UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. w S. wniósł o zasądzenie od (...) Towarzystwo S.A. (...) V. (...) w W. kwoty 1702,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 września 2011 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 6 sierpnia 2011 r. na drodze powiatowej nr (...) pomiędzy S. M. w miejscowości B. samochód F. (...) o numerze rej. (...), należący do powoda, jadąc z prędkością 50 km/h podczas mijania się z samochodem ciężarowy, na wysokości przystanku autobusowego wjechał w niezabezpieczoną i nieoznakowaną dziurę w jezdni, co spowodowało uszkodzenie felgi oraz opony prawego przedniego koła, a także tylnej opony. Powód podał także, że ze względu na rozmiar uszkodzeń pojazdu, nie mogąc z niego dalej korzystać zmuszony był wynająć inny samochód.

W odpowiedzi na pozew, pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Pozwana zarzuciła, że po przeanalizowaniu zgromadzonej dokumentacji fotograficznej jak również oględzin wskazanego przez przedstawiciela powódki miejsca zdarzenia, doszła do wniosku, że do powstania szkody nie mogło dojść w podanych przez powoda okolicznościach. W szczególności pozwana zarzuciła, że z przedmiotowego zdarzenia nie została sporządzona notatka urzędowa (policyjna, służby drogowej), a przedstawiona dokumentacja zdjęciowa jest niewystarczająca do precyzyjnego określenia miejsca zdarzenia, a tym samym podmiotu zobowiązanego do naprawienia ewentualnej szkody. Pozwana zarzuciła również, że ujawniony na zdjęciach ubytek masy bitumicznej nie jest znacznych rozmiarów i na skutek najechania na wyrwę nie powinno dojść do uszkodzenia opon oraz felg gdyby pojazd powoda poruszał się z dozwoloną prędkością. Pozwana zakwestionowała również wysokość szkody, w szczególności zaś koszt najmu pojazdu zastępczego, wskazując, że powód nie wykazał związku przyczynowego pomiędzy tym wydatkiem o zaistniałym zdarzeniem. Zarzuciła też powódka rażąco zawyżony koszt najmu pojazdy zastępczego, jako nieadekwatny do wynajętego pojazdu (M. (...) rok. prod. 1992 ).

Sąd ustalił:

W dniu 6 sierpnia 2011 r. na drodze powiatowej nr (...) pomiędzy S. M. w miejscowości B. samochód F. (...) o numerze rej. (...), należący do powoda, jadąc z prędkością 50 km/h podczas mijania się z samochodem ciężarowym, na wysokości przystanku autobusowego wjechał w niezabezpieczoną i nieoznakowaną dziurę w jezdni (o długości około 0,5 m oraz głębokości 15-20 cm), co spowodowało uszkodzenie felgi oraz opony prawego przedniego koła a także tylnej opony. Pojazd pozwanego nie został odholowany z miejsca zdarzenia, lecz założone zostało ogumienie zastępcze i powód pojechał tym samochodem do Ż., gdzie był umówiony na spotkanie.

Dowód: zeznania świadka W. B. k. 84-85; zdjęcia k. 26-29, zeznania S. N. – Prezesa Zarządu powoda – protokół z rozprawy z dnia 18 lutego 2014 r.

W związku z zaistniałym zdarzeniem powód poniósł koszt w wysokości 80 zł za prostowanie felgi oraz 700 zł za wymianę dwóch opon.

Dowód: faktura VAT z dnia 8 sierpnia 2011 r. k. 21, rachunek dnia 11 sierpnia 2011 r. k. 23;

Na podstawie cen obowiązujących w warsztatach z okolic W. i Ś., przeprowadzających naprawy felg aluminiowych i wymiany opon (obowiązujących w trzecim kwartale 2011 r.) uzasadniona była wysokość poniesionych przez powoda kosztów w kwocie 780 zł brutto celem likwidacji szkody z dnia 6 sierpnia 2011 r. na pojeździe F. (...) nr rej. (...). W wyniku opisanego przez powoda zdarzenia mogło dojść do uszkodzenia obręczy kół jak i opon w momencie najeżdżania na dziurę o znacznej głębokości i ostrych krawędziach od strony osi jezdni. Siła uderzenia kół o krawędź dziury przy prędkości pojazdu dozwolonej na drodze powiatowej nr (...) (tj. 50 km/h) mogła spowodować szkody wskazane przez powoda. Przy większej prędkości, kiedy wystąpiłaby większa siła uderzenia w krawędź dziury, mogłoby dojść dodatkowo do uszkodzenia układu zawieszenia kół.

Na jednej osi powinny być koła o tym samym bieżniku, tak samo zużyte. Prawidłowa naprawa wymaga zmiany obydwu kół na tej samej osi.

Dowód: opinia biegłego rzeczoznawcy samochodowego dr. R. M. k. 100-113, opinia pisemna uzupełniająca biegłego rzeczoznawcy samochodowego dr. R. M. k. 138-139, ustana opinia uzupełniająca k. 159-161;

Zarządcą drogi powiatowej nr (...) pomiędzy S. M. w miejscowości B. jest Służba Drogową Powiatu (...), która zawarła z (...) Towarzystwo S.A. (...) V. (...) w W. umowa odpowiedzialności cywilnej.

(bezsporne)

Pismem z dnia 11 sierpnia 2011 r. powód zwrócił się do (...) Drogowej Powiatu (...) w J. – jako zarządcy drogi o zwrot nakładów poniesionych w związku z uszkodzeniem samochodu firmowego marki F. (...) o numerze rej. (...), do którego to uszkodzenia doszło w dniu 6 sierpnia 2011 r. W treści pisma powód opisał przebieg zdarzenia, wskazał, że kierowcą był S. N. (Prezes Zarządu), podał dane świadka zdarzenia oraz dołączył zdjęcia miejsca zdarzenia i uszkodzonego koła. Powód wskazał, że w związku z zaistniałym zdarzeniem zwraca się o zwrot kwoty w wysokości 80 zł za prostowanie felgi oraz kwoty w wysokości 700 zł za wymianę dwóch opon.

Dowód: pismo powoda z dnia 11 sierpnia 2011 r. k. 15,

Pismem z dnia 7 września 2011 r. (...) Towarzystwo S.A. (...) V. (...) w W. poinformowało powoda o zakończeniu postępowania likwidacyjnego bez dokonania wypłaty odszkodowania. W powołanym piśmie wskazano, że zgodnie z wnioskiem ubezpieczeniowym, pomiędzy (...) Towarzystwo S.A. (...) V. (...) w W. a Służbą Drogową Powiatu (...) zawarta została umowa odpowiedzialności cywilnej, jak również, że ze zgromadzonej dokumentacji wynika, że gdyby kierowca jechał z dozwoloną prędkością (tj. 50 km/h) nie doszłoby do takich uszkodzeń pojazdu. W związku z tym, powstałe w wyniku opisanego przez powoda zdarzenia straty, nie angażują odpowiedzialności (...) Towarzystwo S.A. (...) V. (...) w W..

Dowód: pismo (...) Towarzystwo S.A. (...) V. (...) w W. k. 19;

Dnia 7 września 2011 r. wystawiona została faktura VAT nr (...) na kwotę 922,50 zł za „wynajem samochodu M. (...) rok. prod. 1992”. W treści faktury wskazano, że samochód wypożyczony został na 3 doby, a cena wynajmu za dobę wynosi 250 zł netto (307,50 zł brutto). Powołana faktura wystawiona została przez P.H.U. (...) N. B., prowadzone przez żonę Prezesa Zarządu powoda – S. N..

Dowód: faktura VAT z dnia 7 września 2011 r. k. 22;

Pismem z dnia 7 października 2011 r. (nadanym w placówce pocztowej w dniu 7 października 2011 r.) pełnomocnik powoda Ł. S. zawiadomił pozwaną, że reprezentuje interesy powoda oraz ustosunkowując się do odpowiedzi pozwanej wskazał, że pojazd należący do powoda jechał z dopuszczalną prędkością 50 km/h. Dodatkowo wskazał, że w chwili zdarzenia poszkodowany jechał samochodem służbowym i ze względu na uszkodzenia do jakich doszło w wyniku zdarzenia, nie można było z tego samochodu korzystać, co zmusiło powoda do wynajęcia nowego samochodu. Z tych przyczyn pełnomocnik powoda zwrócił się o wypłatę kwoty 1702,50 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz zwrotu kosztów wynajmu innego samochodu.

Dowód: pismo pełnomocnika powoda z dnia 7 października 2011 r. wraz z dowodem nadania k. 16-18;

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zgromadzonych w sprawie dokumentach, w tym na opiniach biegłego rzeczoznawcy samochodowego dr. R. M.. Złożone do akt opinie biegłego tj. pierwotna i uzupełniająca oraz opinia ustna zgodne były w ocenie Sądu z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, a sposób motywowania opinii przez biegłego oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich wniosków nie budziły żadnych zastrzeżeń sądu. Podstawą ustaleń faktycznych stały się również zeznania bezpośredniego świadka zdarzenia W. B., które wraz z dołączoną do akt dokumentacją tworzyły spójną całość.

Ustalając stan faktycznym, Sąd jedynie częściowo oparł się na zeznaniach słuchanego w charakterze strony postępowania Prezesa Zarządu powoda S. N. tj. w zakresie w jakim opisał on przebieg zdarzenia i uszkodzenia samochodu. Sąd odmówił natomiast mocy dowodowej zeznaniom S. N. w części dotyczącej poniesionego kosztu wynajmu samochodu zastępczego. Na taką ocenę zeznań S. N. złożyło się kilka powodów. W pierwszej kolejności wskazać należy, że zeznania te, w pominiętej części, nie były spójne. S. N. nie potrafił podać na jak długo pozostawił samochód w warsztacie samochodowym, co uniemożliwiło weryfikację zasadności długości okres najmu wskazanego na fakturze. Ponadto w jednym miejscu wskazywał, że wymienione zostało koło zapasowe i dopiero za 2-3 dni pojechał do mechanika, w innym zaś, że od razu musiał korzystać z samochodu zastępczego. Tymczasem świadek W. B. zeznał, że po wymianie koła na zapasowe, wraz ze S. N. udali się na umówione wcześniej spotkanie do Ż.. Nadto S. N. zeznał, że od czasu do czasu pożycza samochód od żony, lecz ta nie zawsze wystawia mu faktury. Nie bez wpływu na taką ocenę zeznań S. N. pozostaje także fakt, że w piśmie z dnia 11 sierpnia 2011 r., sporządzonym bezpośrednio po wypadku, nie sformułowano żądania zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego, a okoliczność ta podnoszona zaczęła być już po zgłoszeniu się do reprezentacji powoda profesjonalnego pełnomocnika. Ponadto faktura wystawiona została dopiero w dniu 7 września 2011 r. , a zatem ponad miesiąc po wypadku, co również wskazuje na brak związku kosztu wskazanego w tej fakturze z poniesioną przez powoda szkodą w wyniku wypadku.

Sąd zważył:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 822 k.c., w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.), a wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c.

W przedmiotowej sprawie pozwana nie kwestionowała tego, że pomiędzy (...) Towarzystwo S.A. (...) V. (...) w W. a Służbą Drogową Powiatu (...) zawarta została umowa odpowiedzialności cywilnej. Pozwana zarzuciła natomiast, że do powstania szkody nie mogło dojść w podanych przez powoda okolicznościach. W szczególności pozwana zarzuciła, że z przedmiotowego zdarzenia nie została sporządzona notatka urzędowa (policyjna, służby drogowej), a przedstawiona dokumentacja zdjęciowa jest niewystarczająca do precyzyjnego określenia miejsca zdarzenia, a tym samym podmiotu zobowiązanego do naprawienia ewentualnej szkody. Pozwana zarzuciła również, że ujawniony na zdjęciach ubytek masy bitumicznej nie jest znacznych rozmiarów i na skutek najechania na wyrwę nie powinno dojść do uszkodzenia opon oraz felg, gdyby pojazd powoda poruszał się z dozwoloną prędkością.

Powołane wyżej zarzuty pozwanej okazały się jednak chybione.

Jak ustalone zostało, po przeprowadzonym w sprawie postępowaniu dowodowym, w dniu 6 sierpnia 2011 r. na drodze powiatowej nr (...) pomiędzy S. M. w miejscowości B. samochód F. (...) o numerze rej. (...), należący do powoda, jadąc z prędkością 50 km/h podczas mijania się z samochodem ciężarowy na wysokości przystanku autobusowego wjechał w niezabezpieczoną i nieoznakowaną dziurę w jezdni (o długości około 0,5 m oraz głębokości 15-20 cm) co spowodowało uszkodzenie felgi oraz opony prawego przedniego koła, a także tylnej opony. Do ustalenia powyższych okoliczności wystarczające były, w ocenie Sądu, zeznania świadka W. B., które w połączeniu ze złożoną do akt dokumentacją zdjęciową pozwalały na dokładne ustalenia miejsca zdarzenia. Jednocześnie, jak wskazał biegły rzeczoznawca samochodowy, w wyniku tego zdarzenia mogło dojść do uszkodzenia obręczy kół jak i opon w momencie najeżdżania na dziurę o znacznej głębokości i ostrych krawędziach od strony osi jezdni. Taki charakter miał natomiast ubytek bitumiczny na który najechał przedstawiciel powoda, co wynika nie tylko z zeznań świadka, lecz również z dokumentacji zdjęciowej znajdującej się w aktach sprawy. Jednocześnie, wbrew zarzutom pozwanej, przedstawiciel powoda nie mógł jechać z prędkością wyższą od dozwolonej na tej trasie (50 km/h), gdyż wówczas szkody w samochodzie byłyby istotniejsze (mogłoby dojść dodatkowo do uszkodzenia układu zawieszenia kół).

Za opisany wyżej fragment drogi, co nie było kwestionowane, odpowiedzialność ponosi podmiot ubezpieczony u pozwanej z tytułu odpowiedzialności cywilnej, a zatem pozwana była zobowiązana do naprawienia szkody.

Dowiedzione zostały również przez powoda koszty naprawy pojazdu w łącznej kwocie 780 zł. Powód okoliczność tę wykazał złożoną do akt fakturą z dnia 8 sierpnia 2011 r. oraz rachunkiem z dnia 11 sierpnia 2011 r. Ponadto, jak wynika z opinii biegłego rzeczoznawcy samochodowego, na podstawie cen obowiązujących w warsztatach z okolic W. i Ś., przeprowadzających naprawy felg aluminiowych i wymiany opon (obowiązujących w trzecim kwartale 2011 r.), uzasadniona była wysokość poniesionych przez powoda kosztów w wysokości 780 zł brutto celem likwidacji szkody z dnia 6 sierpnia 2011 r.

Bez znaczenia dla powyższej oceny pozostała okoliczność, że według świadka jedynie jedna z opon uległa uszkodzeniu, skoro jak pokreślił biegły rzeczoznawca samochodowy, na jednej osi powinny być koła o tym samym bieżniku, tak samo zużyte w związku z czym prawidłowa naprawa wymaga zmiany obydwu kół na tej samej osi.

Trafny okazał się natomiast zarzut pozwanej dotyczący niezasadności domagania się przez powoda zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Zdaniem Sądu powód nie zdołał wykazać, aby taki wydatek został poniesiony. W szczególności w piśmie z dnia 11 sierpnia 2011 r., sporządzonym bezpośrednio po wypadku, nie sformułowano żądania zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego. Okoliczność ta po raz pierwszy podniesiona została dopiero po zgłoszeniu się, do reprezentacji powoda w postępowaniu likwidacyjnym, profesjonalnego pełnomocnika. Ponadto faktura wystawiona została w dniu 7 września 2011 r. , a zatem ponad miesiąc po wypadku, co również wskazuje na brak związku kosztu wskazanego w tej fakturze z poniesioną przez powoda szkodą w wyniku wypadku. Tymczasem poza przedłożoną fakturą z dnia 7 września 2011 r. i zeznaniami Prezesa Zarządu S. N., które w tej części Sąd pominął (przyczyny pominięcia zostały wyżej wyjaśnione), powód nie zaoferował żadnych dowodów świadczących o tym, że taki wydatek w związku ze zdarzeniem z dnia 6 sierpnia 2011 r. poniósł.

Zasądzając odsetki Sąd kierował się treścią art. 481 § 1 i 2 kc, zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Mając na uwadze, że powód o zdarzeniu zawiadomił podmiot odpowiedzialny pismem z dnia 11 sierpnia 2011 r. (co nie było przez pozwaną kwestionowane) domaganie się odsetek ustawowych od dnia 29 września 2011 r. był w ocenie Sądu zasadne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w pkt. I sentencji wyroku, oddalając powództwo w pozostałym zakresie w pkt. II sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Powód domagał się zasądzenia kwoty 1702,50 zł, jednakże powództwo uwzględnione zostało co do kwoty 780 zł, a zatem w 46 %. Na koszty poniesione przez powoda złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, koszt opinii biegłego w wysokości 700 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600 zł, a na koszty pozwanego – opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł i koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600 zł. Tym samym powodowi przysługiwał zwrot kosztów procesu w wysokości 619,62 zł zł (46 % (...) = 619,62 zł), a pozwanemu w wysokości 333,18 zł (54% x 617). Należało zatem zasądzić od pozwanej na rzecz powodowa koszty procesu w wysokości 286,44 zł (619,62 zł - 333,18 zł), o czym orzeczono w pkt. III sentencji wyroku.

O kosztach sądowych w pkt. IV sentencji wyroku orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE