UZASADNIENIE

Powódka J. S. domagała się od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. zasądzenia kwoty 5.226 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że dnia 31 sierpnia 2012 r. w kolizji drogowej uszkodzony został samochód osobowy marki T. (...) nr rej. (...), będący własnością M. B., wykorzystywany przez niego w życiu codziennym. Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. W związku z kolizją i okresem likwidacji szkody poszkodowany M. B. w okresie od 10 września 2012 r. do 10 października 2012 r. wynajął u powódki samochód zastępczy marki F. (...) o nr rej. (...), uzgadniając stawkę dobową w wysokości 200 zł netto plus podatek VAT. Tytułem wynajmu pojazdu zastępczego powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT na kwotę 7.626 zł (31 dni x 200 zł netto + VAT). Powódka wskazała, że strona pozwana najpierw uznała za zasadny okres jedynie 9 dni wynajmu, tj. 2 dni od dnia rozpoczęcia najmu samochodu zastępczego do dnia wykonania oględzin uszkodzonego pojazdu oraz 7 dni na zagospodarowanie pozostałości pojazdu, a następnie po wezwaniu do zapłaty uznała 16 dni wynajmu. Strona pozwana obniżyła jednocześnie wysokość stawki dziennej do 150 zł brutto za dobę. Ostatecznie strona pozwana wypłaciła więc poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 2.4000 zł. W dniu 8 stycznia 2013 r. poszkodowany przelał na powódkę wierzytelność przysługującą mu względem strony pozwanej.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 11 czerwca 2013 r. tut. Sąd uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów procesu. Stwierdziła, że bezspornie ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 31 sierpnia 2012 r. W związku ze zgłoszeniem szkody wypłaciła poszkodowanemu 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. W ocenie strony pozwanej okres konieczny do zagospodarowania pozostałości uszkodzonego pojazdu, przy zachowaniu należytej staranności, oraz okres od momentu wynajęcia pojazdu zastępczego do powiadomienia osoby zgłaszającej szkodę wynosił łącznie 16 dni. W związku z otrzymaniem decyzji w sprawie odszkodowania, poszkodowany powinien był niezwłocznie podjąć działania zmierzające do nabycia innego środka komunikacji. Przyjęta w fakturze VAT stawka dzienna wynajmu pojazdu wyraźnie przewyższa stawkę obowiązującą na rynku lokalnym. Nie istnieją zatem podstawy do obciążania strony pozwanej obowiązkiem zwrotu zawyżonych kosztów długotrwałego wynajmu samochodu zastępczego.

W dalszym toku postępowania strony pozostały przy swoich stanowiskach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 sierpnia 2012 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został należący do poszkodowanego M. B. samochód osobowy marki T. (...) nr rej. (...). Sprawca kolizji był ubezpieczony u strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W..

Poszkodowany zawiadomił stronę pozwaną o szkodzie.

- bezsporne

W dniu 10 września 2012 r. uszkodzony pojazd został oddany do naprawy w warsztacie (...) s.c. Usługi (...) przy ul. (...) we W.. Po oględzinach pojazdu w dniu 12 września 2012 r. pracownik strony pozwanej poinformował partnerkę poszkodowanego D. D., iż w terminie 30 dni strona pozwana wyceni szkodę. Do tego czasu nie mogła jednak dokonywać naprawy pojazdu, który pozostawiła w warsztacie.

W dniu 3 października 2012 r. strona pozwana poinformowała partnerkę poszkodowanego D. D., że szkoda w pojeździe jest całkowita i może ona korzystać z samochodu zastępczego jeszcze przez okres 7 dni.

Dowód:

- oświadczenie, k. 29

- zeznania świadka D. D., k. 89-90

W związku z koniecznością naprawy uszkodzonego pojazdu, poszkodowany wynajął samochód zastępczy marki F. (...) o nr rej. (...) u powódki J. S., prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...).com.J. S.”. Ustalono stawkę dobową w wysokości 200 zł netto plus podatek VAT. Okres najmu samochodu następczego wynosił 31 dni , tj. od 10 września do 10 października 2012 r.

Z tytułu najmu pojazdu zastępczego powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 7.626,00 zł.

Dowód:

- umowa wynajmu auta z dnia 10 września 2012 r., k. 19

- faktura VAT nr (...), k. 21

Najem samochodu przez poszkodowanego była uzasadniony koniecznością dowożenia jego partnerki na zabiegi rehabilitacyjne, dowożenia dziecka do lekarza, wykonywaniem zawodu, a także faktem zamieszkiwania przez niego poza miastem.

Dowód:

- oświadczenie poszkodowanego, k. 22

- akta szkody nr 2000146056 na płycie CD, k. 75

Strona pozwana w piśmie z dnia 7 grudnia 2013 r. poinformowała poszkodowanego, że uznaje wynajem samochodu zastępczego na okres 9 dni, wypłacając mu kwotę 1.350 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 7 grudnia 2013 r., k. 30

Poszkodowany scedował na powódkę wierzytelność, czyli wszystkie prawa przysługujące mu, w związku ze szkodą powstałą w dniu 31 sierpnia 2012 r., z tytułu OC sprawcy posiadającego polisę w towarzystwie ubezpieczeniowym strony pozwanej, która to szkoda została zarejestrowana pod nr (...), celem zaspokojenie wierzytelności Cesjonariusza z tytułu wynajmu samochodu na czas naprawy samochodu zastępczego marki F. (...) nr rej. (...) w okresie od 10 września do 10 października 2012 r. w wysokości 7.626 zł.

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 8 stycznia 2013 r., k. 38-39

Pismem z dnia 19 lutego 2013 r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 6.276 zł tytułem zwrotu pozostałej części kosztów wynajmu samochodu zastępczego.

Dowód:

- pismo z dnia 19 lutego 2013 r., k. 33-35

W piśmie z dnia 5 maja 2013 r. strona pozwana poinformowała powódkę, że po ponownej analizie dokumentacji uznany okres wynajmu samochodu zastępczego to 16 dni ,w tym 14 dni na zagospodarowanie pozostałości pojazdu. Wypłaciła w związku z tym pozwanej kwotę 1.050 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 5 maja 2013 r., k. 36-37

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Bezsporne w niniejszej sprawie były zarówno okoliczności kolizji z dnia 31 sierpnia 2012 r., do której doszło z winy sprawcy kierującego pojazdem ubezpieczonym z tytułu OC u strony pozwanej, jak i fakt odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę powstałą w pojeździe poszkodowanego. Kwestię sporną stanowiła natomiast długość okres najmu samochodu zastępczego, za który poszkodowanemu należy się odszkodowanie, a także wysokość stawki dziennej najmu samochodu zastępczego ustalonego w umowie z dnia 10 września 2012 r.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że ustalając stan faktyczny Sąd oparł się przedłożonych przez strony dokumentach, a zwłaszcza umowie przelewu wierzytelności z dnia, kontrakcie wynajmu auta i fakturze VAT nr (...), których wiarygodność nie budziła wątpliwości. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadka D. D., gdyż były spójne, logiczne i stanowcze.

Legitymacja powódki do występowania w niniejszym procesie jest uzasadniona treścią art. 509 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Podstawą prawną roszczenia powódki stanowi przepis art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.), zgodnie z treścią którego z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy). Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym (art. 36 ust. 1 ustawy).

Wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Do rozstrzygnięcia o odszkodowaniu ubezpieczeniowym przy ubezpieczaniu OC koniecznym jest sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego odnoszących się do zakresu odszkodowania, w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego (por. np. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSP 2002, z. 7-8, poz. 103, czy uchwałę z dnia 21 marca 2003 r., III CZP 6/03, OSNC 2004, z. 1, poz. 4). Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, jak podkreślał Sąd Najwyższy, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy (por. np. uzasadnienia wyroku z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 1273/00 niepubl. czy wyroku z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00 niepubl.).

Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. W piśmiennictwie podkreśla się, że normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego uszkodzenia, ale również zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że szkoda jaką poniósł poszkodowany w wyniku konieczności najmu samochodu zastępczego w okresie od dnia 10 września 2012 r. do 10 października 2012 r. pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 31 sierpnia 2012 r. W pierwszej kolejności wskazać bowiem wypada, że zgodnie z oświadczeniem poszkodowanego najem samochodu zastępczego był konieczny w celu dowożenia jego partnerki na zabiegi rehabilitacyjne, dowożenia dziecka do lekarza, wykonywaniem zawodu, a także faktem zamieszkiwania przez niego poza miastem. Przytoczone okoliczności oceniane przez pryzmat doświadczenia życiowego uzasadniają zdaniem Sądu najem samochodu zastępczego. Skoro przed wypadkiem poszkodowany korzystał ze swojego samochodu wraz partnerką, brak jest podstaw do uznania, iż w czasie postępowania likwidacyjnego nie mógł również korzystać z samochodu na koszt ubezpieczyciela. Stan ten nie doprowadził jednocześnie do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego, ponieważ pozwalał mu jedynie na funkcjonowanie w zakresie, w jakim miało to miejsce przed wypadkiem.

Wskazać również należy, że wbrew twierdzeniom strony pozwanej okres najmu przedmiotowego samochodu przez poszkodowanego nie był zbyt długi, a odszkodowanie powinno obejmować 31 dni. Zgodnie bowiem z zeznaniami świadka D. D. w czasie oględzinach pojazdu w dniu 12 września 2012 r. pracownik strony pozwanej poinformował ją, iż w terminie 30 dni strona pozwana wyceni szkodę. Do tego czasu nie powinna ona jednak naprawiać samochodu, co pozwoli na ewentualną późniejszą weryfikację wysokości szkody. Dopiero w dniu 3 października 2012 r. strona pozwana poinformowała poszkodowanego, iż szkoda w pojeździe jest całkowita. Od wskazanego dnia winien zatem biec podnoszony przez stronę pozwaną termin do zagospodarowania pozostałości uszkodzonego pojazdu. Nadto, zgodnie z zeznaniami świadka D. D., została ona poinformowana, że może jeszcze korzystać z samochodu zastępczego przez okres 7 dni. Wynajmowanie pojazdu do 10 października 2012 r. jest zatem uzasadnione. Strona powodowa sama przyjęła bowiem 14 dniowy termin na zagospodarowanie pozostałości pojazdu, przyjmując jednak jego początek na dzień 12 września 2012 r. Nie przedstawiła przy tym dowodów świadczących o tym, że poszkodowany został poinformowany o całościowej szkodzie w dniu pierwszych oględzin uszkodzonego pojazdu. Zgodnie natomiast z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Nadto, w ocenie Sądu stawka dzienna przyjęta w umowie z dnia 10 września 2012 r., w odniesieniu do cen stosowanych na rynku, nie jest rażąco wygórowana. Strona pozwana zakwestionowała rozmiary tych kosztów, wnosząc o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Zdaniem Sądu powyższy wniosek nie były zasadny. Zważyć bowiem należy, że Sąd dopuszcza dowód z opinii biegłego w sytuacji, gdy w sprawie wymagane są widomości specjalne. Nie sposób przyjąć, by okoliczności na które domagała się strona pozwana opinii biegłego sądowego wymagały specjalnych wiadomości. Powódka wykazała, przedkładając stosowaną fakturę, umowę z dnia 10 września 2012 r. oraz decyzję (...) S.A. z dnia 3 kwietnia 2013 r., że poszkodowany wynajmując samochód marki F. (...) ustalił stawkę w wysokości 200 zł netto dziennie, a także wykazała, że stawka ta nie jest zbyt wygórowana. Zacytować w tym miejscu należy stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 lutego 2002r., V CKN 903/00 (OSNC 2003, nr l, póz. 15), zgodnie z którym kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi" są koszty ustalone wg cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (na korzyść lub niekorzyść zobowiązanego) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług na rynku. Wyrok ten odnosi się co prawda do wyboru miejsca naprawy auta, jednak w ocenie Sądu znajduje analogiczne zastosowanie do wyboru miejsca najmu samochodu zastępczego. Nie można bowiem wymagać od powoda znalezienia najtańszej oferty na rynku, a ocena Sądu winna się ograniczać do sprawdzenia, czy zawarta przez powoda umowa odbiega w sposób znaczący od ofert innych podmiotów zajmujących się wynajmowaniem samochodów. W przedmiotowej sprawie stawka 200 zł netto za dzień najmu nie jest zdaniem Sądu wysoce wygórowana, a przeprowadzenie w tym względzie opinii biegłego prowadziłoby jedynie do nieuzasadnionego generowania kosztów postępowania i jego przedłużenia.

Mając na uwadze powyższe, w punkcie I wyroku Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.226 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kwotą wypłaconą przez stronę pozwaną a rzeczywistym kosztem najmu samochodu zastępczego w okresie od dnia 10 września 2012 r. do dnia 10 października 2012 r.

Okres od którego zasądzone zostały odsetki od całości dochodzonego roszczenia wynika z uregulowań art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie natomiast z przepisem art. 817 § 1 k.c., jeżeli nie umówiono się inaczej, zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zgodnie z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Sąd uznał, że w momencie przyznania odszkodowania za okres najmu samochodu zastępczego w dniu 7 grudnia 2012 r. ubezpieczyciel winien był ustalić je w prawidłowej wysokości, dysponował bowiem wszelkimi niezbędnymi informacjami w tym zakresie. Od dnia następnego pozostawała zatem w opóźnieniu.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd wydał na podstawie przepisu art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Strona pozwana jako strona przegrywająca proces jest więc zobowiązana do zwrotu w całości przeciwnikowi procesowemu tych wszystkich kosztów, które poniósł on dla celowego dochodzenia obrony swych praw przed Sądem. Na poniesione przez powódkę koszty składa się: opłata od pozwu w wysokości 262 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.200 zł (§ 6 pkt 4 w rozp. Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu) oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł – łącznie 1.479 zł.

Z/:

1) odnotować,

2) odpis wyroku wraz z uzasadnieniem według wniosku,

3) kal. 14 dni.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE