UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 października 2012r. sygn. akt II K 186/08 Sąd Okręgowy w Częstochowie uznał oskarżonych K. K., M. F., P. S. (1), P. S. (2), S. N.oraz G. O.za winnych w sumie kilkudziesięciu przypisanych im czynów.

I tak oskarżonego K. K. uznano za winnego popełnienia siedemnastu następujących przestępstw ( jednego z nich w postaci ciągu 4 przestępstw) :

1. występku z art. 258 § 3 k.k. (w brzmieniu obowiązującym od dnia 17 października 1999r.) , za który wymierzono oskarżonemu karę 4 lat pozbawienia wolności,

2. ciągu czterech przestępstw z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który na mocy art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przy zast. art. 91 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

3. występku z art. 171 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności,

4. zbrodni z art.13 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art.148 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym od dnia 23 kwietnia 2009r.) w zw. z art. 12 k.k. , art. 64 § 1 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k. popełnionej na szkodę pokrzywdzonego A. W. (1), za którą na mocy art. 14 § 1 k.k. i art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz przy zastosowaniu art. 22 § 2 k.k. oraz art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 6 lat pozbawienia wolności ( pkt 4 wyroku),

5. zbrodni z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 298 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 151 k.k. i z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. popełnionej na szkodę pokrzywdzonego W. S. za którą na mocy art. 148 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 25 lat pozbawienia wolności (pkt 5 wyroku),

6. zbrodni z art. 13 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym od dnia 23 kwietnia 2009r.) i art. 171 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art.64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. popełnionej na szkodę pokrzywdzonegoS. W., za którą na mocy 14 § 1 k.k. i art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz przy zast. art. 22 § 2 k.k. i art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 6 lat pozbawienia wolności (pkt 6 wyroku),

7. zbrodni z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., i za to na mocy 55 ust. 3 powołanej ustawy w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w liczbie 100 stawek po 300 zł (pkt 7 wyroku),

8. występku z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii ( w brzemieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r.) w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 12 k.k., i za to na mocy art. 56 ust. 3 powołanej ustawy w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w liczbie 100 stawek po 300 zł,

9. występku z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w liczbie 100 stawek po 300 zł,

10. występku z art. 279 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art.65 § 1 k.k. za który na mocy art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art.65 § 1 k.k. wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w liczbie 100 stawek po 300 zł,

11. występku z art. 288 § 1 k.k. za który wymierzono oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności,

12. występku z art. 191 § 2 k.k. i art. 288 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. za który na mocy art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k. wymierzono karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w liczbie 100 stawek po 300 zł,

13. występku z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 300 zł,

14. występku z art. 191 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 19 kwietnia 2010r.) w zw. z art.11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który na mocy art. 189 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności,

15. występku z art. 298 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który na mocy art. 286 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 300 złotych,

16. występku z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który wymierzono oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 300 zł,

17. występku z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który wymierzono oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 300 złotych.

Na podstawie art.85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k., art. 88 k.k. i art. 91 § 2 k.k. wymierzono oskarżonemu karę łączną 25 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w liczbie 300 stawek po 300 złotych, zaliczając na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres pozbawienia wolności oskarżonego w tej sprawie (pkt 21 wyroku).

Tymże wyrokiem uniewinniono oskarżonego K. K.od popełnienia czynów zarzuconych mu w pkt XIV, XVI, oraz XXII aktu oskarżenia, przy czym wyrok uprawomocnił się w pkt 17 , tj. w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonego od czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 153 § 1 k.k. przy zast. 65 § 1 k.k. mającego być popełnionego na szkodę J. P. (1)- pkt XXII aktu oskarżenia.

Oskarżony M. F. został uznany za winnego popełnienia 10 występków, a to:

- z art. 258 § 2 kk. (w brzmieniu obowiązującym od dnia 17 października 1999r.) w zw. z art. 64 § 1 k.k. za który wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności,

- z art. 171 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności,

- z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który wymierzono mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- z art. 279 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. za który na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę 100 stawek po 80 zł,

- z art. 288 § 1 k.k. za który wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności

- z art.191 § 2 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. za który na mocy art.191 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 80 złotych,

- z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 80 złotych,

- z art. 298 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k. za który na mocy art. 286 § 1 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 80 złotych,

- z art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który wymierzono mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- z art.191 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 kk. za który wymierzono mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na zasadzie art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. orzeczono wobec M. F.karę łączną 6 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 200 stawek po 80 złotych

Oskarżony P. S. (1) został uznany za winnego popełnienia czterech przestępstw:

- zbrodni z art. 148 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym od dnia 23 kwietnia 2009r.) i art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnionej na szkodę W. S., za którą na mocy art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. skazano oskarżonego na karę 25 lat pozbawienia wolności,

- zbrodni z art. 13 § 1 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. popełnionej na szkodę S. W., za którą na mocy art. 14 § 1 k.k. i art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 22 § 2 k.k. oraz art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 4 lat pozbawienia wolności,

- występku z art. 263 § 2 k.k. za który wymierzono karę roku pozbawienia wolności (wyrok w tej części nie został zaskarżony),

- występku z art. 286 § 1 k.k. za który wymierzono oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności.

Na zasadzie art.85 k.k. i art. 88 k.k. orzeczono wobec P. S. (1) karę łączną 25 lat pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono mu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

Oskarżony P. S. (2) zastał uznany za winnego czterech następujących przestępstw:

- zbrodni z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii za którą na podstawie art. 55 ust. 3 powołanej ustawy wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 200 złotych,

- zbrodni z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. za którą na podstawie art. 55 ust. 3 powołanej ustawy wymierzono mu karę 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 200 złotych,

- występku z art. 263 § 1 k.k. za który wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności,

- występku z art. 171 § 1 k.k. za który wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności.

Na zasadzie art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. orzeczono wobec P. S. (2) karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 200 złotych, a na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 25 marca 2008r. do dnia 13 września 2010r. .

Oskarżony S. N. uznany został za winnego popełnienia czterech występków:

- z art. 171 § 1 k.k. i art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. za który na mocy art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

- z art. 263 § 2 k.k. za który wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności,

- z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. za którą na podstawie art. 56 ust. 3 powołanej ustawy wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 200 złotych, a nadto na mocy art. 45 § 1 k.k. przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z tego przestępstwa w kwocie 191 000 złotych,

- z art. 282 k.k. za który wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 200 złotych.

Na zasadzie art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. orzeczono wobec S. N.karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 200 złotych, a na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 października 2007r. do dnia 2 czerwca 2010r.

Oskarżony ten został uniewinniony od popełnienia zarzuconego mu w pkt LXXV aktu skarżenia czynu z art. 62 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i wyrok w tej części uprawomocnił się.

Oskarżony G. O. został uznany za winnego popełnienia dwóch występków:

- z art. 263 § 1 k.k. za który wymierzono mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

- z art. 286 § 1 k.k. za który wymierzono mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek po 50 złotych.

Na zasadzie art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. orzeczono karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 11 lutego 2008r. do dnia 18 stycznia 2010r.

Oskarżony ten został uniewinniony od popełnienia zarzuconego mu w pkt LXXVII aktu oskarżenia czynu z art. 258 § 1 k.k. i wyrok w tej części jest prawomocny.

W przedmiotowej sprawie skazani zostali jeszcze dwaj kolejni oskarżeni – A. W. (2) ( na karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 300 stawek po 10 złotych ) i A. W. (1) (na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę 300 stawek po 50 złotych , przy czym wobec tego oskarżonego orzeczono na podstawie art. 45 § 1 k.k. przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w kwocie 450 000 złotych).

Wyrok w części dotyczącej tych dwóch oskarżonych nie został zaskarżony przez żadną ze stron i uprawomocnił się.

Apelacje od przedstawionego wyroku Sądu Okręgowego wnieśli prokurator – na niekorzyść oskarżonych K. K., P. S. (1), P. S. (2), S. N.i G. O.oraz obrońcy wszystkich wymienionych na wstępie oskarżonych – tj. K. K., M. F., P. S. (1), P. S. (2), S. N.i G. O..

Prokurator zaskarżył wyrok odnośnie oskarżonego K. K.w części dotyczącej kar wymierzonych temu oskarżonemu za czyny przypisane mu w pkt 4, 5, 6 oraz w pkt 7 orzeczenia (w tym ostatnim przypadku formułując zarzut obrazy prawa materialnego, a to art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.) , a także kary łącznej orzeczonej w pkt 21 zaskarżonego wyroku.

Dokonując na rozprawie odwoławczej koniecznego sprecyzowania pisemnych wniosków apelacji wniósł prokurator w tym przedmiocie o zmianę wyroku poprzez:

- wymierzenie oskarżonemu za czyn z pkt 4 wyroku kary 12 lat pozbawienia wolności

- ustalenie, że oskarżony będzie mógł się ubiegać o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia kary 25 lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec niego w punkcie 5 wyroku po odbyciu 20 lat kary

- wymierzenie oskarżonemu za czyn z pkt 6 wyroku kary 15 pozbawienia wolności

- wymierzenie oskarżonemu za czyn z pkt 7 wyroku kary 5 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 100 stawek po 300 złotych

- ustalenie, że oskarżony będzie mógł się ubiegać o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia kary łącznej 25 lat pozbawienia wolności (pkt 21 wyroku) po odbyciu 20 lat kary.

Nadto w odniesieniu do oskarżonego K. K.wyrok został zaskarżony w części uniewinniając tegoż oskarżonego od popełnienia czynów zarzuconych mu w pkt XIV i XV aktu oskarżenia (odpowiednio punkty 9 i 11 zaskarżonego wyroku), i przy postawieniu w tym zakresie zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych wniósł prokurator o uchylenie odpowiedniej części wyroku i przekazanie sprawy w tym przedmiocie do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie.

Prokurator co do oskarżonych P. S. (1), P. S. (2)i S. N.zaskarżył wyrok jedynie w części dotyczącej wymierzonych tym oskarżonym kar, i zarzucając rażącą niewspółmierność kar orzeczonych za wymienione w apelacji czyny wniósł o:

- odnośnie P. S. (1) ustalenie, że będzie on mógł ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia kary 25 lat pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z pkt 72 wyroku po odbyciu 20 lat, wymierzenie za czyn opisany w pkt 73 wyroku kary 10 lat pozbawienia wolności oraz ustalenie, że oskarżony ten będzie mógł ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia kary łącznej 25 lat pozbawienia wolności orzeczonej w pkt 76 wyroku po odbyciu 20 lat,

- odnośnie P. S. (2) o zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w pkt 79 kary 6 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 100 stawek po 200 złotych, za czyn opisany w pkt 80 wyroku kary 7 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 100 stawek po 200 złotych i o wymierzenie temu oskarżonemu kary łącznej 9 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 150 stawek po 200 złotych,

- odnośnie S. N.o zmianę wyroku poprzez wymierzenie za czyn opisany w pkt 89 kary 6 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 100 stawek po 200 złotych i o wymierzenie temu oskarżonemu kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 150 stawek po 200 złotych.

Z kolei co do oskarżonego G. O.prokurator wyrokowi zarzucił:

- obrazę prawa materialnego tj. art. 45 § 1 k.k. polegającą na zaniechaniu orzeczenia przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej przez tego oskarżonego z przestępstwa przypisanego mu w pkt 97 zaskarżonego wyroku,

- rażącą niewspółmierność wymierzonej w pkt 99 zaskarżonego wyroku kary łącznej pozbawienia wolności.

Wniósł więc oskarżyciel publiczny o zmianę wyroku poprzez orzeczenie wobec tegoż oskarżonego środka karnego przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej w wysokości 2 500 złotych oraz o wymierzenie G. O.kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności.

Co do apelacji obrońców.

Obrońca oskarżonego K. K. zaskarżył wyrok w części skazującej tego oskarżonego zarzucając:

1. w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 1 wyroku:

a) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez A. W. (1)oraz kierował zorganizowaną grupą, pomimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z zacytowanych w apelacji zeznań świadków Z. M., R. K., T. W.i M. P.i wyjaśnień oskarżonych A. W. (2), M. F.oraz S. N., że został podpalony bar G. O.w M., że świadek J. R.odpracowywała w agencji towarzyskiej V.pożyczkę otrzymaną od oskarżonego K. K.

b) naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj.

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w sposób dowolny, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania a także wbrew wiedzy i doświadczeniu życiowemu przejawiające się w wymienionych w apelacji nieuprawnionych twierdzeniach, a także nieuprawnionym uznaniu, że dowody takie jak kalendarz, pisemne oświadczenia o pożyczkach oraz określone grypsy świadczą o podległości A. W. (2)w stosunku do K. K.oraz istnieniu zorganizowanej grupy przestępczej

- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. poprzez zupełne pominięcie dokonania oceny zeznań świadków którzy wypowiadali się o niekierowaniu przez K. K.zorganizowaną grupą przestępczą, a także świadków, którzy zeznawali sposobie udzielania pożyczek i braku stosowania wobec nich jakichkolwiek gróźb bądź zastraszania – m.in. świadków M. P., M. W. (1), R. S., K. K. (1)i A. S. (1)

- art. 366 k.p.k. w zw. z art. 2 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a wskazanych w apelacji

- art.167 k.p.k. w zw. z art. 9 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie w ramach dążenia do prawdy materialnej dowodów z urzędu, a to niezwrócenie się do właściwej jednostki Policji w której zostało złożone przez D. J.zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa , o informację na jaim etapie jest w/w sprawa – co miało istotne znaczenie dla oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego A. W. (2), nieprzesłuchanie A. H.oraz A. D., którzy według oskarżonego A. W. (2)brali udział w wywozie amfetaminy do Niemiec, w celu ustalenia czy zdarzenie to w ogóle miało miejsce

c) w przypadku uznania, że stan faktyczny został ustalony prawidłowo, z ostrożności procesowej zarzucono obrazę prawa materialnego tj. art. 258 § 3 k.k., poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przypisaniu znamion czynu zabronionego zachowaniom oskarżonych, które nie odpowiadały desygnatom pojęciowym charakterystycznym dla przyjęcia konstrukcji zorganizowanej grupy przestępczej,

2. w odniesieniu do pkt 2 wyroku:

a) błąd w ustaleniach faktycznych i przyjęcie, że oskarżony K. K. posiadał tj. miał faktyczne władztwo nad wymienionymi jednostkami broni a także amunicją, podczas gdy żaden świadek ani pozostali oskarżeni nie wskazali, by widzieli u oskarżonego jakąkolwiek broń lub amunicję

b) art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób wybiórczy z pominięciem zacytowanych zeznań świadków M. W., Z. G., Z. K., D. W., J. B., P. R.i Z. M.

c) art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i nieprawidłowe uznanie, że oskarżeni K.i O.znali się niewskazując dowodów potwierdzających powyższe, przyjęcie, że osobą sprzedającą strzelbę M.był G.O.tylko na podstawie wyjaśnień A. W. (2), mimo, że oskarżony M. F.który wyjaśniał, że był z A. W. (2)kupić strzelbę nie rozpoznał jako sprzedającego G.O.

d) art. 389 § 2 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie sprzeczności zachodzących w wyjaśnieniach A. W. (2)i bezkrytyczne obdarzenie ich walorem wiarygodności, podczas gdy z zacytowanych wyjaśnień w/w złożonych w postępowaniu przygotowawczym wynikają określone treści ,mające znaczenie i dla oceny zeznań świadka J. K.

e) art. 366 k.p.k. w zw. z art. 2 k.p.k. poprzez brak dążenia przez Sąd I instancji do ustalenia prawdy materialnej do wyjaśnienia wszystkich istotnych, a wymienionych w apelacji okoliczności

f) art. 167 k.p.k. w zw. z art. 9 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu:

- z przesłuchania świadka A. M. (1)który rzekomo podwoził A. W. (2)i M. F.do M.do oskarżonego G. O., a także niezwrócenie się do Komendy Głównej Policji z zapytaniem, czy świadek ten nadal jest poszukiwany listem gończym

- nieprzeprowadzenie na zabezpieczonej broni badań w celu ustalenia, czy znajdują się na niej odciski palców oskarżonego K. K.

3. w odniesieniu do pkt 3 wyroku:

a) błąd w ustaleniach faktycznych poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony K. K.posiadał substancję wybuchową semtex, podczas gdy A. W. (2)w swoich wyjaśnieniach nie wskazał, aby substancja ta chociaż przez chwilę była w posiadaniu oskarżonego K., jak również pominięciu wyjaśnień oskarżonych K.i N.z których wynika, że oskarżony K.nigdy nie był w posiadaniu substancji wybuchowej

b) naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 389 k.p.k. poprzez niewyjąśnienie wskazanych w apelacji sprzeczności w wyjaśnieniach oskarżonego A. W. (2)złożonych w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawach a dotyczących czasu, kiedy semtex był w posiadaniu A. W. (2)

4. w odniesieniu do pkt 4 wyroku:

a) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony K.usiłował nakłonić M. F.i R. R.do zabójstwa A. W. (1)pomimo poważnych wątpliwości w tym zakresie wynikających zarówno z wyjaśnień samych oskarżonych jak i zeznań świadków i w konsekwencji błędne ustalenie, że:

- u oskarżonego w trakcie pobytu w areszcie powstał pomysł zabicia A. W. (1)

- K. K.polecił A. W. (2)poszukać osoby, która będzie gotowa dokonać zabójstwa A. W. (1)

- K. K.polecił przekazać rewolwer Astra I. R. R.

- K. K.miał motyw do wyeliminowania A. W. (1)

b) naruszenie prawa procesowego mającego wpływ na treść wyroku tj.

- art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, dokonaną wbrew doświadczeniu życiowemu i logice przejawiającą się we wskazanych w apelacji nieprawidłowych stwierdzeniach

- art. 410 k.p.k. poprzez zupełne pominięcie przy wyrokowaniu wymienionych w apelacji okoliczności, wynikających także z przytoczonych zeznań świadków D. W. oraz R. R.

c) w przypadku uznania, że stan faktyczny został przez Sad w tym zakresie ustalony prawidłowo, zarzucono naruszenie art. 13 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z ar. 148 § 1 pkt 1 k.k. (sic) , polegający na niewłaściwym zastosowaniu do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego w zakresie znamion czynu przypisanego K. K.

5. w odniesieniu do pkt 5 wyroku:

a) błąd w ustaleniach faktycznych poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że oskarżony K.dopuścił się czynu zarzuconego mu w pkt IX części wstępnej wyroku, pomimo poważnych wątpliwości w tym zakresie wynikających zarówno z wyjaśnień samych oskarżonych jak i zeznań świadków, a przede wszystkim opinii biegłych specjalistów, w szczególności pominięcie zeznań świadka K.co do świadczonej przez niego pomocy, zeznań świadka P.co do szoku w jakim był oskarżony P. S. (1)po wypadku, pominięciu prawdopodobnych motywów wypadku opisanych przez biegłych i nadinterpretowaniu ich opinii, zlekceważeniu błędów w obliczeniu średnicy drzewa popełnionego przez zespół biegłych, naruszeniu wysłania akt do sporządzenia opinii przez biegłych, przekształceniu przez sąd opinii biegłych w zakresie rodzaju podłoża, pominięcie zeznań kolegów, sąsiadki, nauczycielki i rodziny P. S. (1)co do jego bliskich relacji z Ojcem, minimalizowaniu kwestii dodatkowego ubezpieczenia W. S.przez A. W. (2)czyli istnienia tzw. drugiej polisy, minimalizowaniu kwestii wulgarnego zachowania A. W. (2)wobec W.i P. S. (1), zlekceważenie kwestii troski i zainteresowania K.po wypadku i zeznań pielęgniarki K. K. (1), minimalizowania kwestii samodzielnego działania A. W. (2)i jego osobistego interesu w zwrocie długu przez W. S., niesłusznym daniu wiary A. W. (2)i niesłusznym odmówieniu wiarygodności zeznaniom D. W.złożonym w toku procesu

b) przypadku uznania, że stan faktyczny został w tym zakresie ustalony prawidłowo zarzucił obrońca w tym zakresie:

- naruszenie art. 13 § 1 i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 pkt 1 k.k. polegające na niewłaściwym ich zastosowaniu do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 13 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. przez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu wbrew ustalonemu stanowi faktycznemu, iż akcentowany w art. 13 § 1 k.k. wymóg zmierzania bezpośredniego do popełnienia przestępstw stypizowanych w art. 151 k.k. i art. 148 § 1 k.k. został spełniony wbrew dominującej w linii orzeczniczej poglądu prawnego dotyczącego skutkowego charakteru podżegania

c) naruszenie art. 45 Konstytucji w zw. z art. 6 EKPCz i PW oraz art. 117 § 1 k.p.k. w zw. z art. 384 § 2 k.p.k. a także art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k. poprzez pozbawienie M. S. (1) możliwości działania na etapie postępowania przygotowawczego w charakterze pokrzywdzonego, a także niezawiadomienie w/w przez Sąd o terminie rozprawy i o przysługującym mu prawie do działania w charakterze oskarżyciela posiłkowego

d) naruszenie art. 438 pkt 4 k.p.k. poprzez orzeczenie kary wyjątkowo surowej w świetle dyrektyw z art. 53 § 1 i 2 k.k., a także nienależyte umotywowanie orzeczonej kary w świetle wysokości kar wymierzonych pozostałym współoskarżonym

e) art. 440 k.p.k. poprzez wydanie orzeczenia rażąco niesprawiedliwego zwłaszcza w sytuacji gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwalał na uznanie winy oskarżonego i wymierzenie mu kary 25 lat pozbawienia wolności.

6. w odniesieniu do pkt 6 wyroku:

a) błąd w ustaleniach faktycznych poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że skazany usiłował nakłonić A. W. (2)do zabójstwa S. W.za pomocą materiałów wybuchowych pomimo braku jakichkolwiek dowodów potwierdzających istnienie takiego zdarzenia oraz istnienie ładunku wybuchowego który miał być użyty do dokonania zabójstwa, a także nieuzasadnione przyjęcie, iż przedmiot określany przez A. W. (2)i R. P.jako ładunek wybuchowy, miał w rzeczywistości właściwości umożliwiające dokonanie rzekomego zabójstwa, pomimo faktu, iż obaj świadkowie nie wiedzieli jakiego materiału użyto do stworzenie tego ładunku, a więc również nie mogli mieć pewności co do jego właściwości eksplozywnych

b) nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu z oględzin samochodu S. W., pod który rzekomo miał być podłożony ładunek wybuchowy przez A. W. (2), ani samochodu którym miał być przywieziony pod kątem ewentualnych pozostałości po umieszczeniu ładunku, w postaci śladów daktyloskopijnych itp., natomiast powołanie się na rezultat przeprowadzonych przeszło rok po rzekomym zdarzeniu oględzinach pojazdu

c) nieprzeprowadzenie przez Sąd z urzędu eksperymentu procesowego polegającego na zbadaniu umiejętności A. W. (2) w zakresie zmiany podłączenia zapalnika ładunku wybuchowego z szeregowego na równoległy

d) nie zbadaniu motywu działań A. W. (2)tj. uczestniczenia w korzyściach finansowych z egzekwowania długu, a także błędne przyjęcie, że śmierć W.przy użyciu materiału wybuchowego nie stanowiłaby przeciwwskazań do wypłaty odszkodowania z polisy, dodatkowo przyjęcie, że egzekwowanie dużo niższego długu W. S.leżało w interesie K.przed egzekwowaniem długu W., pominięcie dowodu z zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa złożonego przez K.na S. W., pominięcie wyników kontroli operacyjnej rozmów prowadzonych przez K.a w szczególności pozbawienie waloru wiarygodności zeznań P. S. (1)i R.P.co do faktu zamiaru wysadzenia samochodu W., a nie pozbawienia go życia, bezpodstawne odmówienie waloru wiarygodności zeznaniom świadków I.i B.

W przypadku uznania, że stan faktyczny został ustalony prawidłowo zarzucono naruszenie art. 13 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 pkt 1 k.k. polegającą na niewłaściwym zastosowaniu do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego w zakresie znamion czynu przypisanego oskarżonemu.

7. w odniesieniu do pkt 7 wyroku:

a) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony K. dopuścił się czynu pomimo poważanych wątpliwości w tym zakresie wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego

b) naruszenie prawa materialnego tj. art. 65 § 1 k.k. poprzez błędne uznanie, że oskarżony K. zarzuconego czynu dopuścił się w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy zgodnie z ustaleniami Sądu przynależność do grupy została przypieczętowana udziałem w wywozie 1 kg amfetaminy do Niemiec, a więc czynu tego nie mógł popełnić biorąc udział w grupie przestępczej

c) naruszenie prawa procesowego tj.:

- art. 167 k.p.k. w zw. z art. 9 k.p.k. poprzez całkowite zaniechanie inicjatywy dowodowej i nieprzesłuchanie w charakterze świadków osób które rzekomo odebrały z dworca w H. oskarżonego A. W. (2) – mężczyzny o ps. (...) i dziewczyny o ps. (...)

- art. 366 k.p.k. poprzez niedążenie przez Sąd I instancji do prawdy materialnej i niedokonanie weryfikacji, czy rzeczywiście ps. (...)posługiwał się A. H., podczas gdy oskarżony A. W. (2)to imię i nazwisko mógł podać specjalnie wiedząc, że osoba ta nie przebywa na terenie kraju i nie będzie możliwe zweryfikowanie jej miejsca pobytu, a więc nie będzie możliwe jej przesłuchanie w charakterze świadka.

8. w odniesieniu do pkt 8 wyroku:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony K. dopuścił się czynu opisanego w pkt XII i XIII części wstępnej wyroku pomimo poważanych wątpliwości w tym zakresie wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

9. w odniesieniu do pkt 10 wyroku:

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 282 k.k. polegające na błędnym uznaniu, że oskarżony K.wypełnił znamiona przestępstwa wymuszenia rozbójniczego w sytuacji, gdy nie został wykazany związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy zachowaniem oskarżonego a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem przez M. R., a ponadto z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego nie wynika, aby M. R.grożono pobiciem , a jedynie S. L.postraszył w/w w określony sposób, co może zostać potraktowane jako groźba naruszenia nietykalności cielesnej, która nie jest groźbą zamachu na zdrowie i życie.

10. w odniesieniu do pkt 12 wyroku:

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 279 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. poprzez błędne uznanie, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona tego przestępstwa, podczas gdy z ustalonego stanu faktycznego wynika, że to nie oskarżony dokonał włamania do mieszkania A.K., a następnie posługiwał się dokumentem stwierdzającym tożsamość w/w.

11. w odniesieniu do pkt 13 wyroku:

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 288 § 1 k.k. poprzez błędne uznanie, że oskarżony K. wypełnił swoim zachowaniem znamiona zarzucanego mu czynu, przy czym w opisie czynu nie została wykazana żadna czynność sprawcza wobec tego nie można uznać, że doszło do popełnienia przestępstwa

12. w odniesieniu do pkt 14 wyroku:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegajmy na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu opisanego w pkt XIX części wstępnej wyroku, pomimo poważanych wątpliwości w tym zakresie wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

13. w odniesieniu do pkt 15 wyroku:

- obrazę prawa materialnego tj. art. 286 § 1 k.k. i błędne uznanie, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamiona określone w tym przepisie, podczas gdy z ustalonego stanu faktycznego w żaden sposób nie wynika by to oskarżony doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez TU (...) przez wprowadzenie w błąd ej instytucji co do fikcyjnej kradzieży samochodu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej , gdyż w/w nie zgłaszał fikcyjnej kradzieży samochodu, nie sprzedawał za granicą samochodu, nie był pomysłodawcą tego przedsięwzięcia, nie otrzymał żadnej korzyści majątkowej z odszkodowania

14. w odniesieniu do pkt 16 wyroku:

a) błąd w ustaleniach faktycznych polegajmy na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony uderzył A.L. pięścią w okolice nerki, a następnie skuł go kajdankami i wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym W. przykuł go do rury, pomimo poważanych wątpliwości w tym zakresie wynikających przede wszystkim z zacytowanych w apelacji wyjaśnień oskarżonego K. i zeznań świadka A. L.

b) rażącą niewspółmierność kary poprzez orzeczenie rażąco surowej kary 2 lat pozbawienia wolności , podczas gdy oskarżonemu W. za ten czyn wymierzono jedynie karę 4 miesięcy pozbawienia wolności przy niezastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary.

15. w odniesieniu do pkt 18 wyroku:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegajmy na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu opisanego w pkt XXIII części wstępnej wyroku, pomimo poważanych wątpliwości w tym zakresie wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

16. w odniesieniu do pkt 19 wyroku:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegajmy na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu opisanego w pkt XXIVczęści wstępnej wyroku, pomimo poważanych wątpliwości w tym zakresie wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

17 w odniesieniu do pkt 20 wyroku:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegajmy na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu opisanego w pkt XXVczęści wstępnej wyroku, pomimo poważanych wątpliwości w tym zakresie wynikających przede wszystkim z zeznań świadków S. L. (1)oraz K. K. (3)

- naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegającej na dowolnym przyjęciu, że K. K. (3)został pobity przez oskarżonego K.i innych, wobec zacytowanych zeznań świadków K.i L..

Nadto zarzucono:

- naruszenie art. 6 ust. 1 EKPCz w zw. z art. 170 § 1 pkt 2, 3, 4, 5 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 94 § 1 pkt 5 k.p.k. oraz art. 172 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wszystkich wymienionych wniosków dowodowych złożonych przez obrońcę oskarżonego i oskarżonego a także nienależyte umotywowanie tego stanowiska w postanowieniu z dnia 25 maja 2012r.

- naruszenie art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. poprzez niedpowiadające standardom konstytucyjnym i konwencyjnym uzasadnienie wyroku, w szczególności zawierającym wskazane w apelacji sprzeczności

- naruszenie art. 53 § 1 i 2 k.k. poprzez wymierzenie kary rażąco surowej przy nieuwzględnieniu dyrektyw wymiaru kary

- naruszenie art.86 § 1 k.k. poprzez orzeczenie niewspółmiernie wysokiej i surowej kary łącznej w konsekwencji wymierzenia rażąco surowej kary za czyn przypisany oskarżonemu w pkt 5 wyroku

- naruszenie art. 624 § 1 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i obciążenie oskarżonego kosztami postępowania w sytuacji wskazanej apelacji sytuacji materialnej oskarżonego.

Stawiając te wszystkie zarzuty wniósł skarżący o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego

ewentualnie o

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

ewentualnie o

3. złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary łącznej w konsekwencji znacznego złagodzenia kary za czyn przypisany w pkt 5 zaskarżonego wyroku

oraz o

4. nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania karnego za obie instancje.

Obrońca oskarżonego M. F. zaskarżył wyrok w całości i zarzucił:

1. naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 7 k.p.k.,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów podczas gdy okoliczność taka nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym,

3. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej w stosunku do młodocianego oskarżonego.

Stawiając te zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich stawianych mu zarzutów, ewentualnie o zmianę wyroku poprzez obniżenie wymiaru kary łącznej, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego P. S. (1) również zaskarżył wyrok w całości.

Zarzucił, co do rozstrzygnięcia z pkt 72 wyroku, obrazę przepisów postępowania , a to:

- art. 7 w zw. z art. 4 i 410 k.p.k. polegającą na uwzględnieniu wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, a nadto przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów z pominięciem zasad logicznego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego, poczynienie ustaleń i poddanie ich ocenie na podstawie części materiału dowodowego z pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonego, co uwidoczniło się przede wszystkim w uznaniu za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego A. W. (2)oraz zeznań D. W.z postępowania przygotowawczego,

- art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na sporządzeniu uzasadnienia wyroku w sposób uniemożliwiający instancyjną kontrolę orzeczenia,

- art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 167 i 193 § 1 k.p.k. polegającą na zaniechaniu ustalenia zasadniczej okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy, a mianowicie portretu psychologicznego P. S. (1), jego osobowości i ewentualnych predyspozycji wskazujących na akty autodestrukcji lub autoagresji, niewywołanie opinii biegłego psychologa, specjalisty w dziedzinie tworzenia portretu psychologicznego, co było niezbędne i oczywiste w odniesieniu do tego oskarżonego, który w ocenie Sądu miał popełnić czyn opisany w pkt LXIV części wstępnej wyroku, dopuszczając przy tym możliwość odniesienia przez siebie poważnych obrażeń ciała skutkujących trwałym kalectwem a nawet śmiercią.

Nadto w tej części zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że oskarżony wcześniej zaplanował zdarzenie polegające na uderzeniu samochodem w drzewo, a następnie zrealizował je powodując w ten sposób obrażenia ciała W. S. skutkujące jego zgonem.

Rozstrzygnięciu w pkt 73 orzeczenia zarzucił obrazę przepisów postępowania - art. 7 w zw. z art. 4 i 410 k.p.k. polegającą na uwzględnieniu wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, a nadto przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów z pominięciem zasad logicznego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego, co uwidoczniło się uznaniem za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego A. W. (2)jakoby wbrew swemu zamiarowi pozorowania jedynie zamachu na S. W.informował i utrzymywał w przekonaniu P. S. (1), że jego celem jest zabójstwo S. W., a tym samym na zdyskredytowaniu wyjaśnień P. S. (1)i uznaniu ich wyłącznie za przejaw obranej przez niego linii obrony.

W pkt 75 wyroku zarzucił obrazę przepisów postępowania - art. 7 w zw. z art. 4 i 410 k.p.k. polegającą na uwzględnieniu wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, a nadto przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów z pominięciem zasad logicznego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego, co uwidoczniło się uznaniem za niewiarygodne i będące jedynie przejawem obranej linii obrony wyjaśnień oskarżonego co do zamiaru spłaty pożyczki zaciągniętej w Funduszu (...) Sp. z o.o.

Ponadto zarzucił orzeczeniu rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego , i to zarówno w odniesieniu do kar jednostkowych za czyny przypisane mu w pkt 72, 73 i 75 , jak i kary łącznej w rozmiarze 25 lat pozbawienia wolności.

Wniósł zatem ten skarżący o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów opisanych w pkt LXIV, LXV i LXVII części opisowej, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie, a z tzw. ostrożności procesowej o zmianę wyroku poprzez istotne złagodzenie orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych i kary łącznej.

Obrońca oskarżonego P. S. (2) – adw. J. Ż. zaskarżając wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a polegający na przyjęciu, iż:

- oskarżony dokonał w 1998r. przewozu z terytorium Czech do Polski znacznych ilości , bo 34 000 sztuk tabletek rohypnolu, podczas gdy jedynym dowodem to potwierdzającym są wyjaśnienia współoskarżonego A. W. (1) z etapu postępowania przygotowawczego, sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, a osoby wskazane przez oskarżonego W. w dacie składania przezeń wyjaśnień nie żyły, co uniemożliwiło ich przesłuchanie i weryfikację wyjaśnień oskarżonego W.

- oskarżony w okresie od maja 2000r. do sierpnia 2002r. dokonał przewozu z Czech do Polski znacznych ilości, bo 100 000 sztuk tabletek rohypnolu, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego , a w szczególności wyjaśnień oskarżonego P. S. (2) powinna prowadzić do uznania, że oskarżony nie brał udziału w przewozie rohypnolu do Polski , a nadto jedynym dowodem wskazującym na winę oskarżonego są wyjaśnienia współoskarżonego W., z których nie wynika z jaką częstotliwością oskarżony S. miał przewozić do Polski substancje psychotropowe oraz jaki ilości owych substancji oskarżony S. miał jednorazowo przekazywać W., a tym samym nie pozwalających na ustalenie ewentualnej rzeczywistej ilości środków przekazanych przez oskarżonego S. oskarżonemu W.

- oskarżony sprzedał A. W. (1) amunicję śrutową, podczas gdy prawidłowa analiza wyjaśnień oskarżonych S. i N. winna prowadzić do uznania, że A. W. (1) zakupił tę amunicję na strzelnicy podczas jednej z wizyt w Czechach

- oskarżony w 2002r. przez okres 7 dni posiadał substancję wybuchową w ilości 500 gram, z czego następnie nabył od A. W. (1) 100 gram za 400 USD, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, że wyjaśnienia oskarżonego W. są dowodem odosobnionym i jako takie nie mogą stanowić podstawy wiążących ustaleń faktycznych

2. obrazę przepisów prawa procesowego, a w szczególności:

- art. 7 w zw. z art. 4 i art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie winy oskarżonego wyłącznie na podstawie wyjaśnień współoskarżonego A. W. (1), w sytuacji, gdy w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu S. wyjaśnienia te nie są poparte innymi dowodami, a rozbieżności i nieścisłości zawarte w nich nie zostały wyjaśnione, przy jednoczesnym zdeprecjonowaniu wyjaśnień oskarżonego S. i dowodów potwierdzających ich wiarygodność

- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzyganie na niekorzyść oskarżonego niedających się usunąc istotnych wątpliwości dotyczących zarzucanych mu czynów, tak co do udziału oskarżonego w przewozie na terytorium Polski substancji psychotropowych , jak i sprzedaży amunicji A. W. (1)

- art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez brak wskazanej spójnej i pełnej analizy zebranych w sprawie dowodów, w szczególności przyczyn odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego S., sposobu wyliczenia ilości środków psychotropowych które oskarżony miał przywieźć do Polski a to choćby z uwagi na okoliczność, że istnieją rozbieżności pomiędzy wskazaną przez oskarżonego W. ilością sztuk tabletek jaka miała być w jednym listku przywożonym przez oskarżonego S., a materiałem dowodowym zebranym w sprawie wskazującym na ilość tabletek w listku funkcjonującą w obrocie w Czechach w dacie zarzuconych oskarżonemu czynów, a także brak analizy opinii psychiatrycznych dotyczących stanu zdrowia oskarżonego W. w konfrontacji z zeznaniami świadków którzy wskazywali na skłonność tego oskarżonego do ubarwiania, wymyślania, przedstawiania nieprawdziwej lub zniekształconej rzeczywistości, co w rezultacie czyni niemożliwą polemikę ze stanowiskiem Sądu I instancji.

Obrońca ten wniósł zatem o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Kolejny z obrońców oskarżonego P. S. (2) – adw. A. W.zaskarżając wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych wyrażający się w przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się przypisanych mu w pkt 80 – 82 wyroku czynów, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do uzasadnionego wniosku, że oskarżony czynów tych nie popełnił

2. naruszenie przepisów postępowania, a to:

- art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszelkich istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności wykazania interesu dla jakiego oskarżony W. przekazał oskarżonemu S. po czeskiej stronie C. środki pieniężne w wysokości 25 000 złotych jak wynagrodzenie za zakup rohypnolu i jednocześnie pozostawił mu zakupiony towar w tym celu, aby oskarżony S. przemycił go na teren Polski, ryzykując w ten sposób utratę i towaru i zapłaty przy ewentualnej wpadce S., pominięcia wykazania, z jakiej przyczyny oskarżony W., na prośbę oskarżonego K., miał ostrzec m.in. oskarżonego S. o tym, że oskarżony W. jako aresztowany sklada wyjaśnienia i obciąża inne osoby, skoro W. i K. nie posiadali wiedzy na temat domniemanej działalności przestępczej S., a posiadał ją jedynie W. i ponadto, że S. nie jawił się jako współpracownik K., zaś ten ostatni miał w ten sposób wyrażać o niego tak daleko idącą troskę

- art. 7 k.p.k. poprze nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego ustalenie, że zeznania świadka R. K.nie są wiarygodne bo jest zainteresowany pozbawieniem wiarygodności W., podczas gdy świadek ten słuchany w dniu 30 października 2009r. jako oskarżony w innej sprawie wyjaśniał o tym , że oskarżony W.mówił mu, że przywozi z O.tabletki psychotropowe w listkach, że zakupuje je od Dagestańczyków, że rozmawia z nimi po rosyjsku i że K.miał wg pomysłu W.przewozić je na sobie lub w reklamówce przez granicę, a zatem w czasie kiedy oskarżony S.był tymczasowo aresztowany i nie mógł z R. K.ustalić treści swych wypowiedzi

- art. 366 § 2 k.p.k. w zw. z art. 397 § 1, 156 § 5 i art. 170 § 1 k.pk. w zw. z art. 167 w zw. z art. 6 § 1 k.p.k. poprzez niedołączenie do postępowania akt sprawy V Ds. 1/07 Prokuratury Okręgowej w Częstochowie w której był słuchany jako świadek J. S. na okoliczności będące przedmiotem niniejszego postępowania

- art. 7 k.p.k. poprzez odstąpienie od zasady swobodnej oceny dowodów i orzekanie na zasadzie niedozwolonej dowolności w szczególności poprzez danie wiary wyjaśnieniom W., mimo, że stanowiły one jedyny dowód obciążający oskarżonego S..

W konsekwencji wniósł i ten skarżący o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego S. N. zaskarżając wyrok w części skazującej tego oskarżonego podniósł zarzuty:

1. rażącej obrazy przepisów postępowania, a to:

a) art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. poprzez:

- oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie świadków M. D.i D. D.na okoliczności ustalenia dostępu oskarżonego do narkotyków, zażywania i udzielania przez niego narkotyków podczas organizowanych imprez w których owi świadkowie wg wyjaśnień pomawiających współoskarżonych W.i A. W. (2)mieli uczestniczyć, przy jednoczesnym dopuszczeniu na podobną okoliczność na wniosek prokuratury dowodu z zeznań świadka P.i przeprowadzenia go w sposób uniemożliwiający obronie zweryfikowanie tych zeznań

- błędne oddalenie wniosku dowodowego dot. zeznań świadka W. J. (funkcjonariusza Policji), na okoliczność wykazania braku wiarygodności pomawiającego oskarżonego współoskarżonego W., jako nie mającego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy

-błędne oddalenie wniosku dowodowego dot. zeznań świadka M. K. (1) (K.), prawdopodobnie funkcjonariusza (...) i stałego bywalca u oskarżonegoNiezgody, na okoliczność ich znajomości oraz jego wiedzy o kontaktach oskarżonego z narkotykami,

b) art. 4, 5, 7, 410 i 424 k.p.k. poprzez nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, a szczególnie tych które przemawiały na korzyść oskarżonego, niekonsekwentnym i wybiórczym potraktowaniu dowodów obciążających oskarżonego S. N.czyli wyjaśnień współoskarżonych A. W. (1), A. W. (2)i zeznań świadka T. P.poprzez całkowicie bezkrytyczne uznanie ich za wiarygodne, pomimo braku w materiale dowodowym innych dowodów potwierdzających te zeznania, a nawet w przypadku istnienia dowodów przeciwnych; przy jednoczesnym całkowicie dowolnym ocenieniu wyjaśnień i zeznań K. K., J. J., S. L., K. K.,P. S..R. K., C. G., P. Z.oraz faktów, że oskarżony nigdy nie należał do żadnej grupy przestępczej, przy oskarżonym tym ani w jego pomieszczeniach nigdy nie znaleziono żadnej nielegalnie posiadanej jednostki broni, nie znaleziono najmniejszej nawet ilości narkotyków – dokonanym przy tym z naruszeniem zasad logiki i doświadczenia życiowego oraz na rozstrzygnięciu nieusuwalnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego (przy czym sąd nie uzasadnił odpowiednio i zrozumiale swego stanowiska a wręcz uczynił to niezgodnie z zasadami uzasadniania wyroków) , co spowodowało:

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów w sytuacji, gdy w materiale dowodowym poza pomówieniami współoskarżonych W.i A. W. (2), złożonych w celu skorzystania z dobrodziejstw przepisu art. 60 k.k., brak jest jakiegokolwiek obiektywnego i weryfikowalnego dowodu, że oskarżony uczestniczył w sprzedaży W.broni (obrzyna), posiadał nielegalnie broń, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających oraz brał jakikolwiek udział w wymuszeniu na dr R.

3. z daleko idącej ostrożności procesowej zarzucił też rażącą niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kary łącznej w stosunku do stopnia winy oskarżonego, który nie działał w ramach grupy przestępczej, nie posługiwał się bronią ani nie uczestniczył fizycznie w wymuszeniu na dr R..

Stawiając te zarzuty wniósł obrońca o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego S. N.od popełnienia zarzuconych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie w tej części sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie, ewentualnie z ostrożności procesowej o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu stosownie do stopnia jego winy kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Obrońca oskarżonego G. O. zaskarżył wyrok w części skazującej tego oskarżonego i zarzucił:

1. naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań Ł. O. , opierającej się m.in. na braku wszechstronnego rozważenia treści tych zeznań w zestawieniu z pozostałymi zgromadzonym w sprawie dowodami i prowadzącej w konsekwencji do uznania ich za niewiarygodne

2. naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów z wyjaśnień współoskarżonych, opierającej się na uznaniu ich za wyłącznie wiarygodne i uzależnieniu od ich treści rozstrzygnięcia w przedmiocie winy oskarżonego

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez ustalenie, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów, podczas gdy oskarżony nie przyznawał się do ich popełnienia wskazując, że w czasie popełnienia tych przestępstw ( styczeń – maj 2003r. ) nie przebywał w kraju, a taki stan faktyczny został nie tylko poparty zeznaniami świadka Ł. O., który wraz z ojcem przebywał nieprzerwanie w okresie od początku stycznia do połowy marca 2003 r. w Niemczech , ale również wiarygodnymi dowodami z dokumentów jasno świadczących o tym, że oskarżony w określonych datach wymieniał się konkretnymi dokumentami z (...), co jasno dowodzi faktu pobytu oskarżonego na terytorium Niemiec w czasie popełniania ww. przestępstw, a odmienny pogląd reprezentowany przez sąd jest wynikiem błędnego rozumowania sprzecznego z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego.

Wskazując na te zarzuty obrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów, względnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie w tej części sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zanim zwięźle omówione zostaną uwagi ujęte w powyższych apelacjach, ogólnie należy stwierdzić, że ponieważ Sąd Okręgowy przeprowadził szczególnie wyczerpującą, a zarazem trafną analizę w zasadzie całego materiału dowodowego zebranego w przedmiotowej sprawie, w zdecydowanej większości przypadków zbędne stało się ponowne pełne przywoływanie tych racji – zaaprobowanych przez sąd odwoławczy – które zadecydowały o dotychczas przyjętej ocenie poszczególnych dowodów oraz dokonanych ustaleniach faktycznych.

Z tej przyczyny, dla uniknięcia niepotrzebnych powtórzeń tych argumentów Sądu I instancji które uznano za trafne i przekonujące, wystarczające stało się odwołanie do właściwych rozważań sądu orzekającego nawiązujących do kwestii poruszonych w rozpatrywanych apelacjach.

Aby uniknąć ewentualnych nieporozumień zaznaczyć wypada, że taka redakcja niniejszego uzasadnienia zastosowana została wtedy gdy uznano, że argumentacja sądu orzekającego okazała się całkowicie wyczerpująca , zaś odpowiednie zastrzeżenia skarżących nie zawierają żadnych nowych treści lub wskazań interpretacyjnych dowodów , pominiętych bądź też błędnie ocenionych przez Sąd I instancji.

Generalnie zatem oceniając przedstawione powyżej apelacje zasadniczo stwierdzić trzeba, że przeważająca część zaprezentowanych zarzutów okazała się zarzutami nietrafnymi, albowiem postępowanie przed Sądem Okręgowym przeprowadzone zostało w sposób wyczerpujący i zgodny z obowiązującymi normami postępowania - o czym świadczy i treść wyjątkowo obszernego, a przede wszystkim wnikliwego uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Przechodząc do oceny zarzutów naprowadzonych w apelacji obrońcy oskarżonego K. K. uznać należało, że poza tymi uwagami w zakresie wymiaru kary które odniesiono do kary 25 lat pozbawienia wolności orzeczonej za zbrodnię z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. art. 148 § 1 k.k. i inne (pkt 6 zaskarżonego wyroku), zastrzeżenia skarżącego okazały się bezzasadne.

Odnośnie uwag zaprezentowanych na wstępie tej apelacji, a dotyczących sposobu powołania sędziego referenta sprawy w Sądzie I instancji, częściowo przyznać trzeba rację skarżącemu w tym miejscu, w którym opisuje formę odpowiedniego zarządzenia Prezesa Sądu Okręgowego w Częstochowie –k. 11764.

Zarządzenie to zawiera nieomówione zamazanie nazwiska innego sędziego referenta (B. P.), a obok nazwiska ostatecznie wskazanego sędziego referenta dopisano w nawiasie dane innego sędziego (plus SSO M. T.), który to sędzia nie rozpoznawał przedmiotowej sprawy.

Taka, niestaranna forma jakże ważnego zarządzenia o przydzieleniu sprawy do rozpoznania konkretnym sędziom, budzić musi krytyczne uwagi.

Nie można jednak z tego powodu uznać, że wyznaczenie składu sądu w przedmiotowej sprawie nastąpiło wbrew zasadom ujętym w art. 350 § 1 k.p.k. lub w art. 351 § 1 k.p.k. Czynność ta dokonana została przez uprawiony organ, z przedstawionego zarządzenia dostatecznie jasno wynikają personalia ostatecznie wyznaczonego sędziego referenta, zaś Sąd I instancji był należycie obsadzony.

Przyjąć zatem należało, że zaprezentowana niestaranność przy sporządzaniu zarządzenia o wyznaczeniu składu sądu nie mogła mieć wpływu na przebieg postępowania przed sądem I instancji tym bardziej, że w toku tegoż postępowania żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń odnośnie obsady sądu.

Kolejne zastrzeżenia skarżącego skierowane są już przeciwko uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a to w kontekście półrocznego okresu jego sporządzania, liczącej kilkaset stron obszerności i zawartych w nim uwag co do sposobu obrony, co w rezultacie miało doprowadzić do naruszenia prawa do rzetelnego procesu.

I te zarzuty – acz oparte na okolicznościach zaistniałych w związku ze sporządzonym uzasadnieniem zaskarżonego wyroku – nie mogą jednak prowadzić do podzielenia ogólnego zdania skarżącego o jakoby naruszonym prawie do rzetelnego procesu w przedmiotowej sprawie.

W żaden sposób nie można bowiem przyjąć, aby powyższe okoliczności podyktowane były zamierzonym przez Sąd I instancji przytłoczeniem obrony objętością uzasadnienia.

Wręcz przeciwnie, świadczy to o wielkiej staranności i rzetelności sądu orzekającego, a obszerność uzasadnienia wymagała odpowiednio długiego czasu do jego sporządzenia.

Istotnie natomiast zbędnie w tym dokumencie znalazły się krytyczne uwagi Sądu Okręgowego odnośnie sposobu obrony, szczególnie przez obrońcę oskarżonego K. K.. To przecież rzeczą obrońcy jest takie sprawowanie obrony które jego zdaniem może w największym stopniu zabezpieczyć interes oskarżonego, i o ile obrona ta nie wykracza poza obowiązujące normy – a tak przecież nie stało się w przedmiotowej sprawie – nie może powodować zastrzeżeń sądu niezależnie od tego, że w pewnych przypadkach postawa obrońcy nie ułatwia szybkiego zakończenia procesu.

Zaznaczyć jednak wypada, że zawarte w uzasadnieniu wyroku uwagi nie były tego rodzaju, aby mogły nasuwać wątpliwości co do bezstronności sądu, przy czym strony nie korzystały nigdy ze swych uprawnień wynikających z art. 41 § 1 k.p.k.

Nie można także podzielić zdania skarżącego o tym, jakoby w przedmiotowej sprawie miało dojść do naruszenie zasad rzetelnego procesu, a to z uwagi na niepowiadomienie M. S. (1) – syna pozbawionego życia W. S. – o prawach osoby pokrzywdzonej, przy czym zarzut ten został powtórzony w kontekście czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 5 zaskarżonego wyroku

Niezależnie od tego, że skarżący obrońca nie podał na czym w tym przypadku polega wymagane od niego wskazanie tzw. gravamen (art. 425 § 3 k.p.k.), zauważyć wypada, że oskarżyciel publiczny w toku śledztwa zawiadomił o prowadzonym postępowaniu żonę pokrzywdzonego W. S.– A., wypełniając w ten sposób obowiązek wynikający z art. 52 § 2 k.p.k.

Zasadniczym dowodem, który stał się podstawą do poczynienia ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego K. K., są w przedmiotowej sprawie wyjaśnienia współoskarżonego A. W. (2).

Sąd Okręgowy dokonał rzetelnej i przekonującej oceny tych wyjaśnień oskarżonego A. W. (2), w zasadniczej części przyznając im walor wiarygodności przy powołaniu odpowiednich racji wspierających dokonaną ocenę.

Oskarżony A. W. (2) jest osobą, której wcześniejsze postępowanie wielokrotnie charakteryzowało się rażącym łamaniem norm postępowania, efektem czego stało się skazanie go w przedmiotowym postępowaniu za cały szereg przestępstw, w tym i zbrodnie z art. 148 § 1 k.k. i inne.

Pełną świadomość tego miał jednak i sąd orzekający, dając temu wyraz w odpowiednich fragmentach motywów zaskarżonego wyroku.

Poprawa postawy oskarżonego A. W. (2), podyktowana i chęcią pomniejszenia odpowiedzialności karnej, następowała stopniowo, a zatem przywołane w uzasadnieniu apelacji (str. 3 – 4), przestępcze poczynania oskarżonego A. W. (2) już po dokonaniu zabójstwa W. S. w maju 2006r., nie mogą prowadzić do prostego wniosku o potrzebie odrzucenia wiarygodności wyjaśnień A. W. (2).

Nie można podzielić wniosku skarżącego o konieczności przesłuchania osk. A. W. (2) z udziałem biegłego psychologa celem dalszego sporządzenia opinii odnośnie możliwości postrzegania, zapamiętywania i przekazywania spostrzeżeń przez tego oskarżonego.

Możliwość taka istnieje jedynie w przypadku świadków (art. 192 § 2 k.p.k. zamieszczony w rozdziale 21 k.p.k.), stąd też wykorzystanie tej instytucji do oskarżonego nie jest dopuszczalne – wszakże i z tej przyczyny, że naruszałoby to jego prawo do obrony.

Dodać wypada, że osk.A. W. (2) badany był w tej sprawie przez biegłych lekarzy psychiatrów, którzy nie złożyli wymaganego wniosku w trybie art. 202 § 2 k.p.k. o powołanie do udziału w wydaniu opinii biegłych innych specjalności.

Jednocześnie z treści przedmiotowej opinii sądowo-psychiatrycznej nie wynikając treści, które dawałyby podstawę do krytycznej oceny relacji tego oskarżonego z powodu jego poziomu intelektualnego.

Odbiegając w tym miejscu od zarzutów ujętych w apelacji obrońcy oskarżonego K. K., pozostając natomiast przy ocenie wyjaśnień osk. A. W. (2) w kontekście czynów zarzuconych oskarżonemu K., podkreślić trzeba, że rzetelność a zarazem krytycyzm oceny wyjaśnień osk. A. W. (2) przejawia się i w tym, że o ile relacja ta budziła zastrzeżenia sądu orzekającego, nie była podstawą ustaleń o sprawstwie osk. K..

Tak stało się w przypadku czynów zarzuconych w pkt XIV i XVI aktu oskarżenia , od popełnienia których oskarżony K. K.został uniewinniony.

W tym zatem przypadku jako bezzasadne uznając zarzuty apelacji prokuratora, podzielić należało rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego, wnikliwie i przekonująco uzasadnione w motywach zaskarżonego wyroku – odpowiednio str. 62 – 64 (czyn na szkodę M. R.z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.) oraz str. 169 – 171 (czyn mający polegać na przewozie rohypnolu z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i inne).

Nietrafne są i te ogólne zastrzeżenia skarżącego obrońcy, które zmierzają do wykazania, że w rozpatrywanej sprawie doszło i do naruszenia art. 6 ust. EKPCz i PW w zw. z art. 170 § 1 pkt 2,3,4,5 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 94 § 1 pkt 5 k.p.k. oraz art. 172 k.p.k. , a to poprzez oddalenie wniosków dowodowych oskarżonego i jego obrońcy.

Sąd Okręgowy – co wynika z odpowiednich zapisów ujętych w protokołach rozpraw, a co zostało powtórzone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 358 – 360, 367 – 373), oddalając pewne wnioski dowodowe w każdym przypadku dogłębnie uzasadnił swe stanowisko, a powołane racje, wskazujące i na konkretną podstawę oddalenia wniosków, zasługują na aprobatę.

Krótko jedynie przypomnieć trzeba, że próby uzyskania obecnie informacji od operatorów telefonicznych są bezcelowe i z tego względu, że operatorzy zobowiązani są zniszczyć odpowiednie dane po upływie 12 miesięcy (art. 180a prawa telekomunikacyjnego ).

Podobnie rzecz przedstawia się w przypadku nagrań monitoringu ulicznego z 2006r.

Dane osobowe oskarżonych K. K.oraz A. W. (2)z okresu ich wspólnego zatrudnienia w 2000r. nie mogą przynieść informacji istotnych w przedmiotowym procesie.

Skarżący nie przedstawił zastrzeżeń co do zeznań świadka A. S. (2), nie ma zatem przesłanek które nakazywałyby sięganie po dalsze źródła dowodowe celem weryfikacji zeznań tegoż świadka.

Odnośnie kalendarza zabezpieczonego u oskarżonego A. W. (2), znajdujące się w nim zapiski oraz okoliczności w jakich doszło do ujawnienia tego dowodu zostały poddane dogłębnej i trafnej analizie przez sąd orzekający ( str.362 - 365 uzasadnienia wyroku)

Przeprowadzanie obecnie ekspertyzy mającej ustalić daty dokonywania tych zapisków jest bezcelowe z uwagi na brak odpowiednich metod badawczych umożliwiających dokonanie precyzyjnych ustaleń co do zeszytu zabezpieczonego w dniu 10 stycznia 2007r.

Przechodząc do szczegółowych zarzutów apelacji obrońcy dotyczących już poszczególnych czynów przypisanych oskarżonemu K. K.stwierdzić trzeba, że co do czynu z pkt 1 wyroku nie ma racji skarżący twierdząc iż sąd orzekający pominął w swej ocenie zeznania świadków M. P., M. W. (2), R. S., K. K. (1)i A. S. (1), albowiem rzeczowa i trafna analiza zeznań tych świadków została dokonana nie tylko przy okazji rozważań dotyczących czynu z pkt 1 wyroku, ale nadto czynów choćby z pkt 5 i 8 zaskarżonego orzeczenia.

Nie można czynić zasadnych uwag sądowi orzekającemu z powodu nieprzesłuchania na rozprawie świadków A. H. ps. (...)oraz A. D., albowiem nie jest znane miejsce pobytu tych osób –poszukiwanych do tej pory listami gończymi.

Prowadzący postępowanie w sprawie V Ds. 1/07 prokuratorzy odmówili wyrażenia zgody na ujawnienie akt tej sprawy, co zamknęło drogę do informacji dotyczącej toku postępowania po zawiadomieniu o przestępstwie złożonym przez D. J..

Sąd orzekający w swej ocenie nie pominął zacytowanych w apelacji zeznań świadków Z. M., R. K., T. W.i M. P., a także wyjaśnień A. W. (2), S. N.i M. F., w tym i w kontekście odpracowywanie długu przez J. R.oraz okoliczności poznania się K. K.i G. O.– str. 1 – 28 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Zaznaczyć wypada, że wymienieni świadkowie – za wyjątkiem R. K.– to osoby niezwiązane blisko z gronem oskarżonych, stąd też nie może dziwić brak konkretnych informacji z ich strony co do grupy przestępczej kierowanej najpierw przez A. W. (1)a potem K. K..

Natomiast wspomniany R. K.to osoba skazana już za czyn z art. 258 § 1 k.k. do popełnienia którego się nie przyznawał (wyrok w sprawie (...)Sądu Okręgowego w C. utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach sygn. akt II AKa 246/12), nie jest zatem czymś nadzwyczajnym brak informacji ze strony tego świadka o przestępczej działalności osób oskarżonych w niniejszym postępowaniu.

Przedstawiony w kontekście czynu z pkt 1 zaskarżonego wyroku zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie został rozbudowany o wskazania, jakie konkretne błędy zostały popełnione w sposobie oceny dowodów dokonanej przez Sąd i instancji, stąd też i z tego powodu zarzut ów uznano za bezzasadny.

Z tych wszystkich względów, a także mając na uwadze okoliczności naprowadzone przy okazji rozważań dotyczących sprawstwa osk. M. F.w zakresie czynu przypisanego mu w pkt 60 zaskarżonego wyroku, uznać należało, że sąd orzekający dokonał trafnych ustaleń faktycznych , korygując przy tym w stosunku do opisu zawartego w akcie oskarżenia czas przestępczej działalności grupy przestępczej , na bazie których to ustaleń poprawnie zakwalifikował przedmiotowy czyn oskarżonego K. K.jako występek z art. 258 § 3 k.k.– str. 29 – 35 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Odnośnie czynu z pkt 2 zaskarżonego wyroku wyczerpujące racje powołane przez sąd orzekający, odnoszące się i do zeznań świadków M. W., Z. G., Z.K., D. W., J. B., P. R. i Z. M. wskazanych w apelacji obrońcy, także w pełni zasługują na aprobatę – str. 109 – 127 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Zaznaczyć wypada, że sprawstwo oskarżonego K. K.wynika nie tylko z obciążających go niezmiennie wyjaśnień oskarżonego A. W. (2), ale i zeznań świadka J. K.(od którego kupił rewolwer (...)), wyjaśnień oskarżonego A. W. (1)(który skontaktował J. K.z K. K.), wyjaśnień S. N.( który widział u niego tenże rewolwer ) i wyjaśnień M. F.(który podał okoliczności w jakich A. W. (2)broń tę przechowywał na polecenie K. K.).

Co do rewolweru N.i pistoletu P. dodatkowo wspomnieć trzeba o relacjach J.i Z. K.od których broń ta została nabyta, a za co zostali oni już prawomocnie skazani.

Z kolei okoliczności nabycia strzelby M.dodatkowo naświetlił w swych wyjaśnieniach oskarżonyM. F.– o czym szerzej przy okazji omawiania zarzutów dotyczących tego oskarżonego. Dodać trzeba, że strzelbę tą miał widzieć w bagażniku samochodu oskarżonego K.oskarżony N.w toku demonstracji siły w czasie zajścia pod agencją towarzyską K..

Sąd orzekający – wbrew zdaniu skarżącego – odniósł się do kwestii zmiany postawy przez oskarżonego A. W. (2), także w kontekście pierwotnego pomawiania przezeń D. N. – o czym jeszcze poniżej przy okazji omawiania apelacji obrońcy osk. P. S. (1).

To, że nie ustalono który z klientów agencji towarzyskiej V. zostawił w zastawie broń gazową, ani w jakich konkretnie okolicznościach poznali się oskarżeni O. i K., nie może czynić nietrafnymi zasadniczych ustaleń faktycznych, albowiem wymienione braki dotyczą okoliczności wielce drugorzędnych.

Świadek A. M. (1) poszukiwany jest listem gończym, a zatem nieprzesłuchanie tego świadka na rozprawie spowodowane zostało okolicznością niezależną od sądu orzekającego.

Z poczynionych ustaleń wynika, że oskarżony K. K. w zasadzie nie miał bezpośredniego kontaktu z bronią należącą do kierowanej przezeń grupy, stąd też przeprowadzenie badań daktyloskopijnych tejże broni jest bezcelowe.

Odnośnie czynu związanego z substancją wybuchową semtex (pkt 3 wyroku), argumenty naprowadzone przez sąd orzekający w pełni zasługują na aprobatę – str. 130 – 140 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Oskarżeni A. W. (2), A. W. (1)tak w postępowaniu przygotowawczym jak i na rozprawie, zaś S. N.i M. F.na etapie śledztwa zgodnie podali, że substancja ta w części która została podrzucona Policji przy okazji wizyty papieża w C., należała do oskarżonego K. K..

Fragmenty wyjaśnień oskarżonego A. W. (2) przytoczone w apelacji nie odzwierciedlają całych jego wypowiedzi w tymże przedmiocie, dlatego nie mogą prowadzić do uznania zarzutów skarżącego jako zasadnych

Z tych zatem względów i zarzuty skierowane przeciwko orzeczeniu z pkt 3 zaskarżonego wyroku okazały się bezzasadne.

Sąd orzekający przedstawił rzeczowe i w rezultacie celne argumenty – zasługujące na aprobatę – i w zakresie czynu polegającego na podżeganiu do zabójstwa A. W. (1) – strony 185 – 204 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Co do zastrzeżeń skarżącego odnośnie ustaleń w zakresie zamiaru kierującego poczynaniami oskarżonego K. K.oraz propozycji dokonania zabójstwa jaką złożył on za pośrednictwem osk.A. W. (2) J. A.przypomnieć trzeba, że kwestię tą sąd orzekający ustalił w oparciu o dogłębnie przeanalizowane relacje wspomnianych osób, w niczym nie wykraczając w swych rozważaniach poza granice swobodnej oceny dowodów.

Okoliczność dotycząca przekazania rewolweru (...) R. R., a to w celu dokonania zabójstwa A. W. (1), wynika tak z zeznań tego świadka jak i wyjaśnień A. W. (2), ma zatem odpowiednie wsparcie w rzeczowo ocenianym przez sąd orzekający materiale dowodowym.

To, że osk. A. W. (2)kupił R. R.samochód F. (...)aby ten mógł sprawniej przemieszczać się za A. W. (1), w niczym nie stoi na przeszkodzie ustaleniom o tym, że K. K.był osobą podżegającą do zabójstwa.

Odnośnie motywu którym kierował się oskarżony K. K.przypomnieć trzeba, że i w tej kwestii sąd orzekający poczynił odpowiednie ustalenia, nawiązujące do konfliktów między tymi oskarżonymi jeszcze z okresu, kiedy to A. W. (1)był czołową postacią w grupie przestępczej, narzucającą swe zdanie innymi podporządkowanym mu osobom i czerpiącą poza nimi największe korzyści z dokonywanych przestępstw.

Oskarżony K. K.został skazany nie za czyn z art. 148 § 1 pkt 1 k.k., jak to błędnie wskazano w apelacji, zapewne nawiązując nieprecyzyjnie do kwalifikacji z pkt VIII aktu oskarżenia, lecz z art. 148 § 1 k.k., a zatem choćby z tego powodu i zarzut obrazy prawa materialnego okazał się bezzasadny.

Z tych więc względów i zarzuty skierowane przeciwko orzeczeniu z pkt 4 zaskarżonego wyroku ocenić należało jak niezasadne.

Ponieważ czyny przypisane oskarżonemu K. K.w pkt 5 i 6 zaskarżonego wyroku ściśle wiążą się z czynami oskarżonego P. S. (1)z pkt 72 i 73 zaskarżonego wyroku, do oceny zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego K. K.nawiązują i dalsze uwagi, dotyczące wspomnianych czynów popełnionych przez P. S. (1), w tym odnośnie oceny zeznań świadka D. W..

I tak co do podżegania do zabójstwa W. S., sąd orzekający poczynił wyjątkowo wnikliwe, wręcz drobiazgowe ustalenia faktyczne, poprzedzone dogłębną oceną wchodzących pod rozwagę dowodów- strony 226 – 305 zaskarżonego wyroku, generalnie zasługujące na aprobatę.

Poza uwagą sądu nie pozostały żadne istotne dowody, a zatem uwagi skarżącego o pominięciu w rozważaniach sądu orzekającego zeznań wymienionych w apelacji świadków K., P., S., B., S., A. S., niemających zresztą konkretnych wiadomości o przebiegu przedmiotowego zdarzenia, są uwagami nietrafnymi.

I zarzut niesłusznego dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego A. W. (2) okazał się niesłuszny, jeśli przypomnieć dogłębną analizę wyjaśnień tego oskarżonego przeprowadzoną przez sąd orzekający – co wynika z przedstawionych powyżej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Podobnie rzecz przedstawia się w i odniesieniu do dokonanej przez sąd orzekający oceny opinii biegłych wypowiadających się w przedmiocie przyczyn zderzenia z drzewem pojazdu kierowanego przez oskarżonego P. S. (1), a analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie daje podstaw do przyjęcia aby doszło do zarzuconego w apelacji przekształcenia treści którejś z opinii.

Nie można przy tym czynić zasadnych uwag co do przesłania biegłym szerszej niźli wcześniej sygnalizowano części akt przedmiotowej sprawy. Wręcz przeciwnie, taka sytuacja umożliwiła biegłym zapoznanie się z pełniejszym materiałem dowodowym, co dało podstawę do wydania opinii uwzględniającej szerszy zakres danych potrzebnych do sformułowania odpowiednich wniosków.

W tym miejscu wypada przypomnieć, że wydana w toku postępowania sądowego kompleksowa opinia zespołu ekspertów d/s wypadków drogowych Fundacji (...) w P. ( k. 17 640 – 17 664 t. 86 ) przynosi między innymi informacje o tym, że bardzo łagodna korekta toru jazdy przeczy twierdzeniom o zamiarze kierującego powrotu na jezdnię ( k. 17 659 ), a wcześniejszy ślad zjazdu z jezdni na pobocze nie wskazuje na to, że jest to ślad hamowanego intensywnie koła lub też koła zarzuconego bocznie, co nie może stanowić podstawy do jednoznacznego uznania utraty panowania nad pojazdem przez kierującego ( k. 17 656 ).

Zacytowane wnioski sprzeczne są zatem z tym, co na temat przyczyn zjechania z jezdni na pobocze oraz prób powrotu na jezdnię podawał oskarżony P. S. (1) w swych wyjaśnieniach, ocenionych zresztą jako nieprzekonujące przez sąd orzekający.

Także rozważania sądu I instancji odnośnie polis, zachowania oskarżonego P. S. (1) już po zderzeniu w niczym nie wykraczają poza granice swobodnej oceny dowodów ujęte w art. 7 k.p.k.

Co do zarzutu obrazy prawa materialnego, tj. art. 13 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 pkt 1 k.k., to podobnie jak w odniesieniu do czynu z pkt 4 zaskarżonego wyroku sformułowanie tego zarzutu jest na tyle nieprecyzyjne i pozbawione dalszej argumentacji, że zarzut ten uznać należy jako oczywiście bezzasadny.

Działania oskarżonego K. K., podżegającego P. S. (1)do dokonania zabójstwa ojca przyniosły efekt oczekiwany przez K. K., a zatem został spełniony skutek podżegania, tak więc rozważania skarżącego odnośnie skutkowego charakteru podżegania pozbawione są w tej konkretnej sprawie znaczenia.

Z tych więc przyczyn zarzuty skarżącego ocenić należało jako bezzasadne.

Zaskarżony wyrok - już niezależnie od uwag skarżącego- wymagał jednak w pkt 5 koniecznej korekty w zakresie opisu czynu i co za tym idzie i kwalifikacji prawnej, z której wyeliminowano kumulatywnie zastosowany przepis art. 151 k.k.

Inny jest bowiem zamiar i sposób działania sprawcy podżegającego do popełnienia zabójstwa pokrzywdzonego, a inne poczynania towarzyszą nakłanianiu do popełnienia samobójstwa, skierowane już bezpośrednio wobec osoby która miałaby pozbawić się życia.

Nie podzielając zatem racji naprowadzonych w tym przedmiocie przez sąd orzekający na str. 305 uzasadnienia zaskarżonego wyroku uznać należało, że w takim przypadku popełnione zostałyby dwa odrębne przestępstwa, pozostające ze sobą w zbiegu realnym, a nie jeden czyn kwalifikowany kumulatywnie z art. 148 § 1 k.k. i art. 151 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Zważywszy jednak na granice zaskarżenia, nie była możliwa odpowiednia zmiana zaskarżonego wyroku, albowiem zmiana taka, rozszerzająca odpowiedzialność karną oskarżonego o kolejne przestępstwo, byłaby rozstrzygnięciem na jego niekorzyść.

Przechodząc już w tym miejscu do zagadnienia kary wymierzonej oskarżonemu K. K.za przedmiotową zbrodnię stwierdzić trzeba, że orzeczona kara 25 lat pozbawienia wolności jest karą rażąco surową.

Nie można bowiem pominąć tego, że oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się w postaci zjawiskowej podżegania, do tego głównie za pośrednictwem innej osoby tj. oskarżonego A. W. (2), nie był zatem bezpośrednim sprawcą zabójstwa pokrzywdzonego.

Okoliczność ta, acz w żadnej mierze nie pomniejszając stopnia odpowiedzialności oskarżonego, rzutować jednak musi na pewne złagodzenie represji karnej stosowanej względem oskarżonego.

Jeśli dodać do tego pewne pozytywy we wcześniejszym trybie życia oskarżonego, który obok szeroko zakrojonej działalności przestępczej prowadził też udokumentowaną działalność charytatywną, wymierzanie mu wyjątkowej kary 25 lat pozbawienia wolności byłoby karaniem zbyt surowym.

Stosowna zatem i w pełni racjonalna jawi się kara 15 lat pozbawienia wolności, a dalszemu łagodzeniu kary sprzeciwiają się już okoliczności, trafnie naprowadzone w tym przedmiocie przez sąd orzekający ( str. 306 uzasadnienia zaskarżonego wyroku ).

Jakże rozległy zakres przestępczej działalności oskarżonego, długi okres trwania w popełnianiu przestępstw, także po odbyciu wcześniej wymierzonej mu kary pozbawienia wolności, zasadnym w pewnej mierze czyni wniosek apelacji prokuratora o zastosowanie wobec tego oskarżonego instytucji z art. 77 k.k. § 2 k.k., a to poprzez ustalenie, że o warunkowe przedterminowe zwolnienie starać się on będzie mógł dopiero po odbyciu 13 lat kary pozbawienia wolności.

Z tymi zatem zmianami – w zakresie kwalifikacji prawnej oraz kary – zaskarżony wyroku w pkt 5 w pozostałej części utrzymany został w mocy.

Bezzasadne natomiast okazały się zarzuty apelacji obrońcy w zakresie kolejnej zbrodni przypisanej oskarżonemu K. K., a mianowicie z 13 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k. popełnionej na szkodę S. W.( pkt 6 zaskarżonego wyroku ).

Odnośne zastrzeżeń skarżącego co do rzeczywistych właściwości ładunku wybuchowego użytego do dokonania zamachu na życie pokrzywdzonego podnieść trzeba, że osoby mające styczność z tym materiałem – A. W. (2)oraz R. P. (1), prawomocnie zostały już skazane za czyn z art. 171 § 1 k.k.

To, czy użyty materiał istotnie miał cechy materiału wybuchowego nie ma natomiast bezpośredniego związku z odpowiedzialnością karną oskarżonego K. K., skazanego za czyn w postaci zjawiskowej podżegania.

Co do uwag skarżącego dotyczących pominięcia w postępowaniu sądowym szeregu dowodów stwierdzić trzeba, że wymienione w apelacji dowody nie miałyby znaczenia dla poczynienia ustaleń faktycznych bądź też nie byłby obecnie przydatne do stwierdzenia okoliczności podanych przez skarżącego.

I tak oględziny pojazdu pokrzywdzonego po okresie 7 lat od zdarzenia i użytkowaniu przez pokrzywdzonego nie byłyby czynnością mogącą ujawnić określone ślady po działaniach oskarżonego A. W. (2), przy czym dodać wypada, że oskarżony ten miał nie dotykać samochodu, a ładunek wybuchowy położył na jezdni pod autem.

Eksperyment procesowy w zakresie zbadania umiejętności oskarżonego A. W. (2) co do zmiany sposobu podłączenia zapalnika ładunku wybuchowego z szeregowego na równoległy nie jest przydatny w kontekście jednoznacznych wyjaśnień oskarżonego A. W. w tym przedmiocie.

Sąd Okręgowy ustalił motywy kierujące osobami zaangażowanymi w popełnienie czynu na szkodę S. W., w tym w szczególności to czym kierował się oskarżony K. K.chcąc zastraszyć innych dłużników uchylających się od zapłaty udzielonych im na lichwiarskich warunkach pożyczek.

To właśnie było głównym celem oskarżonego K., a w tym konkretnie przypadku rzeczą dalszą była faktyczna możliwość uzyskania odszkodowania z tytułu polisy, przeanalizowana zresztą odpowiednio przez Sąd I instancji.

Sąd ten właściwie ocenił i zeznania wymienionych w apelacji świadków P. I., E. B., R. P. (1), także w kontekście braku wiedzy tego ostatniego do czego ma konkretnie służyć dostarczony przezeń ładunek wybuchowy - str. 206- 223 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Co do powtórzonego i w odniesieniu i do tego czynu zarzutu obrazy prawa materialnego, tj. art. 13 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 pkt 1 k.k., to podobnie jak w przypadku czynów z pkt 4 i 5 zaskarżonego wyroku zarzut ten sformułowany jest na tyle nieprecyzyjne i ogólnie, że uznać go należy za oczywiście bezzasadny.

W tym przypadku trafna jest bowiem kwalifikacja prawna czynu oskarżonego, której zastosowanie sąd orzekający odpowiednio uzasadnił, podobnie jak i wymiar kary orzeczonej oskarżonemu przy zastosowaniu dobrodziejstwa jej nadzwyczajnego złagodzenia – str. 223- 224 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Nietrafne okazały się i zarzuty sformułowane co do rozstrzygnięcia zawartego w pkt 7 zaskarżonego wyroku, w szczególności zmierzające do wykazania, że działania oskarżonego K. K.nie odbyły się w warunkach określonych w art. 65 § 1 k.k., albowiem przestępstwo to miało dopiero potwierdzić przynależność oskarżonych A. W. (2)i K. K.do grupy przestępczej kierowanej w owym czasie, tj. w październiku 2000 r. przez A. W. (1).

Sprawstwo oskarżonego odnośnie tego czynu wynika nie tylko z wyjaśnień oskarżonego A. W. (2), ale także i z relacji oskarżonego A. W. (1) oraz treści wydruku biletu autobusowego z C. do H. gdzie A. W. (2) dostarczył kilogram amfetaminy – str. 47 – 51 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Nieprzesłuchanie na rozprawie świadków A. H.i A. D.wynika z ich poszukiwania listem gończym – o czym była już wyżej mowa.

Kwestia potwierdzenia pseudonimu którym posługiwał się A. H.nie może rzutować na ocenę wyjaśnień oskarżonych A. W. (2)i W., przy czym możliwe byłoby pełne ustalenie tej kwestii dopiero po przesłuchaniu A.H., co jednak nie jest możliwe

Z wyjaśnień A. W. (2)i A. W. (1)jednoznacznie wynika, że tak A. W. (2)jak i K. K.mieli pełną świadomość tego, że dokonując przedmiotowego czynu stają się członkami grupy A. W. (1), stąd też trafnie rozszerzono kwalifikację prawną tego czynu o normę art. 65 § 1 k.k.

Zaskarżony wyrok wymagał jedynie korekty w zakresie kary za czyn z art.55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., albowiem z uwagi na treść art. 65 § 1 k.k. kara za ten czyn musi być wyższa niż 3 lata pozbawienia wolności – co słusznie zauważył i sąd orzekający w swym uzasadnieniu (str. 51).

Aprobując zatem w tym zakresie odpowiedni zarzut apelacji prokuratora, zaostrzyć należało, do uwzględniającego stopień społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego wymiaru 3 lat i 3 miesięcy, karę pozbawienia wolności za powyższą zbrodnię.

Odnośnie zarzutu obrazy prawa materialnego skierowanego przeciwko orzeczeniu o czynie z pkt 10 zaskarżonego wyroku, który popełniony został na szkodę M. R., uwaga skarżącego, bliżej zresztą nieuzasadniona, okazała się bezzasadna.

To, że oskarżony K. K.osobiście nie wykonywał czynności sprawczych w stosunku do pokrzywdzonego, nie zmienia jego zaangażowania w popełnienie tegoż czynu – planował i koordynował on działania innych sprawców a później brał udział w podziale łupu.

Z tego zatem względu wyrok i w powyższej części utrzymać należało w mocy.

Skarżący, poza ogólnym zarzuceniem błędu w ustaleniach faktycznych bądź obrazy prawa materialnego w przypadku czynów przypisanych K. K.w pkt 8, 12,13, 14, 15, 16, 18 i 19 zaskarżonego wyroku, nie zaprezentował żadnego uzasadnienia swego stanowiska.

Nie dostrzegając i w tym przypadku uchybień po stronie sądu orzekającego , odwołać się wystarczy do wnikliwych rozważań Sądu I instancji, ujętych odpowiednio w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na stronach:

- 64 – 71 ( oszustwo na szkodę J. P. (2) – pkt 19 wyroku ),

- 76 - 82 ( pozbawienie wolnościA. L.– pkt 16 wyroku ),

- 87 – 94 ( oszustwo na szkodę (...) związane ze zgłoszeniem kradzieży samochodu F. (...) –pkt 15 wyroku ),

-95 – 101 ( kradzież z włamaniem na szkodę A. K. – pkt 12 wyroku ),

-101 – 103 ( zniszczenie mienia na szkodę A. S. (5) – pkt 13 wyroku ) - - -104 - 109 ( wyłudzenie odszkodowania z tytułu uszkodzenia samochodu O. (...) – pkt. 18 wyroku )

- str. 150 – 160 ( udział w obrocie środkami odurzającymi – pkt 8 wyroku )

- str. 176 – 180 ( wymuszenie zwrotu wierzytelności od M. T.– pkt 14 wyroku ).

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy i odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 20, tj wymuszenia rozbójniczego na osobie K. K. (3).

I w tej bowiem części sąd orzekający dokonał trafnej oceny dowodów i ustaleń faktycznych, co odpowiednio uzasadnił – str. 71 – 75 motywów zaskarżonego wyroku, czemu skarżący, poza ogólnym sformułowaniem zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy art. 7 k.p.k., nie przeciwstawił konkretnych uwag.

Z tych wszystkich względów, za wyjątkiem przedstawionych wyżej korekt co do czynów przypisanych w pkt 5 i 7 zaskarżonego wyroku, orzeczenie Sądu Okręgowego w zakresie oskarżonego K. K.utrzymano w mocy.

Konsekwencją dokonanych zmian w zakresie kary za czyn z pkt 5, stać się musiała i zmiana rozstrzygnięcia o karze łącznej pozbawienia wolności, poprzez złagodzenie jej wymiaru do 15 lat, przy zastosowaniu instytucji z art. 77 § 2 k.k.

Jako bezzasadne oceniono przy tym zarzuty apelacji prokuratora zmierzające do zaostrzenia oskarżonemu kar pozbawienia wolności wymierzonych mu za czyny z pkt 4 i 6 zaskarżonego wyroku, podobnie jak i wniosek o podwyższenie do 5 lat kary za czyn z pkt 7 zaskarżonego wyroku.

Sąd orzekający – w przypadku czynów z pkt 4 i 6 wyroku – dostrzegł i odpowiednio uwzględnił wszystkie okoliczności rzutujące na wymiar kar, co należycie zostało uzasadnione, w tym i co do warunków do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenie kar na podstawie art. 60 § 6 pkt 2 k.k., albowiem ostatecznie nie doszło do popełnienia przestępstw przez podżegane przez oskarżonego osoby.

Aprobując zatem i w tym przedmiocie racje sądu orzekającego, zbędnym jest ich ponowne, pełne prezentowanie.

Jako bezzasadne ocenić należało te zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego P. S. (1) które zmierzały do wykazania, że w toku procesu doszło do mogącej mieć wpływ na treść wyroku obrazy wskazanych norm postępowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych.

Otóż – jak to już wyżej zaznaczono – lektura akt przedmiotowej sprawy, w tym i niekiedy wręcz przesadnie drobiazgowego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, niezbicie wykazuje, że w toku procesu przed Sądem I instancji nie doszło do takich uchybień, o jakich mowa jest w apelacji obrońcy.

I tak , co do przypisanej oskarżonemu w pkt 72 zaskarżonego wyroku zbrodni z art. 148 § 1 k.k. i art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 4 § 1 k.k. nie można podzielić zasadniczego zdania skarżącego o tym, że Sąd Okręgowy dokonał wybiórczej i jednostronnej oceny materiału dowodowego, pomijając dowody korzystne dla oskarżonego tj. wyjaśnienia samego oskarżonego, zeznania świadków A. B., B. S., I. N., M. S. (2)i D. W.z rozprawy.

Opinii skarżącego stoi na przeszkodzie treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, świadczących o dogłębnej, a zarazem trafnej i logicznej analizie wszystkich wymienionych wyżej dowodów (odpowiednio str. 451-472 co do wyjaśnień oskarżonego, str.383 co do A. B. i M. S. (2), str. 356 co do B. S. oraz str.387 odnośnie I. N.), którą to ocenę podzielając nie ma potrzeby ponowne prezentować argumentów naprowadzonych przez sąd orzekający.

Odnośnie oceny zeznań świadka D. W., uwadze sądu orzekającego nie umknęły różnice pomiędzy tym, co świadek ten zeznawał i wyjaśniał pierwotnie (k. 5219- 5223 t. 26, 6937 -6938 t. 35 oraz w sprawie sygn. akt IV K 82/08 Sądu Rejonowego w Częstochowie), a co odmiennie przedstawił na rozprawach –k. 14 580- 14581, 14 615 t. 71, 14643 -14647 t. 72.

Odrzucenie przez Sąd Okręgowy tłumaczenia świadka D. W., że poprzednie relacje ułożył sobie na polecenie swego obrońcy i nie są one prawdziwe, zostało właściwie, logicznie i w rezultacie trafnie uzasadnione między innymi zachowaniem oskarżonego A. W. (2)na początkowym etapie śledztwa, kiedy to starał on się chronić posiadającego wiedzę o zdarzeniu D. W.kierując zainteresowanie organów ścigania w stronę D. N.. Okoliczność ta zasadnie przemawia za przyjęciem, że D. W.określoną wiedzę posiadał i przekazał ją w swych pierwotnych relacjach – strony 429 – 436 uzasadnienia wyroku Sądu I instancji.

Przypomnieć wypada, że sąd orzekający niezwykle drobiazgowo ocenił dowody odnoszące się do czynu dotyczącego zabójstwa W. S. (strony 351 – 481 motywów zaskarżonego wyroku) , gdzie omówiono należycie i zagadnienie grypsów otrzymywanych przez A. W. (2) w okresie jego tymczasowego aresztowania.

Dotyczący tego czynu zarzut obrazy art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. uznać zatem należy jako oczywiście bezzasadny, choć istotnie lektura tak obszernego uzasadnienia wymaga długiej uwagi.

Odnośnie zarzutu obrazy norm art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. i art. 193 § 1 k.p.k. do której miało dojść poprzez zaniechanie pozyskania portretu psychologicznego oskarżonego P. S. (1), stwierdzić trzeba, że z powodu zmian w osobowości oskarżonego jaka nastąpić musiała zarówno z powodu wieloletniego upływu czasu od zdarzeń z maja 2006r. jak i długiego już okresu izolacji oskarżonego, opinia taka nie byłaby miarodajna dla uzyskania rzetelnego wglądu w osobowość oskarżonego.

Jednocześnie zaznaczyć wypada, że portret taki miałby li tylko pomocnicze znaczenie dla czynienia ustaleń faktycznych, w którym to procesie główną wagę mają inne środki dowodowe.

Dla porządku zaznaczyć wypada, że oskarżony P. S. (1) został poddany badaniom przez biegłych lekarzy psychiatrów.

Z odpowiedniej opinii (k. 11439 – 11442 t. 57), co do której nie były kierowane krytyczne uwagi, nie wynikają żadne informacje o ewentualnych autodestrukcyjnych zaburzeniach osobowości oskarżonego (sugerowanych do ewentualnego zdiagnozowania przez skarżącego), a jedynie dane o skłonnościach P. S. (1) do zażywania narkotyków.

Jako niezasadne ocenić należało i te zarzuty apelacji, które skierowane są przeciwko rozstrzygnięciom zawartym w pkt 73 oraz 75 zaskarżonego wyroku.

I tak co do przypisanego P. S. (1)usiłowania pomocnictwa oskarżonemu A. W. (2)w jego pozorowanym usiłowaniu zabójstwa S. W., sąd orzekający w sposób rzetelny i celny oparł swe ustalenia na ocenionych jako wiarygodne wyjaśnieniach A. W. (2)– str. 206 - 220 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Odpowiednio przy tym rozwinięto problem kwalifikacji prawnej poczynań oskarżonego P. S. (1) (str. 215 – 216, 225-226 motywów zaskarżonego wyroku).

W kwestii tej dodać wypada, że oskarżony A. W. (2)w swych wyjaśnieniach różnicował świadomość i wiedzę poszczególnych osób zaangażowanych w poczynania mające doprowadzić do zabójstwa S. W., dobitnie wskazując, że akurat oskarżony P. S. (1)wiedział w czym uczestniczy, i dlaczego on mu taką wiedzę przekazał.

Nie można przy tym zgodzić się ze skarżącym, że pomoc P. S. (1) w niczym nie była potrzebna A. W. (2) w jego poczynaniach - co miałoby w rezultacie przemawiać za odrzuceniem wersji A. W. (2).

Wręcz przeciwnie, działania związane z zapewnieniem alibi polegającym na pobycie w wynajętym pokoju czy też dowiezienie A. W. (2) na miejsce domniemanego zamachu nie mogły się odbyć bez współpracy z zaufaną osobą, a taką osobą w sierpniu 2006r. dla A. W. (2) był właśnie osk. P. S. (1).

Oczywiście bezzasadne okazały się zastrzeżenia skarżącego co do czynu z art. 286 § 1 k.k. dotyczącego oszustwa na szkodę Funduszu (...) sp. z o.o.

W realiach przedmiotowej sprawy jest bezsporne, że oskarżony P. S. (1) starając się o kredyt z tego Funduszu przedstawił fałszywe dane co do swej sytuacji finansowej, zatajając fakt prowadzonego przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego oraz innych zadłużeń. Już po uzyskaniu kredytu nie dokonał wpłaty jakiejkolwiek kwoty tytułem spłaty, unikał kontaktu z przedstawicielami pożyczkodawcy.

W tej sytuacji tłumaczenia oskarżonego, że miał zamiar wywiązać się ze swych zobowiązań jawią się jako gołosłowne.

Z uwagi na powyższe uznać należało, że w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu P. S. (1) Sąd Okręgowy przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, na bazie którego dokonał celnych ustaleń faktycznych poprzedzonych dogłębną analizą wszystkich odpowiednich dowodów. Także kwalifikacja prawna przypisanych oskarżonemu czynów nie budzi krytycznych uwag.

Przechodząc już do zagadnienia kar jakie wymierzono oskarżonemu za poszczególne przypisane mu czyny, zasadne okazały się uwagi skarżącego obrońcy dotyczące kary 25 lat pozbawienia wolności za zbrodnię z art. z art. 148 § 1 k.k. i art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 4 § 1 k.k.

Dostrzegając cały szereg okoliczności obciążających oskarżonego P. S. (1), w tym przede wszystkim najcenniejsze dobro prawne w które godził jego czyn – życie najbliższej mu osoby, nie można przy wymiarze kary pominąć i odpowiednio uwzględnić tego, co nie wskazuje na konieczność orzeczenia nadzwyczajnej kary 25 lat pozbawienia wolności.

Nie można bowiem nie uwzględnić szczególnych nacisków, jakie wywierane były bezpośrednio ze strony osk. A. W. (2) na liczącego w chwili czynu 22 lata niedoświadczonego życiowo oskarżonego P. S. (1).

Naciski te mogły wywołać u oskarżonego poczucie pewnej beznadziejności, z którego wyjście mogła przynieść śmierć jego ojca.

W żaden sposób nieaprobując przestępczej decyzji którą swobodnie podjął oskarżony P. S. (1), nie można jednak pominąć przy wymiarze kary presji, którą wywierali na niego – bezpośrednio i pośrednio –pozbawieni skrupułów oskarżeni A. W. (2)i K. K..

Z tej przyczyny złagodzono do 15 lat wymiar kary orzeczonej za zbrodnię z art. 148 § 1 k.k., nie znajdując już żadnych warunków do dalszego łagodzenia kary za tenże czyn.

Wszakże na oskarżonym jako osobie najbliższej ciążył prawny i moralny obowiązek troszczenia się o ojca, tymczasem swym zachowaniem wręcz sprzeniewierzył on się temu, czego ojciec ma prawo oczekiwać ze strony syna.

Na pełną aprobatę zasługują natomiast kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu P. S. (1) za pozostałe przypisane mu czyny, w tym i kara 4 lat pozbawienia wolności orzeczona przy wykorzystaniu dobrodziejstwa jej nadzwyczajnego jej złagodzenia za zbrodnię z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. inne.

Wymierzona kara łączna 15 lat pozbawienia wolności jest prostą konsekwencją kary w tym wymiarze ostatecznie orzeczonej za czyn pkt 72 zaskarżonego wyroku.

Nie dostrzeżono przy tym – wbrew żądaniu apelacji prokuratora – przesłanek które koniecznym i celowym czyniłoby uzupełnienie orzeczenia o karze o zastrzeżenia dotyczące przedłużenia okresu wymaganego do złożenia wniosku o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty kary pozbawienia wolności.

Dość ograniczony – w porównaniu przede wszystkim z osk. K. K. (1) - zakres przestępczej działalności przypisanej w przedmiotowym postępowaniu oskarżonemu P. S. (1), jego niekaralność i młody wiek w chwili czynu, sprawiają w sumie, że niecelowe byłoby korzystanie z instytucji z art. 77 § 2 k.k.

Z tych wszystkich względów wyrok w części dotyczącej oskarżonego P. S. (1) podlegał jedynie częściowej korekcie w zakresie orzeczenia o karze pozbawienia wolności, zaś w pozostałej części oceniony musiał zostać jako rozstrzygnięcie w pełni trafne.

Co do apelacji obrońcy oskarżonego M. F. , to podniesiony w niej zarzut obrazy art. 7 k.p.k. - co w konsekwencji miało doprowadzić do błędnych ustaleń faktycznych odnośnie zawinienia oskarżonego, uznać należało za zarzut właściwie oczywiście bezzasadny.

Już choćby lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku w części poświęconej czynom przypisanym oskarżonemu M. F., zdecydowanie sprzeciwia się poglądowi o dokonaniu przez sąd orzekający oceny odpowiednich dowodów w sposób sprzeczny z kardynalną zasadą sformułowaną w normie art. 7 k.p.k., to jest przy wykroczeniu poza granice swobodnej oceny dowodów.

Wręcz przeciwnie, wartościowanie stosownych dowodów przeprowadzone zostało z wielką skrupulatnością, a w szeregu punktach wręcz przesadną drobiazgowością.

Co najistotniejsze, Sąd I instancji w swej ocenie nie pominął i tych okoliczności, które potencjalnie mogłyby sprzeciwiać się przyjęciu sprawstwa oskarżonego M. F.– przede wszystkim wyjaśnień oskarżonego z rozprawy, w których odmiennie niźli czynił to w postępowaniu przygotowawczym, zaprzeczył on udziałowi w zarzuconej mu przestępczej działalności.

Wszakże poza udziałem w zorganizowanej grupie przestępczej (punkt LIV aktu oskarżenia), oskarżony M. F.w śledztwie generalnie – za wyjątkiem pewnych zastrzeżeń dotyczący wyłudzenia odszkodowania z tytułu fikcyjnej kradzieży samochodu F. (...), włamania do mieszkania A. K.oraz gróźb na szkodę M. S. (3)(odpowiednio punkty LX, LVII i LXIII aktu oskarżenia) - przyznał się do stawianych mu zarzutów – k.3494 – 3497, 3508 – 3512 t.18, k. 3843 – 3853 t. 20 , k. 6468 – 6469 t. 32.

Złożył przy tym wyjaśnienia w których opisał swe przestępcze poczynania w sposób zbieżny z tym, co przynosiły inne dowody odnoszące się do przedmiotowych czynów, w tym przede wszystkim wyjaśnienia współoskarżonego A. W. (2).

Odnośnie tego czynu do popełnienia którego oskarżony M. F.konsekwentnie nie przyznawał się , tj. udziału w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez oskarżonego K. K., przypomnieć trzeba, że w swych wyjaśnieniach z etapu postępowania przygotowawczego M. F.obok uwag o tym ,że nie był dopuszczany do wszystkich tajemnic przez oskarżonego K. K., że wyższą pozycję miał A. W. (2)od dawna blisko związany z K. K.podał z drugiej strony , iż był zaufanym członkiem ekipy K. K.dla którego nie był jednak równorzędnym partnerem, dodając jeszcze, że często brał udział w niszczeniu jakiegoś mienia domyślając się jedynie, że mogło to wynikać z rozliczeń z pożyczek –k.3511-3512 t. 18.

Z tego fragmentu wyjaśnień oskarżonego M. F.wynikają zatem wprost informacje w rzeczywistości potwierdzające fakt świadomego uczestnictwa oskarżonego w grupie przestępczej K. K., a zacytowane uwagi oskarżonego ukazują co prawda jego podrzędną rolę, ale jednak rolę związaną ściśle z określoną pozycją zajmowaną przezeń w zorganizowanej hierarchicznie grupie.

Przypomnieć trzeba i logiczne rozważania sądu orzekającego dotyczące przedmiotowego czynu oskarżonego M. F.– k. 22 – 24 pisemnych motywów wyroku.

Nawiązanie do treści odnalezionych w mieszkaniu tego oskarżonego dokumentów świadczących o związkach M. F.z firmą (...), jak i dokumentacji bankowej obrazującej płatności M. F.powiązane z zobowiązaniami K. K., jego żony D.i siostry E., słusznie zostało przedstawione jako ilustracja określonych układów panujących w przestępczej grupie kierowanej przez oskarżonego K. K., w niczym przy tym nie wykraczając poza granice swobodnej oceny dowodów zakreślone w eksponowanej przez skarżącego zasadzie ujętej w normie art. 7 k.p.k.

Odnośnie pozostałych czynów przypisanych oskarżonemu M. F. – do popełnienia których, jak wyżej zaznaczono, zasadniczo przyznał on się w wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym - odpowiednie racje naprowadzone przez sąd orzekający zasługują także na aprobatę.

Jednocześnie oskarżony M. F.w swym oświadczeniu złożonym na rozprawie nie ujawnił takich okoliczności, które w konfrontacji z pozostałymi dowodami nakazywałyby odrzucenie jako niewiarygodnych jego wyjaśnień z etapu postępowania przygotowawczego.

Krytyczna ocena ostatniego stanowiska M. F.wynika i z tego, że oskarżony uniemożliwił konieczne uściślenie oraz potwierdzenie informacji przekazanych przezeń w odczytanym na rozprawie oświadczeniu, co w konsekwencji nadało jego wystąpieniu charakter li tylko gołosłownej deklaracji, zdecydowanie odmiennej od rzeczowych wyjaśnień złożonych przezeń w toku śledztwa.

Na akceptację zasługują przy tym racje naprowadzone przez sąd orzekający przy okazji analizy treści zawartych w oświadczeniu oskarżonego z rozprawy – których to racji nie ma już potrzeby ponownie w pełni prezentować ( str.29 uzasadnienia zaskarżonego wyroku ).

Zaznaczyć jedynie wypada, że:

- oskarżony M. F.w śledztwie przyznał się do posiadania semtexu, a posiadanie przez grupę przestępczą tej substancji wynika i z określonych zgodnych wyjaśnień A. W. (2), A. W. (1)a także relacji S. N.( pkt 61 wyroku ),

- oskarżony M. F.przyznał się w śledztwie także do posiadania w określonym czasie i celu rewolweru Astra I., co potwierdził w swych wyjaśnieniach oskarżony A. W. (2)( pkt 62 wyroku ),

- oskarżony M. F.przyznał się do udziału we włamaniu do mieszkania pokrzywdzonego A. K., a przestępczego charakteru uczestnictwa w tym zdarzeniu nie może zmienić oświadczenie oskarżonego z końcowego etapu śledztwa, że nie wie dokładnie kto jeszcze brał w tym udział i co skradziono pokrzywdzonemu – k. 11073 t. 55 (pkt 63 wyroku),

- oskarżony M. F.przyznał się w śledztwie do wybicia szyb w samochodzie D. (...), a jego wyjaśnienia potwierdzone są nie tylko wyjaśnieniami A. W. (2), ale i opisem zdarzenia przekazanym przez świadków A. S. (5), A. P., J. R.i Z. H.oraz treścią dokumentacji z tego zdarzenia (pkt 64 wyroku),

- oskarżony M. F.przyznał się w śledztwie także do wymuszenia zwrotu wierzytelności od G. T.(pkt 65 wyroku), co znalazło potwierdzenie w niezależnych wyjaśnieniach A. W. (2)oraz relacjach G.i M. T.

- oskarżony M. F.opisał w toku śledztwa swe poczynania związane ze zgłoszeniem fikcyjnej kradzieży oraz sprzedażą samochodu F. (...)(pkt 66 wyroku), co poddane zostało trafnej i wnikliwej analizie przez sąd orzekający, uwzględniającej i fakt pozbawienia wolności tego oskarżonego od kwietnia 2003r. (str. 89 – 90 i 92 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Zaznaczyć wypada, że choć oskarżony miał osobiście nie uzyskać korzyści majątkowej z tego przestępstwa, to jednak działał on w celu uzyskania takiej korzyści przez inną osobę – art. 115 § 4 k.k.

- oskarżony M. F.w śledztwie przyznał się do spowodowanie fikcyjnej kolizji samochodów O. (...)i P.( pkt 67 wyroku), co w swych wyjaśnieniach potwierdził oskarżony A. W. (2), zaś uczestniczący w tym przestępstwie A. S. (6)i K. B.zostali prawomocnie skazani. Przyjęta przez sąd orzekający kumulatywna kwalifikacja prawna czynu oskarżonego jako występku z art. 298 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. poprzedzona została odpowiednimi rozważaniami w tym przedmiocie (strona 107 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), niekwestionowanymi przez żadną ze stron postępowania a jednocześnie nie wymagającymi korekty w postępowaniu odwoławczym,

- oskarżony M. F.w postępowaniu przygotowawczym szczegółowo opisał okoliczności zakupu strzelby M.od G. O.(pkt 68 wyroku), co potwierdzone zostało w wyjaśnieniach oskarżonych A. W. (2), A. W. (1)oraz S. N.oraz poddane celnej analizie przez sąd orzekający, odnoszącej się i do odmiennych wyjaśnień oskarżonego M. F.z rozprawy (strony 122 – 123 uzasadnienia zaskarżonego wyroku),

- oskarżony M. F.w śledztwie opisał rozmowy prowadzone przezeń oraz A. W. (2)z M. S. (3)(pkt 69 wyroku), a dokonana przez sąd orzekający krytyczna ocena twierdzeń oskarżonego o braku gróźb kierowanych pod adresem M. S. (3)poprzedzona została dogłębną analizą wszystkich odpowiednich dowodów przy odpowiednio umotywowanym nawiązaniu do wyjaśnień oskarżonego A. W. (2)oraz zeznań M. S. (3)(str. 183 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Tak więc uznać należało, że sąd orzekający i w przypadku oskarżonego M. F.przeprowadził pozbawione braków postępowanie dowodowe, a po poprawnej ocenie wszystkich odpowiednich dowodów poczynił trafne ustalenia faktyczne, na bazie których dokonał właściwej kwalifikacji prawnej poszczególnych czynów oskarżonego.

Wbrew przedstawionego zarzutowi rażącej niewspółmierności kary, nie budzi krytycznych uwag tak wymiar kar jednostkowych jak i kary łącznej pozbawienia wolności oraz grzywny orzeczonych wobec oskarżonego M. F..

Oczywiście chybiony jest pogląd skarżącego o tym, że oskarżonemu przysługuje status osoby młodocianej zdefiniowany w normie art. 115 § 10 k.k. – wszakże M. F.urodził się w dniu 12 lutego 1982r., a zatem w chwili orzekania w pierwszej instancji miał on już dawno ukończone 24 lata – niezależnie od tego, że cały szereg przypisanych mu przestępstw popełnił on po roku 2003 a więc po ukończeniu 21 lat.

Sąd orzekający poprawnie oraz wszechstronnie, dostrzegając i właściwie uwzględniając wszystkie okoliczności rzutujące na wymiar kary, uzasadnił rozmiar poszczególnych kar za czyny przypisane oskarżonemu a także wymiar kary łącznej – strony 317 – 318 uzasadnienia wyroku.

Przypomnieć trzeba, że oskarżony działał w zorganizowanej grupie przestępczej, a nadto czynów z art. 258 § 1 k.k. oraz z art. 191 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. dopuścił się i warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 k.k.

Choć więc jest on osobą młodą, to jednak już o takim stopniu demoralizacji, który wymaga odpowiednio długiej resocjalizacji w ramach kary izolacyjnej.

Wymierzona M. F.przy zastosowaniu dominującej zasady asperacji kara łączna 6 lat pozbawienia wolności nie może być przy tym uznana za karę rażąco surową jeśli zważyć, że suma kar jednostkowych pozbawienia wolności które orzeczono temu oskarżonemu sięga wymiaru aż 17 lat.

Z tych więc względów wszystkie zarzuty sformułowane w apelacji obrońcy oskarżonego M. F.uznać należało za bezzasadne.

Jako bezzasadne ocenić należało zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania przedstawione w apelacjach obu obrońców oskarżonego P. S. (2) .

Także w tym przedmiocie sąd orzekający przeprowadził wyczerpujące i pozbawione uchybień postępowanie, dokonując trafnych ustaleń faktycznych będących efektem wszechstronnej i wielce wnikliwej oceny wszystkich dowodów, w tym i tych które w razie uznanie ich za wiarygodne mogłyby prowadzić do odrzucenia sprawstwa oskarżonego co do któregoś z czterech przypisanych mu przestępstw.

Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do nieodpartego wniosku, że Sąd Okręgowy co do wszystkich wątków dotyczących oskarżonego P. S. (2) przekonująco wykazał dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który nie przyznał się do popełnienia żadnego z zarzuconych mu czynów.

I tak co dwóch przestępstw dotyczących przywozu z Czech do Polski znacznych ilości substancji psychotropowej w postaci tabletek leku o nazwie rohypnol, zasadnie Sąd I instancji czyniąc ustalenie faktyczne co do udziału oskarżonego P. S. (2)w tym procederze, oparł się na ocenionych jako wiarygodne wyjaśnieniach współoskarżonych A. W. (1)(k. 5080- 5081, 6095- 6099, 9576-9578, 10181-10190,12341,12376-12377) i A. W. (2)(k.12808-12809) , zeznaniach i wyjaśnieniach świadka M. P.(k.8877-8886, 14382-14383 t. 70), częściowo wyjaśnieniach S. N.(k.8396-8397, 13251-13258), a także częściowo wyjaśnieniach samego oskarżonego P. S. (2)złożonych przezeń na początkowym etapie postępowania przygotowawczego.

Otóż co prawda oskarżony P. S. (2) konsekwentnie nie przyznawał się do stawianych mu zarzutów, to jednak najpierw w śledztwie podał, że J. P. (3) obiecał mu pieniądze ze sprzedaży rohypnolu w 1998r. (k.7718-7721 t. 39) podtrzymując to przed prokuratorem (k. 7726-7728 t.39).

Nadto, już podczas przesłuchania przed Sądem w przedmiocie stosowania tymczasowego aresztowania (k. 7729 – 7734 t. 39), podał dodatkowe okoliczności dotyczące przewożenia przezeń rohypnolu do Polski oraz kontaktów z mężczyzną o ps. (...) i oskarżonym A. W. (1) – informacje ogólnie wpisujące się w nurt tego co w swych wyjaśnieniach przedstawił oskarżony A. W. (1).

Okoliczność tą dostrzegł w uzasadnieniu apelacji jeden z obrońców oskarżonego (strony 13 – 14 uzasadnienia apelacji adw. J. Ż.), jednak nie można podzielić wyrażonego tam poglądu – wspartego zacytowanym orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie - o konieczności odrzucenia tychże wyjaśnień P. S. (2) z postępowania przygotowawczego .

Oskarżony nie wykazał bowiem przekonująco, aby wyjaśnienia te były nieprawdziwe z racji złożenia ich pod wpływem rady obrońcy czy też obawy przed tymczasowym aresztowaniem, a krytyczna ocena tłumaczeń oskarżonego P. S. (2) podjęta przez Sąd Okręgowy (strony 166 – 167 uzasadnienia wyroku) - nawiązująca do chwiejności wyjaśnień oskarżonego oraz zmienności jego stanowiska co do przyczyn złożenia pierwotnych wyjaśnień, zasługuje na aprobatę.

Sąd orzekający w swych rozważaniach dogłębnie nawiązał i do dalszych kwestii eksponowanych przez skarżących – liczby tabletek rohypnolu w jednym „listku” , treści zeznań świadka R. K., miejsca spotkań oskarżonych P. S. (2)i A. W. (1), źródeł pochodzenia rohypnolu w kontekście kontaktów oskarżonego W.z Dagestańczykami mieszkającymi w O.– strony 161-169 pisemnych motywów wyroku.

Akceptując nakreślone przez Sąd Okręgowy racje, którym skarżący nie przeciwstawili argumentów pominiętych przez sąd orzekający, nie ma już potrzeby ponownie owych racji prezentować.

Wbrew zdaniu skarżących, przyznaniu przez Sąd I instancji waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego A. W. (1), nie może stać na przeszkodzie śmierć kilku osób które miały być mocno zaangażowane w inkryminowaną działalność związaną z przywozem i handlem rohypnolem, tj. wspomnianych już J. P. (3)i A. M. (2) ps. (...), a nadto R. P. (2), który miał kupować rohypnol od A. W. (1)i dalej przewozić ten środek do Norwegii.

Śmierć tych osób potwierdzona została stosownymi dokumentami – k. 16778, 17068, 17070, a o ich uczestnictwie w przedmiotowym procederze mówił sam oskarżony P. S. (2) w swych pierwotnych wyjaśnieniach.

To, że na portalu F.w Internecie wyświetlane są przedłożone przez obrońcę oskarżonego P. S. (2)– adw. A. W.zdjęcia i informacje z życia osoby podającej się za R. P. (2), w żaden sposób nie może świadczyć o pozostawaniu tej osoby przy życiu, jeśli wziąć pod uwagę możliwość zamieszczania takich danych przez inną osobę, a także stanowczość informacji o śmierci R. P. (2)w dniu 26 stycznia 2008r. w Norwegii (k. 170170).

Niemożliwe natomiast stało się przesłuchanie w charakterze świadka poszukiwanego listem gończym A. H., stąd zastrzeżenia skarżących w tym zakresie są nieuzasadnione.

Sąd orzekający - zgodnie z wnioskiem obrony - przesłuchał natomiast w charakterze świadka J. S., którego zeznania, właściwie ocenione przez Sąd I instancji ( strona 171 motywów wyroku ), nie przyniosły znaczących informacji w tej sprawie. I z tego powodu zarzut dotyczący niedołączenia akt sprawy V Ds. 1/10 Prokuratury Okręgowej w Częstochowie – dołączenia których sprzeciwili się zresztą prowadzący to postępowanie prokuratorzy – okazał się zarzutem chybionym.

Podkreślenia wymaga, że informacje zawarte w wyjaśnieniach oskarżonego A. W. (1) odnośnie udziału oskarżonego P. S. (2) w przewozie rohypnolu z Czech do Polski, znalazły potwierdzenie – poza przywołanymi wyjaśnieniami samego oskarżonego P. S. (2) ze śledztwa – także w relacjach świadka P., pominiętych w apelacjach obrońców P. S. (2).

Otóż świadek ten podał, że w latach 2001-2003 A. W. (1)oferował sprzedaż rohypnolu zwanego tabletką gwałtu w listkach po 10 sztuk w cenie po 45 zł za listek, i że miał ten środek od Polaka mieszkającego w Czechach. Dane te ściśle korelują z tym co wskazał w swych wyjaśnieniach A. W. (1), a brak jest przesłanek do podważania wiarygodności twierdzeń świadka M. P..

To, że A. W. (1) już po zakończeniu kontaktów z P. S. (2) oferował rohypnol do sprzedaży nie może być niczym zaskakującym, jeśli zważyć znaczną skalę dostaw sięgającą 100 000 sztuk, i co za tym idzie - z jednej strony możliwość poczynienia zapasów tego środka, z drugiej zaś długi czas konieczny do upłynnienia tak znacznej ilości owych środków.

Wbrew zdaniu apelujących zaskakującym nie może być to, że oskarżony K. K., który przez długi czas podżegał do pozbawienia życia A. W. (1), jednak starał się uprzedzić go o składaniu obciążających wyjaśnień przez A. W. (2). Wszakże A. W. (2)miał wiedzę o przemycie narkotyków która dotyczyła i osoby K. K., dlatego w interesie tego ostatniego było zapobieżenie złożenia obciążających go wyjaśnień ewentualnie i przez A. W. (1).

Oskarżeni P. S. (2) i A. W. (1) w inkryminowanym czasie darzyli się określonym zaufaniem, koniecznym i do prowadzenia działalności przestępczej, stąd też niczym niezwykłym nie było eksponowane przez skarżącego pozostawienie pieniędzy oskarżonemu P. S. (2) wraz z rohypnolem przed jego przewiezieniem do Polski.

Ustalenia dotyczące ilości i wartości dostarczonych do Polski środków odurzających poczynione zostały w oparciu o ocenione jako wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1), który wszakże był głównym organizatorem i beneficjentem tego procederu, stąd też jego wskazania w tym zakresie musiały być uznane za znaczące. Jednocześnie pewne nieścisłości w jego relacjach, dotyczące precyzyjnego wskazania ilości i wartości dostaw czy też miejsca i daty poznania R. P. (2), tłumaczyć należy upływem czasu od opisywanych przez tego oskarżonego zdarzeń, i nie może to prowadzić do uznania owych relacji jako pozbawionych waloru wiarygodności. Zaznaczyć wypada, że sąd orzekający przyjął najmniejszą z możliwych do przyjęcia wartość przewiezionego rohypnolu.

Nie można także zasadnie kwestionować faktu przewozu rohypnolu do Niemiec przez oskarżonego A. W. (1) z powodu niezachowania materiałów postępowania prowadzonego przeciwko niemu w Niemczech. Wszakże stosownymi dokumentami potwierdzony został fakt skazania i odbycia kary w Niemczech przez tego oskarżonego, który sam opisał czego dotyczyła przedmiotowa sprawa i za co został skazany.

Dodać wypada, że oskarżony P. S. (2) nie podał źródła pochodzenia tego środka, takiej szczegółowej wiedzy nie miał i A. W. (1), stąd też nie można czynić sądowi orzekającego zarzutu z powodu braku ustaleń w tymże zakresie, przy czym brak ten nie może wpływać na nietrafność pozostałych ustaleń Sądu Okręgowego w przedmiocie omawianego procederu.

Z tych zatem względów bezzasadne okazały się uwagi skarżący w zakresie czynów ostatecznie przypisanych oskarżonemu P. S. (2) w pkt 79 i 80 zaskarżonego wyroku.

Podobnie rzecz się ma i w odniesieniu do pozostałych przestępstw za które skazano tego oskarżonego, a związanych ze sprzedażą amunicji oraz posiadaniem substancji wybuchowej semtex (punkty 81 i 82 zaskarżonego wyroku).

Poczynione w tym przedmiocie przez sąd orzekający ustalenia faktyczne – strony 143, 130 -131 uzasadnienia wyroku, poprzedzone zostały wyjątkowo dogłębną i w efekcie trafną analizą odpowiednich dowodów (strony 146-147, 135-136 motywów wyroku), zaaprobowaną przez sąd odwoławczy.

Odnośnie 20 sztuk naboi które oskarżony P. S. (2) sprzedał A. W. (1) do posiadanej przezeń broni, sprawstwo oskarżonego potwierdzone zostało nie tylko wyjaśnieniami oskarżonego A. W. (1) (k. 5082, 10181-10190, 12341, 12378) ale i wyjaśnieniami A. W. (2) (k. 2681-2682, 12381, 12963-12964).

Także sam oskarżony P. S. (2) w postępowaniu przygotowawczym co prawda zaprzeczając temu, aby miał sprzedawać A. W. (1) naboje śrutowe podał, że w rozmowach poruszali temat możliwości zakupu broni w Czechach, a on sam posiadał kilka sztuk naboi śrutowych, lecz było to związane z jego wizytami na strzelnicy sportowej- k.7731-7734 t. 39. Na rozprawie oskarżony przedstawił inną wersję zdarzeń w tym przedmiocie, a mianowicie opisał jak to sam oskarżony A. W. (1) po wspólnym pobycie na strzelnicy poszedł do pobliskiego sklepu po czym powiedział, że załatwił sobie amunicję do dubeltówki –k. 13803-13807 t. 68.

Powyższe przypomnienie obrazuje wyraźnie, że dokonane przez sąd orzekający ustalenia faktyczne miały pełne wsparcie w zgromadzonych dowodach, zaś oskarżony P. S. (2) przedstawiał w tym przedmiocie niespójne i niekonsekwentne relacje, które trafnie sąd orzekający ocenił jako podyktowane chęcią uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Natomiast co do substancji wybuchowej semtex oskarżony P. S. (2) prezentował już spójną postawę, zaprzeczając temu, aby miał kupić i posiadać ową substancję wybuchową.

Przyjmując jednak sprawstwo oskarżonego i w tym zakresie, Sąd I instancji dokonał odpowiednio pogłębionej analizy obu prezentowanych a sprzecznych ze sobą wersji – oskarżonego P. S. (2) i A. W. (1) (strony 135 -136 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Wyrażony przez sąd orzekający pogląd, że oskarżony A. W. (1) nie był skonfliktowany i nie miał żadnego interesu w bezpodstawnym pomawianiu P. S. (2), w niczym nie wykracza poza granice swobodnej oceny dowodów pozostając zatem pod ochroną fundamentalnej zasady ujętej w art. 7 k.p.k.

To, że do przekazania semtexu doszło na terenie Czech nie jest niczym szczególnym. Oskarżony A. W. (1) często odwiedzał tam P. S. (2), a przecież pierwotnymi nabywcami tej substancji mieli być Rosjanie z którymi miał mieć kontakt właśnie oskarżony P. S. (2), i to jemu osk. W. pozostawił początkowo całe 0,5 kg tej substancji.

Zaznaczyć wypada, że wbrew temu co podnieśli apelujący, to nie oskarżony W.miał mieć kontakty z Rosjanami ale oskarżony P. S. (2)– oskarżony A. W. (1)miał bowiem kontakty nie z Rosjanami lecz z Dagestańczykami mieszkającymi w O., od których zresztą kupił przedmiotowy semtex.

Jeśli zatem szczegółowo prześledzić okoliczności opisane przez oskarżonego A. W. (1) w kontekście istniejących w jego środowisku powiązań i kontaktów, opisane przezeń zdarzenia jawią się jako logiczne i wiarygodne.

Z tych więc względów apelacje obu obrońców oskarżonego ocenić należało jako nietrafne, a taka ocena dotyczy i apelacji prokuratora, zmierzającej do podwyższenia do 9 lat kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz do 150 stawek kary łącznej 100 stawek grzywny po 200 złotych stawka wymierzonej temu oskarżonemu.

Wczytując się bowiem w motywy zaskarżonego wyroku stwierdzić trzeba, że Sąd I instancji dostrzegł i właściwie uwzględnił wszystkie okoliczności rzutujące tak na wymiar kar jednostkowych (w szczególności co do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 79 i 80 wyroku, odnośnie których prokurator także wniósł o podwyższenie orzeczonych kar jednostkowych odpowiednio do wymiarów 6 lat i 100 stawek grzywny po 200 złotych oraz 7 lat i 100 stawek grzywny po 200 złotych), jak kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny.

Przekonują o tym stosowne racje przytoczone na stronach 318 – 319 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, którym skarżący przeciwstawia jedynie przytoczenie okoliczności obciążających dotyczących tego oskarżonego, a właściwie uwzględnionych przez sąd orzekający , przy jednoczesnym pomniejszaniu znaczenia okoliczności łagodzącej jaką jest uprzednia niekaralność tego oskarżonego.

W tej sytuacji wymierzone P. S. (2) kary pozbawienia wolności i grzywny – tak jednostkowe jak i grzywny – uznać należało za kary racjonalne i sprawiedliwe.

Nie ma przy tym żadnych warunków do ich ewentualnego złagodzenia.

Przypomnieć bowiem trzeba, że największy stopień społecznej szkodliwości odnosi się do przestępstw dotyczących przewozu rohypnolu, a oskarżony jako osoba o wykształceniu medycznym z jednej strony miał profesjonalną wiedzę o negatywnych skutkach używania tego środka, z drugiej zaś strony był szczególnie zobowiązany właśnie do przeciwdziałania tymże skutkom, a swymi przestępczymi działaniami czynił odwrotnie sprzeniewierzając się w ten sposób swemu zawodowemu powołaniu.

Ważąc zatem jeszcze raz wszystkie okoliczności rzutujące na wymiar kar orzeczonych wobec oskarżonego P. S. (2), stwierdzić trzeba, że nie ma podstaw do ich ewentualnej korekty w którymkolwiek kierunku.

Jako bezzasadne ocenić należało i zarzuty sformułowane w apelacji obrońcy osk. S. N., albowiem sąd orzekający także w części dotyczącej tego oskarżonego przeprowadził w pełni poprawne oraz kompletne postępowanie sądowe.

Po wnikliwej , pozbawionej braków ocenie wszystkich odpowiednich dowodów, w tym i wyjaśnień nieprzyznającego się do winy oskarżonego, poczynione zostały trafne ustalenia faktyczne dotyczące sprawstwa oskarżonego w przypadku czterech z pięciu zarzuconych mu w akcie oskarżenia czynów.

Odnośnie zastrzeżeń skarżącego dotyczących niedopuszczenia w toku postępowania przed Sądem I instancji dowodu z zeznań świadków D.i M. D.oraz dwóch funkcjonariuszy Policji – M. K. (2)i R. J., tj. osób uczestniczących w spotkaniach towarzyskich u oskarżonego S. N., brak jest realnych podstaw do przyjęcia, aby pominięcie tychże dowodów mogło mieć wpływ na ustalenia faktyczne dotyczące czynów konkretnie zarzuconych oskarżonemu w rozpatrywanej sprawie.

Okoliczność, czy w trakcie spotkań towarzyskich spożywano czy też nie spożywano narkotyki, nie ma bezpośredniego związku i nie może być przydatna dla wyjaśnienia istniejącej w niniejszym postępowaniu konkretnej kwestii: czy oskarżony S. N.nabywał czy też nie nabywał środki odurzające od oskarżonego A. W. (1).

Podobnie nie jest przedmiotem niniejszej sprawy wątek dotyczący handlu kokainą – rozpoznawany w odrębnym postępowaniu z udziałem wymienionych wyżej funkcjonariuszy Policji , dlatego zbędne i wykraczające poza zakres przedmiotowej sprawy byłoby rozszerzanie materiału dowodowego i o okoliczności niedotyczące zarzutów stawianych oskarżonemuS. N.w przedmiotowym procesie.

Aprobując zatem stanowisko zajęte przez Sąd Okręgowy co do niedopuszczenia dowodu z zeznań świadków D. D. (1), M. D., M. K. (2) i R. J., wnikliwie umotywowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – na stronie 351 co do D. i M. D. oraz R. J. , a na stronach 360 – 361 odnośnie M. K. (2) – uwagi skarżącego w tym zakresie ocenić należało jako niezasadne.

Pozostając przy zagadnieniu dotyczącym przypisanego oskarżonemu w pkt 89 zaskarżonego wyroku czynu z art. 56 ust. i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii stwierdzić trzeba, że dokonana przez sąd orzekający ocena odpowiedniego materiału dowodowego nie budzi zastrzeżeń (strony 153 – 157 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Ocena ta obejmuje wszystkie istotne kwestie rzutujące na wiarygodność analizowanych relacji, nie pomija choćby problemu konfliktu między oskarżonymi S. N.a A. W. (1)istniejącego już od jesieni 2004r., co jednak ostatecznie nie mogło mieć wpływu na pozytywną ocenę wyjaśnień oskarżonego W.z przyczyn przekonująco wymienionych przez Sąd I instancji (str. 153-154 motywów wyroku).

Podkreślenia wymaga szczegółowa i krytyczna ocena wszystkich dowodów przeprowadzona przez Sąd I instancji, wyrazem czego jest odrzucenie sprawstwa oskarżonego co do czynu z art. 62 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt LXXXV aktu oskarżenia), przy przyjęciu wiarygodności jego wyjaśnień w stosownym zakresie - str.160-161 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Słusznie natomiast odrzucono jako nieprzekonujące zeznania szeregu osób osobiście zainteresowanych w pomniejszeniu odpowiedzialności oskarżonegoS. N.– R. K.i P. Z., którzy mieli zarzuty oparte o wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1).

Nie budzi krytycznych uwag kwalifikacja prawna odpowiedniego czynu oskarżonego, a i kary pozbawienia wolności oraz grzywny wymierzone za ten czyn są karami racjonalnymi i sprawiedliwymi, uwzględniającymi odpowiednio wszystkie okoliczności rzutujące na ich wymiar – strony175-176 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Równie trafne ustalenia poczynione zostały w odniesieniu do występków z art. 171 § 1 k.k. i art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt 87 zaskarżonego wyroku) oraz z art. 263 § 2 k.k. (pkt 88 wyroku).

Przypomnieć dobitnie wypada, że dowodami świadczącymi o sprawstwie oskarżonego S. N.są nie tylko wyjaśnienia A. W. (1), ale częściowo i wyjaśnienia samego S. N., który na początku śledztwa - słuchany zresztą w obecności obrońcy – podał, że posiadał i przechowywał broń w postaci tzw. obrzyna którą kupił od osoby o ps. (...), a potem przekazał tę broń właśnie oskarżonemu A. W. (1).

W tym przypadku różnica w wyjaśnieniach zaangażowanych w tę działalność oskarżonych dotyczy li tylko kwestii wzajemnych świadczeń – oskarżony N. podał, że broń dał za darmo W. (k. 5029), ten ostatni zaś podał, że w zamian za „obrzyna” dał S. N. trotyl.

Co prawda nie ustalono co dalej stało się z trotylem, lecz wbrew zdaniu skarżącego ten brak informacji nie może prowadzić do odrzucenia ustalonej wersji o otrzymaniu tegoż materiału przez oskarżonego S. N..

Zaznaczyć wypada, że treść zmienionych w tym przedmiocie na rozprawie wyjaśnień oskarżonego S. N., sąd orzekający słusznie poddał krytycznej analizie (str. 143 – 144 motywów wyroku).

Jeśli dodać do tego słowa świadka M. P.o tym, że widział u oskarżonego A. W. (1)charakterystyczną broń w postaci „obrzyna” – czego zresztą ten oskarżony nigdy nie kwestionował i skazanie P. Z.za posiadanie broni przekazanej mu na przechowanie przez osk. S. N., to układ powiązań między oskarżonymi N.i W.w kontekście broni przedstawia się wyjątkowo wyraźnie i przejrzyście, zgodnie z ustaleniami faktycznymi zawartymi na stronach 141-142 uzasadnienia wyroku.

Wyważona ocena odpowiednich dowodów przeprowadzona przez Sąd Okręgowy znalazła wyraz i w tym, że z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 88 wyroku wyeliminowano zarzuconą w akcie oskarżenia sprzedaż pistoletu Skorpion kal. 9 mm C. G.a to z przyczyn, o których przekonująco mowa na stronach 144-146 motywów wyroku Sadu I instancji.

Dokonanej przez sąd orzekający ocenie wyjaśnień osk. W. nie może stać na przeszkodzie zdanie świadka R. O., że dla niego oskarżony W. nie jest osobą wiarygodną (k. 18 931 t. 83), albowiem zdanie to podyktowane jest osobistymi zatargami tego świadka, zaangażowanego zresztą mocno w różnego rodzaju działalność przestępczą, z osk. W..

Trafne są i odpowiednie rozważania tegoż sądu co do kwalifikacji prawnej oraz kary wymierzonej oskarżonemu – str.149 uzasadnienia wyroku.

Podobnie rzecz przedstawia się i w odniesieniu do ostatniego z czynów przypisanych oskarżonemu S. N.– występku z art. 282 k.k. popełnionego na szkodę M. R.(pkt 91 zaskarżonego wyroku).

W popełnienie tego czynu – z inicjatywy oskarżonego S. N.– zaangażowana był liczna grupa osób, a udział oskarżonego wyłania się nie tylko z kontestowanych przez skarżącego wyjaśnień oskarżonego A. W. (1)(k. 4782-4792, 12341), ale i w tym przypadku z wyjaśnień i zeznań J. J.(k. 11063-11070, 14577-14578), który opowiedział S. N.o tym, że K. K. (8)załatwił sobie dokumentację lekarską u M. R.i ile go to kosztowało , a potem oskarżony S. N.pojechał do agencji towarzyskiej V.i mówiąc o tym W., zwrócił się do niego z propozycją przeprowadzenia wymuszenia zwrotu pieniędzy od R., na co zresztą oskarżony W.rychło przystał.

Zamykając ten wątek przypomnieniem, że przy podziale uzyskanych od M. R.pieniędzy swoją cześć łupu dostał i oskarżony S. N.(wyjaśnienia osk. A. W. (2)k. 2672-2676, 9611-9612, 12785-12786, 12963-12964,13021-13022), udział oskarżonego S. N.w przedmiotowym czynie jawi się również wyraźnie i przejrzyście.

Na aprobatę zatem zasługują racje powołane przez sąd orzekający przy okazji krytycznej oceny wyjaśnień oskarżonego S. N.(str. 57-58), kwalifikacji prawnej jego czynu, z której usunięto przepis art. 65 § 1 k.k. wskazany w akcie oskarżenia (str. 60) , a na koniec i w przedmiocie kary 2 lat pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu za występek z art. 282 k.k. (str. 62 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Nawiązując jeszcze do zagadnienia wymiaru kar pozbawienia wolności i grzywny orzeczonej temu oskarżonemu – czego dotyczą zarzuty apelacji zarówno obrońcy, zmierzające do złagodzenia kary, jak i apelacji prokuratora idące w przeciwnym kierunku – stwierdzić trzeba, że kary tak jednostkowe jaki i kara łączna 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek grzywny po 200 złotych stawka, są karami racjonalnymi oraz właściwie uwzględniającymi wszystkie okoliczności rzutujące na ich wymiar, dostrzeżone przez sąd orzekający także w odniesieniu do kary łącznej (str. 319-320 uzasadnienia wyroku).

Co do racji ujętych w apelacji obrońcy stwierdzić trzeba, że choć oskarżony w chwili czynu nie był jeszcze karany, to jednak w czasie wyrokowania przed Sądem i instancji był on już skazany dwoma wyrokami – z 2008 i 2012r. (k. 21206), co świadczy o na tyle wysokim stopniu demoralizacji tego oskarżonego, który zdecydowanie sprzeciwia się złagodzeniu kar pozbawienia wolności do wymiaru umożliwiającego warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej.

Z kolei odnośnie uwag naprowadzonych w apelacji prokuratora zaznaczyć wypada, że kara izolacyjna 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą na tyle długotrwałą, że winna umożliwić odpowiednio skuteczne oddziaływania resocjalizacyjne względem dojrzałego wiekowo oskarżonego. Nie bez znaczenia jest i to, że w porównaniu z aktem oskarżenia ograniczono zakres sprawstwa oskarżonego do 4 czynów, co stosownie miarkować musiało wymiar kar.

Co do kary grzywny, to liczba stawek rażąco nie odbiega od tego, co byłoby wymiarem w pełni współmiernym, zatem brak jest przesłanek do korekty tejże kary w kierunku wskazanym w apelacji prokuratora.

Analizując zarzuty naprowadzone w apelacji obrońcy oskarżonego G. O. oraz w apelacji prokuratora w części dotyczącej tego oskarżonego dojść należało do przekonania o ich bezzasadności, za wyjątkiem uwagi zawartej w apelacji prokuratora o uchybieniu normie art. 45 § 1 k.k., co wymagało stosownego uzupełnienia w kierunku wskazanym przez skarżącego oskarżyciela publicznego.

Przede wszystkim nietrafne okazały się uwagi ujęte w apelacji obrońcy, a zmierzające do wykazania naruszenia normy art. 7 k.p.k. i mających być tego konsekwencją błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego w zakresie dwóch czynów.

Linia obrony oskarżonego – powtórzona i w jego piśmie procesowym przedstawionym już na etapie postępowania odwoławczego, zasadniczo sprowadza się do twierdzeń o tym, że w okresie kiedy miało dojść do popełnienia przypisanych mu czynów, czyli generalnie w I połowie 2013r., przebywał on stale w Niemczech, stąd też nie mógł popełnić czynów z art. 263 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k., których miejscem popełnienia był M. , C. , a także inne miejscowości w Polsce i częściowo na Ukrainie.

Zagadnienie to nie zostało jednak pominięte przez Sąd Okręgowy, który najpierw dopuścił wszelkie dowody odnoszące się do tejże kwestii, w tym wnioskowane przez oskarżonego liczne dokumenty oraz zeznania jego syna Ł. O., a następnie dowody te wielce starannie i właściwie ocenił (strona 91 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), co dało odpowiednią bazę do ostatecznie trafnych ustaleń faktycznych.

Zaznaczyć wypada, że w odniesieniu do obu czynów dowodami przemawiającymi za sprawstwem oskarżonego G. O.były nie tylko ogólnie kwestionowane przez oskarżonych wyjaśnienia pomawiającego ich współoskarżonego A. W. (2), ale także i wyjaśnienia M. F.który podał, że jeździł wraz z A. W. (2)po broń oraz w sprawie F. (...)na wschodnie tereny kraju , a dodać wypada choćby i fakt zabezpieczenia przedmiotowej strzelby M.u A. W. (2).

Skarżący – poza ogólnymi zastrzeżeniami do trafności oceny dowodów dokonanej przez sąd orzekający - nie przedstawił żadnych konkretnych okoliczności bądź to pominiętych w tejże ocenie, bądź też ocenionych przez Sąd I instancji wbrew fundamentalnej zasadzie swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k.

Aprobując zatem odpowiednie racje naprowadzono w motywach zaskarżonego wyroku w zakresie odpowiedzialności oskarżonego G. O.(strony 89 – 91, 115 ,123, 129 -130), rezultatem których była i radykalna korekta w porównaniu z aktem oskarżenia skali handlu bronią przez tego oskarżonego, racji tych nie ma już potrzeby ponownie szeroko prezentować.

Nawiązując natomiast do osobistej uwagi oskarżonego G. O.(k. 20768 -20 771 t. 102) co do pominięcia w postępowaniu sądowym zeznań jego żony E.z etapu śledztwa przypomnieć trzeba, że na rozprawie w dniu 13 grudnia 2010r. świadek ta złożenia zeznań odmówiła, a zatem nie było możliwe odczytane jej wcześniejszych zeznań.

Z kolei świadek A. M. (1) poszukiwany jest listem gończym, bezsporny jest fakt niezawiadomienia przez oskarżonego o zaistniałym podpaleniu jego lokalu, stąd też bądź to niemożliwym bądź też zbędnym byłoby przeprowadzenie dalszych dowodów podanych przez oskarżonego w jego piśmie. Odnośnie bilingów rozmów z 2003r. wykorzystanie ich nie jest już możliwe z uwagi na 10 letni upływ czasu.

Z kolei w powołanych powyżej motywach zaskarżonego wyroku sąd orzekający odniósł się i do kwestii przekraczania granicy z Ukrainą przez oskarżonego, dlatego jego zastrzeżenia i w tym przedmiocie okazały się chybione.

Z tych wiec względów uwagi zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego jak i, o czym jedynie dla porządku, w osobistym piśmie osk. G. O., uznać należało za zastrzeżenia bezzasadne.

I wymierzone temu oskarżonemu kary jednostkowe za ostatecznie dwa przypisane mu występki , jak i kara łączna 2 lat pozbawienia wolności , w żadnej mierze nie są karami niewspółmiernymi, zarówno w rozumieniu ich surowości, jak i łagodności – co stanowi odpowiedź na odpowiedni zarzut ujęty w apelacji prokuratora zmierzający do zaostrzenia orzeczonej temu oskarżonemu kary łącznej .

Do trafnych rozważań sądu orzekającego w tymże przedmiocie (strony 94 – 95, 130, 320 motywów zaskarżonego wyroku) dodać jedynie można, że oskarżony uniewinniony został od zarzutu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej (pkt. 96 zaskarżonego wyroku), a w porównaniu z innymi oskarżonymi zakres jego przestępczej działalności był dość ograniczony.

Zatem kara izolacyjna 2 lat pozbawienia wolności przedstawia się jako kara sprawiedliwa i wystarczająca do osiągnięcia celów racjonalnego karania.

Jedynym uchybieniem do jakiego doszło w postępowaniu dotyczącym oskarżonego G. O.stał się brak orzeczenia w trybie art. 45 § 1 k.k. o przepadku korzyści majątkowej w kwocie 2 500 zł, która oskarżony ten osiągnął ze sprzedaży nielegalnie posiadanej strzelby M..

W tym zakresie w pełni podzielając stanowisko skarżącego, dokonać należało uzupełnienia zaskarżonego wyroku w sposób wnioskowany przez oskarżyciela publicznego.

Z wymienionych wyżej przyczyn orzeczono jak w wyroku, obciążając wszystkich oskarżonych odpowiednio kosztami postępowania odwoławczego, albowiem co do żadnego z nich nie dopatrzono się realnych warunków do zastosowania normy art. 624 § 1 k.p.k.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE