WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	SSA Andrzej Mania
Sędziowie:	SA Bogumiła Metecka-Draus (spr.) SO del. do SA Maciej Kawałko
Protokolant:	st. sekr. sądowy Jorella Atraszkiewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Jerzego Masierowskiego

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013 r. sprawy

W. B.

oskarżonego z art. 280 § 2 k.k. i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 2 lipca 2013 r., sygn. akt III K 54/13

I.  uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności

II.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- orzeczoną za ciąg przestępstw z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. karę pozbawienia wolności obniża do 3 (trzech) lat,

- orzeczoną karę za czyn kwalifikowany z art. 244 k.k. obniża do 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. orzeka wobec W. B. łączną karę
3 (trzech) lat pozbawienia wolności i do tej kary odnosi orzeczenie co do zaliczenia oskarżonemu okresu rzeczywistego pozbawienia wolności (punkt
V wyroku),

IV.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. S. kwotę
738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych z VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

VI.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierza mu 400 (czterysta) złotych tytułem opłaty za obie instancje.

Maciej Kawałko Andrzej Mania Bogumiła Metecka-Draus

sygn. akt II AKa 168/13

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Szczecinie, wyrokiem z dnia 2 lipca 2013 r. (sygn. akt
III K 54/13) oskarżonego W. B. uznał za winnego popełnienia przestępstw, polegających na tym, że:

1.  w dniu 7 stycznia 2013 r. ok. godz. 18.00 w G. przy
ul. (...) w sklepie (...) prowadzonym przez A.
i D. Ż., dokonał napadu rabunkowego w ten sposób, że po uprzednim doprowadzeniu sprzedawczyni A. K. do stanu bezbronności przy użyciu noża następnie zabrał w celu przywłaszczenia kasę fiskalną w wartości 1700 zł wyrywając ją z przewodu zasilającego, po czym zbiegł z miejsca zdarzenia, czym działał na szkodę A. K. oraz A.
i D. Ż.,

tj. czynu z art. 280 § 2 k.k.,

2.  w dniu 7 stycznia 2013 r. po godz. 19.00 w G. przy ul. (...)
w sklepie monopolowym (...) prowadzonym przez E. Ż., dokonał napadu rabunkowego w ten sposób, że po uprzednim doprowadzeniu sprzedawczyni K. G. do stanu bezbronności przy użyciu noża następnie zabrał w celu przywłaszczenia z kasetki znajdującej się pod ladą pieniądze w kwocie 400 zł, po czym zbiegł z miejsca zdarzenia, czym działał na szkodę K. G. i E. Ż.,

tj. czynu z art. 280 § 2 k.k.,

3.  w dniu 4 stycznia 2013 r. o godz. 23.40 w G. na ul. (...) kierował samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), czym nie zastosował się do środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie sygn. akt V W 1750/12,

tj. czynu z art. 244 k.k.,

i uznając czyny opisane w punkcie 1 i 2 za ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 280 § 2 w zw. z art. 91 § 1 k.k. skazał go na kare 4 (czterech) lat pozbawienia wolności. Natomiast za przestępstwo z art. 244 k.k. skazał go na kare roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. orzekł do W. B. karę łączną
4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, z zaliczeniem na jej poczet okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w dnia 4-5 stycznia 2013 r. oraz od 8 stycznia 2013 r.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek metalowego noża kuchennego długości całkowitej 30 cm oraz w oparciu o przepis art. 230 § 2 k.p.k. nakazał zwrot oskarżonemu kurtki koloru granatowego i spodni dżinsowych koloru ciemnoniebieskiego.

Rozstrzygnął w zakresie wynagrodzenia z tytułu udzielenia pomocy prawnej
z urzędu oskarżonemu na rzecz adw. A. S. oraz obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w całości.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją obrońcy oskarżonego w części orzeczenia o karze. Apelująca zarzuciła rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu.

W oparciu o ten zarzut wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary znacznie niższej oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu za postępowanie apelacyjne.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługuje na uwzględnienie.

