Sygn. akt II AKa 170/13
Dnia 12 czerwca 2013r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie - II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSA – Paweł Rysiński (spr.)
Sędziowie: SA – Maria Żłobińska
SA – Jan Krośnicki
Protokolant: – st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska
przy udziale Prokuratora Elżbiety Kozakiewicz-Jackowskiej
po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2013 r.
sprawy M. T. (1)
oskarżonego z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Okręgowego w. W.
z dnia 22 lutego 2013 r. sygn. akt XII K 126/12
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
M. T. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, uznaje za winnego tego, że w okresie od lutego do 19 kwietnia 2007 r. w A. w Hiszpanii, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w ten sposób, że przyjął od P. P. (1), a następnie przekazał innym osobom w celu jej odsprzedaży ok. 300 gram amfetaminy, tj. za winnego czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za tak przypisany czyn skazuje go, a z mocy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 20 (dwadzieścia) złotych;
z mocy art. 63 § 1 k.k. i art. 607f k.p.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 18 kwietnia 2011 r. do 15 czerwca 2011 r. i od 10 lutego 2012 r. do 12 czerwca 2013 r.;
zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe należne w sprawie za obie instancje, w tym 700 zł z tytułu opłaty;
zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. C. 738 zł (w tym 23% VAT) z tytułu zwrotu kosztów obrony z urzędu
w postępowaniu odwoławczym.
Wyrokiem z dnia 22 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy w. W. uznał oskarżonego M. T. (1) w ramach zarzucanego mu czynu za winnego tego, że nie wcześniej niż od dnia 7 lutego 2007r. i nie później niż do dnia 19 kwietnia 2007r. w W., P., A. w. H.i, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy z terytorium R. P., przez terytorium F. i na terytorium H. znacznych ilości substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości 1 kilogram w ten sposób, że zgodnie z przyjętym podziałem ról zorganizował zbyt części przewożonych substancji psychotropowych, zapewniając ustalonej osobie pobyt w swoim mieszkaniu i możliwość przechowywania w tym mieszkaniu substancji psychotropowych oraz sprzedaż na terenie A. w. H.i około 300 gram amfetaminy, to jest za winnego popełnienia czynu z art. 55 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 55 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oskarżonego M. T. (1) skazał zaś na podstawie art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 20,00 złotych.
Orzekł nadto stosownie o zaliczeniu tymczasowego aresztowania, kosztach i opłatach.
Apelację od wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zarzucił w nim orzeczeniu:
1. obrazę przepisów postępowania tj. art. 7, 410 k.p.k. polegającą na pominięciu istotnych okoliczności z zeznań P. P. (1), co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego,
2. obrazę przepisów postępowania - art. 7 k.p.k. poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego,
3. obrazę przepisów postępowania tj. art. 5 § 2 k.p.k. przez niepowzięcie przez sąd uzasadnionych wątpliwości co do ilości amfetaminy pozostawionej M. T. (1) przez P. P. (1) pomimo, że na takie wątpliwości wskazuje materiał dowodowy, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustalenia, że oskarżony zapewnił sprzedaż ok. 300 gram zamiast co najwyżej ok. 200 gram amfetaminy,
4. obrazę przepisów postępowania art. 7 k.p.k. poprzez uznanie oskarżonego za osobę, która pełniła rolę zgodnie z przyjętym podziałem zadań przy wewnątrzwspólnotowej dostawie znacznych ilości amfetaminy w ilości 1 kg co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego.
W przypadku uznania, iż stan faktyczny został ustalony prawidłowo zarzucił:
5. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii przez błędną wykładnię zawartego w tym przepisie znamienia „znaczna ilość środków odurzających”,
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie ww. wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja okazała się zasadna w tej części w której, zarzuciła wyrokowi obrazę art. 7 k.p.k. przez uznanie, że oskarżony zgodnie z podziałem ról wziął udział w wewnątrzwspólnotowej dostawie 1 kg amfetaminy z P. do H.. Ustalenie to jest oczywiście dowolne i nie znajduje żadnej podstawy w zgromadzonych dowodach. Sąd Okręgowy w istocie ustalił przecież, że oskarżony poznał przewożącego narkotyki z P. do F. i H. P. P. (1) już po jego przyjeździe do H., a nawet odsprzedaży przez P. części amfetaminy innym osobom (...) przestępstwa z art. 55 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zakończył się po przekroczeniu przez P. granicy hiszpańskiej. Oskarżony M. T. poznał P. P. kilka dni później.
Wyklucza to przypisanie mu współudziału w wewnątrzwspólnotowej dostawie narkotyku, skoro co oczywiste między P. P. i oskarżonym nie było jakiegokolwiek wcześniejszego porozumienia co do popełnienia przestępstwa, a być nie mogło, bo poznali się oni po dokonaniu tego czynu przez P. P..
W tym stanie faktycznym natomiast skoro oskarżony nie przeczy, że przyjął od P. P. około 300 g amfetaminy, przekazał ją do odsprzedaży innym osobom, a uzyskane w ten sposób pieniądze przesyłał P. P. – należało mu przypisać popełnienie czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu sprzed 9 grudnia
2011 r. – art. 4 § 1 k.k.) normującego zakazane uczestniczenie w obrocie środkami odurzającymi w znacznej ilości (vide: T. Srogosz, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii Komentarz, W-wa 2008 str. 393-394).
Skazanie oskarżonego za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy popełniony poza terytorium P. wymusza obowiązek ścigania obrotu narkotykami wynikający z ratyfikowania przez Polskę konwencji międzynarodowych – w szczególności Konwencji o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi, sporządzonej w W. 20 grudnia 1988 r., ratyfikowanej w 1995 r. (Dz. U. Nr 15, poz. 69) – art. 113 k.k.
Pozostałe zarzuty apelacji okazały się oczywiście bezzasadne, w szczególności ten dotyczący rozumienia pojęcia „znacznej” ilości substancji psychotropowych.
Argumenty apelującego w tej część odstają rażąco od przyjętej na trwałe wykładni sądów – w tym Sądu Najwyższego (OSN 2009 r. z. 10
p. 84) dlatego w żadnym razie nie mogły być uwzględnione.
W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok, przypisując oskarżonemu uczestnictwo w obrocie znaczną ilością amfetaminy. Za tak przypisane przestępstwo wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny. Kary te są stosowne do stopnia szkodliwości czynu i stopnia winy. Spełniają swe cele tak w zakresie prewencji ogólnej, jak i oddziaływania wychowawczego na oskarżonego.
Orzekł nadto stosownie o tymczasowym aresztowaniu i kosztach postępowania sądowego.