Sygn. akt II AKa 51/14
Dnia 12 marca 2014r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSA – Marek Czecharowski (spr.)
Sędziowie: SA – Maria Żłobińska
SA – Ewa Plawgo
Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber
przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego
po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2014 r.
sprawy A. Ż.
oskarżonej z art. 148 § 1 k.k. i 157 § 2 k.k.
na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonej
od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie
z dnia 25 listopada 2013 r. sygn. akt V K 99/13
zmienia wobec A. Ż. wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że:
1. uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności (pkt IV wyroku);
2. karę wymierzoną w pkt I wyroku za czyn z art. 148 § 1 k.k. obniża do 8 (osiem) lat pozbawienia wolności;
3. w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy;
4.
na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k. orzeka karę łączną w wymiarze
8 (osiem) lat, na poczet, której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 14 listopada 2012 r. do dnia 12 marca 2014 r.;
5. zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów w sprawie obciążając wydatkami Skarb Państwa;
6. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. – Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł w tym 23% VAT za obronę z urzędu wykonywaną przed Sądem Apelacyjnym.
A. Ż. została oskarżona o to, że:
I. w dniu 14 listopada 2012r., w W., przy ul. (...), działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia Z. B., zadała mu cios nożem, powodując ranę kłutą przedniej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej z uszkodzeniem w jej przebiegu tkanek miękkich IV lewego międzyżebrza, płata górnego płuca lewego, worka osierdziowego, przedniej i tylnej ściany prawej komory serca, z następowym krwotokiem skutkującym zgonem Z. B.,
tj. o czyn z: art. 148 § 1 k.k.,
II. w dniu 05 grudnia 2006r., w W., przy ul. (...), ostrym, kończystym narzędziem, zadała Z. B. ranę kłutą klatki piersiowej, zlokalizowaną w okolicy rękojeści mostka, nieco na lewo od mostka w IV przestrzeni międzyżebrowej, co skutkowało odmą opłucną obustronną i krwiakiem opłucnej po stronie lewej, stanowiącą chorobę realnie zagrażającą życiu,
tj. o czyn z: art. 156 § 1 pkt 2 k.k.,
III. w nieustalonym czasie, nie później niż w dniu 07 listopada 2012 r., w W., przy ul. (...), ostrym, kończystym narzędziem, zadała Z. B. dwie rany w okolicy kolana na przedniej powierzchni, penetrujące w głąb tkanki podskórnej i mięśni, co skutkowało powstaniem rozstroju zdrowia na okres poniżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k.,
tj. o czyn z: art. 157 § 2 k.k.
Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia
25 listopada 2013 r. (sygn. akt V K 99/13) uznał oskarżoną A. Ż.:
I. w ramach czynu zarzucanego jej w pkt I aktu oskarżenia za winną tego, iż w dniu 14 listopada 2012 r., w W., przy ul. (...), działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia Z. B., zadała mu cios nożem, powodując w ten sposób ranę kłutą przedniej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej, skutkującą w jej przebiegu obrażeniami ważnych dla życia narządów, w postaci tkanek miękkich IV lewego międzyżebrza, płata górnego płuca lewego, worka osierdziowego, przedniej i tylnej ściany prawej komory serca w obrębie koniuszka serca, z obecnością krwi w worku osierdziowym, oraz z następowym krwotokiem, skutkującym zgonem Z. B., i tak opisany czyn kwalifikując z mocy art. 148 § 1 kk, na tej podstawie skazał oskarżoną i wymierzył jej karę 10 lat pozbawienia wolności;
II. w ramach czynu zarzucanego jej w pkt III aktu oskarżenia za winną tego, iż w bliżej nieustalonym czasie, nie później jednakże niż w dniu 07 listopada 2012r., w W., przy ul. (...), posługując się bliżej nieokreślonym ostrym, kończystym narzędziem, spowodowała u Z. B. obrażenia ciała w postaci dwóch powierzchownych ran kłutych w obrębie tkanki podskórnej i mięśni okolic prawego kolana, skutkujących rozstrojem zdrowia na okres poniżej 7 dni, i tak opisany czyn kwalifikując z mocy art. 157 § 2 k.k., na tej podstawie skazał oskarżoną i wymierzył jej karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;
III. uniewinnił oskarżoną od zarzutu popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt II aktu oskarżenia;
IV. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej jedną karę łączną w wymiarze 10 lat pozbawienia wolności;
V. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonej okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 14 listopada 2012 r. do dnia 25 listopada 2013r.;
VI. na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek poprzez zniszczenie dowodu rzeczowego w postaci noża, wskazanego pod pozycją nr 10 wykazu dowodów rzeczowych na k. 46 akt sprawy;
VII. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. orzekł zwrot na rzecz oskarżonej A. Ż. dowodów rzeczowych wskazanych pod pozycjami 1-5 i 11-14 wykazu dowodów rzeczowych na k. 46 akt sprawy, na rzecz M. B. dowodów rzeczowych wskazanych pod pozycjami 6-9 ww. wykazu dowodów rzeczowych oraz na rzecz (...) dowodu rzeczowego wskazanego pod pozycja nr 15 wykazu dowodów rzeczowych na
k. 139 akt sprawy, jako zbędnych dla zakończonego postępowania karnego w sprawie;
VIII. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. - Kancelaria Adwokacka w W. - kwotę 1.402,20 zł, zawierającą należny podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonej;
IX. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżoną od opłaty oraz zwrotu kosztów postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa.
Apelację w części dotyczącej orzeczenia o karach orzeczonych za czyny przypisane w punktach I i II sentencji wyroku, a w konsekwencji także punktu IV, na korzyść oskarżonej A. Ż., wniósł jej obrońca .
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kar jednostkowych za czyny przypisane oskarżonej w punktach I i II sentencji wyroku, a w konsekwencji także kary łącznej w wymiarze 10 lat pozbawienia wolności, wynikającą z nieuwzględniania faktu przyznania się przez oskarżoną do winy oraz dokładnego, kilkukrotnego opisania przebiegu zdarzeń, umożliwiającego Sądowi poczynienie dokładnych ustaleń stanu faktycznego, a nadto faktu okazania rzeczywistej skruchy, co w konsekwencji doprowadziło do wyraźnej dysproporcji pomiędzy charakterem kar orzeczonych a karami, które powinny zostać orzeczone przy zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez judykaturę.
W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez obniżenie kary za czyn przypisany A. Ż. w
punkcie I wyroku do 8 lat pozbawienia wolności oraz kary za czyn przypisany w punkcie II wyroku do 1 miesiąca pozbawienia wolności, a nadto poprzez obniżenie kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności, orzeczonej w punkcie IV sentencji wyroku, do 8 lat pozbawienia wolności.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Nie można odmówić zasadności zarzutom apelacji, bowiem Sąd Okręgowy wskazanych w nich okoliczności nie wymienił i nie rozważył wśród okoliczności łagodzących. Są zaś one niebagatelne, zwłaszcza pierwsza z nich, w sytuacji gdy brak było innych świadków przedmiotowego zdarzenia z 14 listopada 2012 r. Stwierdzić też trzeba, iż przywołane wśród okoliczności zaostrzających wymiar kary dokonanie zamachu na zdrowie
i życie ludzkie jako jedne z najważniejszych dóbr człowieka chronionych prawem, należą do istoty przypisanych oskarżonej czynów.
Zdaniem Sądu odwoławczego dość szablonowo zostały potraktowane okoliczności łagodzące. Warto zaś odnotować, iż w świetle zeznań świadków, ale także innych wypowiedzi sąsiadów oraz opinii funkcjonariusza pełniącego obowiązku dzielnicowego (vide wywiad środowiskowy kuratora sądowego) oskarżona mimo swojego nałogu odbierana była zdecydowanie pozytywnie w swoim środowisku. Odnotowano w tych relacjach jej opiekuńczość i lojalność wobec życiowego partnera, późniejszej ofiary przestępstwa. Daje się też dostrzec, że mimo choroby alkoholowej obojga, ich miejsce zamieszkania nie stało się typową meliną pijacką (widać to również w materiale fotograficznym dokumentującym miejsce przestępstwa). Wreszcie, należy również uwzględnić fakt, iż oskarżona zadała pokrzywdzonemu jeden - niestety tragiczny w skutkach – cios, a następnie podjęła próbę sprowadzenia dla niego pomocy (telefon do pogotowia).
Konkludując – Sąd Apelacyjny stwierdza, że Sąd I instancji nie wykazał dostatecznych przesłanek, a nie znalazł ich również w zgromadzonym materiale Sąd odwoławczy, które nakazywałyby zaostrzyć, ponad ustawowe minimum zagrożenia, karę pozbawienia wolności wymierzoną, - dotychczas niekaranej 57 – letniej kobiecie.
Z powyższych względów w odniesieniu do czynu z pkt I a/o Sąd Apelacyjny uznał za zasadne obniżenie wymierzonej kary do wysokości dolnego progu sankcji przewidzianej za czyn z art. 148 § 1 k.k.
Wymiar kary za czyn z pkt II a/o nie można uznać za rażąco surowy zważywszy na jej wysokość bezwzględną i proporcje sankcji określonej w art. 157 § 2 k.k.
Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny po uchyleniu orzeczonej przez Sąd Okręgowy łącznej kary pozbawienia wolności, obniżył do
lat 8 wysokość kary za czyn z pkt I a/o a następnie wymierzył karę łączną uznając, iż przy dysproporcji kar jednostkowych i uwzględnieniu kryteriów
z art. 85 i 86 k.k. możliwe jest zastosowanie zasady pełnej absorpcji. Na poczet nowo określonej kary pozbawienia wolności, Sąd zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania do chwili wydania wyroku w postępowaniu odwoławczym.
Z uwagi na sytuację majątkową oskarżonej (przed osadzeniem w Areszcie Śledczym utrzymywała się głównie z zasiłków pomocy społecznej) zwolnił ją od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami z tego tytułu obciążając Skarb Państwa.
Zasądził natomiast od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu honorariom należne z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu odwoławczym.
Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.