Sygn. akt I C 967/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSR Iwona Popiołek-Sikora

Protokolant: Katarzyna Wojciechowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 października 2013 roku we W.

z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko A. Ł. (1)

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 września 2012 r., wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny, skierowanym przeciwko pozwanemu A. Ł. (1), strona powodowa (...) S.A. w W. wniosła o zapłatę kwoty 696 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 stycznia 2012 r. W uzasadnieniu pozwu, strona powodowa wskazała, iż pozwany zawarł z nią umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów dnia 12 stycznia 2012 r. na okres 12 miesięcy pozwany zobowiązał się do opłacenia składki jednorazowo. Wskazała, że zgodnie z przepisami ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w przypadku braku zawiadomienia o wypowiedzeniu umowy, nie później niż na jeden dzień przez upływem okresu 12 miesięcy, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy. Strona powodowa wskazała, że pozwany nie zapłacił składki.

W dniu 26 lipca 2011 r. Sąd Rejonowy w Lublinie, VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał pozwanemu P. Ł. w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacić powodowi kwotę 696 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 13 stycznia 2012r. do dnia zapłaty oraz kwotę 210 zł tytułem zwrotu kosztów procesu albo w tym terminie wnieść sprzeciw do tutejszego Sądu (sygn. akt VI Nc-e 1717222/12).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 11 grudnia 2012 r., wniesionym w przewidzianym terminie do Sądu Rejonowego w Lublinie, VI Wydział Cywilny, A. Ł. (1) zarzucił, iż sprzedał samochód będący przedmiotem umowy, o czym poinformował stronę powodową pismem wraz z załącznikiem o sprzedaży samochodu. Podniósł, że jego matka I. Ł., będąca drugim współwłaścicielem samochodu, o sprzedaży samochodu telefonicznie poinformowała pracownika strony powodowej.

W dniu 13 grudnia 2012r. Sąd Rejonowy w Lublinie, VI Wydział Cywilny stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków (sygn. akt VI Nc-e 1717222/12).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany A. Ł. (1), dnia 8 stycznia 2011 r., zawarł ze stroną powodowa (...) S.A. w W. umowę ubezpieczenia samochodu osobowego O. (...) nr rej (...). Pozwany umowę zawierał przez Internet.

Dowód:

Polisa nr (...), k. 25,

przesłuchanie pozwanego A. Ł. (1), k. 46, 47;

W okresie obowiązywania polisy ubezpieczeniowej tj. dnia 8 sierpnia 2011 r. A. Ł. (1) i I. Ł. – współwłaścicielka samochodu sprzedali samochód. O fakcie tym A. Ł. (1) poinformował telefonicznie pracownika firmy (...), a następnie po miesiącu od sprzedaży samochodu, wysłał informację o jego sprzedaży, zgodnie z instrukcją otrzymaną telefonicznie od przedstawiciela strony pozwanej.

Dowód: przesłuchanie pozwanego A. Ł. (1), k. 46, 47,

kserokopia umowy sprzedaży, k. 14,

kserokopia pisma z dnia 9 września 2011 r.;

Dnia 25 stycznia 2012 r. strona powodowa wystawił pismo, w którym poinformował pozwanego, iż wobec braku wypowiedzenia umowy ubezpieczenia, nawiązała się nowa umowa ubezpieczenia OC o nr (...), na kolejne 12 miesięcy tj. od dnia 8 stycznia 2012 r. do 7 stycznia 2013 r. Dnia 10 lutego 2012 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 696 zł tytułem nieopłaconej składki ubezpieczeniowej OC za rok 2012 r. Strona powodowa dnia 3 marca 2013 r. wystawiła dokument nazwany „przypomnienie o płatności”, w którym wezwała pozwanego do zapłaty 696,00 zł celem pokrycie składki polisy OC za rok 2012 r.

Dowód: pismo z dnia 12 stycznia 2012 r., k. 31-32,

pismo z dnia 10 lutego 2012 r., k. 33 - 34,

pismo z dnia 2 marca 2012 r., k. 29.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalając istotny w sprawie stan faktyczny, Sąd oparł się na dowodach z dokumentów kserokopii umowy sprzedaży z dnia 8 sierpnia 2011 r., wydruków komputerowych pism z dnia 12 stycznia 2012 r., 10 lutego 2012 r. i 2 marca 2012 r., a także na dowodzie z przesłuchania pozwanego A. Ł. (1) .

Bezspornym w sprawie było, iż w dniu 8 stycznia 2011 r. pozwany A. Ł. (1) zawarł przez internet z (...) SA z siedzibą w W. – umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz – polisa nr (...) na okres od dnia 8 stycznia 2011 r. do dnia 7 stycznia 2012 r. Przedmiotem ubezpieczenia był pojazd marki O. (...) nr rej (...), Kwestią sporu była zaś okoliczność ewentualnego istnienia zobowiązania pozwanego A. Ł. (1) do zapłaty składki ubezpieczeniowej za kolejny okres ubezpieczenia, tj. od dnia 8 stycznia 2012 r. do 7 stycznia 2013 r. wynikającego z automatycznie przedłużonej polisy ubezpieczeniowej na kolejny roczny okres.

Zasady zawierania i wykonywania umów obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych reguluje ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. (Dz.U. 2003.124.1152). Stosownie do treści przepisu art. 23 ust.1 ustawy, posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. Zgodnie zaś z art. 12 ust. 1 ustawy, odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń trwa przez okres wskazany w umowie i kończy się z upływem ostatniego dnia tego okresu, z zastrzeżeniem wyjątków określonych w ustawie. W myśl kolejnych przepisów ustawy umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawiera się na okres 12 miesięcy, z zastrzeżeniem art. 27, zaś okres ten kończy się z upływem dnia poprzedzającego początkowy dzień okresu ubezpieczenia (art. 26 ust. 1 i 2). Ustawodawca przewidział także tzw. klauzulę prolongacyjną, służącą zapewnieniu nieprzerwanej ochrony, która przewiduje tzw. milczące zawarcie umowy ubezpieczenia na następny okres 12 miesięcy. Dochodzi w ten sposób na mocy art. 28 ust. 1 ustawy do przedłużenia stosunku ubezpieczeniowego z jej mocy. Stosownie do tego przepisu, jeżeli posiadacz pojazdu mechanicznego nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych została zawarta, nie powiadomi na piśmie zakładu ubezpieczeń o jej wypowiedzeniu, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 2. Zgodnie natomiast z art. 813 § 2 k.c., jeżeli nie umówiono się inaczej, składka powinna być zapłacona jednocześnie z zawarciem umowy ubezpieczenia, a jeżeli umowa doszła do skutku przed doręczeniem dokumentu ubezpieczenia – w ciągu czternastu dni od jego doręczenia.

Mając na uwadze wskazaną powyżej regulację przepisów ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r., wskazać należy, iż istotnie, gdyby nie doszło do wypowiedzenia przez pozwanego umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych– polisa nr (...) z dnia 8 stycznia 2011 r. w okresie jej obowiązywania, z powodu sprzedaży pojazdu będącego przedmiotem tejże umowy, doszłoby do milczącego zawarcia umowy ubezpieczenia na kolejny okres 12 miesięcy, tj. od dnia 8 stycznia 2012 r. do 7 stycznia 2013r. W tym jednak zakresie Sąd dał wiarę pozwanemu, który przesłuchany na rozprawie wskazał w sposób jasny i spójny, iż po sprzedaży pojazdu marki O. (...) zatelefonował do biura (...) S.A. w W., a następnie, zgodnie z telefoniczną informacją uzyskaną przez pracownika strony powodowej, wystosował pismo, w którym poinformował o sprzedaży samochodu. Wypowiedzenie miało miejsce w okresie obowiązywania umowy. Po jego złożeniu pozwany pozostawał w usprawiedliwionym przekonaniu, iż umowa została skutecznie rozwiązana.

Podnieść należy, iż ciężar dowodu spoczywał w niniejszym postępowaniu, zgodnie z art. 6 k.c., na stronie powodowej, która z twierdzeń swoich wywodziła skutki prawne. Wobec podjętej przez pozwanego obrony w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu elektronicznym oraz przytoczenia przez niego podczas przesłuchania, w sposób logiczny, okoliczności towarzyszących wypowiedzeniu umowy ubezpieczenia z powodu sprzedaży pojazdu, strona powodowa powinna była starać się wykazać, iż pozwany w okresie obowiązywania polisy nie powiadomił na piśmie zakładu ubezpieczeń o jej wypowiedzeniu, wobec czego doszło do milczącego zawarcia kolejnej umowy ubezpieczenia OC. Podkreślić należy natomiast, iż strona powodowa nie zajęła w tej sprawie żadnego stanowiska. Nie doszło zatem do zakwestionowania uprawdopodobnionych przez pozwanego w drodze przeprowadzonego przez Sąd dowodu z jego przesłuchania twierdzeń, jakoby wypowiedział polisę z dnia 8 stycznia 2011 r.

Z uwagi zatem na okoliczność sprzedaży samochodu marki O. (...), pozwany nie legitymujący się dłużej cechą posiadacza wskazanego pojazdu mechanicznego nie był zobowiązany do jej kontynuowania, co rodziło po jego stronie uprawnienie do jej pisemnego wypowiedzenia. Brak jest zatem podstawy prawnej do żądania przez stronę powodową zapłaty przez pozwanego składki ubezpieczeniowej za okres po rozwiązaniu umowy. Podkreślić należy, iż wskutek wypowiedzenia umowy OC nie doszło do milczącego zawarcia kolejnej umowy na dalszy okres, za który należałaby się stronie powodowej składka.

Reasumując, podkreślić należy, iż strona powodowa – (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. - profesjonalny przedsiębiorca, powszechnie znany na polskim rynku ubezpieczyciel, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, nie sprostała spoczywającemu na niej zgodnie z art. 6 k.c. ciężarowi dowodu. Strona powodowa nie odniosła się do twierdzeń pozwanego i nie zakwestionowała ich. Sąd uznając twierdzenia pozwanego A. Ł. (2) za zgodne z prawdą, oddalił powództwo strony powodowej jako niezasadne, o czym orzekł w sentencji wyroku.