Wprawdzie ustalenia faktyczne nie są w apelacji kwestionowane, to jednak stwierdzić należy, że analiza materiału dowodowego zgormadzonego w sprawie,
a także lektura pisemnych motywów wyroku wskazuje, iż Sąd orzekający w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie, zgromadzone dowody poddał pełnej
i wszechstronnej ocenie, respektując wymogi art. 7 k.p.k., wyciągając z nich trafne wnioski w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutu apelacji należy zgodzić się ze stanowiskiem skarżącej, iż w odniesieniu do oskarżonego W. B. istnieje szereg ważnych okoliczności, które chociaż zostały przez Sąd pierwszej instancji dostrzeżone, to jednak nie uwzględniono ich w sposób należyty przy wymierzeniu oskarżonemu zarówno kar jednostkowych, jak i kary łącznej pozbawienia wolności.
Nie kwestionując ustalenia Sądu meriti, iż czyny oskarżonego zwłaszcza przypisane mu rozboje, zawierają znaczny stopień winy i znaczny ładunek społecznej szkodliwości, to nie można też uznać, ze stopień demoralizacji oskarżonego był na tyle wysoki by koniecznym było orzeczenie wobec niego kary w wymiarze wynikającym
z zaskarżonego wyroku. Godzi się zauważyć, iż oskarżony wprawdzie posługiwał się nożem, ale w zasadzie poprzestał na jego demonstracji wobec pokrzywdzonych, zaś do popełnienia przypisanych mu przestępstw popchnęło go uzależnienie od środków odurzających, które przyjmował od wielu lat. Należy mieć też w polu widzenia, że W. B. nie tylko przyznał się do winy i przeprosił pokrzywdzonych, wyraził żal i zapewnił, że podejmie leczenie celem uwolnienia się od nałogu, a także zawarł z pokrzywdzonymi ugodę i ustalił wysokość odszkodowania oraz zadośćuczynienia (k. 325). Postawa oskarżonego zmaterializowała się w postaci zapłaty pokrzywdzonym zadeklarowanych w ugodzie kwot w trakcie toczącego się postępowania w pierwszej instancji (k. 326-328), co stanowi w praktyce sytuację nader rzadką. Jeśli zaś chodzi o czyn oskarżonego kwalifikowany z art. 244 k.k. to ma rację Sąd Okręgowy wskazując na fakt, że oskarżony kierował samochodem nie mając nigdy wcześniej wymaganych prawem uprawnień, co bezsprzecznie zwiększa stopień szkodliwości jego czynu. Jednak, co uszło uwagi Sądu meriti, oskarżony
w chwili zatrzymania samochodem cofał, a więc nie stwarzał poważnego niebezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu drogowego. Był wprawdzie uprzednio karany, ale za popełnienie wykroczeń bowiem skazanie za przestępstwo uległo zatarciu wobec upływu okresu próby, a zatem uznać je należy za niebyłe
(k. 378). Podkreślenia wymaga, iż szczególna okolicznością mającą znaczenie w perspektywie wymiaru kary jest okazana przez sprawcę skrucha jak też przyznanie się do winy oraz zrekompensowanie pokrzywdzonym doznanych szkód i krzywd. Dobrowolne bowiem naprawienie szkody w całości jest o tyle ważne, ze ustawodawca w stosunku do szeregu przestępstw premiuje takie zachowanie sprawcy otwierając doń możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, a nawet odstąpienia od jej wymiaru. W tym stanie rzeczy – mając na uwadze całokształt powyższych okoliczności w szczególności fakt naprawienia wyrządzonej szkody
i zadośćuczynienia pokrzywdzonym za doznane krzywdy, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, iż wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe pozbawienia wolności, za przypisany mu ciąg rozbojów obniżył do trzech lat, a za niestosowanie się do orzeczonego przez sąd środka karnego, do czterech miesięcy pozbawienia wolności. Konsekwencją złagodzenia wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych było obniżenie kary łącznej do trzech lat pozbawienia wolności przy zastosowaniu zasady absorpcji. Tak ukształtowana kara w połączeniu z orzeczonym przez Sąd Okręgowy jej wykonaniem w zakładzie karnym prowadzącym terapię od uzależnień od narkotyków winna wpłynąć na oskarżonego wychowawczo, a także prowadzi do uznania, że założone cele kary zostaną spełnione.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo
o adwokaturze w związku z § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) – Dz. U. nr 163, poz. 1348 z późniejszymi zmianami, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. S. wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego przed Sądem Apelacyjnym.

Na podstawie art. 627 i art. 634 k.p.k. zasądzono od oskarżonego wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierzono mu opłatę za obie instancje w oparciu
o przepis z art. 10 ustawy o opłatach w sprawach karnych 23 czerwiec 1973 r.
o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami).