UZASADNIENIE

Powód E. K.wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od Skarbu Państwa (...) w O.kwoty 100.000 zł.

W uzasadnieniu powód wskazał, że domaga się zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, gdyż strona pozwana nie zapewniła mu godziwych i humanitarnych warunków odbywania kary. W czasie pobytu w (...) w O.w okresie ok. 6 miesięcy przebywał on bowiem w celach mieszkalnych nadmiernie przeludnionych, zaś warunki bytowe i sanitarne panujące w tychże celach były naganne. Kącik sanitarny był niezabudowany. Powód, pomimo braku na to zgody osadzony został w celi waz z palącymi tytoń współosadzonymi, zaś powód jest osoba niepalącą tytoń. Pomimo panujących mrozów cele były źle ogrzewane, po ścianach spływała woda, ściany i szafki na żywność były zagrzybione. Zgłaszane problemy z ogrzewaniem przez powoda pozostały bez odpowiedzi. W celi panowało również nieodpowiednie oświetlenie oaz brak było ciepłej wody. Jak i prawidłowej wentylacji.

W odpowiedziach na pozew strona pozwana Skarb Państwa – reprezentowany przez Dyrektora (...) w O.wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu wskazano, że na twierdzenia powoda odnośnie przebywania w celi, z osobami palącymi nie przedłożono żadnych dowodów. Pozwana zakwestionowała twierdzenia i zarzuty powoda.; jej zdaniem powództwo zarówno co do zasady jak i wysokości żądanego zadośćuczynienia pieniężnego jest bezpodstawne i nie zasługuje na uwzględnienie. Powód nadto nie wykazał, przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej tj. bezprawnego działania czy zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej przez pozwanego, które w dodatku powinno pozostawać w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą powoda. Zdaniem strony pozwanej warunki w (...)w O.odpowiadają przepisom Kodeku Karnego Wykonawczego i przepisom wykonawczym wydanym na jego podstawie, zaś w szczególności strona pozwana podkreśliła, że powód był kwaterowany wyłącznie w celach mieszkalnych z uwzględnieniem używania bądź nie używania wyrobów tytoniowych. Z ostrożności procesowej pozwany wskazał również, że brak jest jakiegokolwiek dającego się uzasadnić powiązania pomiędzy wysokością dochodzonej kwoty tytułem zadośćuczynienia a krzywą jakiej miał doznać powód.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód E. K. ma 35 lat.

W okresie od 28 stycznia 2011r. do 13 września 2011r. oraz od 24 października 2011. do 31 lipca 2012r., z dwumiesięczną przerwą, kiedy to został przetransportowany do (...)w S., powód odbywał karę pozbawienia wolności w (...)w O.. Podczas pobytu powód przebywał w celach nr (...), (...), (...)oraz (...). Cela (...)– trzy osobowa, była zagrzybiona. Posiadała małe okienka, wewnątrz znajdowała się jedna żarówka, która nie dawała wystarczającego oświetlenia. W celi nr (...)powód przebywał 2 miesiące. W jednej z cel obok stolika gdzie spożywano posiłki w odległości ok. pół metra umiejscowiona została muszla klozetowa. Kącik sanitarny umiejscowiony był przy wejściu do celi. Od celi był on oddzielony jedynie zasłoną. Powód przebywał w tej celi 6 miesięcy. W celi nr (...) powód przebywał z osobami palącymi tytoń pomimo, że nie wyrażał na to zgody ponieważ sam nie palił tytoniu. W celi tej nie działała wentylacja, przez jakiś czas nie było dostępu do zimnej wody do czasu naprawienia usterki. Była to cela pięcioosobowa. W celi tej powód przebywał 5 miesięcy. W celi nr (...)nie było stolika, szafek. Powód spożywał posiłki na taborecie.

Dowód:

- przesłuchanie E. K. w charakterze powoda – protokół rozprawy z dnia 18 czerwca 2013r. – 00.01.03 min. – 00.06.01 min.,

- wyjaśnienie (...) O.z dnia 11 stycznia 2013r. – k. 39,

- pismo (...)z dnia 8 stycznia 2013r. – k. 37.

W każdej z tych cel, w których był umieszczony powód za wyjątkiem celi nr (...) kąciki sanitarne ulokowane w celach nie były zabudowane, odgrodzone były jedynie przesuwaną zasłoną.

(...)w O.jest (...)typu zamkniętego dla skazanych mężczyzn odbywających karę po raz pierwszy z oddziałem (...)typu zamkniętego dla młodocianych mężczyzn. W (...) odbywają kary ponadto skazani skierowani do oddziału terapeutycznego dla osób z niepsychotycznymi zaburzeniami psychicznymi lub upośledzonych umysłowo, chorzy na cukrzycę insulinozależną.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na jedynie częściowe uwzględnienie.

Powód wystąpił o zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek warunków osadzenia w (...) w O.. Podniósł, że roszczenie to zmierza do udzielenia mu ochrony dóbr osobistych (przede wszystkim godności) które zostały naruszone działaniami pozwanego.

Zgodnie z art. 24 § 1 k.c., ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne; w razie dokonanego naruszenia może żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności, ażeby złożyła oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie; wreszcie na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego. Z kolei art. 448 k.c. stanowi, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Do dóbr osobistych podlegających ochronie prawnej zaliczyć należy godność osobistą, mimo że nie jest ona wprost wymieniona w art. 23 k.c., zawierającym jedynie przykładowy katalog dóbr osobistych. Godność jako przedmiot szczególnej ochrony prawnej wskazana została natomiast w art. 30 Konstytucji, zgodnie z którym przyrodzona i niezbywalna godność człowieka jest nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych (por. też uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28.02.2007 r., V CSK 431/06).

Do dóbr osobistych podlegających ochronie prawnej należy zaliczyć także prawo do ochrony życia prywatnego i rodzinnego.

Wreszcie istotnym dobrem osobistym prawnie chronionym jest zdrowie, co wynika wprost z art. 23 k.c.

Powód podniósł, że doznał poniżającego traktowania w pozwanej jednostce penitencjarnej z uwagi na warunki, w jakich został osadzony i w jakich odbywał karę pozbawienia wolności, tj. stan techniczny cel mieszkalnych, ich zawilgocenie, zagrzybienie, brak możliwości intymnego zaspokojenia potrzeb fizjologicznych, przebywanie w jednej celi z osobami palącymi wyroby tytoniowe.

Podstawę odpowiedzialności Skarbu Państwa w tym zakresie może stanowić przepis art. 417 § 1 kc, zgodnie z którym za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Przepis ten jest rozwinięciem normy rangi konstytucyjnej wyrażonej w art. 77 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym każdy ma prawo do wynagrodzenia szkody, jak została mu wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej.

Wynikająca z art. 417 k.c. oraz z art. 77 Konstytucji RP odpowiedzialność Skarbu Państwa jest odpowiedzialnością za samo naruszenie prawa przy wykonywaniu władzy publicznej, a zatem jest oderwana od zawinienia. Delikt ten obejmuje zaniechania ze strony organu państwowego lub samorządowego, jeżeli ciążył na nim obowiązek działania wyznaczony przez obowiązujące przepisy prawa. Również przepisy art. 24 k.c. i 448 k.c. stanowiące podstawę roszczeń z tytułu naruszenia dóbr osobistych, nie wymagają dla obciążenia sprawcy tego naruszenia wykazania po jego stronie winy oraz przewidują domniemanie bezprawności jego działania (zob. uchwałę SN (7) z dnia 18.10.2011 r., III CZP 25/11).

Powód dochodzi zasądzenia zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę, jakiej doznać miał w czasie pobytu w (...) w O.. Zasądzenie zadośćuczynienia pieniężnego ma charakter fakultatywny i jest uzależnione od oceny sądu opartej na analizie wszelkich okoliczności konkretnej sprawy. Konieczne jest przy tym ustalenie, że doszło do bezprawnego naruszenia dobra osobistego oraz zaistnienia krzywdy po stronie osoby, której dobro osobiste zostało naruszone.

Rozważyć zatem należy, czy w istocie w czasie pobytu powoda w pozwanym (...) w O.zostały naruszone w sposób bezprawny jego dobra osobiste.

Prawo do godnego odbywania kary pozbawienia wolności niewątpliwie należy zaliczyć do katalogu dóbr osobistych podlegających ochronie, a działania naruszające te dobra mogą rodzić odpowiedzialność Skarbu Państwa na podstawie art. 24 i 448 k.c. ( wyrok SN z dnia 17. 03.2010 r., II CSK 486/09). Wymóg zapewnienia przez Państwo godziwych warunków odbywania kary pozbawienia wolności jest jednym z podstawowych wymogów nowożytnego państwa prawa, znajdującym wyraz w normach prawa międzynarodowego. Stanowi o tym wprost art. 10 ust. 1 Międzynarodowego Paktu Praw Osobistych i Publicznych z dnia 19.12.1966 r., głoszący, że każda osoba pozbawiona wolności będzie traktowana w sposób humanitarny i z poszanowaniem przyrodzonej godności człowieka. Także art. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 04.12.1950 r. stanowiący, że nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karaniu, wprowadza obowiązek władzy publicznej zapewnienia osobom osadzonym w (...)godziwych i humanitarnych warunków odbywania kary pozbawienia wolności, nienaruszających godności ludzkiej. Łączy się z tym wynikający z art. 8 ust.1 Konwencji nakaz poszanowania życia prywatnego obywateli i ich prawa do intymności, co w odniesieniu do osób osadzonych w (...)oznacza obowiązek zapewnienia takich warunków bytowych i sanitarnych, w których godność ludzka i prawo do intymności nie doznają istotnego uszczerbku.

Odpowiednikami przywołanych norm prawa międzynarodowego są art. 40, 41 ust. 4 i 47 Konstytucji RP wprowadzające wyżej wskazane zasady na grunt prawa polskiego.

Powód sformułował kilka zarzutów dotyczących warunków bytowych w (...) w O..

Za dające podstawę do dochodzenia zadośćuczynienia sąd uznał przywołane przez powoda warunki panujące w celi, tj. jej zawilgocenie, wyziębienie, a w szczególności usytuowanie kącików sanitarnych w sposób uniemożliwiający intymne załatwianie potrzeb fizjologicznych, a także warunki pobytu związane z narażeniem na szkodliwość dymu tytoniowego.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów powoda dotyczącego osadzenia go wraz z osobami palącymi wyroby tytoniowe.

Zgodnie z § 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25.08.2003 r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności dyrektor (...)ustala porządek wewnętrzny (...), w którym określa godziny przeznaczone na sen, pracę, naukę, zajęcia kulturalno-oświatowe i sportowe oraz zajęcia własne skazanego, godziny, miejsce i sposób poruszania się po terenie (...), godziny, miejsce o sposób odbywania spacerów oraz korzystania z kąpieli, godziny i miejsce, w którym jest dozwolone palenie wyrobów tytoniowych, dni, godziny, miejsce i porządek przeprowadzania widzeń.

Za zasadne należało uznać zastrzeżenia powoda dotyczące narażenia go na skutki kontaktu z dymem tytoniowym. Pozwany w odpowiedzi na pozew zarzucił, iż powód dopiero w trakcie pobytu w (...) zadeklarował chęć „rzucenia palenia”. Pozwany nie przedstawił jednakże ani oświadczenia powoda złożonego przy przyjęciu do (...), ani żadnego innego dokumentu, w którym powód pierwotnie zadeklarowałby palenie tytoniu.

Zgodnie z art. 102 pkt 1 k.k.w. skazany ma prawo do odpowiedniego ze względu na zachowanie zdrowia wyżywienia, odzieży, warunków bytowych, pomieszczeń oraz świadczeń zdrowotnych i odpowiednich warunków higieny. Zgodnie zaś z art. 110 § 2 kkw przy umieszczaniu skazanego w celi mieszkalnej bierze się pod uwagę w szczególności:

1. decyzję klasyfikacyjną,

2. konieczność oddzielenia skazanego od tymczasowo aresztowanego,

3. potrzebę zapewnienia porządku oraz bezpieczeństwa w (...),

4. zalecenia lekarskie, psychologiczne i rehabilitacyjne,

5. potrzebę kształtowania właściwej atmosfery wśród skazanych.

Zgodnie z § 10 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25.08.2003r. w sprawie regulaminu organizacyjno – porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności wychowawca przeprowadza ze skazanym rozmowę wstępną, która ma na celu ustalenie niezbędnych informacji, zapewniających prawidłowe wykonanie kary pozbawienia wolności. Do istotnych elementów sprawdzania informacji dotyczących osoby osadzonego i warunków, w jakich odbywać będzie on karę pozbawienia wolności należy także ustalenie, czy przyjmowany do jednostki penitencjarnej jest osobą palącą czy nie. Osobno osadza się palących i niepalących, oczywiście mając na uwadze potrzebę ochrony zdrowia oraz odpowiednich warunków bytowych tych ostatnich. Według § 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 20.06.2011 r. w sprawie szczegółowych warunków używania wyrobów tytoniowych na terenie obiektów podlegających Ministrowi Sprawiedliwości oraz w środkach przewozu osób (Dz.U. Nr 135, poz. 795) wydanego na podstawie art. 5a ust. 2 ustawy z dnia 09.11.1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz.U. z 1996 r., Nr 10, poz. 55 ze zm.) na terenie (...)oraz (...) typu zamkniętego dopuszcza się możliwość używania wyrobów tytoniowych przez osadzonych w celach mieszkalnych, które są wyodrębnione w sposób uniemożliwiający oddziaływanie dymu tytoniowego na osoby niepalące, zaś dla osadzonych używających wyrobów tytoniowych wyznacza się odrębne cele mieszkalne. Umieszczenie powoda w celi, w której dopuszcza się możliwość palenia wyrobów tytoniowych niewątpliwie narusza wskazane reguły.

Powyższe ustalenia faktyczne w zakresie narażenia powoda na szkodliwy wpływ dymu tytoniowego zostały poczynione w oparciu o wyjaśnienia powoda. Pozwany bowiem w myśl art. 244 k.p.c. powinien wykazać okoliczności przeciwne, czego jednak nie uczynił, ograniczając się jedynie do samego zaprzeczenia twierdzeniom powoda.

Sąd uznał za prawdziwe również kolejne twierdzenie powoda w zakresie umieszczania powoda w celach, w których były kąciki sanitarne, nie zapewniające w sposób wystarczający intymność. Powód w swych wyjaśnieniach podał, że wszystkie cele, w których był osadzony za wyjątkiem jednej wyposażone były w kąciki sanitarne odgrodzone od pozostałej części pomieszczenia jedynie przesuwną zasłonką materiałową. Ponadto w jednej z cel w niewielkiej odległości (pół metra) od kącika sanitarnego postawiony został stolik, na którym osadzeni spożywali posiłki. Pozwana w tym zakresie przyznała okoliczności podane przez powoda, a to podała, w piśmie (k. 37) , że cele nr (...), (...), (...), (...), (...)posiadały kącik sanitarny nietrwale zabudowany, wskazując jednocześnie, że od reszty celi oddzielony jest kotarą na wysokości 30 cm od sufitu do podłogi co w ocenie pozwanego zapewniało intymne warunki korzystania z kącików sanitarnych. W niniejszej sprawie strona pozwana w zasadzie ograniczyła się więc jedynie do zaprzeczenia wszelkim twierdzom powoda nie wykazując żadnej inicjatywy dowodowej, za pomocą której zaprzeczyłaby twierdzeniom powoda. Nadto przedłożyła pismo, w którym faktycznie przyznała, ze większość cel posiadała nietrwale zabudowania kącików sanitarnych, wobec czego Sąd ustalił, w stanie faktycznym tą okoliczność jako bezsporną.

Co do oceny czy kącik sanitarny nietrwale zabudowany jest wystarczający do zapewnienia intymności podczas korzystania z niego Sąd oparł się na orzecznictwie Sadu Najwyższego. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 lutego 2007 roku, V CSK 431/06, OSNC 2008/1/13, wskazał, iż osadzenie skazanego odbywającego karę pozbawienia wolności w przeludnionej cel, w której nie oddzielono urządzeń sanitarnych od reszty pomieszczenia może stanowić naruszenie dóbr osobistych w postaci godności i prawa do intymności oraz uzasadniać odpowiedzialność Skarbu Państwa na podstawie art. 24 i 448 k.c. W pisemnych motywach Sąd Najwyższy uzasadnił rozstrzygniecie treścią art. 3 Konwencji oraz odwołał się do utrwalonej linii orzeczniczej Trybunału, z której wynika, że sam fakt przetrzymywania więźnia w celi w niewłaściwych warunkach sanitarnych stanowi poniżające traktowanie rodzące obowiązek wypłaty odszkodowania. Nadto wskazał, że na państwie spoczywa ciężar wykazania, iż doznane przez osadzonego w (...) cierpienia i urazy nie zostały spowodowane postępowaniem władz, czego jednak pozwany w niniejszej sprawie ni uczynił.

Powód może zatem dochodzić od pozwanego roszczeń wynikających z odpowiedzialności organów Państwa za wykonywanie władzy publicznej niezgodne z przepisami prawa, tj. z art. 417 § 1 kc. Pozwany dopuścił się względem powoda deliktu wywołującego naruszenie dóbr osobistych powoda w postaci godności osobistej oraz zdrowia. Odpowiedzialność z tytułu opisanego deliktu obejmuje także zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych na podstawie art. 448 kc. Sąd doszedł tym samym do przekonania, że powód może domagać się zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek osadzenia w warunkach narażenia na wdychanie dymu tytoniowego a nadto niezapewnienia intymności podczas korzystania z kącików sanitarnych.

Żądanie zgłoszone przez powoda w pozwie zostało jednakże zdecydowanie zawyżone. Zgodnie bowiem z art. 448 kc sąd może przyznać odpowiednią sumę zadośćuczynienia w razie naruszenia dóbr osobistych, co oznacza, że nie zachodzi w tym zakresie automatyzm działania, sąd rozważa wszelkie okoliczności sprawy.

Zadośćuczynienie za doznaną krzywdę stanowi świadczenie, które ma na celu złagodzenie skutków doznanej krzywdy. Krzywdy takiej nie da się w pełni przeliczyć tak, jak szkody majątkowej. Nie ma ona żadnego wzorca, nie podlega żadnej standaryzacji i każdorazowo jest oceniana w okolicznościach konkretnego przypadku. Ustalenie sumy zadośćuczynienia na poziomie odpowiednim uwzględniać winno wszystkie istotne okoliczności sprawy. Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny. Jego wysokość musi uwzględniać rodzaj naruszonego dobra, charakter, rozmiar naruszenia, natężenie odczuwanych skutków, ich długotrwałość.

Sąd uznał zatem, iż całokształt okoliczności sprawy, w tym czas trwania dolegliwości i stopień ich natężenia, uzasadnia przyznanie powodowi zadośćuczynienia najwyżej w wysokości 5 000 zł. Dalej idące powództwo podlegało oddaleniu jako nieusprawiedliwione wynikami postępowania dowodowego.

Powództwo zostało uwzględnione jedynie w niewielkim zakresie. Sąd uznał jednakże za niecelowe obciążanie powoda kosztami zastępstwa prawnego pozwanego – art. 102 kpc. Pozwany bowiem poza odpowiedzią na pozew mającą stereotypowy charakter, ograniczającą się do zebrania informacji na temat osadzenia powoda w celach nie wykazał się należytą inicjatywą procesową, nie zgłosił praktycznie żadnych wniosków dowodowych ani też nie uczestniczył w przesłuchaniu przeprowadzonego przed sądem. Tym samym nakład pracy pełnomocnika pozwanego był znikomy i nie ma powodu, aby obciążać powoda kosztami strony pozwanej, co zresztą zmniejszyłoby istotnie przyznane powodowi zadośćuczynienie. Z tych samych względów niecelowe byłoby obciąża-nie powoda niepokrytą opłatą od pozwu w części liczonej od oddalonego żądania – art. 113 ust. 4 uksc. Na decyzję Sądu w tym zakresie miała także wpływ sytuacja majątkowa powoda, który nie posiada żadnego majątku oraz nie uzyskuje żadnych dochodów.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, sąd podjął rozstrzygnięcia zawarte w sentencji wyroku.

Zarządzenie

1. odnotować w kontrolce uzasadnień,

2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony pozwanej,

3. kal. 14 dni.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE