UZASADNIENIE

Oskarżeni K. G. (1), M. G. (1), P. K. (1) i M. S. (2) stanęli pod następującymi zarzutami:

1) K. G. (1) tego, że:

I. w dniu 28 sierpnia 2011 r., w O. woj. (...), poprzez stosowanie przemocy wobec R. Z. (2), polegającej na: przewróceniu ww. na ziemię, kopaniu go po całym ciele oraz biciu niebezpiecznym narzędziem w postaci kija bejsbolowego dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 300 zł, na szkodę R. Z. (2)

to jest czynu z art. 280 § 2 k.k.;

2) M. G. (1)

P. K. (1)

M. S. (2)

i K. G. (1) tego, że:

II. w dniu 28 sierpnia 2011 r. w O. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu używając niebezpiecznych narzędzi w postaci kijów bejsbolowych oraz pręta metalowego wzięli udział w pobiciu R. Z. (2) – czym narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w ar. 156 § 1 k.k. lub art.
157 § 1 k.k. na szkodę R. Z. (2)

to jest czynu z art. 159 k.k.

K. G. (1)

M. G. (1) tego, że:

III. w dniu 26 grudnia 2011 r, w O. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim użyciu przemocy wobec R. Z. (2) polegającej na biciu pięściami po głowie i kopaniu po całym ciele, wywierali wpływ na R. Z. (2) w celu zmuszenia go do zmiany zeznań w postępowaniu oznaczonym KPP O. sygn. RSD 1136/11 i Prokuraturze Rejonowej w. O. o sygn. 1 Ds. 1069/11, czym spowodowali u wymienionego obrażenia ciała w postaci złamania żebra IX i X po stronie prawej, a także narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo naruszenia czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia określony w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k.

to jest czynu z art. 245 k.k. w zb. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

M. S. (2) tego, że:

IV. w dniu 01 listopada 2011 r. w O. woj. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci (...) w ilości 15,16 grama oraz substancję psychotropową w postaci (...) w ilości 6,81 grama

to jest czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

V. w dniu 01 listopada 2011 r. na ul. (...) w O. woj. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny D. (...) nr rej. (...) (...) znajdując się pod wpływem środka odurzającego w postaci (...)

to jest czynu z art. 178 a § 1 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia
24 lipca 2013 r. w sprawie V K 91/12 orzekł:

I. oskarżonych K. G. (1), M. G. (1), P. K. (1) i M. S. (2) w ramach czynu zarzucanego im w punkcie II uznał za winnych tego, że w dniu
28 sierpnia 2011 r. w O. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu używając niebezpiecznych narzędzi w postaci drewnianych pałek i deski oraz pręta metalowego wzięli udział w pobiciu R. Z. (1), czym narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k. na szkodę R. Z. (1), to jest za winnych popełnienia czynu z art. 159 k.k. i za to na mocy art. 159 k.k. i skazał każdego z nich na kary po 2 (dwa) lata pozbawienia wolności;

II. na mocy art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek i nakazał zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci metalowego pręta i kawałka deski, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/321/11 pod
poz. 1 i 2;

III. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego P. K. (1) kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

IV. na mocy art. 71 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu P. K. (1) karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 20 (dwudziestu) złotych;

V. oskarżonych K. G. (1) i M. G. (1) uznał za winnych popełnienia czynu zarzucanego im w punkcie III, z tym, że przyjął prawidłową pisownię nazwiska pokrzywdzonego R. Z. (1) i za to na mocy art. 245 k.k. w zb. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał ich, zaś na mocy art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył każdemu z nich kary po 2 (dwa) lata pozbawienia wolności;

VI. oskarżonego M. S. (2) uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach IV i V i za czyn opisany w punkcie IV na mocy art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł nawiązkę w wysokości 2000 (dwóch) tysięcy złotych na rzecz Stowarzyszenia (...) ul. (...) (...)-(...) W., zaś za czyn opisany w punkcie V na mocy art. 178 a § 1 k.k. skazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na

mocy art. 42 § 2 k.k. orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres
2 (dwóch) lat;

VII. oskarżonego K. G. (1) uniewinnił od popełnienia czynu

zarzucanego mu w punkcie I;

VIII. na mocy art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. w miejsce orzeczonych wyżej kar jednostkowych wymierzył oskarżonym K. G. (1) i M. G. (1) kary łączne po 3 (trzy) lata pozbawienia wolności, zaś oskarżonemu M. S. (2) karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IX. na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie

- M. G. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej
3 (trzech) lat pozbawienia wolności od dnia 29 sierpnia 2011 r. do dnia 20 grudnia 2011 r. i od dnia 27 grudnia 2011 r. do dnia 11 marca 2013 r. :

- K. G. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej
3 (trzech) lat pozbawienia wolności od dnia 31 sierpnia 2011 r. do dnia 20 grudnia 2011 r. i od dnia 12 stycznia 2012 r. do dnia 11 marca 2013 r.

- M. S. (2) na poczet orzeczonej kary łącznej 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności od dnia 01 listopada 2011 r. do dnia 12 stycznia
2013 r.;

- P. K. (1) na poczet orzeczonej kary grzywny - od dnia 30 sierpnia 2011 r. do dnia 07 grudnia 2011r., przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny grzywnie w wysokości dwóch stawek dziennych i uznając ją za wykonaną w całości.

Apelacje od tego wyroku wnieśli obrońca oskarżonych K. G. (1), M. G. (1) i P. K. (1) oraz obrońca oskarżonego M. S. (2).

Pierwszy z nich:

I. na podstawie art, 425 § 1 i 2 oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok na korzyść oskarżonych - co do wszystkich oskarżonych w całości, z tym, że co do K. G. (1) - za wyjątkiem
pkt. VII;

II. na podstawie art. 438 pkt. 3 k.p.k. w zw. z art. 427 § 1 i 2 k.p.k. zarzucił rozstrzygnięciu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, a będący następstwem przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów
(art. 7 k.p.k.), poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżeni K. G. (1), M. G. (1) oraz P. K. (1), w dniu
28 sierpnia 2011 r. działając wspólnie i w porozumieniu używając niebezpiecznych narzędzi w postaci drewnianych pałek i deski oraz pręta metalowego wzięli udział w pobiciu R. Z. (1);

III. na podstawie art. 438 pkt 2 oraz art. 424 § 1 k.p.k. wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania karnego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, polegającą na przesłuchaniu świadków P. K. (2), D. K., T. Z. oraz D. Z. bez pouczenia o tym, że mogą oni uchylić się od odpowiedzi na pytania, jeżeli udzielenie odpowiedzi mogłoby narazić ich na odpowiedzialność za przestępstwo;

IV. mając powyższe na uwadze, wnosił o zmianę wyroku w tej części poprzez uniewinnienie oskarżonych od popełnienia czynu zarzucanego im w pkt. II aktu oskarżenia, ewentualnie o uchylenie wyroku w tej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji;

V. na podstawie art, 438 pkt. 3 k.p.k., w zw. z art, 427 § 1 i 2 k.p.k. zarzucił rozstrzygnięciu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, a będący następstwem przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów (art.7 k.p.k.), poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżeni K. G. (1) i M. G. (1) w dniu 26 grudnia 2011 r. po uprzednim użyciu przemocy wobec R. Z. (1) polegającej na biciu pięściami po głowie i kopaniu go po całym ciele, wywierali wpływ na niego w celu zmuszenia do zmiany zeznań w postępowaniu 1 Ds 1069/11 Prokuratury Rejonowej w O. czym spowodowali u niego obrażenia ciała oraz przez co narazili go na niebezpieczeństwo utraty życia albo uszczerbek o jakim mowa w art. 156 § 1 k.k. lub 157 § 1 k.k.;

VI. mając powyższe na uwadze, wnosił o zmianę wyroku w tej części poprzez uniewinnienie oskarżonych od popełnienia czynu zarzucanego im w pkt. III aktu oskarżenia, ewentualnie o uchylenie wyroku w tej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

VII. z ostrożności procesowej, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 427 § 1 i 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność (surowość) kary wymierzonej oskarżonym K. G. (1), M. G. (1) oraz P. K. (1) w stosunku do stopnia zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości społecznej czynu oraz

pozostałych okoliczności jego popełnienia.

Podnosząc ten zarzut, na podstawie art. 437 § l i 2 k.p.k., wnosił o zmianę powyższego wyroku poprzez wymierzenie wobec oskarżonych K. G. (1) i M. G. (1) kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, zaś wobec P. K. (1) kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze z warunkowym zawieszeniem wykonania.

Obrońca oskarżonego M. S. (2) zaś:

I. na podstawie art. 425 i nast. oraz art. 444 i nast. k.p.k. zaskarżył powyżej wskazany wyrok w zakresie pkt. I wyroku (dotyczącego skazania za czyn z art. 159 k.k.) oraz pkt. VI wyroku (tylko w zakresie skazania oskarżonego za czyn z art. 178a p. 1 k.k. tj. zarzutu V aktu oskarżenia;

II. na podstawie art. 427 § 1 i § 2 k.p.k. i art. 428 § 1 k.p.k. oraz 438 pkt. 2 i pkt. 3 i wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów postępowania mogącą mieć istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez:

a) w zakresie czynu z art. 159 k.k. (z pkt. I zaskarżonego wyroku)

- obrazę art. 4 i 7 k.p.k. poprzez błędną i dowolną ocenę dowodów w sprawie, a zwłaszcza nadaniu zeznaniom pokrzywdzonego R. Z. (1) waloru wiarygodności i tym samym skazaniu oskarżonego na podstawie jego zeznań w sytuacji, gdy były one niespójne, sprzeczne i wielokrotnie modyfikowane w toku postępowania, a nadto w sytuacji, gdy Sąd uniewinnił innego oskarżonego od zarzutu rozboju przypisywanego mu przez pokrzywdzonego (a tym samym niejako bezpośrednio „przyłapał” pokrzywdzonego na zeznawaniu nieprawdy),

b) w zakresie czynu z art. VI wyroku tj. czynu z art. 178a p. 1 k.k.:

- obrazę art. 4 i 7 k.p.k. w zw. z art. 5 p. 2 k.p.k. poprzez przyjęcie, iż oskarżony S. znajdował się „pod wpływem środka odurzającego” w rozumieniu przepisu art. 178a pkt 1 k.k. w sytuacji, gdy oskarżyciel nie dowiódł istnienia takiego stanu oskarżonego dowodząc jedynie fakt zażycia narkotyku, a zatem wobec powstałej i nieusuniętej wątpliwości Sąd powinien uznać, iż oskarżony S. znajdował się jedynie w stanie „po użyciu” takiego środka odurzającego w rozumieniu przepisu art. 87 p. 1 KW (kodeks wykroczeń) i powinien skazać oskarżonego S. właśnie za wykroczenie z art. 87 p. 1 KW;

III. niezależnie od powyższych zarzutów - w zakresie czynu z art. VI wyroku tj. czynu z art. 178a p. 1 k.k. – podniósł również zarzut obrazy prawa materialnego poprzez:

- uznanie, iż oskarżony znajdował się „pod wpływem środka odurzającego” w rozumieniu przepisu art. 178a pkt 1 k.k., podczas gdy wykryta u niego bardzo niska ilość narkotyku
(A3 tetrahydrokannabinolu w ilości 1,0 ng/1) wskazuje na to, iż znajdował się on co najwyżej w stanie po użyciu” środka odurzającego w rozumieniu przepisu art. 87 pkt 1 KW (kodeks wykroczeń) i Sąd powinien był skazać oskarżonego S. właśnie za wykroczenie z art. 87 pkt 1 KW.

Wnosił o uniewinnienie oskarżonego S. od zarzucanego mu w pkt. I wyroku skazującego czynu oraz uznanie, iż czyn przypisany oskarżonemu w pkt. VI wyroku skazującego (zarzut V aktu oskarżenia) dotyczący prowadzenia pojazdu przez oskarżonego po zażyciu środków odurzających stanowił wykroczenie z art. 87 p. 1 KW i następczo wnosił o umorzenie postępowania w zakresie tego wykroczenia z uwagi na przedawnienie jego karalności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje tylko częściowo okazały się zasadne.

Z wyjątkiem czynu przypisanego oskarżonym w pkt I wyroku (czyn w pkt II aktu oskarżenia) Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i trafnie je ocenił mając na uwadze treść art. 7 k.p.k. istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności ujawnione w toku przewodu sądowego zostały omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Z zachowaniem wymogów art. 424 k.p.k. wskazano które fakty uznano za udowodnione, dlatego też Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu orzekającego zarówno w zakresie winy oskarżonych jak i oceny prawnej ich działania.

Apelacje obrońców (poza wymienionym przypadkiem) nie wskazują na istotne momenty które nie znalazłyby tam uzasadnienia. Ich wywody sprowadzają się w istocie rzeczy do przedstawienia własnego poglądu na wyniki przewodu sądowego. Autorzy apelacji powołują się na okoliczności prawidłowo przez Sąd rozważone. Sprawstwo oskarżonych nie może budzić żadnych wątpliwości.

Zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonych K. G.,
M. G. i P. K., że Sąd Okręgowy naruszył przepisy postępowania karnego co mogło mieć wpływ na treść wydanego wyroku a polegało na nie pouczeniu świadków P. K. (2), D. K. i T. Z. o tym, że mogą się uchylić od odpowiedzi na pytania jeżeli mogłoby to narazić ich na odpowiedzialność karną (art. 183 § 1 k.p.k.) jest całkowicie bezpodstawny. Tę kwestię jednoznacznie rozstrzyga lektura akt sprawy. Wymienieni świadkowie zostali pouczeni o treści art. 183 § 1 k.p.k. zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i podczas rozprawy.

Świadek P. K. (2) (k. 430 i 1211), świadek D. K.
(k. 428 i 1211) i świadek T. Z. (k. 269 i 1211).

Skarżący niesłusznie nadto stoi na stanowisku, że świadkowie ci widzieli przebieg zdarzenia w dniu 28 sierpnia 2011 r. Analiza ich zeznań w szczególności wielokrotnie cytowanego w apelacji św. P. K. (2) (k. 430 – 431) potwierdzonych podczas rozprawy głównej (k. 1218) świadczy jednoznacznie, że nie widział on ani jego koledzy tego zajścia (pobicia R. Z. (1) w dniu 28 sierpnia 2011 r.). Stwierdził, że „nie wiedziałem co się dokładnie działo na podwórku, gdyż nie widziałem podwórka” – chodziło o to, że z miejsca którym się znajdował nie było ono widoczne. I dalej „nie było sytuacji aby na podwórku jeszcze podczas mojej obecności była jakakolwiek awantura...”.

Niezrozumiałe są zatem tezy zawarte w apelacji obrońcy oskarżonych K. G., M. G. i P. K.. Kolejny zarzut, że skoro oskarżony P. K. nie widnieje na żadnej fotografii wykonanej przez matkę oskarżonych G. to nie można wysnuwać wniosku o jego obecności na miejscu zdarzenia jeszcze przed jego rozpoczęciem, także jest niezrozumiały.

Po pierwsze D. G. koncentrowała się na fotografowaniu strony przeciwnej, po drugie zeznania pokrzywdzonego R. Z. – obciążające oskarżonego P. K. są jednoznaczne poczynając od momentu zawiadomienia organów ścigania o popełnieniu przestępstwa (k. 1-3).

Wbrew wywodom apelującego zeznania pokrzywdzonego stanowią sugestywny i wyrazisty obraz tego co się zdarzyło także i w dniu 26 grudnia 2011 r. (zarzut III), natomiast świadek A. B. (1) nie widział zajścia, słyszał jedynie i zauważył jak strony kłóciły się a M. S. (3) użyła słów wulgarnych wobec rodziny G.. Było to po zakończeniu zdarzenia. Jeżeli chodzi o stopień doznanych obrażeń ciała przez pokrzywdzonego to w tej mierze miarodajne jest stanowisko biegłego lekarza (k. 781 – 782) nie zaś zeznania św. A. B..

Mając to na uwadze trzeba stwierdzić, że w żadnym stopniu zeznania A. B. nie mogą zmienić prawidłowej oceny dowodów poczynionej przez Sąd orzekający.

Na temat zeznań św. S. R. – które zresztą w kontekście pozostałych dowodów – nie wnoszą istotnych okoliczności do sprawy Sąd Okręgowy wypowiedział się w sposób jasny na str. 23 swojego uzasadnienia, natomiast apelujący powołuje się na okoliczności prawidłowo przez ten Sąd rozważone.

Sąd Apelacyjny podzielił natomiast pogląd wyrażony w apelacji dotyczącej używania niebezpiecznych narządzi podczas zdarzenia w dniu
28 sierpnia 2011 r.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego i poglądami doktryny za niebezpieczny można uznać taki przedmiot, którego używając zgodnie z jego cechami fizycznymi można spowodować skutki podobne do użycia noża lub broni palnej. Takim przedmiotem może być np. siekiera, nie jest natomiast kij czy gałąź. Jeżeli zaś chodzi o będący w użyciu pręt metalowy to Sąd I instancji niestety nie zindywidualizował który z napastników go używał (str. 2 uzasadnienia wyroku) dlatego też Sąd Apelacyjny zmuszony był dokonać stosowanej zmiany wyroku w tym zakresie, bowiem nie istniała możliwość przyjęcia kwalifikacji prawnej tego czynu z art. 159 k.k. Ogólnikowe argumenty zawarte w apelacji oskarżonego M. S. (2) zmierzające do wykazania, że zeznania pokrzywdzonego R. Z. (1) są niespójne, sprzeczne i zmieniane nie znajdują oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Oskarżony w zasadzie skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień (odnośnie czynu w pkt II a/o) dlatego też jego szczątkowe wyjaśnienia (odpowiedzi na pytania) nie mogły stanowić podstawy do ustaleń faktycznych. Sąd I instancji słusznie stanął na gruncie zeznań pokrzywdzonego potwierdzonych przecież innymi dowodami o czym Sąd ten pisze w uzasadnieniu wyroku.

Jeżeli zaś chodzi o zarzut dotyczący przestępstwa określonego w art. 178a § 1 k.k. (w pkt V a/o) to problem nie jest do końca normatywnie rozstrzygnięty. Apelacja stawia pytanie czy oskarżony M. S. mając we krwi 6,2 ng/ml (...) znajdował się pod wpływem środka odurzającego w rozumieniu art. 178a § 1 k.k. czy w stanie „po użyciu tego środka w rozumieniu art. 87 pkt 1 kw. Bezsporne jest, że oskarżony zanim wsiadł do samochodu zażywał (...) i (...). Stężenia tych środków odurzających we krwi sprawcy określa opinia zakładu toksykologii sądowej (k. 776 – 779). Stwierdzono obecność we krwi oskarżonego (...) w stężeniu 6,2 ng/ml oraz ∆^{(

9)} – (...) w stężeniu 1,0 ng/ml. Nie ulega zatem wątpliwości, że oskarżony ten prowadząc pojazd mechaniczny znajdował się pod wpływem środka odurzającego (ar. 178a § 1 k.k.) a także „pod wpływem podobnie działającego środka jak alkohol” (art. 87 § 1 kw) bowiem rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 11 czerwca 2003 r. w sprawie wykazu środków działających podobnie do alkoholu wymienia (...) a więc (...) i (...). Na pytanie czy oskarżony popełnił przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k. należy jednak odpowiedzieć twierdząco. Sąd Apelacyjny podzielił w tym względzie stanowisko Sądu I instancji przyjmując iż oskarżony prowadził samochód w sposób ustalony przez Sąd orzekający a więc bez wymaganych uprawnień i zagrażając bezpieczeństwu w ruchu drogowym doprowadził do zderzenia z zaparkowanym pojazdem powodując realne szkody. Prowadzenie więc pojazdu pod wpływem środka odurzającego miało wpływ na sprawność psychomotoryczną kierującego. Takie stanowisko koresponduje z treścią wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2013 r. w sprawie IV KK 136/13 (Lex 1379930) w którym Sąd ten stwierdził, że z przestępstwem przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnionym pod wpływem środka odurzającego mamy do czynienia wtedy gdy środek ten miał wpływ na sprawność psychomotoryczną kierującego pojazdem w stopniu podobnym jak w sytuacji znajdowania się pod wpływem alkoholu.

Tak więc wina oskarżonych nie budzi wątpliwości jednak Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok odnośnie czynu popełnionego w dniu 28 sierpnia 2011 r. przypisanego w pkt I wyroku przyjmując, iż oskarżeni K. i M. G. (1), P. K. (1) i M. S. (2) wzięli udział w pobiciu R. Z. (1) w rozumieniu art. 158 § 1 k.k.

Podmiotem przestępstwa określonego w art. 159 k.k. może być tylko ten uczestnik bójki lub pobicia który używał niebezpiecznego przedmiotu – w tym wypadku metalowego pręta. Sąd I instancji nie zdołał ustalić który z oskarżonych używał owego metalowego pręta (patrz str. 2 uzasadnienia wyroku) dlatego też przyjęto prawidłową kwalifikację prawną czynu jako przestępstwo określone w art. 158 § 1 k.k. i wymierzając im kary pozbawienia wolności w wysokości po 1 roku i 6 miesięcy.

Mając na uwadze wyżej przedstawione okoliczności Sąd Apelacyjny stosowanie do treści art. 437 § 1 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok tylko w zakresie wyżej wskazanym, utrzymując go w mocy w pozostałej części.

W związku z tą zmianą Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonym K. G. (1), M. G. (1) kary łączne po 2 lata
i 6 miesięcy zaś M. S. (2) karę 2 lat pozbawienia wolności uznając je za współmierne do stopnia zawinienia ale też i okoliczności popełnionych czynów przestępczych. Wbrew stanowisku skarżących nie można im postawić zarzutu nadmiernej surowości.

Okoliczności zdarzeń oraz sposób działania sprawców świadczą o wysokim stopniu społecznej szkodliwości czynów. Wszyscy oskarżeni z wyjątkiem P. K. byli uprzednio karani i mają negatywne opinie. M. S. (2) dopuścił się nadto przestępstw określonych w art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w art. 178a § 1 k.k. prowadząc samochód pod wpływem środka odurzającego, a więc czynów także groźnych społecznie.

Orzeczenie o kosztach sądowych wydano w oparciu o treść
art. 636 k.p.k.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE