UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 lipca 2012 r. w sprawie XVIII K 184/08 S. T. został uznany winnym tego, że:

I. dniu 31 maja 2001 r. w (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), R. Z., K. G., M. B. i A. O., w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowali, groźbą zamachu na życie lub dokonania zamachu na zdrowie R. M., doprowadzić go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie pieniędzy w kwocie 100000 USD, stanowiących równowartość 400830 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na interwencję pracowników ochrony i policji, co stanowi przestępstwo z art. 13§ 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. i w związku, z art. 65§1 k.k. i za to na podstawie art. 14§ 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. skazano go na karę 3 /trzech/ lat pozbawienia wolności;

II. na przełomie grudnia 1997 r. i stycznia 1998 r. w Z., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. M. W., W. A. R. i R. Z., w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na zdrowie oraz gwałtowanego zamachu na mienie H. B., doprowadzili go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie pieniędzy w kwocie 40000 zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 k.k. w związku z art. 65 §1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. skazano go na karę 3 /trzech/ lat pozbawienia wolności;

III. w okresie od lata 1997 r. do końca 2004 roku w W., W. i innych miejscowościach na terenie Polski brał udział w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym, mającej na celu popełnianie przestępstw, co stanowi przestępstwo z art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazano go na karę 1 /jednego/ roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzono mu karę łączną 4 /czterech/ lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63§1 k.k. zaliczono oskarżonemu S. T. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 13 lutego 2007 roku do dnia 12 lutego 2008 roku.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca z urzędu oskarżonego zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych, będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania, który to błąd wyraża się w jednostronnej ocenie materiału dowodowego, wynikającej z przyjęcia tezy, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy , a w szczególności zeznania złożone przez świadka D. P. (1), przy jednoczesnym przyjęciu iż zeznania innych świadków złożone przed Sądem są niewiarygodne w całości lub części, stanowią bezsporny dowód winy oskarżonego i na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. wnosząc o uniewinnienie S. T. lub o przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew zawartym w niej wywodom Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i trafnie je ocenił mając na względzie treść art. 7 k.p.k. Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności ujawnione w toku procesu sądowego zostały omówione - i to szczegółowo – w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z zachowaniem wymogów art. 424 k.p.k. wskazano które fakty uznano za udowodnione, dlaczego nie uznano dowodów przeciwnych dlatego też Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko sądu orzekającego zarówno w zakresie winy oskarżonego jak i oceny prawnej jego działania.

Nietrafny jest zarzut obrazy przepisów postępowania, który ma polegać na jednostronnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego w szczególności zeznań św. D. P. (1) co z kolei miało – zdaniem skarżącego – doprowadzić do błędu w ustaleniach faktycznych.

Wbrew wywodom zawartym w uzasadnieniu apelacji zeznania
św. D. P. nie są jedynym dowodem winy oskarżonego S. T., natomiast podnoszona okoliczność, że nie przyznał się on do popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa nie pozbawia zeznań tego świadka cech wiarygodności. Sąd orzekający w tej sprawie w I instancji dokładnie wskazał, które fakty uznał za udowodnione i na jakich oparł się dowodach przedstawiając je w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Stanowisko zawarte w apelacji, że świadkowie koronni (mowa o św. D. P. (1)) zazwyczaj kierują się własnym interesem bowiem to „umniejszy ich winę” jest nie do przyjęcia. Należy w tym miejscu zauważyć, że instytucja ta jest przewidziana przepisami prawa i skoro zostały spełnione kryteria określone w ustawie, to brak jest podstaw do kwestionowania tej instytucji.

Odnośnie już samych zeznań i wyjaśnień D. P. należy zauważyć, że nie jest prawdą, iż Sąd orzekający pominął zawarte w nich sprzeczności a także pominął zeznania pokrzywdzonych mające świadczyć o tym, że oskarżony S. T. nie brał udziału w popełnieniu przestępstw. Sąd Okręgowy zajął się także i tą kwestią o czym świadczy treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku na k. 50v i odnośnie czynu w
pkt I (groźba zamachu na R. M.) i na k. 19 i nast. odnośnie czynu w pkt II (groźba zamachu na H. B.). Nie ma potrzeby aby powtarzać przedstawione tam argumenty. Sąd Apelacyjny podziela je w całej rozciągłości.

Zawodna zatem okazała się podjęta w apelacji próba wykazania, że zeznania św. D. P. są dowodowo wątpliwe. Wręcz przeciwnie Sąd Okręgowy wykazał w sposób jednoznaczny, że w wielu punktach znajdują one potwierdzenie właśnie w zeznaniach pokrzywdzonych. I tak odnośnie czynu w pkt I w zeznaniach św. R. M. (m.in. k. 466, 482), odnośnie czynu w pkt II w zeznaniach św. H. B. (k. 2225, 5134) ale także częściowo w wyjaśnieniach M. W. (k. 2845, 4297), zaś odnośnie czynu w pkt III w zeznaniach św. P. O. (k. 6786).

Tak więc zarzuty zawarte w apelacji są pozbawione merytorycznej słuszności tym bardziej, że Sąd Okręgowy w sposób przekonywujący ocenia zeznania pokrzywdzonych którzy relacjonują przebieg zdarzeń w sposób bardzo wstrzemięźliwy a nawet bojaźliwy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego świadczyć to może jedynie o traumie jakiej doznali podczas zamachów. Zeznania św. D. P. nie są zatem odosobnione i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w tej sprawie. Skoro tak, to Sąd I instancji miał pełne podstawy aby dać im wiarę. Próba ich zakwestionowania w realiach tej sprawy jest nie do zaakceptowania.

W aspekcie wyżej poczynionych uwag ale także obszernych rozważań Sądu orzekającego należy uznać, że brak jest podstaw do ingerencji w treść zaskarżonego wyroku.

Ustalenia Sądu I instancji odpowiadają treści zebranych dowodów a Sąd ten nie przekroczył granic ich swobodnej oceny. Jeszcze raz trzeba podkreślić, że Sąd miał na uwadze całokształt materiału dowodowego poddał go gruntownej analizie i wyciągnął zasadne wnioski w przedmiocie winy oskarżonego czego nie można powiedzieć o apelacji.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uchylenia a nawet zmiany zaskarżonego wyroku podzielając stanowisko Sądu Okręgowego zarówno w zakresie winy oskarżonego jak i oceny prawnej jego działania.

Co się tyczy orzeczonej kary pozbawienia wolności to nie można uznać, że jest ona rażąco niewspółmierna w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Wręcz przeciwnie należy ją uznać za słuszną i uwzględniającą dyrektywy wymienione w art. 53 k.k.

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu jak i cele kary, które ma ona osiągnąć wobec sprawcy przestępstwa. Jest ona współmierna zarówno do stopnia winy jak i okoliczności popełnionych przestępstw.

Mając na uwadze wyżej przedstawione wywody Sąd Apelacyjny stosownie do treści art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze wydano w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE