosunku do niego orzeczonej grupie inwalidzkiej, nie otrzymuje renty z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, nie korzysta z pomocy Ośrodka Pomocy Społecznej. Pozwany jest co prawda osobą posiadającą status bezrobotnego, jednakże zamieszkuje obecnie u swej matki, w związku z czym nie zaszła potrzeba przyznania mu lokalu socjalnego, bowiem ma on możliwość zamieszkiwania w innym lokalu, prócz lokalu którego dotyczy pozew, na co wskazuje przepis art. 14 ust. 4 in fine ustawy.

Orzeczenie w pkt VI wyroku uzasadnione jest treścią art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., bowiem pozwany uznał powództwo.

W przedmiocie kosztów postępowania to zasady ich ponoszenia reguluje art. 98 k.p.c., który stanowi m. in., że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu); do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie; suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego; wysokość kosztów sądowych, zasady zwrotu utraconego zarobku lub dochodu oraz kosztów stawiennictwa strony w sądzie, a także wynagrodzenie adwokata, radcy prawnego i rzecznika patentowego regulują odrębne przepisy.

Co prawda pozwanego P. L. należy traktować jako przegrywającego sprawę, jednakże w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się o przepis art. 102 k.p.c.

Przepis ten stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Musi zatem wystąpić przesłanka szczególnie uzasadnionych wypadków, bowiem tylko wtedy, gdy one zaistnieją, sąd może nie obciążać strony w ogóle kosztami.

Przepis powyższy ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Jest rozwiązaniem szczególnym, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Nie konkretyzuje on pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawia ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi (tak m.in. w postanowieniu SN z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73).

Do okoliczności branych pod uwagę przez sąd przy ocenie przesłanek zastosowania dyspozycji omawianego przepisu zaliczyć można nie tylko te związane z samym przebiegiem postępowania, lecz także dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony.

Odnosząc powyższe rozważania na realia przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, iż pozwany jest niewątpliwie w ciężkiej sytuacji majątkowej, o której mowa w tym przepisie. Jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku, pozostaje na utrzymaniu matki, ima się prac dorywczych, z których pokrywa w sposób minimalny koszty swojej bieżącej egzystencji.

Co prawda sama sytuacja ekonomiczna strony przegrywającej, nawet tak niekorzystna, że strona bez uszczerbku dla utrzymania własnego i członków rodziny nie byłaby w stanie ponieść kosztów, nie stanowi podstawy zwolnienia – na podstawie art. 102 – z obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi, chyba że na rzecz tej strony przemawiają dalsze szczególne okoliczności, które same mogłyby być niewystarczające, lecz łącznie z trudną sytuacją ekonomiczną wyczerpują znamiona wypadku szczególnie uzasadnionego (tak w postanowieniu SN z dnia 8 grudnia 2011 r., IV CZ 111/11). Jako dalsze szczególne okoliczności Sąd uznał to, że pozwany uznał powództwo, nie mieszka w lokalu od kilku lat, nie chce tego mieszkania, stawił się na obu rozprawach składając obszerne zeznania, co w sprawach tego typu jest wyjątkiem. Ponadto zasądzenie kosztów procesu spowodowałoby dalsze pogłębienie zadłużenia pozwanego u strony powodowej.

Wobec powyższego, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE